Category:

Οι αναγνώστες γράφουν

Έχω ένα όνειρο αγκαλιά… εδώ και 5 χρόνια, από την Βίλλυ Αδαμοπούλου

Κάθε τέτοια μέρα εδώ και πέντε χρόνια σου γράφω ένα γράμμα. Κάθε χρόνο λέω πάνω κάτω τα ίδια. Μα όπως αλλάζεις εσύ, οι συνήθειές σου, τα θέλω και τα μπορώ σου, προσθέτω κι εγώ κάτι, μια ευχή, ένα όνειρο, ένα δικό μου «θα ήθελα». Γιατί δεν σε μεγαλώνω για να κάνεις αυτά που θέλω εγώ, αυτά που θέλουν οι άλλοι, δεν σε μεγαλώνω ούτε για να κάνεις πάντα αυτό που πρέπει. Σε μεγαλώνω για σένα. Μα δικαίως θα με ρωτήσεις: «κι αυτές οι λέξεις που τώρα αραδιάζεις, μαμίτσα»; Δεν σε προκαλώ να τις ακολουθήσεις, σε παρακαλώ να τις ακούσεις και να σκεφτείς αν σου ταιριάζουν.

Ήρθες στη ζωή μου με τη μορφή μιας ροζ γραμμούλας στις 2 Απριλίου 2010. Ήσουν το αποτέλεσμα ενός ακόμα εγωισμού μου: ήθελα να γίνω μάνα. Έμελλε να γίνεις η μεγαλύτερη, η σπουδαιότερη, η απόλυτη περηφάνια μου. Όχι γιατί τελικά σε απέκτησα, αλλά επειδή είσαι ο εαυτός σου.
Δεν έγινα μαμά εκείνη τη στιγμή. Μαμά δεν γίνεσαι ούτε όταν κρατάς πρώτη φορά στην αγκαλιά σου το μωρό που σε κλωτσούσε. Ούτε ακόμα κι όταν ακούς τον μαγικό ήχο της λέξης από το στόμα του παιδιού σου. Μαμά γίνεσαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή.

Κι όπως μεγαλώνεις εσύ, με τη δική μου βοήθεια, αλλά κυρίως με τη δύναμη του σώματος και του μυαλού σου, μεγαλώνω κι εγώ. Και σε ευχαριστώ, γιατί όπως με αναθρέφεις, με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Πρώτα για σένα και για μένα κι έπειτα για όλο τον κόσμο.

Σε ευχαριστώ που με τραβάς από την όποια ασχολία μου και με καθίζεις στο πάτωμα όσο περισσότερο γίνεται. Σε ευχαριστώ που φτιάχνεις ιστορίες και τις μοιράζεσαι μαζί μου, είσαι σπουδαίος παραμυθάς. Σε ευχαριστώ που τολμάς, που δεν αφήνεις τον φόβο να σε παρασύρει και μαζί σου μαθαίνω να αφήνομαι κι εγώ, να λέω πως πρέπει να πέσεις για να ξέρεις έπειτα πώς είναι να σηκώνεσαι. Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μου τις απλές, καθημερινές απολαύσεις, τις τόσο σπάνιες στις μέρες μας, με ξεκουράζεις και μου ταΐζεις την ψυχή με αγνότητα.
Με συγχωρείς για όλες τις φορές που σου φώναξα, που σε αποπήρα. Δεν έφταιγες εσύ, ποτέ δεν είναι δικό σου το σφάλμα, είσαι απλά ένα παιδί. Θέλω να ξέρεις πόσο μετάνιωσα για κάθε φορά που ύψωσα τη φωνή μου περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είμαι απλώς άνθρωπος. Θα το κάνεις κι εσύ κάποτε και ξέρω πως δεν θα σου αρέσει, επειδή είσαι ένα γλυκό, ευαίσθητο παιδί που σίγουρα μεγαλώνοντας θα γιγαντώσει η μεγαλοθυμία του.

Αγόρι μου λατρεμένο, ζήσε, γλέντα, αγάπα. Βάλε στο σακίδιό σου εμπειρίες, γέλια, μνήμες, στιγμές, δάκρυα και συγκίνηση, βάλε και μπόλικη αγάπη.Να αγαπάς όπως σου έδειξα, χωρίς όρους και όρια, μόνο έτσι αξίζει.

Να φωνάζεις στο άδικο, να χειροκροτείς το ωραίο. Να χορταίνεις την ψυχή και το μυαλό σου και να μοιράζεις. Να είσαι ευτυχισμένος, να τολμάς, να διεκδικείς, να αναλαμβάνεις την ευθύνη, να υψώνεις το ανάστημά σου, να σέβεσαι, να μην χαμηλώνεις τα μάτια, να οριοθετείς την ελευθερία σου και να υπερασπίζεσαι το δίκαιο, το δικό σου και των άλλων. Να ονειρεύεσαι και να πολεμάς να φέρεις τα όνειρα στο φως της ζωής σου.Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, είσαι ικανός να φτάσεις στα αστέρια.

Να τιμάς τους φίλους σου και να είσαι πιστός, είναι η οικογένεια που θα διαλέξεις εσύ. Να ερωτευτείς και να τα παίξεις όλα, δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτό το παιχνίδι. Να αγαπάς όλα τα ζώα και να τα φροντίζεις, όπως κάνεις με τα δικά σου. Να αγαπάς και τους ανθρώπους, αλλά να προσέχεις. Όχι να μην πληγωθείς, όχι μήπως πονέσεις, αυτά τα έχεις δεδομένα και πρέπει να τα ζήσεις. Να προσέχεις τα μάτια τους να σου λένε αλήθεια, τα χείλη τους να ψιθυρίζουν αγάπη και σεβασμό.
Να παίξεις θέατρο, είσαι ένας μικρός εκκολαπτόμενος «Χορν». Να τραγουδάς, να παίζεις ντραμς και πιάνο, ο νονός σου στο λάδι του έβαλε μπόλικη από την υπέροχη μουσική του. Να ζωγραφίζεις όπως περπατάς, πάνω στις δικές σου γραμμές, ίσιο είναι αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε. Να αγαπάς τα βιβλία, να τα λιώνεις με τα μάτια και να μελώνεις έτσι την ψυχή σου. Να χορεύεις στη χαρά και να χορεύεις και στην πίκρα, μαλακώνει η γεύση της όταν ζαλίζεται. Να μεθύσεις, να θυμώσεις, να κλάψεις κι αν είναι να μετανιώσεις δεν πειράζει, θα το κάνεις για όσα διάλεξες, όχι για εκείνα που προσπέρασες από δειλία.

Μόνο να προσέχεις το σώμα σου, γιατί ο κόσμος μας είναι γεμάτος από δράκους που μοιράζουν εφήμερες χαρές σε σκόνες. Το μόνο που περιέχουν όμως είναι σκοτάδι, απελπισία και απόγνωση για σένα και για όλους αυτούς που σε αγαπούν.
Δεν θα σου ζητήσω να είσαι “καλό παιδί” από υποχρέωση, από δουλοπρέπεια, από συμβιβασμό. Να είσαι καλό παιδί για σένα, για τα δικά σου πρέπει, για την ελευθερία και την καρδιά σου. Κι όταν συμβεί να γίνεις κακό παιδί, γιατί κι αυτό αναπόφευκτα θα έρθει, ζήτα «συγγνώμη», εκεί είναι η μαγκιά.

“Είχα κι εγώ ένα όνειρο” κι ήσουν εσύ. Και πότε δεν πρόκειται να ξυπνήσω από τη χαρά που μου προσφέρει. Πάντα θα είμαι εκεί, μπορεί κάποτε να μη με βλέπεις, αλλά δεν θα φύγω ποτέ. Γιατί έχεις την καρδιά μου. Κι όταν πονάς εγώ ματώνω. Κι όταν γελάς εγώ χορεύω. Και σήμερα γιορτάζω, γιατί σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια κατάλαβα τι σημαίνει αφθονία. Και σε ευχαριστώ που εσύ είσαι το παιδί μου. Να έχεις χρόνια ευτυχισμένα και τυχερά.

06/12/2015 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Μεταμεσονύκτιοι επιβάτες, από τη Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Ξημερώματα καθημερινής στην κρύα πόλη. Το βράδυ παγωμένο όπως οι ζωές των πολιτών της. Σε ένα συνεχές pause πατημένο από ανθρώπους με μεγάλες τσέπες, αδηφάγους θεούς, καλοφορεμένους νταβαντζήδες που εκδίδουν πόρνες ιδέες, εμπόρους ανθρώπινης ψυχής.
Στη στάση του μεταμεσονύκτιου λεωφορείου μοναξιά. Ευτυχώς. Για λίγο τουλάχιστον θα έμεναν οι δυο τους. Αργότερα θα έπαιρναν θέση δίπλα τους στην αναμονή εκείνοι οι Πακιστανοί που δουλεύουν στο εστιατόριο λίγο πιο πάνω από το μπαράκι που δουλεύει αυτός. Ο Ναήμ θα έχει όπως πάντα όρεξη για ψιλοκουβέντα κι απόψε ο ίδιος δεν βρίσκει καμιά διάθεση για κοινωνικότητες με τον λεωφορειακό του φίλο. Ούτε με κανέναν άλλον στη θέση του. Απόψε αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι εκείνη… να ξαλαφρώσει πάνω της τις σκέψεις του. Να ηρεμήσει το μυαλό του από αυτό το γνώριμο ενοχλητικό τσίγκλισμα που ξύπνησε μαζί του το πρωί.
Έβγαλε τον καπνό από την τσέπη του, έστριψε ένα τσιγάρο, το άναψε και φόρεσε την κουκούλα του ξυλιάζοντας. Απέναντι μια παρέα κοριτσιών με κοντές φουστίτσες και ψιλοτάκουνα, ελαφρώς ζαλισμένες αλλά τόσο γενναίες απέναντι στο κρύο με τα λεπτά τους ρούχα, να περπατούν με χάρη πάνω στη στημένη τους σε βιτρίνα περηφάνια. Τους χαμογέλασε. Εκείνες όμως δεν τον πρόσεξαν. Όπως συνήθως δηλαδή… Τους χαμογέλασε και δεύτερη φορά ακριβώς για αυτό κι έπειτα γύρισε προς το μέρος εκείνης.
Την κοίταξε. Με τα μάτια ανοιχτά να θέλουν να την καταβροχθίσουν. Από έρωτα; Ή μήπως τελικά οργή; “Μένω – εμμένω – αναμένω”, σκέφτηκε και θύμωσε με τον εαυτό του γιατί το αγαπημένο του παιχνίδι με τις λέξεις τον μπέρδευε περισσότερο αυτή την στιγμή αντί να του ανανεώνει τον νου. Ξεφύσηξε.
Την κοίταξε ξανά.
“Απόψε εσύ σιωπάς και σου μιλάω εγώ… “

Έκατσε στο πεζούλι και συνέχισε.

“Σε κοιτάζω και θέλω να σε καταπιώ. Ολόκληρη. Μα έπειτα σκέφτομαι πως στο βλέμμα μοναχά δεν χωρά όλη η ουσία σου. Και τότε σε νοιώθω να γλιστράς μέσα στο στήθος μου. Μια παράξενη ζεστασιά ξεχύνεται στον θώρακα. Ανακούφιση ανάκατη με αγωνία. Περίεργο ε; Πόνος μαζί με ηδονή. Φόβος παρέα με ελπίδα. Όχι μην απαντάς. Άκου μόνο… Κάποτε ήταν τα άσχημα που αισθανόμουν μοναχά, είχα συνηθίσει την αίσθησή τους. Μα ήρθε η στιγμή που σαν χαμήλωσα λίγο τη βαβούρα, τότε άρχισα να ακούω και τα όμορφα να μου μιλούν. Ποια βαβούρα αναρωτιέσαι; Μα τούτης της σφηκοφωλιάς που συσκευάσαμε σε μορφή πόλης. Κατασκευασμένη από τσιμέντο και σκουπίδια. Και οχυρωμένη με μπόλικα αδιέξοδα. Τα πιο φριχτά είναι τα νοητικά. Είναι τελικά να απορεί κανείς… είναι τα μονοπάτια της ζωής τόσο δύσβατα ή εμείς χανόμαστε εύκολα; Αποπροσανατολισμένοι απ’ τις ταμπέλες να χάνουμε τον προορισμό μέσα από τα χέρια μας;”
Σηκώθηκε όρθιος κι έβαλε τα χέρια του στις τσέπες.

