kmag
  • K-mag
  • NEWS
    • Spoil Yourself Tips
    • LIFE&STYLE
      • The KK blog
    • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
    • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
      • ΕΡΕΥΝΕΣ
      • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… από την Α.Αδαμοπούλου
    • ΑΠΟΨΕΙΣ
      • Οι αναγνώστες γράφουν
  • HEALTHY LIVING
    • ΓΥΝΑΙΚΑ
    • ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ
      • Πριν τον τοκετο
      • Μετα τον τοκετο
    • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
    • ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ
  • PSYCHO & SEX
    • SEX
    • ΣΧΕΣΕΙΣ
      • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
      • ΕΡΓΑΣΙΑ
      • ΦΙΛΟΙ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • NUTRI & FITNESS
    • ΦΟΡΜΑ
      • Fitness Tips by Barre Body DigiLab
      • Fitness by Manos Vrontzakis
      • Infinity Fitness by Konstatinos Katsantonis
    • ΔΙΑΤΡΟΦΗ
      • Dimitri’s Food blog
    • ΟΜΟΡΦΙΑ
      • Beauty news
    • ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
      • ΟΙ CHEF ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • ART & CULTURE
    • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
    • ΘΕΑΤΡΟ
    • ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
    • ΜΟΥΣΙΚΗ
    • ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
    • ΒΙΒΛΙΟ
    • ΕΚΘΕΣΕΙΣ
  • Fashion & Design
    • FASHION
      • Look of the Day
      • What to wear…by A.Adamopoulou
    • ARCHITECTURE
    • DESIGN
    • DIGITAL WORLD
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • FOOD & LEISURE
    • ΤΑΞΙΔΙΑ
    • ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ
    • ΦΑΓΗΤΟ
    • ΠΟΤΟ
  • ABOUT US
  • K-MAG TEAM
  • ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
kmag
  • K-mag
  • NEWS
    • Spoil Yourself Tips
    • LIFE&STYLE
      • The KK blog
    • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
    • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
      • ΕΡΕΥΝΕΣ
      • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… από την Α.Αδαμοπούλου
    • ΑΠΟΨΕΙΣ
      • Οι αναγνώστες γράφουν
  • HEALTHY LIVING
    • ΓΥΝΑΙΚΑ
    • ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ
      • Πριν τον τοκετο
      • Μετα τον τοκετο
    • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
    • ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ
  • PSYCHO & SEX
    • SEX
    • ΣΧΕΣΕΙΣ
      • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
      • ΕΡΓΑΣΙΑ
      • ΦΙΛΟΙ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • NUTRI & FITNESS
    • ΦΟΡΜΑ
      • Fitness Tips by Barre Body DigiLab
      • Fitness by Manos Vrontzakis
      • Infinity Fitness by Konstatinos Katsantonis
    • ΔΙΑΤΡΟΦΗ
      • Dimitri’s Food blog
    • ΟΜΟΡΦΙΑ
      • Beauty news
    • ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
      • ΟΙ CHEF ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • ART & CULTURE
    • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
    • ΘΕΑΤΡΟ
    • ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
    • ΜΟΥΣΙΚΗ
    • ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
    • ΒΙΒΛΙΟ
    • ΕΚΘΕΣΕΙΣ
  • Fashion & Design
    • FASHION
      • Look of the Day
      • What to wear…by A.Adamopoulou
    • ARCHITECTURE
    • DESIGN
    • DIGITAL WORLD
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • FOOD & LEISURE
    • ΤΑΞΙΔΙΑ
    • ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ
    • ΦΑΓΗΤΟ
    • ΠΟΤΟ
Category:

The KK blog

The KK blog

Πόσο εύκολο είναι να διαλέξεις τα ωραιότερα παιδικά δώρα;

written by Κατερίνα Μαντά

Ωραιότερα ή κατάλληλα για τον καθένα; Αυτό νομίζω είναι το πιο βασικό ερώτημα. Γιατί το “ωραίο” είναι υποκειμενικό ενώ το “κατάλληλο”, υποτίθεται πιο επιστημονικό. Και θα μιλήσω καθαρά από την προσωπική μου εμπειρία, με τον Παύλο φυσικά ως γνώμονα της κατάστασης και ως βασικό λόγο συγγραφής του συγκεκριμένου κειμένου.

Κάθε παιδί θέλει “κάτι” ή “τα πάντα” για τα Χριστούγεννα και κάθε χρονιά, ανεξάρτητα από το budget, υπάρχουν και πιο σωστά επιχειρήματα από την πλευρά του για ποιον λόγο επιθυμεί κάποια πράγματα. Όμως επειδή μεγαλώνει είναι και πιο εύκολο για μένα να του εξηγήσω τι χρειάζεται και τι όχι.

Ιδανικά θα ήθελα να κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι για να μπορέσει να διευρύνει τους ορίζοντές του και να ζήσει τη μαγεία των Χριστουγέννων στο εξωτερικό. Αλλά αυτό για πρακτικούς λόγους δεν γίνεται!

Βιβλία: πάντα χρήσιμα και πάντα μια ευχάριστη παρέα για όλες τις ώρες. Ειδικά τώρα που διαβάζει κάποιο βιβλίο στο κρεβάτι πριν κοιμηθεί, οι ανάγκες για ανανέωση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Στις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ βρήκαμε  “Ο Όλιβερ και οι θαλάσσιες περούκες” των Philip Reeve  και Sarah McIntyre, αλλά και τα “Έξι στολίδια ταξιδεύουν” του Ευγένιου Τριβιζά.

Παιχνίδια: Και ποιο παιδί δεν λαχταρά καινούργια παιχνίδια που θα ανοίξουν τους ορίζοντές της φαντασίας του, πλάθοντας τις δικές του ιστορίες; Νομίζω τα playmobil είναι το ιδανικό μέσο. Μία βόλτα στο Playmobil Fun Park βοηθά να επιλέξουμε βάσει των αναγκών και της ηλικίας μικρά και μεγάλα κουτιά με θησαυρούς που θα τα απασχολήσουν ευχάριστα, καθ όλη τη διάρκεια των διακοπών και της χρονιάς.

Gadget: Δεν είμαι τόσο ο άνθρωπος της τεχνολογίας, ούτε είμαι η μητέρα που θέλει το παιδί της να είναι πάνω από κάποιο tablet. Αλλά πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα στα Public το εκπαιδευτικό tablet της MLS και έχω δει πόσο έχει βοηθήσει τον Παύλο να μάθει αρχικώς να διαβάζει τα γράμματα κι αριθμούς και στη συνέχεια με τα multiple choice παιχνίδια περί γεωγραφίας κι ιστορίας, παίζοντας να αποκτήσει απίστευτες γνώσεις.Επίσης μπορείτε να επιλέξετε ένα ασύρματο ηχείο από τη MUOVO2 (creative labs) σε πολλά διαφορετικά χρώματα για να ακούει υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις την μουσική που αγαπά. Κι αν είναι ακόμα πολύ μικρά τα παιδιά σας για tablet, τι θα λέγατε για το νέο smartwatch της garmin ειδικά σχεδιασμένο για παιδιά, με λουράκι που προσαρμόζεται στο μέγεθος του καρπού και με θέμα super ήρωες της Marvel, Disney και Star Wars;

Ρούχα: Αν πάτε στο Attica, θα πάρετε πολλές ιδέες… κι αυτό κάναμε κι εμείς. Σταθήκαμε όμως λίγο παραπάνω στα Yellowsub, που σε κερδίζουν με τα φανταστικά σχέδια και την ποιότητα στα υφάσματα που κάνουν τα παιδιά να ξεχωρίζουν και σε αυτές τις γιορτές. (Τις συλλογές της Yellowsub θα τις βρείτε σε επιλεγμένα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα και στα ειδικά διαμορφωμένα corners στα πολυκαταστήματα attica (Αθήνα: City Link & Golden Hall | Θεσσαλονίκη: Τσιμισκή 48-50& Mediterranean Cosmos).

28/12/2017 0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Καλή αρχή…γενικώς!!!, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

katerina karavatou k-mag.gr

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, μάλλον έτσι είναι. ‘Όταν αγαπάς κάτι έχεις αγωνία. Όταν δουλεύεις σκληρά για κάτι, δεν μπορεί παρά να έχεις την έγνοια σου. Όταν θέλεις αυτό που έχεις ετοιμάσει να είναι άρτιο, κι όπως το έχεις φανταστεί, ε, ναι… μάλλον έχεις ταχυπαλμία!

Κάπως έτσι αισθάνομαι για την πρεμιέρα της εκπομπής. Μαζί με την Κωνσταντίνα , τον Παύλο και τον Ευθύμη, καθώς επίσης και την υπόλοιπη υπέροχη ομάδα του “Μες την Καλή χαρά”, ξεκινάμε το Σάββατο.

Κι έχουμε ετοιμάσει μία εκπομπή που ελπίζουμε να τη βρείτε ενδιαφέρουσα, χαρούμενη, αισιόδοξη, θετική, ανανεωμένη.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, σκέφτομαι την ώρα που πέσει το σήμα:
α. Αν θα με πιάσει λόξυγγας

β. Αν η Αέλια όταν ξυπνήσει και με ζητήσει, δεν θα είμαι εκεί, θα αγχωθεί (μιας και ο μπαμπάς λείπει στην Κύπρο για δουλειές και δεν θα έχει ούτε αυτόν)

γ. Αν πιαστεί το τακούνι μου στο καινούργιο σκηνικό και “σαβουρδιαστώ”

δ. Αν χάσω τα λόγια μου

ε. Αν… αν…. αν….

mes thn kalh xara omadikiΧαρούμενες σκέψεις δηλαδή!

Πέρα από όλα αυτά, ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις.

Τελικά αυτό αποφάσισα να σκέφτομαι, κι αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι αυτή τη χρονιά! όπως λέει ο Μίκυ Μάους, τα καρτούν που βλέπει κάθε μέρα η Αέλια: “Θα τα πούμε σύντομαααα!”

Πολλά φιλιά κι αγάπη,
Κατερίνα

04/10/2013 9 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

“Τι έμαθα στην καινούργια μου δουλειά….” από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

katerina karabatoy2aΈνα από τα πράγματα που απολαμβάνω στη δουλειά είναι ότι όταν υπάρχεις σε χώρους που κινούνται καλλιτέχνες, μαθαίνεις πολλά…

Κατ αρχήν κανείς τους δεν είναι καλά (κι αυτό από μόνο του είναι καλό).

Οι περισσότεροι έχουν από ένα δερματικό ψυχοσωματικό σύμπτωμα κι αυτό είναι μια υπέροχη βάση προσέγγισης και κομβικού δεσίματος μεταξύ μας, γιατί είμαι κι εγώ γεμάτη από δαύτα.

Πριν μπούμε σε σοβαρές κουβέντες και σώσουμε τον κόσμο (λέμε τώρα), αναλύουμε ενδελεχώς τα εκζέματα, τις ψωριάσεις και τα λοιπά καταπληκτικά που βγάζουμε στο σώμα και το κεφάλι μας, με ύφος φωτεινού παντογνώστη που έχει εμπειρία χιλιάδων χρόνων και γνώσεις γκουρού της ιατρικής βραβευμένου με Νόμπελ.

Ο καθένας μας προσθέτει ένα μικρό λιθαράκι γνώσης στον άλλο, ανταλλάσουμε τηλέφωνα γιατρών, συγκρίνουμε μεθόδους βελονισμού, κάνουμε κόντρες για το «ποιος είναι ο πιο εναλλακτικός», εξιστορούμε τις διαφορετικές φάσεις που έχουμε περάσει με τις φαγούρες μας και καταλήγουμε σε χρήσιμα συμπεράσματα όπως:

Α. Πόσο τυχεροί είμαστε που εξωτερικεύουμε το άγχος μας και δεν παθαίνουμε τίποτα χειρότερο με το μυαλό που κουβαλάμε….
Β. Πόσο τυχεροί είμαστε που μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε τι δεν πάει καλά, άσχετα αν την εκμεταλλευόμαστε ή όχι….
Γ. Πόσο τυχεροί είμαστε που υπάρχουν τόσες διαφορετικές μέθοδοι για να δοκιμάσουμε και να μη βαριόμαστε….,
Δ. Πόσο τυχεροί είμαστε που τίποτα από αυτά δεν είναι ευτυχώς κολλητικά (γιατί έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με το κολλημένο μας μυαλό)….,
Ε. Πόσο τυχεροί είμαστε…. Τελεία.

