EDITORIALS

Καλημέρα και καλή εβδομάδα….

Αλήθεια, εσείς υπακούτε τους κανόνες; ή τους θέτετε; Παίζουν ρόλο στη ζωή σας; Καλώς ή κακώς οι κανόνες υπάρχουν στη ζωή μας και είμαστε υποχρεωμένοι να τους τηρούμε..όσο δηλαδή σέβονται την προσωπικότητά μας, την ιδιωτικότητα της προσωπικής μας ζωής, τις ανάγκες μας και τις αρχές μας!

Κάπως έτσι λειτουργεί σωστά ένα σπίτι, μία τάξη, ένα κράτος! Ακούγεται υπερβολικό, δε νομίζω… Καθώς σε ένα σπίτι που υπάρχουν κανόνες μπορεί να αναπτυχθεί σωστά ένα παιδί, σε μία τάξη αντίστοιχα δεν υπάρχουν παρεξηγήσεις και κυριαρχεί η δικαιοσύνη. Και ο λόγος που τα γράφω αυτα, είναι γιατί πηγαίνοντας πρόσφατα στο σχολείο του γιου μου, συνειδητοποίησα -για ακόμα μια φορά- πόσο διαφορετική είναι η νέα γενιά, που δυσκολεύεται τρελά να ακολουθήσει τους κανόνες και να σεβαστεί την ιεραρχία.

Για να μην αναφερθώ στις προσωπικές μας σχέσεις, μεταξύ ανδρών και γυναικών, στο σπίτι, στην δουλειά.. στον έρωτα!

Αλλα λέμε, άλλα γίνονται… κι όταν υποτίθεται ότι υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός, εκτίμηση και “συμπαθεια”, τότε είναι που καταπατώνται κάθε κανόνες “αστικής ευγένειας”. Δίνεις παρατάσεις… δίνεις ευκαιρίες…. βοηθάς όσο μπορείς. Δείχνεις κατανόηση για τα προσωπικά προβλήματα, τα οικογενειακά, τα θέματα υγείας..αλλά όλα έχουν ένα όριο. Είναι δεδομένο ότι το να είσαι καλόβολος και δεκτικός σε πολλές συμπεριφορές είναι δείγμα αδυναμίας. Κι ίσως πράγματι να είναι. Όσο μεγάλη καρδιά κι αν έχεις, όσο κι αν συγχωρείς ή κατανοείς… Sorry αλλά δεν είμαι ούτε Μητέρα Τερέζα ούτε Γκάντι! Απέχω πολύ…(ευτυχώς ή δυστυχώς)

Αν δεν ρισκάρεις, δεν θα προχωρήσεις…

Και ναι, είμαι της άποψης ότι οι κανόνες και τα όρια είναι για να καταπατώνται και γι’ αυτό υπάρχουν… Για να τα ξεπερνάμε και να κάνουμε κάτι καλύτερο από τους άλλους κι αν δεν ρισκάρεις, δεν θα εξελιχθείς. Αλλά μέχρι ένα σημείο. Όταν μπαίνεις σε ένα παιχνίδι , σε μία διαδικασία “επικοινωνίας/ σχέσης ” είσαι υποχρεωμένος να τους ακολουθήσεις… Γιατί δεν είσαι μόνος σου σε αυτό το “παιχνίδι”. Και ναι, πρέπει να σέβεσαι τον άλλον!

Το έχουμε πει και ξαναπεί, το να μην σέβεσαι τον άλλον, κατά κάποιο τρόπο υποτιμάς τον εαυτό σου με τον τρόπο που φέρεσαι. Πρέπει να προστατεύουμε τον εαυτό μας από κακόβουλες πράξεις που μας μειώνουν και μας κάνουν να πονάμε. Είναι πολύτιμος… με αυτόν πορευόμαστε.

Love yourself για να μπορέσεις να αγαπήσεις και τους ανθρώπους γύρω σου… και μην διώχνεις αυτούς που σε σκέφτονται και σε νοιάζονται!

Τα φιλιά μου,

Ιστορίες για γάμους, σχέσεις κι αγάπης… Πόσο ειλικρινείς είμαστε με τον εαυτό μας μέσα σε μία σχέση;

Διανύουμε τις πιο γιορτινες μέρες του χρόνου. Με τον κόσμο να περνά χρόνο με την οικογένειά του και τους ανθρώπους που αγαπά. Μέρες αγάπης, λοιπόν, αλλά γιατι συνεχώς ακούμε για ανθρώπους που χωρίζουν ή δεν φέρονται σωστά στις σχέσεις τους ή στον γάμο τους και τα παρατούν τόσο εύκολα, στην πρώτη δυσκολία που παρουσιάζεται;

Και μιλώ από προσωπική πείρα. Γιατί όταν αποφασίζεις να παντρευτείς καλό είναι να το κάνεις για τους «σωστούς» λόγους, ότι βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου και τις απαιτήσεις σου και σκέφτεσαι ΚΑΙ κάποιον άλλον. Δεν το συνδέω με τη μητρότητα, γιατί είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Κι αν αργότερα αποφασίσεις να χωρίσεις, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου ότι τον γάμο διαλύεις, αλλά τη σχέση με το παιδί σου δεν την αλλάζεις με τίποτα και για κανέναν άνθρωπο στον κόσμο.

