Dimitri’s Food blog

Ένα από τα (λίγα) καλά της περιόδου που ζούμε είναι ότι όλοι ( ή σχεδόν όλοι ) ξεκινάμε από το σπίτι με το προσφάι μας.
Από τότε που οι διαιτολόγοι και οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής έγιναν μόδα επέστρεψε στην καθημερινότητά μας το δεκατιανό… Και μαζί με αυτό φαίνεται πως άνοιξε άλλο ένα παράθυρο στα “γευστικά σκουπίδια”. Ναι, είναι αυτά που καταναλώνονται στους χώρους εργασίας και στα περισσότερα, δυστυχώς, σχολεία.

Σαβουροτρώμε/τρώγαμε όλοι μας ( γιατί όλοι πιστεύω έχουμε περάσει λίγο-πολύ απ αυτό το στάδιο, και όποιος δεν το έκανε είναι άξιος συγχαρητηρίων ) στις αλυσίδες έτοιμων και πρόχειρων εδεσμάτων… Και εφαρμόζουμε την ίδια αργή “αυτοκτονία” και στα παιδιά μας!

Τα σχολικά κυλικεία ξεχειλίζουν ζαμπονοτύρια, κρουασάν, πίτσες, αναψυκτικά, σοκολατούχα γάλατα και όλα αυτά αμφιβόλου ποιότητας και προελεύσεως. Η αφθονία συνίσταται από προκάτ εδέσματα που αποψύχονται και ζεσταίνονται σε «υγιεινά» microwave για να μοιάζουν της ώρας, γλυκίσματα τιγκαρισμένα σε τοξικά trans λιπαρά, ζάχαρη και αλάτι. Η εθνική διατροφική πολιτική εφαρμόζεται από τους εκάστοτε κυλικειάρχες, από τους πλειοδότες δηλαδή που «χτυπάνε» τα σχολικά κυλικεία.

Δεν πρέπει να μείνουμε άλλο σε δικαιολογίες και φαυλότητες… Τέτοια σχολική διατροφή είναι υπανάπτυξη. Η λύση είναι οικογενειακή αγωγή, καλό πρωινό στο σπίτι… Κι απαραίτητα καλό σπιτικό κολατσιό για το σχολείο.

Το δεκατιανό/κολατσιό είναι το αποτέλεσμα έμπνευσης σωστών και ποιοτικών υλικών, που μπορούμε να ετοιμάσουμε για τους αγαπημένους μας. Μέσα σε όλη αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, το τάπερ ή το λαδοαλουμινόχαρτο με το homemade κολατσιό είναι η μικρή πράξη αντίστασης στο νεοελληνικό δήθεν και στην καταφυγή στην ευκολία…

Featured image: @ellaolsson/ unsplash

[check_list]

• Θα χρειαστούμε μια μικρή και μια μεγάλη κατσαρόλα.

[/check_list]

ΥΛΙΚΑ: ( Για 8-10 μερίδες )
 1 φλ. ελαφρύ ελαιόλαδο ή σπορέλαιο ή μαργαρίνη
 1 φλ. σιμιγδάλι χοντρό
 1 φλ. σιμιγδάλι ψιλό
 2 ½ φλ. ζάχαρη
 2 φλ. νερό
 2 φλ. γάλα καρύδας
 ½ φλιτζάνι φυστικόψυχα ανάλατη
 Ξύσμα από 1 λεμόνι
 Φλούδα από 1 πορτοκάλι
 ½ φλ. σταφίδες
 1 ξυλαράκι κανέλας
 1 κ.γ. κανέλα

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:
Στη μικρή κατσαρόλα βράζουμε το νερό και το γάλα καρύδας, τη ζάχαρη, το ξύλο κανέλας και τη φλούδα πορτοκαλιού και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει καλά η ζάχαρη.
Στη μεγάλη κατσαρόλα και σε μέτρια φωτιά καβουρδίζουμε το σιμιγδάλι σε όποια λιπαρή ουσία επιλέξουμε. Ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα για 6-7 λεπτά μέχρι να σκουρύνει το σιμιγδάλι. Προσθέτουμε τις σταφίδες και τη σκόνη κανέλας, αποσύρουμε για λίγο από τη φωτιά και αρχίζουμε να προσθέτουμε με μια βαθιά κουτάλα το ζεστό σιρόπι ( με προσοχή γιατί θα αρχίσει να πιτσιλάει ).
Κατόπιν και αφού έχουμε προσθέσει όλο το σιρόπι ξαναβάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά και ανακατεύουμε μέχρι ο χαλβάς αρχίσει να ξεκολλάει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας. Τέλος προσθέτουμε το φιστίκι και το ξύσμα του λεμονιού. Αποσύρουμε και βάζουμε τον χαλβά σε μια μακρόστενη ή στρογγυλή φόρμα και αφήνουμε εκτός ψυγείου να σταθεροποιηθεί.

