ΑΠΟΨΕΙΣ

Πάντα ονειρεύομαι τις καλοκαιρινές διακοπές. Εσείς; Μήπως ήρθε ο καιρός να το σκέφτεστε σιγά σιγά; Το μέτρημα των βραδινών αστεριών, τις βουτιές με τα μάτια ανοιχτά στην θάλασσα, την αλμύρα που μένει στο σώμα μας και το πρώτο κοκκίνισμα από τον καυτό ήλιο. Τους αναπάντεχους έρωτες που περιμένουμε καρτερικά να ξανά βρούμε και το αίσθημα της απογοήτευσης όταν αυτό δεν έρχεται. Την βαρεμάρα όταν ο χρόνος μοιάζει ατελείωτοςκαι χανόμαστε στο απέραντο κενό του δειλινού. Αναζητώ, λοιπόν, την ώρα που θα σταματήσει ο χρόνος και θα βρίσκομαι σε ένα καινούργιο μέρος. Να εξερευνήσω το άγνωστο, την έξοδο από τη ζώνη ασφαλείας της πόλης και την καθημερινότητα που σε κρατάνε πίσω. Αναπολώ τη δροσιά κάτω από τον έναστρο ουρανό και τις ιστορίες που έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί, ελπίζοντας πως θα προλάβω να δω κάποιο από αυτά να πέφτει, πριν με πάρει ο ύπνος.

  Σκέφτομαι λοιπόν, την στιγμή που θα φτάσω σε κάποια παραλία και θα μπορώ να παρατηρώ με την ίδια ξεγνοιασιά, όλες τις ομορφιές της φύσης με την παρέα μου. Πόσος χρόνος μας μένει για μια «βουτιά στο όνειρο»; Κλέψτε λίγα λεπτά για να διακόψετε από τις συνηθισμένες σας δουλειές και βυθιστείτε στο δικό σας λαμπερό όνειρο. Πιστέψτε με είναι μια ανάσα στην διάρκεια της μέρας. Αναπολήστε στιγμές που θα σας γεμίσουν χαρά! Είναι ένα είδος detox που όλοι έχουμε ανάγκη όταν δεν γίνεται να φύγεις το weekend ή διανύεις ένα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Μην απελπίζεστε, ο χρόνος κυλάει γρήγορα και όλοι θα ξαναβρεθούμε σε νέες περιπέτειες με ξέγνοιαστο mood.

Αρχίστε να οργανώνετε στο μυαλό σας που θα θέλετε να ταξιδέψετε και αφεθείτε. Ακόμη και αν δεν εφικτό, αυτό που θα πετύχετε είναι να χαλαρώσετε καινα βρείτε το ξεχασμένο χαμόγελο σας.

Ας σκεφτόμαστε θετικά και ονειρεμένα….

Featured image: unsplash.com/@sebaspenalambarri

Την περασμένη εβδομάδα γιόρτασα τα γενέθλια μου και ήταν μια καλή αφορμή να κάνω focus στο τι επιθυμώ για το μέλλον ή καλύτερα για το άμεσο παρόν. Η αλήθεια είναι ότι το μόνο που ευχήθηκα ήταν να επανέλθει η υγεία και η ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Όλες αυτές οι στιγμές τα δύο τελευταία χρόνια αλλά και με το ξέσπασμα κάθε πολέμου που βρίσκεται δίπλα μας κάθε φορά, αποτέλεσαν ένα ορόσημο στο να ρωτήσω τον εαυτό μου: «Τι θα ήθελα να πραγματοποιήσω στο επόμενο χρονικό διάστημα, με μια μόνο λέξη;» Όπως συλλογίστηκα, παρατήρησα ότι μέσα σε αυτό το διάστημα ήταν εύκολο να απομακρυνθώ από κάποιους φίλους. Ειδικότερα, αισθάνθηκα πως αυτό το αίσθημα της αποσύνδεσης είναι ένα κενό στον χρόνο, το οποίο δυσκολεύομαι να βγω από αυτό.