Αλλά τώρα μιλάμε για τον «γάμο», την ένωση δύο ανθρώπων (για πάντα<?>) που καλούνται να ενώσουν τις ζωές τους, την καθημερινότητά τους, τις ιδιοτροπίες τους και τις ανάγκες τους και να πορευτούν MAZI και παράλληλα. Ο γάμος μπορεί να είναι ένα υπέροχο πάρτυ, ένας συνεχής αγώνας, έχει υπέροχες στιγμές «τρέλας», πάθους, έρωτα και καβγάδων, που μπορούν να δημιουργήσουν μία απίστευτη ομάδα που να προχωρήσει και να μεγαλουργήσει ή να διαλυθεί για εκατομμύρια λόγους ή απλά εξαιτίας ενός λάθους! Όλα παίζουν…

Συνεχίζω να πιστεύω στον γάμο, στους γάμους – ως τη γιορτή που κάνεις για να επισφραγίσεις την αγάπη σου και την υπόσχεση που δίνεις ότι θα σέβεσαι τον άλλο και τα συναισθήματά του- αλλά πάνω από όλα θέλω να πιστεύω στις σχέσεις, στις σχέσεις των ανθρώπων,  στις αληθινές… που βασίζονται στην ειλικρίνεια και στην αγάπη!

Τελευταία ακούω για σχέσεις -φιλικές και μη- που γκρεμίζονται σαν τοίχοι από χαρτί. Οι λόγοι προφανείς: ανειλικρίνεια, ζήλια, πίεση, καταπίεση… δεν τηρούνται οι ισορροπίες; Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι το βάζουμε πολύ εύκολα στα πόδια και λέμε «δεν πειράζει , ουδείς αναντικατάστατος!». Τι συμβαίνει όμως όταν δεν θέλεις να τον αντικαταστήσεις τον άλλον… Όταν τον θέλεις δίπλα σου και πιστεύεις στην φιλία του, στον χαρακτήρα του κι αυτός λόγω εγωισμού και μοναχικότητας, προτιμά να πολεμήσει μόνος του τα φαντάσματα του;

Πολλές έννοιες μπερδεμένες μαζί, όπως και οι σχέσεις. Στο μυαλό μου είναι απλά τα πράγματα. Αν έχεις μάθει να αγαπάς, ξέρεις να δίνεις αγάπη, αν έχεις μάθει να είσαι ειλικρινής και τίμιος λειτουργείς με αυτό τον τρόπο σε όλες σου τις σχέσεις. Δοκίμασε κι εσύ… να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, δες τα πράγματα αντικειμενικά και δέξου την αλήθεια. Μην απαρνείσαι την αγάπη, κανείς δεν έπαθε κακό από την πολλή αγάπη… απλά έγινε καλύτερος άνθρωπος!

Καλές γιορτές με υγεία… Κι εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας

Τα φιλιά μου,

Κ.

Αλήθεια, εσείς πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες; Αν κάποιος άνθρωπος σας απογοητεύσει, αισθανθείτε ότι σας έχει προδώσει, πόσο εύκολα το συγχωρείτε και το παραβλέπετε; Ή μάλλον το παραβλέπετε και προχωράτε όπως πριν συμβεί το γεγονός που σας στεναχώρησε;

Η δεύτερη ευκαιρία στις σχέσεις είναι ένα ζήτημα που χωράει μεγάλη, πολύ μεγάλη συζήτηση, η οποία φυσικά θα έχει αντιφάσεις και αντιθετικές μεταξύ τους απόψεις. Και μιλάμε για κάθε είδους σχέση. Ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες του έχει και διαφορετικές απόψεις.

Έχω ακούσει να λένε ότι το να δίνεις δεύτερη ευκαιρία, σημαίνει αδυναμία χαρρακτήρα, άλλοι υποστηρίζουν ότι δείχνει ότι έχεις μεγάλη καρδιά και ξέρεις να συγχωρείς.
Στις προσωπικές μου σχέσεις και στις φιλικές έχω δώσει και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες… Γιατί πίστευα ότι ο άνθρωπος μπορεί να μετανιώσει για μια κακή στιγμή και να αλλάξει συμπεριφορά. Δυστυχώς δεν ισχύει… Τουλάχιστον όχι συχνά! Όχι ότι σήμερα δεν θα ξανάκανα κάποια λάθη και πάλι, αλλά λέμε τώρα.
Εκεί όμως που είμαι απόλυτη είναι στα επαγγελματικά! Υπάρχουν λάθη που κάνεις ή κάνουν και στιγματίζουν την πορεία σου ή τη σχέση σου με τους συνεργάτες σου!

