Φοράς τη ροζ κορδέλα, αγόρασες το ροζ βραχιόλι, τρέχεις με ροζ μπλουζάκι στις καμπάνιες, συμπονάς, αλλά όταν πρόκειται για σένα, τα πράγματα αλλάζουν.
«Ελενάκι», μου λέει ο γιατρός μου, «θέλω να επαναλάβουμε την εξέταση στον δεξιό μαστό».
«Στον δικό μου;», λέω από μέσα μου. «Μπα», δεν το λέει σε μένα. Μόλις είχα κάνει την μαστογραφία μου και περίμενα το γνωστό χαρτάκι που λέει όλα καλά, συνιστάται επανέλεγχος σε ένα χρόνο, ενδιάμεσα φυσικά, στο εξάμηνο, κάνω και έναν υπέρηχο. Άρα δεν είμαι εγώ αυτή που φωνάζει. Εξετάζω το στήθος μου συχνά. Κάνω τους ελέγχους μου. «Ελενάκι, μην ανησυχείς, δεν είναι τίποτα, απλά θέλω να είμαι 100% σίγουρος». Και μετά πρέπει να δεις έναν πιο ειδικό γιατρό και μετά τον καλύτερο πάνω σε αυτό.
Ναι, για μένα έλεγε. Παίρνω τις μαστογραφίες μου και το ζουλημένο μου στήθος και σέρνομαι στο αυτοκίνητο. Κλείνω ραντεβού με τον καλύτερο γιατρό του γιατρού μου. Τώρα πρέπει να πάω στη δουλειά. Να το ξεχάσω μέχρι την επόμενη Τρίτη που έχω το ραντεβού. Πείτε με φοβιτσιάρα, αλλά νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος. Όχι, δεν έχω πανικοβληθεί. Δεν κορνάρω, όμως, όπως συνήθως, στο φανάρι και οδηγώ ήρεμα. Αισθάνομαι σαν να έχω μόλις τελειώσει ένα δύσκολο πρόγραμμα γυμναστικής. Αυτή την κούραση, που όμως σε έχει γεμίσει ενέργεια. Ο άντρας μου λέει πώς δεν είναι τίποτα. Το ίδιο και ο κολλητός μας γιατρός. Το παιδί είναι στο σχολείο. Ξεφυσάω δυνατά. Μπαίνω στο μοντάζ. Το βίντεο όπως πάντα έτοιμο στην ώρα του. Επιστρέφω στο σπίτι, ετοιμάζω τραπέζι και στρώνω τραπεζομάντηλο, που δεν στρώνω ποτέ. Δεν θέλω να γράψω σαν να είμαι ξαφνικά ποιήτρια, αλλά είναι σαν όλα πια να έχουν περισσότερη σημασία. Το παιδί έρχεται από το σχολείο, δεν ανοίγω την τηλεόραση και του προτείνω να πάμε μια βόλτα στο κοντινό πάρκο, όσο ακόμα είναι μέρα. Δεν του κάνω καμία παρατήρηση, παρόλο που θεωρώ ότι δεν έχει ντυθεί καλά για το απογευματινό αεράκι. Γυρίζουμε στο σπίτι και υποχωρώ που θέλει να φάει κρουασάν αντί για φαγητό και που δεν θέλει να κάνει μπάνιο. Κάνω εγώ, όσο κοιμάται και βάζω αυτή την ακριβή κρέμα σώματος που φύλαγα για σπέσιαλ βραδιές. Ανοίγω ένα κρασί όσο περιμένω τον Γιάννη να έρθει από το γραφείο. Θα με καταλάβει από το τραπεζομάντηλο ότι δεν είμαι καλά.
Την επόμενη μέρα είμαι στην ίδια τύπου καταστολή. Σαν να έχω ήδη κάνει αφαίρεση στήθους. Όταν και νιώθω σαν κάποιος ή κάποια να μου έδωσε ένα ωραιότατο χαστούκι. Δεν πέθανες ακόμα. Πόσο κότα μπορεί να είμαι; Μια ανησυχητική μαστογραφία μπορεί να με κάνει φυτό; Το κοριτσάκι που τρέμει; 45 ετών γυναίκα (που δεν μου φαίνεται) ξαφνικά νιώθω απροστάτευτη; Από μια απειλή, ροζ;
Τοποθετώ τα ξύλα που έχουν πέσει μπροστά από το αυτοκίνητό μου στο γκαράζ και προλαβαίνω πριν την δουλειά να κάνω το σπίτι, γυμναστική και μαγείρεμα. Ντύνομαι, χτενίζομαι και φοράω τα πιο αγαπημένα μου ρούχα. Κορνάρω όπως πάντα στον μπροστινό μου στο φανάρι. Νυχτώσαμε ρε φίλε!
Στο ραντεβού το κρίσιμο πάω σαν να μου κρατάει κάποιος τον δεξιό μαστό, όπως κρατάει ο Αντετοκούνμπο την μπάλα του μπάσκετ. Τόσο σφιχτά. Περιμένω στο σαλονάκι με όλα τα περιοδικά. Σαν να θέλω να κλάψω, σαν να θέλω να φύγω, σαν να θέλω να κοιμηθώ. Μιλάω με μένα από μέσα μου (ακόμα ευτυχώς). Ό,τι και να σου πει ο γιατρός θα το αντιμετωπίσεις. Όπως έκανες με όλα τα προβλήματα που είχες πριν. Τα αντιμετώπισες. Γιατί αυτό σε έχει γονατίσει; Τι φοβάσαι; Το παιδί, μήπως δεν το χορτάσω.
Να πάτε στο καλό μου λέει η γραμματέας του καλύτερου ειδικού γιατρού. Και συγχαρητήρια για τον νέο αέρα που έχετε φέρει στην ΕΡΤ (πήρα και το κομπλιμέντο μου). «Και που να δείτε με τι αέρα φεύγω» της λέω και χαμογελάω!
Αγοράζω παγωτό για το παιδί που ακόμα είναι ξύπνιο και με περιμένει. Τον κάνω μπάνιο, αν και είναι αργά και κοιμάμαι στο κρεβάτι του απόψε, αν και ξέρω πώς δεν είναι το σωστό.