κριτική

http://www.youtube.com/watch?v=GokKUqLcvD8

Είναι Κυριακή βράδυ κι αποφασίσατε να περάσετε τη βραδιά σας εντός οικίας με DVD; Απόψε σας έχω μία διαφορετική πρόταση, περιπετειώδη και… σκοτεινή!

Οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του εισαγγελέα Harvey Dent, το έγκλημα στη Gotham City έχει εξαλειφθεί χάρη στο νόμο Dent. Ο Batman όμως εξακολουθεί να θεωρείται κίνδυνος για την πόλη, μια που κατηγορείται για το θάνατο του εισαγγελέα κι έχει εξαφανιστεί. Ο Bruce Wayne φροντίζει να απέχει όσο είναι δυνατόν από το δημόσιο προσκήνιο, ενώ ο Επιθεωρητής Jim Gordon παραιτείται επειδή δεν αντέχει το βάρος της γνώσης των εγκλημάτων του Dent. Όταν όμως κάνει την εμφάνισή του ο Bane με την απειλή να καταστρέψει την πόλη, ο Batman πρέπει να αποφασίσει αν θα πρέπει να αγνοήσει την προκατάληψη του κόσμου απέναντί του προκειμένου να προστατεύσει τη Gotham City, ενώ παράλληλα θα έρθει αντιμέτωπος με τη γοητευτική κλέφτρα Catwoman.

Το «The Dark Knight Rises» είναι η ταινία που ολοκληρώνει την τριλογία του Christopher Nolan με πρωταγωνιστή τον Batman. Κι ειλικρινά, πιο θεαματική δε θα μπορούσε να είναι. Πέρα από τα έντονα effects στα οποία μας… καλόμαθε ο Nolan από τις δύο προηγούμενες ταινίες του (αφήνω απ’ έξω το «Inception» που προβλήθηκε ενδιάμεσα πιο πολύ για να μην ανακατέψουμε τις ταινίες!), εντυπωσιακή είναι η παρουσίαση του Batman, ο οποίος ναι μεν συνεχίζει να μοιάζει πιο ανθρώπινος, εν αντιθέσει με ταινίες του παρελθόντος, αλλά ταυτόχρονα αποδεικνύεται πιο έντονα πως… κι οι υπερήρωες έχουν αδυναμίες. Κι οι υπερήρωες ηττώνται, κι οι υπερήρωες αντιμετωπίζουν διλήμματα. Κι αυτό είναι που εξαρχής κέρδισε το σινεφίλ κοινό, από την πρώτη κιόλας ταινία του Nolan, «Batman Begins».

Ο Christian Bale αποδεικνύει πως επίσημα είναι ο καλύτερος Batman που είδαμε ποτέ κι η Anne Hathaway στο ρόλο της Catwoman επιβεβαιώνει πως μπορεί να υποστηρίξει μία ποικιλία στο ρεπερτόριό της. Ειλικρινά… ποια Halle Berry μου λέτε τώρα;;; Και φυσικά μην ξεχνάμε τους Michael Caine καιMorgan Freeman στους ρόλους του Alfred και του Fox αντίστοιχα. Ειδικά ο Caine αποδείχθηκε από την πρώτη ταινία κιόλας ο καταλληλότερος να υποδυθεί τον Alfred, τον άνθρωπο που στάθηκε σαν πατέρας δίπλα στον Bruce Wayne, από τότε που ο δεύτερος έχασε τους γονείς του.

Πρωταγωνιστούν: Christian Bale, Anne Hathaway, Tom Hardy, Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman, Marion Cotillard κ.α.

07/04/2013 0 comments

“Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;” από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα για αυτή την παράσταση, μιας και έχει ανέβει αρκετές φορές στο στο θέατρο και έχει γυριστεί και ταινία (το 1966 με τους Richard Burton και Elizabeth Taylor), αλλά επειδή πρώτη φορά την είδα με αυτή τη διανομή και μιας και δεν είμαι κριτικός θεάτρου, θα αρκεστώ να μεταφέρω το πώς αισθάνθηκα και γιατί πιστεύω ότι τα πιο σκληρά έργα είναι και τα πιο απολαυστικά.

Ο Έντουαρντ Άλμπη γράφει ένα έργο (σύμφωνα με την προσωπική μου ανάγνωση) για τις σχέσεις εξάρτησης, για τον γάμο και τη μοναξιά, για τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, για τους λόγους που οδηγούν τον καθένα να κάνει μία επιλογή, για όσα θαυμάζει κανείς στον σύντροφό του και όσα τον απογοητεύουν, και φυσικά, για τα μυστικά που κρύβονται πίσω από μία κλειστή κρεβατοκάμαρα. Αγάπη, μίσος, πόθος, εθισμός, αλήθεια, ψέματα, αυταπάτες, ειρωνεία, πόνος, βία. Γι’ αυτό είναι ένα έργο που όσο πονάει, τόσο γοητεύει.

Ας το παραδεχτούμε, ο πόνος είναι (τις περισσότερες φορές) λυτρωτικός (για να μην πω απαραίτητος, για το επόμενο βήμα). Το ερώτημα “Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” μάλλον αναφέρεται σε μία ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις. Και οι ψευδαισθήσεις μας είναι συχνά αναπόσπαστο κομμάτι μας. Εμείς τις δημιουργούμε, εμείς τη συντηρούμε, τις έχουμε ανάγκη.
Εγώ τη φοβάμαι τη Βιρτζίνια Γουλφ.

Το έργο: Ο Τζώρτζ (Δάνης Κατρανίδης) και η Μάρθα (Μίρκα Παπακωνσταντίνου) είναι ένα ζευγάρι με μία σχέση απόλυτης εξάρτησης. Ο Τζώρτζ είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του οποίου πρύτανης είναι ο πατέρας της Μάρθας, κάτι που μεγαλώνει την ένταση της σχέσης τους. Μετά από μια δεξίωση στο Πανεπιστήμιο, η Μάρθα προσκαλεί το νεαρό ζευγάρι Χάνι (Χρύσα Παπά) και Νίκ (Παναγιώτης Εξαρχέας) στο σπίτι για ένα μεταμεσονύκτιο πάρτυ. Μέχρι να ξημερώσει, ο Νικ και η Χάνι μπλέκονται στο παιχνίδι τους. Η βραδιά γίνεται άγρια, ανεξέλεγκτη και με απρόβλεπτη κατάληξη για όλους.

