ΑΠΟΨΕΙΣ

Ζώντας το «Love actually» στο αεροδρόμιο …

Δεν μου είχε τύχει ποτέ να περιμένω κάποιον δικό μου που έφτανε στο αεροδρόμιο. Αστείο; Αξιοπερίεργο; Ίσως…Μέχρι πριν από λίγες μέρες που ένιωσα αυτή την «γλύκα» της προσμονής στην αίθουσα αναμονής!

Φτάνοντας νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα άφιξης της πτήσης, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Κάθισα, λοιπόν, ήσυχα σε μία καρέκλα, έβαλα τα ακουστικά μου και δίνοντας την εικόνα κάποιας που απλά περίμενε κι άκουγε τη μουσική της μέχρι να περάσει η ώρα, “έκλεβα” διακριτικά και με χαμόγελο στιγμές.

Πρόσωπα φορτωμένα με βαλίτσες κι εμπειρίες διέσχιζαν τις αυτόματες πόρτες και μέσα σε μία στιγμή τα πρόσωπά τους μεταμορφώνονταν. Η όποια κούραση από το ταξίδι (είτε αυτό ήταν χρονοβόρο είτε απλά επιστροφή από ένα ταξίδι – αστραπή, όπως στη δική μου περίπτωση) διαλυόταν και στη θέση της στρογγυλοκαθόταν η χαρά. Παιδιά που αντάμωναν τους γονείς τους, εγγόνια που περίμεναν πώς και πώς τον παππού και τη γιαγιά να κατεβούν από το αεροπλάνο, αδέρφια, φίλοι, σύντροφοι… Μέσα στη μία ώρα που καθόμουν είδα συναντήσεις όλων των κατηγοριών. Κι όμως, η αύρα που εξέπεμπε το ζεστό συναίσθημα της ευτυχίας πως οι άνθρωποί τους ήταν πάλι κοντά τους άγγιζε κι εμένα.

Θυμάστε πώς ξεκινάει το “Love Actually…”; Όπου ο Πρωθυπουργός (Hugh Grant) σε ένα voice over μας στέλνει στην αίθουσα αφίξεων του Heathrow και αντιλαμβάνεται πως η αγάπη είναι παντού; Μέχρι τώρα θεωρούσα πως η ατάκα ήταν μεν μία γλυκιά διαπίστωση, αλλά πως ίσως έχει και μία υπερβολή, ποιητική αδεία, φυσικά. Αν δεν το ζούσα, αν δε γινόμουν θεατής της συγκίνησης των ανθρώπων που υποδέχονταν τους αγαπημένους τους, ίσως να εξακολουθούσα να το πιστεύω.

Και μπορεί εγώ να περίμενα εκείνη τη μέρα έναν δικό μου άνθρωπο από ένα αυθημερόν ταξίδι, οπότε ίσως κάποιοι σκεφτείτε “εντάξει, για μία μέρα τα λες αυτά;”. Κι όμως, παρά την κούρασή του, είδα τη χαρά του στο πρόσωπό του. Πώς κάποιος που τον νοιάζεται ήρθε να τον υποδεχθεί ενώ θα μπορούσε πολύ απλά να πάρει ένα ταξί – θα πει κάποιος ψυχρά κι αντικειμενικά ίσως σκεπτόμενος. Όμως μου άρεσε κι εμένα αυτή η γλυκιά αγωνία του να κοιτώ τις αυτόματες πόρτες περιμένοντας να δω το πρόσωπό του. Και δε θα έλεγα όχι στο να την ξαναζήσω. Με λίγα λόγια, οι φωνές χαράς, οι αγκαλιές κι ο ενθουσιασμός που γέμιζαν την ατμόσφαιρα της αίθουσας, μαζί με όσα ένιωθα εγώ εκείνη την ώρα, ως θεατής αλλά κι ως κάποια που κοιτούσε τις πόρτες μετρώντας πρόσωπα, μου ζέσταιναν το είναι.

Φυσικά και γνωρίζω πως ένα αεροδρόμιο έχει και αίθουσες αναχωρήσεων. Οι ίδιοι άνθρωποι και κάποιοι άλλοι, θα περάσουν άλλη πύλη για ένα νέο ξεκίνημα ή για να επιστρέψουν στην καθημερινότητα που άφησαν πίσω για να περάσουν λίγες μέρες με όσους αγαπούν. Και σίγουρα εκεί τα συναισθήματα θα μπερδευτούν. Θα έρθει ξανά ένα περίεργο κενό σ’ εκείνους που μένουν πίσω και θα αρχίσουν να μετρούν τις μέρες μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούν ξανά στην αίθουσα αφίξεων.

Όσο για μένα; Θα βρεθώ και στην αίθουσα αναχωρήσεων για να πω “θα σε δω σύντομα”, για μία αγκαλιά κι ένα φιλί μέχρι την επόμενη φορά. Κι η αλήθεια είναι πως οι αποχαιρετισμοί, ακόμη κι αν είναι προσωρινοί, δεν είναι το φόρτε μου – ορίστε, είμαι μία hopeless romantic, τελικά! Όμως ξέρω πού θα πάω για να νιώσω ξανά εκείνη τη γλυκιά αγωνία της αντάμωσης, θα ξέρω να κοιτάω με προσμονή της οθόνες για εκείνο το μαγικό “αφίχθη” περιμένοντας την αγκαλιά και το “καλώς ήρθες, μου έλειψες” στα χείλη…

Γι’ αυτό να τις αγαπάτε τις αίθουσες αφίξεων. Είναι εκείνες που μας διαβεβαιώνουν πως ο όποιος χωρισμός είναι προσωρινός. Κι ας μην κρατάτε λουλούδια. Φορέστε το πιο λαμπερό σας χαμόγελο και αφήστε τα μάτια να γυαλίσουν και λίγο από το δάκρυ της χαράς, δεν πειράζει. Αυτό είναι που περιμένουν κι εκείνοι που περνούν τις πόρτες με τις βαλίτσες στα χέρια… μέχρι να τις ακουμπήσουν για λίγο στην άκρη για να μας αγκαλιάσουν!

