Νέτη Φίλια

[faq]
[faq_question]“Αγαπητό Κ-MAG, είμαι διχασμένη. Εδώ και πολύ καιρό, πάρα πολύ καιρό για την ακρίβεια περίπου 10 χρόνια, νομίζω πως είμαι ερωτευμένη με τον καλύτερο μου φίλο. Παλιότερα τού πέταγα υπονοούμενα για το τι νιώθω γιατί στα ίσια δεν είχα το θάρρος, αλλά εκείνος το έπαιρνε στην πλάκα. Όμως έχει πει σε φίλες μου πιο παλιά ότι ήξερε πως νιώθω. Ας επιστρέψουμε στο παρόν όμως. Φέρεται παράξενα, με φιλάει (στο μάγουλο) συνέχεια με αγκαλιάζει, δείχνει μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά απέναντι μου και έχω μπερδευτεί, δεν ξέρω αν είναι φιλική ή προσπαθεί να δείξει κάτι. Προσπάθησα να του πω πώς νιώθω με τον τρόπο μου, πλαγίως μεν αλλά εκείνος κατάλαβε. Μου είπε να το ξεπεράσω ότι και αν είναι αυτό, ενώ στην συνέχεια υποστήριζε ότι πρέπει να το κυνηγήσω και να μην το αφήσω. Να κάνω κίνηση ή όχι;”[/faq_question]
[faq_answer]Κατανοώ την αγωνία σου να αποκαλύψεις τα συναισθήματά σου στον φίλο σου. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς, ειδικά αν σκέφτεσαι πως μπορεί να σε απορρίψει.
Αλλά την ίδια στιγμή εδώ και 10 χρόνια συντηρείς το πρόβλημα, κάνεις υποθέσεις και πλάθεις διάφορα σενάρια στο μυαλό σου αναβάλλοντας διαρκώς την αποκάλυψη με διάφορες δικαιολογίες, δικαιολογίες κυρίως προς τον εαυτό σου.Αυτό που θα σε βοηθούσε είναι να σκεφτείς τι «καταστροφικό» θα συνέβαινε αν του έλεγες πως νιώθεις. Ήδη μάλιστα του το έχεις πει με πλάγιο τρόπο. Δοκίμασε λοιπόν την ευθεία οδό. Πιστεύεις ότι θα ήταν αμήχανος; Ότι θα χαιρόταν με την αποκάλυψη αυτή; Ότι θα σε απέρριπτε; Αν το δεχτεί θετικά, τότε… όλα καλά. Η σχέση σας μπαίνει σε καινούργια βάση και συνεχίζετε με άλλα δεδομένα. Εφ’ όσον φυσικά το θέλετε και οι δύο.

Αν όμως σε απορρίψει, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτή την εξέλιξη. Προφανώς δεν θα σου είναι ευχάριστη, όμως με τους ανθρώπους δεν μπορούμε να κινούμαστε πάντα εκ του ασφαλούς. Οι ανθρώπινες σχέσεις εμπεριέχουν συναισθηματικά ρίσκα και αυτό τις κάνει τόσο μοναδικές και… αναπόφευκτες. Ούτως ή άλλως η σχέση σας από την πλευρά σου δεν είναι αμιγώς φιλική εδώ και τόσα χρόνια. Οπότε σκέψου τι ακριβώς έχεις να χάσεις; Να χάσεις τον φίλο σου… από φίλο; Μπορεί να γίνει κι αυτό.
Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει μια λύση που να αφήνει όλα τα μέρη ευχαριστημένα. Αυτή είναι η πραγματικότητα.Βρες λοιπόν τη δύναμη και μη διστάζεις. Διαφορετικά φοβάμαι ότι θα περάσει ο καιρός κι ακόμη θα βασανίζεσαι από τις ίδιες σκέψεις. Καλή τύχη.

Από τη Νέτη Φίλια,
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας
HNDinCounselingandPsychology,
Εκπαίδευση στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία
[email protected][/faq_answer]
[/faq]