“Σε κοιτώ και δεν είμαι σίγουρος αν με καταλαβαίνεις ή τουλάχιστον αν ξέρεις περίπου για τι πράγμα μιλάω. Υπάρχουν φορές που δεν είμαι σίγουρος αν μιλάς εσύ κι εγώ ακούω ή αν τελικά μιλάω μόνο εγώ ενώ εσύ δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι λέω… Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο σκέψεις με εξοργίζουν. Με τρομάζουν κιόλας. Μα επίσης συμβαίνει και οι δύο να μοιάζουν γοητευτικές. Παράλληλα καθησυχαστικές. Ναι-ναι, όλα αυτά μαζί σε μορφή χάους που το πίνεις σε σφηνάκι… Γεια μας λοιπόν!
Γοητεία… χμμμ… σίγουρα ξέρεις καλά τι σημαίνει αυτή η λέξη. Στέκεις αισθησιακή και ποζάρεις περήφανη στα βλέμματα. Δύσκολα να συναντήσεις πολλούς αδιάφορους. Κι αν υπάρχουν μερικοί, τότε τους προσπερνάς, γνωρίζοντας καλά πως κάπου, κάποτε, σε κάποια στιγμή θα σε προσέξουν. Κι εσύ τότε θα τους κλείσεις το μάτι. Σαγηνευτικά ή κοροϊδευτικά άραγε;
Κι έτσι γοητευμένος κι εγώ σε κοιτώ απόψε. Κι αυτή τη στιγμή σε αισθάνομαι δική μου. Πιστή στο δικό μου βλέμμα μοναχά. Αφοσιωμένη στην δική μου φωνή. Για λίγο. Μόνο για λίγο. Έστω λίγο…
Και ξέρω ότι μόλις έρθει το λεωφορείο και μπω μέσα, τότε θα σε έχω εντός μου. Θα σε αφήσω στο κρεββάτι μου. Να ξαπλώσω μαζί σου και να κοιμηθώ δίπλα σου. Πότε ελπίζοντας να σε βρω εκεί και το πρωί. Άλλοτε παρακαλώντας να λείπεις.”

Γέλασε. Στην αρχή κάπως σιγανά και στη συνέχεια όλο και πιο δυνατά. Μέχρι που στο τέλος ξεκαρδίστηκε. Πήρε μια ανάσα και πρόσεξε μια παρέα στην γωνία που καθώς έμπαιναν μέσα στο αυτοκίνητό τους, μάλλον τον κοίταξαν κάπως επίμονα. Φαίνεται πως ακούστηκε το χαχανητό του. Χαρούμενος για την διατάραξη της αλκοολούχας νύστας των λίγων ξενύχτηδων, έστριψε άλλο ένα τσιγάρο.

Παρατήρησε το γνωστό περιβάλλον γύρω του. Η στάση του λεωφορείου με το παγκάκι γεμάτο υγρασία από την παγωνιά και άδειο από στρογγυλοκαθισμένους κ****ς. Καλύτερα για την ώρα. Πίσω του ένα μικρό αστικό πάρκο… με άφθονο γκαζόν δηλαδή, μερικούς θάμνους και με λίγη τύχη κανά δέντρο. Διάσπαρτα παγκάκια με έναν μικρό κάδο στα πλαϊνά του καθενός μα τα σκουπίδια διάσπαρτα χάμω. Απέναντι λίγα γκρίζα συνηθισμένα κτίρια αλλά τα ισόγειά τους καλογυαλισμένες βιτρίνες. Κυρίως φαγάδικων, από εκείνα που αφήνουν μια αμφιβολία για το τι ακριβώς τρως και μια σιγουριά για το ότι στην πραγματικότητα δεν θες να μάθεις. Στα δεξιά το φανάρι και η λεωφόρος, όπου κατά μήκος του πεζοδρομίου της βρίσκεται ένας μεγάλος τείχος ζωγραφισμένος με διάφορα γκράφιτι και μερικά συνθήματα. Μηνύματα ανθρώπων που έχουν κάτι να πουν. Ή τουλάχιστον προσπαθούν. Κάποια από αυτά είναι κι αυθεντικά. Σίγουρα όλα τους ενθαρρυντικά. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα μιλούν. Και κάποιες φορές εκκωφαντικά. Στο τέλος του τείχους – ή στην αρχή του αν κοιτάς αντίστροφα – άλλο ένα φανάρι. Ο κάθετος δρόμος που περνά κι από την στάση και αφού διαπερνά τη λεωφόρο, συνεχίζει λίγα μέτρα ακόμα μέχρι που βγάζει στην πλατεία με τα μπαράκια και τα περιποιημένα εστιατόρια με τις αναμφίβολα υψηλές τιμές. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά τα “διασκεδαστήρια” βρίσκεται και το μαγαζί που δουλεύει τον τελευταίο καιρό. Για δυο λεπτά αναλογίστηκε, μέτρησε αυτόν τον χρόνο και βεβαιώθηκε πως ήρθε η ώρα να αλλάξει βάρδια και ρόλο και να κάνει κάτι καινούργιο. Είχε αρχίσει να βαριέται. Όπως συμβαίνει συνήθως με όλες τις δουλειές. Είναι που του είχε λείψει και το φως της ημέρας. Μιας και ο χειμώνας με τις μεγάλες νύχτες του αποχωρούσε πια, είχε έρθει η στιγμή να αναπνεύσει τις ανοιξιάτικες μέρες.

“Χάθηκα στις σκέψεις μου” της είπε ραγίζοντας τη μεταξύ τους σιωπή.
“Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πότε μιλήσαμε για πρώτη φορά. Θυμάμαι όμως πως σχεδόν αμέσως το μόνο που θέλησα και το μόνο που αισθανόμουν ότι θες, ήταν να σου παραδοθώ. Ολόκληρος. Για μια αιώνια στιγμή. Αυτό άραγε θα ήταν το ελάχιστο ή το παντοτινό; Έπειτα όμως άρχισα να σκέφτομαι πως όλα όσα ακούω να λες είναι ψεύτικα. Πως με εξαπατάς και συνεχίζεις παρόλα αυτά να με κοιτάς αφ’ υψηλού ειρωνικά. Θύμωσα. Για την ακρίβεια εξοργίστηκα. Ύστερα πληγώθηκα. Για να είμαι ακριβής πάλι, πολτοποιήθηκα… Μα τώρα πια έχω ελευθερωθεί. Όχι από εσένα, παραδόξως παραμένεις μοναδική συντροφιά… Ελευθερώθηκα από τις διάφορες μορφές που εγώ σου έδινα και από την προσδοκία μου να μου δώσεις πίσω ό,τι πήρε κάποτε η εκάστοτε μορφή που σε έντυνα… Και τώρα δεν περιμένω από εσένα τίποτα πια. Επιτέλους ανακούφιση. Ξέρω καλά πως δεν θα μου ανήκεις ποτέ. Μα επίσης γνωρίζω βαθιά πως έτσι η αθέατη πλευρά σου θα μου ανήκει πάντα. Όπως συνέβη και σε άλλους, την άκουσα να με καλεί τόσες φορές. Πότε ψιθυρίζοντας, άλλοτε ικετεύοντας και πότε – πότε ουρλιάζοντας. Κάποιοι μάταια έκλεισαν τα αυτιά τους. Άλλοι ανόητα σε εμπιστεύτηκαν. Και μερικοί απάντησαν στον γρίφο σου κλέβοντας έτσι λίγη από την γοητεία σου. Μόνο που πρώτα μας κέρασες μπόλικο σκοτάδι… Μα άξιζε κάθε γουλιά του.”

Ένιωσε να καταπίνει δίχως κανένα τσίγκλισμα ή κόμπο και τότε φάνηκε στα αριστερά το λεωφορείο. Σήκωσε αυτόματα το χέρι του για να το σταματήσει. Λίγο πριν αυτό φτάσει στη στάση άκουσε ανθρώπους να τρέχουν προς το μέρος του. Γύρισε το κεφάλι και είδε τον Ναήμ μαζί με κανά δυο άλλους να τρέχουν για να το προλάβουν. Μπήκαν μέσα όλοι μαζί και βρήκαν θέσεις για να κάτσουν.

“Πολλή δουλειά σήμερα” , είπε ο λεωφορειακός του φίλος εμφανώς κουρασμένος.
“Ευτυχώς που το πρόλαβες τουλάχιστον”, του απάντησε εκείνος αληθινά ανακουφισμένος που δεν το έχασε εκείνος, δίχως την προηγούμενη διάθεση αντικοινωνικότητας.
“Περίμενες ώρα μόνος σου;”
“Μπα… κάπνισα δυο τρία τσιγάρα και χάζευα το φεγγάρι. Η σελήνη είναι ωραία γκόμενα κάποιες βραδιές”, του είπε χαμογελώντας αινιγματικά.

Τέλος

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Ερωτόλυτος…., από τη Μαρία Μάρκου

11/05/2015 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Μαριάννα Δ.: “Είμαι ερωτευμένη με τον κολλητό μου που έχει κοπέλα. Τι να κάνω;”

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Η Μαριάννα Δ. πήρε το θάρρος και μας έστειλε την ιστορία της, περιμένοντας να λάβει πίσω την απάντησή μας…

[faq]
[faq_question] «Αγαπητό k-mag, πνίγομαι…
Τους τελευταίους 3 μήνες έχω συνειδητοποιήσει πως είμαι (χωρίς ανταπόκριση) ερωτευμένη με τον κολλητό μου. Το πρόβλημα είναι πως εδώ και 1,5 χρόνο έχει σχέση με άλλη κοπέλα, με την οποία όμως χωρίζει πάρα πολύ συχνά. Τσακώνονται άσχημα και κάθε φορά έρχεται σε εμένα, ψυχολογικά χάλια, με διάθεση να τον «παρηγορήσω». Όταν του λέω πως είναι καιρός να προχωρήσει, συμφωνεί μαζί μου, αλλά κάθε φορά τα ξαναβρίσκουν και γίνονται ακριβώς τα ίδια. Πρόκειται για μια σχέση με πάθος, αλλά δεν είναι ευτυχισμένος… Δυστυχώς δεν συνέβη ποτέ, τίποτα μεταξύ μας. Για λίγο καιρό κι όσο ήταν χώρια, του εξομολογήθηκα τα συναισθήματά μου, μα εκείνος δεν μου έκοψε το θάρρος. Ίσα ίσα…
Το μόνο που θέλω είναι να είναι αυτός καλά, αλλά βασανίζομαι που δεν μπορώ να είμαι μαζί του… Τι να κάνω;»[/faq_question]
[faq_answer]

Μαριάννα, όσο άσχημα κι αν νιώθεις πως είναι τα πράγματα, μην απογοητεύεσαι.
Είτε το πιστέψεις, είτε όχι, έχουμε βρεθεί ακριβώς στην ίδια θέση. Πιστεύω μάλιστα πως ούτε εγώ, ούτε εσύ είμαστε οι πρώτες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο. Μιας και το έχω ζήσει λοιπόν, παρόμοια με όπως το περιγράφεις, πιστεύω πως μπορώ να σου πω τη δική μου εκδοχή, πιο χειροπιαστά απ’ότι συνήθως…
Εδώ λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά συνηθισμένο γεγονός, το οποίο είναι και τις περισσότερες φορές αναπόφευκτο, όταν έχεις άντρα «φίλο»: Τον έρωτα.
Τον ερωτεύτηκες… δεν είσαι υποχρεωμένη να απολογηθείς σε κανέναν. Απο’κει και πέρα, το θέμα έχει κι άλλα σημεία τα οποία δεν μπορείς να παραβλέψεις, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι του αρέσεις: Έχει κοπέλα… και μάλιστα αρκετό καιρό. Αυτό είναι ένα από τα «δεδομένα» αυτής της ιστορίας, λοιπόν. Η κοπέλα του. Που καλώς ή κακώς είναι η πρωταγωνίστρια στη ζωή του κι όχι κάποια guest συμμετοχή. Αντί λοιπόν να σκας και να «κλείνεσαι» στο πρόβλημά σου, φέρε τον εαυτό σου στη θέση αυτής της κοπέλας…

Καλή, κακή, χρυσή, άγια, σκύλα… Ότι κι αν είναι! Θα σου άρεσε να βρίσκεσαι στη θέση της;;

Να πληγώνεσαι διαρκώς απ’το αγόρι σου και να φοβάσαι πως η «κολλητή» του φίλη καραδοκεί για να στον «κλέψει» or something… (?)
Μπορεί εσύ να μην έχεις τέτοιες βλέψεις και να σου αρκεί απλά να τον «έχεις» δίπλα σου, έστω κι έτσι, σαν φίλο και τίποτα άλλο, όμως η κοπέλα του δεν μπορεί να ξέρει τι έχεις εσύ μέσα στο κεφάλι σου και… πίστεψέ με, (λογικά) έχει βάλει με το νου της τα χειρότερα για εσένα και για εκείνον.
Επόμενο αγκάθι στην όλη ιστορία, είτε σου αρέσει είτε όχι, αποτελεί η στάση του «φίλου» σου… Κι αυτό γιατί, απ’ότι καταλαβαίνω, του αρέσει να «παίζει» και δεν είναι τόσο ξεκάθαρος απέναντι σου. Θεωρητικά, αν σου είχε ήδη ρίξει «Χ» και δεν σε είχε με την όλη στάση του στο «περίμενε», δεν θα υπήρχε κανένας απολύτως προβληματισμός και δεν θα μας έγραφες αυτό το γράμμα! (έξυπνη κοπέλα είσαι, καταλαβαίνεις γιατί…)