04/05/2019 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Το “Εκπαιδευτικό δράμα”

Πώς μπορεί να επηρεάσει θετικά το “εκπαιδευτικό δράμα”
(Drama in Education) την ζωή των παιδιών και των εφήβων;

Τι είναι αυτό που λείπει από τους εφήβους σήμερα; Τι είναι αυτό που τους χρειάζεται εκτός από την χρήση της τεχνολογίας; Πώς μπορούν να διευρύνουν την εξέλιξη τους ως ώριμοι ενήλικες; Ποιες διαφορές παρατηρούμε σε παιδιά που έχουν ασχοληθεί ουσιαστικά με το εκπαιδευτικό δράμα;

Ερωτήματα και απορίες που μας απασχολούν συνεχώς, καθώς όλο και συχνότερα ακούμε πόσο σημαντική είναι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και πόσο βοηθάει ως κοινωνική δεξιότητα ή μάλλον αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση των διαπροσωπικών σχέσεων αντανακλώντας την ικανότητα των παιδιών και αργότερα των εφήβων να επικοινωνούν με το περιβάλλον τους αποφεύγοντας τις συγκρούσεις.

Ποιός είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού δράματος ;

Ανακαλύπτουμε ως γονείς πως όσο και καλή σχέση κι αν έχουμε με τα παιδιά μας, μερικές φορές αυτό δεν είναι αρκετό για να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους και κάποια στιγμή έρχεται η ωραία ημέρα που ένας δάσκαλος μας λέει πως ίσως πρέπει να δουλέψουμε τα συναισθήματα του παιδιού μας. Εδώ έρχεται το “εκπαιδευτικό δράμα” να βοηθήσει στην αυτογνωσία , να γνωρίσουν τα παιδιά τον εαυτό τους και την σχέση με το περιβάλλον τους. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο φόβος για την απώλεια ελέγχου συναισθημάτων μεταβαλλόμενοι σε «σούπερ γονείς» τους αποτρέπει να εκδηλώνουν τα δικά τους συναισθήματα στα παιδιά τους και έτσι δυσκολεύουν τα ίδια τους τα παιδιά να χειριστούν τα αρνητικά τους συναισθήματα αφού δεν έχουν διδαχθεί ποτέ κάτι παρόμοιο.

Η ειρωνεία είναι πως μόνο αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αφεθεί και να βιώσει τα συναισθήματα που ήδη έχουμε, θα γίνουμε “φάρος” στα παιδιά μας καθώς με αυτό τον τρόπο θα αναγνωρίζουν πως ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματα τους , μπορούμε να δείξουμε εν συναίσθηση. Η εκπληκτική δουλειά του εκπαιδευτικού συστήματος γίνεται με επίκεντρο το παιδί ή τον έφηβο και τα όσα κάνει για να αναμετρηθεί με την ζωή του. Είναι το εργαλείο που δίνει την ευκαιρία σε παιδιά και δάσκαλο να αναζητήσουν ποιοι είναι , ποιοι θα ήθελαν ή θα άντεχαν ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες. Ξετυλίγει τα συναισθήματα τους και λειτουργεί ως «αντικείμενο» μέσα στην ιστορία κάθε φορά που αλλάζουν ρόλους, θέσεις ώστε να διερευνήσουν σε βάθος θέματα που τους απασχολούν μέσα σε μια συγκεκριμένη ομάδα.

Το κλειδί του “εκπαιδευτικού δράματος” και το αποτέλεσμα που προσφέρει μακροχρόνια είναι να μάθουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα άγχους ή επικοινωνίας με τους συνομήλικους τους όταν θα έρθουν αργότερα στη ζωή.

Ποιός είναι ο ρόλος του δασκάλου;

Ο δάσκαλος βρίσκεται σε ένα κύκλο παιδιών προσπαθώντας να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση και να τα εκπαιδεύσει να μπαίνουν σε διαφορετικούς ρόλους ώστε βιωματικά να ανακαλύψουν τι σημαίνει να είσαι κάποιος άλλος. Πρώτα να αισθάνεσαι τι αισθάνεται ο διπλανός σου ή να εκφράζεις ο ίδιος τι νιώθει εκείνος. Ο δάσκαλος ανεξάρτητα από τις δικές του πεποιθήσεις ή “πιστεύω” δεν ασκεί ποτέ κριτική, βοηθάει στην ομαλή μετάβαση των ρόλων στα παιδιά για να μπορέσουν να ανοίξουν τις πόρτες σε αυτά που τους απασχολούν. Όσο περισσότερο καλλιεργείται η ενσυναίσθηση από πολύ νωρίς, τόσο πιο ξεκάθαρα και ορατά είναι τα αποτελέσματα στους μελλοντικούς εφήβους που μπαίνουν σε περίοδο συγκρούσεων και αρνητισμού.

Πόσο ελεύθερα εκφράζουν τα συναισθήματα τους οι έφηβοι σήμερα και πόσο είναι εστιασμένοι πάνω από ένα κινητό ή ένα υπολογιστή κόβοντας κάθε επικοινωνία . Αυτά σίγουρα δεν βοηθούν παρά μόνο απομονώνουν και πολλές φορές αυτό είναι που λείπει… το πνεύμα συνεργασίας με αποτέλεσμα να ενεργοποιούνται τα αρνητικά συναισθήματα όπως ο ανταγωνισμός και η ζήλεια. Ο δάσκαλος εξασκεί την αντίληψη της κατανόησης απέναντι στον συνομήλικο μετατρέποντας όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά, κάτι που φυσικά είναι το κύριο συστατικό που χρειάζεται για καλύτερη επικοινωνία. Είναι η εντιμότητα, η δικαιοσύνη, η ανοχή , η ανάληψη ευθυνών , η ευγένεια και η δέσμευση που τα βοηθάει να εξελιχθούν σε ώριμους και ευτυχισμένους ενήλικες. Είναι ένας μηχανισμός που βοηθάει να μην αποστασιοποιούνται οι έφηβοι από τους γονείς αργότερα λόγω έλλειψης κατανόησης ή έκφρασης και βοηθάει να γίνεται μια γερή αλυσίδα για τις σχέσεις τους.

