Περνάει ο καιρός. Πιο γρήγορα απ’ όσο συνειδητοποιούμε. Μέρες, μήνες, χρόνια που μοιάζουν να ξεγλιστρούν μέσα από τα χέρια μας, αφήνοντας πίσω τους μόνο αναμνήσεις, στιγμές, βλέμματα και ανθρώπους. Κι όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, τόσο πιο πολύ αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος μας.
Την προηγούμενη εβδομάδα, στο ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, όπου είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το παλιό μου πανεπιστήμιο, την πόλη που πέρασα αρκετά δύσκολες στιγμές, με πολλή μοναξιά κατά διαστήματα και ξέφρενες νύχτες σε ιδιαίτερες περιπτώσεις…και το πιο σημαντικό να δω συμφοιτητές και κυρίως τους φίλους μου που χωρίς αυτούς δεν θα επιβίωνα εκείνα τα χρόνια! Άνθρωποι που τους είδα για λίγο, αλλά η ζεστασιά τους και η αγκαλιά τους μού ζέσταναν την ψυχή. Σχέσεις που δύσκολα δημιουργούνται πλέον… κι ακόμα πιο δύσκολα συντηρούνται.
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι έχω κάνει «σχέσεις ζωής». Είμαι από τους τυχερούς. Και μαζί με την οικογένειά μου, αυτοί είναι η περιουσία μου.
Δεν θέλω πια να σπαταλώ τον χρόνο μου σε επιφανειακές σχέσεις, σε δήθεν συζητήσεις ή σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές τους. Όλοι έχουμε τις δικές μας ανασφάλειες. Κι εγώ φυσικά. Αλλά μαθαίνω να τις διαχειρίζομαι, να δουλεύω με τον εαυτό μου, να αναζητώ την καλύτερη εκδοχή μου. Γιατί αυτό σημαίνει εξέλιξη, να μην αφήνεις το σκοτάδι σου να σε καθορίζει.
Ο προσωπικός χρόνος είναι πολυτέλεια …
Και είναι είναι λίγος. Γι’ αυτό θέλω να τον γεμίζω με ουσία: με ανθρώπους αληθινούς, με συζητήσεις που έχουν νόημα, με χαμόγελα που δεν κρύβουν σκοπιμότητες. Θέλω να βρίσκομαι κοντά σε εκείνους που νοιάζονται πραγματικά, που ξέρουν να αγαπούν χωρίς ιδιοτέλεια, που σέβονται χωρίς να κρίνουν. Και κυρίως που είναι ειλικρινείς αρχικά με τον εαυτό τους και στη συνέχεια και με τους γύρω τους, μαζί μου!
Παραμένω αισιόδοξη. Πιστεύω ακόμα στην καλοσύνη των ανθρώπων, στην ευγένεια, στην αλήθεια. Γιατί όσο δύσκολη κι αν γίνεται η καθημερινότητα, όσο κι αν ο κόσμος γύρω μας γεμίζει θόρυβο, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι και πολύτιμοι που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη… Που σου θυμίζουν ποιος είσαι, τι αξίζεις και γιατί αξίζει να ελπίζεις.
Ο χρόνος φεύγει, αλλά οι άνθρωποι που αξίζουν… μένουν.
Μην σταματάτε να ελπίζετε…
Τα φιλιά μου,
