ΒΙΒΛΙΟ

Η Έλενορ Όλιφαντ είναι τριάντα χρονών, ζει στη Γλασκώβη και δουλεύει ως λογίστρια σε μια εταιρεία γραφιστικής. Κάθε μέρα πηγαίνει στη δουλειά της, τα βράδια λύνει σταυρόλεξα και ακούει ραδιοφωνικές σαπουνόπερες, τις Τετάρτες μιλάει τηλεφωνικά με τη μητέρα της και περιμένει να έρθει η Παρασκευή για να φάει πίτσα και να μεθύσει με βότκα μέχρι το πρωί της Δευτέρας.

Είναι τελείως μόνη, αλλά δηλώνει απολύτως καλά.

Ώσπου, μια μέρα ερωτεύεται έναν τραγουδιστή και αρχίζει να φαντασιώνεται –χωρίς να έχουν καν γνωριστεί, χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή υπόνοια– πως είναι ο άντρας της ζωής της. Μόνο ένας συνάδελφός της, ο Ρέιμοντ, της φέρεται πολύ καλά –σε αντίθεση με τις αποστάσεις που κρατούν οι υπόλοιποι. Τι κρύβεται άραγε πίσω από τον αλλόκοτο και δύστροπο χαρακτήρα της Έλενορ;

Αστείο, γρήγορο, ευανάγνωστο, τολμηρό, αξέχαστο, εκδηλωτικό και εντελώς μα εντελώς διαφορετικό από ό,τι είχα διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τη Reese Witherspoon και αν γίνει σωστά, θα δημιουργήσει μια γλυκόπικρη σουρεαλιστική κωμωδία. Από την πρώτη σελίδα τη συμπόνεσα και μέχρι την δέκατη την είχα συμπαθήσει. Ίσως την λατρέψετε, ίσως και να ταυτιστείτε με την Έλενορ. Αλλά σίγουρα δεν θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Μήπως τελικώς, όλοι έχουμε μια Έλενορ μέσα μας, δίπλα μας ή κοντά μας;

Τ

Λίγα λόγια για την συγγραφέα…

Η Γκέιλ Χάνεϊμαν είναι απόφοιτος των Πανεπιστημίων Γλασκώβης και Οξφόρδης και ζει στη Γλασκώβη. Το Η Έλενορ Όλιφαντ είναι απολύτως καλά είναι το πρώτο της βιβλίο και βραβεύτηκε με το Costa Book Award για βιβλίο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα και το British Book Awards Book of the Year. Επίσης, συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των βραβείων Lucy Cavendish College Fiction Prize, Desmond Elliot Award, Author’s Club Best First Novel και στη μακρά λίστα του Women’s Prize for Fiction.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

               Ο νομπελίστας Καζούο Ισιγκούρο ξεχωρίζει για το χάρισμα που έχει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε για την ουσία της ύπαρξης, με τις εμπειρίες που βιώνουν οι χαρακτήρες του να είναι απλά ένα μέσο. Όπως συμβαίνει σε άλλα αριστουργήματά του, όπως το “Θαμμένο Γίγαντα” ή τα “Απομεινάρια Μιας Μέρας”, το ίδιο ισχύει και για το “Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ”.

               Σ’ ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει “κρυμμένο” στην αγγλική ύπαιθρο, τρία παιδιά μεγαλώνουν μαζί. Η καλόβολη Κάθι, η αυθόρμητη Ρουθ κι ο κυκλοθυμικός Τόμι έχουν δημιουργήσει έναν μάλλον αταίριαστο δεσμό μεταξύ τους. Τα τρία παιδιά μέρα με τη μέρα ιντριγκάρονται όλο και περισσότερο από τους αυστηρούς κανόνες του σχολείου τους και την επιμονή των δασκάλων τους να καλλιεργήσουν τις δεξιότητές τους, αλλά ακόμη περισσότερο από όσα φαίνεται αυτοί να κρατούν κρυφά από τους μαθητές. Μέχρι την ώρα που θα μάθουν γιατί είναι τόσο ξεχωριστοί όλοι τους – κι ο προορισμός τους είναι αν μη τι άλλο αδιέξοδος.

               Ο Καζούο Ισιγκούρο τοποθετεί τη δράση και τους ήρωές του σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον, ίσως και γι’ αυτό το “Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ” κατατάσσεται στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας. Η αλήθεια, όμως, είναι πως πρόκειται για ένα αλληγορικό δραματικό μυθιστόρημα, με το χαρακτηρισμό να στοχεύει στην ατμόσφαιρά του. Με ένα ρυθμό αφήγησης που οδηγεί ομαλά στις αποκαλύψεις, όταν αυτές καταφθάνουν τελικά, ο συγγραφέας μας καλεί να γνωρίσουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του: τις ανάγκες τους, τους φόβους τους, τις ελπίδες τους. Ακόμη κι αν το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο, ο Ισιγκούρο φωτογραφίζει με μία καθηλωτική σκοπιά την απελπισία τους αλλά και την προσπάθειά τους να αποδείξουν πως είναι κάτι παραπάνω απ’ όσα οι άλλοι τους έχουν πείσει πως είναι. Αυτή η απόγνωση κυλάει σα χείμαρρος στις σελίδες του “Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ” κι η αλήθεια είναι πως αυτή η απόγνωση μπορεί να πιάσει τον αναγνώστη από τους ώμους και να τον ταρακουνήσει λειτουργώντας ως εφαλτήριο εκείνος να διεκδικήσει (τελικά) την ίδια του την ψυχή.

