Κατερίνα Μαντά

Αυθόρμητη, ειλικρινής, γεμάτη παιδική τρέλα κι ενθουσιασμό, η Ολυμπία Κρασαγάκη είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τους άλλους ανθρώπους και θέλει μέσα από τις φωτογραφίες της να βγάζει το καλό στοιχείο τους. Εχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα περιοδικά ανά τον κόσμο, και έχει φωτογραφίσει τα πιο διάσημα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου! Το Παρίσι είναι το δεύτερο σπίτι της και παρά τα αδιάκοπα ταξίδια της είναι μία αφοσιωμένη μαμά! Το νέο της “μωρό” το Photomag.gr, όπου πλέον ανεξάρτητη επαγγελματίας “ανεβάζει” τις δικές της “στιγμές” που απαθανατίζει με την φωτογραφική της μηχανή! Απολαύστε την…

Ολυμπία Κρασαγάκη: Είμαι από την Κρήτη, και το αγαπάω πάρα πολύ αυτό το νησί! Όλη μου η οικογένεια είμαστε από την Κρήτη, αλλά μεγάλωσα στη Γερμανία. Ένα μέρος που από μικρή ήξερα πως δε θα είναι ένα μέρος που θα μείνω μια ζωή. Δε θα ήθελα να γεράσω εκεί, το ξέρω… Από τη στιγμή που ένιωσα κι εγώ ότι μπορώ να ξεφύγω, αλλά κι από μία οικογένεια πολύ γλυκιά, αλλά πολύ αυστηρή, έκανα την επανάστασή μου. Έφυγα, πήγα στο Παρίσι. Μάλιστα άφησα τα πάντα. Τη σιγουριά της οικογένειας, τη σιγουριά μιας δουλειάς – ήμουν οδοντοτεχνίτης κι ήθελα να γίνω οδοντίατρος! – και πήγα στο Παρίσι για να ακολουθήσω την καλλιτεχνική ζωή! Δούλεψα ως βοηθός φωτογράφου σε στούντιο, σε φωτογράφους, διάφορες δουλειές.

The K-magazine: Στο “βιογραφικό” σου γράφει ότι έχεις συνεργαστεί και με τον Helmut Newton…
Ολυμπία Κρασαγάκη: Ναι, έτσι όπως το λες ακούγεται πάρα πολύ ωραίο, αλλά δεν ήμουν βοηθός του! (γέλια). Ήμουν σ’ένα στούντιο όπου καθάριζα το χώρο, τους καθρέφτες, έφερνα τους καφέδες… Μαθαίνεις πάντα, όπου και να είσαι, όταν έχεις ανοιχτά τα μάτια και θέλεις να μάθεις. Εκεί κλέβεις στιγμές, κλέβεις ιδέες και παρατηρείς. Οπότε ας πούμε πως τον γνώρισα.

The K-magazine: Τον είδες, όμως, να δουλεύει….
Ολυμπία Κρασαγάκη: Βεβαίως, τον είδα να δουλεύει. Είδα και τον Peter Lindbergh. Είναι ονόματα πάρα πολύ γνωστά κι αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά τους. Ήμουν στο Παρίσι αυτοδίδακτη. Δε με ενδιαφέρει και τόσο το τεχνικό κομμάτι. Μ’ αρέσει πιο πολύ ό,τι βλέπω να μπορώ να το αποτυπώνω. Και σήμερα όταν με ρωτάει κανείς που θέλει να γίνει φωτογράφος «τι πρέπει να κάνω;» ή «τι πρέπει να προσέξω;» κλπ του λέω πως όλοι μας είμαστε φωτογράφοι. Η διαφορά είναι πώς θα καδράρεις κάτι. Από ποια προοπτική θα δεις κάτι και πότε θα πατήσεις το κουμπάκι. Όταν – προφανώς εσένα το πορτραίτο σου κάνει κάτι ενδιαφέρον στο πρόσωπο που έχεις μπροστά σου. Εκεί είναι η διαφορά μας. Τώρα το τεχνικό κομμάτι; Πλέον παίρνεις το βιβλιαράκι, το διαβάζεις και πας σε μία σχολή όπου κάποιος θα σου πει τι να κάνεις και τι όχι. Για μένα αυτά μου είναι αδιάφορα! Κι οι μηχανές είναι αυτόματες. Δε χρησιμοποιώ αυτόματες εγώ. Αλλά όλα είναι στη ματιά.

Με τους artists Gilbert & George

The K-magazine: Και πώς “έμπλεξες” με τα μεγάλα ονόματα;
Ολυμπία Κρασαγάκη:Στο Παρίσι είχα τη δυνατότητα να πάω στις Κάννες και στη Βενετία που ήταν τα Φεστιβάλ. Υπήρξε μία συνεργασία που ήταν η πρώτη μου με ελληνικό περιοδικό, το «ΣΙΝΕΜΑ». Έτσι είχα την τύχη να φωτογραφίσω διάφορους διάσημους – τους λεγόμενους σταρ του Χόλυγουντ! Είχε πολύ ενδιαφέρον. Εκεί έμαθα να δουλεύω γρήγορα. Όταν γινόταν μία φωτογράφιση δεν πήγαινα στο κόκκινο χαλί, γιατί δεν αντέχω αυτό το πλήθος των φωτογράφων! Θέλω να είμαι μόνη μου. Θέλω τη δική μου ματιά ή αυτός που έχω μπροστά μου να είναι για μένα. Έστω κι αν θα είναι για πάρα πολύ λίγο. Οπότε πολλές φορές γίνονταν συνεντεύξεις και παράλληλα γίνονταν και αποκλειστικές φωτογραφίσεις. Αυτό, όμως, τι σημαίνει;

