Αλήθεια τι γίνεται όταν κάποιος νιώθει μόνος ακόμη και με παρέα; Όταν αισθάνεται ότι η ίδια η ζωή που κάποτε μας χάριζε απλόχερα επιτυχίες, ευκαιρίες, επιλογές, όνειρα, τώρα πια τα ζητά βίαια πίσω και τη θέση τους ολοένα και κερδίζει ο μονόδρομος, το αδιέξοδο, η απογοήτευση.
Γύρω μου παντού θυμός και απόγνωση. Ακόμη και οι διακοπές φέτος είχαν “αλλοδαπή” χροιά. Οι σκυθρωπές φιγούρες των άλλοτε ευτυχισμένων και γενναιόδωρων ανθρώπων, περπατούν χωρίς σκοπό και χάνονται μέσα στις σκέψεις τους και στο απελπισμένο πλήθος. Το γεύμα έγινε συσσίτιο, η ουρά στο supermarket έγινε ουρά μαρτυρίου στον ΟΑΕΔ και η ζωή έγινε αγώνας για επιβίωση. Για τους πολλούς τουλάχιστον. Και ποιος φταίει για όλα αυτά; Μα σίγουρα οι άλλοι, κάποιος άλλος, κάποιος ξένος πάντα όριζε τη ζωή των Ελλήνων. Κάποιος άλλος αποφάσιζε για το ριζικό μας. Και τώρα ελπίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε από μόνοι μας τη ζωή μας, τη νοοτροπία μας. Γιατί πρέπει να αλλάξουμε. Γιατί ελπίζω πως το θέλουμε, πως δεν πάψαμε να ονειρευόμαστε.
Σε αυτή τη χώρα μάθαμε να τιμούμε το μέτριο, να απεμπολούμε το πνεύμα και τη νόηση, να προσκυνάμε το χρήμα, τη μετριότητα, την αμάθεια. Οτιδήποτε καλό πρέπει να το αποπέμπουμε με μαεστρία. Ίσως είμαστε η μόνη χώρα που έχει δημιουργήσει φράσεις όπως «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της». Φράσεις που αποδεικνύουν ότι εδώ που κάποτε γεννήθηκε ο πολιτισμός, εδώ που έλαμψε για πρώτη φορά το φως της γνώσης, πλέον επικρατεί σκοτάδι και άγνοια. Λένε ότι ο εχθρός του καλού είναι το μέτριο. Ίσως γι’ αυτό επικρατεί στασιμότητα λόγω της μετριότητας. Διότι το κακό προσπαθείς να το διορθώσεις, το μέτριο όμως; Παγιώνεται πριν καν το καταλάβεις και βρίσκεσαι ξαφνικά έρμαιο πεποιθήσεων που κατέστρεψαν τα ίδια σου τα όνειρα και την αξιοπρέπεια. Το «δε βαριέσαι» έγινε κοσμοθεωρία και η μετριότητα αποδεκτή κατάσταση. Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι, όχι. Δεν πιστεύω ότι υπήρξαμε ποτέ κακοί. Η μετριότητα ήταν ανέκαθεν ο εχθρός μας, όχι το κακό.
Και το ερώτημα είναι ένα: Να μείνω ή να φύγω; Να παλέψω για να αλλάξω κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο ή είναι μάταιο; Αναρωτιέμαι αν αλλάζουν αυτές οι νοοτροπίες. Αναρωτιέμαι αν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το τίμιο, το αξιοκρατικό, το αληθινό και το αποδεδειγμένο. Αν όντως υπάρχει κάτι τέτοιο. Αλήθεια, μας συμφέρει μια τέτοια ριζική αλλαγή; Θα λειτουργήσει; Και οι αποκλεισμένοι τι θα απογίνουν; Ίσως είναι καλύτερα να φύγω, να φύγουμε. Να ακολουθήσουμε το πλήθος προς την έξοδο. Είναι όμως εύκολη η αναζήτηση του ονείρου χωρίς την «οικογένεια» στο πλάι; Χωρίς ένα χαμόγελο παρηγοριάς, δίχως ένα χάδι, μια αγκαλιά; Ίσως ναι, ίσως και όχι…
Ο χρόνος θα δείξει…