“Κακός” άνθρωπος =”Κακός” επαγγελματίας ;

Έχω κάνει λάθη και δεν εμπιστεύτηκα τι ένστικτο μου! Έπρεπε να είχα φύγει αμέσως… Όταν έβλεπα ότι δεν με σέβονταν ως άνθρωπο, ως επαγγελματία …γιατί φυσικά το ένα είναι άμεσα συνδεδεμένο με το άλλο!!! Πώς να γίνει διαφορετικά; Μπορείς να είσαι καλός άνθρωπος και κακός επαγγελματίας; Μμμμ δύσκολο … Γιατί οι αρχές και οι αξίες σου δεν σου επιτρέπουν να μην είσαι σωστός στις υποχρεώσεις σου! Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις και οι περιπτώσεις λάθους. Αλλά η κακή συμπεριφορά μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον, ειδικά αν είναι σε μόνομη βάση, σημαίνει ότι δεν ξέρεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τους γύρω σου. Και φυσικά όταν εργάζεσαι μέσα σε μια ομάδα, οφείλεις να σέβεσαι τους συνεργάτες σου και τους ανώτερους σου, ιεραρχικά. Και να εμπνέεις και σεβασμό στους υπόλοιπους… γιατί τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Αλλά όλα αυτά είναι “πράγματα” που μαθαίνεις από το σπίτι σου και στις συνέχεια μέσα από τα “χαστουκάκια” που μπορεί να φας κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σου με κάθε λογής ανθρώπους…

Ό,τι κι αν συμβαίνει, μην ξεχνάτε να χαμογελάτε… κάνει καλό στην υγεία και είναι μεταδοτικό! Κάποιος φίλος μού έλεγε “Εσύ χαμογέλα, κι άσε τους άλλους να ανησυχούν!”

Τα φιλιά μου,

Κ.

Υ.Γ. Άλλωστε γιορτές έρχονται, τα τελευταία δύο χρόνια ήταν “μάθημα ζωής” για πολλούς από εμάς… Ας κάνουμε τα ξεκαθαρίσματά μας, για να ξεκινήσει η νέα χρονιά, με τους σωστούς ανθρώπους γύρω μας!

Αναρωτιέστε κι εσείς πόσο γρήγορα πέρασε το καλοκαίρι; Οι 3 ανέμελοι μήνες διακοπών από το σχολείο… Και τώρα σκεφτόμαστε  πως σε λίγες μέρες  θα μπούμε στη διαδικασία του πρωινού ξυπνήματος με … ξυπνητήρι!

Άραγε μόνο το ξυπνητήρι είναι το πιο βάναυσο σε αυτό; Ίσως..

Το καλό είναι ότι ξυπνώντας νωρίς, τα παιδιά πάνε στο σχολείο, εμείς στις δουλειές μας και μπαίνουμε πιο εύκολα σε  πρόγραμμα. Στην Ελλάδα, ακόμα κι αυτή τη περίοδο, τα σαββατοκύριακα,  ξέρουμε ότι υπάρχει η δυνατότητα για μπάνιο ή εκδρομή σε μία κοντινή παραλία ή στις πισίνες των ξενοδοχείων της περιοχής.

Το Σεπτέμβριο, το βράδυ όταν βγαίνουμε, για ένα φαγητό, οι άνθρωποι είναι μαυρισμένοι, χαμογελαστοί, χαρούμενοι και πιο ξέγνοιαστοι! Μπορεί και να είναι σε διάθεση να φλερτάρουν πέρα από το κινητό τους και να ανταλλάξουν ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα… ακόμα και τηλέφωνο και να θέλουν να επικοινωνήσουν!

Φυσικά και όταν περνάς όμορφα ο χρόνος δεν σου φτάνει και θέλεις κι άλλο …κι άλλο.  Εσείς τι κάνατε φέτος; Εμείς ταξιδέψαμε, ξεκουραστήκαμε, διαβάσαμε… Είδαμε παραλίες που δεν φανταζόμασταν ότι μπορεί να έχει τόσες ομορφιές η Ελλάδα, δοκιμάσαμε φαγητά, κάναμε παρέα με καινούργιους ανθρώπους… Ίσως του χρόνου “ερωτευτούμε” κιόλας.

Όσο πιο εύκολη κάνουμε την προσαρμογή μας -στο φθινοπωρινό mood- τόσο πιο άνετα και ψύχραιμα θα αντιμετωπίσουμε τις οποιεσδήποτε δυσκολίες!

Ας έχουμε στο μυαλό μας πως περάσαμε, με τις όμορφες και “περίεργες” στιγμές μας (γιατί υπήρχαν κι αυτές), στο κινητό θα βλέπουμε τις φωτογραφίες που τραβήξαμε και τέλος… θα ονειρευόμαστε τις επόμενες για το καλοκαίρι του 2023! Δεν είναι και τόσο μακριά…

Υπομονή σε 10 μήνες θα έχουμε πάλι καλοκαιρινές διακοπές!

Τα φιλιά μου,

Κ.

