Το κείμενο που ακολουθεί μας το έστειλε μία ψυχολόγος έχοντας απηυδήσει από την αφέλεια μερικών οι οποίοι πρωτοσυναντώντας την, ακόμα από την περίοδο των σπουδών της, η πρώτη ερώτηση τους ήταν “Θα με «ψυχολογήσεις»?”
– Θα με «ψυχολογήσεις»?
– Χμμμμ… Κάτσε να το σκεφτώ… ΟΧΙ!
Δεν υπάρχει φοιτητής ψυχολογίας ή επαγγελματίας ψυχολόγος που να μην έχει ακούσει την παραπάνω ερώτηση από κάποιον που μόλις γνώρισε. Εγώ προσωπικά την έχω ακούσει πολύ παραπάνω φορές από όσες αντέχω προφανώς, καθώς πλέον αυτές οι τρεις απλές λεξούλες έχουν επικίνδυνη επίδραση πάνω μου. Πιο συγκεκριμένα μου ξυπνάνε την επιθυμία όχι να «ψυχολογήσω» τον απέναντι μου, αλλά μάλλον να του ασκήσω βία. Ναι, ξέρω η βία δεν είναι λύση (αλλά η Λία είναι Βίσση, που λέει και μία καλή μου φίλη) και η αντίδραση αυτή μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολική, αλλά πρέπει να λάβετε υπόψη σας πόσες, μα πόσες χιλιάδες φορές έχω ακούσει αυτό το αστειάκι και πόσο, μα πόσο ανόητο ήταν εξαρχής.
Το χειρότερο βέβαια είναι όταν το εννοούνε! Δεν υπερβάλλω, πολλοί πιστεύουνε ότι οι ψυχολόγοι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα για αυτούς μέσα σε μισή ώρα γνωριμίας, ορισμένοι κιόλας με έχουν ρωτήσει (στα σοβαρά, δεν τα βγάζω από το μυαλό μου σας λέω) αν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις τους. Ναι, μισό λεπτάκι να ψήσω και ένα καφεδάκι να σας πω και το φλιτζάνι, τι, μισές δουλειές θα κάνουμε;
Ε, με αυτά και με εκείνα, πριν κάτι χρόνια έκανα ένα πείραμα (ε, αγαπάμε την επιστήμη, τι σκατά ψυχολόγοι είμαστε;). Με τη βοήθεια ενός φίλου βρέθηκε το κατάλληλο «θύμα» – ένας νεαρός γνωστός του, αφελής και επιρρεπής σε τέτοιου τύπου στερεότυπα. Ενημερώθηκα για τα βασικά της ζωής του, μακροχρόνια σχέση εξ αποστάσεως, πολύ ζήλεια και φανταριλίκι. Και μόλις γίνεται η γνωριμία μου σκάει την ερωτησούλα όπως ήταν αναμενόμενο: «Α ψυχολόγος; Θα με ψυχολογήσεις δηλαδή;». Ε, με προκάλεσε, εγώ φταίω;
Του αρχίζω λοιπόν και εγώ τα : «Χμμμ, έτσι όπως σε κόβω, μου φαίνεσαι να βρίσκεσαι σε κάποια κατάσταση απομόνωσης τώρα τελευταία, μήπως είσαι φαντάρος;» Φρικάρει ο τύπος! Αρχίζει και μου λέει πως ως τώρα δεν πίστευε στην ψυχολογία, αλλά ότι τον έκανα να αλλάξει γνώμη. Όταν τον ρώτησα κιόλας αν είναι πάνω από δύο χρόνια με την κοπέλα του (που δεν μου την είχε αναφέρει ακόμα) και άμα αυτή είναι πολύ ζηλιάρα, μόνο που δεν του έπεσαν τα μαλλιά (δεν είχε και πολλά βέβαια απ’ όσο θυμάμαι). Αλλά απίστευτο και όμως αληθινό, δεν υποπτεύτηκε τίποτα! Στο μυαλό του προφανώς ψυχολόγος πάει πακέτο με το κληρονομικό χάρισμα.
Πέρα από την πλάκα πάντως, σταματήστε αυτό το αστειάκι! Δεν μπορούμε να σας ψυχολογήσουμε έτσι στο τσακ μπάμ, θέλει καιρό η δουλειά ρε παιδιά. Τι τα έχουμε τα ρημάδια τα γραφεία μας άμα μπορούμε να «ψυχολογούμε» όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε; Με αγάπη σας το λέω, κρίμα είναι να καταλήξετε ξυλοφορτωμένοι από μία απηυδισμένη ψυχολόγο. Άντε, πάω να πιω κανένα χαμομήλι να ηρεμήσω, εκνευρίστηκα μόνο που το θυμήθηκα.
Τα φιλιά μου!
