Tag

Ναταλία Αργυράκη

Η Εύη (μου) Σταθάτου κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και μας παρουσίασε το βιβλίο της

Ήρθε η στιγμή που η αγαπημένη μου φίλη παρουσίασε επίσημα στο κοινό το βιβλίο της “Ο ξεχωριστός κόσμος των διδύμων”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, στο Public Συντάγματος.

Άνθρωποι που την αγαπούν πραγματικά και τη νοιάζονται ή την θαυμάζουν μέσα από τη δουλειά της στο blog της mytwins.gr ήταν εκεί, δίπλα της. Οι γυναίκες που ήταν στο πάνελ είχαν επιλεχθεί η κάθε μία για ξεχωριστούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι τον συντονισμό τον έκανε η δημοσιογράφος και αρχισυντάκτρια του περιοδικού ΟΚ, Ναταλία Αργυράκη, που έχει δίδυμη αδελφή κι ως κόρη συγγραφέως (της Αγγελικής Μπούλιαρη) είχε τον απόλυτο έλεγχο της παρουσίασης. Την εισαγωγή έκανε, φυσικά, η υπεύθυνη επικοινωνίας του εκδοτικού οίκου, Αλεξάνδρα Αυγερινού-Παπαδοπούλου.

Για το βιβλίο μίλησαν οι φίλες της συγγραφέως: η Σίσσυ Χρηστίδου, η Ελένη Πετρουλάκη και η Έφη Ανέστη. Όλες τόνισαν ότι η ζωή με τα δίδυμα είναι μια πρόκληση και το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί έναν πλήρη οδηγό για γονείς με δίδυμα, και είναι το μοναδικό βιβλίο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με πρακτικές συμβουλές γραμμένο από μια Ελληνίδα μαμά.

Η Σίσσυ Χρηστίδου μίλησε με συγκίνηση για την φίλη της Εύη Σταθάτου και τη δική της προσωπική σχέση με τα δίδυμα παιδιά της συγγραφέως, αφού οι οικογένειές τους είναι πολύ δεμένες και η ίδια ζει τα δίδυμα αγόρια από πολύ κοντά.

Η Ελένη Πετρουλάκη με τη σειρά της, μίλησε για τη μακροχρόνια φιλία της με τη συγγραφέα και τόνισε πως όταν μια γυναίκα έχει έναν στόχο, με σταθερά βήματα και υπομονή τον πετυχαίνει.

Η Έφη Ανέστη, αφού διάβασε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, αναφέρθηκε στη δική της εμπειρία με τα δίδυμα αγόρια της και συμφώνησε με τη συγγραφέα ότι η υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτή που δίνει δύναμη στις γυναίκες να κατακτήσουν τα όνειρά τους.

Τέλος, η δημοσιογράφος Ναταλία Αργυράκη, που συντόνισε τη συζήτηση μίλησε για τη δίδυμη σχέση όπως αυτή τη βιώνει και έφερε πολλά παραδείγματα μέσα από το βιβλίο, τονίζοντας ότι πιστεύει ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος οδηγός για τους νέους γονείς που περιμένουν δίδυμα.

Η Εύη Σταθάτου ως μητέρα τριών παιδιών, τα δίδυμα αγόρια Ιωσήφ και Πάνο και τον Άρη, μίλησε με συγκίνηση για την ανάγκη της να γράψει αυτό τον πρακτικό οδηγό και εύχεται κάθε μαμά που περιμένει ή έχει δίδυμα να βρει απαντήσεις μέσα από τις σελίδες του. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει θερμά τους γονείς της, αλλά κυρίως τον άνδρα της (αλλά και τα παιδιά της) που την βοήθησαν να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο σύζυγός της Ανδρέας, μίλησε για την Εύη και εξέφρασε την αγάπη του και τον θαυμασμό του για την γυναίκα του, δίνοντας “υπόσχεση” ότι θα είναι δίπλα της και στα επόμενα βιβλία της!

Το βιβλίο «Ο ξεχωριστός κόσμος των διδύμων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

11/03/2017 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο : Ο Αιμίλιος Χειλάκης “Μόνος με τον Άμλετ”, από τη Ναταλία Αργυράκη

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Είναι γνωστή η αδυναμία μου (μας, οικογενειακώς) στον Αιμίλιο Χειλάκη. Και κάθε φορά που τον παρακολουθώ στο θέατρο, αυτή η αδυναμία μεγαλώνει. Διάβασε γιατί:

Μπορεί.

