Όταν είδα αυτή την εικόνα με την συγκεκριμένη φράση επάνω της μπήκα σε σκέψεις και ξεκίνησα την αναπόληση της παλιάς εποχής. Βεβαια θα μου πείτε “πόσο χρονών είσαι και θυμάσαι την παλιά εποχή”; Δεν είμαι τόσο μεγάλη, γεννήθηκα στην δεκαετία του 1980 και όταν τελείωσαν οι «Δύο Ξένοι» πήγαινα ακόμα γυμνάσιο. Όποτε δεν με λες και γριά. Αλλά την εποχή που μεγάλωνα δεν είχα internet στο σπίτι και το κινητό το απέκτησα στη Β’ λυκείου.
Όταν ήθελα να βρω κάτι, το έψαχνα στην εγκυκλοπαίδεια ή στη βιβλιοθήκη και χανόμουν μέσα στα ράφια και τα βιβλία, δεν πάταγα “enter” και τα ήξερα όλα. Αγόραζα και συνεχίζω να αγοράζω και περιοδικά και εφημερίδες. Η αίσθηση και η μυρωδιά του χαρτιού στα χέρια, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Δεν μπορείς να νιώσεις αυτό που διαβάζεις αν δεν το πιάσεις στα χέρια σου. Τι να σου κάνει μία άψυχη φωτισμένη οθόνη; Για να καταλάβεις ότι διαβάζεις στην εφημερίδα πρέπει τα χέρια σου να μαυρίσουν.
Ένα βιβλίο ακόμα και 50 φορές να είναι πιο φθηνό όταν το “κατεβάζεις”, θα έρθει η στιγμή που δεν θα έχεις χώρο στο σκληρό για να το αποθηκεύσεις και θα χαθεί, θα το σβήσεις. Για μένα τα βιβλία είναι πολύτιμα, είναι οι επιλογές μου, όπως τα εισιτήρια από τον κινηματογράφο και τις συναυλίες, που κρατώ χρόνια τώρα.
Το internet, η τεχνολογία, τα smartphones που αλλάζουν μόνα τους την ώρα, όλα αυτά, ναι έκαναν την ζωή μου πολύ πιο εύκολη και σε πολλά πράγματα πιο απλή, αλλά την περίπλεξαν σε τόσα άλλα. Γιατί πλέον, στέλνω μηνύματα, στο κινητό , στο facebook και ξεχνάω φωνές, και οι φωνές είναι οι άνθρωποι. Τους ανθρώπους αγαπάμε, τις φωνές ερωτευόμαστε, σε ένα τηλεφώνημα, το καταλαβαίνεις το χαμόγελο, το δάκρυ, τον θύμο, την ανάσα. Με το μήνυμα τι ακριβώς κερδίζεις;
Δεν είμαι καλύτερη αυτών που λέω, για να τα διαβάσω τα γράφω και για να τα συνειδητοποιήσω και εγώ μαζί με όλους τους άλλους γύρω μου. Γιατί μου λείπει η not complicated εποχή που η τεχνολογία δεν τα είχε σαρώσει όλα, και ήταν κάπως πιο ανθρώπινες οι καταστάσεις γύρω μου. Οι άνθρωποι, πιο φυσιολογικοί και οι ζωές μας λιγότερο δήθεν και με περισσότερη αλήθεια γενικότερα… Πραγματικά δεν ανήκω στην ομάδα των οπισθοδρομικών και απολαμβάνω να προνόμια της εποχής μου. Απλώς με έχει κουράσει όλη αύτη η λύσσα για ό, τι πιο καινούργιο κυκλοφορεί που κάνει αυτό που δεν έκανε το προηγούμενο ,που θα κάνει το τάδε, και που θα κατεβάζει και εκείνο, δεν σταματά πουθενά αυτή η αλυσιδωτή κατανάλωση και δεν έχει τέλος η ασυδοσία.
Σταμάτα κι εσύ…κοίτα το δέντρο που είναι από πάνω σου την ώρα που γράφεις πάλι στο status σου στο facebook, πάρε τηλέφωνο και πες «μου λείπεις» αντί να το γράψεις και να ακουστεί έτσι όπως το νιώθεις. Θυμήσου την pre- internet ζωή σου για μία μέρα και κάνε τη πραγματικότητα, θα νιώσεις πιο ελεύθερος!