Υ.Γ. Και προσοχή! Μέσα στο πλαίσιο του ξεκαθαρίσματος αυτής της περιόδου, βγάλτε και τους τοξικούς ανθρώπους από την ζωή σας. Δεν τους χρειάζεστε!

Γνωριζόμαστε, μιλάμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε… και μετά;

Συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο άνθρωπος (ή αυτοί οι άνθρωποι) είναι λίγο πιο σημαντικοί για εμάς απ’ ότι οι άλλοι που έχουν περάσει από τη ζωή μας, ότι μπορεί να μας επηρεάσουν, να μας κάνουν να αλλάξουμε τα δεδομένα μας, τον τρόπο ζωής και σκέψης μας και ωχ! ίσως και τον τρόπο που οραματιστήκαμε το μέλλον μας. Και τότε τι κάνουμε;

Χα, εδώ είναι το ερώτημα! Τους αφήνουμε να είναι μαζί μας και να ζήσουμε/ απολαύσουμε αυτή την αλλαγή ή κάνουμε πίσω; Κλεινόμαστε μήπως πίσω από τα στεγανά της καθημερινότητάς μας και τις σκέψεις μας, την ρουτίνα μας και εγκλωβιζόμαστε χωρίς να επιτρέψουμε στους άλλους ανθρώπους να μας «διαβολίσουν». Καλό ή κακό; Και ποια είμαι εγώ για να κρίνω;

Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις ερωτικές ιστορίες, αλλά γενικά στις ανθρώπινες «αγαπησιάρικες» ιστορίες που ζούμε και ακούμε συνέχεια.

Και βλέπουμε να μπαίνουν πολλοί στην διαδικασία της αντίστροφης ψυχολογίας… της αδιαφορίας προκειμένου να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσουν και να παρασυρθούν. Τελευταία -περισσότερο από πριν- γνωρίζω κόσμο που βλέπω μια απίστευτη διάθεση να ανοιχτούν και να πλησιάσουν τους άλλους (για πολλούς διαφορετικούς λόγους… που δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε) Και χαίρομαι… χαίρομαι απίστευτα που δεν φοβούνται να ανοίξουν την καρδιά τους, να εκφραστούν και ρισκάρουν… ακόμα και την απόρριψη! Αλλά θέλουν τουλάχιστον να επικοινωνήσουν την ανάγκη τους για παρέα, φιλία, έρωτα, αγάπη και σεξ!

Η αγάπη έχει… απαιτήσεις

Τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας έμαθα ( ή μάλλον θυμήθηκα) -by the hard way- ότι η αγάπη πέρα από σκληρή δουλειά θέλει και πολλή υπομονή και πειθαρχία, χωρίς να σημαίνει ότι θα κερδίσεις στο παιχνίδι της. Οι κανόνες είναι για να σπάνε -καμιά φορά- αλλά σίγουρα ο ανθρώπινος παράγοντας είναι απρόβλεπτος. Μέσα από την σχέση μου με τον γιο μου συνειδητοποιώ κάθε μέρα ότι όταν δίνεις αγάπη με ανιδιοτέλεια, σου «επιστρέφεται» σε πολύ μεγαλύτερες δόσεις και σου δίνει δύναμη και την ελπίδα ότι θα μπορείς να αγαπάς ακόμα και τους πιο δύσκολους ανθρώπους που θα εκτιμήσουν την αξιοπρέπεια σου και θα έχουν κερδίσει τον σεβασμό σου.

Κάποιος φίλος από το εξωτερικό προόσφατα μου είπε (σε σχέση με το παιδί του): “Ο άνθρωπος θα πάει εκεί που θα ενθουσιαστεί, αλλά θα γυρίσει εκεί που υπάρχει αγάπη”. Δεν έχει άδικο… Καθώς οι πειρασμοί, οι προκλήσεις είναι πολλές στην ζωή μας. Αλλά το να έχουμε την βάση μας, εκεί που αισθανόμαστε εμπιστοσύνη κι αγάπη, είναι το σημαντικότερο. Η ασφάλεια της αγκαλιάς, της οικογένειας σού δίνει δύναμη.

Δεν ξέρω αν βγήκε νόημα… αλλά αυτό που προσπαθώ να πω σε φίλους και γνωστούς είναι να μην φοβούνται να αγαπήσουν και να το δείξουν και να το απολαύσουν!

Απολαύστε τη στιγμή και Δημιουργείστε αναμνήσεις…

Κ.

Μπορεί αυτές τις μέρες να μιλάμε πολύ για τον Άγιο Βαλεντίνο, αλλά πώς να τον γιορτάσουμε αν δεν αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας; Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά μάλλον δεν είναι αρκετό, καθώς καθημερινά συναντούμε ανθρώπους γύρω μας που ξεχνούν να αγαπήσουν τον εαυτό τους “exactly how they are“!

Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε πιο ψηλή ούτε πιο αδύνατη… Ούτε πιο ξανθιά ούτε πιο μελαχροινή…Ούτε πιο νέα ούτε μεγαλύτερης ηλικίας για να αγαπησεις εσένα και για να αγαπηθείς.