Μπορεί να γίνει Άμλετ, Οφηλία, Κλαύδιος, Γερτρούδη, μπορεί να γίνει Πολώνιος, Λαέρτης, Οράτιος, μπορεί να γίνει το Φάντασμα του Νεκρού βασιλιά. Κι όλα αυτά, στην ίδια παράσταση, μέσα σε 75 λεπτά. Και μπορεί να δώσει την ίδια πνοή και ψυχή σε όλους αυτούς τους ήρωες, υπενθυμίζοντας παράλληλα σε εμάς τους θεατές πώς στο θέατρο το απλό μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο, πλούσιο και πλήρες.

Φωνάζει.

Φωνάζει γιατί ζητά εκδίκηση, φωνάζει από τον πόνο της απώλειας, φωνάζει από τις τύψεις, φωνάζει από τον φόβο και την απόγνωση. Και μέσα από όλες αυτές τις φωνές, φωνάζει και σε εμάς, σε εμένα και σε εσένα ξεχωριστά: “Πράξε. Ζήσε. Πράξε. Ζήσε“. Κι ας φοβάσαι. Ζήσε. (πόσο ευχαριστιέμαι όταν μια παράσταση μου αφήνει αυτό το μήνυμα. αυτό θέλω)

Τολμάει.

Τολμάει να σταθεί μόνος του στη σκηνή και τολμάει να αναμετρηθεί με όλους τους ήρωες ενός σαιξπηρικού έργου που έχει διασκευαστεί και ανεβαστεί και κινηματογραφηθεί δεκάδες φορές. Τολμάει να συνυπογράψει και τη σκηνοθεσία αυτού του πρωτότυπου ανεβάσματος (μαζί με τον Μανώλη Δούνια). Και σε μια εποχή που ο εντυπωσιασμός λειτουργεί ως ένα μέσο έλξης του θεατή, εκείνος τολμάει να χρησιμοποιήσει ως μοναδικά μέσα έλξης το κείμενο (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) και το σώμα του.

Και για όλα τα παραπάνω: Πετυχαίνει.

Μόνος με τον Άμλετ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μέχρι 9/2.

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/02/2014 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Mother-Daughter Duo: H Ναταλία Αργυράκη παίρνει συνέντευξη από τη μητέρα της & συγγραφέα Αγγελική Μπούλιαρη

Με την ιδιότητα της κόρης, μα κυρίως, της δημοσιογράφου, η Ναταλία πήρε συνέντευξη από τη μητέρα της και συγγραφέα του βιβλίου
Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει Αγγελική Μπούλιαρη. Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η εμμονή στις παλιές αγάπες, οι πρώτες ρυτίδες και τα ινστιτούτα ομορφιάς, η αγωνία για το μέλλον και οι αστρολογικές προβλέψεις, η συζυγική αποξένωση και η ξαφνική υπενθύμιση των παλιών ονείρων, ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου, με χιούμορ και τρυφερότητα.

Ναταλία Αργυράκη:Οι ιστορίες σου έχουν ως σημείο αναφοράς τη γυναίκα. Τι έχει ανάγκη μία γυναίκα μετά τα 40 της;
Αγγελική Μπούλιαρη: Έχει ανάγκη να μην ξεχνούν ότι πάνω από όλα είναι άνθρωπος και γυναίκα και έχει ανάγκη την αγάπη αλλά και το φλερτ και τον έρωτα. Να μην την θεωρούν δεδομένη και ρομπότ, υποχρεωμένο να εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια μία ατέλειωτη σειρά από καθήκοντα. Τέλος, να μην την υποχρεώνουν να χωρίζει τη ζωή της σε δύο περιόδους: πΤ (προ Τέκνων) και μΤ (μετά τα Τέκνα).

Ναταλία Αργυράκη: Οι ηρωίδες σου αντιμετωπίζουν σύγχρονα, αληθινά προβλήματα. Πού κρύβονται οι απαντήσεις σε αυτά;
Αγγελική Μπούλιαρη:Οι απαντήσεις κρύβονται στην ειλικρίνεια και την αυτογνωσία, δηλαδή τη συνεχή προσπάθειά μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές επιθυμίες μας, στην αποδοχή της πραγματικότητας και στην ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Ναταλία Αργυράκη: Οι ρόλοι των αντρών ποιοι είναι;
Αγγελική Μπούλιαρη: Σε αυτό το βιβλίο βρίσκονται κάπως στο περιθώριο, σκιαγραφημένοι αχνά, και είναι του συζύγου, του κατά φαντασίαν εραστή και του φίλου. Εστιάζω σε κάποια χαρακτηριστικά τους που επιδρούν στην ψυχοσύνθεση και τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, όπως ο πατέρας απουσία-απόρριψη ή ο σύζυγος-βία. Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο θέμα της παιδικής κακομεταχείρισης και της σεξουαλικής κακοποίησης. Φυσικά υπάρχουν και οι αντρικοί ρόλοι των «καλών» όπως συμβαίνει στη ζωή.

