Tag

βρετανός

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kenneth Branagh

Είναι ο ηθοποιός που μετέφερε την αίγλη του θεάτρου στη μεγάλη οθόνη μέσα από ένα ευρύ φάσμα ρόλων, διαφορετικών μεταξύ τους. Διόλου τυχαίο, μια που στην καριέρα του συνδυάζει το θέατρο με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στον Kenneth Branagh.

Ο Sir Kenneth Charles “Ken” Branagh γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1960 στο Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας κι ήταν το μεσαίο από τα τρία παιδιά της εργατικής οικογένειας των William και Frances Branagh. Σε ηλικία εννέα ετών η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Reading του Berkshire της Αγγλίας προκειμένου να αποφύγουν τις Ταραχές (σημ.: πρόκειται για τις διαμάχες που διεξήχθησαν κατά την περίοδο 1968-1998, ανάμεσα στους Ενωτικούς που ήθελαν την ενοποίηση με το Ηνωμένο Βασίλειο και τους Εθνικιστές που ήθελαν μία ανεξάρτητη Ιρλανδία). Κατά τη φοίτησή του στα δημοτικά σχολεία Grove και Whiteknights και το γυμνάσιο Meadway στο Tilehurst ο Kenneth Branagh μιλούσε πια με άψογη αγγλική προφορά προκειμένου να γλιτώσει από το bullying. Μετά τις σπουδές του, εγγράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.

Μέχρι το 1984 ο Kenneth Branagh είχε αποκτήσει αναγνωρισιμότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο χάρη στην τηλεοπτική ανθολογία του BBC «Play For Today» και το ρόλο του Billy Martin, ενώ το 1982 είχε ήδη βραβευτεί με το βραβείο SWET ως Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος για το ρόλο του στο θεατρικό έργο του Julian Mitchell «Another Country». Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε πως ο Branagh ανήκε στην ίδια γενιά αποφοίτων της Ακαδημίας με καταξιωμένους πια ηθοποιούς, όπως ο Jonathan Pryce, ο Alan Rickman κι η Fiona Shaw. Το 1985 πρωταγωνιστεί στην παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας Shakespeare «Ερρίκος Ε’», ενώ η επιτυχία της παράστασης αποδόθηκε στα γεμάτα κάθε φορά θέατρα που τη φιλοξενούσαν. Η παράσταση αυτή αργότερα ήταν η βάση που χρησιμοποίησε ο Branagh το 1989 όταν θα μεταφερόταν το έργο στη μεγάλη οθόνη με το Βορειοϊρλανδό ηθοποιό, εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, να αναλαμβάνει και καθήκοντα σκηνοθέτη και σεναριογράφου.

Το 1988 κι έχοντας συμμετάσχει και σε παραστάσεις της Εταιρείας Αναγεννησιακού Θεάτρου, όπως το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» το 1985 και τη «Δωδεκάτη Νύχτα» το 1987, ο Branagh είναι πια μια δυναμική παρουσία στο θεατρικό γίγνεσθαι του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Εταιρεία εκείνη τη χρονιά ξεκινά μία συνεργασία με τη Birmingham Rep προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία θεατρική σαιζόν με περιοδεία, με έργα του διαχρονικού βάρδου. Στη σαιζόν αυτή περιλαμβάνονται και σκηνοθετικά ντεμπούτα, όπως αυτό της Judi Dench με το «Πολύ Κακό για το Τίποτα», όπου ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με τη Samantha Bond. Παράλληλα, μέχρι το 1988, ο Branagh συμμετέχει σε τηλεοπτικές παραγωγές, όπως τη μίνι σειρά «Fortunes of War» (1987) και το «Thompson» (1988).