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα πως το επόμενο διάστημα, θα προσπαθήσω να γεμίσω αυτό το κενό με απίστευτες ώρες από αγαπημένους φίλους, γεμάτες με συζητήσεις από δημιουργικότητα και όνειρα.  Με μια λέξη: Επανασύνδεση.

Food for thought…

Αν ρωτούσατε τον εαυτό σας –  τι είναι αυτό που θα θέλατε στο παρόν, τι θα ήταν αυτό; Αν δεν είστε σίγουροι, τότε σκεφτείτε αυτό: Αν ένας αγαπημένος σας φίλος σας χάριζε κάποια tips για να εστιάσετε στο τι σας προκαλεί συγκίνηση αυτή την εποχή… Θα μπορούσατε να το εκφράσετε με μια μόνο λέξη ή έστω μια μικρή πρόταση; Όταν θα εμφανιστεί αυτή η λέξη τότε προσπαθήστε να σκεφτείτε πως θα μπορέσετε να την πραγματοποιήσετε με μικρά βήματα στην αρχή. Είναι κοινό αποδεκτό, πως στην αρχή έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε τα πράγματα σε βαθμό δυσκολίας. Και να τα βλέπουμε κοινώς ως ένα ψηλό «βουνό».

Ωστόσο, μια καλή πρακτική είναι να σκεφτόμαστε πως το να χτίζουμε κάτι από το μηδέν προς μια νέα κατεύθυνση είναι πολύ όμορφο και δημιουργικό. Δεν χρειαζόμαστε μεγάλη προσπάθεια στην αρχή αλλά αντιθέτως προθυμία για αλλαγή. Όπως για παράδειγμα, ένα μικρό λουλούδι χρειάζεται μια σταγόνα νερό την ημέρα για να μεγαλώσει, όχι ένα ολόκληρο ποτήρι.

  Αν διανύετε μια περίοδο, που δεν μπορείτε να σκεφτείτε καμία λέξη…Τότε μια άσκηση που ίσως σας βοηθήσει να εστιάσετε καλύτερα στο τι θα θέλετε να κάνετε για το επόμενο διάστημα. Διαθέστε λίγο χρόνο καθημερινά, είναι να χρησιμοποιήσετε την λέξη Αντανάκλαση.

  Αν και πάλι καμία λέξη δεν «εμφανίζεται» και είστε χαρούμενοι με αυτό, τότε η καλύτερη απάντηση είναι: Αποδέχεστε τις βαθύτερες επιθυμίες του εαυτού σας και δεν χρειάζεστε κάτι άλλο. Εξαρτάται καθαρά από ότι εσείς νιώθετε.

Featured image: unsplash.com/@georgiadelotz

Πηγή:@shamashalidina.com

Στην εποχή μετά την καραντίνα, που πλέον βγαίνουμε και πίνουμε έναν καφέ σαν άνθρωποι και δεν παίρνουμε απαραίτητα τις θάλασσες και τα βουνά για να συναντηθούμε, είχα βγει με μία φίλη. Στην συζήτηση μας, αρχίσαμε να θίγουμε πράγματα που μας απασχολούσαν. Κάποια στιγμή της λέω : «Ξέρεις κάτι εγώ όμως νιώθω ενοχές για αυτό.», η απάντηση της ήταν αφοπλιστική «Ναι, νιώθεις ενοχές γιατί είσαι γυναίκα και έτσι σε έμαθε η κοινωνία που μεγάλωσες. Αν ήσουν άντρας δεν θα ένιωθες.»

Κάπως έτσι η απάντηση της φίλης μου ήταν ένα χαστούκι που με ξύπνησε και συνειδητοποίησα πόσα πρέπει έχω αφήσει ακόμα στη ζωή μου να συμβαίνουν, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες συγνώμες που δεν χρειαζόταν έχω πει, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες ένοχες αφήνω τους άλλους να με γεμίζουν, γιατί είχα την χαρά να γεννηθώ γυναίκα. Πόσα λάθη μου απαγορεύονται, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες φόρες έχω γυρίσει σπίτι με τρόμο, με το κινητό στο ένα χέρι και τα κλειδιά στο άλλο, γιατί είμαι γυναίκα. Σε πόσες περιπτώσεις σκεφτόμουν τι θα φορέσω για να μην θεωρηθεί προκλητικό.