*Το Εκπαιδευτικό Δράμα (Drama in Education) ορίζεται ως μία παιδαγωγική διαδικασία η οποία δανείζεται στοιχεία του θεάτρου και αποσκοπεί σε τρία βασικά σημεία: 1. Την αυτογνωσία (τη γνωριμία του παιδιού πρώτιστα με τον εαυτό του, τη σχέση του με τους άλλους και το περιβάλλον)2. Τη σε βάθος διερεύνηση κάποιου συγκεκριμένου θέματος (το θέμα μπορεί να είναι κάτι που απασχολεί τα παιδιά μίας συγκεκριμένης ομάδας)3. Την ενσυναίσθηση (τα παιδιά για να διερευνήσουν ένα θέμα ολικά – σφαιρικά – κατά την διάρκεια ενός δράματος, μπαίνουν σε πολλούς διαφορετικούς ρόλους και βιωματικά ζουν τί σημαίνει να είσαι κάποιος άλλος)

Κείμενο: Ρία Σπύρου

12/03/2019 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Γιατί τα παιδιά αγαπούν τόσο πολύ τα Χριστούγεννα;

Η πιο παράξενη γιορτή του χρόνου είναι τα Χριστούγεννα. Όσο είμαστε παιδιά δεν βλέπαμε την ώρα να έρθουν αυτές οι μέρες και θέλαμε να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Το ίδιο και τα σημερινά παιδιά απαντούν με ευκολία πως πρόκειται για την καλύτερη εποχή του χρόνου και αμέσως φτιάχνουν ιστορίες πως θα περάσουν στις γιορτές. Θυμάμαι, όταν ήμασταν στην εφηβεία δεν βλέπαμε την ώρα να “εξαφανιστούμε” από τα σπίτια μας για να βρεθούμε με τους φίλους μας επειδή όλα μας φαίνονταν βαρετά. ‘Όταν ενηλικιωθήκαμε αποφασίσαμε πως θέλουμε να ταξιδέψουμε, ξεχνώντας κάθε οικογενειακή συγκέντρωση…

Έφθασε η ώρα που γίναμε γονείς και συμβαίνει το εξής παράδοξο. Συγκινούμαστε με τα κάλαντα, τα λαμπάκια, τα ξύλινα στρατιωτάκια, τις χιονόμπαλες. Συνειδητοποιούμε πως τα ζούμε ξανά μέσα από τα παιδιά μας κι ανακαλύπτουμε την χαμενη μας αθωότητα. Συνήθως, οι ενήλικες -μέσα στην καθημερινότητά μας, ξεχνάμε πώς ήμασταν παιδιά και αυτή η γιορτή μας ενεργοποιεί να χαλαρώσουμε μέσα σε αυτό το ωραίο σκηνικό, να ζήσουμε όσο μπορούμε την χαρά της στιγμής.

Γιατί όμως στα παιδιά αρέσει τόσο πολύ;

Τα παιδιά απολαμβάνουν την ιεροτελεστεία των ημερών αρχίζοντας από τον στολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ανοίγοντας τα κουτιά με τις μπάλες , τα λαμπάκια, τους Άι Βασίληδες που τραγουδούν. Ξέρετε πόσο τους ικανοποιεί να ακούν ιστορίες!

Kάθε φορά που στολίζουμε με την οικογένεια μου τους αφηγούμαι την ιστορία με το μωρό Χριστό μέσα στη φτωχική φωλιά με τα ζωάκια και στο τέλος τους μάγους με τα δώρα. Κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή και μοναδική, βγάζουμε φωτογραφίες στο τέλος για να θυμόμαστε τις χαρούμενες στιγμές.

Αγωνία για την σχολική γιορτή..

Οι πρώτες σχολικές γιορτές μας γεμίζουν συγκίνηση και αγωνία αφού εκπλησσόμαστε πόσο καλά τα καταφέρνουν να λένε τα ποιηματάκια τους μεταμορφωμένα σε αγγελάκια ή οτιδήποτε άλλο…

Ύστερα έρχονται τα οικογενειακά τραπέζια να τους γεμίσουν με εμπειρίες ευχαρίστησης καθώς απολαμβάνουν κι εκτιμούν την ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργείται από συγγενείς και φίλους, έτσι έρχονται πιο κοντά.

Η προετοιμασία του σπιτιού και η ιεροτελεστεία των γλυκών θα τους μείνει αξέχαστη για την υπόλοιπη ζωή τους. Οι μυρωδιές, οι γεύσεις, η φαντασία και τα υλικά που όλοι μαζί βάζουμε είναι ότι καλύτερο.

Θυμάστε τα κάλαντα;

Τα κάλαντα γίνονται η χαρά για τα μικρά παιδιά και περιπέτεια για να σηκωθούν το πρωί με ευκολία, να γυρνούν στους δρόμους και να τραγουδούν ως το βράδυ,αν είναι δυνατόν.

Εκτός από τα κάλαντα και την μουσικότητα τους , αυτό που στολίζει όμορφα τις ημέρες μας είναι οι εντυπωσιακές παραστάσεις. Πάντα μας μαγεύει η ιστορία του “Καρυοθραύστη” με τους ξεχωριστούς ήχους και το φαντασμαγορικό θέαμα.