Το 1989 ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με την Emma Thompson (με την οποία εμφανιζόταν και στο «Fortunes of War») στη θεατρική παράσταση «Look Back In Anger» του John Osborne σε σκηνοθεσία της Judi Dench. Πρόκειται για ένα δράμα με επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται από έναν άντρα της εργατικής τάξης (Branagh), τη μεσοαστή σύζυγό του (Thompson) και την υπερόπτη φίλη της (Helena Charles). Να σημειώσουμε πως από το 1989 και μέχρι το 1995 ο Kenneth Branagh κι η Emma Thompson δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό ζευγάρι, αλλά είναι μαζί και στη ζωή.
Την ίδια χρονιά, όμως ο Branagh κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με τη μεταφορά του «Ερρίκου Ε’» στις σκοτεινές αίθουσες. Οι προσπάθειες του Branagh όχι μόνο στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κι η σκηνοθετική του ματιά τον ξεχωρίζουν αμέσως, με αποτέλεσμα και δύο υποψηφιότητες Oscar, μία για τη σκηνοθεσία (στην κατηγορία κερδίζει ένα βραβείο BAFTA) και μία για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1991 ο ηθοποιός βρίσκεται και πάλι πίσω από τις κάμερες, αυτή τη φορά για το «Dead Again». Πρόκειται για ένα σύγχρονο neo-noir φιλμ μυστηρίου με πρωταγωνιστές έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ (Branagh) ο οποίος προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μίας γυναίκας με αμνησία, της Grace (Emma Thompson), η οποία ταλαιπωρείται από εφιάλτες που απεικονίζουν το φόνο μίας γυναίκας από το σύζυγό της. Το κοινό υποδέχεται με διθυράμβους την ταινία, ενώ πολλοί κριτικοί δε διστάζουν να χαρακτηρίσουν τον Branagh ως έναν σκηνοθέτη που μπορεί να σταθεί στο ίδιο βάθρο με τους Orson Welles και Alfred Hitchcock. Την επόμενη χρονιά ο Branagh σκηνοθετεί το «Peter’s Friends», μία μαύρη κωμωδία όπου έξι φίλοι από το πανεπιστήμιο ξαναβρίσκονται σε ένα πρωτοχρονιάτικο reunion με τις ζωές όλων να έχουν αλλάξει ήδη μέχρι αυτή τη συνάντηση, ενώ δε λείπουν κι οι ανατροπές κατά τη διάρκεια αυτής. Η ταινία δέχεται σχετικά καλές κριτικές, ενώ χαρακτηρίζεται «προβλέψιμη μεν, διασκεδαστική δε».

Το 1993 ο Branagh επιστρέφει στο «στοιχείο» του και δεν είναι άλλο από το σαιξπηρικό δράμα. Αυτή τη φορά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το «Πολύ Κακό Για Το Τίποτα». Την επόμενη χρονιά ο ηθοποιός σκηνοθετεί την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Marry Shelley «Frankenstein», αλλά η ταινία, αν και κατά πολλούς φιλόδοξη, δέχεται μέτριες κριτικές. Το 1995 ο Branagh επιστρέφει στο σαιξπηρικό ρεπερτόριό του ερμηνεύοντας τον Ιάγο στον «Οθέλλο» του Oliver Parker («An Ideal Husband») και συμπρωταγωνιστεί με τους Laurence Fishburne και Irène Jacob. Το 1996 παραμένει πιστός στο Βάρδο και σκηνοθετεί τον «Hamlet» υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα με τους Julie Christie, Kate Winslet και Judi Dench. Η ταινία σημαδεύει τη δυναμική – θα έλεγε κανείς – επιστροφή του Branagh στην επιτυχία, ενώ τον φέρνει και στις υποψηφιότητες για Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Το 1998 μοιάζει να είναι μία γεμάτη χρόνια επαγγελματικά για τον Kenneth Branagh, μια που στην αρχή πρωταγωνιστεί στο θρίλερ «The Gingerbread Man» του Robert Altman («Έγκλημα στο Gosford Park»), στο «The Theory of Flight» του Paul Greengrass («Captain Phillips»), στο «Celebrity» του Woody Allen και στο ρομαντικό δράμα «The Proposition». Από όλες αυτές τις δουλειές ξεχωρίζει το «Celebrity», όπου οι κριτικοί εκθειάζουν συγκεκριμένα την ερμηνεία του Branagh στο ρόλο του ανασφαλή συγγραφέα Lee Simon.
Το 2002 κι έπειτα από τα αδιάφορα «Wild Wild West» και «Αγάπης Αγώνας Άγονος», ο Kenneth Branagh πρωταγωνιστεί στο θέατρο ως «Ριχάρδος Γ’», ενώ την ίδια χρονιά παίζει στο «Rabbit-Proof Fence» αλλά και στη δεύτερη ταινία της σειράς του Harry Potter στο ρόλου του καθηγητή Gilderoy Lockhart.

