EDITORIALS

Είναι η κοινωνία μας εθισμένη στην αναζήτηση της ευτυχίας;

Φαίνεται πλέον ότι δεν μπορούμε να περάσουμε την ημέρα μας αν δεν διαβάσουμε άρθρο ή κάποιο βιβλίο για το «μυστικό της ευτυχίας»! Το να είσαι συνεχώς χαρούμενος είναι το «new normal» ή πρόκειται για μία νέα τάση, όπως παλιότερα που όλοι «ήμασταν τα πάντα»;

Απόλαυση και θετική σκέψη είναι μεταδοτικές και ευχάριστες. Το να είσαι χαρούμενος είναι καλό. Και θέλουμε να αισθανόμαστε καλά όλη την ώρα. Το πρόβλημα είναι, με την τεράστια γκάμα συναισθημάτων που κατακλύζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, μια συνεχόμενη ευτυχισμένη κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Οι πνευματικές συνέπειες αυτής της αναζήτησης της ευχαρίστησης είναι ότι βρίσκουμε τον εαυτό μας να αισθάνεται διαφορετικά -ένα εξίσου ανθρώπινο συναίσθημα- όπως θλίψη, θυμό και προσπαθούμε να απαλλαχτούμε από αυτά άμεσα.

Η άμεση αντίδρασή μας είναι «Τι μου συμβαίνει; Τι κάνω λάθος». Οπότε προσπαθούμε να το καταπνίξουμε, να το απομακρύνουμε, να το «θάψουμε», ώστε να μην το νιώθουμε… όπως και οτιδήποτε μας αποσυντονίζει από την «εύρεση της ευτυχίας» .
Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να «δουλέψουμε» αυτό το άσχημο συναίσθημα και να αναζητήσουμε γιατί πραγματικά βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση και ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας. Παύουμε να συμπαθούμε τους άλλους που δεν μπορούν να το ξεπεράσουν, σα να έχουν κάποιον διακόπτη τα συναισθήματα μας και γυρίζοντάς τον, μπορούμε να τα εξαφανίσουμε.

Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή απλά να το δείχνουμε;

Πρέπει να ξεφύγουμε από την τάση του «πρέπει να είμαστε χαρούμενοι» και να προσπαθήσουμε το «πρέπει να είμαστε ανθρώπινοι».
Αντί να κυνηγούμε την ευτυχία, θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να είμαστε ουσιαστικοί κι ανθρώπινοι. Όπως το να βρούμε την ισορροπία στα συναισθήματά μας και να μην μας φοβίζουν, οτιδήποτε κι αν νιώθουμε. Αυτή είναι η βασική διαφορά του να ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματά μας και στο να τους επιτρέπουν να μας κυριαρχούν.

Επιστρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει το καλό, το κακό και το άσχημο! Ζήστε κι «αγκαλιάστε» την τεράστια γκάμα συναισθημάτων που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας υπέροχη, με ουσία και πάθος. Μην κρίνετε βιαστικά τους εαυτούς σας…δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος. Όλα θέλουν τον χρόνο τους και βρίσκουν τη θέση τους… Απολαύστε τις μικρές στιγμές ευτυχίας… είναι πολυτέλεια!!! Κι όταν μπορείτε να νιώσετε με κάποιον όμορφα, μην τον απομακρύνετε. Φροντίστε να τους κρατήσετε κοντά σας και μην σας τρομάζει το ενδιαφέρον που δείχνουν για εσάς. Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να μοιραστεί τις «σκοτούρες» σας και να σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τις δύσκολες φάσεις που περνάτε. Σαφέστατα ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο που λειτουργεί, αλλά μην πληγώνετε τους άλλους που σας νοιάζονται. Δεν υπάρχουν στεγανά στις σχέσεις, αυτό είναι σίγουρο και «η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές στιγμές»!

Αφήστε τα πρέπει και τα social media…και ζήστε τη στιγμή. Μην βρίσκετε χαζές δικαιολογίες για να είστε μόνοι σας και να απομονώνεστε. Πείτε την αλήθεια στον εαυτό σας, και στους άλλους που νοιάζονται για εσάς.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε «αρκετοί», απλά ότι έχουμε το θάρρος να τολμήσουμε να κάνουμε κάτι. Κι ας είναι λάθος!

