πυρκαγιές

Δε νομίζω πως θα ήμουν υπερβολική αν έλεγα πως η τραγωδία στην Αττική άγγιξε τις καρδιές όλου του κόσμου. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Πώς όταν ζωές χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, όταν άνθρωποι κινδύνεψαν;

Αυτές τις μέρες βίωσα ένα χείμαρρο συναισθημάτων. Από την αγωνία στη θλίψη κι από εκεί στην οργή, με τους πάντες και τα πάντα. Αυτή η οργή, όμως, καταλάγιαζε γιατί κάθε φορά διέκρινα κι ένα μικρό ψήγμα ελπίδας στον άνθρωπο.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δε λογάριασαν ωράρια ή αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες – αλήθεια, πώς κοστολογείται αυτό; ΚΟΣΤΟΛΟΓΕΙΤΑΙ όταν, ακόμη πιο σημαντικό, δε λογαριάζουν τον κίνδυνο; Αντίθετα, ρίχτηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να παλέψουν μ’ ένα θηρίο που φάνταζε πως βγήκε από την πιο ζωηρή φαντασία κάποιου συγγραφέα, κάποιου σεναριογράφου – όμως, ήταν αληθινό. Πάλεψαν να σώσουν όσες περισσότερες ψυχές ήταν δυνατόν. Παρά τις δυσκολίες που, ομολογουμένως, τους έθετε ο πανικός αλλά ακόμη κι η ξεροκεφαλιά κάποιων. Είναι εκείνοι που έδιναν νερό κι παρηγορούσαν ανθρώπους, παιδιά που δε μπορούσαν να διανοηθούν αυτό που έζησαν.

Έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι που θέλησαν να δώσουν μία χείρα βοηθείας στον τόπο της τραγωδίας. Να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και (πιθανώς) τις ιδιότητές τους για να απαλύνει ο πόνος, η φρίκη. Γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κτηνίατροι (ναι, φίλε, φίλη που με διαβάζεις: τα σκυλιά, οι γάτες, οι σκαντζόχοιροι και τα πουλιά έχουν ψυχούλα κι αυτά), αλλά κι απλοί εθελοντές με γνώσεις πρώτων βοηθειών δε δίστασαν να αφήσουν τις διακοπές τους. Τις διακοπές που μπορεί να σχεδίαζαν και μήνες πριν. Το μπιτσόμπαρο θα είναι κι αργότερα εκεί, τώρα προτεραιότητα έχει η ΖΩΗ.

Κι είναι κι όλοι όσοι θέλησαν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι σε όλην αυτήν την προσπάθεια. Που έτρεξαν να πάνε μία σακούλα με πάνες για τα μωρά, δύο πακέτα φρυγανιές, ένα κουτί παυσίπονα. Που επέλεξαν να πιουν ένα freddo, μία μπύρα λιγότερη, να κάνουν ένα πακέτο τσιγάρο λιγότερο. Γιατί αυτό το πακέτο, αυτός ο καφές, αυτή η μπύρα έγινε σπίθα ελπίδας πως υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν τους ένοιαξε πώς θα βγουν στο τέλος του μήνα. Τους αρκεί που θα χορτάσει κάπως ένα παιδικό στομαχάκι, που δε θα μείνει απεριποίητη η πληγή της μάνας του.
Είναι κι όσοι μαζεύτηκαν στις μονάδες αιμοδοσίας για να δώσουν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα ζωής – 450 ml αίματος. Παρά τον οποίο συνωστισμό αναφέρθηκε στα ΜΜΕ. Περίμεναν λίγο παραπάνω. Δεν τους ενόχλησε. Αυτή η φιάλη αίματος είναι μία ζεστή αγκαλιά ευπρόσδεκτη ακόμη και εν μέσω καλοκαιριού. Γιατί η ζέστη από τη θαλπωρή της συμπόνοιας κάθε άλλο παρά αποπνικτική είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω καταστάσεις κι ανθρώπους. Δεν αρνούμαι πως όλη αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να ήταν αποτέλεσμα ανεπαίσθητων παθογενειών. Ξέρω όμως πως άκουσα και διάβασα για ανθρώπους που έβαλαν τον συνάνθρωπό τους πολύ πάνω από το “εγώ”, που δεν είπαν με γκρίνια “μα είχα κανονίσει”.

Ξέρετε πώς αγαπώ τους super ήρωες. Και φυσικά δε χρειάζεται να διαβάζω comics για να καταλάβω πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ήρωες – κι ας μην το ξέρουμε. Είναι απλά που ο Spider-Man κι ο κάθε Spider-Man μου δίνει αυτήν την ελπίδα. Και χαίρομαι που δεν αποδεικνύονται ψεύτικες αυτές οι ελπίδες. Γιατί ήρωας είσαι εσύ που κοίταξες τη φρίκη στα μάτια και, παρ’όλα αυτά, πήγες να βγάλεις τον εγκλωβισμένο, εσύ που πήρες αγκαλιά το παιδάκι για να το πας όπου θα είναι ασφαλές, εσύ που έδωσες λίγο νεράκι στο τρομαγμένο σκύλο. Ήρωας είσαι κι εσύ που περίμενες υπομονετικά να δώσεις αίμα. Ήρωας είσαι κι εσύ που δε μέτρησες τα ευρώ στο πορτοφόλι κι απλά αναρωτήθηκες “θα φτάσουν άραγε;”. Ήρωας είσαι κι εσύ που επικοινωνούσες με κάθε φορέα για να επιβεβαιώσεις πώς μπορεί να βοηθήσει ο καθένας και να το μοιραστείς με τους γύρω σου.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο, με μία ακόμη παράκληση, εκτός του να γνωρίσετε τον ήρωα μέσα σας. Να εκτιμάτε όσα έχετε και, κυρίως, τους ανθρώπους που έχετε δίπλα σας, τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεστε. Αυτοί είναι ο πλούτος μας, ούτε το σπίτι, ούτε το εξοχικό. Σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε η τραπεζαρία. Σπίτι είναι οι άνθρωποι που του δίνουν ζωή. Κι αυτοί, σε αντίθεση με τα ντουβάρια και τις τζαμαρίες, ΔΕΝ ξαναγίνονται.