Ναταλία Αργυράκη:Η τελευταία ιστορία (Ο δράκος της πανσελήνου) είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Υπάρχουν τρόποι να διατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πολλοί τρόποι! Κατ’ αρχήν, να μένουμε κοντά στα παιδιά. Να εξακολουθούμε να διαβάζουμε παραμύθια. Να κάνουμε όνειρα. Να κάνουμε ταξίδια. Και πάνω από όλα, να ξαναγυρνάμε σε όσα αγαπήσαμε και διδαχτήκαμε ως παιδιά.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μία δύσκολη εποχή, ειδικά για το χώρο του βιβλίου, πού βρήκες τη δύναμη να κυνηγήσεις μία θέση στα βιβλιοπωλεία;
Αγγελική Μπούλιαρη: Εν μέσω όλων των αντιξοοτήτων, η ζωή και η τέχνη (πρέπει να) συνεχίζονται. Η Τέχνη στηρίζει τον άνθρωπο, τον ενδυναμώνει και τον ανυψώνει. Όσο για τη δύναμη, προς έκπληξή μου, παρά την ευαισθησία μου, μέχρι τώρα πάντα έχω ένα απόθεμα δύναμης για τα δύσκολα!
Ναταλία Αργυράκη: Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο σήμερα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Είναι πολλά τα βιβλία που αγαπώ. Τελευταία με έχει εντυπωσιάσει το “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν” της Λάιονελ Σράιβερ και “Ο Τυφλός Δολοφόνος” της αγαπημένης μου Μάργκαρετ Άτγουντ.

Ναταλία Αργυράκη: Ανήκεις στις συγγραφείς που αντιμετώπισαν δυσκολίες μέχρι το βιβλίο τους να φτάσει από το συρτάρι στο τυπογραφείο;
Αγγελική Μπούλιαρη: Ναι, πολλές δυσκολίες! Κάποιες από αυτές οφείλονταν στο κάπως αφελές του χαρακτήρα μου, αλλά και την άγνοιά μου για το χώρο, καθώς επίσης και την πεποίθηση ότι ο δημιουργός αφοσιώνεται μόνο στο έργο του και είναι υπεράνω πρακτικών θεμάτων. Σκέφτομαι μάλιστα, να γράψω την ιστορία ενός βιβλίου που πέρασε τέτοιες περιπέτειες μέχρι να βγει στο φως!

Ναταλία Αργυράκη: Λένε ότι όσοι γράφουν, ζουν πολλές ζωές. Συμφωνείς;
Αγγελική Μπούλιαρη: Όσοι γράφουν, υποφέρουν πολλές ζωές.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μια εποχή που τα best sellers περιλαμβάνουν ιστορίες από τη σφαίρα του φανταστικού, εσύ ‘σκαλίζεις’ τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί;
Αγγελική Μπούλιαρη: Γράφω γι’ αυτά που με καίνε, που αποτελούν τις κρυφές ή φανερές εμμονές μου, γι’ αυτά που νιώθω την ανάγκη να γράψω. Με ενδιαφέρει η πραγματικότητα, η ζωή η ίδια. Δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία ή με συνταγή. Ίσως γράψω μια φανταστική ιστορία στο μέλλον, όχι με σκοπό το όποιο κέρδος, αλλά επειδή θα μου αρέσει. Θα ήθελα εδώ να ξεχωρίσω το φανταστικό από το εξωπραγματικό, επειδή από μια άποψη όλα τα βιβλία ανήκουν στο χώρο της φαντασίας. Ακόμη, πολλά βιβλία φαντασίας αποδίδουν μέσω αλληγοριών και συμβολισμών τέλεια τη σημερινή πραγματικότητα. Όσο για την επιτυχία, και ποιος δεν τη θέλει;

Ναταλία Αργυράκη: Έχεις πει ότι γράφεις για εμάς, τις τρεις κόρες σου. Εννοείς ότι εμείς σε εμπνέουμε ή ότι θέλεις να έχουμε κάτι από σένα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Φυσικά και με εμπνέετε, από την άποψη ότι μου δίνετε ένα επιπλέον κίνητρο πέρα από την προσωπική μου ανάγκη για γραφή. Εννοώ ότι θέλω να σας πω πράγματα μ’ έναν τρόπο ευχάριστο και παραβολικό. Σε μια συζήτηση δεν μπορώ να μεταφέρω τέτοιον όγκο απόψεων και παρατηρήσεων και κινδυνεύω να φανώ ότι κάνω κήρυγμα, ενώ με τα βιβλία έχετε χώρο για μια ολότελα προσωπική εμπειρία. Και, ναι, θέλω να έχετε κάτι από μένα. Τα βιβλία μου θα μεταφέρουν τη φωνή μου σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και περίσταση.