Στάσου μπροστά στον καθρέφτη και να σε κοιτάξεις καλά. Όχι με τα μάτια αυτών που έχουν προσπαθήσει να σε υποτιμήσουν ή να σε προσβάλουν στο παρελθόν. Αλλά με την καθαρή ματιά της ψυχής σου και με την ματιά αυτών που σε αγαπούν πραγματικά.

Το ξέρουμε ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική. Επίσης η ηλικία, το βάρος, το ύψος είναι μόνο αριθμοί που αλλάζουν. Η συμπεριφορά σου, οι αρχές, οι αξίες σου, η παιδεία σου… το χαμόγελό σου και η καλοσύνη σου μένουν. Είναι σταθερές στην ζωή σου. Κι αν κάποιος θα σε αγαπήσει ή θα του αρέσει να κάνετε παρέα, θα είναι γι αυτά. Για την θετική αύρα σου που θα τον παρασύρει, και θα τον κάνει κι αυτόν να αισθανθεί καλύτερος άνθρωπος και πιο γεμάτος από ενέργεια. Να βελτιώσει τη ζωή του, τη συμπεριφορά του… Ίσως να μάθει να περνά ουσιαστικά καλά και να αξιολογεί πιο σωστά τις καταστάσεις, τους ανθρώπους γύρω του… Να γίνει χαρούμενος γιατί κι αυτός το αξίζει!

Δεν είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους που θα εκτιμήσουν τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα σου, αλλά αυτοί που θα βρεθούν την κατάλληλη στιγμή και θα νιώσεις αυτό το δέσιμο, για Χ-Ψ λόγους, κράτησέ τους κοντά σου!

Ένας φίλος μου υπενθύμισε προημερών ότι “ο επιμένων νικά!”. Θυμήσου στις μικρές νίκες στη ζωή σου, την χαρά που ένιωσες όταν πέτυχες τον στόχο σου! Μην ξεχνάς αυτά που μπορείς να καταφέρεις!

Spoil yourself!

Επέμεινε κι εσύ… κάνε την προετοιμασία που χρειάζεται για να αγαπήσεις τον εαυτό σου! Την έχεις ανάγκη… κάνε λίγο pampering σε σένα! Πριν από μερικές εβδομάδες πηγαμε για spa με την φίλη μου και φεύγοντας νιώσαμε λίγο πιο ανάλαφρες (ουσιαστικά και σωματικά). Την επόμενη εβδομάδα θα πάω να με φροντίσουν στο Polis Hamman, είναι το δώρο στο εαυτό μου, για την δουλειά που έχω κανει μαζί του…

Αγόρασε κρέμες για να φροντίσεις το πρόσωπό σου και το σώμα σου, που θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα. Όχι πιο όμορφη ή πιο νέα, αλλά που θα ενυδατώσουν την επιδερμίδα σου και θα νιώσεις πιο αναζωογονημένη και με περισσότερη ενέργεια. Δοκίμασε να κάνεις το δικό σου spa στο σπίτι, αφιέρωσέ του λίγο χρόνο πριν κοιμηθείς.

Διάβασε ένα βιβλίο που θα σου φτιάξει τη διάθεση και θα αισθανθείς ότι διευρύνεις τους ορίζοντές σου και ταξιδέυεις στον χώρο και στον χρόνο. Μισή ώρα πριν κλείσεις τα μάτια σου, θα σε βοηθήσει να ηρεμήσεις!

Μαγείρεψε ή παρήγγειλε το αγαπημένο σου φαγητό... Ναι σαφέστατα “πρέπει” να προσέχουμε τη σιλουέτα μας, αλλά κυρίως πρέπει να κάνουμε πράγματα που απολαμβάνουμε και είμαστε υγιείς. Αθλήσου, βρες το άθλημα που σου ταιριάζει. Εγώ βρήκα πάλι το τέννις και το έβαλα δυναμικά στην ζωή μου. Δεν ξέρεις πόσο καλύτερα νιώθω όταν τελειώνω την προπόνηση μου με την Σταυρούλα!

Όμως αν είσαι γυναίκα και σ αρέσουν τα όμορφα πράγματα, θα σου προτείνω και κάτι άλλο για τον μήνα αυτό. Κάνε ένα δώρο που θα σε κάνει να αισθανθείς λίγο πιο θηλυκή απ’ ότι συνήθως. Αγόρασε εσώρουχα και βάλτα για τον εαυτό σου, όχι για κάποιον άλλον. Να τα φοράς και να σκέφτεσαι πόσο σε αγαπάς και σε φροντίζεις.

Μια μεγάλη διαδικτυακή αγκαλιά και κλείνω αυτό το editorial με τον ίδιο τρόπο που είχα τελειώσει το αντίστοιχο πριν απο 4 χρόνια, όταν πίστευα ότι ήμουν καλά, αλλά έκανα λάθος!

Κ.