Ο Άι Βασίλης για το τέλος…

Ο πιο αγαπημένος άγιος των παιδιών είναι και θα είναι ο Άι Βασίλης.Τι μαθαίνουν μαζί του;

Πως αισθανόμαστε όταν αγαπάμε κάποιον πολύ και μας ανταποδίδει την αγάπη του, ακριβώς το ίδιο. Ποιους αγαπάμε και πως μπορούμε να δείξουμε την αγάπη μας μοιράζοντας δώρα. Την βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε σε κάποιον που έχει περισσότερη ανάγκη…

Κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε την εικόνα των παιδικών μας χρόνων μέσα από την ατμόσφαιρα των δικών μας παιδιών. Αυτό μας χαρίζει ευφορία και γαλήνη. Άλλωστε αυτό δεν είναι το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων;

Κείμενο: Ρία Σπύρου

24/12/2018 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ας μη γίνουμε κριτές και δικαστές… ας είμαστε απλά άνθρωποι

Δε νομίζω πως θα ήμουν υπερβολική αν έλεγα πως η τραγωδία στην Αττική άγγιξε τις καρδιές όλου του κόσμου. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Πώς όταν ζωές χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, όταν άνθρωποι κινδύνεψαν;

Αυτές τις μέρες βίωσα ένα χείμαρρο συναισθημάτων. Από την αγωνία στη θλίψη κι από εκεί στην οργή, με τους πάντες και τα πάντα. Αυτή η οργή, όμως, καταλάγιαζε γιατί κάθε φορά διέκρινα κι ένα μικρό ψήγμα ελπίδας στον άνθρωπο.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δε λογάριασαν ωράρια ή αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες – αλήθεια, πώς κοστολογείται αυτό; ΚΟΣΤΟΛΟΓΕΙΤΑΙ όταν, ακόμη πιο σημαντικό, δε λογαριάζουν τον κίνδυνο; Αντίθετα, ρίχτηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να παλέψουν μ’ ένα θηρίο που φάνταζε πως βγήκε από την πιο ζωηρή φαντασία κάποιου συγγραφέα, κάποιου σεναριογράφου – όμως, ήταν αληθινό. Πάλεψαν να σώσουν όσες περισσότερες ψυχές ήταν δυνατόν. Παρά τις δυσκολίες που, ομολογουμένως, τους έθετε ο πανικός αλλά ακόμη κι η ξεροκεφαλιά κάποιων. Είναι εκείνοι που έδιναν νερό κι παρηγορούσαν ανθρώπους, παιδιά που δε μπορούσαν να διανοηθούν αυτό που έζησαν.

Έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι που θέλησαν να δώσουν μία χείρα βοηθείας στον τόπο της τραγωδίας. Να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και (πιθανώς) τις ιδιότητές τους για να απαλύνει ο πόνος, η φρίκη. Γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κτηνίατροι (ναι, φίλε, φίλη που με διαβάζεις: τα σκυλιά, οι γάτες, οι σκαντζόχοιροι και τα πουλιά έχουν ψυχούλα κι αυτά), αλλά κι απλοί εθελοντές με γνώσεις πρώτων βοηθειών δε δίστασαν να αφήσουν τις διακοπές τους. Τις διακοπές που μπορεί να σχεδίαζαν και μήνες πριν. Το μπιτσόμπαρο θα είναι κι αργότερα εκεί, τώρα προτεραιότητα έχει η ΖΩΗ.

Κι είναι κι όλοι όσοι θέλησαν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι σε όλην αυτήν την προσπάθεια. Που έτρεξαν να πάνε μία σακούλα με πάνες για τα μωρά, δύο πακέτα φρυγανιές, ένα κουτί παυσίπονα. Που επέλεξαν να πιουν ένα freddo, μία μπύρα λιγότερη, να κάνουν ένα πακέτο τσιγάρο λιγότερο. Γιατί αυτό το πακέτο, αυτός ο καφές, αυτή η μπύρα έγινε σπίθα ελπίδας πως υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν τους ένοιαξε πώς θα βγουν στο τέλος του μήνα. Τους αρκεί που θα χορτάσει κάπως ένα παιδικό στομαχάκι, που δε θα μείνει απεριποίητη η πληγή της μάνας του.
Είναι κι όσοι μαζεύτηκαν στις μονάδες αιμοδοσίας για να δώσουν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα ζωής – 450 ml αίματος. Παρά τον οποίο συνωστισμό αναφέρθηκε στα ΜΜΕ. Περίμεναν λίγο παραπάνω. Δεν τους ενόχλησε. Αυτή η φιάλη αίματος είναι μία ζεστή αγκαλιά ευπρόσδεκτη ακόμη και εν μέσω καλοκαιριού. Γιατί η ζέστη από τη θαλπωρή της συμπόνοιας κάθε άλλο παρά αποπνικτική είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω καταστάσεις κι ανθρώπους. Δεν αρνούμαι πως όλη αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να ήταν αποτέλεσμα ανεπαίσθητων παθογενειών. Ξέρω όμως πως άκουσα και διάβασα για ανθρώπους που έβαλαν τον συνάνθρωπό τους πολύ πάνω από το “εγώ”, που δεν είπαν με γκρίνια “μα είχα κανονίσει”.

