Η ατάκα του τίτλου γνωστή. Για όσους δεν ξέρουν είναι από το «Όσα παίρνει ο άνεμος», συγκεκριμένα είναι η απάντηση του Ρετ Μπάτλερ στη Σκάρλετ Ο’χάρα όταν εκείνη τον ρωτά απεγνωσμένη τι θ’ απογίνει μόνη της. Αυτά για τον τίτλο, προχωράω στο προκείμενο για να σας δώσω να καταλάβετε γιατί τον επέλεξα.
Στην εποχή που ζούμε, μέσα σε όλα τα τρελά και τα ασυνάρτητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πολλοί καλούνται να καταβάλλουν τιτάνιες – πολλές φορές – προσπάθειες προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Σε σημείο μάλιστα που πολλές φορές χάνουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό. Τι εννοώ;
Κατ’ αρχήν αποκτούν συνήθειες που μέχρι πρότινος δε θα σκέφτονταν να έχουν ούτε κατά διάνοια. Κι αυτό είναι πολυδιάστατο. Από το να φορούν ρούχα που δεν υπήρχε περίπτωση καν να αγοράσουν υπό φυσιολογικές συνθήκες μέχρι το πώς συμπεριφέρονται όχι μόνο μέσα σ’ αυτά τα σύνολα, αλλά και σε ανθρώπους έξω από αυτά.
Κι άντε, έστω να δεχτώ εν μέρει πως αυτός ο μιμητισμός πιάνει τόπο – και λέω «μιμητισμός» γιατί συνήθως δεν είναι επιλογή που θα έκαναν με καθαρό νου τα άτομα αυτά – και γίνονται αποδεκτοί από την όποια κοινωνική ομάδα θαυμάζουν. Φυσικά αν δεν είναι επιλογές της κατηγορίας «θέλω να το κάνω» αλλά της κατηγορίας «δεν τρελαίνομαι κιόλας, αλλά πρέπει να το κάνω, προκειμένου να…» τις θεωρώ ανούσιες πέρα για πέρα. Τι γίνεται, όμως όταν, παρά τις όποιες προσπάθειες έχει κάνει κάποιος ώστε να ταιριάξει, δεν τα καταφέρνει; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το παίρνει και βαρέως σε σημείο (μανιο)κατάθλιψης;
Σίγουρα ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, είναι στο DNA του να επιθυμεί να είναι μέλος μίας ομάδας κι όλα τα σχετικά που λένε οι βασικές αρχές της ψυχολογίας. Όλα αυτά, όμως πρέπει να γίνονται με την προϋπόθεση πως ο κάθε άνθρωπος γίνεται μέρος του όποιου κοινωνικού συνόλου γι’ αυτό που είναι στην πραγματικότητα κι όχι γι’ αυτό που επιδιώκει να δείξει πως ίσως είναι. Το θέατρο είναι καλό, αλλά μόνο για τη σκηνή. Το θέατρο στη ζωή προκειμένου να ικανοποιήσουμε άλλους κι όχι πρώτα απ’ όλα τον ίδιο μας τον εαυτό είναι πέρα για πέρα λάθος.
Το να τρέχεις πίσω από μία συγκεκριμένη παρέα μόνο για να είσαι cool ενώ μέσα σου λες «τι δουλειά έχω εγώ εδώ;» μόνο χαρούμενο δε θα σε κάνει. Αντί γι’ αυτό προτίμησε να βγεις με ένα/μία φίλο/φίλη που και θα διασκεδάσεις και που σε αγαπάει ακόμη και με τις όποιες παραξενιές σου. Το να ξυπνάς κάθε πρωί με στόχο να κάνεις ό, τι είναι να κάνεις απλά και μόνο για να ικανοποιήσεις τους άλλους κι όχι ΕΣΕΝΑ το μόνο που θα καταφέρει είναι να σου χαλάσει τη μέρα, γιατί μετά αναπόφευκτα μπαίνεις στο τριπάκι να κυνηγήσεις την όποια επιβεβαίωση. Σκέψου και το άλλο: μπορεί να θέλουν να σε αλλάξουν επειδή ζηλεύουν αυτό που ήδη είσαι εσύ κι ως γνωστόν… «όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια»!
Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε έτσι ώστε να είμαστε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι ικανοποιημένοι με αυτήν. Σ’ αυτήν τη διαδικασία συγκαταλέγεται κι η σωστή επιλογή των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας.
Αν λοιπόν, διαπιστώσετε πως για τα «γούστα» κάποιων δεν είστε «αρκετοί», αλλά η απουσία τους από τη ζωή σας δε θα σας στοιχίσει, απλά τους δείχνετε την πόρτα της εξόδου. Όσο για όσους σας νοιάζονται και σας αγαπάνε, εκείνοι θα σας δίνουν την όποια επιβεβαίωση χρειάζεστε ανά πάσα στιγμή. Και μάλιστα χωρίς να αλλάξετε τίποτα απ’ ό,τι πραγματικά είστε. Θα είναι δίπλα σας γιατί τους αρέσει αυτό που πραγματικά εκπέμπετε. Σε όλους τους υπόλοιπους που λένε ότι «δεν τους κάνετε», κοιτάξτε τους με αυτοπεποίθηση κι απλά πείτε τους… «Frankly, my dear, I don’t give a damn!»!