Ναταλία Αργυράκη: Ήταν παιδικό όνειρο και ανάγκη σου να γράφεις. Πότε όμως είπες φωναχτά «θέλω να γίνω συγγραφέας»;
Αγγελική Μπούλιαρη: Αυτό έγινε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν σε μια έκθεση με θέμα ‘το επάγγελμα που θα ακολουθήσω’, αντί εκθέσεως έγραψα ένα διήγημα σε δύο εικόνες. Στην πρώτη εικόνα μια νέα κοπέλα γράφει και σβήνει ασταμάτητα υπό το φως μιας λάμπας και μέσα στη νυχτερινή ησυχία, ενώ στη δεύτερη η ίδια περπατάει σ’ έναν κεντρικό δρόμο της πόλης και σταματάει μπροστά στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου όπου περιχαρής διαβάζει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου: “Αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγγελικής Μπούλιαρη” . Αυτή η εικόνα έγινε πραγματικότητα πολλά χρόνια αργότερα όταν καθώς περνούσα μπροστά από τον “Ελευθερουδάκη” στην Πανεπιστημίου, είδα φοβερά συγκινημένη στη βιτρίνα το πρώτο μου βιβλίο. Μέχρι τότε αλλά και μετά από αυτό, ήθελα να γίνω κατά καιρούς από δασκάλα, και ζωγράφος μέχρι σκηνοθέτης και… ιεραπόστολος!

Ναταλία Αργυράκη: Η οικογένειά σου πίστεψε στο ταλέντο σου; Σε στήριξε όταν αποφάσισες τι ήθελες να κάνεις;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πίστη στο ταλέντο μου μπορεί να υπήρχε από τη μεριά της μητέρας μου, του μοναδικού γονιού με τον οποίο μεγάλωσα, αλλά θέμα ενθάρρυνσης και πολύ περισσότερο στήριξης, δεν τέθηκε ποτέ. Τα χρόνια εκείνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα και έπρεπε να είμαι ρεαλίστρια. Προείχε η επαγγελματική αποκατάσταση και η οικονομική ανεξαρτησία μου και μετά η μόρφωση και η συγγραφή. Υπήρξα τυχερή τότε, επειδή κατάφερα να συνδυάσω σπουδές και εργασία, και πολύ αργότερα επειδή μπόρεσα να πραγματοποιήσω αρκετά από τα αναβληθέντα όνειρά μου, μεταξύ των οποίων και η συγγραφή και η λογοτεχνική μετάφραση. Ωστόσο, θα ήμουν άδικη αν δεν ανέφερα ότι η μητέρα μου η οποία είναι πολύ αυστηρός κριτής, χαρακτήρισε το πρώτο μου βιβλίο ‘άριστο’!

Ναταλία Αργυράκη: Ποιο κενό αναπληρώνεις γράφοντας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Η ζωή συχνά είναι σκληρή και άδικη. Αναπληρώνω τα κενά αγάπης, δικαιοσύνης και ισορροπίας.

*Επιμέλεια/Styling: Αννούσα Μελά of my style forecast

*Φωτογραφίες: Vassilios Michail

Για περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, κάντε Like στη σελίδα της κας Μπούλιαρη στο Facebook

* η Ναταλία Αργυράκη είναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη

ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “Εγω αγαπώ, αυτή καπνίζει” ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ 2 ΑΝΤΙΤΥΠΑ!!!!

27/01/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο: “Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου”, από τη Ναταλία Αργυράκη

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δύο αδέρφια, ένας άνδρας και μία γυναίκα, που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, ή που ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς, ή που έχουμε υπάρξει (δεν έχει σημασία, είναι τόσο οικείοι μας) έρχονται αντιμέτωποι με μια ολόκληρη κοινωνία, με μια ολόκληρη γενιά, με μια Ελλάδα που υποφέρει. Έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση, με την ανεργία, τους κόπους και τα πτυχία που έχουν πάει χαμένα, τις προσπάθειες που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τα βιογραφικά που μένουν αναπάντητα, τις σχέσεις που διαλύονται, τους δεσμούς που καταντούν ανύπαρκτοι, την αγάπη που δεν βρίσκει χώρο να ανθίσει, τις ακραίες αποφάσεις ζωής που στόχο έχουν απλά την επιβίωση.