Υ.Γ. Μην ακολουθείτε πιστά καμία συνταγή- παρά μόνο αν σας κάνει κέφι-Βάλτε τη δική σας έμπνευση και τότε το γευστικό αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο…

Το ελαιόδεντρο. Σύμβολο ειρήνης, σοφίας και τιμής. Καρπός πολύτιμος, θεόσταλτο δώρο στην ιερή πόλη, βγαλμένο απ το δόρυ της Αθηνάς Παλλάδος…

Κατά τους αρχαίους χρόνους, που δεν υπήρχαν σαν χορηγοί οι παγκόσμιες φίρμες και το χρυσό , το ασήμι, ο χαλκός και τα χρηματικά έπαθλα δεν ήσαν «καρφωμένα» στις συνειδήσεις, οι αθλητές των αγώνων αλείφονταν με λάδι και ο νικητής στεφανωνόταν με κλαδιά ελιάς.
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους-και μέχρι σήμερα- το λάδι χρησιμοποιούνταν στο μυστήριο του χρίσματος, του ευχέλαιου και φυσικά της βάπτισης.

Το ελαιόδεντρο αποτελεί διαχρονική πηγή έμπνευσης για την Τέχνη, την ποίηση, και την λογοτεχνία.

Η ελιά αντιπροσωπεύει την τροφή. Ο χρυσοπράσινος χυμός της ταυτίστηκε σε όλες τις εποχές με την επιβίωση και τις οικονομικές συναλλαγές, αποτελώντας σεβαστό περιουσιακό στοιχείο. Εκείνοι που είχαν στην κατοχή τους λιόδεντρα «είχαν βιος» και στα κτήματά τους δούλευαν οι λιγότερο «ευνοημένοι» για να εξοικονομήσουν κάποια χρήματα και το απαραίτητο λάδι για το φαγητό, το καντήλι, το γιατρικό…

Λιπαρή ουσία, απαραίτητη στο ξεκίνημα κάθε συνταγής, το ελαιόλαδο είναι το πρώτο πράγμα που πέφτει στη κατσαρόλα και τα υπόλοιπα συστατικά έπονται για να δεθούν μαζί του σε ένα σύνολο μοναδικής νοστιμιάς και αρωμάτων. Εξίσου ( και λίγο περισσότερο για κάποιους) είναι απολαυστικό ωμό πάνω σε ψωμί, σε σαλάτες και σε ψητά ή βραστά λαχανικά που το ρουφούν αχόρταγα βγάζοντας ανταποδοτικά όλη τη γλύκα και την ουσία τους.

Πριν αρκετά χρόνια προσπαθώντας να βρουν λύση στην «επιδημία» των εμφραγμάτων στη χώρα τους, Αμερικάνοι επιστήμονες εντυπωσιάστηκαν από τον μικρό αριθμό καρδιακών παθήσεων των κατοίκων της Κρήτης. Τότε ανακαλύφθηκε το μοναδικό «φυσικό πείραμα της Μεσογείου», που αργότερα πήρε το όνομα Μεσογειακή Διατροφή.

Στην Κίνα, το ελαιόλαδο πωλείται στα φαρμακεία καθώς θεωρείται «φάρμακο», κατάταξη που σίγουρα αναγνωρίζει τις θεραπευτικές και προληπτικές του ιδιότητες…

Κείμενο: Δημήτρης Βούλτσος

Τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα μυρίζουν κανέλα, φρέσκο βούτυρο, πορτοκάλι και γαρίφαλο. Έχουν το πράσινο χρώμα και τη μυρωδιά του έλατου και το κόκκινο του μήλου και του ροδιού.