Παρ’όλα αυτά, κανείς δεν είναι αρμόδιος να κρίνει πως και γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει απ’την πλευρά του, καθώς ο καθένας μπορεί να επέμβει στο μερίδιο που του αναλογεί. Πιο απλά: Έχεις σκεφτεί που ευθύνεσαι εσύ στην όλη ιστορία; Προβληματίζεσαι αρκετά επειδή, ενδεχομένως, τρέφεις ελπίδες πως μέσα απ’τις δυσκολίες και την πικρία του για τη συμπεριφορά της κοπέλας του, θα γίνει επιτέλους δικός σου…
Όμως Μαριάννα, όσο κι αν δε θέλεις να το παραδεχτείς, ξέρεις καλά μέσα σου πως αυτό δε πρόκειται να συμβεί. Ο «φίλος» σου έχει χρόνιο κόλλημα και δεν είναι απλώς ξενερωμένος με τη συμπεριφορά της δικιάς του…
Αν είχε όντως πληγωθεί, ξενερώσει, κουραστεί, αηδιάσει… να’σαι σίγουρη πως θα’χε ήδη φύγει, πολύ καιρό πριν και δε θα κλαιγόταν σε κάθε ευκαιρία, μόνο και μόνο για να βρει υπάρξεις σαν κι εσένα να τον «παρηγορούν» στις μέρες… μοναξιάς του!
Επομένως, η κατάστασή σου χρειάζεται αντιμετώπιση άμεση και οι τρόποι είναι (συνήθως) μόνο οι παρακάτω:

1) Όπου φύγει, φύγει…
Αφού η θέση σου στην όλη ιστορία σε κάνει να πονάς, τότε ήρθε η ώρα να αποχωρήσεις. Οκ τον αγαπάς, τον σκέφτεσαι, τον πονάς, τον θέλεις όσο τίποτα, ΟΜΩΣ… Καλό θα ήταν να σκεφτείς πρώτα και κύρια τον εαυτό σου. Απομακρύνσου απ’τη ζωή του κι απ’ότι στον θυμίζει κι άσε να καλύψει τη θέση του μια γλυκιά ανάμνηση… Δεν γεννήθηκες για να λαμβάνεις την αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου σε «δόσεις», ούτε και για να παίζεις το ρόλο της «άλλης».
Συμβουλή: Προσπάθησε να βρεις κάτι που να αξίζει την προσοχή σου και να είναι 100% δικό σου. Αληθινά δικό σου!

2) Προσέχεις, για να έχεις

Αν απ’την άλλη πιστεύεις (ακόμα) ότι το ελέγχεις και είσαι σε θέση, παρ’ότι ομολόγησες, να «καταπιείς» τα συναισθήματά σου, μείνε στο πλευρό του σαν φίλη, όπως ακριβώς ξεκίνησες. Βγάλε απ’το μυαλό σου εντελώς την πιθανότητα να γίνετε ζευγάρι και βρες κάποιον άλλο να περνάς τον καιρό σου.
Συμβουλή: Η εύκολη λύση δεν είναι πάντα η σωστή και σ’αυτή την περίπτωση σου είναι εύκολο να διαλέξεις να «σώσεις τη
φιλία σας».
…Θα σου είναι όμως το ίδιο εύκολο και στην πράξη!

Σκέψου καλά πριν ενεργήσεις, μα πάνω απ’όλα θυμήσου πως σου αξίζει το καλύτερο… Μη συμβιβάζεσαι με κάτι που ανήκει αλλού, στο φόβο της εξερεύνησης και της ανακάλυψης νέων κόσμων.

Καλή τύχη,
Μαρκέλλα

[/faq_answer]
[/faq]

13/09/2014 2 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

H Ζωή Μ. ρωτά : “Είμαι χωρισμένη και με την κόρη μου τσακώνομαι συνέχεια. Τι να κάνω;”

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Η Ζωή Μ. αποφάσισε να γράψει σε εμάς για το θέμα της κι εμείς με τη σειρά μας, της παραθέτουμε τη γνώμη μας, πάντα με τη βοήθεια των ειδικών…

[faq]
[faq_question]Q: «Αγαπημένο μου k-mag… Εδώ και έξι χρόνια είμαι χωρισμένη και μεγαλώνω ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά μου. Από οικονομικής άποψης δεν θα έλεγα πως τα φέρνουμε εύκολα βόλτα όμως, κουτσά στραβά, όλα βολεύονται. Η βασικότερη έννοια μου και το μεγαλύτερο μου «αγκάθι» είναι η μικρή μου κόρη, η Άννα, η οποία έχει αρχίσει να μπαίνει στην εφηβεία. Τα πράγματα εδώ και 6 μήνες πάνε απ’το κακό στο χειρότερο, καθώς με τον καιρό γίνεται όλο και πιο απότομη κι επιθετική προς εμένα… Καταλαβαίνω πως όλο αυτή η ασυνεννοησία πιθανόν επικρατεί λόγω της εφηβείας όμως οι μεταξύ μας σχέσεις είναι διαρκώς τεταμένες και φοβάμαι για τα χειρότερα… Πιστεύετε πως πρέπει να συμβουλευτώ κάποιον ειδικό;»

[/faq_question]
[faq_answer]

Ζωή μου, πρέπει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με όσο το δυνατόν περισσότερη ψυχραιμία. Ενδεχομένως, αφού έχεις περάσει τόσα μέχρι τώρα, τα αποθέματα της ψυχραιμίας αλλά και της υπομονής σου να μην βρίσκονται στην καλύτερη τους κατάσταση… όμως, θα πρέπει να φανείς δυνατή.

Όλα τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες θέλουν να κάνουν την επανάστασή τους, να «ψαχτούν» και να βρούν τον εαυτό τους (ή έστω να τον ανακαλύψουν ξανά). Ως αποτέλεσμα, το φυσικό επόμενο αυτής της διαδικασίας είναι η πλήρης αμφισβήτηση των γονέων και του ρόλου τους.

Αυτό που «απαιτείται» από σένα είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κατανόηση σ’αυτή την “αναζήτηση” της κόρης σου αλλά και όσο το δυνατόν περισσότερη στήριξη.

Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά-έφηβοι έχουν ανάγκη τους γονείς τους πιο πολύ από ποτέ, σε έναν ρόλο όμως κάπως διαφορετικό –ίσως πιο προστατευτικό απ’ ότι συνήθως, αλλά ταυτοχρόνως όχι άμεσα διακριτό (πιο αποστασιοποιημένο δηλαδή).

Που και που ίσως χρειάζεται να παραχωρούνται περισσότερες ατομικές ελευθερίες αλλά και ευκαιρίες στο παιδί για να αναλάβει ολοκληρωτικά πιθανές πρωτοβουλίες.

Αν τώρα όλα αυτά σου φαίνονται πολύ θεωρητικά…

– Γνωρίζω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη τέσσερα παιδιά, πόσο μάλλον όταν κάποιο απ’αυτά βρίσκεται στην ευαίσθητη φάση της εφηβείας, όμως πρέπει να δείξεις στα παιδιά σου πως χρειάζεσαι άμεσα και την δική τους υποστήριξη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα «κατανοήσουν» τη θέση στην οποία βρίσκεσαι και θα ωριμάσουν πολύ πιο γρήγορα.

– Μη φοβάσαι να βάζεις τους όρους σου (είτε περιοριστικούς, είτε ότι άλλο!). Εσύ είσαι η ενήλικη επομένως, εσύ «έχεις την πίτα εσύ και το μαχαίρι». Άλλωστε στο «τιμόνι» του σπιτικού σας δεν βρίσκεται κανένα απ’τα παιδιά σου ούτε και οι γονείς σου…

– Προσπάθησε να επαναπροσδιορίσεις τους ρόλους μητέρα-παιδί, αυτή τη φορά με περισσότερη πυγμή και αποφασιστικότητα. Ξεκαθάρισε πως οι σχέσεις πρέπει να διέπονται από σεβασμό, ασχέτως με τον αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις απόψεις των γύρω μας – και δη των γονιών μας (!!!)

– Μη φρικάρεις. Προσπάθησε, όσο το δυνατόν, να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως η κόρη σου θα σε καταλάβει, πολύ σύντομα… Ούσα γυναίκα, θα νιώσει τον πόνο, την ανησυχία αλλά και το άγχος σου και θα συμμεριστεί πως πρέπει εσύ κι αυτή να είστε ενωμένες, «σαν μια γροθιά».

– Αν τελικώς η σχέση σας δεν βελτιωθεί άμεσα και η καθημερινότητα πλέον σου φαντάζει βουνό, μη διστάσεις να συμβουλευτείς για περαιτέρω συμβουλές και στήριξη έναν παιδοψυχολόγο ή κάποιον ψυχοθεραπευτή. Θα σε βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα, αλλά και να επιλύσεις το πρόβλημα “αναίμακτα” . Το πιθανότερο είναι πως μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε κύμα αντιδράσεων από την Άννα, η οποία μάλλον δεν θα δεχόταν να «ακολουθήσει». Πίστεψε με όμως, ίσως κάτι τέτοιο ωφελούσε και τις δυο σας στο τέλος.

Ελπίζω όλα να πάνε κατ’ευχήν.

Φιλιά,
Μαρκέλλα
[/faq_answer]
[/faq]

11/09/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

«Κάθε φορά που τον βλέπω, κομπλάρω. Πώς να τον προσεγγίσω;», ρωτά η Λίζα Π.

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Η Λίζα Π., φανατική αναγνώστριά μας εδώ και έξι μήνες, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που ίσως πολλές από εσάς είχατε στο παρελθόν ή θα έχετε στο μέλλον (το απεύχομαι, όλα κι όλα)…Έτσι, πήρε το θάρρος να μας γράψει για το «θέμα» της και εμείς με τη σειρά μας, της απαντάμε…
[faq]
[faq_question]«K-mag σώσε με! Είμαι τρελά ερωτευμένη με τον γείτονά μου, αλλά κάθε φορά που τον βλέπω κομπλάρω τόσο πολύ που ανοίγω το στόμα μου και λέω βλακείες. Πώς να τον προσεγγίσω; Να του προτείνω να έρθει στο σπίτι για καφέ ή θα φανεί πολύ τολμηρό; Πες μου τι να κάνω γιατί νομίζω ότι θα τρελαθώ…»[/faq_question]
[faq_answer]

Αγαπητή Λίζα, κανένας λόγος ανησυχίας και πρέπει να το πιστέψεις. Η περίπτωση σου είναι πολύ απλή. Δώσε βάση…

Βήμα 1ο : Η πρώτη εντύπωση είναι το παν

Ένα απλό «καλημέρα», συνδυασμένο με το πιο όμορφο χαμόγελο σου, είμαι σίγουρη πως είναι το πρώτο καλό βήμα. Πρέπει να ξέρεις πως τα «κεραυνοβόλα» που ακούς κατά καιρούς σε τηλεοράσεις και περιοδικά, κατά βάση είναι… φούμαρα! Για να «κεντρίσεις» το ενδιαφέρον κάποιου θα πρέπει πρωτίστως να είσαι συμπαθητική και να τον προϊδεάσεις θετικά για το άτομό σου. Τώρα, σε ένα δεύτερο επίπεδο σκέψης, ένας εγγυημένα αποτελεσματικός τρόπος για να πλησιάσεις το… «αντικείμενο» του πόθου σου, είναι να τον κάνεις (αρχικά) φίλο σου…

Βήμα 2ο : Δείξε ενδιαφέρον έμπρακτα

Αν ο τύπος σε ενδιαφέρει σοβαρά κι όχι μόνο για να περάσεις την ώρα σου, δείξ’του με κάθε τρόπο πως είσαι άξια να σε εμπιστεύεται. Ακόμη, σίγουρα θα εκτιμηθεί υπέρ σου το να είσαι χαλαρή και ταυτόχρονα ότι ακριβώς χρειάζεται να έχει δίπλα του. Αν απ’την άλλη, δεν σε πολυενδιαφέρουν όλα αυτά και θέλεις απλώς να περάσεις καλά, θα στο πω όσο πιο χύμα μπορώ: ΒΟΥΡ. Άσε πίσω τις ντροπές και τις αναστολές σου και φρόντισε να απολαύσεις την κάθε στιγμή αυτής σου της περιπέτειας.

Βήμα 3ο : Έχει κι αλλού πορτοκαλιές

Τώρα επειδή άνθρωποι ήμαστε… και γνώμες αλλάζουμε και λάθη κάνουμε και μπορεί να μη ξέρουμε και τι θέλουμε, ΑΝ, λέμε αν, ο στόχος «γείτονας» δεν επιτευχθεί, μην ξεχάσεις λεπτό αυτό το παλιό και πολύ σοφό ρητό. Ξέρεις, αυτό που σου ‘λεγε η γιαγιά σου κάθε τόσο, «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, που κάνουν πορτοκάλια». Αν λοιπόν ανταπόκριση ΔΕΝ, βάλε πλώρη για άλλο λιμάνι και μη σκεφτείς λεπτό τι αφήνεις πίσω… Απ’ότι αντιλαμβάνομαι, μάλλον αυτός θα χάσει. Εμείς; Τι είχαμε, τι χάσαμε.