Υ.Γ. Αγαπήστε τον εαυτό σας και θα είναι πολύ πιο εύκολο να αγαπήσετε και τους γύρω σας. Κι αν ακόμα δεν έχετε βρεί τον “έρωτα της ζωής” σας, δεν πειράζει… μπορεί να τον βρείτε φέτος ή του χρόνου… Ανοίξτε τα μάτια σας… την καρδιά σας και να είστε έτοιμοι για νέες γνωριμίες! Κλεισμένοι στο σπίτι και αν είστε αφοσιωμένοι μόνο στην δουλειά σας, δεν θα έρθει να σας “χτυπήσει την πόρτα”. Και σίγουρα δεν θα είναι σε άσπρο άλογο. Μπορεί να έρχεται με τα πόδια… και γι αυτό να έχει καθυστερήσει λίγο! Θα έρθει όταν θα είστε έτοιμοι…

Είναι η κοινωνία μας εθισμένη στην αναζήτηση της ευτυχίας;

Φαίνεται πλέον ότι δεν μπορούμε να περάσουμε την ημέρα μας αν δεν διαβάσουμε άρθρο ή κάποιο βιβλίο για το «μυστικό της ευτυχίας»! Το να είσαι συνεχώς χαρούμενος είναι το «new normal» ή πρόκειται για μία νέα τάση, όπως παλιότερα που όλοι «ήμασταν τα πάντα»;

Απόλαυση και θετική σκέψη είναι μεταδοτικές και ευχάριστες. Το να είσαι χαρούμενος είναι καλό. Και θέλουμε να αισθανόμαστε καλά όλη την ώρα. Το πρόβλημα είναι, με την τεράστια γκάμα συναισθημάτων που κατακλύζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, μια συνεχόμενη ευτυχισμένη κατάσταση δεν είναι βιώσιμη. Οι πνευματικές συνέπειες αυτής της αναζήτησης της ευχαρίστησης είναι ότι βρίσκουμε τον εαυτό μας να αισθάνεται διαφορετικά -ένα εξίσου ανθρώπινο συναίσθημα- όπως θλίψη, θυμό και προσπαθούμε να απαλλαχτούμε από αυτά άμεσα.

Η άμεση αντίδρασή μας είναι «Τι μου συμβαίνει; Τι κάνω λάθος». Οπότε προσπαθούμε να το καταπνίξουμε, να το απομακρύνουμε, να το «θάψουμε», ώστε να μην το νιώθουμε… όπως και οτιδήποτε μας αποσυντονίζει από την «εύρεση της ευτυχίας» .
Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να «δουλέψουμε» αυτό το άσχημο συναίσθημα και να αναζητήσουμε γιατί πραγματικά βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση και ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας. Παύουμε να συμπαθούμε τους άλλους που δεν μπορούν να το ξεπεράσουν, σα να έχουν κάποιον διακόπτη τα συναισθήματα μας και γυρίζοντάς τον, μπορούμε να τα εξαφανίσουμε.

Πρέπει να είμαστε χαρούμενοι ή απλά να το δείχνουμε;

Πρέπει να ξεφύγουμε από την τάση του «πρέπει να είμαστε χαρούμενοι» και να προσπαθήσουμε το «πρέπει να είμαστε ανθρώπινοι».
Αντί να κυνηγούμε την ευτυχία, θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να είμαστε ουσιαστικοί κι ανθρώπινοι. Όπως το να βρούμε την ισορροπία στα συναισθήματά μας και να μην μας φοβίζουν, οτιδήποτε κι αν νιώθουμε. Αυτή είναι η βασική διαφορά του να ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματά μας και στο να τους επιτρέπουν να μας κυριαρχούν.

Επιστρέψτε στον εαυτό σας να νιώσει το καλό, το κακό και το άσχημο! Ζήστε κι «αγκαλιάστε» την τεράστια γκάμα συναισθημάτων που μπορούν να κάνουν τη ζωή μας υπέροχη, με ουσία και πάθος. Μην κρίνετε βιαστικά τους εαυτούς σας…δεν υπάρχει μόνο ένας σωστός τρόπος. Όλα θέλουν τον χρόνο τους και βρίσκουν τη θέση τους… Απολαύστε τις μικρές στιγμές ευτυχίας… είναι πολυτέλεια!!! Κι όταν μπορείτε να νιώσετε με κάποιον όμορφα, μην τον απομακρύνετε. Φροντίστε να τους κρατήσετε κοντά σας και μην σας τρομάζει το ενδιαφέρον που δείχνουν για εσάς. Δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να μοιραστεί τις «σκοτούρες» σας και να σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τις δύσκολες φάσεις που περνάτε. Σαφέστατα ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο που λειτουργεί, αλλά μην πληγώνετε τους άλλους που σας νοιάζονται. Δεν υπάρχουν στεγανά στις σχέσεις, αυτό είναι σίγουρο και «η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές στιγμές»!

Αφήστε τα πρέπει και τα social media…και ζήστε τη στιγμή. Μην βρίσκετε χαζές δικαιολογίες για να είστε μόνοι σας και να απομονώνεστε. Πείτε την αλήθεια στον εαυτό σας, και στους άλλους που νοιάζονται για εσάς.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε «αρκετοί», απλά ότι έχουμε το θάρρος να τολμήσουμε να κάνουμε κάτι. Κι ας είναι λάθος!