Το γουρουνόπουλο, το κοκόρι και η κότα, ίσως η πάπια και η χήνα ήταν παλιότερα τα κρεατικά που έπαιζαν τον σημαντικότερο ρόλο στο εορταστικό τραπέζι. Οι γαλοπούλες έκαναν την εμφάνισή τους πολύ αργότερα αλλά ήρθαν για να κάτσουν! Τα ελληνικά Χριστούγεννα, και κυρίως στην ύπαιθρο, ήταν συνδεδεμένα με τα περιβόητα χοιροσφάγια- που σήμερα δυστυχώς αναβιώνουν όλο και λιγότερο-και τα φαγητά που μαγειρεύονταν από το κρέας του χοίρου και τα εντόσθιά του… Στο παραδοσιακό τραπέζι θα βρούμε ολόκληρα μικρά γουρουνόπουλα ψημένα στο φούρνο αλλά και ψιλοκομμένο χοιρινό κρέας στους σαρμάδες ,τους γιορτινούς λαχανοντολμάδες της Μακεδονίας που είναι τυλιγμένοι σε σπιτικό ξινολάχανο. Σε άλλα μέρη της Ελλάδας το χοιρινό μαγειρεύεται πρασοσέλινο που νοστιμίζεται στο τέλος με αβγολέμονο ενώ στη Θεσσαλία το παχύ έντερο του χοίρου γίνεται μπουμπάρι και γεμίζεται με χοντροσπασμένο σιτάρι ή ρύζι, κομμάτια από κρέας, συκώτι και πράσα. Τα χοιροσφάγια θεωρούνται από τους λαογράφους ως η συνέχεια των αρχαίων παγανιστικών γιορτών του χειμώνα.

Ένα άλλο παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο πιάτο που βασίζεται στη γουρουνοκεφαλή είναι η πηχτή, με κομματάκια κρέατος, ξύσμα πορτοκαλιού, μπαχαρικών, κρασιού, σκόρδου και μυλόξιδου, που όλα μαζί βράζουν και μετά πήζουν χαρίζοντάς μας ένα απ τα πιο νόστιμα εδέσματα που «οφείλει» κάποιος να γευτεί στη ζωή του.

Η σούπα από πουλερικό-κότα, κόκορα ή γαλοπούλα-είναι επίσης ένα απ τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα φαγητά των Επτανήσων αλλά και των Δωδεκανήσων καθώς και πολλών περιοχών της Ηπειρωτικής Ελλάδας. Μπορεί στις μέρες μας να ακούγεται πιάτο της καθημερινότητας, αλλά τα παλιότερα χρόνια τα πουλερικά ήταν για τους Έλληνες φαγητό γιορτινό.
Τα γλυκά των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι πολλά και συχνά περίπλοκα: δίπλες, μπακλαβάς, λουκουμάδες-στους λουκουμάδες την Πρωτοχρονιά έκρυβαν και το τυχερό νόμισμα στη Τήνο. Στο συγκεκριμένο νησί φτιάχνουν και ένα απ τα πιο ασυνήθιστα γλυκά που μπορεί να φάει κάποιος την περίοδο των γιορτών, τα σεσκουλοπιτάκια. Η χρήση του σέσκουλου σε πιτάκι γλυκό, μαζί με μέλι και καρύδια είναι μάλλον μοναδική στο αιγαιοπελαγίτικο αυτό νησί. Και εννοείται πως τα πιο κλασσικά ελληνικά γιορτινά γλυκά είναι τα περιβόητα μελομακάρονα-ένα απ τα πιο υγιεινά γλυκά- και οι μυρωδάτοι από φρέσκο βούτυρο κουραμπιέδες.

Με λίγα λόγια κάντε μια λίστα, βγείτε στην αγορά και προμηθευτείτε τα απαραίτητα υλικά-μην παραλείψετε να δώσετε ιδιαίτερη σημασία στο βούτυρο και στο μέλι– και μπείτε στο μαγειριό σας μαζί με τα παιδιά και τους αγαπημένους σας και μελώστε μελομακάρονα, αχνίστε κουραμπιέδες, τηγανίστε δίπλες και μετά λούστε τες με μέλι, ζυμώστε γιορτινά χριστόψωμα και βασιλόπιτες και γεμίστε το σπίτι σας με χριστουγεννιάτικα αρώματα και μυρωδιές. Και μπείτε στη διαδικασία και φτιάξτε μια μικρή ποσότητα παραπάνω, βάλτε τη σε ένα κουτί με μια χριστουγεννιάτικη κορδέλα και ένα στολίδι και δωρίστε το σε ένα συνάνθρωπό μας που το έχει ανάγκη. Εκτός από το στομάχι θα του γεμίσετε και την ψυχή …

Σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι αποτελεί πάντρεμα της ιδέας της φιλοξενίας και της εστίας με τις τοπικές συνθήκες παραγωγής και της καθημερινότητας.

