της Ρούλας Καρακούση–Δημοσιογράφου
Είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το να «γνωρίζεις» τη Σωτηρία Μπέλλου. Και να σου «συστήνει» η Ντίνα Κώνστα.
Δεν ήξερα πολλά. Εγώ την κ. Κώνστα πήγα να δω. Γι’ αυτό πήγα στο θέατρο. Ξεκινά ξαπλωμένη στο κρεβάτι νοσοκομείου. Θα την «οργώσει» όμως τη σκηνή. Για μια ώρα και σαράντα λεπτά. Δε θα κάνει διάλειμμα. Έχει πολλά να πει. Η ζωή που η Κώνστα εξιστορεί και η Μπέλλου έζησε ήτανε γεμάτη. Σαν πολλές ζωές μαζί. Δεν κουράστηκα όμως. Τα διαλείμματα ήτανε μουσικά. Θα εξηγήσω παρακάτω.
Τη μάνα της θα φωνάξει πρώτα. Και θα τη φωνάζει σε όλο το έργο. Μέχρι το τέλος. Θα μιλήσει με πολλούς μέχρι τότε. Η κ. Κώνστα «καλεί στη σκηνή» όλους όσους αγάπησαν την Σωτηρία Μπέλλου. Καλεί την οικογένεια της, τους παππούδες της, τους έρωτες της, τους φίλους της για να τους πει ακόμα μια φορά ότι τους αγαπάει. Φωνάζει σε όσους την πίκραναν, σε όσους την πόνεσαν, σε όσους την αρρώστησαν. Φωνάζει στην οικογένειά της, στους έρωτες και στους φίλους της, για να εκφράσει ακόμα μια φορά το παράπονό της.
Ως Σωτηρία Μπέλλου, ζει δόξες επί σκηνής. «Γνωρίζει» τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Σαββόπουλο, και πολλούς άλλους του ιδίου βεληνεκούς και γεμίζει μαγαζιά λέγοντας τραγούδια τους. Τα μουσικά διαλείμματα που σας έλεγα. Τα ακούς από τα μεγάφωνα και ξεδιψάς. «Δε λες κουβέντα», «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Πριν το χάραμα», «Κάνε λιγάκι υπομονή», «Το μινόρε της αυγής»…
Η κ. Κώνστα έχει δίπλα της σχεδόν σε όλη την παράσταση μια νοσοκόμα –την υποδύεται η ηθοποιός Έφη Κόντα-. Έμαθε πολλά κι αυτή για τη ρεμπέτισσα. Όπως κι εγώ. Έμαθα λίγο από αυτό που είχε στην ψυχή της και τα τραγούδια της ακούγονται πιο δυνατά τώρα μέσα μου.
Στο πρόγραμμα η πρωταγωνίστρια γράφει για κάποιους που πέρασαν από αυτόν τον τόπο και μείνανε. Το λέει για τη Μπέλλου. Αν δείτε την παράσταση θα συμφωνήσετε πως και η Ντίνα Κώνστα ανήκει ήδη σε αυτή την κατηγορία.