Τα φιλιά μου και να προσέχετε τους εαυτούς σας. Αξίζετε το καλύτερο!

Χρόνια πολλά!

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να τους ακουμπούν ούτε στην πλάτη ούτε στο κεφάλι ούτε στα χέρια. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι που όταν μιλούν ή μάλλον συζητούν αυθόρμητα ακουμπούν τους συνομιλητές τους, προκειμένου να εκφράσουν με όποιο τρόπο μπορούν την οικειότητα, την αλήθεια των λόγων τους.

Νομίζω ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Χρησιμοποιώ πολύ τα χέρια μου όταν μιλάω, για να δείξω κάτι ή για να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Υπάρχουν όμως φορές που με ενοχλεί απίστευτα πολύ όταν άγνωστοι με ακουμπούν και προσπαθούν να μπουν στον «προσωπικό μου χώρο», ειδικά αν δεν τους έχει δοθεί αυτό το δικαίωμα!

Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που μια αγκαλιά είναι το ωραιότερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος: ίσως μετά από μία δύσκολη μέρα ή για να σου δείξει ότι είναι δίπλα σου ή να συμμεριστεί την χαρά σου! Η δύναμη που σου δίνει ο «άλλος» και στη μεταφέρει με αυτή τη χειρονομία, και φυσικά σε κερδίζει!

Κι όμως όλα αυτά μας έλειψαν πολύ το 2020… Είδαμε φίλους και συνεργάτες, φορώντας μάσκες, κρατώντας αποστάσεις! Ούτε καν χειραψίες δεν ανταλλάξαμε, πόσο μάλιστα αγκαλιές… Μέχρι να κλείσουν τα σχολεία, τα παιδιά δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την γιαγιά και τον παππού, μην τυχόν τους κολλήσουν … τον ιό.

Cheer up….το 2020 φεύγει!

Θα είναι το 2021 καλύτερο; Ναι.. ίσως… χειρότερο δεν μπορεί να είναι από οικονομικής άποψης ή κοινωνικοποίησης! Μείναμε πολύ στα σπίτια μας, αρκετοί κλείστηκαν στον εαυτό τους…

Όμως ας κρατήσουμε τα καλά του 2020…

Ποιά είναι αυτά; Καταρχάς, μπήκαμε σε μία διαδικασία “αναγκαστικού διαλείμματος”, που δεν έκανε σε όλους κακό στην ψυχολογια. Δεν θα μιλήσω για τις οικονομικές συνέπειες, αλλά τις συναισθηματικές και ψυχολογικές. Πολλοί περάσαμε περισσότερο και πιο ουσιαστικό χρόνο με την οικογένεια μας. Κάποιοι μάλιστα “γνωρίστηκαν” από την αρχή με τους συντρόφους τους, με τα παιδιά τους.

Αποκτήσαμε οι περισσότεροι την συνήθεια να βγαίνουμε έξω για περπάτημα ή για τρέξιμο. Προκειμένου να ξεφύγουμε από την μονοτονία, το sms Νο6 έγινε το αγαπημένο μας. Εγώ ξεκίνησα μετά από αιώνες το τέννις. Κρίμα που δεν το είχα κάνει νωρίτερα… Ξεδίνω και είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία. Ξέρετε πόσο κεφάλια αισθάνομαι ότι χτυπώ με την ρακέτα, όταν αποκρούω τα μπαλάκια; Χαχα… Πιστέψτε με βοηθάει…

Είδαμε ωραίες ταινίες και σειρές στις διάφορες πλατφόρμες… και ταξιδέψαμε μέσα από τα σενάρια και τους πρωταγωνιστές! Διαβάσαμε πολλά κι ενδιαφέροντα βιβλία. Δεν είναι τυχαίο ότι αυξήθηκαν κατακόρυφα οι πωλήσεις των βιβλίων! Και των καλλυντικών! Το οποίο σημαίνει ότι ο κόσμος άρχισε να περιποιείται λίγο περισσότερο τον εαυτό του… Ε κάπως πρέπει να περάσει η ώρα στο σπίτι. Σωστά;

Επίσης μάθαμε να μαγειρεύουμε… κάποιοι βελτίωσαν τις ικανότητες τους στην κουζίνα, κάποιοι άλλοι απλά τις ανακάλυψαν!

Τα παιδιά ανακάλυψαν την μαγεία της τεχνολογίας, πέρα από το Gaming, YouTube! Επισκέφτηκαν μουσεία και παρακολούθησαν παραστάσεις, διαδικτυακά!

Τελικά, είχε κάποια καλά το 2020 και καλό είναι να τα κρατήσουμε και για το 2021!

Καλές γιορτές με υγεία, αγάπη, χαρές κι… αγκαλιές!

PS. Και ναι, αυτά που είχα πει οτι θα κρατήσω για το φθινόπωρο, στο προηγούμενο editorial... Τα κράτησα! (Small victories that make me happy!)

