Πού μένει το φεγγάρι;, από τη Ρούλα Καρακούση

Τελευταίο βράδυ στο νησί. Τελευταίο ποτό. Μάρτυρας μας το φεγγάρι και το φωτισμένο Αιγαίο. Στην ταράτσα του Αέρινου δίπλα μας ένα παιδί αδιαφορούσε για το πόσα είναι τ’ άστρα. Η ερώτηση που ήθελε να του απαντήσουμε είναι «που μένει το φεγγάρι». Οι διπλανές παρέες σκέφτηκαν τα δικά τους… Όλα videoclip…
Το φεγγάρι ξεκινάει την καριέρα του λαμπρά. Όσο είμαστε εμείς παιδάκια αυτό είναι φεγγαράκι και το μόνο που του ζητάμε είναι να μας φέγγει να περπατάμε να πηγαίνουμε στο σχολειό και οι λόγοι γνωστοί, για σπουδάγματα και λοιπά. Ακόμη ένα τραγούδι ακούγεται από παιδικές φωνές που παρακαλούν το φεγγαράκι που κρέμεται από τον ουρανό να τους αποκαλύψει που είναι πιο καλά, στον κάμπο ή στο βουνό. Τόσο απλά και αθώα.
Μεγαλώνοντας πιο υποψιασμένοι πλέον, έχουμε δει και τις ταινίες μας, το φεγγάρι θα χρησιμοποιηθεί ως φόντο στις πιο καλές φωτογραφίες μας, στις πιο όμορφες στιγμές μας. Το σεληνιακό τοπίο πουλάει και πουλιέται. Ο φωτισμός στα κατάλληλα watt, δεν χρειάζεται να ανοιγοκλείνεις φώτα. Αυτός ο χαμηλός φωτισμός είναι ιδανικά ρυθμισμένος για να «λούζει» ερωτευμένες μορφές.

Και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν το φεγγάρι είναι πάλι εκεί. Σε ρόλο ντετέκτιβ πλέον. Αμφότερα τα δυο φύλα απογοητευμένα το παρακαλούμε να ψάξει να τον-την βρει και να του-της πει πως δε θα αντέξουμε, δε θα ζήσουμε, αν δε γυρίσει, όπως επίσης και να του-της δείξει το δρόμο του γυρισμού. Όλες οι πορείες στη ζωή μας θέλουμε να έχουνε φως και εδώ το φεγγάρι συνοδεύει και πάλι.

Στις τελειωμένες περιπτώσεις με θράσος σχεδόν του ζητάμε να σβηστεί να μην βλέπουμε αυτά που μας πονάνε. Υπάρχει και μια περίπτωση χιλιοτραγουδισμένη και μεγάλης απογοήτευσης προφανώς, που ζητάμε από αυτόν που φεύγει να σβήσει το φεγγάρι από τον ουρανό και εν συνεχεία να το σπάσει σε κομμάτια.
Ο Διαμαντής, ο μικρός με τις απορίες, έμεινε με αυτές. Οι μεγάλοι τριγύρω του υστερούσαμε σε φαντασία που θα ικανοποιούσε ένα μικρό παιδί. Το Αυγουστιάτικο φεγγάρι θα έμενε χωρίς σπίτι και ο μικρός για το υπόλοιπο της βραδιάς θα μας κοιτούσε να το χαζεύουμε απλά, ενώ εμείς χωρίς ντροπή είχαμε αρχίσει ήδη να του ζητάμε να αρχίσει τις βόλτες στης αγάπης μας την πόρτα.