Σπόρια, από την Κατερίνα Καραβάτου

9,1K

-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, να χεις και το απόγευμα»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, θα σε πονέσει η κοιλιά σου»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, δε θα φας μεσημεριανό»!

Η μαμά με τον μπαμπά έχουν έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να με βοηθήσουν και σκέφτομαι πως, ναι, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που έφυγα για την Αθήνα, από τότε που πέρασα στο Πανεπιστήμιο, από τότε που ήμουν έκτη δημοτικού, από τότε που ήμουν τριών, από τότε που ήμουν δέκα μηνών.
Και δεν εννοώ βέβαια τη μανία μου με τα σπόρια – που κι αυτή αν με ρωτάς έχει τις ρίζες της στην παλαιοληθική εποχή. Υπάρχουν μαρτυρίες πως τσόφλια έχουν βρεθεί σε μια γωνία της κούνιας μου από την οικογένεια που τη δώσαμε, αφού εγώ έδειξα με όλους τους τρόπους ότι δεν τη θέλω βρε αδερφέ!

Κάποιοι άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εν λόγω άλμα έγινε γιατί η μαμά μου έτρωγε μια σακούλα σπόρια ελαφρώς αλατισμένα και από το ζόρι μου προέβην στο απονενοημένο τούτο διάβημα. Λέγεται επίσης ότι μετά από αυτό για χρόνια είχε απαγορευτεί ακόμα και η λέξη “ηλιόσπορος” στο σπίτι, γιατί δε θέλανε να προκαλέσουν τη μοίρα τους και πηδήξω αυτή τη φορά από κάπου αλλού και κάτω απ’ αυτό το αλλού, να μην έχει στρώμα. Θα ήθελα δε -σε αυτό το σημείο- να αποκαταστήσω την πικρή ιστορική αλήθεια: όλες οι φωτογραφίες μου που το χέρι πλησιάζει στο στόμα δεν είναι γιατί έκανα τσαχπινιές, γιατί έπαιζα με το φακό, γιατί είχα μια έφεση, γιατί είχα την πρόθεση τέλος πάντων να είμαι μονίμως σαν την Έλλη Στάη με το γνωστό στυλό.

Επαγγελματίες του είδους έχουν σβήσει το σπόρι από το χέρι με σκοπό τη δημιουργία ενός πιο ανάλαφρου, πιο παιδικού, λιγότερο αλμυρού προφίλ που θα με βοηθούσε στο μέλλον να κάνω παρέα με τα άλλα “ανάλατα” παιδάκια χωρίς να με βαραίνει το αλατισμένο μου παρελθόν.

 

Απενοχοποιημένα πια στην Τρίτη λυκείου, αφού έκανα το πείραμα του φραπέ κι είδα ότι δεν υφίσταται λόγος να αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν του Ιντιάνα Τζόουνς στη δεύτερη ταινία του σίκουελ- δεν ξέρω αν θυμάσαι ακριβώς τη σκηνή εκείνη που πάει να του την ξεριζώσει ο ιερέας της Καλί Μα- αποφάσισα να βροντοφωνάξω σε όλους την αγάπη μου για τα μαύρα σπόρια ταυτόχρονα με σοκολάτα λάκτα! Μιλάμε έχω καταναλώσει τόνους τόνους όχι αστεία….
Έτσι πέρασα στο Πανεπιστήμιο (μη σου πω ότι έτσι πήρα και τα άλλα μου πτυχία). Ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ Αττατούρκ δε θα είχαν υπογράψει ποτέ το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας, αν δεν έτρωγα μια γαβάθα από αυτά και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός δε θα ήταν τόσο σημαντικός αν δεν τα συνδύαζα υποχρεωτικά με τη σοκολάτα γάλακτος μέχρι το ξημέρωμα.
Ωραία χρόνια – αυτά του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού εννοώ, γιατί την Τρίτη λυκείου ούτε να τη θυμάμαι θέλω, ούτε να ξαναγυρίσω ποτέ θα θελα εκεί. Ξηγημένα πράγματα.
Δεν έχω χειρότερο από το σχολείο, κι όταν τελείωσε ήμουν τόσο βαθιά χαρούμενη που έλεγα ότι «κι ένα δισεκατομμύριο να μου έδιναν, δεν το ξαναπερνούσα το μαρτύριο!». Φαντάσου τι θα λεγα αν δεν τα χα πάει και καλά.
Όταν ακούω διάφορες ιστορίες τύπου «τι ωραία χρόνια», «πόσο γέλιο», «μακάρι να μην τελείωνε» και τέτοια, με πιάνει η δερματοπάθεια μου κι αρχίζω και ξύνομαι παντού. Ευτυχώς υπήρχαν τα σπόρια! (σαν κι αυτά που τρώω τώρα και μου φερε ο μπαμπάς μου από το περίπτερο).