Οι πρωταγωνιστές: Ο Δάνης Κατρανίδης και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, στην πρώτη τους θεατρική συνάντηση, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, γροθιές στο στομάχι, προκαλούν ανατριχίλα και -χωρίς υπερβολή- υπενθυμίζουν τι σημαίνει να είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ηθοποιός. (Και πως μάλλον αυτό το ταλέντο είναι κάτι που το έχεις μέσα σου, διαφορετικά όσο κι αν προσπαθήσεις δεν κατακτιέται).

Δίπλα τους στους ρόλους του νεαρού ζευγαριού που κρύβει (περισσότερα) μυστικά η Χρύσα Παππά και ο Παναγιώτης Εξαρχέας, εντυπωσιακοί (απλά, για να είμαι ειλικρινής, δίπλα στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, όποιος κι αν εμφανιζόταν, θα φαινόταν έστω και λίγο ανεπαρκής).

Πόλη Θέατρο
Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87
πλ. Βικτωρίας
τηλ. 211 1828 900

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

15/03/2013 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Festival de Cannes:Steven Spielberg ο Πρόεδρος της επιτροπής

written by Κατερίνα Μαντά

Πριν λίγες ώρες ανακοινώθηκε ότι ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης θα αναλάβει το ρόλο του προέδρου της κριτικής επιτροπής, στο πιο διάσημο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ευρώπης.

Ο Steven Spielberg θα αντικαταστήσει τον Ιταλό συγγραφέα, σκηνοθέτη και παραγωγό Nanni Moretti. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του σκηνοθέτη της ταινίας Lincoln, η οποία έσπασε ταμεία στη Γαλλία, με περισσότερους από 1.000.000 εισιτήρια.

Ο Spielberg δεν ειναι “ξένος” στις Κάννες.Η πρώτη του ταινία “Sugarland Express” είχε κερδίσει τοβραβείο καλύτερου σεναρίου, εκεί, το 1974 και ο κλασσικός πλέον “E.T.” είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του το 1982, για το κλείσιμο του Φεστιβάλ. Μάλιστα το “The Color Purple” είχε προβληθεί εκτός διαγωνισμού το 1986.

Ο πρόεδρος του Φεστιβάλ σημείωσε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που προτείνουν στον σκηνοθέτη να παραβρεθεί, αλλά ανέκαθεν ήταν απασχολημένος γυρίζοντας κάποια ταινία. “Οπότε όταν φέτος μου είπαν ‘E.T., phone home,’ κατάλαβα και αμέσως απάντησα “Επιτέλους!”.

Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί μεταξύ 15 και Μαϊου.

Πηγή: http://www.hollywoodreporter.com

28/02/2013 0 comments

ΦΑΓΗΤΟ

5 Mott str.: γευστική όαση στο Mall

written by George Portelli

*από τον Πάνο Δεληγιάννη

Το επισκέφθηκα το Σάββατο μετά τους «Διώκτες του εγκλήματος» στη Gold Class, λόγω των υψηλών του συστάσεων που έρχονταν πρώτα από έναν αμερικανοτραφή φίλο αλλά και από έναν γνωστό μου που είναι μάλιστα ανταγωνιστής του, συνεπώς η σύστασή του βάρυνε ιδιαίτερα!

Το 5 Mott str. καταλαμβάνει την μια γωνιά στον όροφο των εστιατορίων του The Mall. Είναι ένα όμορφο American-style restaurant με εμφανές τούβλο, σίδερο και γενικά μια αίσθηση που παραπέμπει σε Soho & Meatpacking district. Ο κατάλογός του είναι πλούσιος και κλασικός στις ιδέες του. Η έμφαση είναι προφανώς στα burgers που έρχονται μέσα σε πανεράκια με ωραίες, λεπτοκομμένες, τηγανιτές πατάτες. Τα μπιφτέκια είναι γευστικά, ζουμερά και πλούσια και οι διάφορες σως πετυχημένες… Η spicy mayo για παράδειγμα που δοκίμασα είναι όντως πικάντικη και ταυτόχρονα δροσερή όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Από την άλλη, ένα burger με τηγανιτό κοτόπουλο δεν μου είπε και πολλά πράγματα.. το βρήκα ελαφρώς άνοστο και ουδέτερο.

Από τα πρώτα δεν δοκίμασα και πολλά πράγματα, πάντως η coleslaw ήταν πληθωρική και σωστή και το ίδιο μπορώ να πω και για τις άλλες σαλάτες όπως τις έβλεπα να καταφτάνουν στα διπλανά μου τραπέζια. Εξίσου συμπαθητική, με λεπτή ζύμη μου φάνηκε και η πίτσα… αλλά και πάλι οι εντυπώσεις μου είναι από το διπλανό μας τραπέζι! Εκεί που έχω ένσταση είναι στα cheddar rolls. Έχουν –περισσότερο από ότι πρέπει- φύλλο (για spring rolls νομίζω) κι έρχονται κομμένα με αποτέλεσμα να έχεις στο πιάτο σου μια θάλασσα με λιωμένο cheddar (ελαφρώς «πλαστικό» κι αυτό ζημιώνει και τα αντίστοιχα burgers) και τέσσερα σχεδόν άδεια «κελύφη» από φύλλο.
Στα συν του μαγαζιού η ενδιαφέρουσα επιλογή από μπύρες, το άμεσο, φιλικό σέρβις και τα κλασικά burgers. Νομίζω ότι με λίγη έξτρα προσοχή σε κάποιες λεπτομέρειες θα είναι όντως ένα από τα πιο καλά εστιατόρια του είδους στην πόλη.