Το άλλο είναι ότι πηγαίνεις στη δουλειά σου όπως να ναι, γιατί το πιθανότερο είναι ότι θα αντιμετωπίσεις ό,τι να ναι.

(Όσο πιο τρελλή, τόσο πιο καλή…)

Μιλάμε ότι βλέπεις μπροστά σου, από σούπερ κουστουμαρισμένο γιάπι μέχρι τρελλό σέρφερ, που μόλις έχει σκάσει μύτη από την παραλία με τέλεια ιδέα για Δευτερότριτο, από αερικό άρτι αφιχθέν από τη νεραϊδοχώρα μέχρι αμείλικτο διαπραγματευτή ποσοστών, από καταθληπτικό πανέμορφο νεαρό μέχρι υπερφιλόδοξη στάρλετ με εμφανή προσόντα κι από σούπερ ονόματα με ύφος μέχρι σούπερ ονόματα χωρίς ύφος…
different kind of people

Πως λέμε, «Κάθε μέρα και μια έκπληξη»;
Αυτό ακριβώς, αλλά βάλε στη συνταγή και λίγη παραπάνω υπερβολή για να είσαι απολύτως μέσα και να μπορέσεις να ανταποκριθείς.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι όλοι αυτοί οι μοναδικής διαφορετικότητας τύποι δεν έχουν χάσει κάτι πολύ σημαντικό: το χιούμορ και την ικανότητα τους να ονειρεύονται.
-Έχουν πολύ άγχος, αλλά είναι δημιουργικοί.
-Έχουν πολλή αγωνία, αλλά κάνουν σχέδια.
-Έχουν πολλές ανησυχίες, αλλά κατεβάζουν ιδέες.
-Έχουν πολλά προβλήματα, αλλά κάνουν πλάκα.
-Έχουν πολλά εκζέματα, αλλά σχεδιάζουν ένα μέλλον με ευαισθησία και τρυφερότητα.

greek coffeeΚι αυτό είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο.
Τουλάχιστον για μένα.

ΥΓ. Α! Και παρεπιμπτόντως οι περισσότεροι πίνουν ελληνικό καφέ (είναι λέει πιο υγιεινός από τους άλλους – αυτό το έμαθα σήμερα).

Στην υγεία μας!!!

20/05/2013 7 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Πρώτες λέξεις, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Η Αέλια είναι μέσα στο σαλόνι και ακουμπά τα χέρια της στο πιάνο. Σκοπός της δεν είναι να παίξει τον πρώτο της αυτοσχεδιαμό, όχι ακόμα τουλάχιστον. Σκοπός της είναι να ανέβει στο διπλάνο σκαμπό που είναι ψηλότερο -κι έχει και κάτι κούτες με αρχείο του Κρατερού που δεν έχουμε τακτοποιήσει ακόμη από τη μετακόμιση – κι έπειτα να ανέβει πάνω στο πιάνο με τα πόδια. Βάζει τα χέρια της στο πάνω μέρος του για να στηριχτεί και ναι, τώρα είναι έτοιμη για τον πρώτο της αυτοσχεδιασμό! Χοροπηδάει πάνω στα πλήκτρα και γελάει με την ψυχή της!!!!!!
Να ένας νέος τρόπος να εκφράζεται κανείς.

Το κρατώ αυτό γιατί ταιριάζει πολύ με τη φάση που βρίσκομαι κι εγώ.

Ο πρώτος δικός μου αυτοσχεδιασμός είναι αυτός εδώ, ένας καινούριος τρόπος έκφρασης.
Πατώ με τα δάκτυλα μου το πληκτρολόγιο και σας υποδέχομαι στο νέο μας ραντεβού.

Μέσα από το The K- magazine θα τα λέμε πλέον πολύ συχνά, δηλαδή θα τα λέω εγώ αλλά αν θέλετε και συζήτηση, κι αυτό θα βρούμε έναν τρόπο να το φτιάξουμε (θα ρωτήσω την Κατερίνα Μαντά που ξέρει απ αυτά και με τίμησε και με την πρόταση της, γιατί θα το ομολογήσω ότι εγώ και τα blogs, τα social media, τα site κλπ ήμασταν δύο έννοιες που πραγματικά ποτέ ως τώρα δεν είχαμε συναντηθεί πουθενά και μου πήρε ένα χρόνο για να το αποφασίσω– ωστόσο θέλω να δηλώσω ότι ξέρω να παίζω καταπληκτικές «κούπες», «πασιέντζα» και τάβλι και αν κάποιος προτίθεται να σχεδιάσει μπιρίμπα, κανάστα, αγωνία και ξερή για το internet να ξέρει ότι θα γίνω μία από τις μεγαλύτερες υποστηρίκτριες και fan καθότι είμαι τρελό χαρτόμουτρο αν και ο σύζυγος μου δεν στηρίζει με θέρμη αυτή μου την κλίση– σκέψου κάποιος να το έχει κάνει ήδη και να μην το ξέρω, οπότε να γίνω ρεζίλι απ την πρώτη κιόλας ανάρτηση…).

Ένα χρόνο και κάτι μετά από την τελευταία μας επικοινωνία, μάλλον πρέπει να σας πω τι έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα, για να πιάσουμε έπειτα την κουβέντα μας από το σήμερα.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι σχετικά απλά.Ο χρόνος που πέρασε ήταν απ’ αυτούς που τους καταλαβαίνεις απολύτως έστω κι αν έχεις μερικές διαλήψεις. Χάρηκα πολύ, συγκινήθηκα πολύ, σοκαρίστηκα πολύ, απογοητεύτηκα πολύ, γέλασα πολύ και κοιμήθηκα λίγο.

Α! Και άλλαξα εκατοντάδες πάνες που αναμένονται να γίνουν χιλιάδες με έναν πρόχειρο υπολογισμό – δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά αλλά πόσο έξω να πέφτω, δεν μπορεί!
[quote_right]Σκέφτομαι ότι εδώ θα έχω την ευκαιρία ή το θάρρος να μιλήσω για πράγματα που δεν είχα τη δύναμη ως τώρα. Αυτό από μόνο του έχει πολύ ενδιαφέρον αν με ρωτάτε, οπότε να’ μαι![/quote_right]
Έμαθα να είμαι ατρόμητη μπροστά σε έναν κινούμενο -κι έτοιμο ν αποκολληθεί- αφαλό, να ρουφάω μύξες, να βάζω αμπούλες φυσιολογικού ορού στο ένα ρουθούνι με απώτερο σκοπό να βγουν απ΄το άλλο, να δέχομαι μηνύματα συμπαράστασης, να έχω δίπλα μου παλιούς αλλά και καινούριους φίλους (τι ωραία!), να μαθαίνω να μετράω ml, να κοιμάμαι η …μισή, να κάνω περισσότερη υπομονή κι απ’ αυτή που έκανα, να βλέπω να αποκαθηλώνονται άνθρωποι -στους οποίους πίστευα- εν ριπή οφθαλμού, να αρχίσω γυμανστήριο στο οποίο πήγα τελικά περί τις πέντε φορές και αν, να μάθω όλες τις παιδικές χαρές της περιοχής, να αισθάνομαι η υπερτυχερή που μου έπεσε ο πρώτος αριθμός του Κρατερού λαχείου (να ναι καλά!) και κυρίως να ζήσω το θαύμα της γέννησης, την υπέροχη εμπειρία του θηλασμού και την απερίγραπτη ευτυχία του να μεγαλώνει κανείς, μεγαλώνοντας την Αέλια.

Έμαθα δηλαδή να αγαπώ περισσότερο.

Ξαναδιαβάζοντας την παραπάνω – με όλο το σεβασμό – Θουκυδιδική παράγραφο, σκέφτομαι ότι μάλλον πολλές αναφορές θα υπάρχουν στο μέλλον σε όλα αυτά που προανέφερα. Κρίμα τόσο έντονα συναισθήματα και ιστορίες για αγρίους να περάσουν στο ντούκου.

Καλή αρχή λοιπόν και καλή επικοινωνία. Νομίζω θα χει πλάκα. Εσείς;

07/05/2013 64 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

“I’m back”, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

katerina karabatoy2aΜου πήρε λίγο καιρό, αλλά voila, να ’μαι και πάλι στο αγαπημένο μου The K-magazine με δόξα και τιμή!

Αντί προλόγου να σας πω ότι τα έχω δει όλα συνεχόμενα, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω δει τίποτα ακόμη, γιατί το γραφείο μου είναι τίγκα στο φάκελο με αποτέλεσμα να μη βλέπω και πολλά πέρα από: χαρτιά, στυλό, τηλέφωνα (δύο σταθερά κι ένα κινητό), κομπιουτερακιά και θέατρα (και ανθρώπους που ασχολούνται μ αυτά).
Αν με ρωτάτε, όμως είμαι πολύ χαρούμενη που ενώ δουλεύω (πολύ), χαίρομαι (πάρα πολύ).
Βεβαίως, μέχρι να βρω τις ισορροπίες μου, μου πήρε καιρό και μάλιστα τόσο, ώστε να χαθώ από προσώπου γης –
(για να είμαι εντελώς ειλικρινής, ακόμα δεν τις έχω βρει τις ισορροπίες μου, αλλά αυτό είναι ένα δικό μου θέμα προς διερεύνηση, δεν υπάρχει λόγος να σας ζαλίζω με θέματα άλυτα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το τελευταίο διάστημα που έλαμψα δια της απουσίας μου, έμαθα χιλιάδες καινούρια πράγματα και μου συνέβησαν διάφορα αρκούντως σημαντικά που μάλλον θα με βοηθήσουν πολύ στο μέλλον (ή έτσι ελπίζω τουλάχιστον).
Έμαθα επιτέλους τι σημαίνει να είσαι εργαζόμενη μητέρα (!), καλή νοικοκυρά (?) και πως όλα αυτά μαζί είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες (και σ αυτό το σημείο είναι καλό να αναφέρω και να ξεκαθαρίσω παράλληλα τη θέση μου: δεν έχω λύσει ποτέ μου ούτε ένα σταυρόλεξο – παρόλο που η μαμά μου λύνει δύο από αυτά με τις καθόλου λέξεις στην καθισιά της, γιατί κάνει καλό στον εγκέφαλο…!).

Άρα, ζορίζομαι σε βαθμό κωμικοτραγικό. Βάζω –όταν δε με βλέπει κανείς- στο Skype για να δω το κοριτσάκι μου λες και είμαι οικονομικός μετανάστης στην Αυστραλία. Το μωρό παθαίνει τρελλίαση (δεν υπάρχει αυτή η λέξη έτσι;) γιατί σου λέει, τι είναι τώρα τούτο που μου συμβαίνει, αυτή δεν ήταν το πρωί εδώ και με έβαζε να χορεύω «το χοντρό μπιζέλι» υποχρεωτικά για λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί; Τώρα τι κάνει μέσα σ αυτή τη μικρή τηλεόραση που βλέπουμε το βράδυ το videoclipάκι το «Frère Jacques»;

[vsw id=”BC6rvbxdywg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Εγώ βάζω τα κλάματα γεμάτη τύψεις κι ενοχές που το παιδάκι μου δεν είναι αυτοκόλλητο stickerάκι πάνω μου όπως πριν, ο Κρατερός κλείνει βιαστικά τη σύνδεση για μην της προκαλέσω ψυχολογικά τραύματα, πίνω μια γουλιά καφέ και ταξιδεύω σ όλη την Ελλάδα. Γιατί καθημερινά, μέσα από την καινούρια μου δουλειά μιλάω με όλη την Ελλάδα κι αυτό είναι ένα από τα πιο γοητευτικά που μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (μου συμβαίνουν κι άλλα, αλλά δεν είναι της παρούσης, θα μας πάρει πάρα πολύ ώρα).

