Tag:

the-red-studio.blogspot

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Είναι γνωστή η αδυναμία μου (μας, οικογενειακώς) στον Αιμίλιο Χειλάκη. Και κάθε φορά που τον παρακολουθώ στο θέατρο, αυτή η αδυναμία μεγαλώνει. Διάβασε γιατί:

Μπορεί.

Μπορεί να γίνει Άμλετ, Οφηλία, Κλαύδιος, Γερτρούδη, μπορεί να γίνει Πολώνιος, Λαέρτης, Οράτιος, μπορεί να γίνει το Φάντασμα του Νεκρού βασιλιά. Κι όλα αυτά, στην ίδια παράσταση, μέσα σε 75 λεπτά. Και μπορεί να δώσει την ίδια πνοή και ψυχή σε όλους αυτούς τους ήρωες, υπενθυμίζοντας παράλληλα σε εμάς τους θεατές πώς στο θέατρο το απλό μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο, πλούσιο και πλήρες.

Φωνάζει.

Φωνάζει γιατί ζητά εκδίκηση, φωνάζει από τον πόνο της απώλειας, φωνάζει από τις τύψεις, φωνάζει από τον φόβο και την απόγνωση. Και μέσα από όλες αυτές τις φωνές, φωνάζει και σε εμάς, σε εμένα και σε εσένα ξεχωριστά: “Πράξε. Ζήσε. Πράξε. Ζήσε“. Κι ας φοβάσαι. Ζήσε. (πόσο ευχαριστιέμαι όταν μια παράσταση μου αφήνει αυτό το μήνυμα. αυτό θέλω)

Τολμάει.

Τολμάει να σταθεί μόνος του στη σκηνή και τολμάει να αναμετρηθεί με όλους τους ήρωες ενός σαιξπηρικού έργου που έχει διασκευαστεί και ανεβαστεί και κινηματογραφηθεί δεκάδες φορές. Τολμάει να συνυπογράψει και τη σκηνοθεσία αυτού του πρωτότυπου ανεβάσματος (μαζί με τον Μανώλη Δούνια). Και σε μια εποχή που ο εντυπωσιασμός λειτουργεί ως ένα μέσο έλξης του θεατή, εκείνος τολμάει να χρησιμοποιήσει ως μοναδικά μέσα έλξης το κείμενο (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) και το σώμα του.

Και για όλα τα παραπάνω: Πετυχαίνει.

Μόνος με τον Άμλετ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μέχρι 9/2.

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/02/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο: “Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δύο αδέρφια, ένας άνδρας και μία γυναίκα, που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, ή που ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς, ή που έχουμε υπάρξει (δεν έχει σημασία, είναι τόσο οικείοι μας) έρχονται αντιμέτωποι με μια ολόκληρη κοινωνία, με μια ολόκληρη γενιά, με μια Ελλάδα που υποφέρει. Έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση, με την ανεργία, τους κόπους και τα πτυχία που έχουν πάει χαμένα, τις προσπάθειες που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τα βιογραφικά που μένουν αναπάντητα, τις σχέσεις που διαλύονται, τους δεσμούς που καταντούν ανύπαρκτοι, την αγάπη που δεν βρίσκει χώρο να ανθίσει, τις ακραίες αποφάσεις ζωής που στόχο έχουν απλά την επιβίωση.

Μια κραυγή αγωνίας είναι το νέο έργο του Γιώργου Μανιώτη, στο οποίο δίνουν ζωή η (καλύτερη από ποτέ!) Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και ο Γιάννης Γούνας. Οι δύο ήρωες κινούνται, πράγματι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόσο στις μεταξύ τους συζητήσεις, όσο και στις προσωπικές επιλογές τους. Γελούν και κλαίνε, διαφωνούν και συμφωνούν, τρομάζουν και ηρεμούν, απογοητεύονται, φωνάζουν, παραιτούνται ή προσπαθούν.

Μια κραυγή (Mπράβο Αλεξάνδρα, μπράβο Γιάννη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο έργο να παίζει κανείς). Πώς μπορείς, αναρωτιέμαι, να κρίνεις μια παράσταση που -παρά τα μυθοπλαστικά στοιχεία της- έχει καταφέρει να καθρεφτίσει μια γενιά, μια ζωή; Κι αν όχι ακριβώς τη δική μας ζωή, σίγουρα του διπλανού μας, του φίλου μας, του γνωστού μας.

Παρακολουθώντας τα ξεσπάσματα των δύο ηρώων, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσες φορές έκλαψα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων για τα όνειρα που ίσως να μην υλοποιηθούν ποτέ, για όσα φανταζόμουν ότι μπορώ να κατακτήσω και σταδιακά ξέχασα, για τα κάστρα που γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή, για τα χρήματα που δουλεύτηκαν αλλά χάθηκαν, για αυτό το “lifestyle που φταίει για όλα”, για, για, για… (Άραγε έχει κερδίσει ποτέ κανείς αυτή τη μάχη με την κρίση;)

Και ξέρετε κάτι; Τελικά, για μένα δεν έχει σημασία πόσα όνειρα μπορεί να χαθούν γιατί ευτυχώς, τα όνειρα δεν εξαντλούνται. Ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα μπορεί να χαθούν, γιατί όσα κι αν έχουμε ποτέ δεν είναι αρκετά, ούτε μας κάνουν ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση. Σημασία έχει να μη χάσουμε τον εαυτό μας, να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πώς να αγαπάμε, πώς να απλώνουμε το χέρι μας με την ελπίδα πως κάποιος θα το πιάσει.
xxx
N.

ΥΓ: Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/01/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για Θέατρο : “Sugar-Μερικοί το προτιμούν καυτό”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Ας πούμε πως αν για τους θεατές ήταν πολυανεμενόμενη η παραγωγή αυτή της Ελληνικής Θεαμάτων, εγώ την περίμενα με μια δόση extra περιέργειας, γιατί μέσω του περιοδικού είχα γράψει και ξαναγράψει κείμενα για αυτή, πότε για τις πρόβες των πρωταγωνιστών και πότε για τα αισθήματά τους. Και ήταν όλοι πιο ενθουσιασμένοι από ότι μπορείς να φανταστείς. Δεν με απογοήτευσαν.