*ο Πάνος Δεληγιάννης είναι Διευθυντής – δημοσιογράφος του The Food & Leisure Guide(http://www.fnl-guide.com)

5 Mott str.
Τιμή : 18-25€ ανά άτομο
Τηλ.: 210-6178710
Διεύθυνση: Ανρέα Παπανδρέου 35, Μαρούσι (The Mall) , Αθήνα

22/02/2013 1 comment

“Στη Φωλιά του Κούκλου” στο θέατρο Περοκέ

written by George Portelli

Από τη Μαρένα Καδιγιαννοπούλου–δημοσιογράφο

Τον περασμένο Σεπτέμβριο βρέθηκα σε μια συζήτηση μεταξύ ηθοποιών αυτού που ονομάζουμε ποιοτικού θεάτρου (δεν θα αναφέρω ποιοι ήταν, καθώς έγινε σε φιλικό επίπεδο) και μιλούσαμε για το χάρισμα και το ταλέντο του Μάρκου Σεφερλή, ο οποίος μπορεί και βρίσκεται 4 ώρες πάνω στη σκηνή, την αλωνίζει, αυτοσχεδιάζει και ο κόσμος τον χειροκροτεί και ευχαριστιέται. “Μα κάνει μπαλαφάρες”, αναφέρει κάποιος. “Ναι, αλλά και οι μπαλαφάρες είναι η αρχή του κωμικού θεάτρου”, συμπληρώσαμε.

Πριν από μερικές ημέρες, επιλέξαμε μ’ έναν συναδελφό μου να δούμε τη νέα του παράσταση, “Στη φωλιά του κούκλου” στο θέατρο “Περοκέ”. Πήγαμε με πολύ καλή διάθεση και φύγαμε με ακόμη καλύτερη! Ο πρωταγωνιστής ήταν αεικίνητος, ετοιμόλογος, με όρεξη γι’ αυτό που έκανε πάνω στη σκηνή (όπως κι’ όλοι οι συνεργάτες του άλλωστε) και με σεβασμό γι’ αυτό που προσέφερε. Γιατί να μην το χειροκροτήσει το κοινό;

Το έργο: Πρόκειται για το έργο του Μάικλ Φρέιν, το οποίο είναι μια διασκευή της ανατρεπτικής φάρσας “Noises off”. Κατά την πρόβα τζενεράλε ενός ετερόκλητου θιάσου έρχονται τα πάνω-κάτω στις σχέσεις των μελών του, οι οποίες θα φανούν στους θεατές της πρεμιέρας της επόμενης ημέρας!

Η παράσταση: Δε θα πω πολλά. Ας κρατήσουμε μονάχα ότι γελάσαμε, ξεχαστήκαμε και αρκεί. Δεν χρειάζονται αναλύσεις των αναλύσεων. Όχι, για τον Μάρκο. Δίπλα του είχε γνωστούς συνεργάτες, τους οποίους εμπιστεύεται και τον εμπιστεύονται χρόνια τώρα (Γιάννη Καπετάνιο, Αρετή Ζαχαριάδου, Στέλιο Κρητικό, Νότη Παρασκευόπουλο, Ελένη Μπουκουβάλα, Γιώργο Κοντογιάννη). Φέτος, έχει μαζί του επίσης, τη σύζυγό του Έλενα Τσαβαλιά-απολαυστική ως αφελής bimbo ηθοποιός που απλώς διεκπεραιώνει τον ρόλο της χωρίς να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω της- και η Νέλλη Γκίνη.
Μου άρεσε επίσης πολύ το σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη.

Εν κατακλείδι, θα πρότεινα σε κάποιον να την παρακολουθήσει, μόνο αν δεν έχει δεύτερες σκέψεις στο μυαλό του και δεν είναι αρνητικά προδιαθετειμένος. Αν καθίσει άδειος από σκέψεις, θα φύγει γεμάτος από χαρά. Κι’ αυτό αρκεί στις μέρες μας…

10/02/2013 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Προταση για DVD:«Σκοτεινό Ποτάμι»

Όταν το 1975 οι τρεις φίλοι, ο Τζίμι, ο Ντέιβ κι ο Σον έπαιζαν αμέριμνοι στο δρόμο της γειτονιάς τους στη Βοστόνη, τίποτα κακό δεν προμηνυόταν. Όταν, όμως, δύο άγνωστοι παρουσιάζονται σαν αστυνομικοί, παρασύρουν τον Ντέιβ και τον κακοποιούν σεξουαλικά μέχρι ο Ντέιβ να το σκάσει, οι ζωές των τριών φίλων θα στιγματιστούν επ’ αόριστον.

Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, οι τρεις φίλοι φαίνεται να έχουν βρει το δρόμο τους. Ο Τζίμι (Sean Penn) έφτιαξε την οικογένειά του και διατηρεί ένα μαγαζί έχοντας αφήσει πίσω του ένα βεβαρυμμένο νομικό παρελθόν κι ο Ντέιβ (Tim Robbins) είναι παντρεμένος με την αδερφή του Τζίμι, Σελέστ (Marcia Gay Harden) και δουλεύει ως εργάτης, χωρίς όμως να έχει καταφέρει να ξεπεράσει την επώδυνη περιπέτειά του. Όταν η κόρη του Τζίμι (Emmy Rossum) βρεθεί δολοφονημένη κι ο Ντέιβ γυρίσει σπίτι του μέσα στα αίματα, όλα αλλάζουν. Οι υποψίες όλων πέφτουν στο Ντέιβ, ο Τζίμι δείχνει αποφασισμένος να τιμωρήσει με κάθε τρόπο το φονιά της κόρης του ενώ ο Σον (Kevin Bacon), αστυνομικός πλέον, καλείται να εξιχνιάσει την υπόθεση. Έτσι ξετυλίγεται μία ιστορία αμφιβολίας, τύψεων και γεμάτη ένοχα μυστικά, των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι καθοριστικές για όλους, ιδίων των τριών ανδρών, όπου η φιλία τους θα περάσει το πιο δύσκολο τεστ: αυτό της εμπιστοσύνης.
Το «Σκοτεινό Ποτάμι» είναι ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Dennis Lehane, με τον Brian Helgeland να αναλαμβάνει την επιμέλεια του σεναρίου. Κι αν και προσωπικά δε μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής για τις κοινωνικές και πολιτικές του πεποιθήσεις, οφείλω να παραδεχτώ πως βγάζω το καπέλο στη σκηνοθεσία του Clint Eastwood, η οποία συνδυάζει αρμονικά το μυστήριο της δολοφονίας της Κέιτι και το δράμα των τριών φίλων, με αποτέλεσμα μία ταινία όπου κάθε σκηνή κρατά σ’ εγρήγορση το θεατή.