Σε πόσους χώρους εργασίας ήμουν ψυχρή και αγέλαστη ενώ ταυτόχρονα ήμουν κουκουλωμένη μέχρι τον λαιμό για να μην «Δώσω αφορμές» … Και παρ’ όλα αυτά είχα δεχτεί άπρεπη συμπεριφορά. Πόσες φόρες έχω ακούσει χυδαία σχόλια και δεν έχω μιλήσει… Ή έχω μιλήσει και με έχουν βρίσει. Πόσες φόρες κάποιος έκανε μία απαράδεκτη κίνηση και όταν διαμαρτυρήθηκα, φοβήθηκα για τη σωματική μου ακεραιότητα. Πόσες φόρες έχω νιώσει φόβο από την παιδική μου ηλικία μέχρι τώρα επειδή είμαι γυναίκα.

Τι χρειαζόμαστε οι γυναίκες;

Οι γυναίκες δεν χρειαζόμαστε παγκόσμιες μέρες και «χρόνια πολλά» που γεννηθήκαμε γυναίκες. Χρειαζόμαστε σεβασμό, αγάπη, κατανόηση και σωστή ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν σκεφτείτε τι αντιμετωπίζουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε μόνο αδύναμο φύλο δεν μας λες. Ρωτήστε μία γυναίκα τι έχει περάσει στη ζωή της. Πώς κατάφερε να βγει από τον πόνο και τον φόβο που έζησε και μετά πείτε μου αν είναι αδύναμη ή όχι.

Σκέφτηκα λοιπόν τη συζήτηση με τη φίλη και μετά σκέφτηκα τις γυναίκες της ζωής μου. Αυτές που υπάρχουν όλες μέσα μου. Κι όταν μεγαλώσω και φτάσω να έχω άσπρα μαλλιά και να περπατάω με μαγκούρα θέλω να λέω ότι είχα :

Την αγάπη που χαρίζει απλόχερα η μάνα μου, την ανιδιοτέλεια και την απολυτή δοτικότητα της. Είχα το κουράγιο και την μοναδική δύναμη των γιαγιάδων μου.
Τον τσαμπουκά και την ικανότητα να τα καταφέρνω όλα και να μην με σταμάτα τίποτα και καμία δυσκολία όπως η νονά μου.
Τη δύναμη να παλεύω για την ίδια μου τη ζωή και την υγεία μου κάθε μέρα όπως η θεία η Μαίρη. Είχα την τεραστία αγκαλιά που τους χωρούσε όλους και είναι μάνα για όλους τους φίλους και τους συγγενείς όπως η θεία η Αθανασία.
Την τρέλα και τον αυθορμητισμό της θείας της Σπανίνας.
Την αποφασιστικότητα της Φωτεινής να ξεβολευτώ και να τολμήσω να ονειρευτώ μια διαφορετική ζωή.
Την τόλμη της Χρύσας να τα αφήσω όλα για τον έρωτα μου, να τον ζήσω με όλες του τις δυσκολίες…. Και να καταφέρω να ζήσω τη ζωή μου δίπλα σε εκείνον που αγάπησα.
Το κουράγιο της θείας Χρυσούλας να αρχίζω συνέχεια ξανά και ξανά και να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια και την ελπίδα.
Την δύναμη της τραυματισμένης από τα 19 της χρόνια αντάρτισσας γειτόνισσας μου, που παρά τα 90 και χρόνια της θέλει να βοηθήσει την πατρίδα που δεν την βοήθησε πότε. Είχα το κουράγιο και την ειλικρίνεια της αγαπημένης μου Βιβής. Είχα την ευαισθησία της Μαρίας μου. Τη γλύκα και την ανεμελιά της Νανίνας μου. Είχα την παιδική αθωότητα της βαφτιστήρας μου και την νεανική θέληση της ανιψιάς μου. Είχα τον συναισθηματικό κόσμο, την υπομονή και τις αντοχές, την ικανότητα να πέφτω και να σηκώνομαι ξανά στα πόδια μου… Όπως η Δώρα, η Ρενάτα, η Μανώλια, η Αρετή, η Ζωή, η Μέγγυ και η Νίκη που είναι δίπλα μου, που με στηρίζουν με τη λογική τους, την αγάπη τους, την παρουσία τους σώζοντας με πάντα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μα πάνω από όλα μπορούσα να χαίρομαι και να ζω με κάθε μου κύτταρο όλες τις ευτυχισμένες στιγμές μου, όπως όλα αυτά τα μοναδικά κορίτσια που μοιράζονται τη ζωή τους μαζί μου.