Τα φιλιά μου και να προσέχετε τους εαυτούς σας. Αξίζετε το καλύτερο!

Χρόνια πολλά!

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να τους ακουμπούν ούτε στην πλάτη ούτε στο κεφάλι ούτε στα χέρια. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που όταν μιλούν ή μάλλον συζητούν αυθόρμητα ακουμπούν τους συνομιλητές τους, προκειμένου να εκφράσουν με όποιο τρόπο μπορούν την οικειότητα, την αλήθεια των λόγων τους.

Νομίζω ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Χρησιμοποιώ πολύ τα χέρια μου όταν μιλάω, για να δείξω κάτι ή για να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Υπάρχουν όμως φορές που με ενοχλεί απίστευτα πολύ όταν άγνωστοι με ακουμπούν και προσπαθούν να μπουν στον «προσωπικό μου χώρο», ειδικά αν δεν τους έχει δοθεί αυτό το δικαίωμα!

Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που μια αγκαλιά είναι το ωραιότερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος: ίσως μετά από μία δύσκολη μέρα ή για να σου δείξει ότι είναι δίπλα σου ή να συμμεριστεί την χαρά σου! Η δύναμη που σου δίνει ο «άλλος» και στη μεταφέρει με αυτή τη χειρονομία, και φυσικά σε κερδίζει!

Κι όμως όλα αυτά μας έλειψαν πολύ το 2020… Είδαμε φίλους και συνεργάτες, φορώντας μάσκες, κρατώντας αποστάσεις! Ούτε καν χειραψίες δεν ανταλλάξαμε, πόσο μάλιστα αγκαλιές… Μέχρι να κλείσουν τα σχολεία, τα παιδιά δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την γιαγιά και τον παππού, μην τυχόν τους κολλήσουν … τον ιό.

Cheer up….το 2020 φεύγει!

Θα είναι το 2021 καλύτερο; Ναι.. ίσως… χειρότερο δεν μπορεί να είναι από οικονομικής άποψης ή κοινωνικοποίησης! Μείναμε πολύ στα σπίτια μας, αρκετοί κλείστηκαν στον εαυτό τους…

Όμως ας κρατήσουμε τα καλά του 2020…

Ποιά είναι αυτά; Καταρχάς, μπήκαμε σε μία διαδικασία “αναγκαστικού διαλείμματος”, που δεν έκανε σε όλους κακό στην ψυχολογια. Δεν θα μιλήσω για τις οικονομικές συνέπειες, αλλά τις συναισθηματικές και ψυχολογικές. Πολλοί περάσαμε περισσότερο και πιο ουσιαστικό χρόνο με την οικογένεια μας. Κάποιοι μάλιστα “γνωρίστηκαν” από την αρχή με τους συντρόφους τους, με τα παιδιά τους.

Αποκτήσαμε οι περισσότεροι την συνήθεια να βγαίνουμε έξω για περπάτημα ή για τρέξιμο. Προκειμένου να ξεφύγουμε από την μονοτονία, το sms Νο6 έγινε το αγαπημένο μας. Εγώ ξεκίνησα μετά από αιώνες το τέννις. Κρίμα που δεν το είχα κάνει νωρίτερα… Ξεδίνω και είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Ξέρετε πόσο κεφάλια αισθάνομαι ότι χτυπώ με την ρακέτα, όταν αποκρούω τα μπαλάκια; Χαχα… Πιστέψτε με βοηθάει…

Είδαμε ωραίες ταινίες και σειρές στις διάφορες πλατφόρμες… και ταξιδέψαμε μέσα από τα σενάρια και τους πρωταγωνιστές! Διαβάσαμε πολλά κι ενδιαφέροντα βιβλία. Δεν είναι τυχαίο ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα οι πωλήσεις των βιβλίων! Και των καλλυντικών! Το οποίο σημαίνει ότι ο κόσμος άρχισε να περιποιείται λίγο περισσότερο τον εαυτό του… Ε κάπως πρέπει να περάσει η ώρα στο σπίτι. Σωστά;

Επίσης μάθαμε να μαγειρεύουμε… κάποιοι βελτίωσαν τις ικανότητες τους στην κουζίνα, κάποιοι άλλοι απλά τις ανακάλυψαν!