Μια κραυγή αγωνίας είναι το νέο έργο του Γιώργου Μανιώτη, στο οποίο δίνουν ζωή η (καλύτερη από ποτέ!) Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και ο Γιάννης Γούνας. Οι δύο ήρωες κινούνται, πράγματι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόσο στις μεταξύ τους συζητήσεις, όσο και στις προσωπικές επιλογές τους. Γελούν και κλαίνε, διαφωνούν και συμφωνούν, τρομάζουν και ηρεμούν, απογοητεύονται, φωνάζουν, παραιτούνται ή προσπαθούν.

Μια κραυγή (Mπράβο Αλεξάνδρα, μπράβο Γιάννη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο έργο να παίζει κανείς). Πώς μπορείς, αναρωτιέμαι, να κρίνεις μια παράσταση που -παρά τα μυθοπλαστικά στοιχεία της- έχει καταφέρει να καθρεφτίσει μια γενιά, μια ζωή; Κι αν όχι ακριβώς τη δική μας ζωή, σίγουρα του διπλανού μας, του φίλου μας, του γνωστού μας.

Παρακολουθώντας τα ξεσπάσματα των δύο ηρώων, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσες φορές έκλαψα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων για τα όνειρα που ίσως να μην υλοποιηθούν ποτέ, για όσα φανταζόμουν ότι μπορώ να κατακτήσω και σταδιακά ξέχασα, για τα κάστρα που γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή, για τα χρήματα που δουλεύτηκαν αλλά χάθηκαν, για αυτό το “lifestyle που φταίει για όλα”, για, για, για… (Άραγε έχει κερδίσει ποτέ κανείς αυτή τη μάχη με την κρίση;)

Και ξέρετε κάτι; Τελικά, για μένα δεν έχει σημασία πόσα όνειρα μπορεί να χαθούν γιατί ευτυχώς, τα όνειρα δεν εξαντλούνται. Ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα μπορεί να χαθούν, γιατί όσα κι αν έχουμε ποτέ δεν είναι αρκετά, ούτε μας κάνουν ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση. Σημασία έχει να μη χάσουμε τον εαυτό μας, να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πώς να αγαπάμε, πώς να απλώνουμε το χέρι μας με την ελπίδα πως κάποιος θα το πιάσει.
xxx
N.

ΥΓ: Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/01/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για Θέατρο : “Sugar-Μερικοί το προτιμούν καυτό”, από τη Ναταλία Αργυράκη

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Ας πούμε πως αν για τους θεατές ήταν πολυανεμενόμενη η παραγωγή αυτή της Ελληνικής Θεαμάτων, εγώ την περίμενα με μια δόση extra περιέργειας, γιατί μέσω του περιοδικού είχα γράψει και ξαναγράψει κείμενα για αυτή, πότε για τις πρόβες των πρωταγωνιστών και πότε για τα αισθήματά τους. Και ήταν όλοι πιο ενθουσιασμένοι από ότι μπορείς να φανταστείς. Δεν με απογοήτευσαν.

α) Γιατί αγαπώ τα μιούζικαλ, τα τραγούδια και τον χορό (αν σου αρέσουν κι εσένα τα μιούζικαλ, έχεις έναν πολύ βασικό λόγο για να μην τη χάσεις -εξάλλου, ο Σταμάτης Φασουλής γνωρίζει το είδος πολύ καλά!).

β) γιατί κάθε παράσταση, όπως έχω γράψει, μου αφήνει ένα δικό της ξεχωριστό συναίσθημα. Το Sugar είναι ένα μιούζικαλ που σου αφήνει χαρά -και μη μου πεις ότι δεν θες να χαρείς.

γ) Επίσης, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα γελάσεις πολύ (κυρίως με τον Γιάννη Ζουγανέλη) και θα πάρεις πολύ ενέργεια από τον Κώστα Βουτσά (δεν βρίσκω ένα επίθετο αρκετό για να τον χαρακτηρίσει). Η Ζέτα Μακρυπούλια -και τι δεν έχει γραφτεί για το κορίτσι αυτό, που πραγματικά θα ήθελα να μην προσθέσω τίποτα- ήταν πολλά-πολλά σκαλοπάτια ψηλότερα από τις προηγούμενες θεατρικές της δουλειές και έλαμπε όσο δεν πάει.

δ) Ξεχωρίζουν σε μικρότερους ρόλους (αλλά από αυτούς που το κοινό χειροκρότησε με περίσσιο ενθουσιασμό η Νάντια Κοντογεώργη και ο Λευτέρης Ελευθερίου).

