Το έπιασα στα χέρια μου, μετά από παρότρυνση ενός φίλου, στα πλαίσια μιας ψυχικής και ψυχολογικής αναζήτησης που κάναμε και οι δύο εκείνη την περίοδο, μιας και αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να αποκοπώ για κάποιο διάστημα από όσους και όσα βρίσκονταν γύρω μου προκειμένου να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου σε μια σειρά. «Δεν είναι τόσο εύκολο να αποκοπείς από το περιβάλλον σου όσο συνεχίζεις να ζεις μέσα σ’αυτό. Εδώ ο άλλος χρειάστηκε να κλειστεί σε πηγάδι για να τα καταφέρει». Ήταν τα λόγια του αυτά που κατάφεραν τότε να με ιντριγκάρουν τόσο, ώστε να διαβάσω γι’αυτό το τύπο που τα κατάφερε. Και κάπως έτσι, ο μεγαλύτερος Ιάπωνας παραμυθάς μπήκε στη ζωή μου,και κυριολεκτικά την άλλαξε, με εμένα να ελπίζει κάθε χρόνο πως θα κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μια μαγική πένα που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο, μιας καιείναι δύσκολη πίστα το να μην ενδώσεις σε ένα ακόμα κεφάλαιο κάθε φορά. Ο Μουρακάμι με μαεστρία περιγράφει ένα κυνήγι προσωπικής αυτογνωσίας που όλοιπρέπει να κάνουμε τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας (ιδανικά και περισσότερες) ώστε να διαπιστώνουμε που είμαστε, που κατευθυνόμαστε και που θέλουμε πραγματικά να πάμε. Ένα must read,που είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό βιβλίο.
Η γάτα του Τόρου Οκάντα εξαφανίζεται κι αυτό αναστατώνει τη γυναίκα του, που γίνεται όλο και πιο απόμακρη. Ύστερα αρχίζει μια σειρά από μυστηριώδη τηλεφωνήματα.
Και καθώς ξετυλίγεται αυτή η συναρπαστική ιστορία, η απλή, μετρημένη και κάπωςανιαρή ζωή του Οκάντα (ο οποίος μαγειρεύει, διαβάζει, ακούει τζαζ και όπερα και πίνει μπίρα στο τραπέζι της κουζίνας του) έρχεται τα πάνω κάτω, και ξεκινάειένα αλλόκοτο ταξίδι με αφανείς οδηγούς διάφορους παράξενους ανθρώπους, που οκαθένας έχει να διηγηθεί και μια ιστορία.
Ο Μουρακάμι γράφει για τη σύγχρονη Ιαπωνία και το σημερινό κόσμο, γιατην αποξένωση στις πόλεις και τα ταξίδια αυτογνωσίας, και σ’ αυτό το βιβλίο,συνδυάζοντας αναμνήσεις από τον πόλεμο με μεταφυσικές ανησυχίες, όνειρα και παραισθήσεις, υφαίνει ένα ολόκληρο σύμπαν ασύλληπτης κι απατηλής ομορφιάς.