Παράλληλα, ενώ μιλάω με υπέροχα δημιουργικούς ανθρώπους κάνοντας όνειρα για την επόμενη σεζόν, θυμάμαι ότι δεν έχω ξεπαγώσει τον κιμά, ότι πρέπει να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και πως πάλι θα αργήσω κι αν η Αέλια έχει κοιμηθεί, εγώ θα ξαναβάλω τα κλάματα και θα πέσω πάνω της με τέτοια λαχτάρα, που ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και ασφυξία, αλλά ας μην το κάνουμε μεγαλύτερο θέμα από ότι ήδη είναι.

the best is yetΣε στιγμές «αλλοπρόσαλλης απαισιοδοξίας» σκέφτομαι απλώς να γυρίσω για πάντα σπίτι μου και να τελειώνει το αστειάκι. Σε στιγμές  “ιλλιγειωδούς αισιοδοξίας” σκέφτομαι ότι φυσικά και θα καταφέρω να συνδυάσω με μεγάλη μαεστρία τα νέα δεδομένα. Σε στιγμές «απλής συνάντησης με την πραγματικότητα» αναγνωρίζω πως πρέπει να δουλέψω, θέλω να καταφέρω να συνδυάσω και τα δύο, είμαι τυχερή που μου δόθηκε (ξανά) μια μοναδική ευκαιρία και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.

Όπως θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής και στα ραντεβού μας (που μου έλειψαν τόσο πολύ). Αν δείτε να χάνομαι, τώρα θα ξέρετε, πως είμαι κάπου χαμένη στη μετάφραση.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όχι;

 

Σχετικά άρθρα:

– Mini οδηγός «καλής διάθεσης εκεί που δεν υπάρχει», από την Κατερίνα Καραβάτου

–«Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…», από την Κατερίνα Καραβάτου

15/04/2013 5 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Mini οδηγός «καλής διάθεσης εκεί που δεν υπάρχει», από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

φωτογραφί..2aaaaΑδιανόητο, το πόσο παραξενοπερίεργα έχει μπει το 2013. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που δεν έχω μπορέσει να είμαι και συνεπής στο ραντεβού μας. Όταν λέμε ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω το εννοούμε.

Αναρωτιέμαι αν είμαι καλή στη διαχείριση κρίσεων. Πρώτη φορά έχω βρεθεί μπροστά σε τόσες μαζεμένες – κάποιες ευχάριστες κι άλλες πολύ δυσάρεστες- και νομίζω πως θέλω εντατικά φροντιστήρια για την αντιμετώπισή τους.

Έπειτα από καθημερινά ακούσια γκάλοπ, στην κατάσταση αυτή βρίσκεται το 98% του πληθυσμού που γνωρίζω και του πληθυσμού που γνωρίζουν αυτοί που γνωρίζω, οπότε το δείγμα είναι μάλλον ικανό.

Μουδιασμένοι όλοι μας από την κοροϊδία, την αδικία, την αηδία που ζούμε καθημερινά (βάλε μέσα και τα προσωπικά θέματα του καθενός), έχουμε πάψει νομίζω να αναγνωρίζουμε και να πιστεύουμε στη χαρά. Υποπτευόμαστε ότι ίσως κι αυτή κάπου θα χρωστάει ή κάπου αλλού θα είναι υπόλογη ή ότι σε λίγο θα τη συλλάβουν και θα τη δούμε φωτογραφία με χειροπέδες στον Κορυδαλλό (και μάλιστα όχι σε VIP κελί – τουλάχιστον όχι τη δική μας).

Είναι κρίμα, αλλά είναι και φυσιολογικό. Όταν όλα καταρρέουν, ξέρω γω, μάλλον αρχίζεις να αμφιβάλεις ακόμη και για τα πιο θεμελιώδη.

Και; Τι θα γίνει τώρα;

Αποφάσισα λοιπόν, μέσα από παρατήρηση και έρευνες που δεν έκανα in vitro, να προτείνω τον εξής μικρό οδηγό «ευδιαθεσίας εκεί που κανονικά δεν υπάρχει». Σουρεαλιστικό, αλλά βγαλμένο από τη ζωή.

Βήμα #1: (προτεινόμενο σε όσους δε χωνεύουν το γυμναστήριο ή το τρέξιμο ή βαριούνται να βάλουν την ξεχασμένη βιντεοκασέτα αγαπημένης πάλαι ποτέ fitness guru και ν’ αρχίσουν τα χαράματα τους κοιλιακούς – παρεμπιπτόντως πρέπει να είμαστε το τελευταίο σπίτι στον πλανήτη που διαθέτει video) Αρχίστε το box. Το ‘κανε η φίλη μου η Σμαρώ κι έχω διαπιστώσει πως έχει τρομερά αποτελέσματα. Προχθές ήρθε σπίτι κι ήτανε κούκλα (σε όλα τα επίπεδα). Άσε που είναι κι έτοιμη να αντιμετωπίσει πάσης φύσης κακοτοπιά. Λέω να αρχίσω.

Βήμα #2: Συχνά ρεφενέ σουαρεδάκια σε φιλικά σπίτια. Εγώ, αν με καλέσετε φέρνω σίγουρα την τσικουδιά και τα καλιτσούνια. Εσείς, πάλι ότι σας βρίσκεται. Σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση: Παίξτε! Ό,τι έχετε, ό,τι σας βρίσκετε σε απόσταση βολής. Προτεινόμενα αγχολυτικά: παντομίμα, ταμπού και jungle speed. Ειδικά το τρίτο δε σε αφήνει να σκεφτείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τίποτα άλλο παρά το πώς να προλάβεις το επίμαχο χαρτί και μετά το τέλος του, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο από το χέρι σου που πονάει και τα ποτήρια που έσπασες κατά τη διάρκεια της προσπάθειας σου. Σούπερ.

Βήμα #3: Πολλές και συχνές ασκήσεις διαφραγματικών αναπνοών. Μαζί με τη χαλάρωση κάνεις και τοποθέτηση φωνής, οπότε έχεις μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγώνια. Παραμένεις σχετικά ήρεμος, αλλά αν, λέμε αν, σου τύχει καμιά στραβή, η φωνή είναι στεντόρεια κι ακούγεσαι στερεοφωνικά (ή την ακούει ο άλλος στερεοφωνικά – ανάλογα τι θα επιλέξεις).

Βήμα #4: Μιλάς πολύ συχνά με τις φίλες σου στο skype ή στο chat, που είναι και τζάμπα. Λες βλακείες, κάνεις όνειρα για ταξίδια με το αυτοκίνητο χωρίς προορισμό, περιγράφεις ότι έχει συμβεί στο σπίτι, ότι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, θυμάστε μαζί διάφορες βλακείες που έχετε κάνει παλιά και δίνετε ραντεβού για καφέ και για να πείτε μυστικά.

Βήμα #5: Στην παιδική χαρά κάντε κι εσείς τσουλήθρα!

Βήμα #6: Αγαπήστε πολύ και δυνατά. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι τώρα.

 

Καινούρια ταξίδια αρχίζουν απρόσμενα στη ζωή. Είναι στο χέρι μας να τα ακολουθήσουμε. Καλή συνέχεια σ’ όλους.

ΥΓ. Κι όποιος πει κακό για μας, να του βγει το μάτι σα λουκουμάς (παιδικό, αφελές, αλλά πιάνει).

ΥΓ2. θέλουμε τους Koza Mostra και τον Αγάθωνα στη Eurovision. Κι αν το πάρουμε, να κάνουμε την επόμενη στη Θεσσαλονίκη, στη Στοά Μοδιάνο. Άντε γιατί… Καλή επιτυχία Στάθη και Ηλία! Φανατικά μαζί σας.

11/02/2013 19 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

“Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…”, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Δεν ξέρω πώς θα φανεί αυτό, αλλά όταν λέτε πολλές φορές το ίδιο νανούρισμα και το μωρό δεν κοιμάται, δε σας έρχεται ένας μίνι νευρικός κλονισμός;
Είμαι μόνο εγώ που το παθαίνω ή υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα; Αν υπάρχουν κι άλλοι τότε εντάξει, δεν είμαι κακός άνθρωπος κι απαίσια μάνα. Αν δεν υπάρχουν άλλοι, τότε είμαι έτοιμη για βοήθεια ειδικού.
Δεν είναι τα νεύρα μου καλά, είναι φορτισμένη κάπως περίεργα η περίοδος ή διαλέγω τα λάθος τραγουδάκια;
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε ένα συγκεκριμένο (που είναι και στα γαλλικά, τρομάρα μου) και από το οποίο ξέρω μόνο μια στροφή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επαναλαμβάνω τους ίδιους στίχους τουλάχιστον εκατό φορές το βράδυ (πραγματικό νούμερο) κι αυτό πάλι έχει δυσάρεστα αποτέλεσμα στο παρασυμπαθητικό σύστημα. Έχω ακούσει ότι οι μοναχοί λένε χαμηλόφωνα μια μικρή προσευχή για πολύ ώρα και πως αυτή η επανάληψη τους βοηθά να συγκεντρωθούν.
Εγώ λοιπόν και το μικρό καράβι που ναυαγεί μέσα στα πολύ ψηλά κύματα (αυτή είναι η υπόθεση του νανουρίσματος – οπότε έρχομαι να αναφωνήσω ως άλλος Γαλάτης: «είναι τρελοί αυτοί οι στιχουργοί»)  έχουμε ξεπεράσει τη συγκέντρωση, έχουμε ξεφύγει από τα όρια του διαλογισμού κι έχουμε φτάσει στην αντιπάθεια.

Ναι, το ομολογώ, με ακούω να το τραγουδάω και αρχίζω πλέον να έχω σπασμούς (συγνώμη τραγουδάκι, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια).
Σε προλαβαίνω και σου λέω ότι φυσικά και έχω προσπαθήσει να αλλάξω ρεπερτόριο. Εννοείται πως έχω εισάγει με δόλιους τρόπους (τα ακούμε πρώτα στο σιντί πολλές φορές για να τα συνηθίσουμε και να μας φαίνονται οικεία) τα τελευταία σουξέ της εποχής: την Άγια Νύχτα, τα Χιόνια στο Καμπαναριό και τον Μικρό Τυμπανιστή. Μάταια. Της τα τραγουδάω κι αυτά για προθέρμανση, αλλά εκείνη την ύστατη στιγμή που τα ματάκια της είναι κλειστά, το χέρι της όπως πάντα στο αυτί μου αλλά το αισθάνομαι ψιλοπαραδομένο κι από το το πολύ παπαπαμ-παμ και ντιν νταν ντον αισθάνομαι να καμπανίζει το κεφάλι μου, η Αέλια συνειδητοποιεί (?) ότι δεν έχει ακούσει το αγαπημένο της καράβι που θαλασσοδέρνεται. Πώς σου φαίνεται αυτό; Μιλάμε για εμμονή, όχι αστεία.
Τα παιδιά προφανώς από πολύ μικρά έχουν άποψη πολύ συγκεκριμένη και γούστα που διαμορφώνονται αδιόρατα όταν εσύ δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Έχει μάθει να βάζει το αγαπημένο της τραγούδι στο cd. Μου φαίνεται περίεργο που το έχει μάθει, αλλά επειδή δεν είναι και τίποτα δύσκολο κι επειδή οι κινήσεις μου είναι συγκεκριμένες κι εύκολες στην αντιγραφή και κυρίως επειδή (τι λάθος!) τα μηχανήματα είναι ακριβώς στο πεδίο βολής της, αποφάσισα ότι το παιδάκι δε θα το στείλω στη NASA από τόσο νωρίς (αναγνωρίζω ότι την πρώτη φορά που το έκανε νόμισα ότι εγώ γέννησα τον επόμενο Αϊνστάιν, αλλά ευτυχώς η παράκρουση κράτησε λίγα δευτερόλεπτα). Όπως και να ‘χει, η Αέλια πηγαίνει και βάζει μόνη της το cd γιατί θέλει να ακούσει το «λαγό». Αυτός ο λαγός πάλι έχει το πρόβλημα ότι τον κυνηγάει από πίσω ένας κυνηγός για να τον σκοτώσει κι έχει μαζί του κι ένα σκύλο που επίσης κυνηγάει το λαγό, έχοντας άγριες προθέσεις γενικότερα. Χριστιανικά πράγματα.