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

10/12/2013 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ερωτικές Ιστορίες, από τη Ναταλία Αργυράκη….

Συχνά-πυκνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, στις συνεντεύξεις που παίρνω από καλλιτέχνες ή πρόσωπα της showbiz, ρωτάω περί έρωτος. Κι όχι μόνο εγώ, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι του lifestlyle. Είσαι ερωτευμένος/η αυτή την εποχή; Τι σημαίνει για σένα έρωτας; Ερωτεύεσαι εύκολα; Πώς είσαι όταν είσαι ερωτευμένος/η; Πιστεύεις στο “άλλο μισό”; Κι άλλα τέτοια. Στα οποία, οφείλω να παραδεχτώ, ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων, απαντάει με τόσο ενθουσιασμό και στόμφο, σαν να είχαν ανακαλύψει οι ίδιοι την έννοια του έρωτα. Ο έρωτας είναι για εκείνους “κινητήριος δύναμη“, είναι “αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους“, είναι “το παν“, μπλα, μπλα, μπλα, είναι ο λόγος που η Γη γυρίζει,το καταλάβαμε.

Όχι, όχι, δεν είμαι ειρωνική, ας πούμε ότι τους πειράζω λίγο:

α) γιατί οι περισσότεροι τα λένε αυτά όταν είναι μόνοι τους/single δηλαδή και

β) γιατί αν κλείσεις το μαγνητοφωνάκι και τους γνωρίσεις λίιιιιγο παραπάνω από όσο διαρκεί μια συνέντευξη, ενδέχεται να διαπιστώσεις πως συνήθως ΘΕΛΟΥΝ να είναι μόνοι.

Άρα ο έρωτας είναι μια ιδανική έννοια για την οποία φλυαρούν αλλά συχνά δεν ζουν.

Κι εμένα μου έκανε ένας νέος φίλος πρόσφατα την ερώτηση αν έχω ερωτευτεί τρελά. Για την ακρίβεια με ρώτησε αν έχω ζήσει την καψούρα, αυτή που σε ρίχνει στα πατώματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δίστασα λίγο να του απαντήσω. Τελικά, του απάντησα την αλήθεια: ότι έχω κλάψει πολλές φορές για έρωτα, έχω νιώσει πληγωμένη από τον έρωτα, αλλά δεν είμαι ο τύπος που πέφτει στα πατώματα. Και του είπα ακόμη ότι σε κάθε μου σχέση όταν τη ζούσα, ένιωθα πολύ ερωτευμένη, αλλά εκ των υστέρων, κοιτώντας για παράδειγμα, τώρα πίσω στο παρελθόν μου, αυτό που ένιωθα μου φαίνεται… λίγο.

Και ίσως ήταν (ξενέρωτη απάντηση, ε;)

Ίσως, πράγματι, στις τρεις ουσιαστικές σχέσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, να μην έζησα αυτό που περιγράφεται ως “απόλυτος έρωτας“. Γιατί και στο δικό μου μυαλό, όπως και στων συνεντευξιαζόμενων μου, είναι κάτι ιδανικό ο έρωτας. Είναι ένα αίσθημα μαγικό που σου δίνει φτερά, χαρά, χαμόγελα… Εγώ αυτό το ζω στο πρώτο μέρος μιας σχέσης, όταν ακόμη είμαστε στην αρχή και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου και τα συναισθήματα που με κυριεύουν είναι δύο: η ανυπομονησία και η λαχτάρα.

Μετά από (λίγο ή πολύ) καιρό, κάτι περίεργο συμβαίνει (να φταίνε άραγε τα άστρα;) και ο έρωτας γίνεται πόλεμος, άγχος, βάρος, ζήλια, ερωτήματα και ερωτηματικά, τηλέφωνα, σιωπή. Ε, τότε δεν ήταν έρωτας.

Κοιτώντας ως single τον εαυτό μου σε σχέση, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό αγχωμένο, όχι χαρούμενο. Πιεσμένο, όχι ανέμελο. Έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός του. Κι εκεί έρχομαι να πω: αν ο έρωτας δεν είναι χαρά, τότε δεν είναι έρωτας (κι αν το προχωρήσω λίγο ακόμη, θα πω ότι αν δύο άνθρωποι δεν ‘κολλάνε’ σαν μαγνήτες, δεν συμπληρώνονται και δεν χαμογελούν ακόμη και τα μάτια τους όταν κοιτάζονται, άστο να πάει, άστο). Αν ο έρωτας είναι ενθουσιασμός, αν είναι επιθυμία και διάθεση για μοίρασμα, τότε έχω ζήσει πολλούς.