Από το 2004 έως το 2008 επικεντρώνεται περισσότερο στο θέατρο, ενώ παίζει σε λιγότερο γνωστές παραγωγές της τηλεόρασης και του σινεμά. Το 2008, μάλιστα, ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη θεατρική μεταφορά του «Ιβάνωφ» του Τσέχοφ, με την ερμηνεία του στην παράσταση να θεωρείται η «ερμηνεία της χρονιάς». Ο ίδιος κερδίζει το βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, ενώ, προς έκπληξη όλων, δεν καταφέρνει να κερδίσει και το βραβείο Laurence Olivier.

Την ίδια χρονιά το BBC αναβιώνει το χαρακτήρα του Σουηδού συγγραφέα Henning Mankell, τον Επιθεωρητή Kurt Wallander. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενώ Σουηδού αστυνομικού με υπαρξιακές αναζητήσεις, ο οποίος δείχνει μία πρωτόγνωρη εμπάθεια για τα θύματα των υποθέσεων που αναλαμβάνει. Ο ίδιος ο Branagh αρνήθηκε να δει τη σουδική παραγωγή, επιθυμώντας να βάλει στο χαρακτήρα τη δική του διάσταση. Η κίνησή του αυτή τον δικαιώνει με υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy. Ακόμη, το 2008 συμπρωταγωνιστεί με τους Tom Cruise Και Bill Nighy στο πολεμικό θρίλερ «Επιχείρηση Βαλκυρία».
Το 2011 ο Branagh αποφασίζει να καταπιαστεί με τα blockbusters. Συγκεκριμένα, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της super hero movie «Thor». Παραδόξως, ο Branagh καταφέρνει να κάνει ενδιαφέρουσα τη γνωριμία με το Σκανδιναβό θεό κι η ταινία γίνεται εισπρακτική επιτυχία. Την ίδια χρονιά ο Branagh ερμηνεύει τον Sir Laurence Olivier στην ταινία «Επτά Μέρες με τη Marilyn». Το γεγονός πως ο Branagh υποδύθηκε (στην ουσία) το πρότυπό του τον οδήγησε στις υποψηφιότητες για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2013 επιστρέφει στο θέατρο και το σαιξπηρικό δράμα και σκηνοθετεί μαζί με τον Rob Ashford το «Μάκβεθ» για το Manchester International festival. Η παράσταση ξεπουλάει και μεταδίδεται στους κινηματογράφους, ενώ ακόμη ανοίγει τις πόρτες των θεάτρων της Νέας Υόρκης για το Branagh. Την επόμενη χρονιά σκηνοθετεί και παίζει στο «Jack Ryan: Shadow Recruit» τον ρόλο του Ρώσου μεγιστάνα στου οποίου τα ίχνη βρίσκεται ο πράκτορας της CIA Jack Ryan (Chris Pine), ενώ το 2015 αναλαμβάνει άλλο ένα blockbuster, αυτή τη φορά τη live action κινηματογραφική οπτική της ταινίας της Disney «Σταχτοπούτα».

