Έχετε σκεφτεί πώς αλλάζει η ζωή μας από τη μία στιγμή στην άλλη; Έχετε σκεφτεί πως αν δεν ήσαστε ο εαυτός σας θα μπορούσατε να πείτε όσα κρατάτε μέσα σας; Αλλά… τι είναι αυτό που μας κρατάει; Είναι κάποιος άλλος άνθρωπος; Κι αν δεν είναι αυτός, μήπως θα είναι κάποιος άλλος; Υπάρχουν σχέσεις που γεννήθηκαν για να ζήσουν στην αιωνιότητα και άλλες για να πεθάνουν… Είναι σκληρός ο θάνατος, είναι σκληρές οι ανθρώπινες σχέσεις γιατί είμαστε σκληροί εμείς. Όταν μια σχέση τελειώνει, το σώμα μας αντιδρά σα να έχει χάσει κάποιο μέλος του. Έτσι νιώθει και η ψυχή μας. Σα να έφυγε ένα κομμάτι της. Σα να έχει χαθεί ο κόσμος. Αλλά εδώ είμαστε, για να αγαπήσουμε πάλι… για να γεννηθούμε ακόμα μια φορά.
Προσωπικά, δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να κρίνω μια χορογραφία. Αλλά μόλις είδα το βίντεο της Μαρίας μου ήρθαν στο μυαλό όλα τα παραπάνω. Ένιωσα τον πόνο της απώλειας. Ένιωσα πώς είναι αυτό το «να διαχωρίζεται ένα κομμάτι της ψυχής σου», αυτή την απορία «θα μπορέσω να χαμογελάσω ξανά;», αυτό το κενό που νιώθουμε όλοι μετά από έναν χωρισμό. Ταυτόχρονα –και μέσα από την κίνησή της– είδα και την ελπίδα της αναγέννησης˙ της προσωπικής μου – μας αναγέννησης.
Η Μαρία Ραπτάκη τελείωσε πριν λίγο καιρό τις σπουδές της στη σκηνοθεσία. Είναι πολλά χρόνια αθλήτρια του Parkour, το οποιό και συνδυάζει πολύ αρμονικά με το χορό. Τον τελευταίο χρόνο ζει στο Βερολίνο, όπου και σκηνοθετεί πολλές σημαντικές δουλειές. Αυτή τη φορά όμως, σκηνοθετεί τον εαυτό της. Παρέα με ένα φίλο της και με έμπνευση ένα άδειο κρεββάτι, έφτιαξε ένα βίντεο για τον διεθνή διαγωνισμό της Ellie Goulding και το τραγούδι της “dead in the water”. Το βίντεο που θα κερδίσει θα αποτελέσει και το επίσημο video clip του τραγουδιού, αλλά θα συμμετέχει επίσης στο Tribeca Film Festival της Νέας Υόρκης. Αξίζει εδώ να πούμε πως παρά το γεγονός ότι το βίντεο είναι δουλειά 2 ατόμων, δεν του λείπει τίποτα (και ίσως να υπερέχει κιόλας) σε σχέση με δουλειές που γίνονται από 15 (ή και περισσότερα) άτομα.
http://genero.tv/watch-video/37958
Ανοίξτε το link σε ξεχωριστό παράθυρο για να δείτε το βίντεο. Επίσης, στη μέση έχετε 2 επιλογές: reflection / division. Διαλέξτε με το ποντίκι να δείτε αυτή που σας εκφράζει περισσότερο, αλλά (αν θέλετε τη γνώμη μου) στο τέλος δείτε και την επιλογή που αφήσατε…
«Ζώντας στο Βερολίνο τον τελευταίο χρόνο και καθώς ο καιρός έξω άρχισε να παγώνει, ξεκίνησα να κάνω προπονήσεις χορού στον κλειστό χώρο του Katakomben circus space. Εκεί, σε αυτόν τον τόσο φωτεινό χώρο βρήκα ένα κρεβάτι νοσοκομειακού τύπου, το οποίο φαντάζομαι χρησιμοποιούν για μασάζ. Άρχισα να χτίζω μία χορογραφία για προσωπική μου ευχαρίστηση και θεώρησα ότι το κρεβάτι αυτό μπορούσε να αποτελέσει το κεντρικό αντικείμενο της χορογραφίας μου. Όντας αθλήτρια του Parkour και ανα καιρούς συνδιάζοντάς το με τον χορό, πίστεψα ότι όλο αυτό θα ήταν η επόμενή μου “δουλειά”. Η ιδέα βασίστηκε στον τίτλο που της έδωσα ως “Flirting with the patients” μιάς και τελευταία είχα εμπνευστει από τις αρρωστημένες καταστάσεις και από την όλη δυαδικότητα που επικρατούσε στους ανθρώπους γύρω μου αλλά και ενίοτε μέσα μου.
Καταστάσεις οι οποίες μας οδηγούν στο να διαχωριζόμαστε από τον εαυτό μας, λές και βιώνουμε μία σκοτεινή αστρική προβολή. Συνήθως όμως, είναι αυτές οι καταστάσεις που μας κλείνουν τα μάτια. Με μάτια κλειστά να νιώσουμε πιό φωτεινά την αντανάκλαση του εαυτού μας, οδεύοντάς μας είτε να συνεργαστούμε και να γίνουμε ένα, είτε να παραμείνουμε χρόνιοι ασθενείς.
Λίγο αργότερα διαπίστωσα ότι ξεκίνησε να τρέχει ένας διαγωνισμός music video για την Ellie Goulding. Άκουσα το τραγούδι και για κάποιον λόγο οι στίχοι και η μουσική κολλούσαν με την ιδέα του Flirting with the patients. Χωρίς πολλές σκέψεις, μέσα σε λίγη ώρα είχε γυριστεί στο μυαλό μου όλο το στήσιμο του music video. Σκηνές από εγκαταλελειμένο νοσοκομείο, απόμακρες εγκαταστάσεις, σκοτεινές και φωτεινές στιγμές, ακραίες αντιθέσεις. Άρπαξα την κάμερα, ένα φίλο και ξεκινήσαμε τα γυρίσματα. Έχω να θυμάμαι αρκετές στιγμές γέλιου αλλά και σασπένς, στην προσπάθειά μας να προσεγκίσουμε όλες αυτές τις μυστήριες εγκαταστάσεις στις οποίες γυρίστηκε στο video. Ακόμα και εκεί, όλες οι αποφάσεις που πήραμε στο πώς να “κινηθούμε” και στο πώς να καταφέρουμε να βιντεοσκοπίσουμε επιτυχώς, έδειξαν για μία φορά ακόμη το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, η δράση, παιδί της επιλογής.
Στα μέσα περίπου του Video, εμφανίζονται δύο κουμπιά-επιλογές. Επιλέγοντας το ένα από τα δύο, διαλέγετε εσείς τον τρόπο με τον οποίο θα εκτυλιχθεί η ιστορία. Η δράση».
Αυτά μας είπε η Μαρία για το βίντεο και τη συμμετοχή της. Όπως θα καταλάβατε, το βλέπουμε σε κάποια σημεία με διαφορετικό τρόπο. Αυτή όμως δεν είναι και η ομορφιά της Τέχνης; Να μπορείς να παίρνεις από το ίδιο «πράγμα» κάτι διαφορετικό…
Από εμάς… θερμά συγχαρητήρια για το βίντεο και τη χορογραφία και κάθε επιτυχία με τα αποτελέσματα!