Τα παιδιά ανακάλυψαν την μαγεία της τεχνολογίας, πέρα από το Gaming, YouTube! Επισκέφτηκαν μουσεία και παρακολούθησαν παραστάσεις, διαδικτυακά!

Τελικά, είχε κάποια καλά το 2020 και καλό είναι να τα κρατήσουμε και για το 2021!

Καλές γιορτές με υγεία, αγάπη, χαρές κι… αγκαλιές!

PS. Και ναι, αυτά που είχα πει οτι θα κρατήσω για το φθινόπωρο, στο προηγούμενο editorial... Τα κράτησα! (Small victories that make me happy!)

Με αφορμή τη φετινή Ημέρα της Μητέρας ή Γιορτή της Μητέρας, θεωρώ ότι είναι ευκαιρία να δημοσιεύσω στο δικό μας site, το γράμμα που είχα γράψει πέρσι τέτοια περίοδο για το boommag της φίλης μου, Μυρτώς Κάζη και της υπέροχης ομάδας της… Γιατί δεν γιορτάζω μόνο σήμερα, δεν νιώθω την αγάπη του Παύλου για μένα μόνο σήμερα, και φυσικά δεν νιώθω περισσότερο “μαμά” σήμερα! Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Παύλος, πριν σχεδόν 10 χρόνια είμαι κάθε μέρα πάνω απ όλα “μαμά”, η δική του μαμά και αυτό δεν θα αλλάξει όσο ζούμε μαζί ή χώρια!

Τα τελευταία 5 χρόνια “μεγαλώνουμε” οι δύο μας, στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον, μας προσέχουμε! Συζητάμε όλο και περισσότερα πράγματα και τις τελευταίες 60 μέρες της καραντίνας, δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. (πόσο περισσότερο θα πείτε;) Έχουμε κοινές συνήθειες… όμως και κάποιες που απεχθανόμαστε ο ένας στον άλλον. Δεν ταιριάζουμε σε όλα, αλλά μας αποδεχόμαστε μέσα στην διαφορετικότητά μας.

“Μωρό μου αγαπημένο,

πριν λίγες μέρες συμπληρώσαμε 4  χρόνια που ζούμε οι δυο μας.

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντάς σου ότι είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, ό,τι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου, το σπουδαιότερό μου δημιούργημα.

Κι η ευθύνη μου είναι να σε προστατέψω όπως μπορώ από αρνητικές εικόνες κι ιδέες που θα σε «σημαδέψουν», θα σε πληγώσουν κι αποκτήσεις απωθημένα…

Και κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι γι αυτή την απόφαση. Βλέπω να γίνεσαι ένα παιδί ώριμο, υπεύθυνο, κοινωνικό, με ενδιαφέροντα και πολλά ερωτήματα για το τι συμβαίνει γύρω σου… καμιά φορά πιο «αδιάκριτο» απ όσο πρέπει, ίσως γιατί σου έχω πει να με ρωτάς για οτιδήποτε σε απασχολεί και σε προβληματίζει, προκειμένου να προλάβω τις λανθασμένες προσλαμβάνουσες!

Η καθημερινότητα μας δεν είναι πάντα εύκολη με την δουλειά που κάνω. Άστατα ωράρια.. κοινωνικές υποχρεώσεις. Όπου μπορώ σε παίρνω μαζί μου. Έχεις γίνει η “μασκότ” των Events. Έρχεσαι μαζί μου, συνήθως με ευχαρίστηση, προκειμένου να είμαστε μαζί, ακόμα κι αν για σένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και προσεκτικός. Αλλά όπως λέμε πάντα φεύγοντας «τουλάχιστον ήμασταν μαζί!»