Τον Απρίλιο του 2015 ο Branagh ιδρύει τη θεατρική εταιρεία Kenneth Branagh, η οποία θα παρουσιάσει πέντε θεατρικές παραστάσεις Στο Garrick Theatre του Λονδίνου, ενώ σε συνεργασία με την Picturehouse Entertainment τρεις από τις παραστάσεις θα μεταδοθούν και στις κινηματογραφικές αίθουσες, με την αρχή να γίνεται στις 30 Νοεμβρίου με τη «Χειμωνιάτικη Ιστορία» του Σαίξπηρ.

Η πορεία που ακολούθησε ο Branagh του έχει χαρίσει και μία σειρά διακρίσεων, με εκείνη όπου το 2012 χρίζεται Ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ για την προσφορά του στην τέχνη και την κοινωνία να ξεχωρίζει. Ακόμη η πιο πρόσφατη είναι εκείνη όπου δύο μήνες πριν αναδείχθηκε ο νέος Πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης, απ’ όπου κι αποφοίτησε. Εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε σε νέα projects από έναν άνθρωπο που φαίνεται να αγαπάει αυτό που κάνει και που προσπαθεί να το αποδεικνύει μέσα από τις δουλειές του.

10/12/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Βρετανός ηθοποιός Gary Oldman

Κόμης Δράκουλας, Smiley, James Gordon, Sirius Black… Ο άνθρωπος αυτός είναι πραγματικά ένας χαμαιλέοντας της υποκριτικής, κάνοντας την κινηματογραφική βιομηχανία και κυρίως το κοινό να… παραληρούν με αυτά που τους προσφέρει. Σήμερα αφιερώνουμε γραμμές στον Gary Oldman.

Ο Gary Leonard Oldman γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1958 στο New Cross του Λονδίνου κι είναι παιδί οικογένειας της εργατικής τάξης της Αγγλίας. Με τον πατέρα του να έχει εγκαταλείψει την οικογένεια όταν εκείνος ήταν μόλις επτά ετών, ο Gary Oldman φοίτησε μέχρι τα δεκαέξι του στο Greenwich School στο Deptford και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα με αθλητικά είδη. Παρά το γεγονός πως έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε – έχοντας κάνει τις απαραίτητες μουσικές σπουδές – άφησε αυτές τις φιλοδοξίες προκειμένου να ασχοληθεί με την ηθοποιία. Εφαλτήριο γι’ αυτήν την απόφαση ήταν η ερμηνεία του Malcolm McDowell στην ταινία του 1971 «The Raging Moon». Μάλιστα ο ίδιος ο Oldman είχε πει σε συνέντευξή του το 1995 πως «κάτι στον Malcolm με συνεπήρε, συνδέθηκε με αυτό που έκανε κι απλά είπα “θέλω να το κάνω αυτό”».
Ο Oldman σπούδασε στο Young People’s Theatre στο Greenwich στα μέσα της δεκαετίας του ’70, κάνοντας παράλληλα άλλες δουλειές, όπως πορτιέρης σε θέατρο, πωλητής παπουτσιών, ακόμα και σε σφαγείο. Αργότερα κερδίζει υποτροφία στο Rose Bruford College στο Sidcup απ’ όπου κι αποκτά το πτυχίο του στην υποκριτική το 1979.

Η πρώτη του επί σκηνής εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1979 στο Βασιλικό Θέατρο του York ως Puss στο έργο «Dick Whittington and His Cat». Η παράσταση ανέβηκε στο Colchester και στο Θέατρο της Γλασκόβης. Μέχρι την αρχή της δεκαετίας του ’80, ο Oldman θα είχε γίνει ο αγαπημένος του θεατρόφιλου κοινού. Στη συνέχεια, ξεκινά να αφήνει το καλλιτεχνικό του «στίγμα» τόσο με τις θεατρικές παραστάσεις όπου συμμετέχει όσο και με ρόλους σε βρετανικές κινηματογραφικές παραγωγές. Μάλιστα, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην παράσταση «Saved» του Edward Bond γίνεται ο λόγος για να κερδίσει το ρόλο του Scopey στην παράσταση «The Pope’s Wedding», με το ρόλο αυτό να του χαρίζει του βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού Time Out Fringe και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού Drama Theatre. Ο ρόλος του Scopey ήταν κι αυτός που τράβηξε την προσοχή του σκηνοθέτη Alex Cox, ο οποίος του πρότεινε και το ρόλο του Sid Vicious, μπασίστα των Sex Pistols, για την ταινία «Sid and Nancy» το 1986. Θεωρώντας όμως πως η ταινία δεν τον εξέφραζε και πως «το θέατρο είναι ανώτερο», απέρριψε το ρόλο δύο φορές μέχρι να δεχθεί τελικά.

