Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα απ’τα πιο συνηθισμένα φαινόμενα σ’αυτόν τον πλανήτη: Τις αδελφικές σχέσεις.
Και λέω «φαινόμενα», μιας και μόνο με κάτι τέτοιο μπορούν να παρομοιαστούν. Η σχέση που τελικώς κατορθώνουμε να έχουμε με τον/την αδελφό/αδελφή μας, απαιτεί πολύ προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, καθώς εκτός της δεδομένης θα έλεγα αγάπης που υφίσταται, η ποιότητα, η κατανόηση, ο πολιτισμός και η αντοχή στο χρόνο είναι επίσης κάποια απ’τα στοιχεία που την κάνουν να… πετυχαίνει.
Ωστόσο, όσο συχνό είναι το να βλέπουμε αγαπημένα αδέλφια, εξίσου συχνό και το φαινόμενο των αδελφών στα… «μαχαίρια» (!)
<< Τι φταίει και τι έκανε τη σχέση να βαλτώσει>>… θα αναρωτηθείτε πολλοί από εσάς που ενδεχομένως αδυνατείτε να κατανοήσετε πως μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο. Σίγουρα όμως, εκτός από αγάπη και έμφυτη ανάγκη για συνύπαρξη, δύο αδέλφια έχουν να μοιραστούν και άλλες, πιο δυσβάσταχτες καταστάσεις, όπως την αντιμετώπιση όλων αυτών των παγίδων που περικλείονται στη μεταξύ τους σχέση…
Ποιες είναι λοιπόν οι «παγίδες» που κρύβουν οι αδελφικές σχέσεις και πως αντιμετωπίζονται;
* «Μα γιατί αυτός κι όχι εγώ;»
Το βασικότερο θέμα ανάμεσα σε δύο αδέλφια… Το πιο άρρωστο, το πιο αβάσιμο, το πιο παράλογο, το πιο φρικιαστικό και αυτό που χωρίζει πάντα με μια λεπτή γραμμούλα την αγάπη απ’το μίσος… Η ζήλεια.
Άπαξ και το ένα παιδί (τουλάχιστον) νιώσει έτσι, κάτι δεν πάει καλά. Τα αδέλφια, υπό φυσιολογικές συνθήκες, μαθαίνουν να μοιράζονται τα υπάρχοντά τους, να παίζουν μαζί, να μην υπάρχει «δικό σου» και «δικό μου». Όταν αυτό δεν συμβαίνει, στο 100%, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η ζήλεια είναι πηγή όλων των κακών κι αν υπάρξει, έστω και για λίγο, ανάμεσα σε δύο αδέλφια, θα υπάρχει πάντα. Ο μόνος τρόπος για να καταπολεμηθεί, από ένα σημείο και μετά και αφού δεν μπορεί να επέμβει καθόλου ο γονιός, είναι η ίδια η χαλιναγώγηση του ατόμου μας. Πιο απλά, κάθε φορά που θα γεμίσουμε με αρνητικά συναισθήματα, εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να είμαστε σε θέση και να τα σταματάμε. Είναι προτιμότερο να παλέψουμε με τα λάθος ένστικτά μας, παρά να χάσουμε τη σχέση με τον αδελφό μας ή την αδελφή μας.
* «Δεν σου ξαναμιλάω»
Πόσες φορές έχουμε ξεστομίσει αυτή τη φράση, είτε εμείς, είτε τα αδέλφια μας προς εμάς. Όσο μεγάλο κι αν είναι το ηλικιακό χάσμα που μας χωρίζει ή οι διαφορετικές αντιλήψεις μας για τη ζωή, συντρέχει λόγος να αρχίζουμε τις φωνές και να καταλήγουμε σε ομηρικούς καβγάδες;! Τι έχουμε να χωρίσουμε με την ίδια μας την οικογένεια; …Και επειδή πολλές φορές, όλοι όσοι έχουμε αδέλφια, καταφεύγουμε σε… βαρύγδουπες δηλώσεις, καλό θα ήταν να τις αποφεύγουμε. Συγκεκριμένα, φράσεις όπως «γιατί να είμαστε αδέλφια;», «μακάρι να
ήμουν υιοθετημένος/νη»… κι άλλα τέτοια σοφιστικέ, μας κάνουν να ξεσπάμε και να ξεχνάμε για λίγο το θυμό μας, σε έναν καβγά, όμως πληγώνουν ανεπανόρθωτα. Προσέξτε τι ξεστομίζετε λοιπόν, απο’δω και πέρα.
* «Δεν ασχολούμαι, ας κάνει ότι θέλει»
Και γιατί να μην ασχοληθείς; Οκ, δε λέω να αγγίζεις κάθε φορά τα όρια της αδιακρισίας… Αλλά αδελφός/αδελφή σου είναι! Δώσε λίγο απ’το χρόνο και την προσοχή σου για να ασχοληθείς μαζί του/της. Προσπάθησε να βοηθήσεις σε ότι χρειάζεται, χωρίς ανταλλάγματα. Μη μετράς πόσα κρουασάν έφαγες εσύ και πόσα αυτός/αυτή, πέρσι τα Χριστούγεννα. Και το «ας κάνει ότι θέλει», μικρότητα είναι… Αν μπορείς να βοηθήσεις, ειδικά τον αδελφό σου/ την αδελφή σου που είναι το ίδιο σου το αίμα, κάντο. Θα σου άρεσε κάποιος να πει άσχημα πράγματα για εκείνον/εκείνη;! Πιστεύω πως θα ήσουν σε ετοιμότητα να τον/την υπερασπιστείς και θα έπεφτες να «φας» όποιον τολμούσε να πει κάτι κακό για εκείνον/εκείνη. Μη σπαταλάς λοιπόν τον καιρό σου με το να το παίζεις αδιάφορος…
Δείξε στα αδέλφια σου πόσο τα αγαπάς, όσο τα έχεις κοντά σου. Και θυμήσου πως είσαι τυχερός που σε αυτόν το μίζερο κόσμο, ο Θεός σε αξίωσε να έχεις έναν σύμμαχο κι έναν άνθρωπο που σε αγαπάει για αυτό που είσαι… (κι ας του τη σπας) …το αδελφάκι σου!
Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρκέλλα Χρυσοστόμου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