Είτε πνίγεστε όλη μέρα στη δουλειά, είτε έχετε αναλάβει τα των παιδιών καθώς οι επαγγελματικές δραστηριότητες βρίσκονται σε… χειμερία νάρκη λόγω συνθηκών. Στην πρώτη περίπτωση ζείτε μονίμως με την αγωνία να τα προλάβετε όλα και τις ενοχές ότι στερείτε χρόνο από τα παιδιά σας. Γυρνάτε σπίτι το βράδυ κατάκοποι και δεν ξέρετε τι να πρωτοκάνετε στον ελάχιστο χρόνο που απομένει μέχρι να πέσετε για ύπνο. Στη δεύτερη περίπτωση ενώ διαθέτετε αρκετό χρόνο στην οικογένεια, σάς λείπει η δημιουργία και η έκφραση εκτός σπιτιού, η αίσθηση ότι παράγετε και δεν είστε μόνο γονιός. Το αστείο είναι πως η μία κατηγορία -και εφόσον μιλάμε για γυναίκες- σχεδόν φθονεί την άλλη για την τύχη της: η πρώτη για τον χρόνο που περνούν με τα παιδιά οι μεν, η δεύτερη για τα προσωπικά επιτεύγματα εκτός σπιτιού των δε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως και στις δύο περιπτώσεις θα παρουσιαστούν μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα με τα παιδιά. Για παράδειγμα, η μητέρα γυρνά κατάκοπη από τη δουλειά, κάνει διεκπεραιωτικά τις δουλειές του σπιτιού που μάλλον τη χαλαρώνουν και το παιδί προσπαθεί μάταια να της τραβήξει την προσοχή με μια κρίση θυμού ή κάνοντας μια ζημιά. Στην αντίθετη περίπτωση η μητέρα που ζει στο σπίτι, μπορεί να είναι εξίσου διεκπεραιωτική με τα παιδιά της αφού νιώθει θλίψη για όσα της λείπουν, με αποτέλεσμα εκείνα να έχουν αποφασίσει να γκρεμίσουν το δωμάτιο κι εκείνη να μην έχει καν το κουράγιο να τα μαλώσει.

Και στη μια περίπτωση και στην άλλη, ο γονιός δεν μπορεί να συνδέσει την αλληλουχία των γεγονότων και στέκεται στη συμπεριφορά του παιδιού. Και όσο προσπαθεί με θεμιτούς και συχνά αθέμιτους τρόπους να το πειθαρχήσει, τόσο η αντίδραση του παιδιού γίνεται εντονότερη. Παραιτημένος από τον κόπο της παιδικής ανατροφής και την αδυναμία να αναγνωρίσει το δικό του μερίδιο ευθύνης, βάζει στο παιδί ταμπέλες: «υπερκινητικός, αντιδραστικός, ανυπάκουος» και συχνά στρέφεται στον ειδικό ψυχικής υγείας με το αίτημα «να το αλλάξει και να γίνει ένα ήσυχο παιδί όπως όλα τα άλλα». Και τότε ο ειδικός –τις περισσότερες φορές- εντοπίζει εκείνο που ο γονιός πρέπει να αλλάξει στη συμπεριφορά του, ώστε να ωφεληθεί και το παιδί, καθώς εκείνο συντονίζεται με το οικογενειακό συναίσθημα. Το παιδί και ιδίως της προσχολικής ηλικίας, δεν ξέρει πώς να εξωτερικεύσει το οικογενειακό κλίμα που εισπράττει (π.χ, φωνές και καυγάδες), νιώθει άγχος και το εκφράζει με υπερ-αντίδραση. Η φυσική παρουσία του γονιού, ο χρόνος που θα περάσουμε μαζί του, το ενδιαφέρον, η αγάπη, το χιούμορ, η ζεστασιά που θα νιώσει στο σπίτι, είναι τα ζητούμενα στη σχέση μας μαζί του, φυσικά μέσα στο πλαίσιο των εξαιρετικά απαιτητικών συνθηκών όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα για όλους.

Ωστόσο, εκτός από τα διεγνωσμένα προβλήματα (π.χ., μαθησιακές δυσκολίες, τραυλισμός) ή αναπτυξιακές διαταραχές(π.χ., αυτισμός),υπάρχουν και σημάδια που πρέπει να κινητοποιήσουν τους γονείς μικρών και μεγαλύτερων παιδιών ή εφήβων στην αναζήτηση ειδικού ψυχικής υγείας:
– Η οικογένεια αντιμετωπίζει μια δοκιμασία όπως διαζύγιο, πένθος, ασθένεια
– Απότομη αλλαγή στις σχολικές επιδόσεις
– Απότομη αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες (βουλιμία ή ανορεξία)
– Δυσκολίες στον ύπνο
– Παίρνει ναρκωτικά ή άλλες ουσίες
– Αυτοτραυματίζεται
– Παρουσιάζει κατάθλιψη, αισθήματα αναξιότητας, έχει τάσεις φυγής
– Παρουσιάζει παραβατική συμπεριφορά

Υπάρχουν συγκεκριμένες θεραπευτικές προσεγγίσεις και τεχνικές που μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά τα παιδιά, τους εφήβους και τους γονείς τους με απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά, τη καλή συνεργασία και την εμπιστοσύνη και των τριών μερών.