Και στις ελεύθερες ώρες μας, προσπαθούμε να περνάμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί, ουσιαστικό ή μη, να πηγαίνουμε σινεμά,  στα πάρτι σου, να οργανώνουμε play dates, να έχεις την κοινωνική σου ζωή.. να αποκτούμε μαζί καινούργιες εμπειρίες, να διευρύνονται οι ορίζοντες μας. Γιατί, πολύ απλά, κάποια πράγματα είναι σα να τα βλέπω πρώτη φορά,μέσα από τη δική σου ματιά. Όπως πχ. στο πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Βερολίνο, παρόλο που έχω ζήσει εκεί ή στην αγαπημένη μου πόλη στο Παρίσι. Αν θυμάσαι σου είπα προ ημερών ότι μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν ήμασταν στο μουσείο του Λούβρου και σου έδειχνα τη Νίκη της Σαμοθράκης, συνειδητοποίησα ότι ήμασταν οι 2 μας και ήμασταν τυχεροί που είχαμε ο ένας τον άλλον και είχα την ευκαιρία να σου δείξω τα αγαπημένα μου μέρη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ένιωσα για άλλη μια φορά ποσό τυχερή είμαι που σε έχω στην ζωή μου…

Έχουμε τη δυνατότητα να φτιάχνουμε εμείς την καθημερινότητα μας, τους κανόνες μας και τους ρυθμούς μας!”

(Το γράμμα με την αντίστοιχη φωτογράφιση, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)

Να αγαπάτε τις μαμάδες σας (και τους μπαμπάδες σας)! Ακόμα κι αν θεωρείτε ότι έχουν κάνει λάθη, είναι απολύτως φυσιολογικό. Κι εμείς κάνουμε λάθη ως γονείς.

Τέλεια μαμά, τέλειος μπαμπάς και τέλειο παιδί δεν υπάρχει…

Αγάπη κι υπομονή!

Σας φιλώ,

Υπάρχουν μέρες που δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις. Υποχρεώσεις σε σχέση με το σπίτι, με τη δουλειά, με τους φίλους… και μετά να διαχειριστείς όλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις που σε τρελαίνουν και πρέπει να τις βάλεις κι αυτές σε τάξη.

Είναι από τις μέρες που θαυμάζω τη δύναμη της γυναίκας …η οποία κάνει καθημερινά τεράστια προσπάθεια να τα προλάβει όλα, και συνήθως δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση. Γιατί οι άνδρες έχουν συνηθίσει σε μία κατάσταση σπίτι τους- με τη μανούλα τους- και θέλουν να συνεχιστεί και στο καινούργιο σπίτι… Κι αν τους πεις να μαζέψουν έστω τα πράγματά τους ποια είναι η απάντηση;  “Ε, αφού μαζεύεις τα δικά σου, δυο ντουλάπια πιο πέρα είναι και τα δικά μου!” Φυσικά εσύ, ως μία σύγχρονη Μαίρη Παναγιωταρά, έχεις βάλει τα πλυντήρια, έχεις μαζέψει τα ρούχα, πιθανότατα να τα έχεις σιδερώσει κιόλας κι έχεις τακτοποιήσει τα των παιδιών, του σπιτιού και τα δικά σου!

Αλλά αυτά φαντάζομαι είναι στην καθημερινότητα σου… είτε είσαι παντρεμένη είτε σε σχέση… πάντα υπάρχει κάποιος (ακόμα και στη δουλειά) για τον οποίο «φορτώνεσαι» τις δικές του “υποχρεώσεις”…

Πριν από λίγες εβδομάδες είχα γράψει στο bovary.gr, γιατί κάθε μαμά χρειάζεται διακοπές. Υποστήριζα ότι εφόσον μας δίνεται η δυνατότητα πρέπει να δίνουμε τα παιδιά λίγο σε γονείς, να πηγαίνουν κατασκήνωση, ώστε να βρούμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας, για τη σχέση μας. Χωρίς τύψεις… κι έτσι μπορούμε να γίνουμε καλύτερες μαμάδες, γιατί όταν γυρίσουν θα μας έχουν λείψει, θα έχουμε πάρει δυνάμεις και θα έχουμε περισσότερη διάθεση και κουράγιο να κάνουμε πράγματα μαζί τους που θα περάσουμε όλοι καλά.

Όμως χρειαζόμαστε διακοπές και από άλλες καταστάσεις… όπως από την ρουτίνα της δουλειάς! Αλλά αυτό είναι δεδομένο… ευτυχώς οι περισσότεροι μπορούμε να εκμεταλλευτούμε μερικές μέρες μακριά από το γραφείο. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει εξοχικό ή η οικονομική δυνατότητα για πολλά-πολλά, ας κάνουμε κάτι μέσα στην πόλη! Καλή διάθεση να υπάρχει να “σπάσουμε” τη ρουτίνα… αν και νομίζω ότι μόνο η ιδέα ότι δεν υπάρχει ξυπνητήρι, βοηθά να χαμογελάσουμε λίγο.

