Η σχέση μου με το φαγητό είναι μια σχέση πόθου, ενίοτε και πάθους. Αγαπώ να μαγειρεύω αλλά και να μου μαγειρεύουν. Λατρεύω το σπιτικό φαγητό αλλά και το νόστιμο προσεγμένο φαγητό του δρόμου. Τα λαχταριστά μεζεδάκια μιας ταβέρνας αλλά και τις γαστρονομικές δημιουργίες γνωστών ή και άγνωστων σεφ. Δεν γνωρίζω διακρίσεις στο καλό φαγητό. Αρκεί να είναι έντιμο, με καλές πρώτες ύλες και περισσή νοστιμιά. Δεν κάνω διακρίσεις ούτε στην χώρα προέλευσης, ούτε στην μορφή της κουζίνας που δοκιμάζω. Μου αρέσουν και οι παραδοσιακές και οι μοντέρνες εκδοχές, τα απλά και τα περίπλοκα.
Έχω φάει σε πολλές χώρες διάφορα πιάτα και για να είμαι απόλυτα σαφής, βεβαίως και αγαπώ την ελληνική κουζίνα. Μάλιστα περηφανεύομαι πάντα όταν κάποιος εκθειάζει την κουζίνα μας και ψηλώνω και δυο-τρεις πόντους στα κρυφά. Ένα πράγμα όμως με ξεπερνά και μου είναι πολύ δύσκολο να το εκφράσω. Θα αφήσω τις λέξεις να μιλήσουν από μόνες τους: πιάτο γύρος-καλαμάρι με σος Μετάξα. Μάλιστα. Αυτή η… ελληνική σπεσιαλιτέ σερβίρεται στα ελληνικά εστιατόρια του Μονάχου και όχι μόνο και εδώ και δεκαετίες. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αυθόρμητη κι άρχισα να γελάω, θεωρώντας το ένα κακόγουστο αστείο.
Μην το γελάς, είναι νόστιμο, έσπευσε να με διακόψει ο φίλος μας ο Νίκος. Το έχω παραγγείλει κι εγώ. Τον κοίταξα αρχικά δύσπιστα και γρήγορα κατάλαβα πως είχε πραγματικά διαπράξει το ανομολόγητο. Και τι είναι η σος Μετάξα, βρε Νίκο; Η ελληνική παραδοσιακή σάλτσα που το πλασάρουνε;
Ενώ στην Ελλάδα η ελληνική κουζίνα όλο και ανθίζει, στην Γερμανία όλα κατρακυλούν, τουλάχιστον στα μάτια των Ελλήνων. Ελάχιστοι είναι οι Έλληνες γαστρονόμοι, που θα ξεφύγουν από τον γόρδιο δεσμό του κιτς -δήθεν ελληνικού φαγητού. Της φασολάδας και των κληματόφυλλων από κονσέρβα, το τζατζίκι από κάτι σαν γιαούρτι, τον ταραμά χωρίς αυγοτάραχο, το κρασί χύμα τελευταίας ποιότητας, τον οίνο φιάλης άσχημης ποιότητας κι αν τυχόν πρόκειται για καλό κρασί απλησίαστο σε τιμή. Αυτό γίνεται γιατί μπορούν. Διότι γιορτάζουν κάθε βράδυ ένα πανηγύρι με πιάτα προκάτ, τεράστια και εντυπωσιακά, που καμιά σχέση δεν έχουν με το ελληνικό τραπέζι. Δώρο και τα ούζα με την σέσουλα δίπλα στους κίονες και τα αγάλματα. Ο λογαριασμός στο τέλους τους δικαιώνει.
Όσοι επαγγελματίες προσπαθούν να ξεχωρίσουν δυσκολεύονται. Ευχή και κατάρα ο εθνικός μας γύρος, δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα του. Με ρωτάνε φίλοι μας αν μπορώ να τους προτείνω καλά ελληνικά εστιατόρια στο Βερολίνο. Δυσκολεύομαι. Μετρημένα στα δάχτυλα. Κι όπου υπάρχει καλό φαγητό, υπάρχει δύσκολα και καλό κρασί.
photo credits: here
Κείμενο: Πελαγία Θεοχάρη