Good Luck.

Μαρκέλλα
[/faq_answer]
[/faq]

12/08/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας , από την Αναστασία Σωτηροπούλου

written by The K-magazine

Ήταν μια μέρα που ξεκίνησε στραβά, τσαγκαροδευτέρα κανονική, είχα νεύρα, είχα εκκρεμότητες, χιλιάδες όμως, είχα την εφορία, είχα τις φωνές όλων αυτών που μιζεριάζουν και φωνάζουν παντού, είχα ρούχα άπλυτα, ρούχα ασιδέρωτα, ρούχα παντού, είχα το γιο μου σε απευθείας σύνδεση με την ψυχοσύνθεσή μου να γκρινιάζει γιατί ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, είχα κυτταρίτιδα και το μόνο που δεν είχα ήταν κέφι, κέφι για οτιδήποτε και εκεί είναι που έρχεται το μάτι και γυρίζει. Λες «άντε καρδιά μου και άσπρο πάτο αν θέλει ας μείνει αν θέλει ας φύγει δε θα πεθάνω εγώ για κείνη» (για την κυτταρίτιδα μιλάμε πάντα….). Αρπάζω μπλούζα από τα ασιδέρωτα, τσάντα, κλειδιά, κινητό (κάτι ξεχνάω … ααα ναι) και παιδί και φύγαμε σινεμά.

Σινεμά με ένα τετράχρονο… ακούγεται λίγο σαν επικίνδυνη αποστολή αλλά δεν είναι. Καταρχήν η ταινία ήταν υπέροχη όπως οι περισσότερες παιδικές ταινίες. Το αισθητικό αποτέλεσμα πραγματικά προσεγμένο, τα μηνύματα ξεκάθαρα και εποικοδομητικά και το κυριότερο ξεκάθαρα. Οι «κακοί» είναι πάντα κακοί και οι «καλοί» καλοί. Ξέρεις από που να φυλαχτείς και που πηγαίνεις. Ξέρεις με ποιον να ταυτιστείς και με ποιον όχι και φυσικά πάντα ο καλός παίρνει και το κορίτσι. Ανακουφιστικό, σχεδόν λυτρωτικό, ο κόσμος είναι καλύτερος, η ειρήνη επετεύχθη και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Τα ξεχνάς όλα, μέχρι και το ραντεβού με τη “Λιλίκα” ξέχασα και ας είχα να μάθω νέα της από την Παρασκευή και αγωνιούσα. Το δε παιδικό σινεμά είναι λυτρωτικό και για ένα ακόμα λόγο. Είσαι χαλαρός. Μπορείς να γελάσεις δυνατά, το τετράχρονο θα γελάσει πάντα δυνατότερα. Μπορείς να απλωθείς, πόσο χώρο να πιάσει πια το τετράχρονο. Και τα καλύτερα έρχονται γιατί μπορείς να φας παγωτό και να κάτσεις στα σκαλάκια και δεν πειράζει αν λερωθείς το τετράχρονο δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει εκείνο πάντα λερώνεται. Μπορείς να παίξεις σαν έφηβη και επιτέλους να δικαιωθείς γιατί είχες δίκιο που αισθάνεσαι ότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια και τέλος στην επιστροφή μπορείς να βάλεις τέρμα τη μουσική στο αυτοκίνητο και να τραγουδήσεις δυνατά μαζί με το τετράχρονο γιατί τα παιδιά είναι χαρούμενα με απλά πράγματα.

Μήπως τελικά ο Πήτερ Παν δεν είχε και τόσο άδικο που δεν ήθελε να μεγαλώσει;

Και εκεί που αναρωτιέσαι μήπως η Γουέντι έκανε λάθος που γύρισε από τη Χώρα του Ποτέ, γυρίζει το τετράχρονο σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια και σου λέει «σε αγαπάω μαμά». Εκεί καταλαβαίνεις γιατί η Γουέντι γύρισε και τελικά οι πρίγκιπες εκτός από βάτραχοι μεταμορφώνονται και σε πανέμορφα, πανέξυπνα τετράχρονα.

Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες… στο [email protected]

11/08/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

«Πως θα καταλάβω αν με βλέπει σοβαρά;», ρωτά η Μάρθα Σ.

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Η Μάρθα Σ. μας έστειλε ένα γράμμα με το οποίο εξέθεσε τον προβληματισμό της, σε σχέση με τον άντρα που την ενδιαφέρει. Εμείς, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψην όλα όσα μας καταγράφει, αποφασίσαμε να δώσουμε τη δική μας εκδοχή των πραγμάτων…

[faq]
[faq_question]«Αγαπημένο μου k-mag, με προσεγγίζει εδώ και καιρό ένας άντρας τον οποίον δεν εμπιστεύομαι καθόλου. Έχω μάθει ότι αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, και ενώ με «τραβάει» πολύ, δεν παίρνω το θάρρος να του πω «ναι». Πώς να το χειριστώ; Υπάρχει κάποιος τρόπος να καταλάβω αν με βλέπει σοβαρά;»[/faq_question]
[faq_answer]

Αγαπημένη Μάρθα, τα πράγματα είναι απλά, αρκετά σαφή και δεν συντρέχει λόγος να τα περιπλέκεις.

Fact 1: Είναι δεδομένο και το καταλαβαίνεις καλά φαντάζομαι κι εσύ η ίδια πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να γνωρίζεις τι ακριβώς σκέφτεται! Δυστυχώς, καλώς ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα και μάλλον, λίγο αδύνατο να τα αλλάξεις. Ωστόσο, για να μην πελαγώσεις, κράτα αυτό: Μπορείς να καταλάβεις που πάει το πράγμα κυρίως απ’τον τρόπο που σου μιλάει… (παρά απ’αυτά που σου λέει ενδεχομένως). Μιλάτε κυρίως βραδινές ώρες και τα πρωινά χάνεται; Δεν σηκώνει τηλέφωνό σου και σε παίρνει μόνο όποτε ο ίδιος επιθυμεί; Πολλές φορές είναι γλυκός μαζί σου κι άλλες φορές είναι εξαιρετικά απότομος;
Κάτι δεν πάει καλά εδώ…

Fact 2: Μα καλά, γιατί να δεις εξ’αρχής τον άλλο σοβαρά; Ντε και καλά; Ένα απ’τα πιο τραγικά και συνάμα άκρως συνηθισμένα γυναικεία λάθη: Δενόμαστε. Όχι… Δεν πρέπει και καταλαβαίνεις καλά γιατί. Τα ροζ συννεφάκια και οι πρίγκιπες «έφυγαν» ανεπιστρεπτί. Back to reality και στους «σάτυρους» της διπλανής πόρτας. Πέρνα καλά, φρόντισε τον εαυτό σου και δώσε ότι καλύτερο μπορείς. Το κόλλημα είναι κόλλημα -– δεκτό.Όμως… ποτέ, μα ποτέ δεν πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου, τις ασχολίες σου ή ακόμη και την υγεία σου για κάποιον. Πάνω απ’όλα και όλους θα βάζεις εσένα.

Fact 3: Ζήσε το! Δεν έχει «πως», «γιατί», «ναι,αλλά…». Τα πολλά λόγια και η ακόμη περισσότερη ανησυχία μόνο κακό επιφέρουν. Συνειδητοποιημένη να είσαι κι από’κει και πέρα θα δείξει. Όμως, μη φοβάσαι να νιώσεις και να αφεθείς στη στιγμή… Κακό δεν κάνει!

Fact 4: Listen to your heart! Ότι κι αν σου πω, τα δικά σου συναισθήματα είναι αυτά που θα καθορίσουν την οριστική σου απόφαση, να κάνεις δηλαδή αυτό το «βήμα» ή να εγκαταλείψεις… Μην ξεχνάς πως πολλές φορές το ρίσκο που θα πάρεις μπορεί να αποδειχθεί δώρο για εσένα! Σε κάθε άλλη περίπτωση, μη μασάς. Όλα είναι θέμα εμπειριών.

Καλή τύχη!
Φιλιά, Μαρκέλλα

[/faq_answer]
[/faq]

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες κι απορίες στη σελίδα μας στο facebook ή στο [email protected]

30/07/2014 1 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

“Ποια είσαι εσύ;”, από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ίσως δεν έπρεπε να το κάνει. Αν δεν το έκανε, ίσως δεν τρόμαζε τόσο. Από την άλλη, ίσως χρειαζόταν αυτό το σοκ.

Ήταν μία κίνηση που λίγο πολύ όλοι κάνουμε τουλάχιστον μία φορά τη μέρα. Μία κίνηση μηχανική, που για αυτήν ήταν εκείνη τη στιγμή αυτό που την ταρακούνησε.

Απλά κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη για να ελέγξει το μακιγιάζ της. Μόνο που, ενώ τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά παρέμεναν ίδια και γνώριμα, αυτή που κοιτούσε απέναντί της στο γυαλί… δεν ήταν αυτή. Αυτή που την κοιτούσε από τον καθρέφτη της έμοιαζε εκπληκτικά, είναι αλήθεια. Μόνο που δεν την ήξερε. Κάτι στα μάτια της ήταν διαφορετικό. Λες κι ήταν άδεια. Άδεια από ψυχή, άδεια από συναίσθημα, μόνο μία σπίθα ειρωνείας και κριτικής. Ήταν μία Άλλη.

Με τον ήχο να βγαίνει με το ζόρι από τα χείλη της ψέλλισε «Ποια είσαι εσύ;». Κοιτούσε με αγωνία, αλλά η νεαρή γυναίκα απέναντί της απλά την εμβόλιζε μ’ ένα βλέμμα απάθειας. Έμοιαζε να το διασκεδάζει κιόλας.

Θυμωμένη απλά γύρισε την πλάτη της, αποφασίζοντας να αγνοήσει την Άλλη. «Η κούραση θα φταίει», σκέφτηκε. Μόνο που ώρες αργότερα, στο σπίτι της, σ’ έναν άλλον καθρέφτη, η Άλλη επανήλθε. Αυτή τη φορά το βλέμμα της την πυροβολούσε. «Ποια είσαι; Γιατί με κυνηγάς;», τη ρώτησε με απόγνωση. Η ίδια σιωπή, μία σιωπή που της τρυπούσε τα σωθικά. Άρχισε να κλαίει, βουβά, μην τολμώντας να κοιτάξει εκείνο το καταραμένο κομμάτι γυαλί. Έκλαιγε ακόμη όταν άκουσε την Άλλη να της μιλάει. «Αν δεν ξέρεις εσύ η ίδια ποια είσαι, πώς περιμένεις να σου πει κάποιος άλλος; Ακόμη κι αν αυτός ο άλλος είναι το ίδιο σου το είδωλο.»

Σήκωσε τα πρησμένα μάτια της και κοίταξε τρομαγμένη την Άλλη. Οι λέξεις αυτές την έκαναν να τρέμει. Η Άλλη είχε διαβάσει τις πιο μύχιες σκέψεις της. Σκέψεις που τη βασάνιζαν αυτόν τον καιρό. Όλον αυτόν τον καιρό ένιωθε πως δεν την ξέρει κανείς, πως δεν την αναγνωρίζει πια κανείς. Κι έτσι κατήντησε να μην αναγνωρίζει πια ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. Όλον αυτόν τον καιρό ένιωθε σα μία παιδική κούκλα που απλά περπατούσε και κινούνταν και μέχρι εκεί.

Την έβλεπε να συνεχίζει να χαμογελά ειρωνικά. Και τη σκότωνε κι η παραμικρή πιθανότητα η Άλλη να είχε δίκιο, και πως, ακόμη κι αν απομακρυνόταν από τον καθρέφτη, ο κόσμος θα έβλεπε την Άλλη. Γύρισε την πλάτη σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι και στο κρεβάτι απλά έκλεισε τα μάτια, αφήνοντας το Μορφέα να τη βυθίσει, με την ελπίδα πως αυτό θα τη γλύτωνε.

Το επόμενο πρωί που ξύπνησε σκεφτόταν πως, ενώ δε θυμόταν να βλέπει γενικότερα όνειρα, το χθεσινοβραδινό ήταν τόσο έντονο που το θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια. «Παιχνίδια του μυαλού», σκέφτηκε.

