Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Δεν γεννήθηκες στα σύννεφα. Από νερό και χώμα βαραίνεις τόσο ώστε να χρειάζεσαι ένα στέρεο έδαφος να σε κρατάει. Πατάς στη γη. Καμαρώνεις όταν ακούς τους γύρω να παρατηρούν πόσο γερά πατάς στα πόδια σου.
Θες να πάρεις και λίγο τον αέρα σου όμως, να ανέβεις ψηλά. Θέλει το μυαλό να πάρει τον αέρα του, να «καθαρίσουν» τα πνευμόνια, να «αλαφρύνει» ακόλουθα και η καρδιά.
Η καρδιά όταν είναι βαριά είθισται να τριγυρίζει στα «πατώματα». Η επαφή με το πάτωμα όσο πάει θα γίνεται και λιγότερο συχνή καθώς δεν είναι και στη φύση σου να σέρνεσαι. Κάθεσαι στην καρέκλα και βλέπεις ξανά κόσμο απέναντι σου. Βλέπεις φιγούρες, διακρίνεις πρόσωπα, ξεσκαρτάρεις μάτια με ενδιαφέρον. Η επαφή σου με το περιβάλλον είναι και πάλι γεγονός. Οι παλμοί σου είναι κανονικοί. Κάτι σε «τρώει» όμως και θες να ακούσεις την καρδιά σου να χτυπάει. Αυτό είναι κάτι που θα ανέβαζε τους παλμούς σου. Και μόλις βρήκες το ρυθμό. Δε σε νοιάζει. Το χαμόγελο που πρόσεξες δείχνει ικανό να «τρέξει» την καρδιά. Με το χαμόγελο μόλις καθρεφτίστηκες και δεν έχεις πλέον καμία αμφιβολία. Οι χτύποι δυναμώνουν, οι ταχύτητες αλλάζουν και τα πόδια αρχίζουν ανάλαφρα να ξεκολλούν από το πάτωμα. Επόμενη στάση: τα σύννεφα.
Με το χαμόγελο στα χείλη αρχίζεις να ανεβαίνεις. Αιωρείσαι σταθερά, γελώντας κρυφά με όσους σε βλέπουν και δεν καταλαβαίνουν ποια σκηνοθετικά σχοινιά σε έχουν μετατρέψει σε Mary Poppins.Είναι κινηματογραφικό το σκηνικό. Το χαμόγελα σας είναι σε πλήρη ταύτιση και μέσα σου είναι βέβαιο πως αρμονικά σιγά σιγά θα ακουμπήσετε, θα ξαπλώσετε, θα μείνετε βολεμένοι στα σύννεφα και θα μας κοιτάτε αφ’ υψηλού. Αγκαλιά.
Η οπτική σου από κει ψηλά αλλάζει. Όλα φαίνονται τώρα πιο μικρά. Όμορφα, αλλά μικρά. Κι εσύ με την «αγκαλιά» μπορείς να τα καταλάβεις, να τα ορίσεις κι αν έχεις όρεξη ακόμα και να τα αλλάξεις.
Τα σύννεφα κουνιούνται. Συγκρούονται μεταξύ τους θυμωμένα και σε προειδοποιούν για τη γνωστή σε όλους βροχή. Από κει πάνω ξεκινάνε όλα. Σα να κουνάει πολύ. Πρόκειται μάλλον για καταιγίδα. Κάνει και θόρυβο. Πάντα έκανε. Αλλά ήσουν στο έδαφος , άκουγες το θόρυβο από μακριά και αισθανόσουν πιο προστατευμένος. Θες να κατέβεις από κει πάνω και μάλιστα γρήγορα. Η προσγείωση στο έδαφος δεν είναι ποτέ καλή. Είσαι και βρεγμένος τώρα και σε πιάνει το παράπονο. Πάνε τα χαμόγελα, πάει και η αγκαλιά. Θα έπρεπε να ήσασταν πολύ δεμένοι για να κρατηθούν τα χέρια πιασμένα κατά τη διάρκεια της πτώσης. Έπεφτε και το νερό… Δύσκολα… Είναι θέμα βαρύτητας που άπτεται της φυσικής. Με θητεία στα σύννεφα βέβαια έχεις καταργήσει τέτοιου είδους νόμους και επιστήμες.
Έπεσες απ’ τα σύννεφα; Αυτό γίνεται εύκολα. Το δύσκολο είναι να ανέβεις εκεί. Και όσο μείνεις. Μην μετανιώσεις το εγχείρημα και μην ξεχάσεις ποτέ τον συνταξιδευτή στην πτήση σου αυτή. Δεν έχουν όλοι την ικανότητα να σε ανεβάζουν εκεί πάνω. Αυτό να του αναγνωρίσεις.