(δεν ειναι η Αέλια, πηγή: Google)

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι όταν πρωτοπήγε για να ακούσει το περίφημο «λαλα» εγώ κατάλαβα ότι θέλει να ακούσει τραγουδάκια. Έβαζα λοιπόν Μότσαρτ για παιδιά, την ώρα που η Αέλια ήταν έτοιμη για τα παλαμάκια που συνοδεύουν την έλευση του φοβισμένου λαγού. Απόλυτη διάσταση απόψεων. Τι να χορεύω, τι να την παίρνω αγκαλιά, τι να της κάνω το μαέστρο μπας και συγκινηθεί! Ο Μότσαρτ και οι φίλοι του την αφήνουν παγερά αδιάφορη (αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για μένα και τον πατέρα της, που προφανώς θα θέλαμε να είναι ναι μεν πυρηνικός φυσικός, αλλά παράλληλα να γράφει και άριες). Κατάλαβα καθυστερημένα ότι το «λα-λα» σημαίνει σε συντομογραφία(λα)γός – (λα)γός και συνειδητοποίησα ότι αν εγώ μπορώ να ακούω το εκάστοτε τραγούδι που μου έχει κολλήσει πάνω από πενήντα φορές στο replay, τότε μάλλον μπορεί κι εκείνη, γιατί το DNA είναι άτιμο και δεν μπορείς να τα βγάλεις εύκολα πέρα μαζί του.
Το γεγονός ότι, ενώ της έχω πει με όλους τους τρόπους πως τραγουδάκια θα της βάζει μόνο η μαμά και ότι δεν είναι σωστό να ανοίγει τη σιντιέρα, να βγάζει το cd και να βαράει τα γλυκά της χεράκια εκεί πάνω με δύναμη, αυτή δε με ακούει θα το αναλύσω σε κάποιο άλλο πόνημα με τίτλο «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα» ή κάπως έτσι.

Η άλλη εμμονή είναι τα τάπερ της κουζίνας (κι έχω πει του Κρατερού να βάλει από εκείνα τα πραγματάκια που δεν αφήνουν το ντουλάπι ν’ ανοίξει, αλλά τίποτα αυτός, όλο στα θέατρα είναι!).
Κι ενώ λοιπόν εκείνος είναι στα θέατρα, εγώ κυνηγάω την κόρη μας στη μάχη με το πλαστικό. Και φυσικά κερδίζει η κόρη μας. Έχει πια τελειοποιήσει την τεχνική της και μέσα σε ενάμιση δευτερόλεπτο βγάζει όλα αυτά που βρίσκονται μπροστά με απώτερο σκοπό να χωθεί μέσα στο ντουλάπι για να βγάλει έξω και όλα τα υπόλοιπα.
Η Αέλια είναι ένα παιδάκι που δεν κάνει διακρίσεις. Δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο (κυρίως όσον αφορά στα τάπερ). Μπορεί τα μεγάλα να έχουν χωρητικότητα, αλλά και τα μικρά έχουν κι αυτά ψυχή και μπορούν με χαρά να συμμετέχουν στο παιχνίδι της. Όχι, αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσω, δεν είναι ρατσίστρια, δε θέλει να δημιουργεί θέματα, είναι ένας απλός άνθρωπος που χαίρεται με τα μικρά και τα απλά πράγματα της ζωής. Γι’ αυτό αν με κάποιους από σας γνωριζόμαστε κι έρχεστε σπίτι, μη φέρνετε άλλα παιχνίδια, όσο ωραία κι αν είναι. Μπορείτε να αρχίσετε να φέρνετε τάπερ. Για μένα. Γιατί από το πολύ πλύσιμο έχουν αρχίσει και λιώνουν…(ένεκα η μικροβιοφοβία που μετά την εγκυμοσύνη έχει αρχίσει και εξαπλώνεται μέσα μου μαζί με τα εκζέματα έξω μου).

Καθόλου εορταστικό το άρθρο. Δεν πειράζει.
Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

11/01/2013 11 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Οι σκέψεις του ό,τι να ‘ναι ( ή του ότι είναι), από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Τις προηγούμενες εβδομάδες ήμουν στη Θεσσαλονίκη και τώρα που επέστρεψα είμαι έτοιμη για τις τελευταίες διαπιστώσεις. Θα μου πεις τώρα, τι σχέση έχει αυτό; Θα σου πω καμία. Κι εκεί έχω υπολογιστή, κι εκεί έχω internet, κι εκεί έχω απ όλα. Μυαλό κι όρεξη για να γράψω, δεν είχα οπότε… τα υπόλοιπα και που τα είχα δεν έκανε και καμιά διαφορά. Γυρνώντας λοιπόν από το «εξωτερικό» – αυτό το άκουσα από το γιο της Γιούλης που έκανε κι αυτός τη δική του διαπίστωση πως αφού η Κατερίνα λείπει και έχει πάρει αεροπλάνο για να πάει εκεί που είναι, βρίσκεται μάλλον εκτός Ελλάδας… – ορίστε τι μου έρχεται πρώτο στο μυαλό:

Διαπίστωση # 1
– Κατ’ αρχήν καλώς βρεθήκαμε και πάλι. Εσείς όλα καλά; Ωραία. Χαίρομαι ιδιαιτέρως και αυτό επιθυμώ και δι ημάς (και δια την ημετέραν σωτηρία)

Διαπίστωση # 2
– Μια από τις μέρες που κοιμόμουν στο παιδικό μου δωμάτιο, στραμπούληξα το πόδι μου ενώ κοιμόμουν. Το εννοώ. Στραμπούληξα το πόδι μου στον ύπνο μου. Το πρωί με πονούσε σαν τρελό. Όταν το ρώτησα τι συνέβη, αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν.

Διαπίστωση # 3
– Φέτος, η Θεσσαλονίκη στολισμένη Χριστουγεννιάτικα έμοιαζε με την πόλη που άφησα πριν από κάποια χρόνια για να γίνω οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα. Στην πορεία την παρατηρούσα να προσπαθεί να γίνει μια κακιά απομίμηση της πρωτεύουσας και μάλλον τώρα αυτό πάλι αρχίζει να αλλάζει, να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και να μου χαρίζει χαμόγελα αισιοδοξίας.
Δεν ξέρω, έτσι το νιώθω, έτσι το γράφω.
Παλιότερα (τότε που ήμουν κι εγώ μικρή) όταν περπατούσες στην παραλιακή άκουγες από το ένα μαγαζί στο άλλο σε διαδoχικά fade in και fade out violent femmes, clash και new order. Με τις φίλες μου κάναμε κοπάνα από τη «Συγκριτική Λογοτεχνία» της Σαμαρά για να πάμε να δούμε avant garde,  avant premères κι ότι άλλο σε avant σου βρίσκεται εύκαιρο. Η Πία εξαφανιζόταν από προσώπου γης όταν κέρδιζε ο ΠΑΟΚ κι αντίστοιχα κι εμείς κλεινόμασταν σπίτι όταν ο ΑΡΗΣ μας έπαιρνε στον πόντο (θα το παραδεχτώ αυτές οι φορές ήταν περισσότερες – το είπα μια φορά και δε θα το ξαναπαραδεχτώ ποτέ μου). Πηγαίναμε στο Μύλο για να ακούσουμε διάσημα συγκροτήματα που δεν κατέβαιναν πιο κάτω κι επέμεναν ότι ο Βορράς της χώρας μας είναι αυτός που τους πάει κι αν πάλι θέλαμε «μπουζούκια» κατευθυνόμασταν στην άλλη πλευρά της πόλης, στο Ακρόαμα (μιλάμε για πολύ βαρύ ρεπερτόριο, τύπου «οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλλασιές σου οι χάντρες» και στο τσακίρ κέφι «τα μαργαριτάρια» του Κώστα Μακεδόνα).
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σιγά σιγά, υποχθόνια και μουλωχτά με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια νομίζω, για να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή στον τότε πρόεδρο του φεστιβάλ Κινηματογράφου, Γιώργο Χωραφά, το γιν και γιαν μου έπαθαν κοκομπλόκο προχωρημένης μορφής: μετά το τέλος της συνάντησης μας, είπα να κάνω την καθιερωμένη πρωινή μου βόλτα από το λιμάνι στην πλατεία Αριστοτέλους. Κι αυτό ήταν όλο λάθος. Άνθρωποι σαν τσαμπιά κρεμασμένοι από σόμπες μανιτάρια να επιδεικνύουν κάτι (ποιος ξέρει τι, αδύνατον να το αναγνωρίσω), μέσα από τα τελευταία χιτ εγχώριας παραγωγής. Πολύ ωραία, αλλά όχι για κεί.
Η πόλη ξαφνικά ακολουθούσε, αντί να την ακολουθούν. Η πόλη που ήταν μπροστά πήγαινε από πίσω. Η πόλη μου είχε κάνει αποτυχημένο Botox κι είχε μια έκφραση για όλα τα συναισθήματα.

Προχθές λοιπόν δεν ήταν έτσι. Μου φάνηκε ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Κάτι στον αέρα μου φάνηκε διαφορετικό. Αν δεν είναι έτσι, μη μου το πείτε, αφήστε με να πιστεύω στην αλλαγή. Το προτιμώ.

 

Διαπίστωση # 4
– Καθώς η Αέλια περιφερόταν σα σβούρα μέσα στο σαλόνι του πατρικού μου σπιτιού, έμεινα να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό, γιατί επί ένα δεκάλεπτο πήγαινε από τη μια γωνία στην άλλη πιάνοντας κάτι, παρατηρώντας το για πολύ λίγο με ύφος σοβαρό, μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο και κάτι άλλο και κ.ο.κ. Γυρίζω στην Κατερίνα που καθόταν δίπλα μου και της λέω «μου φαίνεται σαν εργασιομανής executive σε μεγάλη πολυεθνική που έχει κάνει ξαφνική έφοδο στο τμήμα της, για να δει αν όλα λειτουργούν ρολόι κι οι υπάλοιλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους».
Η Κατερίνα γελούσε κανένα πεντάλεπτο. Εγώ τρόμαξα. Με σκέφτηκα ως τμήμα πολυεθνικής που βρίσκεται κάτω από τον εξονυχιστικό έλεγχο της Αέλιας Κατσούλη κι άρχισα να δίνω απαντήσεις σε μελλοντικές ερωτήσεις. Τα πήγα χάλια. Πρέπει να ξαναρχίσω το διάβασμα.

Exhibit no1: Η Αέλια με τις φίλες της….

Διαπίστωση # 5
– Το καλύτερο ανέκδοτο που άκουσα αυτές τις μέρες, μου το είπε η φίλη μου η Έφη όταν με άφηνε σπίτι με το αυτοκίνητο. Είναι πολύ σύντομο και πάει ως εξής: «Καλά, το μετρό της Αθήνας είναι ρε παιδί μου πολύ ωραίο, πολύ κομψό, πολύ περιποιημένο, δε λέω, αλλά το μετρό της Θεσσαλονίκης…….δεν υπάρχει…!!!!».

 

Διαπίστωση # 6
– Αδύνατον να μη μοιραστώ μαζί σας την εξής εικόνα: πετάμε στα εφτά χιλιάδες μέτρα. Έχουμε περάσει μόλις τη Σκόπελο. Βρισκόμαστε πάνω από τα σύννεφα και στ αριστερά μου βλέπω τον Όλυμπο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο τα σύνεφα για χαλί, ο ουρανός για παρέα και ο Όλυμπος να καθορίζει το χοροχρόνο. Παρατηρώ για ώρα τη χιονισμένη κορυφή να στέκεται εκεί σταθερή και ήρεμη, ο ουρανός να έχει το καθαρό γαλάζιο της γαλήνης κι εγώ να μην μπορώ να βγάλω φωτογραφία γιατί η Αέλια κοιμάται πάνω μου και δε ρισκάρω να την ξυπνήσω προσπαθώντας να βρω το κινητό. Ως εκ τούτου έκανα εκατοντάδες κλικ μέσα στο κεφάλι μου για ν αποτυπωθεί όσο καλύτερα γίνεται και την έκανα save as στις εικόνες μου στο desktop των αναμήσεων με ημερομηνία 23-11-12 και τίτλο «προς Θεσσαλονίκη». Την ανασύρω με ευκολία και ηρεμώ.