Δεν θα μιλήσω για τις σχέσεις που δημιουργούν δυσαρέσκεια και μας δημιουργούν ανασφάλειες, γιατί από αυτές παίρνουμε μόνιμη άδεια και κρατάμε αποστάσεις! Ποιος χρειάζεται τοξικούς και ματαιόδοξους ανθρώπους στην ζωή του; Κανείς…

Ας απολαύσουμε λοιπόν τις διακοπές μας… κι ας ζήσουμε αξέχαστες στιγμές (κι ας είναι μικρές, φτάνει να είναι με τους ανθρώπους που έχουμε στην καρδιά μας ). Μαυρίστε, χαμογελάστε, φάτε με όρεξη και εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες που σας δίνονται για να περάσετε ένα -όσο γίνεται- ανέμελο καλοκαίρι.

Εμείς θα είμαστε εδώ…

Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες….Εμείς το μόνο που θέλουμε από εσάς είναι να μιλάτε για εμάς….
Να μπαίνει κόσμος να μας διαβάζει και να μας στέλνει ιδέες για νέες έρευνες και ιστορίες!
Πείτε μας ποιόν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα, ποιες συνταγές θέλετε να μάθετε, ποια μυστικά ομορφιάς
θέλετε να σας αποκαλύψουμε, για ποια δίαιτα χρειάζεστε πληροφορίες και ποιόν τομέα της ψυχολογίας θέλετε να αναλύσουμε!

Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για το δικό σας site!

Υ.Γ1. Μπορείτε να μας γράφετε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας, αλλά και τις δικές σας ιστορίες στο προσωπικό μου mail  katerina_manta@hotmail.com

Επίσης μπορείτε να μας ακολουθείτε στους λογαριασμούς μας στα social media:

twitter : @k-maggr,
instagram ως @thekmagazine
facebook:  k-mag.gr στο http://www.facebook.com/kmaggr

Λένε ότι “μητέρα δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι” και θα συμφωνήσω. Δεν ήταν στους στόχους μου, όμως το Νοέμβριο του 2009 έμεινα έγκυος και τότε άρχισαν όλα. Κυρίως από τη στιγμή που άκουσα την καρδιά του και για 8 μήνες προσπαθούσα να το φανταστώ και να αρχίσω να συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι πλέον ήμουν υπεύθυνη γι’ ακόμα ένα ατομάκι. Όσο κι αν το απολάμβανα, φοβόμουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης για το παρόν μας και το μέλλον μας και για το πως θα τα καταφέρω… άλλωστε ήμουν συνηθισμένη με τα κορίτσια. Τι θα έκανα με το αγόρι που θα μου άλλαζε τη ζωή και την κοσμοθεωρία;

Όταν γεννήθηκε … τρόμαξα πώς βγήκε αυτό το “τερατάκι” από μέσα μου και αναρωτήθηκα πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Όσο για την αγάπη; Την ένιωσα αμέσως. Μάλλον τον αγαπούσα από τότε που ήταν μέσα μου.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε ότι “το παιδί σου είναι αυτό που ξέρει πως λειτουργεί καρδιά σου, αφού την έχει δει από κοντά”.

Και μέρα με την μέρα τον αγαπώ όλο και περισσότερο. Είναι η ζωή μου… και όσα λάθη έχω κάνει μού τα συγχωρώ γιατί έχω τον Παύλο μου κοντά μου. (όσοι με ξέρετε, καταλαβαίνετε τι εννοώ). Τον βλέπω να μεγαλώνει (ναι τώρα θα βγει η “μάνα κουκουβάγια”) και να είναι ένα ευτυχισμένο- πειασματάρικο παιδί, γεμάτο απορίες, αδάμαστη φαντασία, που κινείται συνέχεια, λατρεύει το ποδόσφαιρο, το κολύμπι, τις ξαδέλφες του (την “ομάδα της σούπερ βλακείας”), τους φίλους του… με ένα στοματάκι που δεν κλείνει ποτέ και που … σιχαίνεται τον ύπνο γιατί τον θεωρεί χάσιμο χρόνου.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα αγχώνομαι καθημερινά για το αν είναι καλά, αν θα γίνει σωστός άνθρωπος και για το πως θα εξελιχθεί ως προσωπικότητα και η σχέση μας. Παλεύω για τη σχέση μας, αλλά βλέπω ότι κι αυτόν τον απασχολεί να είμαστε οι δυο μας καλά μεταξύ μας. Αν και μόνο 7,5 ετών με προσέχει… και με νοιάζεται!

