Η Μελίνα μας…
Έτσι της άρεσε να την αποκαλούμε… γιατί αυτό ήταν… η Μελίνα ΜΑΣ… η Μελίνα όλων των Ελλήνων… Η γυναίκα που αγαπήσαμε, αγαπάμε και δε θα σταματήσουμε ποτέ να αγαπάμε! Δεν ήταν μόνο σπουδαία ηθοποιός, δεν αγωνίστηκε απλώς εναντίον της Δικτατορίας, δεν ήταν άλλη μία Υπουργός Πολιτισμού. Η Μελίνα είχε προσωπικότητα. Είχε δυο τεράστια μάτια που σε κοίταζαν σα μαγνήτης. Είχε μια φωνή που σε υπνώτιζε. Πρόφερε τις ξένες λέξεις όπως έπρεπε, μιλούσε σωστά ελληνικά. Εμφανίστηκε σε μια εποχή που ακούγονταν μόνο κρυστάλλινες και άφθαρτες φωνές και έκανε τη διαφορά με την καθηλωτική βραχνάδα της από το τσιγάρο. Περπατούσε όμορφα κι έκανε τη διαφορά. Δε χαμογελούσε, γελούσε με αυτό το τεράστιο στόμα της. Είχε πάντα τα χέρια της ανοιχτά να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Είχε πάθος. Ήταν… όμορφη! Όχι ετυμολογικά,αλλά είχε μια τελειότητα. Τη δική της τελειότητα. Γι’αυτό ήταν ξεχωριστή. Γι’αυτό είναι κομμάτι της καρδιάς μας.
http://www.youtube.com/watch?v=IdQO6xt4KnI
Από τον παππού της Σπύρο Μερκούρη έμαθε τρία πράγματα: να λατρεύει την Ελλάδα, να είναι γενναία και να μη λογαριάζει τα χρήματα. Ένα προς ένα τα έκανε πράξη στη ζωή της. Είχε ως πρότυπα την Πασιονάρια και τη Γκρέτα Γκάρμπο. Δόθηκε ολοκληρωτικά στον έρωτα, το θέατρο και την πολιτική. Όπως λέει και η ίδια «ή θα είχα μείνει ένα συμβολάκι της αντίστασης ή θα δούλευα για τα κοινά πραγματικά»… και τα ημίμετρα δεν ήταν για τη Μελίνα… τη Μελίνα μας. Με το ίδιο πάθος που τη θυμόμαστε ως Κλυταιμνήστρα ή ως Ίλια, τη θυμόμαστε να τείνει το δάχτυλο στον Ντέιβιντ Ουίλσον και να του λέει ότι δεν υπάρχουν άλλοι Παρθενώνες στον κόσμο.
Η Μελίνα πάλεψε. Πάλεψε με τους ρόλους της, πάλεψε για την Ελλάδα, πάλεψε με την Ελλάδα, πάλεψε για να διατηρήσει τον ελληνικό πολιτισμό, πάλεψε με τον εαυτό της, πάλεψε με την αρρώστια της. Δεν τη φοβόταν πια. «Χαλάλι η αρρώστια», είχε πει. «Είδα πόσο μ’αγαπούν οι Έλληνες».
Ήταν μεσημέρι Κυριακής, 6 Μαρτίου του 1994. Η αναγγελία του θανάτου της προκαλεί δάκρυα σε όλους τους Έλληνες. Στην Ελλάδα φτάνει η σορός της στις 8 Μαρτίου. Ημέρα της γυναίκας. Της σπουδαιότερης Ελληνίδας της γενιάς της.
Δεν έφυγε ποτέ… Πήγε στην ακρογιαλιά όπως η Ίλια… και τώρα πίνει το καφεδάκι της και απολαμβάνει το τσιγάρο της με το Μάνο… Ίσως και να τσακώνονται για «τα παιδιά του Πειραιά» που εκείνος ως πατέρας αποποιήθηκε, αλλά εκείνη ως μάνα λατρεύει… σε μια από τις ομορφότερες στιγμές της, βγάζει την κούραση και την ένταση της μέρας της και τραγουδάει με την καρδιά της…
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη Βαλιάνα Κοσμά, πατήστε εδώ
Σχετικά άρθρα:
–Μελίνα Μερκούρη (1920-1994)
–Οι ωραιότερες φωτογραφίες της Μελίνας Μερκούρη στο Μουσείο Μπενάκη