Φυσικά τα εύσημα παίρνει γι’ αυτό κι η συγκέντρωση ενός δυναμικού καστ ηθοποιών με συμμετοχές όπως του Sean Penn, του Tim Robbins και της Laura Linney (στο ρόλο της γυναίκας του Τζίμι). Κι αν λένε πως μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, φανταστείτε με πόσες ισούται ένα video. Συγκεκριμένα… δύο video! Να μία ιδέα, δύο από τις πιο καθηλωτικές σκηνές της ταινίας:

http://www.youtube.com/watch?v=-BhoAlF0xpg

Μην ξεχνάμε όμως, πως οι προτάσεις μας για DVD είναι… Οσκαρικές! Η ταινία ήταν υποψήφια στην 76η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Α’ Ανδρικού (Sean Penn), Β’ Ανδρικού (Tim Robbins) και Β’ Γυναικείου ρόλου (Marcia Gay Harden). And the Oscar(s) went tooooo…. Sean Penn and Tim Robbins!
Την ταινία, όμως, την ξεχώρισα και σας την προτείνω όχι μόνο για τη συγκλονιστική ερμηνεία του Sean Penn στο ρόλου του διψασμένου για εκδίκηση Τζίμι, αλλά κυρίως για τη μοναδική ερμηνεία του Tim Robbins, καθώς πραγματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας δε μπορείς να καταλήξεις αν τελικά ο Ντέιβ είναι ένοχος για το φόνο της Κέιτι. Γι’ αυτό άλλωστε ο Tim Robbins, εκτός από το «θείο» Oscar, εξασφάλισε και μία Χρυσή Σφαίρα, το βραβείο του Σωματείου των Ηθοποιών (SAG), καθώς και μία υποψηφιότητα στα βραβεία BAFTA με τη συμμετοχή του στο «Σκοτεινό Ποτάμι».
Πρωταγωνιστούν: Sean Penn, Tim Robbins, Kevin Bacon, Laura Linney, Marcia Gay Harden, Laurence Fishburne κ.α.

10/02/2013 0 comments

“Ο Γυάλινος Κόσμος”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Πόσες φορές έχω σκεφτεί πως ζω σε έναν γυάλινο κόσμο, σε ένα γυάλινο κουτί. Σε ένα προστατευμένο παρατηρητήριο, από το οποίο μπορώ να βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου μόνο εν μέρει και να μην επιστρέπω την είσοδο σε οτιδήποτε ξένο-απειλητικό. Ε λοιπόν αυτός ο γυάλινος κόσμος έχει αρχίσει να ραγίζει εδώ και καιρό, ξεκινώντας από την ενηλικίωσή μου και στη συνέχεια, μέσα από εμπειρίες που με έκαναν να δω λίγο πιο καθαρά τη σκληρή αλλά αληθινή ζωή, στην οποία μόνο αν εκτεθείς μπορείς να βιώσεις και τα όμορφα και τα άσχημα που έχει να σου δώσει.

Ο Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Γουίλιαμς που είδα πρόσφατα στο θέατρο Δημήτρης Χορν, λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις (μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου -προλαβαίνετε) με έκανε να σκεφτώ ακριβώς αυτό, κι επιπλέον την έννοια της ευτυχίας και της προστασίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι γονείς και τα παιδιά (διαφορετικά, δηλαδή). Στο υπέροχο αυτό έργο, που υπέροχα σκηνοθέτισε η Κατερίνα Ευαγγελάτου με πρωταγωνιστές τους Ναταλία Τσαλίκη, Αντίνοο Αλμπάνη, Αμαλία Νίνου και Κωνσταντίνο Γαβαλά (όλοι τους εξαιρετικοί στους ρόλους τους), κεντρικοί ήρωες είναι η Αμάντα και τα δύο παιδιά της, ο ονειροπόλος Τομ που αγαπά την ποίηση και τον κινηματογράφο και η εύθραυστη Λώρα που βρίσκει χαρά στη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια. Όλοι τους ζουν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαμορφώνουν οι κανόνες της Αμάντα. Ξεπεσμένη κοινωνικά και εγκατελειμένη από τον άντρα της, έχει άλλα, μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της, αγνοώντας (ηθελημένα) την σκληρή πραγματικότητα και τις δικές τους επιθυμίες. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να τους δείξει άθελά του, ένας επισκέπτης, ο Τζιμ, στον οποίο στρέφουν τις ελπίδες τους για ένα ονειρεμένο αύριο.

Αν και δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως, καθώς δεν είμαι μητέρα, την Αμάντα και τις εκδηλώσεις της αγάπης της, που φαίνεται να ξεπερνούν το όριο της προστασίας και να αγγίζουν αυτό της καταπίεσης, με συγκίνησε, γιατί ο σκοπός της ήταν αγνός -μοναδική στην ερμηνεία της η Ναταλία Τσαλίκη (!). Παρ’ όλα αυτά, το έργο επιβεβαιώνει πως κάθε παιδί, όσο κι αν οι γονείς του θέλουν να το προστατεύσουν από τους κινδύνους κι ελπίζουν να μην πονέσει ποτέ, εκείνο οφείλει να ζήσει με τον δικό του τρόπο, να κάνει τα δικά του λάθη και να πονέσει (είναι αναπόφευκτο), ακριβώς όπως επιλέγει να καπνίσει, ενώ ξέρει ότι το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία και να πιει καφέ για πρωινό, αντί για γάλα με δημητριακά. Τόσο απλά. Κι αν ένα παιδί ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, οφείλει στον εαυτό του να προσπαθήσει να τα καταφέρει, ακόμη κι αν αυτό απογοητεύσει τους γονείς του που τον ονειρεύονται μηχανικό. Ο γυάλινος κόσμος πρέπει να σπάσει. Έξω είναι ο κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουμε.