Όπως και να χει όμως το θέμα μου δεν είναι οι ηλιόσποροι – παρόλο που κάτι τέτοιο έχω αφήσει να εννοηθεί (έχω γράψει σχεδόν 600 λέξεις ήδη αφιερωμένες σ αυτά, οπότε οποιαδήποτε παρανόηση είναι αποκλειστικά δικό μου λάθος και σίγουρα δε φταίει η δική σου αντίληψη).

Το θέμα μου είναι ότι η μαμά δε σταματάει ποτέ να είναι μαμά, ακόμα κι όταν γίνεις εσύ μαμά! Μη σου πω ότι χειροτερεύει. Αυτό που λένε «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» είναι λάθος. Το κανονικό είναι «το παιδί μου όταν κάνει παιδί είναι δυο φορές παιδί μου». Προφανώς μέσα στα χρόνια κι ενώ η φράση κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα για να διαδείξει και να καταδείξει θα έλεγα, την εν λόγω πραγματικότητα, κάπου ξέφυγε μέσα απ’ το σπασμένο τηλέφωνο με τα γνωστά αποτελέσματα.
Μπορεί να έχεις γίνει μάνα, αλλά τώρα είναι που έχεις πιο μεγάλη ανάγκη ως παιδί. Ακούγεται σουρεαλιστικό, αλλά είναι εντελώς πραγματικό.

Και το περίεργο είναι πως είναι έτσι. Κάθομαι και γράφω στο μπαλκόνι ενώ η Αέλια κοιμάται στο κρεβάτι της (δέχομαι συγχαρητήρια!!!) και οι γονείς μου τρώνε μέσα το καταπληκτικό μπουρέκι της μαμάς μου (το οποίο δεν παίζεται). Τους παρατηρώ με πόση διακριτικότητα κι αγάπη προσπαθούν να βοηθήσουν στο κάθε τι, πως ο μπαμπάκας μου βρίσκει διάφορες προφάσεις για να βγει και να μας φέρει ότι θεωρεί ότι μπορεί να μας λείπει από το σούπερμαρκετ, ενώ η μανούλα μου μόλις βγήκε έξω στο μπαλκόνι και μου είπε «εμείς παιδί μου φάγαμε γιατί πρέπει να πάμε να ξαπλώσουμε» και μου βαλε στο στόμα μια μέντα απ’ αυτές που μου αρέσουν, κι όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε «έτσι, γιατί σε σκέφτομαι» – και τελικά διαπιστώνω πόσο τυχερή είμαι, που έχω αυτούς τους γονείς ως βάση, μπας και μπορέσω κι εγώ να γίνω κάτι αντίστοιχο. Με τον δικό μου τρόπο, για το δικό μου παιδί. Ελπίζω με την ίδια συνέπεια κι αγάπη.

Τους ευχαριστώ.

Easter 0 – Γραφ 0 (σημειώσατε χ): Όπως ίσως έχετε καταλάβει, γράφω ότι μου ‘ρχεται, όπως μου έρχεται. Σας ευχαριστώ θερμά για την ανταπόκριση και την αγάπη. Καθυστέρησα λίγο το κείμενο μου λόγω κάποιων προσωπικών μου θεμάτων, που ελπίζω να πάνε καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής στο ραντεβού μας και τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να σας διηγούμαι αυτά που συνέβησαν, αυτά που συμβαίνουν, αυτά που θα ήθελα να μου συμβούν!

Easter 0 – Γραφ 1 (σημειώσατε 2): Κι επειδή εδώ -καλώς ή κακώς- διαβάζετε τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια, αν έχετε όρεξη βάλτε δυνατά να παίξει το «World In My Eyes» των Depeche Mode (νομίζω πως η γνωριμία μου μαζί τους κατά τη διάρκεια του σχολείου ήταν απ τα λίγα πράγματα που θυμάμαι με τόσο μεγάλη χαρά από εκείνη την περίοδο!). Για την ιστορία, αυτό είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Καλή μας ακρόαση, καλή μας συνέχεια.