Εις Γευσείαν: Μελιτζάνα

Όταν ήμουν μικρός, την σιχαινόμουν.

Τα χρόνια πέρασαν και οι γευστικοί μου κάλυκες άρχισαν να αναζητούν οτιδήποτε θεωρούσαν «απαγορευμένο», και τότε την συνάντησα ξανά. Στην πιο απλή και πιο γευστική-κατά τη γνώμη μου- εκδοχή της. Ψημένη στα κάρβουνα , ιδανικά καπνισμένη, λιωμένη με πιρούνι και όχι ταλαιπωρημένη σε κάποιου είδους μπλέντερ, με σκόρδο, χοντρό αλάτι, ελάχιστο πιπέρι, λίγες σταγόνες από καλό λευκό ξίδι και ελαιόλαδο, τον αγαπημένο της σύντροφο.
Τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα κι εγώ ότι η μελιτζάνα δίνει τον καλύτερο της γευστικό εαυτό της το φθινόπωρο.
Κατάγεται από την Ασία και συγκεκριμένα από την Ινδία. Στη Μεσόγειο την σύστησαν οι Άραβες όταν κατέλαβαν την Ισπανία, αλλά και οι Βενετσιάνοι λόγω της στενής μεταξύ τους σχέσης. Λέγεται πως σε ολόκληρη την Αραβική Μέση Ανατολή , εάν μια γυναίκα ρωτήσει τον άντρα της , την εποχή της μελιτζάνας, «τι φαγητό να του ετοιμάσει», εκείνος έχει δικαίωμα να την χωρίσει…

Με την μελιτζάνα συνδέονται και τα πάθη των Σεφαρδιτών, των Εβραίων από την Ιερά Εξέταση. Μία από τις μεθόδους των ιεροεξεταστών, για να εντοπίσουν όσους Εβραίους εξακολουθούσαν να είναι πιστοί την θρησκεία τους ενώ είχαν δηλώσει πως είχαν ασπαστεί τον καθολικισμό, ήταν να φέρνουν μπροστά τους ένα πιάτο με μαγειρεμένη μελιτζάνα. Εάν έπεφταν με τα μούτρα στο φαγητό, αυτομάτως κρίνονταν ένοχοι!

Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκαν 2 αιώνες μέχρι να καταφέρει να προβιβαστεί από διακοσμητικό φυτό σε φαγώσιμο και ο βασικότερος λόγος ήταν πως οι πρώτες μελιτζάνες διακατέχονταν από μια ισχυρή πικρίλα. Είναι μύθος πάντως πως τις αλατίζουμε για να κατευνάσουμε τον πικρό της χαρακτήρα όπως γράφουν πολλά βιβλία μαγειρικής. Χρησιμοποιούμε αλάτι για να κλείσουμε τους πόρους της σάρκας της και μ αυτόν τον τρόπο δεν απορροφούν πολύ λάδι κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος.

Είναι γνωστή η ιστορία του ιμάμη, που μπαΐλντισε ( λιποθύμησε ) μετά τη γευστική δοκιμή του εξαιρετικού πιάτου με μελιτζάνες, το ιμάμ μπαϊλντί. Οι ρόλοι της άπειροι όπως και οι γευστικοί της δυνατότητες δίνουν πιάτα τόσο πλήρη και απολαυστικά, που την κάνουν αξέχαστη.

Κατά τη γνώμη μου τι τηγάνισμα αναδεικνύει στο έπακρο τη γεύση της μελιτζάνας αλλά παρόλα αυτά αν προσέχουμε τη διατροφή μας μπορούμε, αφού της λαδώσουμε ελαφρά, να τις ψήσουμε στο φούρνο. Αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τις προτηγανισμένες (ή τις προψημένες) μελιτζάνες σε κάποιο μαγειρευτό φαγητό τις προσθέτουμε προς το τέλος ώστε να μη διαλυθούν αλλά κυρίως να απορροφήσουν όλα τα νόστιμα υγρά της σάλτσας.

Η μελιτζάνα αγαπάει πολύ το ελαιόλαδο, το (άφθονο) σκόρδο, τα καρύδια, την ντομάτα, το μαϊντανό, τον βασιλικό, τη ρίγανη και το γιαούρτι.
Ένα από τα αγαπημένα φαγητά κατσαρόλας είναι το κοκκινιστό αρνί με μελιτζάνες που γίνεται ακόμη πιο μελωμένο αν 10 λεπτά πριν ετοιμαστεί το αποσύρετε από τη φωτιά και το τελειώσετε στο φούρνο.

Οι ποικιλίες της μελιτζάνας είναι κατά κύριο λόγο τρεις:
*Οι φλάσκες, ιδανικές για μελιτζανοσαλάτα, μουσακά και κατσαρολομαγειρέματα. Επίσης κομμένες σε ροδέλες είναι θαυμάσιες στο τηγάνι.

*Οι τσακώνικες με μωβ-άσπρο χρώμα, με ελάχιστα σπόρια, γλυκιά γεύση και μια ανεπαίσθητη αψάδα ιδανικές για ιμάμ, τουρλού και χιουνκιάρ μπεγιεντί.

*Οι λευκές της Σαντορίνης, που πλέον καλλιεργούνται και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, με σχήμα που θυμίζει τη φλάσκα, λίγα σπόρια και μοναδικά γλυκιά γεύση. Δοκιμάστε τες σε ότι μαγειρική απόπειρα επιχειρήσετε και δεν θα διαψεύσουν καμία από τις προσδοκίες σας.

Αν σας έπεισαν οι παραπάνω λόγοι, κάντε μια βόλτα στη λαϊκή της περιοχής σας, προμηθευτείτε μελιτζάνες όλων των ειδών και μαγειρέψτε τις στους αγαπημένους σας. Σε κάποιες μάλιστα εκδοχές, όπως για παράδειγμα οι μελιτζανοκεφτέδες ή ο πουρές μελιτζάνας, θα πείσουν ακόμα και το πιο δύσπιστο παιδάκι να τις δοκιμάσει. Πάντως για να είστε σίγουροι μην αναλύσετε το περιεχόμενο του πιάτου…

You may also like