Αν όμως είναι κάτι ΑΠΟΛΥΤΟ, που μόνο με λίγους (ή μόνο με έναν) μπορείς να το μοιραστείς, τότε θα συμπεριλάβω τον εαυτό μου στην κατηγορία των αιώνιων ρομαντικών που πιστεύουν σε αυτό.

PS: Αγαπημένα love stories on screen, όπως πάντα: Dirty Dancing, Ο Άγγλος Ασθενής, Before Sunrise (Πριν το ξημέρωμα), Τα Χρόνια της Αθωότητας, Annie Hall.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Σχετικά άρθρα:

–Έρωτας ή αγάπη; από την Jasmine (Asiko) Altunyan

–«Ερωτας κατά παραγγελία», από την Μαρία Κωσταλά

–«Ερωτας χωρίς ανταπόκριση…και τώρα τι κάνουμε;», από τη Χριστίνα Παύλου

06/12/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Θα σε πάρω να φύγουμε”, από τη Ναταλία Αργυράκη

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

“Παιδί μου αλλιώτικο, παιδί μου απίθανο, καρδιά μου μεγάλη…

τα πάντα χαλάλι σου, χαλάλι τα δάκρυα κι οι πίκρες χαλάλι…”
(Η σκλάβα σου, Τζένη Βάνου)

Όταν διάβασα στο πρόγραμμα ότι η παράσταση Θα σε πάρω να φύγουμε διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες, ήμουν σχεδόν πεπεισμένη -όπως συνηθίζω να προτρέχω λίγο- ότι θα κουραστώ, και μιας και αφηγείται την ιστορία της επιθεώρησης ξεκινώντας από χρονολογία κατά την οποία ούτε η γιαγιά μου δεν είχε γεννηθεί (δεκαετία ’30), το σχεδόν γινόταν μεμιάς βέβαιο.

Γιατί δεν ήξερα ότι οι μελωδίες που σιγομουρμουρίζουμε χρόνια τώρα, που έγιναν σουξέ στη συνέχεια και που τραγουδήθηκαν από τόσους και τόσους καλλιτέχνες, ξεκίνησαν από την επιθεώρηση. Στο Θα σε πάρω να φύγουμε(σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού, κλαπ-κλαπ, εύγε), όντως “φύγαμε” κι εμείς μαζί με τους καλλιτέχνες, τραγουδήσαμε, χειροκροτήσαμε, θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, χαρήκαμε. Είδαμε την Ελλάδα αμετανόητη να γελά με τον εαυτό της, να αυτοσαρκάζεται. Όλοι μας γελούσαμε, όλοι μας ξέραμε ότι έχουμε ανάγκη να δούμε κατάμουτρα την ιστορία και να γελάσουμε με τα χάλια μας. Εγώ ένιωσα πως έγινα μέρος μιας παλιάς ελληνικής ταινίας, από αυτές που βλέπω από παιδί, με τα υπέροχα χορευτικά και τα πολύχρωμα κοστούμια, τις πραγματικά αστείες ατάκες (!) και την Αθήνα στο φόντο, όμορφη.

Πρόκειται για μία σπουδαία υπερπαραγωγή -με τον Γιώργο Κατσαρό να διευθύνει την ορχήστρα-, από αυτές που αξίζει να γίνονται τώρα, που οφείλουν να γίνονται, όχι μόνο για να ξεχνάμε τις δυσκολίες (που κι αυτό μας χρειάζεται) αλλά και για να θυμόμαστε ότι εκεί έξω υπάρχει ακόμη κόσμος (πολύς κόσμος) που πιστεύει ότι η Τέχνη θα μας σώσει όλους.

Info

Πρωταγωνίστρια είναι η ίδια η «Κυρία Επιθεώρηση» (ο Αντώνης Λουδάρος είναι τόσο απολαυστικός που κλέβει την παράσταση) η οποία επιστρέφει στη σκηνή για να ταξιδέψει τον κομπέρ-εγγονό της πίσω στο χρόνο, στις σημαντικότερες στιγμές της. Στο σανίδι παρελαύνουν μυθικοί πρωταγωνιστές, αμίμητες ατάκες, σπουδαίες φωνές, αθάνατα τραγούδια και τα λαμπερά θέατρα της χρυσής εποχής της επιθεώρησης.