Ξέρετε πώς αγαπώ τους super ήρωες. Και φυσικά δε χρειάζεται να διαβάζω comics για να καταλάβω πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ήρωες – κι ας μην το ξέρουμε. Είναι απλά που ο Spider-Man κι ο κάθε Spider-Man μου δίνει αυτήν την ελπίδα. Και χαίρομαι που δεν αποδεικνύονται ψεύτικες αυτές οι ελπίδες. Γιατί ήρωας είσαι εσύ που κοίταξες τη φρίκη στα μάτια και, παρ’όλα αυτά, πήγες να βγάλεις τον εγκλωβισμένο, εσύ που πήρες αγκαλιά το παιδάκι για να το πας όπου θα είναι ασφαλές, εσύ που έδωσες λίγο νεράκι στο τρομαγμένο σκύλο. Ήρωας είσαι κι εσύ που περίμενες υπομονετικά να δώσεις αίμα. Ήρωας είσαι κι εσύ που δε μέτρησες τα ευρώ στο πορτοφόλι κι απλά αναρωτήθηκες “θα φτάσουν άραγε;”. Ήρωας είσαι κι εσύ που επικοινωνούσες με κάθε φορέα για να επιβεβαιώσεις πώς μπορεί να βοηθήσει ο καθένας και να το μοιραστείς με τους γύρω σου.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο, με μία ακόμη παράκληση, εκτός του να γνωρίσετε τον ήρωα μέσα σας. Να εκτιμάτε όσα έχετε και, κυρίως, τους ανθρώπους που έχετε δίπλα σας, τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεστε. Αυτοί είναι ο πλούτος μας, ούτε το σπίτι, ούτε το εξοχικό. Σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε η τραπεζαρία. Σπίτι είναι οι άνθρωποι που του δίνουν ζωή. Κι αυτοί, σε αντίθεση με τα ντουβάρια και τις τζαμαρίες, ΔΕΝ ξαναγίνονται.

27/07/2018 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η υπομονή είναι αρετή, από την Ρούλα Καρακούση

Το είπε στην τρίχρονη ανιψιά μου ο νονός της όταν η μικρή ζητούσε επίμονα να φάει γλυκό και δεν άντεχε να περιμένει και εμείς όλοι θέλαμε να τη συνετίσουμε και να της μάθουμε πως προηγείται το κυρίως και μεσημεριανό φαγητό και ακολουθεί το γλυκό. «Η υπομονή είναι αρετή». Η Μυρτώ στα τρία της χρόνια άκουγε μια λέξη μάλλον για πρώτη φορά. Και το φοβερό είναι πως της ζητούσαμε να την κατανοήσει. Μα πόσο μεγάλη λέξη είναι η υπομονή και πόσα πολλά σημαίνει.

Σαν μικρό παιδί που είδες το γλυκό και θες να το γευτείς τώρα. Τίποτα δεν άλλαξε μεγαλώνοντας. Ό,τι είδες και επιθύμησες το θέλεις αμέσως. Είναι ένστικτο αυτό. Να κάνεις δικό σου το ρούχο της βιτρίνας και να ικανοποιήσεις καταναλωτικές σου ανάγκες για να χαϊδέψεις τον εαυτό σου. Αυτές είναι οι πιο αθώες εκδοχές της ανυπομονησίας. Όχι βέβαια για όλους. Για κάποιους άλλους τα υλικά αγαθά είναι πολύ σημαντικά και αναγκαία άμεσα. Με αυτούς όπως καταλαβαίνεις δεν θα ασχοληθώ γιατί η περίπτωσή τους είναι ένας φαύλος κύκλος πρόσκαιρης ευχαρίστησης που δεν κλείνει πουθενά.

Εσύ όμως ανυπομονείς για τα σημαντικά και τα αναμφισβήτητα μεγάλα. Για το πρώτο φιλί που ήθελες μόλις τον/την είδες και το έκανες συννεφάκι σκέψης. Για τις κουβέντες, τις προτάσεις, τα γεγονότα που σου αλλάζουν τη ζωή και σε πάνε παρακάτω. Όλα αυτά που σε τοποθετούν σε καταστάσεις συμφωνημένης αφοσίωσης.

Ό,τι δεν έχεις ακόμα, σε κάνει ανυπόμονο/η. Κι ό, τι σε κάνει ανυπόμονο σου δίνει κίνητρο να το αποκτήσεις, να ψάξεις λύσεις, να αγωνιστείς γι’ αυτό. Και έχει μια γλύκα αυτή η διαδικασία, αυτός ο δρόμος. Γιατί όλα είναι δρόμος και όλα έχουν τη σειρά τους. Ακόμα και στροφές να συναντήσεις με τη σειρά θα πρέπει να τις περάσεις. Με σειρά και υπομονή.

Εσύ περιμένεις με υπομονή να γίνει κάτι καλό. Είναι κι αυτός δίπλα σου που περιμένει με υπομονή να φύγει το κακό. Εκεί πια μιλάμε για δύναμη. «Μπες σε ένα νοσοκομείο και θα βγεις πλούσιος», μου είπε άνθρωπος μου που ο δρόμος του περνάει τα τελευταία χρόνια συνέχεια από ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Εδώ κι αν έχει στροφές. Είναι αυτά τα μονοπάτια που μπαίνεις και δεν ξέρεις πότε και αν θα βγεις. Θέλει υπομονή να επαναπροσδιορίσεις τις συντεταγμένες σου, να δεις τις επιλογές σου, να σχεδιάσεις το επόμενο βήμα που θα σε βγάλει ξανά στην ευθεία και στο φως. Στον δρόμο που θα μπορείς να τρέξεις χωρίς διακοπές. Αν έχεις δει άνθρωπο να παλεύει ασθένεια έχεις κατά τη γνώμη μου δει την υπομονή με πρόσωπο. Την έχεις δει στα μάτια και ίσως να ντράπηκες και λίγο για όσα άλλα δεν κατάφερες εσύ να υπομείνεις.

Το καλό πράγμα –που δε σε βεβαιώνει και κανείς πως θα έρθει- αργεί. Και θέλει υπομονή. Για να ζήσεις τα μεγάλα, πρέπει να υπομείνεις τα μικρά. Η Μυρτώ μας κατάλαβε πως για να απολαύσει το γλυκό της, έπρεπε να φάει πρώτα το φαγητό της. Και θα καταλάβει μεγαλώνοντας πόσο δίκιο είχε ο νονός της.