Σίγουρα, όμως, δε φανταζόταν πως η Άλλη θα την περίμενε και πάλι εκεί, στο πλαισιωμένο γυαλί, μ’ ένα βλέμμα υπεροψίας κι ένα χαιρέκακο χαμόγελο, λες και της έλεγε «καλά θα κάνεις να με συνηθίσεις, γλυκιά μου». Όχι, λοιπόν, δεν ήταν όνειρο. Η Άλλη ήταν εκεί, και θα ήταν σε κάθε καθρέφτη, σε κάθε επιφάνεια όπου πριν έβλεπε την αντανάκλασή της, κι ίσως και πέρα από αυτές. Μέχρι πότε, όμως; Δε μπορούσε να το ξέρει κι αυτό ήταν που έκανε ακόμη πιο βασανιστική την ιδέα αυτής της αναγκαστικής συνύπαρξης.

Οι μέρες περνούσαν κι είχε φτάσει πια στο σημείο να μη θέλει να κοιτάει πουθενά την αντανάκλασή της, πόσο μάλλον να κυκλοφορήσει έξω. Φοβόταν τι θα έβλεπε ο κόσμος. Η Άλλη παραμόνευε, πάντα υπομονετικά. Κι ήταν πάντα σ’ εγρήγορση για να πετάξει το χολωμένο της βλέμμα.

Ένα πρωί σκέφτηκε πως το πράγμα παραπήγε. Τα χέρια της έσφιξαν ανεξέλεγκτα σε γροθιές, ενώ προσπαθούσε να συγκρατηθεί και να βάλει σε μία σειρά τις σκέψεις της. Δεν είναι δυνατόν, είπε μεγαλόφωνα. Δε μπορούσε να την αφήσει να την κοροϊδεύει και να τη στοιχειώνει. Πολύ απλά γιατί όσα έλεγε η Άλλη δεν ήταν αλήθεια.

Μάζεψε όσο αέρα χωρούσαν τα πνευμόνια της και κοίταξε κατάματα την Άλλη. «Ως εδώ. Όσο διασκέδασες διασκέδασες. Ποια είσαι εσύ που θα μου πεις ποια και τι είμαι; Ναι, ένιωσα χαμένη, είναι αλήθεια. Μόνο που όσο εσύ περίμενες στο πλαίσιό σου για να μου πετάξεις τη λάσπη σου, συνειδητοποίησα πως εσύ κι εγώ δεν έχουμε καμία σχέση. Το κάδρο πλέον δε σε χωράει.»

Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλη της Άλλης και σε μια στιγμή έγινε μικρά μικρά κομμάτια. Το πλαίσιο του καθρέφτη ξεγυμνώθηκε. Και στα πόδια της τα σπασμένα γυαλιά παρέμεναν κενά. Τα κοίταζε από ψηλά και χαμογέλασε. Γιατί ήξερε πως, όσο θα τα ξανακολλούσε, αναθαρρημένη πια, θα έβλεπε ξανά τον παλιό της εαυτό. Εκείνον με τη σπίθα στο βλέμμα, εκείνον που ήξερε και που, με τα καλά του και τα στραβά του, είχε αγαπήσει…

24/07/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

«Γιατί με απορρίπτει ενώ υπάρχει χημεία;», από τη Γιάννα Π.

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Η Γιάννα Π. μας έστειλε ένα γράμμα ζητώντας τη βοήθειά μας, σχετικά με τον άντρα που της αρέσει, αλλά δεν ξέρει ποιες είναι οι πραγματικές του προθέσεις. Εμείς ψάξαμε τι θα απαντούσαν οι «ειδικοί», αλλά της δίνουμε και τις δικές μας συμβουλές…

[faq]
[faq_question]«Λέει ότι του είμαι αδιάφορη ως γυναίκα, ότι με βλέπει φιλικά, με «παίζει» όμως (λεκτικά) σε κάθε ευκαιρία και ξέρω ότι υπάρχει χημεία μεταξύ μας! Τι να κάνω; Τι να απαντήσω…ότι οι άντρες έχουν συνέχεια ανάγκη από επιβεβαίωση και γι’αυτό «παίζουν»;[/faq_question]
[faq_answer]Φίλη Γιάννα, ας πάρουμε λίγο τα πράγματα με τη σειρά…

Για αρχή, πρέπει να παραδεχτείς πως όλοι μας, άντρες και γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση.

Μην ξεχνάς επίσης πως το φλέρτ είναι ο πιο άμεσος τρόπος επιβεβαίωσης, αλλά και τρόπος ζωής… και δε σταματά να συμβαίνει, για κανέναν λόγο. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, καταρρίπτει αυτομάτως την πιθανότητα ο τύπος να είναι μη φυσιολογικός.

Πάμε παρακάτω…

Δεδομένο 1: ΦΙΛΙΑ μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Πάντα τουλάχιστον ένας απ’τους δύο, έστω και για πολύ λίγο, θα δει τον άλλο διαφορετικά. Π-Α-Ν-Τ-Α!

Όλες όσες «τρέξουν» να εναντιωθούν εδώ, σε λίγο καιρό θα με θυμηθούν. Αν η περίπτωση είναι απ’τις… τυχερές, δηλαδή να γουστάρουν και οι δύο, το πράγμα κυλά ομαλά και δημιουργείται σταδιακά ερωτική σχέση ή αλλιώς το πασίγνωστο σε όλους φαινόμενο «friends with benefits». Αν όχι, αν δηλαδή το βλέπει μόνο ο ένας κάπως διαφορετικά όπως στην δική σου περίπτωσή, δυστυχώς, ξέρεις καλά την απάντηση. Ναι, είστε ακόμα “φίλοι” .

Δεδομένο 2: Το ότι σε παίζει λεκτικά, από μόνο του δεν λέει κάτι. Όλοι παίζουν με τα λόγια και αρέσκονται στο να προκαλούν μ’αυτά, είτε άθελά τους, είτε και σκόπιμα. Άλλωστε, τα «όμορφα» και έξυπνα τοποθετημένα λόγια είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φλέρτ, όπως είπαμε και νωρίτερα. Απ’τη στιγμή όμως που δεν έχει επεκταθεί σε κάτι παραπάνω, ποιος ο λόγος να κουράζεις τόσο το μυαλό σου;
«Τα λόγια, θα μείνουνε λόγια» που λέει και το άσμα… Πέρνα καλά και βάλε την κατάσταση εκεί που της πρέπει.
Πιο απλά, καλό είναι να απομυθοποιήσεις την όλη φάση, ειδικά όταν ο άλλος σε βλέπει «φιλικά» και στο έχει ξεκαθαρίσει. Sad, but true.

Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, Γιάννα!

Δεδομένο 3: Το γεγονός ότι σε βρίσκει αδιάφορη ο συγκεκριμένος, δεν ακυρώνει την αξία σου ως γυναίκα. Άλλωστε, όσο κι αν δεν μας αρέσει, είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους, καλώς ή κακώς, κάποιοι πάντα θα μας βρίσκουν απλώς… αδιάφορες! Εντάξει, κατανοώ πως αυτή τη στιγμή δεν σε ενδιαφέρει ότι κι αν σου πω, γιατί σημασία έχει τι πιστεύει εκείνος για εσένα όμως ας είμαστε ειλικρινείς, ξέρεις και ξέρω πως δεν είναι ο τελευταίος άντρας στον κόσμο! Ποιος ο λόγος να «κυνηγήσεις» κάποιον, ο οποίος δεν σε βλέπει όπως η ίδια θα ήθελες; Μήπως πρέπει να επαναδιαπραγματευτείς ορισμένα πράγματα, σε σχέση με εσένα και το άλλο φύλο; Μην κολλάς, πάμε γι’άλλα…

Δεδομένο 4: Χημεία μπορεί να υπάρχει και με κάποιον ο οποίος σου έχει… εξομολογηθεί τον έρωτά του για σένα, αλλά εσύ ακόμα τον βλέπεις «φιλικά» (απλώς δεν σου αρέσει, μη γελιόμαστε). Μη τα βλέπεις τόσο επίπεδα τα πράγματα. Δε λέω, όλα είναι θέμα χημείας, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι. Όπως και να’χει, καλό θα είναι να ξεκαθαρίσεις τι θες, εγκαίρως, προτού «κολλήσεις» και δεν έχεις τρόπο να ξεφύγεις…

Μην περιμένεις να σου πω τα αγαπημένα μας γυναικεία κλισέ, δηλαδή πόσο «κακός» και «ίδιος με όλους τους άλλους» είναι… Είναι άντρας και ξέρω εξ’αρχής πως είναι στη φύση του να αντιδρά έτσι, δηλαδή να «παίζει». Όχι μόνο με εσένα, μα με όλες.

Ακόμα όμως και να μην είναι έτσι το πράγμα, να μην είναι δηλαδή ο… κακός «player» και τίποτα παραπέρα, κράτα αυτό:
Ότι ήταν να κάνεις από την πλευρά σου, μάλλον το έκανες. Αν είσαι ήδη «καψούρα» μαζί του, η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να τρέξεις μακριά… Κάνεις κακό στον εαυτό σου και τραβιέσαι πίσω, αφού η όλη φάση σε καθιστά «δέσμιά» του και σε κάνει να μην μπορείς να προχωρήσεις.

Αν απ’την άλλη πιστεύεις ότι το ελέγχεις, δεν υπάρχει λόγος να προβληματίζεσαι τόσο! «Παίξε», πέρνα καλά …and that’s all!
Μη σκέφτεσαι το «πως», το «γιατί» και το «μετά» και φυσικά, μην γεμίζεις την καθημερινότητά σου με αρνητική διάθεση, γιατί ίσως παρακάτω κρύβεται κάτι πολύ πιο όμορφο…![/faq_answer]
[/faq]

Στείλτε μας τις δικές σας ιστορίες κι απορίες στη σελίδα μας στο facebook ή στο [email protected]

15/07/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Παίζοντας τις κουμπάρες, από τη Ρούλα Καρακούση

written by The K-magazine

Το κείμενο που ακολουθεί έχει ξεκάθαρο σκοπό τη συγκίνηση φίλων, γνωστών κι αγνώστων και βασικά των μελλονύμφων. Δε θα είναι το δώρο μου για τον επικείμενο γάμο καθώς έχω ήδη «χρεωθεί» στέφανα και λαμπάδες. Είμαι η κουμπάρα. Εκτός συνόρων, αγγλικά μιλώντας, είμαι η “Κυρία επί των τιμών”. Πως αλλιώς να το πω για να καταλάβετε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος μου στο γάμο αυτό;

Στα έξι συναντηθήκαμε στο σχολείο. Στο δημοτικό σε γνώρισα, στο γυμνάσιο σε έμαθα, στο λύκειο σε κατάλαβα. Μετά πήγαμε σε άλλες πόλεις να σπουδάσουμε. Χωριστήκαμε, αλλά δε «χωρίσαμε». Μετά το πέρας των σπουδών βρεθήκαμε ξανά σε ίδια μέρη, με περισσότερα και νέα ερεθίσματα κ περισσότερους και νέους φίλους. Και γίνανε όλα πάλι κοινά. Ό,τι νέο μπαίνει στη ζωή σου, οφείλει αν όχι να οικειθοποιηθεί, τουλάχιστον να σεβαστεί τη βάση σου.

Οι ιστορίες με φίλους μετρούν ώρες ατελείωτες με λίτρα καφέ και αναλύσεις. Από ρόφημα σοκολάτας ξεκινήσαμε. Μετά έρχεται ο καφές. Οι ιστορίες με φίλους μετρούν ξενύχτια ατέλειωτα με πολύ ποτό και αναλύσεις επίσης. Τα ποσοστά του αλκοόλ στα μεταμεσονύκτια «ροφήματα» αυξήθηκαν με τον καιρό και οι αναλύσεις γίνονταν πιο εύκολα εξομολογήσεις. Εγώ πάντα μιλάω περισσότερο, εσύ πάντα ακούς περισσότερο.

Αλλού ήθελες εσύ να πάμε για φαγητό, αλλά ήταν γιορτές και το μαγαζί ήταν γεμάτο. Με ζόρι σε πήγα με την αδερφή σου παρέα σε ένα ταβερνάκι τελικά να φάμε. Δεν θα γινότανε αλλιώς. Γιατί σε περίμενε ο Πάνος. Φάγαμε και μετά ήρθε το κέρασμα και το κάλεσμα του. Ήταν όλο σαφές και ξεκάθαρο εξ’ αρχής. Δεν είχες περιθώρια. Είναι οι περιπτώσεις που το λες αυτό και δε σε πνίγει. Είναι οι περιπτώσεις αυτές λοιπόν που ξέρεις πως τον βρήκες. Αυτό μου απάντησες μετά από λίγους μήνες όταν σε ρώτησα. «Τον βρήκα».

Κάπως έτσι κι εμείς…

Όποια τον έβρισκε πρώτη, η άλλη θα της άλλαζε τα στέφανα. Έτσι είχαμε συμφωνήσει. Με πρόλαβες και έξι χρόνια μετά ήρθε η ώρα να «παίξουμε τις κουμπάρες». Σύσσωμη η παρέα με παλιούς και νέους φίλους που ήρθαν κι αγάπησαν τη βάση μας, θα σε παραδώσουμε στον Πάνο. Οι ιστορίες με φίλους θα συνεχιστούν, και ανοίγουν τώρα κεφάλαια μεγάλα και σημαντικά. Να μας ζήσετε λοιπόν!