Exhibit no2: Ήταν κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Η δικιά μου είναι καλύτερη…

Διαπίστωση #7
– Στη γιορτή μου ο Λευτέρης μου είπε: «επιτέλους γιορτάζουμε πάλι όλοι μαζί εδώ. Η γιορτή σου ήταν πάντα μια απ αυτές τις μέρες του χρόνου που όλοι περιμέναμε». Δεν ήμασταν βέβαια ακριβώς όλοι (ο Κρατερός μου στελνε αγάπη και στήριξη από μακριά και οι υπόλοιποι κολλητοί ζήλευαν από την Αθήνα), η γιορτή δεν είχε φόντο τις δεκαπέντε πιατέλες που μαγείρευε επί χρόνια η μαμά, η ψυχολογία δεν ήταν και στο ζενίθ της (έτσι συμβαίνει όταν διακυβεύονται τα σημαντικότερα), αλλά ναι, ήμασταν μαζί, κοιταζόμασταν με νόημα στα μάτια, καταλαβαινόμασταν χωρίς να λέμε πολλά και ήπιαμε στην υγειά μας που είκοσι ένα χρόνια μετά είμαστε μαζί αγαπημένοι. Ήταν πράγματικά μια απ αυτές τις μέρες που όλοι περιμέναμε, για να νιώσουμε ότι στο συναισθηματικό μας λογαριασμό έχουμε μεγάλο αποθεματικό και χρυσή κάρτα διαρκείας.

Διαπίστωση #8
– Θα μου επιτρέψετε – κλείνοντας – να ευχαριστήσω κοντινούς κι «μακρινούς» που ήταν δίπλα μας αυτές τις μέρες. Νιώσαμε με τη βοήθεια τους ότι όλα είναι ευκολότερα.

Easter 0 – Graf 0 (ισοπαλία): Γυρνώντας στην Αθήνα, μη φανταστείτε ότι έχει πολλές μέρες, ανακάλυψα με χαρά τον «κυλιόμενο στολισμό δέντρου». Οι φίλες μου για να μη με αφήσουν μόνη ούτε δευτερόλεπτο αποφάσισαν ότι φέτος στολίζουμε τα σπίτια τους όλοι μαζί! Έτσι, μέσα σε τρεις μέρες έχουμε στολίσει δύο σπίτια (το δικό μας συνεχίζει να θυμίζει το allou fan park αλλά στην καλοκαιρινή του version).
*Επίσης έχουμε ακούσει, τραγουδήσει, ερμηνεύσει, παρερμηνεύσει, παραποιήσει, τροποποιήσει, βασανίζει και αναθεματίσει εκατοντάδες φορές το «Ρούντολφ το ελαφάκι» (που παρεμπιπτόντως δε μου αρέσει καθόλου, αλλά δεν παύω να νιώθω συμπάθεια για ένα πλασματάκι που έχει μύτη σα φακό, γιατί σκέφτομαι όταν αν τα αφτιά μου φώτιζαν το βράδυ θα είχα προκαλέσει πολλαπλά εγκαφαλικά σε πολύ κόσμο και κυρίως σε ανθρώπους που αγαπώ).
*Επίσης έχουμε φάει ότι υπάρχει στα ψυγεία.
*Επίσης καταλάβαμε ότι κάποιος μπορεί να εθιστεί στα λουκάνικα.
*Επίσης μ αυτά και μ αυτά, η Αέλια παίζει μόνο με αγοράκια, που ως γνωστόν έχουν αγορίστικα παιχνιδάκια και την κόβω σε λίγο να με φωνάζει «μάνα» και όχι μαμά που τόσο πολύ μου άρεσε.

*Επίσης ενώ περιμέναμε να βγουν δύο κάτω δόντια, εκατέρωθεν των δύο που έχουν βγει πρώτα πρώτα από το προηγούμενο Πάσχα, ξαφνικά χθες συνειδητοποίησα, ότι έχουν βγει δύο άλλα, που η ακριβή τους θέση – για να στο δώσω να το καταλάβεις καλύτερα- είναι πάνω, μέσα και λίγο πριν τους φρονιμήτες.
Να ανησυχήσω, γιατρέ;

Αφιερωμένο σε μας που το χορεύαμε και σε όσους τους αρέσει να το χορεύουν…!

[vsw id=”Yam5uK6e-bQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Το καταλάβατε; Αφιερωμένο σε μας που το χορεύαμε και σε όσους τους αρέσει να το χορεύουν…!

12/12/2012 8 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Όταν οι άλλοι σταματούν, εμείς συνεχίζουμε;

written by Κατερίνα Καραβάτου

Ετοιμαζόμαστε για τη Χριστουγεννίατικη διακόσμηση (την ποια;).

Το σωστό είναι να ξεκινήσω από τα βασικά. Εμείς, είμαστε μια οικογένεια που ζει Χριστούγεννα όλο το χρόνο. Το εννοώ.

Όταν έμενα μόνη μου, οι φίλοι μου με έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα τσουρέκια και τα πασχαλικά αυγά σοκολάτας – που παρεμπιπτόντως τόσα χρόνια δεν έχω δοκιμάσει ούτε ένα για να δω τη γεύση του – είχα πινακάκια με στολισμένα δέντρα, στολισμένο το δέντρο, αστεράκια στις μπαλκονόπορτες, φωτάκια παντού (ακόμα και στο μπάνιο) κι ένα χιονάνθρωπο έξω από την πόρτα (ακόμη και το καλοκαίρι). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, υποθέτω ότι όταν μπαίνεις σ ένα τέτοιο σπίτι ενδεχομένως αρχικά να σε πιάσει ένας μικρός εκνευρισμός. Λιγότερο ανθεκτικοί καλεσμένοι, μετά από τις πρώτες λίγες ώρες άρχιζαν να εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια κόπωσης, στο τερτράωρο είχαν αρχίσει να τσιρίζουν και ξεκινούσαν να ξεστολίζουν πριν φτάσουν στα όρια του υπερβατικού διαλογισμού με στόχο την άμεση σύνδεση με το οικουμενικό ασυνείδητο.
Όταν ο Κρατερός έμενε μόνος του, οι φίλοι του τον έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα κόκκινα αυγά και τη μαγειρίτσα – που παρμπιπτόντως τόσα χρόνια ποτέ δεν έχει δοκιμάσει ούτε για να δει τι γεύση έχει, γιατί σιχαίνεται το συκώτι – είχε στολισμένο δέντρο με τα πιο περίτεχνα στολίδια που έχει δει ανθρώπου μάτι, φωτάκια παντού (ακόμα και μέσα στην εσωτερική αποθηκούλα), κεριά αναμένα -ενώ έξω ο ήλιος έλαμπε- κι έξω από την πόρτα μια υπέροχη πράσινη κάλτσα (που περίμενε τα δώρα, αλλά από κάποιο σημείο και μετά χρησίμευε και για να βάζει ο διαχειριστής τους λογαριασμούς των κοινοχρήστων). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, ενδεχομένως να είχες αρχικά μερικές απορίες. Λιγότερο ανθεκτικοί μπαινοβγαίνοντες στο σπίτι άρχιζαν μετά από την πρώτη ώρα να εμφανίζουν κάποια μικρή δυσφορία, μετά το δίωρο άρχιζαν να κάθονται μόνο στο μπαλκόνι που ειδικά τη μέρα τα φωτάκια δεν φαίνονταν τόσο πολύ κι ύστερα απαιτούσαν γραπτή εγγύηση ότι την επόμενη φορά που επιχειρήσουν να τον επισκευθούν το σπίτι θα ήταν στολισμένο με σωσίβια, βαρκούλες και κουβαδάκια για να θυμίζουν και λίγο την εποχή που θα διένυαν εντός ολίγου.

Όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί, οι φίλοι μας απλώς απελπίστηκαν. Πριν ενωθούμε με τα ιερά δεσμά του γάμου, ενώσαμε τις συλλογές μας από Χριστογεννιάτικα στολίδια.

Ήταν το πρώτο μεγάλο τεστ της σχέσης μας:

– «Μέχρι πότε στολίζεις;» τον ρώτησα στο δεύτερο ραντεβού.
– «Μέχρι αργά… Εσύ;» , μου απάντησε
– «Κι εγώ, μέχρι αργά…», του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια.
– «Δηλαδή, πόσο αργά», με ρώτησε με αγωνία.
– «Δηλαδή, και μετά τις γιορτές…», του ψέλλισα
– «Ναι, αλλά πόσο μετά τις γιορτές;», επέμεινε.
– «Καμιά φορά, πολύ…», του είπα.
– «Δηλαδή; Ένα – δύο μήνες, πόσο»; με ρώτησε πιάνοντας μου το χέρι σφιχτά.
– «Καμιά φορά, πιο πολύ», του είπα σφίγγοντας του κι εγώ το δικό του χέρι
– «Δηλαδή»; είπε με φωνή που έτρεμε κι ήρθε ακόμη πιο κοντά μου
– «Δηλαδή, καμιά φορά δεν ξεστολίζω καθόλου το σπίτι, παρά μόνο το δέντρο κι αυτό γιατί δεν αντέχω την κοινωνική κατακραυγή», ομολόγησα και κοίταξα στο πάτωμα αδυμονώντας για μια θετική απάντηση.
– «Κατερίνα, με κάνεις πολύ ευτυχισμένο», μου ψιθύρισε.
– «Αλήθεια; Θα μπορούμε να έχουμε το σπίτι στολισμένο για πάντα;» τον ρώτησα και η καρδιά μου πήγε να σπάσει..
– «Ήλπιζα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση! Λοιπόν…..;;;;;;;» μου είπε με δάκρυα στα μάτια.
– «Ναι, ναι, ναι, ναι!!!!!! Δέχομαι!!!!! Θα έχουμε συνέχεια Χριστούγεννα!!!!!» φώναξα κι έπεσα στην αγκαλία του…

Κι έτσι έγινε! Εμείς συνεχίσαμε το βιολί μας και οι φίλοι μας – όσοι δεν πήραν τα βουνά- απλώς αποφάσισαν να οργανωθούν και να σχεδιάσουν πλέον τον ένοπλο αγώνα τους. Γιρλάντες εμείς, μπουρνούζια εκείνοι, γκι και ου εμείς, καρπούζια και πεπόνια εκείνοι, ελαφάκια από φωτάκια στο μπαλκόνι εμείς, πλαστική πισινούλα εκείνοι, Άγιο Βασίλη πάνω σε σκάλα εμείς, στολή σκούμπα εκείνοι…
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια και το σπίτι μας γινόταν τσίρκο, αλλά τουλάχιστον ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι.

Κι έπειτα ήρθε η Αέλια. Κι ήρθε Σεπτέμβριο κι η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινε και πολλά. Ούτως ή άλλως το μωρό δεν είχε και μέτρο σύγκρισης εδώ που τα λέμε. Τι να πει το παιδί; Για ποιο λόγο το σπίτι μας είναι κοκκινοπράσινο ενώ τα άλλα παιδάκια ζούνε σ άλλα σπίτια, με πιο παλ αποχρώσεις; Όχι βέβαια. Κι έτσι συνεχίσαμε τα Χριστούγεννα μέχρι το καλοκαίρι – κι εννοείται πως ακόμα και τότε τη νανουρίζαμε με το «χιόνια στο καμπαναριό» με πολύ μεγάλη επιτυχία (να τα λέμε όλα αυτά).

