The KK blog

Ετοιμαζόμαστε για τη Χριστουγεννίατικη διακόσμηση (την ποια;).

Το σωστό είναι να ξεκινήσω από τα βασικά. Εμείς, είμαστε μια οικογένεια που ζει Χριστούγεννα όλο το χρόνο. Το εννοώ.

Όταν έμενα μόνη μου, οι φίλοι μου με έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα τσουρέκια και τα πασχαλικά αυγά σοκολάτας – που παρεμπιπτόντως τόσα χρόνια δεν έχω δοκιμάσει ούτε ένα για να δω τη γεύση του – είχα πινακάκια με στολισμένα δέντρα, στολισμένο το δέντρο, αστεράκια στις μπαλκονόπορτες, φωτάκια παντού (ακόμα και στο μπάνιο) κι ένα χιονάνθρωπο έξω από την πόρτα (ακόμη και το καλοκαίρι). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, υποθέτω ότι όταν μπαίνεις σ ένα τέτοιο σπίτι ενδεχομένως αρχικά να σε πιάσει ένας μικρός εκνευρισμός. Λιγότερο ανθεκτικοί καλεσμένοι, μετά από τις πρώτες λίγες ώρες άρχιζαν να εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια κόπωσης, στο τερτράωρο είχαν αρχίσει να τσιρίζουν και ξεκινούσαν να ξεστολίζουν πριν φτάσουν στα όρια του υπερβατικού διαλογισμού με στόχο την άμεση σύνδεση με το οικουμενικό ασυνείδητο.
Όταν ο Κρατερός έμενε μόνος του, οι φίλοι του τον έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα κόκκινα αυγά και τη μαγειρίτσα – που παρμπιπτόντως τόσα χρόνια ποτέ δεν έχει δοκιμάσει ούτε για να δει τι γεύση έχει, γιατί σιχαίνεται το συκώτι – είχε στολισμένο δέντρο με τα πιο περίτεχνα στολίδια που έχει δει ανθρώπου μάτι, φωτάκια παντού (ακόμα και μέσα στην εσωτερική αποθηκούλα), κεριά αναμένα -ενώ έξω ο ήλιος έλαμπε- κι έξω από την πόρτα μια υπέροχη πράσινη κάλτσα (που περίμενε τα δώρα, αλλά από κάποιο σημείο και μετά χρησίμευε και για να βάζει ο διαχειριστής τους λογαριασμούς των κοινοχρήστων). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, ενδεχομένως να είχες αρχικά μερικές απορίες. Λιγότερο ανθεκτικοί μπαινοβγαίνοντες στο σπίτι άρχιζαν μετά από την πρώτη ώρα να εμφανίζουν κάποια μικρή δυσφορία, μετά το δίωρο άρχιζαν να κάθονται μόνο στο μπαλκόνι που ειδικά τη μέρα τα φωτάκια δεν φαίνονταν τόσο πολύ κι ύστερα απαιτούσαν γραπτή εγγύηση ότι την επόμενη φορά που επιχειρήσουν να τον επισκευθούν το σπίτι θα ήταν στολισμένο με σωσίβια, βαρκούλες και κουβαδάκια για να θυμίζουν και λίγο την εποχή που θα διένυαν εντός ολίγου.

Όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί, οι φίλοι μας απλώς απελπίστηκαν. Πριν ενωθούμε με τα ιερά δεσμά του γάμου, ενώσαμε τις συλλογές μας από Χριστογεννιάτικα στολίδια.

Ήταν το πρώτο μεγάλο τεστ της σχέσης μας:

– «Μέχρι πότε στολίζεις;» τον ρώτησα στο δεύτερο ραντεβού.
– «Μέχρι αργά… Εσύ;» , μου απάντησε
– «Κι εγώ, μέχρι αργά…», του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια.
– «Δηλαδή, πόσο αργά», με ρώτησε με αγωνία.
– «Δηλαδή, και μετά τις γιορτές…», του ψέλλισα
– «Ναι, αλλά πόσο μετά τις γιορτές;», επέμεινε.
– «Καμιά φορά, πολύ…», του είπα.
– «Δηλαδή; Ένα – δύο μήνες, πόσο»; με ρώτησε πιάνοντας μου το χέρι σφιχτά.
– «Καμιά φορά, πιο πολύ», του είπα σφίγγοντας του κι εγώ το δικό του χέρι
– «Δηλαδή»; είπε με φωνή που έτρεμε κι ήρθε ακόμη πιο κοντά μου
– «Δηλαδή, καμιά φορά δεν ξεστολίζω καθόλου το σπίτι, παρά μόνο το δέντρο κι αυτό γιατί δεν αντέχω την κοινωνική κατακραυγή», ομολόγησα και κοίταξα στο πάτωμα αδυμονώντας για μια θετική απάντηση.
– «Κατερίνα, με κάνεις πολύ ευτυχισμένο», μου ψιθύρισε.
– «Αλήθεια; Θα μπορούμε να έχουμε το σπίτι στολισμένο για πάντα;» τον ρώτησα και η καρδιά μου πήγε να σπάσει..
– «Ήλπιζα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση! Λοιπόν…..;;;;;;;» μου είπε με δάκρυα στα μάτια.
– «Ναι, ναι, ναι, ναι!!!!!! Δέχομαι!!!!! Θα έχουμε συνέχεια Χριστούγεννα!!!!!» φώναξα κι έπεσα στην αγκαλία του…