Κείμενο: Ρούλα Καρακούση

30/01/2018 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Τα New Year’s Resolutions μου (της μάνας και όχι μόνο)

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία, σχέδια για το πώς θα γίνουμε καλύτερες γυναίκες, άνθρωποι και μαμάδες φυσικά! Φέτος όμως θα κάτσω να τα γράψω για να τα διαβάσω μια φορά στο τόσο και να τσεκάρω τον εαυτό μου αν τηρώ αυτά που υποσχέθηκα στον εαυτό μου λίγα λεπτά αφού μπήκε ο χρόνος.

Να σταματήσω να κοιτάω συνεχώς το κινητό μου

Πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι κι εγώ ένα wi-fi junky που κάθε τόσο κοιτάω το κινητό μου χωρίς να βλέπω ουσιαστικά τίποτα! Συνέχεια, τσεκάρισμα στα socialmediaγια να δω τι παίχτηκε… Ας αλλάξει αυτό φέτος, λιγότερη επαφή μέσω social περισσότερη από κοντά! Κοντεύουμε πλεόν να ξεχάσουμε πως κανονίζουμε να βρεθούμε από κοντά! Θα ξεχάσουμε εντελώς την λεκτική επικοινωνία…

Να μην συγκρίνω τα παιδιά μου

Δεν το θέλω αλλά το κάνω συνέχεια από τότε που έγινα μαμά. Πότε σηκώθηκε το ένα παιδί , πότε μίλησε το άλλο, πότε έβγαλε την πάνα, πότε έμαθε να γράφει… ένα μόνιμο άγχος. Αυτό να ξέρεις συνεχίζεται και σε άλλα επίπεδα. Οπότε κομμένες οι συγκρίσεις με τους άλλους γονείς και τα άλλα παιδιά. Κομμένο το στρες για ανούσια πράγματα, τα παιδιά θέλουν το δικό τους χρόνο και χώρο για να καταφέρουν πράγματα. Ας μην χαλάμε ενέργεια μέσα από αυτές τις συμπεριφορές δεν αξίζει!

Αν εξασκήσω και λίγο το πνεύμα

Πάει πολύς καιρός που ολοκλήρωσα ένα καλό βιβλίο που να θυμάμαι και το τέλος του! Σου συμβαίνει κι εσένα αυτό; Αν ναι, τότε νομίζω ότι κι εσύ πρέπει να πάς μέχρι το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σου, γύρνα μέσα στους διαδρόμους και βρες αυτό που θα σου κάνει κλικ! Πάει και τελείωσε θα οργανώσω book club με τις φίλες μου για να «πιέζουμε» η μία την άλλη και να μην τεμπελιάζουμε.

Να γίνω καλύτερη φίλη

Με δύο παιδιά το 24ωρο μοιάζει να μην φτάνει με τίποτα. Όμως έχω ανάγκη για στιγμές με τις φίλες μου. Με τις φίλες που όσο καιρό κι αν έχεις να τις δεις πάντα έχεις να πεις ένα κάρο πράγματα. Ας γίνω καλύτερη φίλη φέτος! Να τηλεφωνώ στην φίλη μου έστω μια φορά την εβδομάδα και να λέμε πράγματα που να μην έχουν σχέση με παιδιά και υποχρεώσεις. Να πηγαίνουμε μια στο τόσο ένα σινεμά. Να λέμε τι μας απασχολεί και να ανεβάζουμε η μία την άλλη γιατί το έχουμε ανάγκη.

Να μιλάω περισσότερο με την μαμά μου

Είμαι από τους τυχερούς έχω και τους δύο γονείς μου στην ζωή και μάλιστα με βοηθούν καθημερινά με τα παιδιά. Εδώ και μήνες έχω πιάσει τον εαυτό μου να μην δίνω σημασία σε αυτά που μου λέει η μαμά μου. Όχι σε όλα , κυρίως σε αυτά που έχουν να κάνουν με τα ενδιαφέροντά της, το ελεύθερο χρόνο της, ξέρεις αυτά τα χαζά που δεν έχεις χρόνο να ακούσεις και βαριέσαι; Ε, αυτά… Από σήμερα θα μιλάμε πιο πολύ, γιατί μεγαλώνω κι εγώ και θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί της και ας γκρινιάζει κι ας με μαλώνει για διάφορα…

Αυτά για φέτος! Οι στόχοι μου νομίζω είναι ουσιαστικοί και πραγματοποιήσιμοι αλλά για να δούμε τι θα καταφέρουμε το 2018! Εσύ, τι στόχους έβαλες για την νέα χρονιά;

Η Έλενα Σμπώκου, πείτε είναι food blogger και γράφει στο Elena’s cooking.

08/01/2018 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η (χαμένη) μου υπερδύναμη και πώς την ξαναβρήκα

Ένας απολογισμός της χρονιάς που φεύγει…

Μαζευτείτε γύρω μου, φίλοι μου. Θα σας πω μια ιστορία.

Σε μία πόλη της Ελλάδας, ζει μία κοπέλα, που τη λένε Αντιγόνη.

Συχνά πυκνά οι γύρω της την αποκαλούν αγοροκόριτσο, ενώ άλλες φορές δε διστάζουν να της μεταφέρουν την πεποίθησή τους πως “κρύβει ένα πεντάχρoνο μέσα της”.