Η Ναταλία Αργυράκη με τη μητέρα της -τη συγγραφέα Αγγελική Μπουλιαρη- και τον πρωταγωνιστή Αλκίνοο Αλμπάνη

*Μια παράσταση που σε αφήνει με δάκρυα στα μάτια

27/01/2013 0 comments

ΒΙΒΛΙΟ

«Το Δωμάτιο» της Emma Donoghue

«Happy Birthday, Τζακ», λέει η Μαμά στον πέντε ετών πια Τζακ. Κι ο Τζακ νιώθει πια μεγάλος. Τόσο μεγάλος που νιώθει την ανάγκη να ρωτήσει μερικά πράγματα τη Μαμά. Όπως το τι συμβαίνει πραγματικά με τους «πλανήτες» που βλέπει στην τηλεόραση. Γιατί η Μαμά τον κρύβει στη Ντουλάπα όταν έρχεται στο Δωμάτιο ο ΣαταΝίκ. Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο ΣαταΝίκ. Και κυρίως… γιατί δεν έχουν βγει ποτέ έξω από το Δωμάτιο; Μπορούν να βγούνε από αυτό για να καταφέρει να δει από κοντά τους «πλανήτες»; Οι ερωτήσεις επαναλαμβάνονται και κάποια στιγμή παίρνουν τις απαντήσεις τους. Έλα, όμως, που οι απαντήσεις γεννούν άλλες απορίες στο Τζακ. Απορίες που η Μαμά πλέον συνειδητοποιεί πως δε μπορεί απλά να τις εξηγήσει, παρά μόνο αν βγούνε έξω από το Δωμάτιο.

Το «Δωμάτιο» είναι ένα βιβλίο που κάθε σελίδα του είναι ένας φόρος τιμής στη μητρότητα. Κι αυτό που το κάνει τόσο ελκυστικό είναι το γεγονός πως η αφήγηση γίνεται από τον ίδιο τον πεντάχρονο Τζακ. Ακριβώς! Φέρτε στο μυαλό σας ένα παιδάκι κοντά σ’ αυτήν την ηλικία ν’ αφηγείται μία ιστορία, μία οποιαδήποτε ιστορία. Με μία γλώσσα απλοϊκή, χωρίς τη χρήση λέξεων – σιδηρόδρομων για το στοματάκι του, αλλά με ζωντάνια και πάθος κατά την αφήγηση. Έτσι ακριβώς λέει κι ο Τζακ την ιστορία της δική του και της Μαμάς του. Κι αυτό το στοιχείο του βιβλίου είναι που κρατάει σ’ εγρήγορση τον αναγνώστη, που του δημιουργεί πρωτόγνωρα έντονα συναισθήματα και που κάνει τις εικόνες πιο «ζωντανές» μπροστά στα μάτια του.

Emma Donoghue

Ομολογώ πως ένιωσα περίεργα όταν διάβασα το «Δωμάτιο», παρ’ όλο που δεν είμαι ακόμη μητέρα. Από τη μία αντιλήφθηκα τη δυσκολία του να μεγαλώνεις ένα παιδί, ενώ από την άλλη κατάλαβα πόση δύναμη μπορεί να αποκτήσει μία μάνα για να προστατεύσει το παιδί της και να του προσφέρει ό,τι καλύτερο. Και πρέπει να ομολογήσω ακόμη πως δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να μιλήσω γι’ αυτό το βιβλίο. Μετά όμως, σκέφτηκα πως, ακόμη κι αν οι Μαμάδες που διαβάζουν αυτές τις γραμμές κι ακολουθήσουν την πρότασή μου και διαβάσουν το «Δωμάτιο», θα αντιληφθούν ακόμη μία φορά την αξία του να κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου και να ονειρεύεσαι γι’ αυτό. Και πόσο μεγάλη επιβράβευση είναι το χαμόγελο του παιδιού για κάθε Μαμά.

Το «Δωμάτιο» βραβεύτηκε το 2010 με το Βραβείο Rogers Writer’s Trust, ενώ επίσης έφτασε ως φιναλίστ στα Βραβεία Booker και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

22/01/2013 1 comment

«H Συνέντευξη», από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Η πρώτη μου επαγγελματική συνέντευξη ήταν στις αρχές του 2006, πριν από περίπου (ή ακριβώς;) επτά χρόνια. Και θυμάμαι καθαρά τα πρώτα πρόσωπα από τα οποία πήρα συνέντευξη: ήταν ο Κώστας Κάππας και η Θάλεια Προκοπίου, δύο ηθοποιοί που συμπρωταγωνιστούσαν τότε σε μια τηλεοπτική σειρά. Αν ποτέ τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα ήθελα να ξέρουν πόσο πολύ τους ευχαριστώ για αυτό το ξεκίνημα και πόσο έτρεμαν τα χέρια μου και έχανα τα λόγια μου, στην προσπάθειά μου να κρύψω το προφανές: ότι ήμουν μια νεαρή δημοσιογράφος στα πρώτα της βήματα.

Η συνέντευξη για μένα ήταν (και είναι) μια αποκάλυψη, ένα μοίρασμα, μια ανταλλαγή. Με λίγα λόγια, πάντα ήθελα να φερθώ και να μου φερθούν καλά. Τότε ακόμη περισσότερο, όμως, ήθελα να κερδίσω -στ’ αλήθεια- την εμπιστοσύνη των ατόμων που είχα απέναντί μου. Νόμιζα ότι μπορεί ένας καλλιτέχνης να εμπιστευτεί έναν δημοσιογράφο. Πίστευα ότι ακόμη και αυτή η ανταλλακτική σχέση μπορεί να κρύβει αλήθειες. Γι’ αυτό πέρασαν πολλά χρόνια και πολλές συνεντεύξεις μέχρι να αποβάλλω μέρος του αρχικού μου άγχους, έχοντας πια κι εγώ συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όσο ρομαντικά πίστευα.