Θέλω να γίνω η περήφανη γυναίκα που έχει κοντά της και μέσα στην ψύχη της ένα κομμάτι από όλες αυτές τις γυναίκες που παλεύουν για την ζωή τους, για όλους όσους αγαπούν… Και για όποιον χρειάζεται τη βοήθεια τους, την αγάπη τους και την καλοσύνη τους. Που παλεύουν για μένα και μαζί με έμενα να γίνουν καλύτερες, χαρούμενες. Και να αντέχουν ό,τι τους φέρνει η ζωή όντας παράλληλα ο μοναδικός, υπέροχος εαυτός τους. Θέλω να λέω ότι είμαι οι καταπληκτικές γυναίκες της ζωής μου, που τις θαυμάζω και είμαι ευγνώμων που υπάρχουν!

Featured image: unsplash.com/@awcreativeut

Έφτασε πάλι η ώρα του απολογισμού… Η αλήθεια είναι πως ο απολογισμός είναι μία εξαιρετική άσκηση mindfulness και στο τέλος του μοιάζει με περίληψη από gratitude journal.You should try that!

               2021… Ουφ! Από πού να αρχίσω τώρα να σου τα “σούρω”;

               Από το γεγονός πως σε υποδεχθήκαμε πάλι με lockdown, μάσκες και “κρατώντας αποστάσεις”; Από το γεγονός πως εκεί που είπαμε πως θα δούμε φως στο τούνελ αρχίσαμε πάλι με την αβεβαιότητα και το “και ξανά προς τη δόξα τραβά”;

               Χμμμ… Όχι, ας πάρουμε τα πράγματα αλλιώς.

               Ναι, το 2021 δε μας έφερε όσα περιμέναμε πως θα μας φέρει σε επίπεδο κανονικότητας. Όμως πάντα, ακόμη και στην καταιγίδα, υπάρχουν μικρά πράγματα που φέρνουν λιακάδα.

               Τι ήταν αυτά για μένα;

               Ήταν η οικογένειά μου, που μπορούσα να στραφώ για βοήθεια ανά πάσα στιγμή. Ιδίως όταν ήρθε η ώρα να πάρω έναν διαφορετικό δρόμο στη ζωή μου. Γεωγραφικά δεν είμαι εκεί, κοντά τους αυτές τις ώρες, όμως είμαι ευγνώμων που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν την επιλογή μου και να μου εύχονται κάθε στιγμή να πάνε όλα όπως ονειρεύτηκα.

               Ήταν οι φίλοι μου που μου πρόσφεραν το χρόνο τους να μοιραστώ κάθε αγωνία αλλά και κάθε στιγμή χαράς.

               Ήταν οι συνεργάτες μου που, ακόμη και στις ζόρικες μέρες ήταν πάντα εκεί με χαμόγελο και χιούμορ για να γίνει η καθημερινότητα πιο εύκολη. Και βεβαίως που με δίδαξαν όσα τώρα προσπαθώ να θέσω σε εφαρμογή στο νέο μου επαγγελματικό βήμα.