Ξέρει ότι τον αγαπούν κι αισθάνεται -συνήθως- καλά με τον εαυτό του. Τον στηρίζω στα όνειρά του, αλλά θέλω να του δώσω φτερά να πετάξει όπου θελήσει.. όπως έκαναν οι δικοί μου γονείς. Στη συμπεριφορά μου και στον τρόπο που τον μεγαλώνω, βλέπω τις αρχές που μου έδωσαν, τις συμβουλές τους. Όταν τον μαλώνω μου θυμίζω την δική μου μητέρα και την καταλαβαίνω λίγο παραπάνω απ΄ ότι τότε… όταν ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου.

Πράγματι το “όταν θα γίνεις εσύ μαμά, θα με καταλάβεις” ισχύει. Και ναι μαμά… “χρόνια πολλά” σε σένα γιατί από σένα ξεκίνησαν όλα και από την γιαγιά που μακάρι να ήταν εδώ να έβλεπε τα τρια τερατάκια μας, θα χαιρόταν πολύ με την ενέργεια και την ζωντάνια που έχουν. Όμως εσύ είσαι εδώ και είσαι υπέροχη γιαγιά που τους κάνεις τα χατήρια γιατί αυτός είναι ο ρόλος σου και η Ευγενία κι εγώ να είμαστε πιο αυστηρές.

Χρόνια πολλά στην αδελφή μου, που είναι τόσο κοντά στα κορίτσια της κι έχει απίστευτη υπομονή και σε όλες μου τις φίλες-μαμάδες που ξέρουν τι αξίζουν και τα καταφέρνουν υπέροχα, η καθεμία με τον δικό της τρόπο.

Χρόνια πολλά μαμάδες… για σήμερα και για κάθε μέρα!

Σας φιλώ,

Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες….Εμείς το μόνο που θέλουμε από εσάς είναι να μιλάτε για εμάς….
Να μπαίνει κόσμος να μας διαβάζει και να μας στέλνει ιδέες για νέες έρευνες και ιστορίες!
Πείτε μας ποιόν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα, ποιες συνταγές θέλετε να μάθετε, ποια μυστικά ομορφιάς
θέλετε να σας αποκαλύψουμε, για ποια δίαιτα χρειάζεστε πληροφορίες και ποιόν τομέα της ψυχολογίας θέλετε να αναλύσουμε!

Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για το δικό σας site!

Υ.Γ1. Μπορείτε να μας γράφετε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας, αλλά και τις δικές σας ιστορίες στο προσωπικό μου mail  katerina_manta@hotmail.com

Επίσης μπορείτε να μας ακολουθείτε στους λογαριασμούς μας στα social media:

twitter : @k-maggr,
instagram ως @thekmagazine
facebook:  k-mag.gr στο http://www.facebook.com/kmaggr

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν “ερωτευμένη”. Οι γονείς μου να με πειράζουν για τους “έρωτές” μου στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό και  στο γυμνάσιο και να έχω πάντα κάποιο αγόρι στο μυαλό μου που να με κάνει να ονειρεύομαι … μονίμως αφηρημένη και χαμένη στις σκέψεις μου.

Πάντα ρομαντική και ζώντας στις ψευδαισθήσεις μου.  Κάπως έτσι στα 33 μου παντρεύτηκα, “ερωτευμένη” και πιστεύοντας ότι έχω βρει το “λιμάνι μου”. Μερικά χρόνια αργότερα χώρισα, έχοντας μάθει πια ότι κάποιοι έρωτες δεν κρατούν “για πάντα”. Επίσης ότι τους “μεγάλους έρωτες” δεν τους παντρεύεσαι… αλλά τους ζεις!  Εννιά χρόνια μετά την μεγάλη μέρα του γάμου, συνεχίζω να πιστεύω στον Έρωτα και τον αναζητώ στις σχέσεις μου, αλλά έχω γίνει λίγο πιο κυνική… και πιο προσεκτική!