Τα λόγια τους, όμως, δεν την ενοχλούν, ποτέ δεν την ενόχλησαν. Αντίθετα, χαμογελά και τα αποδέχεται ως πραγματικότητα. Πού το κακό να είσαι λίγο αγοροκόριτσο; Και πού το κακό να νιώθεις πού και πού παιδί;

Βλέπετε, η Αντιγόνη αγαπάει πολύ τα παραμύθια και ειδικά τις ταινίες της Disney. Γιατί σε κάθε ταινία ο εκάστοτε ήρωας αναγνωρίζει τη μοναδικότητά του και την υπερασπίζεται – φυσικά η πλοκή κάθε ταινίας μας αποδεικνύει πως καλά κάνει που δεν επιτρέπει στους άλλους να τον πείσουν για το αντίθετο, πως δηλαδή η μοναδικότητα δεν κάνει την επιθυμητή διαφορά.

Η Αντιγόνη, όμως, ζηλεύει πολύ και τους super ήρωες και τις υπερδυνάμεις τους. Όχι μόνο επειδή αυτές τους κάνουν ξεχωριστούς, αλλά κι επειδή δε διστάζουν να τις χρησιμοποιήσουν για αυτό που λένε στο Hollywood “the greater good”. Πόσο μάλλον όταν τις χρησιμοποιούν για να βοηθήσουν όσους αγαπούν.

Το 2017 ήταν αμέτρητες οι φορές που η Αντιγόνη ευχήθηκε να είχε μία έστω υπερδύναμη. Συγκεκριμένα ευχόταν να “ξυπνήσει” το X-gene που (μπορεί) να έκρυβε μέσα της, όπως ακριβώς με τους X-Men. Είχε περάσει ανεπιστρεπτί, βλέπετε, κι η ηλικία που θα υποδεχόταν την κουκουβάγια που θα έφερνε από το Hogwarts την πολυπόθητη επιστολή. Οπότε, για έναν χρόνο, πόνταρε στο γονίδιο που σκαρφίστηκε ο Stan Lee.

Γιατί αυτός ο χρόνος της έδωσε πολλές αφορμές που θα μπορούσαν να το πυροδοτήσουν. Με αποκορύφωμα την απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπάει πολύ (σημ.: δεν είναι τυχαίος ο χρόνος του ρήματος). Αυτός ο άνθρωπος “έφυγε” έπειτα από μία μάχη στην οποία πάλεψε με πείσμα, όποιον και να ρωτήσετε θα σας το πει. Η μάχη, όμως, ήταν άνιση και τελικά “έφυγε” κι ο κόσμος γύρω από την Αντιγόνη άλλαξε, γιατί ένιωσε πως έχασε ένα μεγάλο σημείο αναφοράς στη διαδρομή της ζωής της.

Για κάποιο διάστημα μία φωνή – δαίμονας προσπαθούσε να την πείσει πως ό,τι κι αν κάνει δεν έχει νόημα. Μέχρι που κοίταξε γύρω της. Κι είδε τους αγαπημένους της ανθρώπους, που πίστευαν σε αυτήν . Που της το έδειχναν με κάθε δυνατό τρόπο. Σε κάποια από αυτά είδε και τον άνθρωπο που αναγκάστηκε να αποχαιρετίσει. Γιατί ποτέ δεν την άφησε, είναι στο πλάι της.

Και κάπως έτσι η ηρωίδα της ιστορίας μας ανακάλυψε την υπερδύναμη της. Στάθηκε όρθια, πάλεψε και νίκησε τους δαίμονες που ήθελαν να τη χαντακώσουν.

Ποια είναι αυτή η υπερδύναμή της;

Είναι η δυνατότητα να μετατρέπει την επιμονή της, το πείσμα της σε πράξεις που θα την κάνουν καλύτερο άνθρωπο για αυτήν και όσους αγαπάει. Και πιστέψτε με, είναι πεισματάρα μέχρι αηδίας! Κι έτσι η Αντιγόνη, αν και καλείται να επουλώσει πληγές, είναι πιο αποφασισμένη και κατά ένα χρόνο πιο σοφή σε επίπεδο εμπειριών.

Υποθέτω πως θα έχετε ήδη αναγνωρίσει την ηρωίδα της ιστορίας μας…

“Μα αυτό το έχουν όλοι οι υπερήρωες”, θα βιαστείτε να πείτε. Στην πραγματικότητα, ΑΥΤΟ είναι που τους κάνει υπερήρωες, θα μου επιτρέψετε να σας διορθώσω.

Δε λέω πως αν ένα πρωί ξυπνούσα με τις δυνάμεις της Jean Grey που την κάνουν super ηρωίδα θα με χαλούσε, κάθε άλλο! Απλά λέω πως ανακάλυψα κάτι πιο σημαντικό: πως έχω κι εγώ τη στόφα που την κάνει super ηρωίδα.

Και να σας πω ένα μυστικό….;

Όλοι μας την έχουμε αυτήν την υπερδύναμη. Και μας την πυροδοτούν αυτοί που αγαπάμε. Αυτοί την πυροδότησαν και σε μένα. Οι αγαπημένοι μου που ποτέ δε μου αρνήθηκαν τα αυτιά τους για να με ακούσουν και την αγκαλιά τους όταν τα χρειάστηκα. Δεν είναι X-gene, αλλά η αγάπη τους είναι ακόμη πιο ισχυρή από αυτό. Κι είναι αυτό για τους οποίους αξίζει κάθε μάχη στη ζωή μας.

Ο στόχος μου γα το 2018 είναι να καταφέρω να καλλιεργήσω κι άλλο αυτή μου τη δύναμη για να γελάω επιδεικτικά σε κάθε πρόκληση. Γιατί αυτό είμαι αποφασισμένη να κάνω, ώστε να φέρω τις καλύτερες μέρες στη δική μου ζωή αλλά και σε αυτήν όσων αγαπώ.

Αυτή είναι κι η ευχή μου για όλους εσάς. Εύχομαι να ανακαλύψετε τη δική σας υπερδύναμη, ώστε κάθε νέα πρόκληση να είναι για εσάς ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία και τη μακροζωία της. Και να θυμάστε: δεν πειράζει να είστε και λίγο διαφορετικοί. Επιβάλλεται, θα έλεγα!