               Κι ήταν ο σύντροφός μου που, μέχρι να πούμε πια πως δε μας χωρίζουν χιλιόμετρα, είχε πάντα το χρόνο και την υπομονή για να με ακούσει να του εκμυστηρεύομαι όσα νιώθω κι όσα λαχταρώ. Μέχρι που ήρθε η ώρα να μοιραζόμαστε μαζί όσα μας απασχολούν κι όσα μας κάνουν ευτυχισμένους.

               Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, έχω να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όλα και πως θα κάνω τα πάντα ώστε να είναι περήφανοι για μένα.

Όσο για το 2022;

Ένα στίχος μου έρχεται στο μυαλό, από το λατρεμένο “The Greatest Showman”:

               Οδεύω στο νέο χρόνο με πεισματάρικο βηματισμό, γιατί είμαι ακόμη πιο αποφασισμένη να διεκδικήσω την ευτυχία. Για μένα αλλά και για όσους αγαπώ! Bring it on, 2022! Είμαι έτοιμη!

               Μέχρι το επόμενο ραντεβού μας σας εύχομαι Καλή Χρονιά με Υγεία, Τύχη, Χαρά και απεριόριστη Αγάπη! Σας φιλώ!

               P.S.: Ευχαριστώ για άλλη μία φορά όλους εσάς, τους φίλους του The K-Magazine που μου κάνατε διαδικτυακή συντροφιά για ακόμη μία χρονιά, καθώς και την Κατερίνα για όλη την εμπιστοσύνη και τη στήριξή της!

Featured image: unsplash.com/@erwanhesry

Η Αντιγόνη μας “φεύγει… Όχι από εμάς, από την Ελλάδα. Μετακομίζει στην Μεγάλη Βρετανία, για να ζήσει το όνειρό της, με τον άνθρωπό της. Πόσο όμορφο κι αισόδοξο είναι αυτο; Υπέροχο! Οπότε πριν μπει στο αεροπλάνο, θέλει να μοιραστεί κάποιες σκέψεις της, που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε.

Το “μικρόβιό” μου πάνω κάτω όλοι το γνωρίζετε: μου αρέσει να κάνω παραλληλισμούς καταστάσεων της καθημερινότητας με κινηματογραφικές σκηνές. Όπως επίσης τείνω κάποιες φορές να ταυτίζομαι με χαρακτήρες, animatedornot. Αυτή τη φορά θέλω να σας πω πως αισθάνομαι κάπως σαν την Elsa του “Frozen”!

               Όχι, όχι, δεν δημιουργώ χιονισμένα τοπία κουνώντας ρυθμικά τα χέρια μου (cool δύναμη, αλλά θα προτιμούσα να γίνω ScarletWitchόταν μεγαλώσω, μαμά!)! Αλλά θυμάστε αυτή τη σκηνή εδώ…;

               Όσο σας γράφω αυτές τις γραμμές, το τραγούδι αυτό παίζει nonstopστο κεφάλι μου. Κι ο λόγος είναι γιατί, όπως κι η Elsa, ακούω μία φωνή να με καλεί. Να με καλεί σε κάτι πρωτόγνωρο για να κάνω αυτό το “leap of faith”. Έτσι, οι βαλίτσες μου είναι σχεδόν έτοιμες.

               Κάποτε είχα διαβάσει πως η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, για τις σελίδες του οποίου υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Και κάθε βιβλίο χωρίζεται σε κεφάλαια. Πράγμα που σημαίνει πως για να πας στο επόμενο κεφάλαιο, πρέπει να δώσεις ένα “φινάλε” στο προηγούμενο. Το νέο μου κεφάλαιο με βρίσκει στο δρόμο για το αεροδρόμιο για ένα νέο ξεκίνημα στην Αγγλία.