Οι συγγραφείς του έργου Η Συνέντευξη (Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10) Τέοντορ Χόλμαν και Τέο βαν Γκογκ πιστεύουν μάλλον το αντίθετο: ότι δεν χωράει καν ρομαντισμός σε μία σχέση που βασίζεται σε ερωτήσεις και απαντήσεις, σε μία σχέση που κρατάει όσο κρατάει η Συνέντευξη, και στη διάρκειά της ο καθένας παίρνει και δίνει αυτά που θέλει, με όποια “μέσα” διαθέτει… Ένας φαινομενικά αδικημένος δημοσιογράφος, που βασίζει την καριέρα και την πορεία του σε ένα σύστημα ηθικών και κοινωνικών αξιών αναγκάζεται να πάρει συνέντευξη από μία σταρ της τηλεόρασης, αφήνοντας έτσι στο παρελθόν το πολεμικό ρεπορτάζ που τον έφερε αντιμέτωπο με το θάνατο αλλά και τη λογοκρισία (όπως ο ίδιος υποστηρίζει). Εκείνη είναι επιτυχημένη αλλά ανεγκέφαλη, κατά την άποψή του, διψασμένη για δόξα, μα δυστυχισμένη στο βάθος της ψυχής της, μόνη. Εκείνος νιώθει ξεπεσμένος, από τα ψηλά στα χαμηλά, εκεί που εξ’ αρχής τοποθετεί κι εκείνη. Ποιος είναι ειλικρινής και ποιος όχι; Ποιος είναι επιτυχημένος και ποιος αποτυχημένος; Ποιος υπηρετεί αξίες και ποιος τις καταρρίπτει; Ποιος είναι ψηλά και ποιος χαμηλά; Υπάρχει αλήθεια σε μια συνέντευξη;

Μια μάχη δίνεται μέσα σε τέσσερις τοίχους, ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκτός από το γοητευτικό για μένα, λόγω επαγγέλματος, θέμα της παράστασης, τις έξοχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών (του Γιώργου Κιμούλη & της Δήμητρας Ματσούκα-σε ρόλο αποκάλυψη), το έργο καθεαυτό είναι άρτιο, ολοκληρωμένο και όσο ανατρεπτικό χρειάζεται να είναι, ώστε να το συζητάς μετά για ώρα και να θες να το ξαναδείς.

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

20/01/2013 0 comments

Η “Γιαγιά” ανεβαίνει στο Θέατρο Διάνα

written by Ιωαννα Βλασση

Η ανατρεπτική κωμωδία του Ντίνου Σπυρόπουλου σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη ανεβαίνει στο θέατρο ΔΙΑΝΑ στο κέντρο της Αθήνας με πρωταγωνιστές το Νίκο Ορφανό και τον Θανάση Τσαλταμπάση. Η παράσταση που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και η τεράστια επιτυχία της την οδήγησε και στην Αθήνα, είναι απόλυτα προσιτή στο κοινό καθώς τα εισιτήρια είναι ιδιαιτέρως οικονομικά.

Η ανταπόκριση του θεατρόφιλου κοινού ήταν μεγάλη και δικαίως, αφού τόσο το κείμενο όσο και οι ερμηνείες των δύο αγαπημένων ηθοποιών ήταν εξαιρετικές.

Πρόκειται για μία ζεστή κωμωδία με βαθιές ερμηνείες που κρύβουν ανθρώπινα νοήματα και μια καλλιτεχνική υφή που στηρίζεται σε ένα χιουμοριστικό και ταυτόχρονα συγκινητικό και αληθινό κείμενο. Οι δύο χαρακτηριστικοί ήρωες καθρεφτίζουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα μέσα από το παιχνίδι της προδοσίας, της αδερφικής αγάπης και της επιβίωσης από τις διφορούμενες οικογενειακές «αξίες».

Λίγα λόγια για το έργο:
Ποια είναι στ’ αλήθεια η γιαγιά που όλοι προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή για να συνεχίσουν να επωφελούνται από αυτή; Τι συμβαίνει όταν ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι της γιαγιάς για να της κλέψει τη σύνταξη; Όλα αυτά θα τα ανακαλύψετε στο θέατρο ΔΙΑΝΑ κάθε Δευτέρα και Τρίτη με πολύ οικονομικά εισιτήρια και προσφορές. Μία παράσταση που αξίζει να δείτε για τα ανθρώπινα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις άφθονες στιγμές γέλιου.

17/01/2013 0 comments

ΦΑΓΗΤΟ

Kool Life, ο Λευτέρης (Λαζάρου) στο Life Gallery

written by George Portelli

*από τον Πάνο Δεληγιάννη

“Ήταν ένα από τα σπουδαιότερα νέα της χρονιάς που ήρθε να προστεθεί στο –πολύ καλό νέο για το- άνοιγμα ξανά του ντιζαϊνάτου και υπέρκομψου ξενοδοχείου Life Gallery της Τζίνας Μαμιδάκη, στην Εκάλη.
Το «Kool Life» (ναι είναι επίτηδες ανορθόγραφο, αλλά δεν κατάφερα να μάθω τον λόγο) άνοιξε πριν τρεις εβδομάδες και πηγαίνει ήδη καλά. Βλέπετε, ο κορμός της πελατείας του «Βαρούλκου» μένει εδώ γύρω και τον περίμεναν πως και πώς να ανοίξει πιο κοντά τους. Ο χώρος είναι περίπου όπως τον θυμάστε, λιτός, ντιζαϊνάτος, λίγο ψυχρός. Τώρα όμως, ο μισός περίπου, έχει διαμορφωθεί σε ένα μικρό παντοπωλείο και «τάξη» με ανοιχτή κουζίνα όπου ο Λευτέρης κάνει μαθήματα μαγειρικής.