Υ.Γ. Θέλαμε και κορσάζ, οι φίλες της νύφης, αλλά δεν ξέρω αν θα προλάβουμε…

Για να μάθετε ποια είναι η Ρούλα Καρακούση, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Καθημερινές «μάσκες», από τη Ρούλα Καρακούση
–Οι χοροί του 2013, από τη Ρούλα Καρακούση
–Η πτώση από τα σύννεφα, από τη Ρούλα Καρακούση
–Όνειρα και όνειρα, από τη Ρούλα Καρακούση

21/05/2014 2 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

«Με ήθελες για τους λάθος λόγους. Έφυγα για το σωστό», από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ίσως και να έπρεπε να υποψιαστεί πως η αντίστροφη μέτρηση ήταν προ των πυλών. Πάει καιρός από τότε που ένιωθε πως ο άνθρωπος που ξυπνούσε πλάι του γινόταν μία ξένη. Όχι πως αυτό το κοινό ξύπνημα ήταν και τόσο συχνό. Όχι όσο θα ήθελε Εκείνος, τουλάχιστον. Δεν της το έλεγε, όμως, τουλάχιστον όχι μέχρι εκείνο το απόγευμα. Ήλπιζε πως έκανε λάθος. Ίσως και να φοβόταν την αντίδρασή της. Μέχρι εκείνο το απόγευμα, όμως. Γιατί εκεί, σ’ ένα μικρό μπαρ στην περιοχή του Μεγάρου Θεσσαλονίκης, κοιτώντας τα ζευγαράκια που περπατούσαν χέρι χέρι στη Νέα Παραλία αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα.

«Θέλω να μείνουμε μαζί», της είπε. Έτσι ξαφνικά, ενώ εκείνη του έλεγε ένα ένα τα νέα κατορθώματα της δίχρονης βαφτισιμιάς της.
Εκείνη δε μπόρεσε παρά να πει μ’ ένα αμήχανο γελάκι «πώς σου ήρθε αυτό;»
«Τι πώς μου ήρθε; Είμαστε έξι μήνες μαζί. Πού το παράλογο του να μην αρκούμαι σ’ ένα σαββατοκύριακο το μήνα και αν;»
«Σου εξήγησα πως είναι νωρίς. Εξάλλου όταν θα είναι η ώρα, θα γίνει από μόνο του»
«Άσ’το να γίνει τότε».

Δεν απάντησε, απλά πήρε το βλέμμα της μακριά. Προσπάθησε να καταλάβει που εστίαζε, αλλά έμοιαζε πως του είχε φύγει. Ψυχή τε και σώματι πλέον.
«Δε γίνεται»
«Γιατί δε γίνεται; Τι σ’ εμποδίζει;»
«Δε γίνεται. Όλο αυτό. Η συγκατοίκηση, εμείς. Δε γίνεται.»
Άντε, τη συγκατοίκηση να την καταλάβει. Το «εμείς»; Τι ήταν εκείνο το «εμείς»; Τι συνέβη; Τι έκανε λάθος;

«Στα λογικά πλαίσια δεν έκανες κάτι λάθος. Αλλά για τα δικά μου δεδομένα, προχωράς πάρα πολύ γρήγορα. Μου το είχες ζητήσει ξανά τέσσερις μήνες πριν. Σου είπα πως ήταν νωρίς. Για λίγο το άφησες, τουλάχιστον εμφανώς δεν το ξανασυζήτησες. Πάντα, όμως, με τον τρόπο σου ήθελες να τρέχεις τις καταστάσεις. Και τώρα κάτι μέσα μου μου λέει να σταματήσω εδώ. Αυτή τη φορά λέω να το ακούσω αυτό το κάτι.»
Η αμέσως επόμενη ερώτησή του την έκανε να γελάσει, λες και την περίμενε. «Όχι, δεν υπάρχει άλλος. Υπάρχω όμως εγώ. Και θέλω να ζήσω τη ζωή μου με το ρυθμό που θέλω εγώ. Κι εσύ δεν είσαι υποχρεωμένος να περιμένεις πότε θα αλλάξει αυτός ο ρυθμός μου. Είναι το πιο τίμιο πράγμα που μπορώ να σου πω και να κάνω.»
Τα πόδια του ήταν λες κι είχαν βγάλει ρίζες όταν την είδε να σηκώνεται ήσυχα από το κάθισμά της. Μπόρεσε μόνο να πιάσει τον καρπό της. Γύρισε και τον κοίταξε. Αυτό το βλέμμα του χαμένου κουταβιού. Πόσο το είχε αγαπήσει, αλλά και πόσο του είχε επιτρέψει να την κάνει να υποχωρεί.
«Δε θα περάσω να πάρω ό,τι άφησα σπίτι σου. Εφόσον κλείνει το κεφάλαιο, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε κι οι δύο σ’ αυτήν τη διαδικασία.» Το τελευταίο που είδε ήταν να περπατά αργά και με το κεφάλι σκυφτό προς την παραλία. Πάντα εκεί πήγαινε όταν ήθελε να μείνει μόνη. Πόσες φορές την είχε πάρει τηλέφωνο και του είχε απαντήσει πως βρισκόταν στην παραλία, ακόμη και με ψιλόβροχο. Συχνά ένιωθε πως η παραλία χαιρόταν τη συντροφιά της πιο πολύ απ’ όσο Εκείνος.
Μόνο που πλέον αυτός την έχασε.

Δύο μήνες μετά…

… κι όμως το χέρι του πάντα χάιδευε τη μεριά όπου ξάπλωνε Εκείνη. Η ψυχρή επιφάνεια, όμως, του θύμιζε πως εκείνη η συνάντηση δεν ήταν όνειρο. Κάθε πρωί ξυπνούσε ελπίζοντας πως το υποσυνείδητό του του παίζει παιχνίδια.

Το πρώτο πρωινό μετά από εκείνο το απόγευμα ξύπνησε νομίζοντας πως τα φαντάστηκε όλα αυτά. Μέχρι που είδε το μπλουζάκι που φορούσε Εκείνη όταν είχε κοιμηθεί εκεί. Μόνο τότε θυμήθηκε τι είχε ειπωθεί. Μέχρι τότε όλα ήταν θολά στο μυαλό του. Έφταιγε κι εκείνο το κρασί που είχε φυλάξει για να της κάνει το τραπέζι…
Δύο μήνες κι όμως, ανά τακτά διαστήματα έψαχνε αφορμές για να της μιλήσει. Είτε στο τηλέφωνο, είτε μ’ ένα μήνυμα στο κινητό. Πότε να δει απλά αν είναι καλά, πότε για να της θυμίσει πως ξέχασε ένα βιβλίο της. Πάντα ευγενικά η ίδια απάντηση, ακόμη κι αν ερχόταν σε κάθε είδους παραλλαγές:

«Είμαι καλά, μην ανησυχείς. Προχώρα.»

Δύο μήνες άντεξε μέχρι να της πει πως πρέπει να βρεθούν οπωσδήποτε. Και δύο βδομάδες μέχρι να την πείσει.
Τον περίμενε σ ‘ένα τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο σ’ ένα γραφικό καφέ στη Σβώλου. Πάλι εκείνο το τετράδιο. Έγραφε, έγραφε. Πριν λίγο καιρό πάντα του έδειχνε τι σκάρωνε στις γραμμές του τετραδίου, με την προσμονή και την αδημονία στο πρόσωπό της να της πει αν του άρεσε. Πάντα του άρεσε ό,τι Εκείνη έγραφε. Άραγε θα ξαναδεί εκείνο το χαμόγελο ανυπομονησίας; Τα μάτια της να λάμπουν ενώ τον ρωτούσε «άντε! Πολύ αργά διαβάζεις! Θα μου πεις; Πώς σου φαίνεται;».
Μπήκε στο καφέ και πλησίασε το τραπέζι. Νιώθοντας το βλέμμα του πάνω της, σήκωσε το κεφάλι. Ένα αχνό χαμόγελο κι ένα απαλό «καλώς τον». Πού ήταν εκείνες οι μέρες που του έδινε ένα απαλό φιλί; Κάθισε απέναντί της. Προσπάθησε να της πιάσει το χέρι, αλλά εκείνη ευγενικά πιάνοντας το τετράδιο και το στυλό της το μάζεψε. Απόσταση. Ήταν τόσο κοντά της μετά από δύο μήνες σιωπής κι όμως, εκείνη ήταν πολύ πιο μακριά. Κι ένιωθε να κρυώνει, παρά το γεγονός πως το μαγαζί ήταν ερμητικά κλειστό κι ο χώρος όμορφα ζεστός.

«Σ’ ευχαριστώ που ήρθες.»
«Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να κάνουμε μία μεγάλη κουβέντα», του απάντησε γλυκά μεν, θέτοντας τις κόκκινες γραμμές δε.
«Σε παρακαλώ, πες μου. Γιατί έγινε ό,τι έγινε; Τι άλλαξε;»
«Θυμάσαι που κάποτε λέγαμε πως ήμασταν φίλοι;»
«Πού είναι το κακό με…;»

«Άφησέ με να τελειώσω. Εκείνη την περίοδο ήσουν σε ευάλωτη φάση μετά το χωρισμό σου. Εγώ πάλι ήμουν καιρό μόνη και το διασκέδαζα, ομολογώ! Κάποια στιγμή μου είπες “είμαι μόνος, είσαι μόνη. Τι λες; Δοκιμάζουμε;”. Νομίζοντας πως αυτό ήθελα, είπα το ναι. Κι ήμουν χαρούμενη, τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μόνο που σύντομα ένιωσα πως απλά ήμουν ένα σκηνικό που χρειαζόταν η ρουτίνα σου. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου πως κάνω λάθος. Μόνο που τελικά, δεν έκανα. Γιατί αν έκανα, δε θα σου έλεγα εκείνο το απόγευμα “τέλος”.»
«Μα τι είναι αυτά που λες; Σ’ αγαπώ. Θέλω να είμαι μαζί σου.»
«Γιατί;»
«Τι ανοησίες ρωτάς;»
«Γιατί θέλεις να είσαι μαζί μου;»
«Γιατί μου αρέσει να έχω έναν άνθρωπο να ξυπνάω με χαμόγελο το πρωί. Γιατί μου άρεσε η συντροφιά σου. Γιατί νιώθω πως σε χρειάζομαι. Μη με ξαναφήνεις, σε παρακαλώ. Δε θέλω να είμαι μόνος.»
«Γι’ αυτό έφυγα».
«Τι λες τώρα;»
«Είπες πως μ’ αγαπάς γιατί με χρειάζεσαι. Γιατί δε θες να είσαι μόνος. Με αγαπάς για όλους τους λάθος λόγους
» Ξέρεις, κι εγώ σ’ αγάπησα. Για το λάθος λόγο κι εγώ, είναι αλήθεια. Είχαμε γίνει ο ένας το δεκανίκι του άλλου. Κατάλαβα πως θέλω αυτός που θα ξυπνάω δίπλα του κάθε πρωί να με χρειάζεται επειδή μ’ αγαπάει. Γιατί θέλει να βλέπει το πρόσωπό μου μόλις ανοίγει τα μάτια του και τίποτα άλλο. Το ίδιο κι εγώ. Κι όχι γιατί απλά ήθελε να νιώθει γεμάτο το κρεβάτι ή να βγάζει μία δεύτερη κούπα για καφέ. Ίσως αν μου έλεγες πως με χρειάζεσαι για έναν έστω λόγο από αυτά που σου είπα, τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Δεν το είπες, όμως. Γι’ αυτό κι έφυγα. Για ένα και μόνο λόγο. Το σωστό λόγο.

“Προχώρα τη ζωή σου. Ελπίζω να με θυμάσαι με αγάπη, όπως θα κάνω κι εγώ.»

Ενώ σηκωνόταν του έδωσε ένα τελευταίο φιλί. Ίσως να ήταν η ευχή της να δει κι Εκείνος αυτό που είχε δει αυτή δύο μήνες πριν.

05/03/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Μασκαρεμένοι έρωτες, από την Ελένη Καρποντίνη

written by The K-magazine

Δεν έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που με τράβηξαν με το ζόρι σε ένα αποκριάτικο πάρτι και που το τότε απρόβλεπτο με κάνει ακόμα και σήμερα να χαμογελάω στην ανάμνηση αυτή. Κάθε φορά που το θυμάμαι νιώθω σαν να πρωταγωνιστώ στην ελληνική ταινία με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Ξένια Καλογεροπούλου «Γάμος αλά ελληνικά», αλλά μόνο στα δέκα πρώτα λεπτά της ταινίας, μην το παρακάνουμε κιόλας.
Μπορώ να πω ότι δεν διένυα και την καλύτερη φάση της ζωής μου και μία φίλη επέμενε να την συνοδεύσω σε ένα αποκριάτικο πάρτι. Ήμουν κουρασμένη, ψυχολογικά πεσμένη και επίσης δεν είχα και κάτι να βάλω. Άρον, άρον έτρεξα σε ένα πολυκατάστημα με παιχνίδια, πήρα ένα μουστάκι, ένα πούρο, ένα άσπρο σπρέι μαλλιών, πήρα και την μητέρα μου να την ρωτήσω αν είχε να μου δανείσει κανένα ξεχασμένο κουστούμι από τα αδέρφια μου, βρήκα κι ένα πλαστικό πιστόλι και ήταν έτοιμος ο Αλ Καπόνε.