Αυτός, όμως, ο ρόλος, όπως και η ταινία «Prick Up your Ears» το 1987 ήταν αυτά που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του Hollywood για τον Oldman. Ξεκινώντας από το 1988 κι έως το 1990, ο Oldman ενσαρκώνει κεντρικούς ρόλους στο πλάι Βρετανών ηθοποιών που ανέτειλαν στο Hollywood των ‘80s, όπως τον Tim Roth στο «Ο Ρόζενκραντς κι ο Γκίλντενστερν Είναι Νεκροί».

Το 1991 έρχεται η πρώτη blockbuster ταινία για τον Oldman. Πρόκειται για το «JFK» του Oliver Stone, όπου ο Oldman ενσαρκώνει το δολοφόνο του Kennedy, Lee Harvey Oswald – ή έστω τον κατηγορούμενο για το φόνο, σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας! Το «JFK» γίνεται κι ο λόγος να χαρακτηριστεί ο Oldman ως ο πιο χαρακτηριστικός ηθοποιός για ρόλους… «κακών»! Κόμης Δράκουλας στο «Dracula» του Francis Ford Coppola του 1992, Ρώσος τρομοκράτης Ivan Korshunov στο «Air Force One» και τύραννος Jean-Baptiste Emanuel Zorg στο «Πέμπτο Στοιχείο» του Luc Besson το 1997, διεφθαρμένος αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών στο «Léon» είναι μόνο μερικοί από τους ρόλους που δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μάλιστα ήταν τέτοια η δημοφιλία του ως «σινε-κακός» που στη stop-motion εκπομπή Celebrity Deathmatch του MTV τον έβαλαν στο ring με τον Christopher Walken. Τέλειο;;;
https://www.youtube.com/watch?v=h-BNi1lbRs8
Από τους «κακούς» ρόλους ξέφυγε μόνο υποδυόμενος τον Μπετόβεν στο «Αθάνατη Αγαπημένη» το 1994 και τον Αιδεσιμότατο Arthur Dimmesdale στο «Άλικο Γράμμα» και με το «πέρασμά» του στο διπλό επεισόδιο της αγαπημένης σειράς «F.R.I.E.N.D.S.» με το γάμο της Monica και του Chandler. Αχ… Παλιές καλές στιγμές των αμερικάνικων sitcoms!

Από το 2001 κι έως το 2004, ο Oldman εμφανίζεται πιο πολύ σε ανεξάρτητες παραγωγές, όπως το «Sin» του 2003. Το 2004 επανέρχεται δυναμικά στις blockbuster παραγωγές κι υποδύεται το νονό του Harry Potter, Sirius Black στην ταινία «Ο Harry Potter κι ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις ταινίες της σειράς που ακολουθούν, με εξαίρεση τον «Ημίαιμο Πρίγκιπα» και την πρώτη ταινία των «Κλήρων του Θανάτου».