Τότε όμως ήταν που αποφασίσαμε να μετακομίσουμε. Οι φίλοι μας άκουσαν τα νέα της μετακόμισης με απρόσμενη χαρά!
«Τώρα που θα μπουν στις κούτες, δε θα βγουν για καμιά πενταετία, να έχεις υπόψη σου…», μου είπε κάποιος απ΄όλους κι εγώ τον κοίταξα υποτιμητικά. «Από το Σεπτέβριο το παιδάκι θα περπατάει….», μου είπε κάποιος άλλος αλλά δεν έδωσα σημασία.. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει το Χριστουγενιάτικο χωριό του Κρατερού πάνω από πέντε δευτερόλεπτα στη θέση του…», μου είπε ένας τρίτος κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του. «Κακεντρέχιες! Τα λένε αγάπη μου, γιατί μας ζηλεύουν…», είπα στο σύζυγο μου και φύγαμε για την Κρήτη.

Και γυρίσαμε από τη Κρήτη. Κι ήρθε ο Σεπτέμβριος και πέρασε, κι ήρθε ο Οκτώβριος και πέρασε κι αυτός. Κι ήρθε ο Νοέμβριος και σε λίγο κι αυτός θα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, και γι αυτό λυπάμαι πολύ. Η Αέλια περπατάει, δεν κάθεται πάνω δύο λεπτά στην ίδια θέση, εξερευνεί τα πάντα σε ρυθμούς σχεδόν αδύνατο να τους παρακολουθήσεις, στο πάτωμα υπάρχουν μόνο παιχνίδια, στις καρέκλες υπάρχουν μόνο παιχνίδια, σε κάτι επιδαπέδια λαμπατέρ υπάρχουν μέσα κάτι κάλτσες και κάτι παπούτσια και στα τραπέζια που φτάνει ν ανέβει δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Τα αστεράκια στις μπαλκονόπορτες που βάλαμε τη δεύτερη μέρα της μετακόμισης έχουν τοποθετηθεί πάνω από το ενάμιση μέτρο κι είναι και τα μοναδικά Χριστουγεννιάτικα στολίδια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο καινούριο μας σπίτι.

Είναι πια ένα διαμέρισμα σε παλ αποχρώσεις.

Ναι, αλλά έχει τόσο πολύχρωμα παιχνίδια, που μοιάζουν με Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η Αέλια έχει αυτή τη δύναμη. Να κάνει τα πάντα να μοιάζουν Χριστούγεννα.

Πάω να της δώσω ένα φιλί. Μόλις ξύπνησε.

22/11/2012 13 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Σπόρια, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, να χεις και το απόγευμα»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, θα σε πονέσει η κοιλιά σου»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, δε θα φας μεσημεριανό»!

Η μαμά με τον μπαμπά έχουν έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να με βοηθήσουν και σκέφτομαι πως, ναι, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που έφυγα για την Αθήνα, από τότε που πέρασα στο Πανεπιστήμιο, από τότε που ήμουν έκτη δημοτικού, από τότε που ήμουν τριών, από τότε που ήμουν δέκα μηνών.
Και δεν εννοώ βέβαια τη μανία μου με τα σπόρια – που κι αυτή αν με ρωτάς έχει τις ρίζες της στην παλαιοληθική εποχή. Υπάρχουν μαρτυρίες πως τσόφλια έχουν βρεθεί σε μια γωνία της κούνιας μου από την οικογένεια που τη δώσαμε, αφού εγώ έδειξα με όλους τους τρόπους ότι δεν τη θέλω βρε αδερφέ!

Exhibit #1:Η Κατερίνα πήδαει για να φτάσει τα σπόρια

Κάποιοι άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εν λόγω άλμα έγινε γιατί η μαμά μου έτρωγε μια σακούλα σπόρια ελαφρώς αλατισμένα και από το ζόρι μου προέβην στο απονενοημένο τούτο διάβημα. Λέγεται επίσης ότι μετά από αυτό για χρόνια είχε απαγορευτεί ακόμα και η λέξη “ηλιόσπορος” στο σπίτι, γιατί δε θέλανε να προκαλέσουν τη μοίρα τους και πηδήξω αυτή τη φορά από κάπου αλλού και κάτω απ’ αυτό το αλλού, να μην έχει στρώμα. Θα ήθελα δε -σε αυτό το σημείο- να αποκαταστήσω την πικρή ιστορική αλήθεια: όλες οι φωτογραφίες μου που το χέρι πλησιάζει στο στόμα δεν είναι γιατί έκανα τσαχπινιές, γιατί έπαιζα με το φακό, γιατί είχα μια έφεση, γιατί είχα την πρόθεση τέλος πάντων να είμαι μονίμως σαν την Έλλη Στάη με το γνωστό στυλό.

Exhibit #2: Άφαντο το σπόρι στη βόλτα στη γειτονιά

Επαγγελματίες του είδους έχουν σβήσει το σπόρι από το χέρι με σκοπό τη δημιουργία ενός πιο ανάλαφρου, πιο παιδικού, λιγότερο αλμυρού προφίλ που θα με βοηθούσε στο μέλλον να κάνω παρέα με τα άλλα “ανάλατα” παιδάκια χωρίς να με βαραίνει το αλατισμένο μου παρελθόν.

Exhibit #3:  Άφαντο το σπόρι στο μπαλκόνι

Exhibit #4:Αφαντο το σπόρι στις γυμναστικές επιδείξεις στο σχολείο της μαμάς

 

Απενοχοποιημένα πια στην Τρίτη λυκείου, αφού έκανα το πείραμα του φραπέ κι είδα ότι δεν υφίσταται λόγος να αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν του Ιντιάνα Τζόουνς στη δεύτερη ταινία του σίκουελ- δεν ξέρω αν θυμάσαι ακριβώς τη σκηνή εκείνη που πάει να του την ξεριζώσει ο ιερέας της Καλί Μα- αποφάσισα να βροντοφωνάξω σε όλους την αγάπη μου για τα μαύρα σπόρια ταυτόχρονα με σοκολάτα λάκτα! Μιλάμε έχω καταναλώσει τόνους τόνους όχι αστεία….
Έτσι πέρασα στο Πανεπιστήμιο (μη σου πω ότι έτσι πήρα και τα άλλα μου πτυχία). Ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ Αττατούρκ δε θα είχαν υπογράψει ποτέ το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας, αν δεν έτρωγα μια γαβάθα από αυτά και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός δε θα ήταν τόσο σημαντικός αν δεν τα συνδύαζα υποχρεωτικά με τη σοκολάτα γάλακτος μέχρι το ξημέρωμα.
Ωραία χρόνια – αυτά του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού εννοώ, γιατί την Τρίτη λυκείου ούτε να τη θυμάμαι θέλω, ούτε να ξαναγυρίσω ποτέ θα θελα εκεί. Ξηγημένα πράγματα.
Δεν έχω χειρότερο από το σχολείο, κι όταν τελείωσε ήμουν τόσο βαθιά χαρούμενη που έλεγα ότι «κι ένα δισεκατομμύριο να μου έδιναν, δεν το ξαναπερνούσα το μαρτύριο!». Φαντάσου τι θα λεγα αν δεν τα χα πάει και καλά.
Όταν ακούω διάφορες ιστορίες τύπου «τι ωραία χρόνια», «πόσο γέλιο», «μακάρι να μην τελείωνε» και τέτοια, με πιάνει η δερματοπάθεια μου κι αρχίζω και ξύνομαι παντού. Ευτυχώς υπήρχαν τα σπόρια! (σαν κι αυτά που τρώω τώρα και μου φερε ο μπαμπάς μου από το περίπτερο).

Όπως και να χει όμως το θέμα μου δεν είναι οι ηλιόσποροι – παρόλο που κάτι τέτοιο έχω αφήσει να εννοηθεί (έχω γράψει σχεδόν 600 λέξεις ήδη αφιερωμένες σ αυτά, οπότε οποιαδήποτε παρανόηση είναι αποκλειστικά δικό μου λάθος και σίγουρα δε φταίει η δική σου αντίληψη).

Το θέμα μου είναι ότι η μαμά δε σταματάει ποτέ να είναι μαμά, ακόμα κι όταν γίνεις εσύ μαμά! Μη σου πω ότι χειροτερεύει. Αυτό που λένε «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» είναι λάθος. Το κανονικό είναι «το παιδί μου όταν κάνει παιδί είναι δυο φορές παιδί μου». Προφανώς μέσα στα χρόνια κι ενώ η φράση κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα για να διαδείξει και να καταδείξει θα έλεγα, την εν λόγω πραγματικότητα, κάπου ξέφυγε μέσα απ’ το σπασμένο τηλέφωνο με τα γνωστά αποτελέσματα.
Μπορεί να έχεις γίνει μάνα, αλλά τώρα είναι που έχεις πιο μεγάλη ανάγκη ως παιδί. Ακούγεται σουρεαλιστικό, αλλά είναι εντελώς πραγματικό.

Και το περίεργο είναι πως είναι έτσι. Κάθομαι και γράφω στο μπαλκόνι ενώ η Αέλια κοιμάται στο κρεβάτι της (δέχομαι συγχαρητήρια!!!) και οι γονείς μου τρώνε μέσα το καταπληκτικό μπουρέκι της μαμάς μου (το οποίο δεν παίζεται). Τους παρατηρώ με πόση διακριτικότητα κι αγάπη προσπαθούν να βοηθήσουν στο κάθε τι, πως ο μπαμπάκας μου βρίσκει διάφορες προφάσεις για να βγει και να μας φέρει ότι θεωρεί ότι μπορεί να μας λείπει από το σούπερμαρκετ, ενώ η μανούλα μου μόλις βγήκε έξω στο μπαλκόνι και μου είπε «εμείς παιδί μου φάγαμε γιατί πρέπει να πάμε να ξαπλώσουμε» και μου βαλε στο στόμα μια μέντα απ’ αυτές που μου αρέσουν, κι όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε «έτσι, γιατί σε σκέφτομαι» – και τελικά διαπιστώνω πόσο τυχερή είμαι, που έχω αυτούς τους γονείς ως βάση, μπας και μπορέσω κι εγώ να γίνω κάτι αντίστοιχο. Με τον δικό μου τρόπο, για το δικό μου παιδί. Ελπίζω με την ίδια συνέπεια κι αγάπη.

Τους ευχαριστώ.

Easter 0 – Γραφ 0 (σημειώσατε χ): Όπως ίσως έχετε καταλάβει, γράφω ότι μου ‘ρχεται, όπως μου έρχεται. Σας ευχαριστώ θερμά για την ανταπόκριση και την αγάπη. Καθυστέρησα λίγο το κείμενο μου λόγω κάποιων προσωπικών μου θεμάτων, που ελπίζω να πάνε καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής στο ραντεβού μας και τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να σας διηγούμαι αυτά που συνέβησαν, αυτά που συμβαίνουν, αυτά που θα ήθελα να μου συμβούν!

Easter 0 – Γραφ 1 (σημειώσατε 2): Κι επειδή εδώ -καλώς ή κακώς- διαβάζετε τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια, αν έχετε όρεξη βάλτε δυνατά να παίξει το «World In My Eyes» των Depeche Mode (νομίζω πως η γνωριμία μου μαζί τους κατά τη διάρκεια του σχολείου ήταν απ τα λίγα πράγματα που θυμάμαι με τόσο μεγάλη χαρά από εκείνη την περίοδο!). Για την ιστορία, αυτό είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Καλή μας ακρόαση, καλή μας συνέχεια.

14/11/2012 14 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Τα σουβλάκια της οργής, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Και η ιστορία έχει ως εξής: το μπεμπιό έχει κοιμηθεί μετά από μια άκρως κουραστική μέρα, αμέσως μετά το γάλα της (σαμπάνιες ανοίγουν, βεγγαλικά αστραύτουν στον ουρανό, ο Τζέιμς Μποντ προσγειώνεται με τη βασίλλισα Ελισάβετ στο μπαλκόνι μας, κανονιοβολισμοί ακούγονται από τον Λυκαβηττό και άλλα παρόμοια εορταστικά…)
Τέτοιο άγχος και χτυποκάρδι για να κοιμηθεί και τέτοια αγαλίαση όταν τελικά το καταφέρνουμε, έχω να νιώσω από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων εξετάσεων (κι αυτό έγινε μια φορά, πριν από πολλά χρόνια).