α) Γιατί αγαπώ τα μιούζικαλ, τα τραγούδια και τον χορό (αν σου αρέσουν κι εσένα τα μιούζικαλ, έχεις έναν πολύ βασικό λόγο για να μην τη χάσεις -εξάλλου, ο Σταμάτης Φασουλής γνωρίζει το είδος πολύ καλά!).

β) γιατί κάθε παράσταση, όπως έχω γράψει, μου αφήνει ένα δικό της ξεχωριστό συναίσθημα. Το Sugar είναι ένα μιούζικαλ που σου αφήνει χαρά -και μη μου πεις ότι δεν θες να χαρείς.

γ) Επίσης, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα γελάσεις πολύ (κυρίως με τον Γιάννη Ζουγανέλη) και θα πάρεις πολύ ενέργεια από τον Κώστα Βουτσά (δεν βρίσκω ένα επίθετο αρκετό για να τον χαρακτηρίσει). Η Ζέτα Μακρυπούλια -και τι δεν έχει γραφτεί για το κορίτσι αυτό, που πραγματικά θα ήθελα να μην προσθέσω τίποτα- ήταν πολλά-πολλά σκαλοπάτια ψηλότερα από τις προηγούμενες θεατρικές της δουλειές και έλαμπε όσο δεν πάει.

δ) Ξεχωρίζουν σε μικρότερους ρόλους (αλλά από αυτούς που το κοινό χειροκρότησε με περίσσιο ενθουσιασμό η Νάντια Κοντογεώργη και ο Λευτέρης Ελευθερίου).

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

10/12/2013 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ερωτικές Ιστορίες, από τη Ναταλία Αργυράκη….

written by The K-magazine

Συχνά-πυκνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, στις συνεντεύξεις που παίρνω από καλλιτέχνες ή πρόσωπα της showbiz, ρωτάω περί έρωτος. Κι όχι μόνο εγώ, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι του lifestlyle. Είσαι ερωτευμένος/η αυτή την εποχή; Τι σημαίνει για σένα έρωτας; Ερωτεύεσαι εύκολα; Πώς είσαι όταν είσαι ερωτευμένος/η; Πιστεύεις στο “άλλο μισό”; Κι άλλα τέτοια. Στα οποία, οφείλω να παραδεχτώ, ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων, απαντάει με τόσο ενθουσιασμό και στόμφο, σαν να είχαν ανακαλύψει οι ίδιοι την έννοια του έρωτα. Ο έρωτας είναι για εκείνους “κινητήριος δύναμη“, είναι “αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους“, είναι “το παν“, μπλα, μπλα, μπλα, είναι ο λόγος που η Γη γυρίζει,το καταλάβαμε.

Όχι, όχι, δεν είμαι ειρωνική, ας πούμε ότι τους πειράζω λίγο:

α) γιατί οι περισσότεροι τα λένε αυτά όταν είναι μόνοι τους/single δηλαδή και

β) γιατί αν κλείσεις το μαγνητοφωνάκι και τους γνωρίσεις λίιιιιγο παραπάνω από όσο διαρκεί μια συνέντευξη, ενδέχεται να διαπιστώσεις πως συνήθως ΘΕΛΟΥΝ να είναι μόνοι.

Άρα ο έρωτας είναι μια ιδανική έννοια για την οποία φλυαρούν αλλά συχνά δεν ζουν.

Κι εμένα μου έκανε ένας νέος φίλος πρόσφατα την ερώτηση αν έχω ερωτευτεί τρελά. Για την ακρίβεια με ρώτησε αν έχω ζήσει την καψούρα, αυτή που σε ρίχνει στα πατώματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δίστασα λίγο να του απαντήσω. Τελικά, του απάντησα την αλήθεια: ότι έχω κλάψει πολλές φορές για έρωτα, έχω νιώσει πληγωμένη από τον έρωτα, αλλά δεν είμαι ο τύπος που πέφτει στα πατώματα. Και του είπα ακόμη ότι σε κάθε μου σχέση όταν τη ζούσα, ένιωθα πολύ ερωτευμένη, αλλά εκ των υστέρων, κοιτώντας για παράδειγμα, τώρα πίσω στο παρελθόν μου, αυτό που ένιωθα μου φαίνεται… λίγο.

Και ίσως ήταν (ξενέρωτη απάντηση, ε;)

Ίσως, πράγματι, στις τρεις ουσιαστικές σχέσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, να μην έζησα αυτό που περιγράφεται ως “απόλυτος έρωτας“. Γιατί και στο δικό μου μυαλό, όπως και στων συνεντευξιαζόμενων μου, είναι κάτι ιδανικό ο έρωτας. Είναι ένα αίσθημα μαγικό που σου δίνει φτερά, χαρά, χαμόγελα… Εγώ αυτό το ζω στο πρώτο μέρος μιας σχέσης, όταν ακόμη είμαστε στην αρχή και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου και τα συναισθήματα που με κυριεύουν είναι δύο: η ανυπομονησία και η λαχτάρα.

Μετά από (λίγο ή πολύ) καιρό, κάτι περίεργο συμβαίνει (να φταίνε άραγε τα άστρα;) και ο έρωτας γίνεται πόλεμος, άγχος, βάρος, ζήλια, ερωτήματα και ερωτηματικά, τηλέφωνα, σιωπή. Ε, τότε δεν ήταν έρωτας.

Κοιτώντας ως single τον εαυτό μου σε σχέση, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό αγχωμένο, όχι χαρούμενο. Πιεσμένο, όχι ανέμελο. Έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός του. Κι εκεί έρχομαι να πω: αν ο έρωτας δεν είναι χαρά, τότε δεν είναι έρωτας (κι αν το προχωρήσω λίγο ακόμη, θα πω ότι αν δύο άνθρωποι δεν ‘κολλάνε’ σαν μαγνήτες, δεν συμπληρώνονται και δεν χαμογελούν ακόμη και τα μάτια τους όταν κοιτάζονται, άστο να πάει, άστο). Αν ο έρωτας είναι ενθουσιασμός, αν είναι επιθυμία και διάθεση για μοίρασμα, τότε έχω ζήσει πολλούς.

Αν όμως είναι κάτι ΑΠΟΛΥΤΟ, που μόνο με λίγους (ή μόνο με έναν) μπορείς να το μοιραστείς, τότε θα συμπεριλάβω τον εαυτό μου στην κατηγορία των αιώνιων ρομαντικών που πιστεύουν σε αυτό.

PS: Αγαπημένα love stories on screen, όπως πάντα: Dirty Dancing, Ο Άγγλος Ασθενής, Before Sunrise (Πριν το ξημέρωμα), Τα Χρόνια της Αθωότητας, Annie Hall.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Σχετικά άρθρα:

–Έρωτας ή αγάπη; από την Jasmine (Asiko) Altunyan

–«Ερωτας κατά παραγγελία», από την Μαρία Κωσταλά

–«Ερωτας χωρίς ανταπόκριση…και τώρα τι κάνουμε;», από τη Χριστίνα Παύλου

06/12/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Cabaret , από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστρέφει με ένα καινούργιο μεγάλο στοίχημα. Μεγάλο, γιατί το θεατρικό έργο έχει βραβευτεί με 8 βραβεία Tony ενώ η κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια τη Λάιζα Μινέλι ως Σάλι Μπόουλς έχει αποσπάσει 8 Όσκαρ. Στο ελληνικό κοινό το μιούζικαλ έχουν παρουσιάσει η Μάρθα Καραγιάννη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά και η Εβελίνα Παπούλια.

«Το Καμπαρέ ονειρευόμουν να το ανεβάσω πάνω από 10 χρόνια. Σχεδόν δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή να γίνει. Δεν έχω άγχος να συγκριθώ με όσους το έχουν ανεβάσει. Το στυλ μου είναι διαφορετικό. Η δική μου παράσταση δεν μπορεί να συγκριθεί με της Αλίκης που είχε την αισθητική της εποχής που την έκανε» τονίζει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. «Το κοινό των ηρώων αυτών είναι ότι αντιμετωπίζουν ένα υπαρξιακό δράμα σε μια εποχή που διαλύονται τα πάντα.Είναι επίκαιρο, παρότι μιλάμε για μια εποχή αθωότητας, ενώ τώρα υπάρχει πλήρης συνείδηση του τι συμβαίνει γιατί υπάρχει μνήμη και παραδείγματα στην ιστορία». Στον ρόλο του Κομπέρ ο Δημήτρης Λιγνάδης. «Ο Κομπέρ είναι μια φωτεινή και ταυτόχρονα σκοτεινή προσωπικότητα. Αυτό είναι το Καμπαρέ. Είναι κάτι που για δύο ώρες το ευχαριστιέται ο πελάτης και τις άλλες 22 το κουβαλάμε στο σπίτι μας. Είναι η εμμονή, η εξάρτηση από την τέχνη. Είναι ένας ευχάριστος τύπος που κάνει αστεία, σόου, φαιδρά και ιλαρά πράγματα και παράλληλα είναι περσόνα σκοτεινή. Δεν είναι κόντρα ρόλος. Έτσι είναι όλη μου η ζωή» παραδέχεται.

“Η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι ότι συνεργάζομαι με την Τάνια Τσανακλίδου με την οποία είμαστε συμμαθητές από το πρώτο έτος της σχολής του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ επαγγελματικά. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κλάψω» λέει ο Μιχάλης Μητρούσης. “Ακόμη και στην πρόβα έχω αγωνία. Μπορεί να είναι η τελευταία παράσταση κι εγώ να πω ‘δεν ήμουν καλός σήμερα’.Έχω μια διαγωγή που δυστυχώς λείπει από τη θεατρική πραγματικότητα, αλλά υπάρχει εδώ. Έχουν αγωγή αυτά τα παιδιά, όχι έπαρση».

Η Τάνια Τσανακλίδου παραδέχτηκε τους λόγους που, αν και είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, αποφάσισε να επιστρέψει. «Το έργο έχει αντιστοιχίες με τον εφιάλτη που έχουμε σήμερα. Ο ρόλος με ‘γρατζούνισε’ και με διέγειρε να τον προσεγγίσω. Στο διάστημα που μεσολάβησε, έκλεινα το τηλέφωνο στο πρώτο λεπτό χωρίς να ακούσω τις προτάσεις». Η Φρόιλαϊν Σνάιντερ που υποδύεται “ακυρώνει τον εαυτό της, εξαιρεί τον εαυτό της από τη χαρά λόγω φόβου. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που υποκύπτει στους φόβους αν και τελευταία αυτά που ζούμε με τρομάζουν. Η ανοχή μας με τρομάζει. Ο συμβιβασμός με όσο το δυνατόν λιγότερα για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο υποβιβασμός της ποιότητας ζωής, των σχέσεών μας, ο φόβος να πάρουμε ένα ρίσκο»

Τον ρόλο της Σάλι Μπόουλς ενσαρκώνει η Μαρία Ναυπλιώτου, στην τρίτη της συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο μετά τη Bossa Nova και τον Τιτανικό. «Γνωριζόμαστε από πολύ μικροί, από τότε που ήμασταν και οι δύο χορευτές. Τον πιστεύω πάρα πολύ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία μέσα μου όταν πρόκειται να συνεργαστώ μαζί του. Κάθε ρόλο που έχω παίξει τον έχουν υποδυθεί μεγαθήρια. Δεν μπορείς να συγκριθείς και να αναμετρηθείς με μια ηθοποιό. Με το ρόλο αναμετριέμαι, όχι με την Λάιζα Μινέλι».

Στο μιούζικαλ επιστρέφει και η Νάντια Μπουλέ μετά την περσινή εμφάνισή της στο Fame. «Η Φρόιλαιν Κοστ που υποδύομαι είναι ένα κορίτσι νέο που γίνεται πόρνη στην προσπάθειά της να επιβιώσει. Ταυτόχρονα επειδή θέλει να είναι με τους ισχυρούς στη ζωή της φαίνεται ότι έχει φιλοναζιστική ιδεολογία. Είναι κόντρα ρόλος ως προς την αντιμετώπιση της ζωής. Στην αρχή ήμουν μαζεμένη, δεν ήξερα ούτε πώς πρέπει να κινηθώ. Στην πορεία έφυγαν οι αναστολές και προσαρμόστηκα” λέει.

Ο Γιώργος Νανούρης υποδύεται τον Κλίφορντ Μπράντσο, τον Αμερικανό συγγραφέα που έρχεται στο Βερολίνο. «Είναι ένας συγγραφέας που προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του, ταξιδεύει ανά τον κόσμο και φτάνει στο Βερολίνο να βιώσει την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Όταν φεύγει κάνει μυθιστόρημα αυτή την εμπειρία. Είχα δει τις προηγούμενες δουλειές του Κωνσταντίνου και ήθελα πολύ να αποτελέσω μέρος του κόσμου του» αποκαλύπτει. «Είμαστε όλοι διαφορετικοί σε αυτή την παράσταση. Αυτή την εποχή τα στεγανά έχουν καταργηθεί. Ας ανοίξουμε τους ορίζοντές μας. Όταν καθένας στο είδος του είναι καλός, τότε ο συνδυασμός μπορεί να φέρει καταπληκτικό αποτέλεσμα».

Στη δεύτερη συνεργασία του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης υποδύεται τον Ερνστ Λούντβιχ, έναν πρόσχαρο Γερμανό, που είναι ο πρώτος άνθρωπος που συναντάει ο συγγραφέας. «Στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι εκμεταλλεύεται τη φιλία του Κλίφορντ για να του φέρνει χρήματα λαθραία, τα οποία καταλήγουν στη χρηματοδότηση των ναζί. Είναι ιδεολόγος, πιστεύει ότι μπορεί να φτιάξει μια τέλεια Γερμανία. Προσωπικά, επειδή είμαι εγκεφαλικός και δύσπιστος, έχω αντιστάσεις σε οτιδήποτε απόλυτο και μαζικό, είτε είναι πολιτικές ιδεολογίες ή θρησκευτικά πιστεύω» λέει.

**Το κείμενό μου, όπως περίπου δημοσιεύθηκε στο ΟΚ! τεύχος 413.

Backstage photos: Γιάννης Ευαγγελίου

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

09/10/2013 1 comment

LIFE&STYLE

“It’s Raining Men”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Αυτό το ποστ δεν αναφέρεται (μόνο) στους άντρες ως συντρόφους ή ως φίλους. Δεν θα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο να αναφερθώ σε αυτό, άλλωστε. Θα σας περιγράψω μερικές αληθινές σκηνές, στιγμιότυπα από μία καθημερινότητα έτσι κι αλλιώς δύσκολη για όλους, αλλά η οποία -κατά τη γνώμη μου- δεν αποτελεί άλλοθι για να ξεχνάει κανείς πώς να συμπεριφέρεται. Και δεν παριστάνω το σαβουάρ βίβρ, αλήθεια, αλλά αυτός ο εκμοντερνισμός των πάντων με κάνει να αποζητώ εποχές πιο κλασικές και ρομαντικές, όπου υπερίσχυε ο πληθυντικός αριθμός ανάμεσα σε αγνώστους, όπου ένας άντρας καλημέριζε μία γυναίκα όταν διασταυρώνονταν στον δρόμο ή έσπευδε να τη βοηθήσει να μεταφέρει κάτι, που ήξερε πότε να κάνει ένα κέρασμα, πού και πώς να φλερτάρει και το κυριότερο, που ό, τι έλεγε τη νύχτα, το πίστευε και την ημέρα.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

Η Σ. μένει σε ένα διαμέρισμα σε κεντρικό δρόμο περιοχής των δυτικών προαστίων. Παρκάρει το αυτοκίνητό της καθημερινά κάτω από το σπίτι της. Μένει μόνη. Στη μία γωνία του δρόμου είναι ένα ζαχαροπλαστείο. Επί σειρά εβδομάδων, όταν είχε μόλις μετακομίσει στην γειτονιά, ο 50χρονος ιδιοκτήτης (διόλου γλυκός, όπως τα προϊόντα του) της απαγόρευε να παρκάρει μπροστά στο μαγαζί του (για την ακρίβεια, ούτε και εκτός του οπτικού του πεδίου) με την δικαιολογία ότι δεν μπορεί να σταθμεύσει τα πρωινά το ΦΟΡΤΗΓΟ (μεγέθους λεωφορείου;;;) που του παραδίδει υλικά. Της άφηνε και απειλητικά σημειώματα στο παρμπρίζ. Εκείνη άλλαξε τακτική κι εκείνος πάρκαρε το δικό του αυτοκίνητο στη θέση.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Στην ίδια γειτονιά, κάτω από το σπίτι της Σ. υπάρχει μία σχολή οδηγών κι ένα κατάστημα με οικολογικούς λαμπτήρες. Μπροστά τους έχει αρκετό χώρο για πάρκινγκ, αλλά μόνο για τα δικά τους οχήματα. Μια φορά η Σ. πάρκαρε μπροστά από το κατάστημα με τους λαμπτήρες προκειμένου να φορτώσει το αυτοκίνητό της με βαλίτσες και διάφορα άλλα πράγματα, καθώς αναχωρούσε για διακοπές. Οι νεαροί (35αρηδες) ιδιοκτήτες βγήκαν και (όχι, δεν προθυμοποιήθηκαν να την βοηθήσουν) την επέπληξαν για το θράσος της. Αντίστοιχα, ο 45χρονος δάσκαλος της σχολής οδηγών, μία άλλη φορά που εκείνη σταμάτησε με αλάρμ για να πάρει μία βαριά τσάντα που είχε ξεχάσει στο διαμέρισμα, κόρναρε χωρίς σταματημό και ακόμη κι όταν την είδε να προσπαθεί να μεταφέρει την αποσκευή με δυσκολία, προτίμησε να κάνει υστερικές χειρονομίες και να την βρίσει (“δεν βλέπεις μωρή ότι έχει πάρκινγκ;), αντί -όχι να βοηθήσει-

τουλάχιστον να κατανοήσει.

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

Η Λ. έχει βγει με τον καλό της φίλο Π. σε ένα μπαρ της παραλιακής. Εκεί συνάντησαν τον γκέι φίλο τους Κ. με έναν γνωστό τους, τον Χ. (straight). Γίνανε γρήγορα μία παρέα. Εκτός από τον Χ. που όχι μόνο απέφευγε να μιλήσει αλλά επιδεικτικά κοιτούσε από την άλλη μεριά και όταν αστειευόμενη η Λ. του είπε ότι τους αποφεύγει, την ειρωνεύτηκε λέγοντας στον Κ: “ασχολήσου εσύ” και γύρισε την πλάτη του. Στο τέλος της βραδιάς, οι τέσσερις ήταν έξω από το μαγαζί και καληνυχτίζονταν, με εξαίρεση τον Χ. που περίμενε πιο πέρα τον Κ. Χωρίς να πει “καληνύχτα” στους άλλους δύο, και με αφορμή μια ψιχάλα, διέκοψε τη συνομιλία τους τραβώντας τον Κ. να φύγουν… για να μην βραχούν.

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ο Τ. αγαπάει τα χρήματα, τα αγαπάει και τα μετράει, τα αποταμιεύει, τα υπολογίζει, τα ξοδεύει μόνο για ότι αφορά τον ίδιο, ποτέ τους άλλους, δεν δανείζει, δεν χαρίζει, δεν κάνει δώρα. Αφού τα δουλεύει, δικά του είναι, καλά κάνει να τα διαχειρίζεται όπως νομίζει. Αν και κάποιες φορές παραπονιέται ότι δεν είναι αρκετά, κι ας ξέρουν οι φίλοι του ότι δεν στερείται περιουσιακών στοιχείων. Σε μία έξοδο με φίλους, βρέθηκε στη θέση να πληρώσει το δικό του ποτό και της καλής του φίλης Δ. η οποία του έδωσε τα χρήματα. Φυσικά, η οικειότητα που είχαν δεν επέτρεπε κεράσματα. Προκειμένου να μετρήσουν τα ευρώ και κανείς να μην βγει χαμένος (-πάρε δύο, -όχι δώσε τρία και θα σου χρωστάω, -όχι θα σου χρωστάω εγώ, κλπ) παραλίγο να τσακωθούν. Για ένα ποτό.

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

Ο Γ. βγήκε με παρέα. Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Μετά από (αρκετό) αλκοόλ η διάθεση ακόμη καλύτερη και η αυτοπεποίθηση στα ύψη. Τσουπ, να ‘σου η Ε. Του αρέσει. Τη φλερτάρει. Πολύ. Για ώρα. Εκείνη παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει. Άλλωστε δεν είναι “από εκείνες”. Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά, πιστεύει. Εκείνος θυμώνει. Την επόμενη ημέρα, μέσω φίλων, ξανασυναντιούνται. Νηφάλιοι πια. Με διάθεση να τα ξαναπούν σε άλλο κλίμα. Ο εγωισμός του Γ. όμως δεν του επιτρέπει να την πλησιάσει ξανά, με πιο κουλ διάθεση. Αντίθετα, διατυμπανίζει στους κοινούς φίλους ότι το προηγούμενο βράδυ τη φλέρταρε μόνο και μόνο γιατί είχε πιει παραπάνω.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΥΓ: Εσείς που ίσως αναγνωρίσετε πρόσωπα και καταστάσεις, σωπάστε. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

22/07/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Πλούτος” του Αριστοφάνη, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

O Aριστοφάνης ήταν πάντοτε από τους αρχαίους συγγραφείς που απολάμβανα ιδιαίτερα να διαβάζω, αλλά όχι το ίδιο να παρακολουθώ στο θέατρο. Ίσως γιατί στη θεατρική προσαρμογή του επιδέχεται αλλαγές, που πολλές φορές νιώθω ότι αλλοιώνουν αυτό που αισθανόμουν όταν τον διάβαζα.

Για δεύτερη φορά παρακολούθησα τον Πλούτο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αυτή τη φορά υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Διονύση Σαββόπουλου και με τους (αγαπημένους μου) Νίκο Κουρή και Χρήστο Λούλη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Χρεμύλου και του δούλου του Καρίωνα, μαζί με την (ταλαντούχα ό, τι κι αν κάνει) Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Πενίας. Μαζί τους ο Μάκης Παπαδημητρίου στον ρόλο του Πλούτου.
Μου άρεσε αυτή η εκδοχή, με διασκέδασε, αισθάνθηκα ότι δεν “αλλοίωσε” τον Αριστοφάνη των βιβλίων μου.
Ιδιαίτερα συνέβαλε στο αποτέλεσμα η μουσική και τα χορικά κομμάτια της παράστασης με την υπογραφή του Δ. Σαββόπουλου -ενδιαφέροντα, απολαυστικά-, τα ξεχωριστά κοστούμια του Άγγελου Μέντη και οι χορογραφίες του Ερμή Μαλκότση.

Πλούτος ή Πενία; Ή μήπως και τα δύο; Ποιος διαφθείρει και ποιος όχι; Ποιος συμβάλει σε ένα καλύτερο και ποιοτικότερο παρόν; Μπορούμε να γίνουμε όλοι έντιμοι και κατ’επέκταση, πλούσιοι; Κι αν συμβεί αυτό, ποιος θα είναι αγρότης; Ποιος θα ράβει; Ποιος θα είναι φούρναρης; Εγώ λέω, όπως και ο Αριστοφάνης, ότι στο όνομα του πλούτου αλλά και της φτώχειας έχουν γίνει και εξακολουθούν να γίνονται “εγκλήματα”, και ότι το ιδανικό βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση. Μέτρον Άριστον, λοιπόν. Ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός. Καθαρός (από συνείδηση, τουλάχιστον).

Info: Ο Πλούτος γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Σε αυτήν ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και την διαφθορά που ο πλούτος συνήθως επιφέρει.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

16/07/2013 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Stoker, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Ένα άγνωστος, μυστηριώδης, γοητευτικός, παράξενος θείος που εμφανίζεται από το πουθενά στη ζωή σου, είναι ένα μάλλον ιντριγκαδόρικο ξεκίνημα για μία ιστορία (και ταινία). Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Stoker. Ο θάνατος του Richard Stoker είναι η αφορμή για να κάνει την εμφάνισή του ο μικρότερος αδερφός του, Charlie -του οποίου την ύπαρξη σχεδόν αγνοούσαν τα λοιπά μέλη της οικογένειας, δηλαδή η σύζυγος του αποθανόντα και η ιδιαίτερη κόρη της.

Κι αυτός αποφασίζει για ένα διάστημα να μείνει μαζί τους.

Στ’ αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν την συστήνω ή όχι αυτή την ταινία. Ας πούμε ότι ήταν αρκετά αιματηρή για τα γούστα μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αιματηρή ή τρομακτική για κάποιους άλλους. Γι’ αυτό θα αρκεστώ να πω ότι έχει μία πολύ ωραία σκηνοθεσία (Chan-wook Park, ο σκηνοθέτης του Oldboy και της Δίψας), μια υπέροχη φωτογραφία και ένα καστ ιδανικό, καθένας στον ρόλο του (ειδικά ο Matthew Goode που ενσαρκώνει τον…διάβολο με το αγγελικό πρόσωπο, αλλά και οι Nicole Kidman και Mia Wasikowska).

Η έλξη προς τον κίνδυνο, το κακό και τη βία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της νεαρής India (Mia Wasikowska) η οποία ενώ διαπιστώνει σχετικά νωρίς ότι τα κίνητρα του θείου της δεν είναι τόσο αθώα όσο πίστευε, αντί να τρομάξει, τον ερωτεύεται. Και το χειρότερο: δείχνει να του μοιάζει.

Και κάπου ανάμεσά τους η μητέρα της (Nicole Kidman), που ζει στον δικό της κόσμο, η χήρα που δεν διστάζει να πλησιάσει τον κουνιάδο της αλλά δεν έχει τολμήσει ποτέ ούτε καν να χτενίσει την κόρη της.

Κι ενώ ως θεατής μπορεί να συμπονέσεις το μοναχικό κορίτσι που ασφυκτυά στο σπίτι αυτό, καθώς έχασε τις κοινές στιγμές του κυνηγιού με τον πατέρα της, που τόσο απολάμβανε, στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι ότι παραείναι σκληρή αυτή η ιστορία ενηλικίωσης, και για το κορίτσι και για τους άλλους.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

17/04/2013 0 comment

ART & CULTURE

“Time Out”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Η φήμη και η δόξα, η αγάπη μεταξύ μητέρας και κόρης, η επιτυχία, ο μεγάλος έρωτας και η αυτοκαταστροφή, η προσδοκία, η λαχτάρα για αναγνώριση και επιβράβευση, η θυσία, η ζήλια, ο χωρισμός και η τρέλα. Διαχρονικά θέματα, αιώνια έμπνευση για τον κινηματογράφο, το θέατρο, την Τέχνη. (πολλά, κι όμως, χωράνε όλα μέσα σε μία εβδομάδα).

FAME

Μέχρι πού θα έφτανες για να πετύχεις το όνειρό σου; Πόσο διαφέρει αυτό από την επιθυμία σου να γίνεις διάσημος, να γίνεις σταρ; Τι είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις;
Τον έρωτα, τη φιλία, την ίδια σου την αλήθεια ή τη ζωή;
Στο Fame οι μαθητές μπορεί να τραγουδούν και να χορεύουν, όμως ταυτόχρονα πονάνε, αγωνίζονται, ονειρεύονται, ερωτεύονται. Αισθάνθηκα πως επέστρεφα ξανά στο σχολείο, στις παρατηρήσεις των δασκάλων, στον αντιδραστικό χαρακτήρα των μαθητών, στις κρυφές προσδοκίες για ένα μέλλον σπουδαίο, μεγάλο, λαμπερό. Τότε που μου φαινόταν αστείο να θυσιάζεις την αλήθεια και την παιδικότητά σου για έναν καλύτερο ‘βαθμό’ (τώρα μου φαίνεται απλά θλιβερό). Είδα καλλιτέχνες επί σκηνής να κυνηγάνε -παράλληλα με τους ήρωες που υποδύονταν-, κι εκείνοι, το δικό τους όνειρο. Είδα τη δίψα στα πρόσωπά τους, τη λαχτάρα τους να πετύχουν, να χειροκροτηθούν. Μου άρεσε το Fame. Μου άρεσε γιατί ήταν μια ‘ζωντανή’ παράσταση, ένα νεύμα στο κυνήγι της φήμης, στην αναζήτηση της δόξας και παράλληλα μια αναδρομή σε ένα μιούζικαλ που δεν θυμάμαι ούτε πότε είδα πρώτη φορά, ούτε πώς έμαθα το τραγούδι του soundtrack απέξω χωρίς να το έχω πληκτρολογήσει ποτέ στο YouTube.

Είναι από αυτές τις αναμνήσεις που απλώς τις έχεις.

(Info: Θέατρον του Κέντρο Πολιτισμού ‘Ελληνικός Κόσμος’
Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ. 212 2540300)

ΔΕ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ. Μ’ ΑΓΑΠΑΣ

Η Πέγκυ Τρικαλιώτη και η Ρένη Πιττακή υποδύονται (υπέροχα) τις δύο συγγραφείς Μαργαρίτα Καραπάνου και Μαργαρίτα Λυμπεράκη, οι οποίες σε αυτή την παράσταση εμφανίζονται (σχεδόν αποκλειστικά) με τις ιδιότητές τους ως κόρη και μητέρα. Το έργο βασίστηκε στα 117 γράμματα που αντάλλασσαν -σταλμένα από το Παρίσι στο διάστημα 1962-1974- έτσι όπως τα διέσωσε και εξέδωσε η πανεπιστημιακή καθηγήτρια και λογοτέχνης Φωτεινή Τσαλίκογλου. Μια ταραχώδης σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα απούσα και ανταγωνιστική και μια (μανιοκαταθλιπτική) κόρη που έχει ανάγκη τη φροντίδα, την παρουσία και το ενδιαφέρον της. Στ’ αλήθεια, πιστεύω πως θα προτιμούσα να έχω μια πολύ πιεστική μητέρα, παρά μία απούσα, γιατί το κενό αυτής της σχέσης δεν αναπληρώνεται από καμία άλλη. Επίσης, τείνω να συμφωνήσω με την άποψη που λέει ότι κάποιες γυναίκες δεν είναι γεννημένες για μητέρες,
και καλό θα ήταν αυτό το ρόλο να τον αποφεύγουν.

(Info: Θέατρο Βασιλάκου Προφήτου Δανιήλ 3- 5 Κεραμεικός τηλ. 210 3470707)

ANNA KARENINA

Η ιστορία της Άννας Καρένινα (ηρωίδα του Τολστόι) είναι η ιστορία του απόλυτου, του αναπόφευκτου, του καταστροφικού έρωτα. Του έρωτα που παρασύρει τα πάντα, που δεν βλέπει εμπόδια, που δεν επηρεάζεται από τις κοινωνικές συμβάσεις και τα ηθικά πρέπει. Και που συνήθως έχει τραγικό τέλος. Η Keira Knightley κρατά τον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας δίπλα της τους Jude Law και τον Aaron Taylor Johnson στο ρόλο του συζύγου και του εραστή της, αντίστοιχα. Ο Joe Wright (Περηφάνεια & Προκατάληψη, Η Εξιλέωση) σκηνοθετεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ως θεατρικό έργο, επάνω σε μία σκηνή, όπου αλλάζουν διαρκώς τα σκηνικά και τα κοστούμια (πολύ ενδιαφέρουσα ματιά).
Αν θες να δεις μια κλασική ιστορία αγάπης, δες αυτή.

Αν θες να δεις μια κλασική ιστορία αγάπης, δες αυτή!

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

15/01/2013 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Let go, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

Blue Valentine

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Το έχω ξαναπεί (και ξαναγράψει): μερικές φορές πρέπει απλά να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να κοιτάξουμε μπροστά. Ή μάλλον, όλες τις φορές.

Το παρελθόν είναι ένα ακόμη μάθημα στο ημερολόγιο του μυαλού μας. Έφυγε, όμως. Πάει. Μόνο κερδισμένοι αξίζει να βγούμε από αυτό. Ούτε να το θυμόμαστε και να κλαίμε, ούτε να το εξιδανικεύουμε, ούτε να θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Κάπως έτσι γίνεται και με τα πρόσωπα του παρελθόντος. Πρέπει να φύγουν. Να μείνουν εκεί. Πόσες φορές κι εγώ γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω, πιστεύοντας πως θα δω -τι; κάποιο θαύμα;- μια καλύτερη εκδοχή αυτού που άφησα πίσω μου. Μα πόσο τραγικά λάθος έκανα. Όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ βελτιωμένες εκδοχές, αλλά οι εικόνες ήταν έως και θολές, υπενθυμίζοντάς μου ότι είναι πια πολύ μακριά, πολύ.. Ακόμη κι αν το παρόν μας δυσαρεστεί, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε ή θα θέλαμε ή ελπίζαμε πως θα έχουμε, ακόμη και τότε, μπορούμε μόνο να παλέψουμε για το καλύτερο αύριο. Όχι να ανοίξουμε ξεχασμένα σεντούκια, παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας, λέγοντάς του πως κάπου εκεί, ανάμεσα στα παλιά μας αντικείμενα θα βρούμε κάτι καλύτερο από το τώρα. Κάτι στο οποίο χρωστάμε μια ακόμη ευκαιρία. Είναι σαν να θες να πετάξεις τον ωραίο σου μοντέρνο και μεγάλο καθρέφτη επειδή ράγισε ελάχιστα στη μια άκρη, για να επαναφέρεις έναν παλιό, σκονισμένο, θαμπό καθρέφτη, πιστεύοντας πως θα βλέπεις το είδωλό σου καλύτερα. Δεν γίνεται. Μπορείς όμως να επισκευάσεις τον καθρέφτη σου.

Closer

Why isn’t love enough? (Closer)
Η Μ. και ο Σ. συναντήθηκαν σε ένα μέρος τυχαίο, αλλά σε timing κατάλληλο: πονεμένοι και οι δύο από το παρελθόν τους, παρασυρμένοι από παροδικούς δεσμούς και απογοητευμένοι. Όχι όμως τελείως. Ένα κομμάτι τους ήλπιζε ακόμη στην ύπαρξη του άλλου μισού και στην αγάπη που, επιτέλους, έρχεται κάποια στιγμή, και είναι σωστή. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν γρήγορα και παρά τις υπαρκτές (όπως σε όλες τις σχέσεις) δυσκολίες, γρήγορα βρέθηκαν να ζουν μαζί, να ονειρεύονται μαζί και να σκέφτονται πόσο τυχεροί υπήρξαν που ήρθε ο ένας στη ζωή του άλλου. Οι πόνοι του παρελθόντος έδειχναν πια γιατρεμένοι για τα καλά, ξεχασμένοι σχεδόν, αφημένοι στη λήθη. Η Μ. και ο Σ. βάδιζαν πια ευτυχισμένοι σε ένα δικό τους, καινούργιο μονοπάτι, μακριά από τα δύσβατα μονοπάτια που ξεχωριστά είχαν περπατήσει πριν. Ώσπου ο “πόνος” του Σ. μια μέρα επανήλθε, βρέθηκε μπροστά του ξανά, κι εκείνος κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει και πάλι: ή να τον απορρίψει, σαν να μην τον είδε ποτέ, ή να λυγίσει. Και λύγισε. Και βγήκε από το κοινό μονοπάτι, νομίζοντας πως δεν ήταν το σωστό. Ενώ εκείνο, το παλιό, το πονεμένο, το απωθημένο, αυτό το μονοπάτι αξίζει ακόμη μια ευκαιρία. Κι όλα αυτά τα όνειρα; Οι στιγμές; Τα λόγια; Αυτό το μοίρασμα που ήρθε και έκλεισε τις πληγές τι ήταν; Ένα γιατρικό; Τι τέλος να δώσει κανείς σε αυτή την ιστορία; Να πει ότι ήταν ένα σύντομο ξέσπασμα που συνέπεσε με μια συνάντηση από το παρελθόν ή ότι ο πόνος τελικά είναι πιο ελκυστικός από την πραγματική ευτυχία; Ότι η Μ. και ο Σ. θα συνεχίσουν να περπατούν κρατώντας πιο σφιχτά τα χέρια τους ή η Μ. θα μείνει μόνη και ο Σ. κατ’ επιλογήν θα ξαναπονέσει;

Lust,Caution

PS: Οι ταινίες από τις οποίες διάλεξα τις εικόνες είναι μερικές από τις αγαπημένες μου ιστορίες αγάπης. Οι ήρωες του Blue Valentine προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν, κι έτσι κράτησαν στο μυαλό τους τις καλές στιγμές τους και άφησαν το παρελθόν τους πίσω. Στο Closer η αγάπη δεν είναι αρκετή για να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί, γιατί υπάρχει και ο πόθος. Είναι όμως αυτή ευτυχία; Και στο Προσοχή, Πόθος (Lust, Caution), ο πόθος γίνεται έρωτας, όμως οι πράξεις των ηρώων καθοδηγούνται μέχρι τέλους από άλλα ένστικτα. Σωστό ή λάθος;

Η αγάπη νικά.
Το παρελθόν μένει πίσω.
Just let go.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

05/01/2013 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

A year in facts & photos, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Και τι δεν έγινε το 2012! Μόνο η καταστροφή του κόσμου δεν έγινε (ευτυχώς, γιατί εγώ την αγαπώ πολύ τη ζωή). Η χρονιά μπήκε με αποχαιρετισμούς στον εργασιακό χώρο, πτώχευση εταιρείας, μετακόμιση σε καινούργιο περιβάλλον και εκ νέου προσαρμογή σε δεδομένα διαφορετικά…

Και συνεχίστηκε με το καθιερωμένο, αναζωογονητικό ταξίδι στη Γαλλική Ριβιέρα, για το 65ο Φεστιβάλ Καννών, όπου είδα τον Brad Pitt και τη Nicole Kidman και έβγαλα φωτογραφία με τον John Cusack κι έχω να περηφανεύομαι ότι κοιμήθηκα (για λίγο) στην πλειοψηφία των ταινιών που είδα (ξεχώρισα, όμως αυτές). Και ακολούθησε ένα πλούσιο, καυτό καλοκαίρι μεταξύ Αθήνας και Κορινθίας, ανάμεσα στη θάλασσα και το γραφείο, την Ακρόπολη και την Κεφαλλονιά, τη συναυλία της Imany και των Red Hot Chilly Peppers, με highlight την έκδοση του τρίτου βιβλίου της μαμάς (“Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει“) για την οποία διοργανώσαμε δύο παρουσιάσεις και είδαμε και ποιοι μας αγαπούν και μας στηρίζουν πραγματικά.

Και ο Σεπτέμβρης πέρασε με ένα ακόμη φεστιβάλ Βενετίας που φέτος παρακολούθησα διεξοδικά μόνο από το διαδίκτυο (γρρρ!) αλλά ένιωθα πως ήμουν εκεί. Και ακολούθησαν κι άλλοι αποχαιρετισμοί κι άλλα ξεκαθαρίσματα προσώπων και σχέσεων και επανεξέταση του εαυτού και των άλλων και πολλές συνειδητοποιήσεις περί σχέσεων, αγάπης, εμπιστοσύνης, αλήθειας, δοσίματος και μοιράσματος.

Και φόρτιση μπαταριών εκ νέου το χειμώνα, με φουλ πρόγραμμα εργασίας και χαράς (θέατρο, σινεμά, βόλτες, εκδρομές, βιβλία), που μας φέρνει πια στην εκπνοή του 2012, όπου κέρδισα και την πρώτη θέση στην κατηγορία personal blog (και την 9η στο σύνολο των blogs) στον διαγωνισμό των καλύτερων blogs της χρονιάς που διοργάνωσε το greekblogsbywomen (όσοι με ψηφίσατε, σας ευχαριστώ!).

Κι επειδή κάθε χρόνο κάνω βαρύγδουπες δηλώσεις ότι το νέο έτος θα αλλάξω το ένα και το άλλο, και κυρίως τον εαυτό μου, και θα είμαι έτσι και αλλιώς και διαφορετική, φέτος λέω να το αποφύγω. Μπορώ μόνο να εγγυηθώ ότι ο καινούργιος χρόνος θα με βρει πιο αποφασισμένη να αλλάξω και να εξελίξω πολλά. Αυτό. Αρκεί. Η ζωή συνεχίζεται.

Happy 2013!
Ν.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

28/12/2012 0 comment