Χιλιάδες είναι τα ονόματα που μπορεί να διαβάσει κανείς στις χιλιάδες μεταλλικά λουκέτα που βαραίνουν τα κιγκλιδώματα της Pont d’Arts , μιας από τις πιο όμορφες στο Παρίσι. Τα κλειδιά τους έχουν ριφθεί τελετουργικά στο νερό από τα ζεύγη που με τον τρόπο αυτό πιστεύουν ότι «κλειδώνουν την αγάπη τους για πάντα». Δεν είναι όμως η μόνη γέφυρα που υποφέρει από το βάρος του… έρωτα. Τέτοια λουκέτα έχουν τοποθετηθεί και στη Γέφυρα της Αρχιεπισκοπής και στην πεζογέφυρα Σιμόν ντε Μποβουάρ.
Τα λουκέτα έχουν πολλαπλασιαστεί τόσο πολύ που οι δημοτικοί φορείς ήδη μελετούν κατά πόσον θα έπρεπε να ενθαρρύνουν τους ερωτευμένους να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με κάποιον άλλο τρόπο. Βέβαια δεν απαγορεύεται η τοποθέτησή τους και η αστυνομία παρακολουθεί τα τεκταινόμενα όχι για να καταδιώξει τους ερωτοχτυπημένους, αλλά για να συλλάβει όσους πωλούν λουκέτα, καθώς δεν επιτρέπεται να εκθέτουν την πραμάτεια τους πάνω ή κοντά στις γέφυρες. Οπως εξηγεί η Αμερικανίδα Λίζα Τέιλορ Χαφ, κάτοικος της Πόλης του Φωτός, τα λουκέτα καταστρέφουν την αισθητική εντύπωση που δίνουν οι γέφυρες.
Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Μόσχα και το έλυσε τοποθετώντας μεταλλικά δένδρα που μπορούν να φιλοξενήσουν τα λουκέτα. Η Κολονία, η Ρώμη, η Βουδαπέστη και το Λονδίνο αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Τα κέρματα που «ψαρεύει» ο Δήμος της Ρώμης από τη Φοντάνα ντι Τρέβι, μία άλλη ιεροτελεστία που πολλοί ακολουθούν, ανέρχονται σ’ ένα εκατομμύρια ετησίως και δωρίζονται σε φιλανθρωπική οργάνωση.
Τα λουκέτα άρχισαν να εμφανίζονται το 2008, αλλά η ιστορία τους χρονολογείται τουλάχιστον έναν αιώνα νωρίτερα. Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μία νεαρή δασκάλα, που ζούσε στη Βρνιάτσκα Μπάνια, λουτρόπολη της Σερβίας, αγαπούσε ένα στρατιώτη ο οποίος έφυγε στον πόλεμο. Οταν ο πόλεμος τέλειωσε αυτός παντρεύτηκε στην Ελλάδα και η δασκάλα πέθανε από τη λύπη. Τα νεαρά κορίτσια που ήθελαν να αποφύγουν την τύχη της άρχισαν να βάζουν λουκέτα σε μία από τις γέφυρες της πόλης τους.
Πηγή: εδώ