Από τη Νέτη Φίλια,
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας
HND in Counseling and Psychology,
Εκπαίδευση στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία

[email protected]

[faq]
[faq_question]«Τι μπορεί να κάνει ένας γονιός όταν τα παιδιά του τσακώνονται μεταξύ τους; Ποιος είναι ο ρόλος του; Πρέπει να επεμβαίνει να τα χωρίσει, να αποδίδει δικαιοσύνη ή να τα αφήνει να επιλύσουν μόνα τους το πρόβλημα;»[/faq_question]
[faq_answer]Οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέλφια είναι μέρος μιας φυσιολογικής οικογενειακής πραγματικότητας. Μέσα από τη μεταξύ τους σύγκρουση τα αδέλφια εκπαιδεύονται στο να διεκδικούν και να παλεύουν για το δίκιο τους. Ένας καυγάς μαθαίνει στα παιδιά να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που αναπόφευκτα προκύπτουν στις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα παίρνουν μια πρώτη γεύση από τον κόσμο που πρόκειται μελλοντικά να αντιμετωπίσουν. Φυσικά, όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να γίνεται μακελειό μέσα στο σπίτι και ο γονιός να το υπομένει στωικά. Αναλογιστείτε αν γίνονται διαχωρισμοί ανάμεσα στα αδέλφια, γεγονός που αποτελεί και έναν από τους συχνότερους λόγους των εντάσεων μεταξύ τους. Καμιά φορά απαιτούμε περισσότερα από το ένα παιδί, ή είμαστε ελαστικοί με κάποιο λόγω ηλικίας ή χαρακτήρα, ή ακόμα ασχολούμαστε περισσότερο με τα ενδιαφέροντα του ενός απ’ ό,τι του άλλου.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να πάρετε θέση στον τσακωμό. Αυτό μπορεί να δυναμώσει τον ανταγωνισμό μεταξύ τους και να δώσει τροφή στη διχόνοια. Επίσης μην τα συγκρίνετε μεταξύ τους και μην τους κολλάτε ταμπέλες «εσύ είσαι μεγάλος ή εσύ που είσαι μικρότερος, σταμάτα πρώτος». Με αυτόν τον τρόπο τα αδικείτε άθελά σας.

Φύγετε από το δωμάτιο όπου τσακώνονται.Ένας στόχος του καβγά τους, είναι να εμπλακείτε και εσείς σε αυτή τη διένεξη και να πάρετε το μέρος του ενός ή του άλλου. Ωστόσο έχετε κατά νου ότι αν τα πράγματα αγριέψουν και αρχίσουν να χτυπούν το ένα το άλλο, τότε επεμβαίνετε αποφασιστικά.

Αν δεν εκτονώνεται η ένταση, δώστε τους την επιλογή να χωριστούν ο καθ ένας σε ξεχωριστό δωμάτιο, ώστε να πέσουν οι τόνοι.
Όταν ηρεμήσουν τα πνεύματα, συζητήστε μαζί τους το πρόβλημα. Μην αναλωθείτε στον καβγά, (π.χ. «δεν με άφηνε να δω την αγαπημένη μου εκπομπή γιατί ήθελε να δει κάτι άλλο») αλλά στις αιτίες που τον προκάλεσε.
Πάντως, μια βασική αιτία τσακωμού ανάμεσα στα αδέλφια, η διεκδίκηση του ενήλικα. Διαπληκτίζονται για να τραβήξουν την προσοχή, την αγάπη και την παραδοχή των γονιών τους, το ένα σε βάρος του άλλου. Εφ’ όσον ο γονιός παίρνει το ρόλο του διαιτητή, εμπλέκεται στον καυγά, επιβεβαιώνει τις ανησυχίες του ενός ή του άλλου παιδιού και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν τελειώνει ποτέ.
[/faq_answer]
[/faq]

Από τη Νέτη Φίλια,
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας
HND in Counseling and Psychology,
Εκπαίδευση στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία

[email protected]

Σας είναι πολύ δύσκολο να απογοητεύετε τους άλλους; Μάθατε να μην εκφράζετε τις απόψεις, τις επιθυμίες και τις ανάγκες σας, ενώ αντιθέτως αφήνετε τους άλλους να σας παρασύρουν, να σας επηρεάζουν και να καθορίζουν τη ζωή σας; Αποφεύγετε τις συγκρούσεις γιατί δεν ξέρετε πώς να τις χειριστείτε, κάνοντας πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι; Θεωρείτε πως αν πείτε όχι οι άλλοι θα θυμώσουν μαζί σας ή δεν θα σας αγαπούν πια; Και πως αν τολμήσετε να αρνηθείτε, στο τέλος θα μείνετε μόνος/η;

Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να πουν «όχι» είναι συχνά θυμωμένοι με τον εαυτό τους, αλλά και με τους άλλους. Ο θυμός είναι χαρακτηριστικό συναίσθημα τωνανθρώπων οι οποίοι, με κάποιο τρόπο, βρίσκονται εξαρτώμενοι από τους άλλους. Θυμωμένοι με τον εαυτό τους επειδή διαπιστώνουν ότι παρά τις συχνές υποχωρήσεις εξακολουθούν να νιώθουν δυσαρεστημένοι και αδικημένοι. Αλλά θυμωμένοι και με τους άλλους, καθώς βλέπουν ότι οι ανάγκες εκείνων βρίσκονται πάντα σε προτεραιότητα.

