Για τα γλυκά τα μυστικά, για όσες γιορτές γιορτάζει,
νησί, η καρδιά, νά! της αρχαίας το φάντασμα Αφροδίτης
απάνου από τα κύματά σου υπέρκαλο αρμενίζει,
γιομίζοντας τους λογισμούς λαγγέματα και αγάπες.
…………………………………………………..
Κάρολου Μπωντλαίρ, «Ταξίδι στα Κύθηρα» μτφ. Κωστής Παλαμάς
Ένα μικρό μαγνητάκι για το ψυγείο λέει την αλήθεια, αυτό που δεν μπορούν να περιγράψουν οι travel influencers:
«Χάθηκα στα Κύθηρα – και δεν ψάχνω να βρεθώ». Όποιος πάτησε το πόδι του σ’ αυτό το νησί, ξέρει. Τα Κύθηρα δεν είναι απλώς τόπος, είναι διάθεση. Είναι το μεταξύ ουρανού και θάλασσας που σε κάνει, ευτυχώς, να χάνεσαι .
Στο κατάστρωμα του καραβιού, καθώς τα βουνά ξεπροβάλλουν σαν παλιοί γνώριμοι μέσα από το γαλάζιο, κάτι μέσα σου χαμηλώνει την ένταση. Οι φωνές της καθημερινότητας σιγούν. Μοιάζει σαν το ίδιο το νησί να σου ψιθυρίζει: «Εδώ, θα σε ξεχάσεις για να σε ξαναθυμηθείς».
Η πρώτη εντύπωση- μαγεία ξεκινά από το λιμάνι. Το πλοίο Πορφυρούσα, σχεδόν ποιητικό με το όνομά του, ξυπνάει στο θυμικό εκείνα τα ταξίδια των φοιτητικών χρόνων στις θάλασσες, αγγίζει τη γη με τρόπο τελετουργικό. Καθώς αποβιβάζεσαι, σε υποδέχεται η ταμπέλα: « ΚΥΘΗΡΑ ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ». Εκείνη τη στιγμή, δεν φαντάζεσαι πόσο θα σου αλλάξει αυτή η άφιξη την ψυχή.
Η άφιξη δεν είναι απλώς μια μετάβαση, είναι τελετουργία.
Η θάλασσα είναι βαθιά και γαλήνια. Τα σπίτια λευκά και πέτρινα κατά κύριο λόγο, χαμηλά, με τα παντζούρια μισάνοιχτα σαν βλέφαρα στον ήλιο. Οι μυρωδιές της ρίγανης και του θυμαριού περνούν απαλά σαν χνώτο αρχαίας θεάς. Και οι άνθρωποι αργοί, αληθινοί, με μάτια που δε βιάζονται να φύγουν.
Αν κάποτε αναρωτηθείς πού είσαι, ο μαγνήτης θα σου το θυμίσει: Χάθηκες στα Κύθηρα. Κι είναι η πιο όμορφη απώλεια που μπορεί να σου συμβεί.
Μια εμπειρία-ταξίδι στην αυθεντικότητα, στην απλότητα και στην ομορφιά που ανθίζει χωρίς να φωνάζει
Πώς να περιγράψεις ένα νησί που δεν μοιάζει με κανένα άλλο; Δεν έχει κραυγαλέες ταμπέλες, δεν κυνηγάει το «ινσταγκραμικό». Έχει ψυχή. Έχει ρυθμό δικό του. Και μόλις συντονιστείς με αυτόν, δεν θέλεις να φύγεις ποτέ.
Χρώματα, ντενεκέδες, πέτρες και λουλούδια: η λαϊκή αισθητική στο μεγαλείο της
Στις αυλές και τα σοκάκια, γλάστρες από ντενεκέδες φέτας ή λαδιού, βαμμένοι με ό,τι χρώμα βρέθηκε πρόχειρο μουσταρδί, ροζ, τιρκουάζ, κόκκινο της φωτιάς. Μέσα τους, γεράνια, δυόσμος, λεβάντες.
Πέτρες μαρμάρινες, απλές, σκαλισμένες με το χέρι, το μεράκι και την ανάγκη να μείνει κάτι όρθιο και ζωντανό.
Η αισθητική αποενοχοποιείται. Οι συνδυασμοί που αλλού θα θεωρούνταν «κακόγουστοι», εδώ είναι απλώς… αληθινοί.