Θα ξεκινήσω με το συμπέρασμα που είπα –αυθόρμητα- και στον ίδιο τον Λαζάρου το βράδυ που επισκέφθηκα το εστιατόριό του (τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας θα τον βρείτε εκεί): «Λευτέρη, η κρίση σου πάει!».
Το μενού που προτείνει εδώ, όπως και το –ίδιο σχεδόν- μενού του «Βαρούλκου» είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά και κάπως πιο προσγειωμένο σε σχέση με το παρελθόν (και πιο συγκρατημένο σε τιμές βεβαίως). Και αυτή η …αυτοσυγκράτηση του πάει πολύ. Η κουζίνα του είναι πιο ώριμη, πιο σίγουρη ακόμη και πιο νόστιμη θα τολμούσα να πω. Ότι δοκίμασα ήταν πραγματικά πολύ καλό και εκτίμησα ιδιαίτερα τους συνδυασμούς του, τα «κρυμμένα» αρώματα, την αρτιότητα της εκτέλεσης και των υφών των πιάτων. Μόνη στραβοτιμονιά ήταν το αδιάφορο μάκι σούσι που μας έφεραν σε ένα πιατάκι για να συνοδεύσουμε μια πυκνή, αρωματική ψαρόσουπα με μελάνι σουπιάς και απολαυστικά μυρωδάτο αφρό ούζου. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ρόλο έπαιζε αυτό το ξεκάρφωτο σούσι… και μόνο ως παραστρατημένη ερμηνεία των επιθυμιών της Εκάλης μπορώ να το ερμηνεύσω…

Από εκεί και πέρα όμως τα πιάτα διαδέχονταν το μια το άλλη σε ένα γευστικό κρεσέντο του οποίου χάρηκα την κάθε στιγμή. Η δράκαινα σε κρούστα ψωμιού ήταν ζουμερή, κρουστή και η μους μελιτζάνας της ταίριαζε όμορφα και ας την σκέπαζε λιγάκι. Το καλαμάρι είχε μια απίθανη υφή και συνδυαζόταν έξοχα με μια μους σελινόριζας και κολοκύθας αρωματισμένης με εστραγκόν, το πιάτο όμως απογείωνε το μαυρομάτικο φασόλι γιαχνί με λίγο θυμάρι.

Στην συνέχεια ήρθε ένα υπέροχο χταπόδι στιφάδο με μελωμένη μελιτζάνα. Όλα τα λεφτά σε αυτό το πιάτο ήταν δύο λεπτομέρειες. Μια πιρουνιά από σταμναγκάθι με λάδι αρωματισμένο με τσάιβς, λάιμ, θυμάρι, δεντρολίβανο και γλυκάνισο και ένα –λίγο γλυκό- «μπισκότο» ελιάς που αποτελούσε τη βάση του πιάτου. Η εναλλαγή αρωμάτων, υφών, γεύσεων έκαναν το χταπόδι ένα πραγματικά «μεγάλο» πιάτο. Τελειώσαμε με ένα ανοιχτό, θαλασσινό παστίτσιο! Ένα ουσιαστικά αποδομημένο παστίτσιο που είχε όλες τις γεύσεις και τις υφές του παστίτσιου με κιμά από γαρίδα που ήταν πραγματικά εκπληκτικός!
Τα επιδόρπια στο κλείσιμο δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν. Σαφώς καλά, σωστά εκτελεσμένα αν και χωρίς αυτό το άγγιγμα της φινέτσας που περίμενα. Θα ήθελα επίσης κάτι παραπάνω και σε επίπεδο έμπνευσης αλλά και στο επίπεδο του δεσίματος με το concept του υπόλοιπου μενού. Η λίστα κρασιών, τέλος, προσφέρει επιλογές, έχει σωστές τιμές, αλλά δεν ξαφνιάζει.

Το «Kool Life» είναι ένα εξαιρετικό εστιατόριο, ίσως το καλύτερο στα βόρεια προάστια, και επιπλέον βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις «περιφερειακές» ιδέες του: τα μαθήματα μαγειρικής, το παντοπωλείο, τα απλά και προσιτά ελληνικά πιάτα του μεσημεριού, τις προτάσεις των κυριακάτικων μεσημεριών.”

*ο Πάνος Δεληγιάννης είναι Διευθυντής – δημοσιογράφος του The Food & Leisure Guide(http://www.fnl-guide.com)

Kool Life
Λεωφόρος Θησέως 103,
Εκάλη (ξεν. Life Gallery)
Τηλ. 2111067444
Τιμή (€): 60-70 ανά άτομο

07/01/2013 0 comments

ΒΙΒΛΙΟ

«Ανεμώλια» του Ισίδωρου Ζουργού

Πέντε άντρες, φίλοι από παιδιά, αφήνουν πίσω την καθημερινότητά τους κι επιβιβάζονται σ’ ένα ιστιοπλοϊκό. Πολλοί ίσως σκεφτείτε το γνωστό «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Κι όμως, αυτό ισχύει. Οι πέντε φίλοι της ιστορίας ξεκινούν το ταξίδι τους με την ελπίδα να αναβιώσουν την παιδική τους ανεμελιά και να ζήσουν μία περιπέτεια που θα τους βγάλει από τα τετριμμένα. Το κάθε απρόοπτο που θα συναντήσουν, όμως, θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο για τον καθένα να κάνει έναν απολογισμό των χρόνων κι όλοι θα κληθούν από τις καταστάσεις να επαναπροσδιορίσουν τις ζωές τους. Όπως ο συγγραφέας αναφέρει στο οπισθόφυλλο, «στη γλώσσα του Ομήρου, “ανεμώλια” είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα». Σ’ αυτό το ταξίδι, λοιπόν, οι πέντε φίλοι καλούνται να βρουν τα «ανεμώλια» της ζωής τους.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα…
Ο Ισίδωρος Ζουργός, δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Θεσσαλονίκη, υπογράφει μία ιστορία που θα μπορούσε σίγουρα να βάλει και τους αναγνώστες σε μία διαδικασία αναθεώρησης της καθημερινότητάς τους. Τα «flash back» που κάνουν οι ήρωες στο παρελθόν τους με φόντο σημαντικά γεγονότα στην ελληνική ιστορία των τελευταίων τριάντα ετών λειτουργούν καταλυτικά στο ταξίδι αυτογνωσίας που κάνουν οι πέντε άντρες. Ακόμη, η καλά δομημένη πλοκή, οι επιτυχημένες περιγραφές τόπων και καταστάσεων κι η αρμονική μετακύλιση από ένα χιουμοριστικό διάλογο σε μία καθοριστική για την ιστορία εξέλιξη είναι κάποια από τα δυνατά «χαρτιά» του βιβλίου.