Σας ευχαριστώ που για ακόμη μία χρονιά μου επιτρέψατε να σας κάνω συντροφιά μέσω του The K-Magazine και σας υπόσχομαι με το νέο χρόνο να συνεχίσω να σας αποδεικνύω πόσο εκτιμώ το χρόνο και τη διάθεση που μου χαρίσατε!

Να έχετε ένα μαγικό 2018 με Υγεία, Τύχη, κάθε Ευλογία και με αμέτρητες λαμπερές στιγμές με χαμόγελα!

31/12/2017 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι «κανονικοί» και οι άλλοι, από τη Ρούλα Καρακούση

Όλα ξεκίνησαν από τη διαφήμιση γνωστής αλυσίδας καταστημάτων παιχνιδιών που κάνει λόγο για τη χαρά της δημοκρατίας προβάλλοντας ένα ετερόφυλο και ένα ομόφυλο ζευγάρι να ψωνίζουν και να συνυπάρχουν αρμονικά. Η κουβέντα κατευθύνθηκε στους γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών από αυτά και βρήκε τοίχο στον Νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα και στην χώρα μας για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.

Πρόκειται για διαφορετικά μεταξύ τους θέματα με έναν κοινό και σοβαρό παρανομαστή: τη διαφορετικότητα και πόσο έτοιμοι είμαστε να την δεχτούμε. Υπάρχει η επιλογή στο να δεχτούμε ή όχι την διαφορετικότητα; Υπάρχει η επιλογή να δεχτούμε ή όχι την πραγματικότητα;

Το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ και των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, όπως και η δυνατότητα αλλαγής ταυτότητας φύλου από την ηλικία των 15 ετών αποτελούν πλέον νόμους και του δικού μας ευρωπαϊκού κράτους. Λογικά σειρά έχει ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων και η υιοθεσία παιδιών από αυτούς.

Οι περισσότεροι παρακολουθούμε από μακριά τις εικόνες στα θεωρεία της Βουλής και όσους χειροκροτούν τα δικαιώματα που μόλις τους δόθηκαν.

Νομίζω πως ακόμα και οι βουλευτές που τους έδωσαν με την ψήφο τους τα δικαιώματα αυτά, μακριά τους είναι. Από μακριά τους παρακολουθούν. Το ότι ορισμένοι από αυτούς αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με ευρωπαϊκές οδηγίες δε σημαίνει απαραίτητα πως ήταν και απόλυτα σύμφωνοι. Το γεγονός ότι συμμορφώνεσαι με μια πραγματικότητα και σου στρέφουν το κεφάλι για να την δεις δεν σημαίνει πως θες και να την αντικρίσεις. Απλά δεν μπορείς πια να την αγνοήσεις. Όλα αυτά όμως απέχουν πολύ από το να την κατανοήσεις. Οι άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας υπήρχαν πάντα ανάμεσά μας απλά τώρα ζητάνε να ζήσουν ανάμεσά μας. Και στα τυπικά αργά ή γρήγορα θα έχουν τα δικαιώματα που ζητούν και για τα οποία παλεύουν. Είναι ικανοί όμως οι νόμοι να αλλάξουν νοοτροπίες;

«Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν τελικά όλοι στο κρεβάτι τους –σαφέστατα και ναι-, μπορούν να διαλέγουν ότι φύλο θέλουν –και με το νόμο πλέον- αλλά να μην μας το περνάνε όλο αυτό σαν κανονικό». «Να μην μας περνάνε τέτοια πρότυπα, να μην μας τους δείχνουν όλους αυτούς γιατί βλέπουν και μικρά παιδιά». Αυτές είναι αντιδράσεις πολύ συνηθισμένες. Δεν έχουν δηλαδή θέση ούτε στις διαφημίσεις, ούτε στα μαγαζιά, ούτε στα σπίτια μας;

Η αλήθεια είναι μάλλον πως κι εμείς οι «κανονικοί» κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και προσπαθούμε να κρύψουμε και τους άλλους τους «μη κανονικούς». Και μας σοκάρει το γεγονός πώς αυτοί δεν θέλουν πια να κρύβονται. Και ανακαλύπτουμε πως πρόκειται για μια συγκάλυψη η οποία συνέφερε μόνο εμάς τους «κανονικούς». Συγκινήθηκα που τους έβλεπα να κλαίνε και να αγκαλιάζονται. Πόσο να τα περίμεναν όλα αυτά; Πόσο να πάλεψαν για όλα όσα εμείς οι «κανονικοί» έχουμε αυτονόητα; Πόσο να πάλεψαν να αποδεχτούν οι ίδιοι πάνω απ’ όλα τη διαφορετικότητά τους; Κάτι που όλοι οι υπόλοιποι «κανονικοί» -θεωρητικά τουλάχιστον- δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε. Η δική μας η φύση μας έκανε να ζούμε, να διαλέγουμε και να ποθούμε εκ του ασφαλούς όλα τα «κανονικά». Όση και να ήταν η συγκίνησή μου είμαι κι εγώ ακόμα ουσιαστικά μακριά από το «θεωρείο» τους.

Οι νόμοι κάνουν την δουλειά τους και δίνουν σε ομοφυλόφιλους, σε διεμφυλικούς δικαιώματα για να μπορέσουν να πάρουν κι αυτοί τον χώρο τους μέσα στην κοινωνία. Η ουσία όμως είναι η κοινωνία να καταφέρει να τους αποδεχθεί ως ίσους. Μόνο αν προσπαθήσει να τους αποδεχθεί, θα μπορέσει να τους σεβαστεί και μόνο αν μπορέσει να τους σεβαστεί θα μπορεί πια να τους βάλει στις διαφημίσεις της, στα μαγαζιά και στα σπίτια της.

16/10/2017 0 comment