Η αλήθεια είναι ότι έκανα θραύση η άτιμη ή μάλλον ο άτιμος . Μέχρι κι εγώ που με κοίταζα στον καθρέφτη, έλεγα “Φτου σου παιδάκι μου” .
Σαν γνήσιος τζέντλεμαν συνόδευσα τη φίλη μου που είχε ντυθεί σέξι θηλυκό και πήγαμε στο πάρτι. Στην αρχή ένιωθα σαν την μύγα μες στο γάλα γιατί όλες οι γυναίκες είχαν ντυθεί σε κάτι σέξι που αναδείκνυε τα κάλλη τους ενώ εγώ ήμουν η μοναδική που είχα βάλει μπόλικη τεστοστερόνη στην αποκριάτικη ενδυμασία μου. Παρόλα αυτά το ξεπέρασα γρήγορα αφού πρώτα είπα από μέσα μου … δεν σε ξέρουν που δεν σε ξέρουν κι ούτε που πρόκειται να σε μάθουν έτσι που έχεις ντυθεί, κάτσε να το απολαύσεις και γράψτα όλα στο πλαστικό μπιστόλι σου… δεν ήθελα και πολύ κι άρχισα να χορεύω σαν την τρελή.

Περνούσα τέλεια αλλά δεν είχα υπολογίσει ένα πράγμα. Το μουστάκι. Η χαρά φέρνει χορό, ο χορός φέρνει ιδρώτας και ο ιδρώτας ξεκολλάει το μουστάκι. Είχε αρχίσει να γέρνει από την μία πλευρά κι εγώ είχα κουραστεί να προσπαθώ να το πιέζω με τα δάχτυλα μου για να σταθεί.
Κι εκεί μου συνέβη το αναπάντεχο. Δέχτηκα βοήθεια από έναν που είχε ντυθεί παχουλός, με μπόλικα και ακανόνιστα μαλλιά, γυαλιά και πολλά μούσια. «Έχω μία πολύ καλή κόλα που αν την βάλεις δεν θα σου ξεκολλήσει για όλο το υπόλοιπο βράδυ το μουστάκι σου. Αυτή έχω βάλει κι εγώ» είπε το αγόρι με τα όμορφα μάτια. Μόνο αυτά κατάφερα να διακρίνω από την όλη μεταμφίεση του.

Μιλήσαμε άλλη μία φορά στο πάρτι χωρίς να πούμε κάτι το ιδιαίτερο, πέρασε η ώρα και κάποια στιγμή χαθήκαμε.
Ήταν από τις στιγμές που νιώθεις ότι σου αρέσει κάποιος αλλά δεν ξέρεις γιατί.
Εγώ προσπαθούσα να μάθω διακριτικά ποιος ήταν ο χοντρούλης με τα μαλλιά, εκείνος ποιο ήταν το κορίτσι με το μουστάκι και το πιστόλι αλλά οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες για να καταλάβουμε.
Στην αρχή βέβαια όλα αυτά, γιατί ο ρουφιάνος το facebook και τα tag κάνουν τα αποκαλυπτήρια. Είναι οι περιπτώσεις που δεν θέλεις βρε παιδί μου να είσαι περίεργος αλλά κάτι σε ωθεί να γίνεις. Κάτι πιο πάνω από σένα. Η άτιμη η τεχνολογία. Καταλαβαίνετε τι εννοώ, όλοι το έχετε κάνει, παραδεχτείτε το έστω κι από μέσα σας!

Μπαίνω στο Facebook και τι να δω;;; Εκεί που έψαχνα έναν μπούλη με πολλά μαλλιά και μούσια, βλέπω ένα αγόρι τίγκα στον κοιλιακό, αλαβάστρινο και κοντοκουρεμένο. Εκεί είναι που λες “το χάσαμε το κορμί πατριώτηηη” !!!

Η ζωή όμως, όπως όλοι ξέρουμε είναι απρόβλεπτη κι όταν θέλεις κάτι πολύ στο φέρνει χωρίς να χρειάζεται να κάνεις κάτι. Απλά να το σκέφτεσαι γλυκά και να έχεις υπομονή. Έτσι και εμένα με έκανε κάποια στιγμή να γνωρίσω αυτό το αγόρι…
Τον νου σας λοιπόν γιατί ο έρωτας παραμονεύει και πίσω από τις μάσκες.

Η Ελένη Καρποντίνη είναι δημοσιογράφος και και ραδιοφωνική παραγωγός του 89,8 Δρόμος fm

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό προφίλ της κας Καρποντίνη, στο Facebook

19/02/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Η αγάπη που ήρθε από… την Αυστραλία, από την Μαρία Μπ.

written by The K-magazine

Με την Μαρία Μπ. γνωριστήκαμε στο Golden Hall, όπου έπαιζαν τα παιδιά μας και μιλώντας μου ανακοίνωσε ότι σε λίγες μέρες θα έφευγαν για την Αυστραλία μόνιμα, μιας και ο άνδρας της, ο οποίος καταγόταν από εκεί,είχε βρει μία καλή δουλειά… Μέσα από μία σειρά γραμμάτων που μου στέλνει, θα γνωρίσουμε τη ζωή της ως “ξενιτεμένη”, αλλά θα ξεκινήσουμε με το να μας διηγηθεί πώς γνωρίστηκε με τον αγαπημένο της, αρκετά χρόνια πριν αποφασίσουν να μεταναστεύσουν!

“Το πως έφτασα να ζω στην Αυστραλία είναι το εντυπωσιακό της όλης αυτής ιστορίας. Ήμουν μια γυναίκα που κυνηγούσα τη δουλειά μου, πάνω από όλα, με τις χίλιες ανασφάλειες οικονομικές, υπαρξιακές, ψυχολογικές…όλα τα είχα!
Μέσα σε όλα είχα και ένα καλό. Τραγουδούσα! Ο ελεύθερος χρόνος μου λοιπόν ήταν το group. Κανονίσαμε το καλοκαίρι του 2007, καλοκαιρινές διακοπές σε συνδυασμό με κάποιες live εμφανίσεις στην υπέροχη Τήνο. Παρεμπιπτόντως η μαμά μου κατάγεται από εκεί.
H μέρα της άφιξης μου ήταν και η μέρα του πρώτου μας live. Ξεκινήσαμε να παίζουμε γυρω στις 9 το βράδυ και η πρώτη παρέα ήταν μια παρέα ξένων που εγώ για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ήταν Ιρλανδοί. Δεν ήταν όπως απεδείχθη.
Εκει μέσα σε αυτήν την παρέα, ήταν ο νυν σύζυγος μου. Κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και ξεκίνησαν όλα. Περάσαμε 20 μέρες εξαιρετικά όμορφες και πολύ διασκεδαστικές. Συνέβησαν πράγματα και υπήρξαν διαφωνίες όπως θα υπήρχαν σε μια σχέση που έχει ωριμάσει και από την άλλη ήταν μια ρομαντική καλοκαιρινή ιστορία.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα και τέτοια, άλλα σίγουρα περάσαμε μαζι υπέροχα.
Ο καιρός πέρασε και γύρισα στη δουλειά μου.
Εκείνος έμεινε να συνεχίσει της διακοπές του. Πήγα ξανά ενα με δυο Σαββατοκύριακα, ήρθε εκείνος στην Αθήνα για λίγες μερες και όταν έφυγε για Αυστραλία κρατήσαμε μια σχετική επαφή, με κάποια τηλέφωνα και emails.
Το επόμενο καλοκαίρι ήταν καθοριστικό για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Ηρθε ξανά στην Ελλάδα πέρασε λιγες μέρες μαζί μου και έφυγε για Τήνο. Συνεχίσαμε με τηλέφωνα καθημερινά ωσότου ήρθε η μερα της ρήξης. “Αυτό ηταν τελειωσε”, σκέφτηκα… Δεν τον είδα και δεν τον άκουσα για τρεις μήνες. Δεν αναλύω τώρα τις αιτίες γιατί δεν είναι του παρόντος.
Κάποια δύναμη, μπορεί και μόνο η δική μου, μας ξανάφερε κοντά. Ένα τηλέφωνο και βρεθήκαμε ξανά. Ετσι και δεν το λέω καθ υπεβολήν, έμεινα έγκυος.

Αφου λοιπόν το μέλλον μας μαζί ήταν εντελώς αβέβαιο, αποφάσισα να μεγαλώσω το παιδί μόνη μου. Χωρίς μελό φυσικά ήταν μια απλή απόφαση ζωής!

Για να μην σε κουράζω λοιπόν, αν και αυτό είναι το ρομαντικό σημείο, του ανακοίνωσα την απόφαση μου, έφυγε για Αυστραλία και γύρισε έξι μήνες μετα με μια πολύ γλυκιά πρόταση γάμου.
Απο εκείνη τη μέρα δεν έχουμε χωρίσει ούτε μια στιγμή… Κάναμε άλλο ενα παιδάκι και λόγω της οικονομικής μας κατάστασης στην Ελλάδα που συνεχώς χειροτέρευε ήρθαμε στην Αυστραλία να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Εγώ, είμαι ακόμα με τουριστική βίζα ενός χρόνου και περιμένω να εκδοθεί η άδεια παραμονής σε περίπου 8 με 9 μήνες, από την μέρα που κατέθεσα την αίτηση, δηλαδή από τον Οκτώβριο.
Ίδωμεν! ”

Πολλά φιλιά,
Μαρία….

11/02/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Πάει λοιπόν ο παλιός ο χρόνος…από την Κλεοπάτρα Παναγιωτίδου

written by The K-magazine

Ελπίζoντας όλοι να κάναμε τους τελικούς απολογισμούς της προηγούμενης χρονιάς, ευελπιστώ σε ένα καλύτερο ποιοτικά έτος.
Αυτά που εγώ αποκόμισα από το 2013 είναι ως επί το πλείστον αρνητικά. Δεν θέλω να φανώ αχάριστη, αλλά δυστυχώς όλες οι όμορφες στιγμές που έζησα εξανεμίζονται..κ αυτό εξαιτίας του θυμού και της μιζέριας που κυριάρχησαν στις καρδιές του μεγαλύτερου ποσοστού των Ελλήνων. Από το πρόσωπο του Έλληνα έχει χαθεί πλέον το πλατύ χαμόγελο και τη θέση του έχει πάρει ένα προσποιητό μειδίαμα. Και όλοι γνωρίζουμε ποιοι καλοθελητές ευθύνονται γι’αυτό. Πιάσαμε πάτο, αλλά αυτό είναι ένα καλό κίνητρο και έναυσμα να αναπτερώσουμε το ηθικό μας και να σηκωθούμε, να ξεσηκωθούμε και να επαναφέρουμε στο προσκήνιο το πραγματικό πρόσωπό μας! Ένα πρόσωπο γελαστό και δυναμικό, που ακόμα και οι ρυτίδες του φαντάζουν με όμορφες ηλιαχτίδες! Γιατί έτσι είμαστε εμείς: πεισματάρηδες! Και έχουμε αποδείξει στα χρονικά της ιστορίας ότι σε οποιαδήποτε αντιξοότητα και αν μας παρουσιαστεί, καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από αυτήν και να προχωράμε πάντα με το κεφάλι ψηλά. Αυτές οι δυσκολίες άλλωστε είναι που μας κάνουν πιο δυνατούς και ενωμένους.

Όσο για τις όμορφες στιγμές που ανέφερα πιο πάνω, και αυτές έχουν βρει τη θέση τους. Είναι κλεισμένες στο λουλουδάτο μπαουλάκι του μυαλού μου, όπου κάπου κάπου το ανοίγω και ξεχειλίζουν γύρω μου οι γλυκιές,γεμάτες χρώματα αναμνήσεις!

Υποψιάζομαι ότι το 2014 θα είναι μια πολύ καλή χρονιά για όλους. Το πιστεύω..Αισιοδοξώ! Πέρα από τις κλασσικές και μη εξαιρετέες και πρωτίστης σημασίας ευχές( υγεία και ευτυχία), αυτή τη φορά θέλω να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάποιες άλλες έννοιες: στην τόλμη και στην αγνότητα.