Τα «Ανεμώλια» κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 2011 από τις Εκδόσεις Πατάκη κι επανεκδόθηκαν το 2012 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

03/01/2013 0 comments

9 Λόγοι για να Δεις την Παράσταση “Κατάδικός μου!”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

*Γιατί είναι μια παράσταση που από τη μία σου χαμογελάει και από την άλλη σε σπρώχνει βαθιά στην σπηλιά του Κύκλωπα. Μέσα σου, δηλαδή. Κι αυτή είναι η πιο ανακουφιστικά επώδυνη διαδικασία.

*Γιατί θα σου λυθούν οι απορίες όλες σχετικά με τον τίτλο: Κατάδικος και Δικός μου και Κατάδικός μου. Θα σου γεννηθούν όμως, άλλες: ποιος καταδικάζει ποιον; και σε τι; ποιος είναι πιο επικίνδυνος; ποιος είναι ο ξένος, ποιος ο οικείος; και πόσο μεγάλα λάθη μπορούν (επιτέλους!) να γίνουν στο όνομα του έρωτα και της αγάπης;

*Γιατί σίγουρα έχεις συναντήσει (τουλάχιστον) έναν άνθρωπο στη ζωή σου τον οποίο ήθελες να κρατήσεις κοντά σου με νύχια και με δόντια και (τουλάχιστον) μία φορά είχες σκεφτεί πόσα όρια ξεπέρασες ή θα μπορούσες να ξεπεράσεις για χάρη του, είτε το άξιζε είτε όχι.

*Γιατί ξέρεις ότι όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, δεν μπορείς να τον έχεις ανάγκη, ούτε να θέλεις να σε έχει ανάγκη. Θέλεις να είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να σε αγαπήσει με τη σειρά του, χωρίς να σε χρειάζεται, χωρίς να φοβάται τη μοναξιά, χωρίς να σε βλέπει σαν στήριγμά του. Και η παράσταση αυτή σου υπενθυμίζει πόσο δρόμο έχεις ακόμη να διανύσεις μέχρι να φτάσεις στην πραγματική αγάπη.

*Γιατί και θα συγκινηθείς και θα γελάσεις. Βασικό.

*Γιατί εκτός από τις ερωτικές σχέσεις, θα δεις κι άλλες ακόμη: τη σχέση πατέρα-κόρης, τη σχέση Ελλήνων και αλλοδαπών, τη σχέση μεταξύ κολλητών φίλων. Όλοι έχουν κάποιες ανάγκες. Όλοι κάτι φοβούνται. Και οι δικοί σου οι φόβοι στιγμιαία ξορκίζονται.

*Γιατί θα συνειδητοποιήσεις πως ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος εχθρός που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσεις στη ζωή σου, δεν είναι ο ξένος, δεν είναι καν ο διπλανός σου. Είναι ο εαυτός σου.
Και δεν χρειάζεται να τον τιμωρήσεις, αλλά να τον καταλάβεις.

*Γιατί η Ελένη Ράντου, ο Ορφέας Αυγουστίδης και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης (και οι λοιποί ηθοποιοί) με τις ερμηνείες τους σε βάζουν μέσα στο έργο. Μέσα στη ζωή τους.
Σε κάνουν δικό τους. Κατάδικό τους.

*Γιατί (τουλάχιστον με αυτές τις συνθήκες) δύσκολα θα σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να παρακολουθήσεις μια παράσταση σε ένα γεμάτο θέατρο, όπου ο κόσμος κυριολεκτικά σχηματίζει ουρά στο φινάλε για να συγχαρεί τους πρωταγωνιστές.

Σας έπεισα;

Θέατρο Διάνα
Ιπποκράτους 7
Αθήνα

20/12/2012 1 comment

ΒΙΒΛΙΟ

«Το Τριανταφυλλάκι» της Jennifer Donnelly

Στο Ανατολικό Λονδίνο του 19ου αιώνα, όπου κυριαρχεί η εγκληματικότητα, η φτώχεια, αλλά και ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, η νεαρή Φιόνα, μαζί με τον αγαπημένο της Τζο αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Στην πορεία, όμως, θα συναντήσουν εμπόδια που θα τους χωρίσουν και θα αναγκάσουν την Φιόνα να αφήσει πίσω την Αγγλία για να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια αυτού της του αγώνα, ο οποίος κι αυτός θα της κρύψει δυσκολίες, θα γνωρίσει νέους ανθρώπους και θα αποκτήσει τη δύναμη για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Παρ’ όλα αυτά δε θα πάψει στιγμή να νοσταλγεί το Τζο. Άραγε τι τους επιφυλάσσει η μοίρα; Θα τους κρατήσει χώρια ή μήπως μέσα από τα παιχνίδια της θα διασταυρωθούν και πάλι οι δρόμοι τους;

Η Jennifer Donnelly υπογράφει μία τρυφερή ιστορία αγάπης με φόντο το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη του τέλους του 19ου αιώνα. Με εικόνες ζωντανές, οι οποίες ξυπνούν κάθε αίσθηση, η συγγραφέας καλεί τον αναγνώστη να ακολουθήσει τη Φιόνα όσο εκείνη προσπαθεί να πετύχει τους στόχους της, προκειμένου να διεκδικήσει το καλύτερο αύριο.

Η επιμονή, η πίκρα αλλά κι η δύναμη της θέλησης είναι από τα πιο δυνατά συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από τις σκηνές που διαδραματίζονται στο βιβλίο, έχοντας έτσι στα χέρια μία καλογραμμένη πλοκή η οποία δεν κουράζει τον αναγνώστη με υπερβολική ανάλυση συναισθημάτων – κάτι που προσωπικά νομίζω πως συνηθίζουν στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες συγγραφείς, με αποτέλεσμα ενίοτε να χάνεται η ουσία της πλοκής.

Το «Τριανταφυλλάκι» είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της Jennifer Donnelly. Ακολουθούν «Το Τριαντάφυλλο του Χειμώνα» και «Το Άγριο Τριαντάφυλλο», όλα από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ.

19/12/2012 0 comments