               Οι βαλίτσες μου είναι γεμάτες ρούχα κι ό,τι άλλο χρειαστώ σε πρακτικό επίπεδο, όμως κι οι βαλίτσες της ψυχής μου είναι γεμάτες με ένα βουνό από συναισθήματα. Λαχτάρα και προσμονή, ευγνωμοσύνη κι ελπίδα. Κι ίσως υπάρχει και μία γλυκόπικρη γεύση, καθώς πολλά αλλάζουν όχι μόνο για μένα, αλλά και τους γύρω μου. Όμως τους είμαι ευγνώμων που μου δίνουν την ευκαιρία να κυνηγήσω τα όνειρά μου.

Οι άνθρωποι που αφήνω πίσω…

               Έχω ήδη αποχαιρετήσει συναδέλφους που με ανέχθηκαν (Ελάτε παιδιά, ας είμαστε ρεαλιστές!), αλλά και που με στήριξαν και με δίδαξαν. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου πρόσφεραν όσο ήμουν κοντά τους.

               Κάποιους από τους φίλους που αφήνω πίσω δυστυχώς δεν πρόλαβα να τους αποχαιρετήσω όπως ήθελα. Όμως η φιλία δε μετριέται με τους καφέδες που ήπιαμε παρέα, αλλά με όσα μοιραστήκαμε, καλά και λιγότερο καλά. Μέχρι την επόμενη αγκαλιά, λοιπόν…!

               Την οικογένειά μου θα την αγκαλιάσω και θα της πω “εις το επανιδείν”. Ξέρω πως οι αποχαιρετισμοί δεν είναι από τις αγαπημένες στιγμές, αλλά (μεγάλο σχολείο το “Love Actually…”!) στο αεροδρόμιο το “ζουμί” είναι πως στο ίδιο ακριβώς μέρος πας με την προσμονή να ξαναδείς τους αγαπημένους σου! Κι αυτή είναι μία υπόσχεση: φεύγω δε σημαίνει ξεχνάω.

               Την ώρα που με διαβάζετε πιθανώς να βρίσκομαι ήδη στον αέρα και να σκέφτομαι τη στιγμή που θα με παραλάβει ο άνθρωπός μου από το αεροδρόμιο έπειτα από καιρό. Και όλους εσάς σας ευχαριστώ που τόσο καιρό με τιμάτε δίνοντας απλόχερα το χρόνο σας να με διαβάσετε. Αλλά μην ανησυχείτε, σίγουρα θα έχω πολλά να σας πω κι από εκεί!

                Ακολουθώ τη “φωνή που καίει, να’ ρθω, μου λέει. Θα πάω κι όπου με πάει”. Άλλωστε, η ζωή είναι μία περιπέτεια και πρέπει να τη ζήσουμε. Και θέλω να δω όσους αγαπώ να κάνουν το ίδιο με μένα. Δεν είναι κάθε μέρα ροζ συννεφάκι, αυτό το ξέρω καλά. Αλλά σημασία έχει ότι κάθε φορά καταφέρνουμε μέσα από την καταιγίδα να βρούμε την αχτίδα της χαράς και της ελπίδας.

               Εις το επανιδείν, λοιπόν!

               P.S. 1: “I’ll be back!” (Schwarzenegger mode on!)

             Featured image: unsplash.com/@wesnext

Η αλήθεια είναι πως 2020 δεν θα μου λείψει πραγματικά! Από την άλλη πλευρά έχω να ομολογήσω πως υπάρχουν τόσες έντονες στιγμές, που καμιά άλλη χρονιά της ζωής μου δεν με προβλημάτισε ή δεν με έκανε να σκεφτώ περισσότερο από αυτή. Οι ημέρες της καραντίνας και η απουσία των κοντινών μας ανθρώπων… Η ανησυχία για το μέλλον, για τα παιδιά, για τους ηλικιωμένους. Το απέραντο κενό και η συγκρατημένη αισιοδοξία που κάνουν συνεχώς τραμπάλα με τα συναισθήματα μας. Παρόλα αυτά όμως μέσα από αυτή την δυσκολία και τη στενάχωρη κατάσταση, συνειδητοποίησα πως οι σχέσεις  είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας και αρκετές φορές τις προσπερνάμε και τις τοποθετούμε σε δεύτερο ρόλο λόγω προτεραιοτήτων ή έλλειψης χρόνου. Οι σχέσεις με τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τον σύντροφο μας ή τα παιδιά μας.