Το 2005 συνεργάζεται με τον Christopher Nolan κι είναι αναπόσπαστος χαρακτήρας της τριλογίας «The Dark Knight», με αρχή το «Batman Begins» του 2005 όπου παίζει το ρόλο του αρχι-επιθεωρητή James Gordon. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως για τη δεύτερη ταινία της τριλογίας, το «The Dark Knight» του 2008 η ερμηνεία του είναι η καλύτερη μετά από τον Joker του εκλιπόντος Heath Ledger. Επίσης παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην «Κοκκινοσκουφίτσα» του 2011 και τον κεντρικό ρόλο στην ταινία «Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Smiley» την ίδια χρονιά. Ο «Smiley» μάλιστα του χάρισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, καθώς και τη δεύτερη για βραβείο BAFTA (η πρώτη ήταν για το «Prick Up Your Ears»). Για το ρόλο του Smiley, ο Oldman ακολούθησε συγκεκριμένη διατροφή ώστε να αποκτήσει την «κοιλίτσα» του μεσήλικα και παρακολούθησε την ερμηνεία του Alec Guinness για τον ίδιο ρόλο στην ταινία «Tinker Tailor Soldier Spy» (που είναι κι ο τίτλος του βιβλίου του John le Carré όπου βασίστηκαν οι δύο ταινίες), ενώ ακόμη συνάντησε και τον ίδιο το συγγραφέα, με τον le Carré να δηλώνει «ο τρόπος που κινούνταν και μιλούσε έδειχνε πως ο Smiley ήταν στο DNA του».

Η φυσιογνωμία του Oldman έγινε τόσο δημοφιλής, με αποτέλεσμα να του ζητηθεί να συμμετάσχει και σε μουσικά videos. Αξίζει να αναφέρουμε τις εμφανίσεις του στο τραγούδι της Annie Lennox «Love Song for A Vampire» για την ταινία «Dracula», στο «Since I Don’t Have You» των Guns N’ Roses αλλά και στο «The Next Day» του David Bowie, το οποίο μάλιστα έγινε και δέκτης αντιδράσεων για τα αντισυμβατικά πλάνα αναφορικά με την εκκλησία.

Όσο για τα μελλοντικά του projects, ο Oldman θα συμπρωταγωνιστήσει στο «Child 44» με τους Tom Hardy, Vincent Cassel και Noomi Rapace. Στην ταινία ο Hardy ερευνά τις μυστηριώδεις δολοφονίες παιδιών που διαπράττονται στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, ενώ ο Oldman παρακολουθεί με τη σειρά του το Hardy. Φέτος αναμένεται επίσης το «Criminal» όπου ο Oldman παίζει με τους Kevin Costner, Tommy Lee Jones και Ryan Reynolds. Ακόμη θα υποδυθεί ένα βετεράνο του πολέμου του Αφγανιστάν στην ταινία «Man Down» με τους Shia LaBeouf και Kate Mara, ενώ τέλος θα σκηνοθετήσει τη βιογραφική ταινία για το φωτογράφο Eadweard Muybridge με τίτλο «Flying Horse» με πρωταγωνιστές τους Benedict Cumberbatch, Ralph Fiennes και Amanda Seyfried. Εδώ να σημειώσουμε πως ο Oldman έχει κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη το 1997 για το «Nil by Mouth».
Τι λένε άλλοι για το Gary Oldman:
Ο Tom Hardy, έχοντας παίξει με τον Oldman στο «Lawless» και στο «Ο Κλήρος Έπεσε στο Smiley» τον χαρακτηρίζει ως «τον απόλυτο ήρωά του» και «τον καλύτερο ηθοποιό που έχει ζήσει ποτέ.
Για τους Brad Pitt, Daniel Radcliffe και Ryan Gosling ο Oldman είναι ο αγαπημένος τους ηθοποιός. Άλλοι ηθοποιοί όπως οι Benedict Cumberbatch, Christian Bale, Chris Pine και Johnny Depp λένε πως ο Oldman τους άσκησε μεγάλη επιρροή στη δουλειά τους.
Οι Anthony Hopkins, Ralph Fiennes, John Hurt και Colin Firth δηλώνουν τον απεριόριστο θαυμασμό τους, με τον Firth να λέει συγκεκριμένα πως «είναι ένας πολύ δυνατός υποψήφιος ως ο Καλύτερος εν ζωή ηθοποιός του κόσμου».
Τέλος, οι σκηνοθέτες Luc Besson και Christopher Nolan εξυμνούν τη δουλειά του, ενώ ο David Cronenberg δηλώνει συγκεκριμένα για το ρόλο του Oldman ως James Gordon στην τριλογία «Batman» του Nolan πως ο Oldman «είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός» και πως έδωσε την «καλύτερη απόδοση του χαρακτήρα του Gordon».