Λόγου χάρη, κανένας δεν θα ήταν σε θέση να προσδιορίσει χρονικά τη στιγμή που τα κάστανα έγιναν κομμάτι του Χριστουγεννιάτικου τοπίου στη Βενετία, παρά μόνο αν αναφερθεί στην εποχικότητα του καρπού και τις ιδιότυπες συνθήκες παραγωγής του στην περιοχή. Κάτι παρόμοιο ισχύει και με την εμφάνιση του αγριογούρουνου ή της χήνας στα Χριστουγεννιάτικα γεύματα, όπου μάλλον το μέγεθος των ζώων βοηθούσε σε μια συγκροτημένη φιλοξενία παρά σε κάποια μορφή θρησκευτικής πίστης.

Το τραπέζι ήταν και είναι μια τελετουργία αφιερωμένη στο μεγαλείο της γιορτής και στην απαλλαγή από το άγχος για την παραγωγή της χρονιάς που πέρασε.

Ένα ακόμη στοιχείο που επηρεάζει τη σύνθεση του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού παγκοσμίως είναι και οι καιρικές συνθήκες. Στην Ευρώπη, ο χειμωνιάτικος καιρός είναι συνυφασμένος με τα Χριστούγεννα αλλά σε πολλές περιοχές του πλανήτη με έντονο το χριστιανικό στοιχείο οι καιρικές συνθήκες είναι καλοκαιρινές, όπως στην Αυστραλία και τη Λατινική Αμερική. Η γαλοπούλα θεωρείται το κατεξοχήν Χριστουγεννιάτικο φαγητό, αλλά πρωτοέκανε την εμφάνιση του στο τραπέζι μετά το 1650 και την κατάληψη της Β. Αμερικής από Ευρωπαίους αποίκους. Ονομάστηκε αγγλιστί “Turkey” λόγω των Τούρκων εμπόρων που εκθείαζαν τη γεύση του πουλερικού στις ευρωπαϊκές αγορές.

Στο Γερμανικό νότο, το γιορτινό τραπέζι περιλαμβάνει απαραίτητα κυνήγι – ελάφι ή ζαρκάδι – που σιγοβράζει παρέα με μπαχαρικά, ξερά φρούτα και κρασί. Αντίθετα στον βορρά μαγειρεύουν χήνα με πατάτες και βραστό λάχανο με μπέικον, γογγύλια και άφθονα καρότα.

Στην Αρμενία – και σε πολλές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες – τα Χριστούγεννα γιορτάζονται μεγαλοπρεπώς έπειτα από πολυήμερη νηστεία. Το πιο δημοφιλές πιάτο είναι ένα πλούσιο ρύζι με πολλά μπαχαρικά και ξερά φρούτα.

Στη Σουηδία, την παραμονή όλη η οικογένεια μαζεύεται για την παραδοσιακή «βουτιά στην κατσαρόλα». Όλοι βουτούν μπουκιές μαύρου ψωμιού μέσα σε μαγειρεμένο χοιρινό κρέας με λουκάνικο και κομμάτια μοσχαριού μέχρι να τελειώσει. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, το γεύμα ξεκινά με λιαστό μπακαλιάρο και χοιρινό μπούτι, πατάτες και ρυζόγαλο αμυγδάλου.

 
Στην Αυστραλία, τα Χριστούγεννα προϋποθέτουν BBQ –με ψαρικά και αρνί- που συνήθως πραγματοποιείται στην παραλία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Νότιο Αφρική, μόνο που εκεί η γαλοπούλα είναι απαραίτητη.

 
Στη Γαλλία, το γεύμα διαφέρει ανάλογα με την περιοχή: στην Αλσατία τρώνε χήνες, στη Βρετάνη χοιρινό, στη Βουργουνδία γαλοπούλα με κάστανα, ενώ στο Παρίσι τα οστρακοειδή και η «ταπεινή» σαμπάνια βρίσκονται σε όλα τα τραπέζια…