Mια σκηνή που πάντα με συγκινούσε χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί ήταν όταν τα πρωινά τύχαινε να περάσω από κανένα σχολείο την ώρα που οι γονείς άφηναν τα μικρά τους στην πόρτα κι εκείνα φορτωμένα με τις δυσανάλογα μεγάλες τσάντες τους έτρεχαν στο προαύλιο για να προλάβουν τη στιγμή που θα χτυπούσε το κουδούνι.
Αυτή η στιγμή που οι φιγούρες των παιδιών αφηναν το χέρι του ενήλικα και απομακρύνονταν μου προξενούσε μια ανεξήγητη συγκίνηση. Δεν ήταν ότι ξυπνούσαν οι παιδικές μου αναμνήσεις, ήταν αυτή η κίνηση να αφήνεις το χέρι που σε κρατάει με ασφάλεια και σιγουριά για να προχωρήσεις μπροστά- μια κίνηση προυπόθεση για να μάθεις, να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις, να δοκιμάσεις τον εαυτό σου σε ένα περιβάλλον πιο σύνθετο , πιο αβέβαιο, πιο άγνωστο-που άγγιζε μια ευαίσθητη χορδή μέσα μου.
Η ζωή πρέπει αδιάκοπα να ρέει και να κινείται προς τα εμπρός. Είναι σαν το νερό που ρέει περνώντας από διάφορα εδάφη και απορροφώντας τα συστατικά τους αλλάζει και εμπλουτίζεται διαρκώς. Αν σταματήσουμε να κινούμαστε τότε τα πράγματα λιμνάζουν- ο νους μας συρρικνώνεται και οι ψυχές μας μαραίνονται. Η ικανότητα να αφήνουμε, να αποδεσμεύουμε, να προχωράμε και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αλλάζει είναι απαραίτητο μέρος της ζωής. Όταν δεν το κάνουμε, μένουμε κολλημένοι σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις που δεν μας ικανοποιούν πια, αντί να ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Φανταστείτε ένα βρέφος που αρνείται να αφήσει την ικανότητά του να μπουσουλάει προκειμένου να σταθεί όρθιο και να περπατήσει…Θα μου πείτε, δεν αφήνουμε κάτι όταν μαθαίνουμε να στεκόμαστε και να περπατάμε, είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας.
Κι όμως αφήνουμε. Αφήνουμε μια εκδοχή του εαυτού μας για να υιοθετήσουμε μια άλλη, καινούρια…
Παρά την έντονη ανάγκη μας να μείνουμε γατζωμένοι στο παλιό και το γνώριμο χρειάζεται να μάθουμε να το αφήνουμε για να πάμε παρακάτω. Ήδη από τη στιγμή της σύλληψής μας έρχεται η στιγμή που πρέπει να αφήσουμε το ζεστό και ασφαλές περιβάλλον της μήτρας για να βγούμε στη ζωή. Και αργότερα να αφήσουμε το παιδικό μας δωμάτιο και να ‘χτίσουμε’ το δικό μας σπίτι. . .Ακόμη και κάθε πρωί, χρειάζεται να αφήσουμε το ζεστό μας κρεβάτι για να σηκωθούμε και να ζήσουμε την καινούρια μέρα με όλες τις προκλήσεις και τις δυσκολίες αλλά και τις μικρές κρυμμένες χαρές….- ξέρω…δεν είναι πάντα εύκολο…
Έρχεται η ώρα που θέλουμε δεν θέλουμε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την άβολη αλήθεια ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο και σταθερό, ότι όλα αλλάζουν….κι ότι αυτή είναι η μόνη βεβαιότητα που μπορούμε να έχουμε.
Πώς μπορούμε λοιπόν να αναπτύξουμε την ικανότητα να ανεχόμαστε την αβεβαιότητα, χωρίς αυτό να μας προκαλεί τρόμο; να πάψουμε να σφίγγουμε τα χέρια μας γύρω από όλα εκείνα που θέλουμε να κρατήσουμε άθικτα και απαράλλαχτα, να απολαύσουμε τη διαδρομή, ακόμη κι αν μας οδηγεί μέσα από σκοτεινά τούνελ, κοιλάδες και άγνωστες χώρες; Πώς αφήνουμε τη ροή να μας πάρει μαζί της;
Οι σκέψεις μας κατασκευάζουν πραγματικότητες. Όταν αντιστεκόμαστε στην αλλαγή και γατζωνόμαστε στο παλιό χάνουμε όλα εκείνα τα καινούρια που θα μπορούσαν να γεμίσουν τον κενό χώρο- αν επιτρέπαμε σε αυτό το χώρο να αδειάσει…
Ίσως σας φανεί αστείο αλλά κάποτε είχα ένα ζευγάρι αγαπημένα πέδιλα που μετά από καιρό είχαν αρχίσει να φθείρονται…τη μια κοβόταν το ένα τους λουράκι…μετά το άλλο… και κάθε φορά τα έστελνα στον τσαγκάρη της γειτονιάς που με την επιδεξιότητά του κατάφερνε να τα επιδιορθώσει. Μια μέρα, την πολλοστή φορά του τα έστειλα και μου τα γύρισε πίσω άφτιαχτα. Είχε πει να μου μεταφέρουν ότι: ‘ακόμη κι οι μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν’. Ήταν πιο σοφός από μένα: είχε δίκιο κι έπρεπε να το πάρω απόφαση.
Χρειαζόμαστε στ’αλήθεια κάποιον να μας φέρει αντιμέτωπους με παρόμοιες αλήθειες, να μας πει ότι δεν θα ξαναφορέσουμε τα παλιά μας αγαπημένα πέδιλα ή ότι μια δουλειά, μια σχέση, μια συνήθεια έχει πάψει προ πολλού να μας ικανοποιεί;
Η συνέχεια του άρθρου της ψυχολόγου Έλενας Καμπισοπούλου στο site της Innerresources