Μαθήματα από μια ταβέρνα
Πού τρως καλά στα Κύθηρα;
Εκεί που οι πατάτες δεν προέρχονται από σακούλα. Έρχονται μέσα σε γαβάθα, με χώμα , ακαθάριστες. Μπροστά σου, τις καθαρίζουν, τις πλένουν, τις κόβουν.
Δίπλα, η λεκάνη με τις έτοιμες για τηγάνι.
Σαν ένα μικρό θεατρικό της καθημερινότητας.
Εδώ, το φρέσκο δεν είναι διαφήμιση, είναι πράξη.
Το καφενείο του Χαλικόκου , το απόλυτο.
Στα Πιτσιδιάνικα υπάρχει «Το Καφενείο του Χαλικόκου». Άμεσα πρέπει να του απονεμηθούν τα παρακάτω βραβεία:
«Χρυσός Σκούφος»
«Μάθε κωλόβλαχε να τρως»
«Άσε ρε νεόπλουτε που νομίζεις ότι ξέρεις»
«Μετάλλιο της Τίμιας Κατσαρόλας»
Παραγγέλνεις αυγά με παστουρμά, σοφρίτο που λιώνει στο στόμα, φάβα με κρεμμύδι, ψωμολαδέα. Πίνεις, γελάς, και στο τέλος πληρώνεις λιγότερα απ’ όσα άξιζε και η Φωτεινή, πάντα με εκείνο το χαμόγελο που λες «φέρε και κάτι ακόμα, δεν πειράζει».
Αυλές, καμπαναριά και μισογκρεμισμένες ψυχές
Πολιτισμοί άφησαν αποτύπωμα. Στις εκκλησίες (λένε πως είναι 999), στα καμπαναριά που μοιάζουν να χαιρετούν τον ήλιο, στα χαλάσματα που δεν σπατάλησαν το γκρέμισμα, το τίμησαν.
Μισογκρεμισμένα σπίτια, με λιθοδομές σαν εργόχειρο, σοβάδες ασπρισμένους από γιαγιάδες και φως, πολύ φως.
Η πέτρα εδώ δεν είναι υλικό: είναι συναισθηματικό φορτίο.
Οι ρίζες των δέντρων σχηματίζουν γλυπτά και τα κάστρα νομίζεις πως κτίστηκαν από χέρια που ήξεραν τον άνεμο.
Παραλίες που το GOOGLE MAP κάνει λάθος μόνο σκαλιά
Μια πινακίδα λέει:
«162 σκαλιά. Όχι οργανωμένη». Χρειάζεται να κατέβεις 162 σκαλιά για να πας σε μια μη οργανωμένη παραλία. Κατέβα και θα γίνει φιλόσοφος. Αν δεν κατέβεις θα τσαμπουνάς παρόλες περί άνεσης και πολυτέλειας.
Αυτό είναι τα Κύθηρα. Αν θες φύση που σε οργανώνει εσωτερικά, ήρθες σωστά.
Καφές, βεγγέρες, βρύσες με λιοντάρια
Ο τουρκικός καφές σερβίρεται παντού. Αυθεντικός.
Εκτός από εκείνον του «MANOLIS» στο λιμάνι. Εκεί ας πούμε δεν πίνουμε.
Η «Βεγγέρα» ένα καφέ στη Χώρα είναι μυσταγωγία: ο καφές- καφές, το χαμόγελο -χαμόγελο, το στιλ γνήσιο.
Ο φούρνος στον Καραβά είναι και μουσείο: παξιμάδια, μυλόπετρες, τεράστια γρανάζια που ψιθυρίζουν ιστορίες.
Κάθε βρύση, μια πέτρινη λεοντοκεφαλή, το νερό, δώρο και κόσμημα.
Τα Κύθηρα δεν τα βρίσκεις. Σε βρίσκουν. Όχι γιατί είναι χαμένα,
αλλά γιατί βρίσκουν εκείνα εμάς, όταν είμαστε έτοιμοι να χαθούμε λίγο απ’ τον κόσμο, για να ξαναβρούμε την ψυχή μας.
Όσο έγραφα το άρθρο από το πικάπ ακουγόταν το τραγούδι:
«Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε» από το Δημήτρη Μητροπάνο.
Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος
Καθηγητής, Επικοινωνιολόγος, Συγγραφέας (fb : andreas.theodorakopoulos.9 )
Featured image: unsplash.com/@jeisblack