Θα μου πείτε ο έρωτας θέλει όρια και προσοχή; Ναι… και όσο μεγαλώνεις τόσα περισσότερο. Ξέρετε για τους “γεροντο-έρωτες”; Είναι οι καλύτεροι… αλλά συγχρόνως και οι χειρότεροι! Γιατί στα 40, 50, 60 έχεις διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου και δεν αλλάζεις, μπορεί να ξέρεις να προσαρμόζεσαι, αλλά κάποια στιγμή οι ανάγκες σου και οι συνήθειες σου επανέρχονται στο προσκήνιο. Ειδικά αν κάποια πράγματα τα έχεις βάλει στην άκρη για χάρητου έρωτα…

Προσπαθώντας να βρω έμπνευση, έβαλα  love songs στο You Tube για να μπορέσω να γράψω κάτι ρομαντικό για την Ημέρα των Ερωτευμένων… Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ και προσπαθώ να καταγράψω όσα σκέφτομαι και πιστεύω θεωρητικά για τους έρωτες. Αλλά θυμάμαι πως η καρδιά μου “φτερουγίζει” και τα μάτια μου χαμογελούν όταν σκέφτομαι τον άνθρωπο με τον οποίο νιώθω -κάθε φορά- τον έρωτα. Δεν είναι λίγο αυτό το συναίσθημα. Και βλέπεις τις διαφορές στην καθημερινότητά σου, στην ψυχολογία σου… χαμογελάς χωρίς λόγο, είσαι σε καλή διάθεση, δείχνεις κατανόηση και γενικότερα νιώθεις μία αισιοδοξία!!! Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, κάνεις όνειρα και όλα σου φαίνονται όμορφα και πιο εύκολα. Όμορφο συναίσθημα… αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί… ακόμα και ο πιο δύσκολος άνθρωπος!

Ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για τον επόμενο έρωτα. Δεν ξέρεις πότε θα σου έρθει κι από πού. Θα σε ξεσηκώσει και θα δεις την ζωή με άλλο μάτι… Θέλεις να τα ζήσεις όλα στο έπακρον… ανυπομονείς να τον δεις, να τον ακούσεις (ή να ακούσεις αυτό το “κλικ” από το μήνυμά του στο viber, what’s up, messenger… σε άλλο άρθρο πολύ σύντομα θα σας γράψω για τη “Σχέση μέσω μηνυμάτων”) και να νιώσεις ότι είσαι το “μωρό” του ή να σου σου πει ότι σε σκέφτεται ή ότι θέλει κι αυτός να σε δει…

Προημερών διάβασα κάτι με το οποίο θα κλείσω κι αυτό το editorial αφιερωμένο στον έρωτα….

“Είστε κι εσείς που έρχεστε από το πουθενά και γίνεστε τα πάντα” (αφιερωμένο..)

Ας ερωτευτούμε… κι ας πληγωθούμε! Μπορεί όμως και όχι…

Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες….Εμείς το μόνο που θέλουμε από εσάς είναι να μιλάτε για εμάς….
Να μπαίνει κόσμος να μας διαβάζει και να μας στέλνει ιδέες για νέες έρευνες και ιστορίες!
Πείτε μας ποιόν θέλετε να γνωρίσετε καλύτερα, ποιες συνταγές θέλετε να μάθετε, ποια μυστικά ομορφιάς
θέλετε να σας αποκαλύψουμε, για ποια δίαιτα χρειάζεστε πληροφορίες και ποιόν τομέα της ψυχολογίας θέλετε να αναλύσουμε!

Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για το δικό σας site!

Υ.Γ1. Μπορείτε να μας γράφετε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας, αλλά και τις δικές σας ιστορίες στο προσωπικό μου mail  katerina_manta@hotmail.com

Επίσης μπορείτε να μας ακολουθείτε στους λογαριασμούς μας στα social media:

twitter : @k-maggr,
instagram ως @thekmagazine
facebook:  k-mag.gr στο http://www.facebook.com/kmaggr