21/03/2015 1 comment

NEWS

Ο Λόρενς της Αραβίας αποσύρεται στην … τέντα του

Ο Λόρενς της Αραβίας αποσύρεται στην … τέντα του. Ο 79χρονος Πήτερ Ο’ Τουλ, ήρωας του κινηματογραφικού έπους του Ντέιβιντ Λιν που υπήρξε οκτώ φορές υποψήφιος για βραβείο Όσκαρ (αλλά δεν κατόρθωσε να το κερδίσει παρά μόνο να πάρει ένα τιμητικό Όσκαρ το 2003 σημειώνοντας, έτσι, ένα μοναδικό ρεκόρ), ανακοίνωσε την Τρίτη ότι ολοκληρώνει την επαγγελματική του δράση.

«Αγαπητοί όλοι», ξεκινάει το μήνυμα που εξέδωσαν οι εκπρόσωποί του. «Είναι η ώρα να τα παρατήσω. Να αποσυρθώ από τις ταινίες και τη θεατρική σκηνή… δεν θα επιστρέψω».

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πήτερ Ο’ Τουλ, ζωντανού θρύλου της έβδομης τέχνης, η επαγγελματική του ζωή του προσέφερε υποστήριξη από τον κόσμο, συναισθηματική ολοκλήρωση και υλική ανακούφιση. Τον έκανε να γνωρίσει όμορφους ανθρώπους και καλούς συντρόφους με τους οποίους μοιράστηκε και τις αποτυχίες και τις επιτυχίες.

Πάντως, ο Πήτερ Ο’ Τουλ πιστεύει ότι καθένας πρέπει να αποφασίζει ο ίδιος πότε είναι καιρός να σταματήσει. Έτσι αποχαιρετά το επάγγελμά του με ένα «μη δακρυσμένο και με βαθιά ευγνωμοσύνη αντίο».

Στην καριέρα του έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τέσσερις Χρυσές Σφαίρες, ένα Βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ένα βραβείο ΄Εμυ και το προαναφερθέν τιμητικό βραβείο ΄Οσκαρ.

Ο Πήτερ Ο’ Τουλ είναι ίσως ο μοναδικός από τους Βρετανούς ηθοποιούς της γενιάς του, που είχαν ως κέντρο των θεατρικών εμφανίσεών τους το Λονδίνο, που δεν έχει τιμηθεί ως ιππότης του Βρετανικού στέμματος. Σύμφωνα με την εφημερίδα του Λονδίνου, Ντέιλι Μέιλ, του έχει προσφερθεί ο τίτλος του ιππότη ή του ιππότη επί τιμή το 1987, όμως αυτός τον αρνήθηκε εξαιτίας των προσωπικών και πολιτικών του πεποιθήσεων.

Στη ζωή του διακρίθηκε για τις κινηματογραφικές και θεατρικές του εμφανίσεις και για το πάθος του για το αλκοόλ. Το 1959 παντρεύτηκε την Ουαλή ηθοποιό Σαν Φίλιπς από την οποία χώρισε το 1979 έχοντας κάνει δυο κόρες, ενώ το 1983 σε ηλικία 50 ετών έγινε πατέρας ενός αγοριού από τη φιλενάδα του, το μοντέλο Κάρεν Μπράουν. Σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη στο BBC Radio τον Ιανουάριο του 2007, ο Ο’ Τουλ είχε πει ότι είχε μελετήσει τις γυναίκες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προσπαθώντας όσο μπορούσε περισσότερο να τις γνωρίσει, αλλά τελικά δεν κατάλαβε τίποτε.

Πηγή:http://www.tovima.gr

12/07/2012 0 comment