Η «Κυρία Επιθεώρηση» παίρνει το θεατή από το χέρι και τον ξεναγεί στα μπουλούκια και τα ιστορικά θέατρα της Αθήνας από τη δεκαετία του ‘30 έως τις αρχές της δικτατορίας του 1967. Τον ξεναγεί σε δεκάδες επιθεωρησιακά νούμερα και τραγούδια, σαν τα «Πίτσα Πιπίτσα», «Παλόμα», «Θέλω να Χορεύω», «Όλα με Δόσεις», «Το Τραμ το Τελευταίο», «Ομόνοια Πλας», «Εγώ θα Κόψω το Κρασί», «Κάθε Λιμάνι και Καημός». Τον ξεναγεί, ακόμη, στον πιο ευτυχή θεατρικό ανταγωνισμό, όταν η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη ανέβαινε στο Θέατρο Παρκ και η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι λίγα μέτρα πιο πέρα, στο Θέατρο Μετροπόλιταν.

Στο Θέατρο Badminton…

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Η παράσταση «Θα σε πάρω να φύγουμε» θα παρουσιάζεται από τις 20 Νοεμβρίου μέχρι την 1η Δεκεμβρίου. Εισιτήρια προπωλούνται στο τηλέφωνο 210 8840600, στο abcd.gr και viva.gr, καθώς και στα καταστήματα Public, Παπασωτηρίου και Seven Spots.

Μπορείτε να διαβάσετε τις συνεντεύξεις του Αντώνη Λουδάρου (εδώ), Μιχάλη Μαρίνου (εδώ), Μέμου Μπεγνή (εδώ), της Δήμητρας Σιγάλα (εδώ), του Αδάμ Τσαρούχη (εδώ) και του Δημήτρη Γαλάνη (εδώ )

15/11/2013 1 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Άντρες έτοιμοι για όλα” βάζουν “Ψύλλους στ’ αυτιά” , από τη Ναταλία Αργυράκη

Εν συντομία να σας ξαναπώ ότι είμαι άνθρωπος των άκρων και τα ακραία συναισθήματα τα επιζητώ μέχρι και σε μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή: ιδανικά θα ήθελα ή να με συγκλονίσει με το δράμα της (γροθιά στο στομάχι που λέμε) ή να με κάνει να ξεκαρδιστώ μέχρι δακρύων.
Συνήθως παρακολουθώ ελάχιστες κωμωδίες (ή τουλάχιστον πολύ λιγότερες από τα δραματικά έργα που βλέπω) γιατί κατά βάθος τον θέλω τον πόνο και το δάκρυ το θέλω.

Φέτος αποφάσια να αλλάξω λίγο την τακτική αυτή, γιατί κατά μία πολύ ευνοϊκή σύμπτωση, δέχτηκα προσκλήσεις για δύο κωμωδίες που μου χάρισαν τόσο γέλιο και απόλαυση σε ημέρες που τα είχα μεγάλη ανάγκη. Κι αυτή η ανακούφιση στο τέλος της βραδιάς είναι βάλσαμο σε μια καθημερινότητα όπου το γέλιο γίνεται πολυτέλεια.

Σας προτείνω λοιπόν:

1) Το Άντρες Έτοιμοι για Όλα των Stephen Sinclair και Anthony McCarten σε διασκευή-σκηνοθεσία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου με τους Κώστα Κόκλα, Κώστα Ευρυπιώτη, Θανάση Ευθυμιάδη, Γιάννη Τσιμιτσέλη και Μάνο Ιωάννου μαζί με τις Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ευαγγελία Μουμούρη, Μαίρη Σταυρακέλη, Μαρία Φιλίππου και Νίκη Λάμη. Εδώ θα γελάσετε μέχρι δακρύων και θα απολαύσετε και ανδρικό στριπτίζ.
(Θέατρο Λαμπέτη)
και

2) Το Ψύλλοι στ’ Αυτιά του Ζωρζ Φεϊντό σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τους Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη (σε διπλό ρόλο), Σοφία Μουτίδου, Μίνα Αδαμάκη, Κώστα Αποστολάκη, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και Πάνο Βλάχο. Θα ενθουσιαστείτε με τα σκηνικά και τα κοστούμια, με τον Πάνο Βλάχο που μιλάει μόνο με φωνήεντα και θα ταξιδέψετε γελώντας στην belle epoque. (Θέατρο Αλίκη)

*και για τις δύο παραστάσεις θα βρείτε πληροφορίες/ημέρες παραστάσεων/εισιτήρια στο

www.ellthea.gr

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Σχετικά άρθρα:

–Cabaret , από τη Ναταλία Αργυράκη

–Και φέτος θα ξαναδούμε την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην

–Καμίλ Κλοντέλ: Mudness

22/10/2013 0 comment