Αν σε όσα αναφέρουμε, βλέπετε στοιχεία του εαυτού σας, τότε αναλογιστείτε πώς έχει συντελεστεί αυτή η συμπεριφορά σας. Κατά την παιδική ηλικία, ενδέχεταιοι γονείς σας να σας τιμωρούσαν, απειλούσαν ή θύμωναν μαζί σας όταν δεν συμπεριφερόσασταν όπως εκείνοι ήθελαν ή να σας έκαναν να νιώθετε ενοχές όταν δεν κάνατε αυτό που ήθελαν. Επίσης μπορεί οι γονείς σας να είχαν την τάση να αγχώνονται υπερβολικά ή να πέφτουν σε κατάθλιψη, αν δεν κάνατε ή λέγατε κάτι όπως το ήθελαν εκείνοι. Αυτό σας έχει κάνει να ανησυχείτε και να νοιάζεστε για τις συναισθηματικές συνέπειες των πράξεων σας στους άλλους. Δηλαδή, να μην λέτε ή να μην κάνετε κάτι για να μην στεναχωρήσετε τους άλλους. Και κυρίως για να μην υποστείτε τις συνέπειες που –πιστεύετε ότι- θα είχε μια τέτοια διεκδίκηση εκ μέρους σας.

Η διεκδικητικότητα, λοιπόν, είναι η λέξη-κλειδί. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να συνειδητοποιήσει ποιες είναι οι ανάγκες και επιθυμίες σας. Είναι πολύ πιθανό να μην τις γνωρίζετε καν. Απομακρύνετε από τη ζωή σας ανθρώπους που εκμεταλλεύονται αυτό το χαρακτηριστικό σας, μα κυρίως αναγνωρίστε στον εαυτό σας το δικαίωμα να επιθυμεί, να διεκδικεί και να καλύπτει τις ανάγκες του. Έτσι, ανμέχρι σήμερα, οι άλλοι αποφάσιζαν για εσάς, σκεφτείτε πως θα ήταν αν επιτέλους αναλαμβάνατε να παίξετε εσείς τον κεντρικό ρόλο στο σενάριο της ζωής σας. Το να διεκδικείτε και να λέτε όχι δεν σας κάνει αυτομάτως, επιθετικούς ή εγωιστές. Έχετε δικαίωμα να εκφράζετε τις επιθυμίες σας και να διεκδικείτε αυτά που θέλετε από τη ζωή. Οι ευκαιρίες που θα σας δοθούν να εξασκηθείτε στο «όχι», είναι απεριόριστες:

–      Δε χρειάζεται να απολογείστε. Δεν λέμε όχι, αφού πρώτα ζητήσουμε συγνώμη γι’ αυτό. Δεν χρειάζονταιοι ενοχές εφ’ όσον έχετε συνειδητοποιήσει ότι δεν επιθυμείτε να συμφωνήσετε με κάτι. Άλλωστε η «συγνώμη» αποδυναμώνει τη στάση σας.

–      Ο καλός που λέει πάντα ναι. Όταν οι άλλοι καταλάβουν ότι είναι πολύ εύκολο να παίρνουν ένα κομμάτι του χρόνου σας, πολύ απλά θα συνεχίσουν να το κάνουν. Δείξτε τους ότι υπολογίζετε το χρόνο σας και απορρίψτε όσα αιτήματα δεν είναι σημαντικά.

–      Πείτε την αλήθεια. Αν πραγματικά θέλετε να κάνετε αυτό που σας ζητάει κάποιος αλλά δεν έχετε το χρόνο, μπορείτε απλά να πείτε: «Δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς, αλλά μπορώ σίγουρα αυτό….», αναφέροντας μια περισσότερο υλοποιήσιμη δέσμευση.

–      Πείτε όχι ακόμα και στον διευθυντή.Θεωρείτε πως αν πούμε όχι στον προϊστάμενο μας είναι σα να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τη δουλειά μας. Εξηγήστε του ότι αναλαμβάνοντας νέες υποχρεώσεις, δεν μπορείτε να ανταπεξέλθετε σε ό,τι έχετε ήδη αναλάβει και εφ’ όσον θα πρέπει να αναλάβετε καινούργια καθήκοντα, τότε ζητήστε του να θέσετε από κοινού προτεραιότητες σε όσα ασχολείστε αυτή τη στιγμή.

Από τη Νέτη Φίλια
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας, Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεία
[email protected]