               Το “Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση της Αργυρούς Μαντόγλου.

Το 2010 το “Μη Μ’ Αφήσεις Ποτέ” μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία του Mark Romanek (“One Hour Photo”, 2002) και με τους Carey Mulligan, Keira Knightley και Andrew Garfield στους ρόλους των Κάθι, Ρουθ και Τόμι αντίστοιχα.

Η Κάρμελ πάντα ήταν διαφορετική. Είναι λεπτή, αντιληπτική και λίγο αποσπασματική – μια ποιότητα που αφορά ιδιαίτερα τη μητέρα της, Beth. Η Carmel έχει μια συνήθεια να εξαφανίζεται. Το περιγράφει ως “χάνοντας χρόνο” – απορροφάται στον δικό της κόσμο και μερικές φορές περιπλανιέται. Η μητέρα της η Μπεθ, προσφάτως χωρισμένη, αγωνιά για την ιδιομορφία της κόρης της, καθώς προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή τους. Όταν πάνε με τη μικρή σε ένα τοπικό φεστιβάλ αφήγησης, ο χειρότερος φόβος της Μπεθ θα γίνει πραγματικότητα. Η Κάρμελ εξαφανίζεται, αλλά αυτή τη φορά, η Beth δεν μπορεί να την βρει. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα οδυνηρό και τρομακτικό ταξίδι τόσο για τη μητέρα όσο και για την κόρη, καθώς η Beth ψάχνει παντού για τη Carmel και καθώς η Carmel προσπαθεί να κατανοήσει και να αντιμετωπίσει τη μοίρα της. Η Μπεθ δεν μπορεί να δεχθεί το ενδεχόμενο ότι η κόρη της έχει χαθεί για πάντα και αγωνίζεται για την ανεύρεσή της. Στο μεταξύ η Κάρμελ ξεκινά ένα ταξίδι τόσο απίστευτο όσο και τρομακτικό στο πλευρό ενός άντρα που θα την εκμεταλλευτεί ως παιδί-θαύμα με θεραπευτικές ικανότητες.

Το ντεμπούτο της Kate Hamer στο κόσμο του μυθιστορήματος έχει τις παγίδες ενός θρίλερ. Η ευαίσθητη οκτάχρονη Carmel προσεγγίζεται από έναν άνδρα που ισχυρίζεται ότι είναι ο αποξενωμένος παππούς της. Καθώς η μητέρα της, την αναζητά απεγνωσμένα, η Carmel αντιλαμβάνεται ότι ο απαγωγός της δεν την πήρε τυχαία μιας και πιστεύει ότι έχει ένα ιδιαίτερο δώρο. Η αφήγηση κυμαίνεται ανάμεσα στις εναλλασσόμενες προοπτικές της θλιμμένης μητέρας και της αγνοούμενης κόρης, και κάνει τον αναγνώστη να γυρίζει τις σελίδες με έναν ξέφρενο ρυθμό.

«Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό», είναι μια εντελώς μοναδική σύνθεση σχετικά με μια ιστορία απαγωγής. Είναι πολυεπίπεδο, σύνθετο και συναισθηματικό και φέρνει τον αναγνώστη βαθιά στο μυαλό δύο πολύ διαφορετικών κύριων χαρακτήρων: η μητέρα Μπέθ και η κόρη Carmel.

Εκδόσεις “Μεταίχμιο”

Η Καρδερίνα, είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να βιαστείς να το τελειώσεις. Πρέπει να πάρεις το χρόνο σου και να ξεφυλλίζεις σιγά σιγά. Να διαβάζεις κάθε του λέξη και να οραματίζεσαι αυτό που τόσο απλόχερα η Ντόνα Ταρτ μοιράζεται μαζί σου. Γιατί έτσι χάνεται η μαγεία του και η πληθώρα των – ιδιαιτέρως πυκνογραμμένων – θεμάτων στα οποία αναφέρεται συνεχώς η συγγραφέας.  Ένα βιβλίο- ύμνος στην αιωνιότητα της ομορφιάς και της φιλίας, σε συνεχή αντίποδα με το πρόσκαιρο και απρόσωπο της σύγχρονης εποχής. Κάτοχος του Βραβείου Pulitzer for Fiction 2014, είναι ένα βιβλίο που θα σας συνεπάρει.

Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν του ρημάζει τη ζωή. Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και την παρανομία…

Η Καρδερίνα είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα – μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτο-επινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου.

«Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, αλλά ήθελες μόνο να ρουφήξεις εκείνη την εκστατική, ανεμόδαρτη στιγμή. Όταν κοίταζα τον πίνακα ένιωθα όλες μου τις αισθήσεις να συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο: στη μία τρεμουλιαστή, ηλιόπληκτη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα. Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι – να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, αναγκασμένο να προσγειώνεται στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».