Επίγνωση…

 Πόσο χρόνο αφιερώσαμε σε εκείνους που αγαπάμε; Τι είναι πιο σημαντικό για εκείνους; Ακούμε πραγματικά τα θέλω μας; Πετύχατε τους στόχους που είχατε βάλει για το 2020; Τι είναι αυτό που επιθυμείτε για την νέα χρονιά; Το 2020ήταν μια χρονιά που μας άφησε γλυκόπικρες αναμνήσεις αλλά και σκέψεις που διευρύναμε για να τις χρωματίσουμε ξανά από την αρχή με καλύτερα εργαλεία. Ένα σημαντικόtipγια την νέα χρονιά..

Ο Ρομαντισμός στην ζωή μας

Η ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και ιδίως τον εαυτό μας. Μήπως το 2021 ξεκινήσει λίγο πιο ρομαντικά στις σχέσεις μας; Μήπως να θυμηθούμε σε αργή κίνηση πως ήταν οι σχέσεις μας λίγο παλαιότερα; Μία νότα νοσταλγίας σίγουρα θα μας πιάσει, διότι φέτος  αλήθεια είναι πως οι σχέσεις «πάτησαν» απότομα φρένο και κάποιες χρειάζονται να ανασυγκροτηθούν με ένα διαφορετικό τρόπο, κάποιες σταμάτησαν και άλλες έχουν μείνει στάσιμες.  Ένα φρένο στην ταχύτητα χρειαζόταν εδώ και πολύ καιρό, αφού θεωρούσαμε πως το να τρέχεις όλη μέρα και να χάνεις κάθε ανθρώπινη επαφή στην καθημερινότητα σου ήταν άκρως φυσιολογικό. Ας προσπαθήσουμε φέτος να μοιραζόμαστε στιγμές τρυφερές με τους αγαπημένους μας ώστε να τις θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη. Ο ρομαντισμός είναι μια νότα χαρούμενη ή μια αίσθηση γλυκιά που σε γεμίζει με πολύμορφα συναισθήματα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η βραδύτητα. Ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να επιλέγει αυτό που θέλει κάθε φορά με όσο χρόνο χρειάζεται, χωρίς να βιαζόμαστε να φύγουμε είτε για να προλάβουμε κάτι άλλο συγχρόνως είτε γιατί πολύ απλά θέλουμε να καταφέρουμε τα πάντα με την συνέπεια να μην αισθανόμαστε την μοναδικότητα της στιγμής.

Ας  αφήσουμε πίσω τον χρόνο και ας μένουμε με διάρκεια στην κάθε στιγμή μέχρι να νιώθουμε πως είμαστε ικανοποιημένοι και ότι έχουμε ανάγκη να κάνουμε το επόμενο βήμα φυσικά. Ας αισθανθούμε μοναδικοί και ξεχωριστοί για αυτόν τον χρόνο χωρίς βιασύνη. Είναι το μόνο που αξίζει.

Stay still, stay there and breathe…

Είθε να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι την καινούργια χρονιά με υγεία και γαλήνη.

Photo credits: @kate_gliz / unsplash

Προτού συνεχίσω, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δε θα υποκριθώ πως “όλα πήγαν καλώς” αυτή τη χρονιά. Για σχεδόν κανέναν δεν “πήγαν καλώς”.

               Παλεύοντας όλο το χρόνο με έναν αόρατο εχθρό, ένας χείμαρρος έπνιγε τον καθέναν από εμάς. Όποια λέξη κι αν διάλεγε κανείς – “φόβος”, “πένθος”, “αγωνία” ή “οργή” – η ορμή του ήταν ίδια για όλους.

               Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ ένιωσα στερήσεις. Θα το πω: ευτυχώς όχι σε επίπεδο υγείας, τουλάχιστον όχι σωματικής. Αλλά η “απαγόρευση” της αγκαλιάς, του φιλιού, του “ήρθα να σας δω” μου έκατσαν βαριά. Δεν ήταν λίγες φορές που είπα μέσα μου “δεν το αντέχω άλλο αυτό”.

               Guess what, 2020… Σε νίκησα κι εσένα! Και γελάω απολαμβάνοντας τη νίκη μου! Τι, δεν το διαπιστώνεις πάν από τη μάσκα μου;

               Όσες φορές πήγα να ξεστομίσω “δεν το αντέχω άλλο αυτό” άλλες τόσες φώναξα “όχι, ρε, δε θα με νικήσεις εσύ” –μετά το “ρε” έβαζα  και τη διαχρονική βρισιά του Samuel L. Jackson! Και στάθηκα όρθια. Και είχα ανοιχτά τα αυτιά μου για να ακούω τις αγωνίες των γύρω μου. Και φρόντισα να είμαι κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ, έστω κι από απόσταση, χωρίς να μπορώ για την ώρα να ανοίξω, εκτός από τα αυτιά μου, και τα χέρια μου για μία αγκαλιά.

               Οπότε, δε θα είμαι αχάριστη. Ήμουν τυχερή φέτος.

               Ήμουν τυχερή γιατί όσοι αγαπώ είναι καλά στην υγεία τους.

               Ήμουν τυχερή γιατί μπορούσα να έχω μία ιδέα καθημερινότητας όταν άλλοι λαχταρούσαν να επιστρέψουν στη δουλειά τους και πάλι.

               Ήμουν τυχερή γιατί όταν τα πράγματα ηρέμησαν, κατάφερα να κάνω ένα ταξίδι που λαχταρούσα και να ανατρέχω σε στιγμές ευτυχίας ακόμη κι αυτήν την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.

               Ήμουν τυχερή γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι πιο δυνατή από όσο νομίζω – και θέλω να νομίζω πως το απέδειξα.

               Το να νιώσεις αδύναμος κάποια στιγμή είναι ανθρώπινο. Και κανείς δε μπορεί να σε καταδικάσει για αυτό. Αν, όμως, πιστεύεις πως αυτό το χρόνο τον αποχαιρετάς με έναν “χαιρετισμό” και ένα “Checkmate, m°!#3rf#Ck@!”τότε είσαι κι εσύ τυχερός.

               Αφήνοντας πίσω μας αυτό το χρόνο, κοιτάω πίσω και βλέπω πως… τα είχα όλα. Και κυρίως είχα την αγάπη της οικογένειάς μου, μιας οικογένειας που με δάκρυα χαράς στα μάτια βλέπω πως αυτή σταδιακά μεγαλώνει.

               Σε ευχαριστώ, λοιπόν, 2020, που με έκανες ακόμη πιο πεισματάρα! Δε θα σε απογοητεύσω! Μοίρα, τα λέμε το 2021 με νέες ελπίδες και νέα όνειρα!

               Καλή χρονιά σε όλους σας, με Υγεία, Τύχη και τόση Αγάπη όση είχα την Ευλογία να λάβω εγώ και φέτος! Εύχομαι η Νέα Χρονιά να μας βρει Αγκαλιασμένους σφιχτά και με τις μάσκες να πιάνουν σκώρους από την αχρηστία!

            Y.Γ.: Ευχαριστώ κι εσάς, φίλοι του The K-Magazine που και φέτος, έστω και με όλες τις δυσκολίες, μου κάνατε συντροφιά και με τιμήσατε με το χρόνο σας για τις γραμμές μου! Κι ευχαριστώ την ομάδα του The K-Magazine και βεβαίως τη “μαμά” του, την Κατερίνα (Μαντά) που για άλλη μία φορά με εμπιστεύθηκε στο μεγάλωμα του “παιδιού” της!

Photo credits: @chaurasia / unsplash