Μιλάμε τώρα για μεγάλες στιγμές όχι αστεία!

Εδώ και μια εβδομάδα το μωρό έχει εντελώς αποσυντονιστεί και προκειμένου να ακολουθήσω τη συμβουλή του γιατρού και να την αφήσω να κλαίει μέχρι να εξαντληθεί, ώστε και να την πάρει έτσι ο ύπνος – επίσης προσπαθώ να τα καταφέρω με όλους τους υπόλοιπους τρόπους που μου έχει πει η κουμπάρα μου η Έφη, η κουμπάρα μου η Σμαράγδα, η κουμπάρα μου η Γιούλη, η Λένα η κουμπάρα της φίλης μου της Έλενας, η Αλέξια που είναι ψυχολόγος και της έχει βαφτίσει ο Κρατερός το γιο (δηλαδή κουμπάρα κι αυτή), η άλλη κουμπάρα μου η Γιούλη που έχει δύο κι ένα της αδελφής της τρία, η κουμπάρα μου η Λήδα (ναι, είναι γεγονός έχω πολλές κουμπάρες) που έζησε τον εφιάλτη ένα βράδυ από κοντά, η ψυχοθεραπεύτρια που ρώτησα επί τούτου, η Μαίρη που έχει δίδυμα, η Τούλα, της οποίας ο γιος κοιμάται μόνος του μονορούφι από την τρίτη εβδομάδα, η ξαδέρφη μου η Χριστίνα που έχει μεγαλώσει δυο παιδιά και κάτι καλύτερο θα ξέρει, η φίλη μου η Νόνη που επίσης μεγαλώνει δυο παιδιά και είναι πιο αποφασιστική και γενικά όποιος μιλάει ελληνικά και βρίσκεται σε ακτίνα «βολής» (εν ολίγοις όσοι με γνωρίζουν και κάνουν το λάθος να μου μιλήσουν πάνω από πέντε λεπτά – γιατί δεν είμαι αγενής, δεν τους βασανίζω κατευθείαν, πρώτα ρωτώ αν είναι καλά κι όταν σιγουρευτώ ότι δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, τότε χτυπάω στο ψαχνό!).

Ένα απ αυτά που ακούσαμε και μας πήγε και ως ιδιοσυγκρασία αν το θες, ήταν οι βόλτες με το αυτοκίνητο. Την προηγούμενη Τετάρτη που έκανε και κρύο, τη βάλαμε στο αυτοκίνητο και την φτάσαμε μέχρι την Κηφισιά. Εκεί έκλεισε τα ματάκια της κι εμείς για να το γλεντήσουμε που η Αέλια δεν πλάνταξε στο κλάμα (μας έχει πολύ καλομάθει και δεν αντέχουμε να ακούσουμε ούτε κιχ) πήραμε από ένα παγωτό χωνάκι. Καθόμασταν έξω από το αυτοκίνητο, εκεί στην πλατεία – με το ένα μάτι στο καθισματάκι, με το άλλο στις βιτρίνες έτοιμο να αποκοληθεί από κάτι ανδρικά παπούτσια που στοίχιζαν 2900 ευρώ – κι αισθανόμασταν ότι αξίζουμε κάποιο ειδικό βραβείο «επιτυχίας ύπνου» ή «μη ταλαιπωρίας νηπίου» ή «αποφυγής κλάματος στην κούνια» και χαμογελούσαμε σα χαζοί, πράγμα όχι σπάνιο αν μας έχει δει κάποιος πάνω από δέκα φορές (και πολλές έβαλα).

Την επομένη, ήμουν μόνη στο σπίτι κι έπρεπε να τα βγάλω πέρα εγώ με το «τέρας» – όπου τέρας η διαδικασία κι ουχί το αγαπημένο μου! Απο το πρωί που ξύπνησα είχα το άγχος του τι θα γίνει το βράδυ, αν θα τα καταφέρω, αν θα κοιμηθεί, μήπως πρέπει να τη αφήσω τελικά να κλαίει για να συνηθίσει και «για να μην με κάνει ό,τι θέλει» και όλα αυτά που ακούω τις τελευταίες μέρες κι έχουν κάνει το κεφάλι μου να μοιάζει με ωρολογιακό μηχανισμό που έχει μπλοκάρει κι ενώ θέλει να εκραγεί δεν το αφήνει η λάθος συνδεσμολογία. Κι έρχεται το βράδυ, και πίνει το γάλα της και τη βάζω στο κρεβάτι της και ανοίγει τα μάτια της και της λέω «αγάπη μου τώρα θα κοιμηθείς» κι αυτή τα κλείνει και κοιμάται. Οι σφυγμοί μου μετά από πρόχειρη καταμέτρηση είναι 179, έχω ταχυπαλμία, ελαφριά δύσνποια και τάση προς λιποθυμία. Βγαίνω από το δωμάτιο με τέτοια δεξιοτεχνία που ακόμα και νίντζα θα τη ζήλευαν και πάω στο σαλόνι. Παρακολουθώ από την κάμερα ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Κρατερός. Του διηγούμαι, μη έχοντας συνέλθει ακόμα καλά καλά, τι έχω κάνει και αρχίζουμε να χοροπηδάμε αλλά σε σίγαση. Δε θέλουμε και να προκαλέσουμε τη μοίρα μας!!!

-Να το γιορτάσουμε, μου λέει.
-Να το γιορτάσουμε, του λέω.
-Πως, με ρωτάει.
-Μήπως να κοιμόμασταν, του απαντώ.
Με κοιτά με απογοήτευση.
-Θα θελα κάτι άλλο, μου λέει με χαρά.
-Σαν τι, του λέω εγώ.
-Χρειάζομαι πρωτεϊνη μου λέει (ο οργανισμός του Κρατερού όταν χαίρεται χρειάζεται επιβράβευση ζωικής πρωτεϊνης. Το χεις ξανακούσει ποτέ αυτό; Ούτε εγώ).
-Τέλεια, του λέω, αλλά έχουμε αρακά.
-Τέλεια, μου λέει, να παραγγέναμε απ έξω…?
-Τι;
-Σουβλάκια, λέμε κι οι δυο με μια φωνή.

Η παραγγελία δόθηκε εν ριπή οφθαλμού με απαραίτητη διευκρίνιση:
ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΛΟΓΟΣ!!!!
Καθαρά πράγματα. Αντρίκιες κουβέντες.

Exhibit #1, το θλιμμένο σουβλάκι την επόμενη μέρα, δια του λόγου το αληθές

Είκοσι λεπτά μετά, το θυροτηλέφωνο χτύπησε ούτε μια, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές. Και η μια αρκετή ήταν, αλλά αναφέρω και τις άλλες δύο έτσι για την ιστορία.
Το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα με την Αέλια στο κρεβάτι, τον Κρατερό να τρώει στην τραπεζαρία στο αθόρυβο για να μην ενοχλήσει και το σουβλάκι μου να κοίτεται εκεί, θλιμένο και πικραμένο για την άδικη του μοίρα.

Υποτίθεται πως θα περνούσαμε ένα ήρεμο βράδυ οι δυο μας. Περάσαμε ένα ήρεμο ξημέρωμα οι τρεις μας.
Κι ήταν πράγματι ωραίο. Το μπεμπιό κοιμόταν ανάμεσα μας όταν αποφασίσαμε πως βεβαίως και θα ενημερωθούμε, βεβαίως και θα συζητήσουμε, βεβαίως και θα ρωτήσουμε, θα αγχωθούμε, θα ανησυχήσουμε, θα δοκιμάσουμε, αλλά όλα αυτά ακούγοντας το δικό μας ένστικτο.
Και κυρίως με αγάπη γι αυτό το υπέροχο 13 μηνών πλασματάκι (που μεταξύ μας ίσως μάς χορεύει ήδη στο ταψί. Δεν πειράζει. Αρκεί που το ξέρουμε – γιατί έτσι θα μπορέσουμε και να το αντιμετωπίσουμε, όταν θα είμαστε έτοιμοι).

Φιλιά συμπαράστασης σ όλους.

06/11/2012 52 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
The KK blog

Verdana 14, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Από τότε που άρχισα να πρωτογράφω σε υπολογιστή αγάπησα την Verdana. Ωραία, στρογγυλή, καθαρή, στυλάτη, απλή. Σαν τσάντα. Απ’ αυτές που τις βλέπεις και λες «εγώ αυτή τη θέλω!». Εκτός κι αν δεν είστε αυτός ο τύπος. Γιατί εγώ άμα κολλήσω κόλλησα- αυτό ήτανε. Έχω περάσει ολόκληρο χειμώνα κρατώντας επίμονα μια μαύρη τσάντα -διακοσμημένη με ένα λουλούδι, επίσης μαύρο, στη μία της πλευρά- και δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή πως θα ‘πρεπε έστω και για τα προσχήματα να δείξω ότι έχω κι άλλες στην «προσωπική μου συλλογή» (κυρίως γιατί δεν έχω προσωπική συλλογή). Νομίζω πως αυτό συνέβη πρόπερσι. Ναι, μάλλον, γιατί πέρυσι κράτησα απλώς την ψυχραιμία μου.

Όπως και να χει, εγώ αγαπώ την verdana κι επειδή μ αρέσει να τη βλέπω και να την ευχαριστιέμαι, την επιλέγω σε νούμερο δεκατέσσερρα. Έτσι βλέπω να σχηματίζονται οι λέξεις μπροστά μου, τόσα χρόνια, αλλά ίσως αυτή είναι απο τις λίγες φορές μέχρι τώρα που αυτό συνοδεύεται από μια πολύ ωραία φόρτιση ή συγκίνηση ή φούντωση ή όπως αλλιώς θες πες το.
Το ρεζουμέ όλων αυτών, γιατί είμαι και φλύαρη, είναι: σας ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή! Αν εξαιρέσετε την έκπληξη μου για το ότι μπορεί κάποιος να γράψει κάτω από το κείμενο τα σχόλια του, αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός με ενθουσίασε!!!!
Γράψτε ότι θέλετε, όπως θέλετε και θα σας γράφω κι εγώ και θα κάνουμε καταπληκτική παρέα και νομίζω αυτή πραγματικά θα είναι μια υπέροχη διαδικασία επικοινωνίας που ίσως βοηθήσει σε κάτι. Εμένα σίγουρα. Ελπίζω κι εσάς.

Είναι Σάββατο βράδυ και είναι αργά.
Αν έγραφα αυτή τη φράση πριν από λίγα χρόνια, η ώρα θα ήταν τέσσερις το πρωί. Τώρα είναι απλώς έντεκα και δεκατέσσερα (να το πάλι το νούμερο) πρώτα λεπτά. Έχω την αίσθηση ότι είναι ξημερώματα, αλλά δεν είναι.
Στο σπίτι επικρατεί ησυχία – υποχρεωτική- κι αποφασίζω γράφοντας να κάνω μια «γουρουνιά».
Αν έγραφα αυτή τη φράση πριν από λίγα χρόνια αυτό θα σήμαινε ότι το σπίτι είναι γεμάτο με φίλους που κάποιοι απ αυτούς θα διανυκτέρευαν εδώ και πως απλώς τώρα θα ήταν η στιγμή που θα παραγγέλναμε πίτσες – μια και η γράφουσα και το μαγείρεμα δεν είναι φίλοι καρδιακοί – και ίσως να είχαν τελειώσει ήδη και τα κρασιά που είχα αγοράσει το πρωί από την κάβα της γειτονιάς. Τώρα απλώς σημαίνει ότι άνοιξα πατατάκια με φυσική γεύση σε συσκευασία «γίγας» που πήρα το πρωί από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, κάνοντας τα ψώνια της εβδομάδας και άνοιξα και μια μπίρα! Στην υγειά μας!