Με αφορμή τη φετινή Ημέρα της Μητέρας ή Γιορτή της Μητέρας, θεωρώ ότι είναι ευκαιρία να δημοσιεύσω στο δικό μας site, το γράμμα που είχα γράψει πέρσι τέτοια περίοδο για το boommag της φίλης μου, Μυρτώς Κάζη και της υπέροχης ομάδας της… Γιατί δεν γιορτάζω μόνο σήμερα, δεν νιώθω την αγάπη του Παύλου για μένα μόνο σήμερα, και φυσικά δεν νιώθω περισσότερο “μαμά” σήμερα! Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Παύλος, πριν σχεδόν 10 χρόνια είμαι κάθε μέρα πάνω απ όλα “μαμά”, η δική του μαμά και αυτό δεν θα αλλάξει όσο ζούμε μαζί ή χώρια!

Τα τελευταία 5 χρόνια “μεγαλώνουμε” οι δύο μας, στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον, μας προσέχουμε! Συζητάμε όλο και περισσότερα πράγματα και τις τελευταίες 60 μέρες της καραντίνας, δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. (πόσο περισσότερο θα πείτε;) Έχουμε κοινές συνήθειες… όμως και κάποιες που απεχθανόμαστε ο ένας στον άλλον. Δεν ταιριάζουμε σε όλα, αλλά μας αποδεχόμαστε μέσα στην διαφορετικότητά μας.

“Μωρό μου αγαπημένο,

πριν λίγες μέρες συμπληρώσαμε 4  χρόνια που ζούμε οι δυο μας.

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντάς σου ότι είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, ό,τι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου, το σπουδαιότερό μου δημιούργημα.

Κι η ευθύνη μου είναι να σε προστατέψω όπως μπορώ από αρνητικές εικόνες κι ιδέες που θα σε «σημαδέψουν», θα σε πληγώσουν κι αποκτήσεις απωθημένα…

Και κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι γι αυτή την απόφαση. Βλέπω να γίνεσαι ένα παιδί ώριμο, υπεύθυνο, κοινωνικό, με ενδιαφέροντα και πολλά ερωτήματα για το τι συμβαίνει γύρω σου… καμιά φορά πιο «αδιάκριτο» απ όσο πρέπει, ίσως γιατί σου έχω πει να με ρωτάς για οτιδήποτε σε απασχολεί και σε προβληματίζει, προκειμένου να προλάβω τις λανθασμένες προσλαμβάνουσες!

Η καθημερινότητα μας δεν είναι πάντα εύκολη με την δουλειά που κάνω. Άστατα ωράρια.. κοινωνικές υποχρεώσεις. Όπου μπορώ σε παίρνω μαζί μου. Έχεις γίνει η “μασκότ” των Events. Έρχεσαι μαζί μου, συνήθως με ευχαρίστηση, προκειμένου να είμαστε μαζί, ακόμα κι αν για σένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και προσεκτικός. Αλλά όπως λέμε πάντα φεύγοντας «τουλάχιστον ήμασταν μαζί!»

Και στις ελεύθερες ώρες μας, προσπαθούμε να περνάμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί, ουσιαστικό ή μη, να πηγαίνουμε σινεμά,  στα πάρτι σου, να οργανώνουμε play dates, να έχεις την κοινωνική σου ζωή.. να αποκτούμε μαζί καινούργιες εμπειρίες, να διευρύνονται οι ορίζοντες μας. Γιατί, πολύ απλά, κάποια πράγματα είναι σα να τα βλέπω πρώτη φορά,μέσα από τη δική σου ματιά. Όπως πχ. στο πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Βερολίνο, παρόλο που έχω ζήσει εκεί ή στην αγαπημένη μου πόλη στο Παρίσι. Αν θυμάσαι σου είπα προ ημερών ότι μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν ήμασταν στο μουσείο του Λούβρου και σου έδειχνα τη Νίκη της Σαμοθράκης, συνειδητοποίησα ότι ήμασταν οι 2 μας και ήμασταν τυχεροί που είχαμε ο ένας τον άλλον και είχα την ευκαιρία να σου δείξω τα αγαπημένα μου μέρη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ένιωσα για άλλη μια φορά ποσό τυχερή είμαι που σε έχω στην ζωή μου…

Έχουμε τη δυνατότητα να φτιάχνουμε εμείς την καθημερινότητα μας, τους κανόνες μας και τους ρυθμούς μας!”

(Το γράμμα με την αντίστοιχη φωτογράφιση, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)

Να αγαπάτε τις μαμάδες σας (και τους μπαμπάδες σας)! Ακόμα κι αν θεωρείτε ότι έχουν κάνει λάθη, είναι απολύτως φυσιολογικό. Κι εμείς κάνουμε λάθη ως γονείς.

Τέλεια μαμά, τέλειος μπαμπάς και τέλειο παιδί δεν υπάρχει…

Αγάπη κι υπομονή!

Σας φιλώ,