Εύχομαι φέτος να τολμήσουμε να κάνουμε και να πούμε όσα τα προηγούμενα έτη διστάσαμε. Να εκφράζουμε άφοβα τα συναισθήματά μας ό,τι αντίκτυπο και αν έχουν. Να μοιράζουμε απλόχερα τις λέξεις “ευχαριστώ”, “συγγνώμη”, “μου έλειψες” , “Σ’αγαπώ”, όταν φυσικά είναι αληθινές.. Τόσο μικρές λεξούλες που όμως έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη να ακουστούν. Δεν είναι ντροπή να είσαι ειλικρινής.. Ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.. Αντιθέτως, η διστακτικότητα μπορεί να προκαλέσει πολύ σοβαρά τραύματα στον ψυχικό μας κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σκέψη: Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τότε τολμούσα να κάνω “αυτό” ή να πώ το “άλλο”. Γιατί ως γνωστόν ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και πρέπει όντως να αρπάζουμε την κάθε ευκαιρία και να την εκμεταλλευόμαστε προς όφελος δικό μας αλλά και των γύρω μας. Και αν τελικά αυτό δεν καρποφορήσει όπως το φανταζόμασταν, τουλάχιστον θα πούμε: Εγώ το τόλμησα, το προσπάθησα, το έζησα… Η ηθική ικανοποίηση τότε θα είναι πολύ μεγαλύτερη από την απραγία.

Τόλμη λοιπόν! Τόλμη και αποφασιστικότητα. Η ζωή είναι πολύ μικρή.. Είναι άδικο να την χαραμίζουμε με τα “μα”, τα “όχι” και τα “δεν”. Τα πάντα είναι δυνατά εάν υπάρχει θέληση και πίστη σ’αυτό που κάνουμε. Όπως λέει και ένα γνωμικό: ”Εσύ έχεις τα πινέλα, εσύ και τα χρώματα..Ζωγράφισε τη ζωή σου όπως ακριβώς την θέλεις”. Όλα είναι στο χέρι μας.
Αγνότητα! Όρος συνυφασμένος (κατά τη γνώμη μου) με τη λέξη παιδί. Η επόμενη ευχή μου λοιπόν είναι να παραδειγματιστούμε λίγο από τα παιδιά. Να επαναφέρουμε την αθωότητα μέσα μας. Να εξαγνίσουμε τις ψυχές μας. Ας αφήσουμε πια την πονηριά και την συμφεροντολογία. Έτσι χάνουμε το νόημα, οδηγούμαστε σε λάθος μονοπάτια. Να ενθουσιαζόμαστε και να μην φοβόμαστε να το δείχνουμε. Να γελάμε! Να γελάμε πολύ όπως κάνουν και τα παιδιά! Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς την υπόνοια ότι θα μας κακοχαρακτηρίσουν. Έτσι κ αλλιώς γιατί να το κάνουν? Επειδή επιλέγουμε να αυξήσουμε τις ενδορφίνες μας? Τις ορμόνες της ευτυχίας? Ας πρόσεχαν και ας έκαναν και αυτοί το ίδιο! Ο κόσμος μας τότε θα ήταν πολύ διαφορετικός. Πόσο έχει λοξοδρομήσει ο άνθρωπος.. πόσο πολύ τείνουν να εξαλειφθούν όλες οι ηθικές αξίες? Πόσο θλιβερό είναι το γεγονός ότι δρούμε με την φιλοσοφία ”το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”, ”ο δυνατότερος πάντα επιβιώνει”, ”τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία”..
Ένα πιο πρακτικό μυαλουδάκι από το δικό μου θα μου πει… μα έτσι πρέπει να γίνεται.. αυτά προστάζει η κοινωνία και η εξέλιξή της.. αυτό είναι το σωστό.
Όμως όχι..για μένα είναι μεγάλο λάθος. Πάνω απ όλα πρέπει να είσαι άνθρωπος και όχι έρμαιο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Που πήγε ο αλτρουισμός? Γιατί έχει αντικατασταθεί από τον εγωισμό?

Ένα παιδί δεν ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά. Απλά ζει αντιλαμβανόμενο ότι η πραγματική ευτυχία είναι αλλού. Πού? Στην Αγάπη! Στην αγάπη που παίρνει αλλά και δίνει (άθελά του :) )!

Εύχομαι ολόψυχα σε όλο τον κόσμο το 2014 να σημάνει την αρχή της εσωτερικής αναζήτησης και της προσωπικής αναθεώρησης.
Αφήνουμε πίσω τα άσχημα και προετοιμαζόμαστε για τα καλύτερα που θα έρθουν.
Εξοπλιζόμαστε με αισιοδοξία και δύναμη κάνοντας μια νέα αρχή.
Αγαπάμε,
Γελάμε,
Αναπνέουμε…
Χρόνια πολλά σε όλους.
Ας είναι η φετινή χρονιά τυχερή, δημιουργική και πολύ πολύ αγαπησιάρικη!!!

Η Κλεοπάτρα Παναγιωτίδου διατηρεί το δικό της blog http://kleopatrapan.blogspot.gr/

08/01/2014 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Από καρδιάς: μια ιστορία γυναικείας κακοποίησης

written by The K-magazine

Πήρα την απόφαση να γράψω για ένα τόσο λεπτό και ευαίσθητο θέμα όπως είναι η κακοποίηση των γυναικών γιατί πιστεύω ότι μας αφορά όλους και όλες.
Είχα την ατυχία να το ζήσω από την πλευρά του παιδιού που βλέπει να κακοποιούν την μητέρα του.
Πραγματικά η χειρότερη ανάμνηση σε μικρή ηλικία . Όμως αφού ένα παιδί, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία , καταφέρνει να το ξεπεράσει, τότε πιστέψτε με μπορεί και το “θύμα“. Να σφίξει τα δόντια, να πάρει μια βαθιά ανάσα και να φύγει.

Να μην φοβηθεί , γιατί η ζωή είναι πολύτιμη και την ζεις μόνο μια φορά …Το ξέρω θέλει δύναμη για να το καταφέρει ο άνθρωπος ! Αλλά πια είμαι σίγουρη οτι μπορεί! Δεν πρέπει μια γυναίκα να χαραμίζει την ζωή της για κάποιον που θέλει να την “χαράξει”με τον χειρότερο τρόπο!
Ξέρω ότι λένε πως αυτό το παθαίνουν οι “αδύναμοι” χαρακτήρες και υπομένουν κάθε είδους βίας γιατί μπορεί να ωφελούνται από μια καλή οικονομική κατάσταση αλλά πιστέψτε με δεν είναι έτσι…
Συνήθως υπομένουν τέτοιες καταστάσεις οι “δυνατοί” χαρακτήρες γιατί δεν είναι εύκολο να ζει καθημερινά κάποιος με τον φόβο για την ζωή την δικιά του αλλά και του παιδιού του.

Ίσως ψάχνει ένα “χέρι βοηθείας “για να φύγει μακριά και να μην το βρίσκει εκείνη τη στιγμή. Γιατί ο κόσμος είναι αδιάφορος και οι διαπιστώσεις που κάνουν πολλές φορές είναι όπως λέει και ο λαός έξω από το χορό. Βρίσκουν δικαιολογίες στους εαυτούς τους όπως “Και γιατί να μπλέξω εγώ με αυτούς; Και αν πάθω κάτι; Άστους να τα βρουν μόνοι τους”, “Κάθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα”….
Είναι δυνατόν; Αν πρωταγωνιστές σε μια κατάσταση βίας ήταν οι ίδιοι η ένα δικό τους πρόσωπο, θα είχαν τέτοια αντίδραση ; Θα σώπαιναν;

Συμφωνώ καθε σπίτι έχει τα δικά του προβλήματα και δεν χρειάζεται να επεμβαίνετε εσείς,μπορείτε όμως να κάνετε ένα ανώνυμο τηλεφώνημα σε καποιο αρμόδιο σύλλογο ή στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και να καταγγείλετε αυτό που γνωρίζετε !.

Δυστυχώς όμως δεν ξέρετε πως είναι η ζωή των γυναικών αυτών και ξέρετε γιατί;
Επειδή “δεν ζουν”!!!! Δεν είναι έτσι η ζωη να φοβάσαι οτι θα γυρίσει στο σπίτι ο άνδρας και θα ξεκινήσει να σπάει ότι βρίσκει μπροστά του και στη συνέχεια να χτυπάει και την ίδια την γυναίκα του. Και εκείνη ύστερα να κάθεται σε μια γωνιά ανάμεσα στα σπασμένα προσπαθώντας να παρηγορήσει τον εαυτό της και το ίδιο της το παιδάκι ότι αυτό που έζησαν ήταν ένα κακό όνειρο και πάει…Σε λίγο θα ξυπνήσει και όλα θα είναι καλά !

Όσο περνούν τα χρόνια η βια αντί να μειώνεται όπως θα πρεπε μιας και ζούμε σε μια δημοκρατική , πολιτισμένη χώρα όπου και τα δυο φύλα έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή ,αυξάνεται και αυτό είναι πολύ λυπηρό. Να υπάρχουν ακόμα οικογένειες που βιώνουν την “τυραννία” !
Βοήθησε αυτές τις γυναίκες το έχουν ανάγκη !!!

Μια ευχή απο καρδιάς ….Κάθε γυναίκα που βιώνει καθε είδος κακοποίησης να μαζέψει τα κομμάτια της και να φυγει κανοντας μια καινούργια αρχη στη ζωη της …Γιατι και για εκείνη , ακόμα και αν δεν το βλέπει ανατέλει κάθε μέρα ο ήλιος και είναι λαμπερός περιμένοντας ενα καινούργιο ξεκίνημα !!

16/12/2013 1 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Όνειρα και όνειρα, από τη Ρούλα Καρακούση

written by The K-magazine

«Είδα κακό όνειρο». Το είπε η μαμά και δεν έδωσε κανείς σημασία. Ή δεν ήθελε να δώσει. Δεν συμμερίστηκε κανείς τον ανήσυχο ύπνο της. Την κοροϊδέψαμε. Όχι γιατί δεν την πιστέψαμε. Γιατί θέλαμε, μάταια όπως αποδείχτηκε, να ξορκίσουμε το αλάνθαστο ένστικτο μαμάδων και γιαγιάδων. Η πραγματικότητα ήρθε και την επιβεβαίωσε. Σύντομα, πριν προλάβει να ξεχαστεί το όνειρο.

Από το σπίτι για να πάω στο σχολείο μεσολαβούσε ανηφόρα. Σε μέρες μεγάλου άγχους παλεύω να ανηφορίσω το δρόμο αυτό να φτάσω στο σχολείο. Ποτέ δεν προλαβαίνω. Ακούω το κουδούνι να χτυπάει και εγώ δεν μπορώ να κάνω βήμα. Τα πόδια μου είναι κολλημένα στο έδαφος. Στον ύπνο μου όλα αυτά.
Με έχουν κυνηγήσει και σκυλιά. Δεν προλαβαίνουν να με δαγκώσουν. Αρχίζω να τρέχω και ξυπνάω. Πουθενά σκυλιά. Όλα καλά. Και σε γκρεμό έχω πέσει.
Το ότι χτυπούσα τα πόδια μου στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι μου, δεν κατάφερε να αποτρέψει την πτώση μου στο κενό. Άγχος είναι αυτό. Έτσι το ερμηνεύω.

Και νυφικά έχω φορέσει και μωρά έχω κρατήσει. Στον ύπνο μου πάντα. Η πρώτη σκέψη είναι πως πρόκειται για διακαείς πόθους. Μπα… Τα είδα στον ονειροκρίτη. Λαχτάρες και τα δυο. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Ειδικά το νυφικά. Όλα τους παραφορτωμένα, να νομίζουν πως θα κάνουν εντύπωση. Δε θα φορούσα ποτέ τέτοιο νυφικό. Έπρεπε να το είχα καταλάβει. Στο δε τελευταίο όνειρο που είδα και κρατούσα μωρό, προσπαθούσα να το δώσω σε φίλη μου να το πάρει αγκαλιά. Κι αυτή μου το έδινε πίσω. Της είχα νεύρα. Και αφού ξύπνησα. Δεν ήταν καλή μέρα.

Είναι και κάτι πρωινά όμως που ξυπνάς με μία όμορφη διάθεση. Έχω δει εγώ κάτι πράσινους κήπους, λουλούδια λευκά, χρωματιστά φορέματα, πρόσωπα αγαπημένα να μου χαμογελάνε. Είναι συγκεκριμένα αυτά τα πρόσωπα. Ξέρω πως αν τα δω θα πάει καλά η μέρα.

Έχει συμβεί και το εξής περίεργο. Στα μισά της νύχτας ξύπνησα ενώ έβλεπα να παίρνει σάρκα και ονειρικά οστά ένα διακαής μου πόθος. Πάει το όνειρο; Έπρεπε να δω πάση θυσία τη συνέχεια. Ξανακοιμήθηκα και το επεισόδιο ολοκληρώθηκε.

Ο Φρόυντ είπε πως η ερμηνεία των ονείρων είναι η βασιλική οδός για την εξερεύνηση του υποσυνείδητου. Για τυχόν απορίες και περαιτέρω ερμηνείες παρακαλώ όπως απευθυνθείτε σε μαμάδες και γιαγιάδες.

29/10/2013 0 comment

Newer Posts

Older Posts