Έχω “αθορυβήσει” το κινητό και πατάω που και που την οθόνη για να κρατώ επικοινωνία με τους φίλους.
Αν έγραφα αυτή τη φράση παλιά θα εννοούσα ότι θέλω να αποφύγω ενοχλητικά τηλεφωνήματα διαφόρων ειδών, απαντάω στους κολλητούς που ανησυχούν και κοιτάω με πάθος το ταβάνι μήπως με βοηθήσει (?). Τώρα εννοώ ότι προσέχω μήπως ξυπνήσει η Αέλια, γράφω το κείμενο μου, στο ταβάνι κατοικοεδρεύει ένα τεράστιο μικιμάουσομπαλόνι (βλέπε φωτό) ενώ παράληλα στέλνω χαζομηνυματάκια κανονίζοντας τις αυριανές εξορμήσεις στην Αθήνα, στην οποία διαμένω τα τελευταία οκτώ χρόνια, και από την οποία έχω βαρεθεί να γνωρίζω πάνω κάτω μόνο την Κηφισίας, την Αλεξάνδρας, την Αττική Οδό (αυτήν συγκεκριμένα την ξέρω καλύτερα απ όλες γιατί την έχω χρυσοπληρώσει) και κάποιους άλλους δρόμους που έτυχε να πρέπει να πάω γιατί κάτι έπρεπε να κάνω! Απαράδεκτη!

Οι εναλλαγές στη ζωή είναι για μένα ένα από τα κύρια και απαραίτητα συστατικά της – παρόλο που  δύσκολα τις παίρνω απόφαση. Είμαι σίγουρη ότι αν συνέχιζα όπως ήμουν πριν από μερικά χρόνια, τώρα δε θα ‘χε καθόλου πλάκα, ενώ τότε είχε απεριόριστη. Επίσης είμαι σίγουρη (το ξέρω ότι με αυτό που θα πω δίνω κουράγιο σ όλα τα “νούμερα” σαν και του λόγου μου) ότι αν ήμουν όπως είμαι τώρα μερικά χρόνια πριν, θα ήμουν μάλλον εγκλωβισμένη σε μια ωραία εικόνα που θα αναθεμάτιζα καθημερινά στα κρυφά – με φανερά όμως αποτελέσματα στην υγεία μου.

Ανατρέχω στην αρχή του κειμένου και παρατηρώ ότι το κείμενο αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς μέσιασε (εννοώ ότι ήταν κατά τη μέση) κι αλλώς τελείωσε: δεν έχει καμία απολύτως συνοχή. Ούτε κι εγώ. Αυτό; Λέτε να αλλάξει σε μερικά χρόνια; Για να δούμε…

Easter 0 – Γραφ 0 (ισσοπαλία): κι επειδή το τριήμερο που πέρασε είχε την τιμητική της η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, ας ακούσουμε όλοι μάζι (ή όποιος θέλει, δεν πιέζω καταστάσεις, δεν εκβιάζω συναισθήματα, όχι πια) ένα από τα τραγούδια που μου τη θυμίζουν κάτι παραπάνω από έντονα: Φωτιά στο Λιμάνι Ξύλινα Σπαθιά (αγαπώ!)

29/10/2012 47 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail

K’S THOUGHTS

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΙΕΣΑΙ…

26/12/2022

Newsletter

instagram

thekmagazine

The K-magazine
ℍ𝕒𝕡𝕡𝕪 𝟚𝟘𝟚𝟛 🥂 Φεύγ ℍ𝕒𝕡𝕡𝕪 𝟚𝟘𝟚𝟛 🥂
Φεύγοντας από μια περίεργη χρονιά με πολλά διαφορετικά συναισθήματα και καταστάσεις, έτοιμοι για ένα 𝟚𝟘𝟚𝟛 που ελπίζουμε να είναι υπέροχο! Σας ευχόμαστε τύχη, αγάπη, υγεία κι ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή!  Μην ξεχνάτε να ζείτε ( κι όχι απλά να δείχνετε) την καλύτερη πλευρά του εαυτού σας! Καλή χρονιά! #happynewyear #happynewyear2023 #happy23 #happynewyearwishes #wishes #2023 #firstdayoftheyear #momandson #happyfamily #familymoments #kiryianni #akakiessparklingrose #akakies #akakieswine #newhotel #newhotelathens #yeshotelsgroup #thinkpositive #positivevibes @artlounge_restaurant
𝕀𝕥'𝕤 𝕥𝕚𝕞𝕖 𝕥𝕠 𝕔𝕖𝕝𝕖𝕓𝕣𝕒𝕥𝕖! 🥂 Και ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσεις είναι να απολαμβάνεις με αγαπημένους ανθρώπους τις στιγμές που έζησες και τις στιγμές που θα ζήσεις! Ανακάλυψε την @champagnepommery που σου ταιριάζει και βάλε τους στόχους για το νέο έτος! #champagnecelebration #champagne #pommery #pommerychampagne #pommeryexperience #celebration #celebrate #celebratelife #celebratelove #friendship @y_panagiotou @mkouvelas @theanobpap  @vickpap @my_dudette @kounelly @basdim @its_the_duke_dude @minabirakou @aris.sklavenitis @oinoscent @chrysoulakyriakopoulou 📸 @studio_panoulis @christosdimakeas
Just amazing! Banksy exposition in Florence! #bank Just amazing! Banksy exposition in Florence! #banksy #banksyart #banksyartwork #banksyarchive #banksystreetart #banksyflorence
Christmas Day in Florence! #christmas #christmasda Christmas Day in Florence! #christmas #christmasday #florence #florenceitaly #firenze #firenzetoday #firenzegram #firenze🇮🇹 #italy #italytravel #travel #travelgram #travelblogger #travelvibes #pontevecchio
𝕀𝕥'𝕤 𝕥𝕚𝕞𝕖 𝕗𝕠𝕣 ℂ𝕙𝕣𝕚𝕤𝕥𝕞𝕒𝕤  𝕤𝕙𝕠𝕡𝕡𝕚𝕟𝕘 🎄🎄🎄
Αν δεν πάμε τώρα για ψώνια, πότε θα πάμε; Στα @notosofficial  στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη μας περιμένουν γθα τις χριστουγεννιάτικες αγορές μας για τους αγαπημένους μας. Εμείς , στο site σας προτείνουμε τις δικές μας προτάσεις δώρων…
𝔸𝕝𝕝 𝕥𝕙𝕚𝕟𝕘𝕤 (𝕗𝕠𝕣 𝕒 𝕎𝕠𝕟𝕕𝕖𝕣𝕗𝕦𝕝) ℂ𝕙𝕣𝕚𝕤𝕥𝕞𝕒𝕤 #allthingsxmas #notos #notosofficial #shopping #christmas #christmasshopping #christmastime #christmasspirit #gift #giftsforher #giftsforhim #giftsforfriends #presents #presents🎁 #christmaspresent #christmasgift #christmasgifts 
📸 : @xanthinakis
Girl’s talk… at the #fondazione for @georgios Girl’s talk… at the #fondazione  for @georgioscarabellas book presentation #gtc50 #girlstalk #nightout #athens #greece #greecestagram #library #antiques with @aimiliapapathanasopoulou 📸 by @vanita_tsampa
"𝕃𝕒 𝕧𝕚𝕖 𝕖𝕤𝕥 𝕓𝕖𝕝𝕝𝕖" 𝟙𝟘 𝕪𝕖𝕒𝕣𝕤 𝕔𝕖𝕝𝕖𝕓𝕣𝕒𝕥𝕚𝕠𝕟 
Μια λαμπερή εκδήλωση της @lancomeofficial για τα 10 χρόνια του iconic αρώματος 𝕃𝕒 𝕧𝕚𝕖 𝕖𝕤𝕥 𝕓𝕖𝕝𝕝𝕖 με πρέσβειρα την μοναδική @juliaroberts , στο @mygoldenhall !!!
𝕋𝕙𝕒𝕟𝕜 𝕪𝕠𝕦 @anthings  @anastasia_kyritsi @ioanna_fatourou για την υπέροχη βραδιά! #lancome #lancôme #lavieestbelle #parfum #perfume #10yearslavieestbelle #celebration #party #partytime #beauty #beautycommunity
The iconic 𝔹𝕣𝕦𝕟𝕔𝕙 in @beefbar_a The iconic 𝔹𝕣𝕦𝕟𝕔𝕙  in @beefbar_athens is back! 🥐🥯🥨🍳🥞🍮☕️
Ο Οκτώβριος ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες…δοκιμάζοντας μερικά πιάτα από το 𝕄𝕖𝕟𝕦 με φίλους στο πιο ωραίο σημείο της Αθηναϊκής Ριβιερας, στο @fsathens ! 𝕋𝕙𝕒𝕟𝕜 𝕪𝕠𝕦 @davlas_pr & @elia_kentrota !
#brunch #sundaybrunch #sundaybrunchday #fourseasons #fourseasonshotel #fourseasonsathens #fourseasonsastirpalace #friends #friendsandfamily #familybrunch #travelgram #foodphotography #foodstagram #athensriviera
Σήμερα ταξιδέψαμε στην ιστορία της @shiseido που φέτος γιορτάζει 150 χρόνια παρουσίας στον κόσμο της ομορφιάς! Maquillage, αντηλιακά,κρέμες και serums,αρώματα… Ένα brand που καλύπτει όλες τις ανάγκες της γυναίκας!  Πάντα με βασική  αρχή  κι αξία τον σεβασμό προς την φύση και τον άνθρωπο! #shiseido #shiseido150anniversary #cosmetics #maquillage #serum #pressevent #beauty #beautyaddict #beautyobsessed #beautyproducts #shiseidogreece #shiseidomakeup #shiseidoskincare #shiseidosuncare #shiseidoginzatokyo #shiseidooriginal #acropolis #acropolisview #athens #athensgreece #athensvibe #travel #travelphotography #travelgreece #skincare #beautygram #beautytips @shiseido @kat_hanzo @korinakourakou @vangelisthodos 📸 @fayscontrol
Load More... Follow on Instagram

Κατηγορίες

  • ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • SEX
  • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
  • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

VIDEOS

Follow Us

Facebook
  • Facebook
  • Twitter
  • Instagram
  • Youtube
  • Email
Footer Logo
  • K-mag
  • NEWS
    • Spoil Yourself Tips
    • LIFE&STYLE
      • The KK blog
    • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
    • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
      • ΕΡΕΥΝΕΣ
      • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… από την Α.Αδαμοπούλου
    • ΑΠΟΨΕΙΣ
      • Οι αναγνώστες γράφουν
  • HEALTHY LIVING
    • ΓΥΝΑΙΚΑ
    • ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ
      • Πριν τον τοκετο
      • Μετα τον τοκετο
    • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
    • ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ
  • PSYCHO & SEX
    • SEX
    • ΣΧΕΣΕΙΣ
      • ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
      • ΕΡΓΑΣΙΑ
      • ΦΙΛΟΙ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • NUTRI & FITNESS
    • ΦΟΡΜΑ
      • Fitness Tips by Barre Body DigiLab
      • Fitness by Manos Vrontzakis
      • Infinity Fitness by Konstatinos Katsantonis
    • ΔΙΑΤΡΟΦΗ
      • Dimitri’s Food blog
    • ΟΜΟΡΦΙΑ
      • Beauty news
    • ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
      • ΟΙ CHEF ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • ART & CULTURE
    • ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
    • ΘΕΑΤΡΟ
    • ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
    • ΜΟΥΣΙΚΗ
    • ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
    • ΒΙΒΛΙΟ
    • ΕΚΘΕΣΕΙΣ
  • Fashion & Design
    • FASHION
      • Look of the Day
      • What to wear…by A.Adamopoulou
    • ARCHITECTURE
    • DESIGN
    • DIGITAL WORLD
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
  • FOOD & LEISURE
    • ΤΑΞΙΔΙΑ
    • ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ
    • ΦΑΓΗΤΟ
    • ΠΟΤΟ

@2016 - the K-magazine. All Right Reserved. Powered by ESEWEBPRO


Back To Top
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies. Με τη χρήση αυτού του ιστότοπου, αποδέχεστε τη χρήση των cookie..Αποδοχή Read More
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT