Κάποιοι το τρώνε για να δροσιστούν και άλλοι το προτιμούν ως κοκτέιλ. Το μόνο σίγουρο είναι πως το καρπούζι κάθε καλοκαίρι έχει την τιμητική του.
Στην Ελλάδα φυσικά είθισται να το προτιμούμε ως επιδόρπιο το βράδυ ή το μεσημέρι όταν πηγαίνουμε για μπάνιο ή επιστρέφουμε από την παραλία. Πρέπει πάντως να γνωρίζουμε ότι δεν συνίσταται μόνο για να προσφέρει δροσιά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το καρπούζι είναι πηγή βιταμινών και μετάλλων. Για παράδειγμα, δύο φλιτζάνια με λεπτές φέτες καρπούζι παρέχουν περίπου το 25% των ημερήσιων αναγκών σε βιταμίνη Α, το 30% σε βιταμίνη C, το 6% σε βιταμίνη Β6, το 8% σε κάλιο και μαγνήσιο και το 4% σε φώσφορο.
Το καρπούζι είναι πλούσιο σε νερό. Βοηθά στην ενυδάτωση του οργανισμού. Αν ψιλοκόψετε καρπούζι σε ένα φλιτζάνι, τότε πρέπει να γνωρίζετε ότι το 92% αυτού είναι νερό. Αντίθετα με όσα πιστεύουν οι περισσότεροι καταναλωτές, περιέχει πολύ μικρή ποσότητα σακχάρων, ακόμα λιγότερη και από ένα μήλο σε αντίστοιχη ποσότητα σερβιρίσματος.
Εκτός αυτού όμως, η κατανάλωση αυτού του φρούτου κάνει καλό και στην καρδιά. Έρευνες που έχουν γίνει, δείχνουν ότι το καρπούζι βοηθά στην υγεία της καρδιάς αφού περιέχει αργινίνη και κιτρουλίνη, ουσίες οι οποίες βοηθούν στην καλή κυκλοφορία του αίματος, αλλά και στην υγιή διατήρηση των αρτηριών της καρδιάς.
Πηγή: http://www.newsbeast.gr
2 comments
Τα καρπουζάκια της Νάξου
Το καλοκαίρι του 1983 δύο ζευγάρια από τις Σέρρες πήγαμε για διακοπές στο Πυργάκι της Νάξου σε ένα συγκρότημα με ατομικά διαμερίσματα τεσσάρων ατόμων. Στην είσοδο του συγκροτήματος που θα μέναμε, είδαμε καθισμένο ένα μικρόσωμο, ξερακιανό, μαυριδερό ανθρωπάκο που είχε μπροστά του πέντε-έξι καρπουζάκια που είχαν τα ίδια χαρακτηριστικά με τον νοικοκύρη τους. Τα συγκρίναμε με τα δικά μας καρπούζια των Σερρών και σχολιάσαμε ειρωνικά το μέγεθός τους.
Το πιο εντυπωσιακό αυτού του ανθρώπου ήταν ότι του έλειπε το ένα του μάτι και στη θέση του υπήρχε η άδεια κόγχη με μία τρυπούλα στο βάθος.
Έκανα νόημα στο Δημήτρη να πάρει ένα καρπουζάκι για να τον βοηθήσουμε και συμφώνησε.
Διαλέγει το μεγαλύτερο, περί τα δύο κιλά, το παίρνει και αφήνει ένα χαρτονόμισμα.
-Ορίστε, του λέει, είμαστε εντάξει.
-Σε παρακαλώ, φέρτο να το ζυγίσω, του απαντά ενοχλημένος και του το παίρνει από τα χέρια.
Αφού το ζύγισε είπε μια τιμή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αγοράζαμε τα καρπούζια στις Σέρρες και έψαχνε για τα ρέστα.
-Είμαστε εντάξει του λέει ο Δημήτρης και πήγε να φύγει αλλά εκείνος τον κυνηγούσε να του δώσει τα κέρματα.
Τελικά πήρε τα ρέστα γιατί ο ξερακιανός παρεξηγήθηκε και φώναζε:
-Δεν ήρθα εδώ να ζητιανέψω, ήρθα να πουλήσω την παραγωγή μου!
Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τα γέλια γιατί θεωρήσαμε πολύ αστείο να θεωρεί εκείνα τα μικρά καρπουζάκια παραγωγή.
Το απόγευμα, αφού ήπιαμε τον καφέ μας στην βεράντα έχοντας μπροστά μας μία καταπληκτική θέα προς τη θάλασσα, λέω στον φίλο μου:
-Ρε Δημήτρη, πού το έχεις εκείνο το καψίδικο, την περίληψη του καρπουζιού, που πήραμε από τον «παραγωγό»;
-Στο ψυγείο, μου απαντά.
-Άντε φέρτο να μην πιάνει χώρο.
Το πλένει καλά και το σκουπίζει σαν να ήταν μίασμα και το φέρνει στο πιάτο με ένα μαχαίρι. Το κόβει στα δύο και τότε γίνεται κάτι μαγικό.
Αποκαλύπτεται μία κατακόκκινη σάρκα που σκόρπιζε άρωμα. Μείναμε άναυδοι.
Κοιτούσα αν αυτό που κρατούσε ο Δημήτρης ήταν μαχαίρι ή μαγική ράβδος.
-Πρέπει να είναι καλό, ψέλλισα και μου ΄φυγαν τα σάλια.
Μόλις το βάζουμε στο στόμα αρχίζουμε να βγάζουμε ηδονικές κραυγές. Οι γυναίκες που ήταν μέσα άκουσαν τα μουγκρητά και βγήκαν να δουν τι γίνεται. Ίσα-ίσα που πρόλαβαν να δοκιμάσουν γιατί ήταν αυτό που λένε «να τρώει η μάννα και στο παιδί να μη δίνει».
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε στο στέκι του να τον βρούμε, αλλά πουθενά, είχε εξαφανιστεί. Ρωτήσαμε πού μένει και μας έδειξαν ένα μονοπάτι προς το βουνό που έβγαζε στο σπίτι του. Ανεβήκαμε το μονοπάτι μέχρι που τον εντοπίσαμε.
Του ζητήσαμε καμιά 10ριά καρπουζάκια και αυτός που κατάλαβε τη λαχτάρα μας με ύφος υπεροχής μάς κούνησε το δάχτυλο αρνητικά δείχνοντας ότι του τελείωσαν.
Του είπαμε να πάει να κόψει για να ξαναπεράσουμε να τα πάρουμε.
-Θα κόψω μετά από δέκα μέρες! Αυτά δεν είναι από τα καρπούζια που ξέρετε, είπε με περηφάνια. Είναι ντόπιος σπόρος, άνυδρα, αντέχουν στην ξηρασία, δεν ποτίζονται και αργούν να γίνουν. Το νερό το παίρνουν από την υγρασία της ατμόσφαιρας. Πήγε να φύγει αλλά την τελευταία στιγμή έκανε το λάθος να πει ότι έχει πέντε που ήταν παραγγελίες.
Τι ήταν να το πει; Δεν υπήρχε περίπτωση να γλυτώσει από τον Τζιμάρα που ήταν πρώτος στο ψηστήρι. Τον πήρε από πίσω και τον έπιασε στο μπλα-μπλα για να τον καταφέρει να μας δώσει από τα κρατημένα, αυτός αντιστεκόταν κουνώντας τα χέρια μέχρι που παραδόθηκε και είπε «εντάξει, μόνον ένα».
Πήγαν μέσα στο σπίτι και εγώ τους ακολούθησα. Τα είχε φυλαγμένα σε μια ντουλάπα λες και ήταν χρυσαφικά που τα έκρυβε για να μην του τα κλέψουν. Ο Δημήτρης διάλεξε το μεγαλύτερο, άφησε ένα χαρτονόμισμα και πήγε να φύγει. Ο άλλος πάλι σώνει και καλά να το ζυγίσει για να του δώσει τα ρέστα.
Πήραμε και λίγο τυρί που έφτιαχνε από κάτι προβατάκια που είχε και είπαμε χίλια ευχαριστώ.
Δεν λέω τίποτα για το εξαιρετικό τυρί, γιατί εμείς σαν λιχουδιάρηδες είχαμε ψάξει και είχαμε βρει και άλλα καλά τυριά στο νησί. Τέτοιο καρπούζι όμως δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου και ούτε πρόκειται, θα υπάρχει μόνον σαν ανάμνηση και μνήμη στον φίλο μου Δημήτρη Βούλτσιο που έφυγε πρόωρα πριν από έξι χρόνια.
Χριστόφορος Παλαμίδης
[email protected]
Σας ευχαριστουμε που μοιραστηκατε τις αναμνήσεις σας με τον φίλο σας Δ.Β.
Comments are closed.