Κι έτσι έγινε! Εμείς συνεχίσαμε το βιολί μας και οι φίλοι μας – όσοι δεν πήραν τα βουνά- απλώς αποφάσισαν να οργανωθούν και να σχεδιάσουν πλέον τον ένοπλο αγώνα τους. Γιρλάντες εμείς, μπουρνούζια εκείνοι, γκι και ου εμείς, καρπούζια και πεπόνια εκείνοι, ελαφάκια από φωτάκια στο μπαλκόνι εμείς, πλαστική πισινούλα εκείνοι, Άγιο Βασίλη πάνω σε σκάλα εμείς, στολή σκούμπα εκείνοι…
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια και το σπίτι μας γινόταν τσίρκο, αλλά τουλάχιστον ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι.

Κι έπειτα ήρθε η Αέλια. Κι ήρθε Σεπτέμβριο κι η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινε και πολλά. Ούτως ή άλλως το μωρό δεν είχε και μέτρο σύγκρισης εδώ που τα λέμε. Τι να πει το παιδί; Για ποιο λόγο το σπίτι μας είναι κοκκινοπράσινο ενώ τα άλλα παιδάκια ζούνε σ άλλα σπίτια, με πιο παλ αποχρώσεις; Όχι βέβαια. Κι έτσι συνεχίσαμε τα Χριστούγεννα μέχρι το καλοκαίρι – κι εννοείται πως ακόμα και τότε τη νανουρίζαμε με το «χιόνια στο καμπαναριό» με πολύ μεγάλη επιτυχία (να τα λέμε όλα αυτά).

Τότε όμως ήταν που αποφασίσαμε να μετακομίσουμε. Οι φίλοι μας άκουσαν τα νέα της μετακόμισης με απρόσμενη χαρά!
«Τώρα που θα μπουν στις κούτες, δε θα βγουν για καμιά πενταετία, να έχεις υπόψη σου…», μου είπε κάποιος απ΄όλους κι εγώ τον κοίταξα υποτιμητικά. «Από το Σεπτέβριο το παιδάκι θα περπατάει….», μου είπε κάποιος άλλος αλλά δεν έδωσα σημασία.. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει το Χριστουγενιάτικο χωριό του Κρατερού πάνω από πέντε δευτερόλεπτα στη θέση του…», μου είπε ένας τρίτος κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του. «Κακεντρέχιες! Τα λένε αγάπη μου, γιατί μας ζηλεύουν…», είπα στο σύζυγο μου και φύγαμε για την Κρήτη.

Και γυρίσαμε από τη Κρήτη. Κι ήρθε ο Σεπτέμβριος και πέρασε, κι ήρθε ο Οκτώβριος και πέρασε κι αυτός. Κι ήρθε ο Νοέμβριος και σε λίγο κι αυτός θα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, και γι αυτό λυπάμαι πολύ. Η Αέλια περπατάει, δεν κάθεται πάνω δύο λεπτά στην ίδια θέση, εξερευνεί τα πάντα σε ρυθμούς σχεδόν αδύνατο να τους παρακολουθήσεις, στο πάτωμα υπάρχουν μόνο παιχνίδια, στις καρέκλες υπάρχουν μόνο παιχνίδια, σε κάτι επιδαπέδια λαμπατέρ υπάρχουν μέσα κάτι κάλτσες και κάτι παπούτσια και στα τραπέζια που φτάνει ν ανέβει δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Τα αστεράκια στις μπαλκονόπορτες που βάλαμε τη δεύτερη μέρα της μετακόμισης έχουν τοποθετηθεί πάνω από το ενάμιση μέτρο κι είναι και τα μοναδικά Χριστουγεννιάτικα στολίδια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο καινούριο μας σπίτι.

Είναι πια ένα διαμέρισμα σε παλ αποχρώσεις.

Ναι, αλλά έχει τόσο πολύχρωμα παιχνίδια, που μοιάζουν με Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η Αέλια έχει αυτή τη δύναμη. Να κάνει τα πάντα να μοιάζουν Χριστούγεννα.

Πάω να της δώσω ένα φιλί. Μόλις ξύπνησε.