Σ’ένα Φεστιβάλ, επειδή οι χρόνοι είναι πάρα πολύ γρήγοροι και γίνονται κι εγώ δεν ξέρω πόσες συνεντεύξεις την ημέρα, καμιά φορά κι ομαδικές. Δηλαδή παράδειγμα δε θα πας να πάρεις συνέντευξη από το Robert Redford για μισή ώρα, μπορεί να είναι και δέκα λεπτά…και να είσαι μαζί με άλλους δέκα φωτογράφους τώρα. Εμένα πολλές φορές μου έχει τύχει αυτό. Να μου λένε «έχεις πέντε λεπτά στη διάθεσή σου». Κι όταν λένε πέντε λεπτά ΕΙΝΑΙ πέντε λεπτά. Έπρεπε όσο γίνεται πιο γρήγορα να έχεις και καλές και πολλές φωτογραφίες. Γιατί πότε ξανά θα έχεις τη δυνατότητα να έχεις πέντε λεπτά τον Jack Nicholson, ας πούμε, μπροστά σου; Οπότε εκεί έμαθα γρήγορα να βρίσκω γωνίες, location μέσα στο χώρο που ήμασταν, να ψάξω να βρω από ποια μεριά θα φωτογραφίσω τον άνθρωπο και να δουλεύω πολύ γρήγορα. Αυτό στην πορεία μου έκανε πολύ καλό γιατί δεν ταλαιπωρείς και το φωτογραφιζόμενο. Και νομίζω πως αυτό είναι ένα στοιχείο για το οποίο με συμπαθούν πάρα πολύ και με αγαπούν, γιατί δεν τους ταλαιπωρώ όσον αφορά το χρονικό! (γέλια)

The K-magazine: Με όλες αυτές τις εμπειρίες κι επέστρεψες στην Ελλάδα;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Ναι… Μετά άρχισαν κάποιες συνεργασίες με ελληνικά περιοδικά, όπως το «VOTRE BEAUTE» και το ’98, ένα καλοκαίρι, έχοντας ένα πολύ δυνατό book, γνώρισα τον Πέτρο τον Κωστόπουλο. Και μου είπε να κάνουμε μία φωτογράφιση. Η πρώτη μου φωτογράφιση για το «DOWN TOWN» ήταν η Μιμή Ντενίση στο σπίτι της. Κάναμε μία δύο φωτογραφίσεις και κάναμε και την Ελένη Μενεγάκη. Κι από εκεί που δεν το περίμενα, έγινε εξώφυλλο – το πρώτο εξώφυλλο που ήταν εντελώς διαφορετικό από τα άλλα του περιοδικού,  με το άσπρο φόντο και συνήθως σε στούντιο –ένα κοντινό, ωραίο πορτραίτο και λίγο φλου! Εκεί είπε ο Κωστόπουλος «θέλω να μου κάνεις τα εξώφυλλα». Κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μου με το «DOWN TOWN», με την Ελλάδα κι έτσι έφυγα από το Παρίσι.

The K-magazine: Γι’ αυτό κι επέστρεψες, μιας και ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό.
Ολυμπία Κρασαγάκη: Ήταν κάτι που ήθελα. Ήθελα πάντα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Το αγαπώ πάρα πολύ το Παρίσι αλλά ήξερα πως θα ήταν ένα πέρασμα στη ζωή μου. Πήρα όσα μπορούσα να πάρω, σίγουρα δεν έχω πάρει ακόμα τα πάντα. Έχω επαφές, πηγαίνω. Έχω την καλύτερή μου φίλη εκεί, έχω φίλους πολλούς. Το αναζητώ πάρα πολύ. Πάω κι είναι σαν στο σπίτι μου, αλλά ήταν ένα πέρασμα. Οπότε χάρηκα ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία εδώ στην Ελλάδα και που δούλευα για περιοδικά.

Η Ολυμπία Κρασαγάκη στο αγαπημένο της Παρίσι.

The K-magazine: Τώρα, όμως είσαι ανεξάρτητη, δεν υπάρχουν και πολλά περιοδικά…
Ολυμπία Κρασαγάκη: Τώρα, ναι, είμαι ανεξάρτητη. Με την κρίση που έκλεισαν τα περιοδικά και μάλιστα τόσο απότομα, ναι, ήταν λίγο σοκ. Γιατί εγώ δούλευα για πολλά περιοδικά ταυτόχρονα. Ήμουν σε μία κίνηση, που το χρειάζομαι, τη θέλω, και ξαφνικά έμεινα να είμαι πράγματι σπίτι και να ψάχνομαι. Επειδή μου έλειπε η φωτογραφία. Αυτή η δημιουργία. Άσχετο αν κάποιες φορές οι φωτογραφίες για κάποια περιοδικά δεν ήταν αυτό ακριβώς που θα ήθελα, γιατί υπάρχουν σταθεροί κανόνες για κάποια περιοδικά. Δεν μπορείς να πεις «όχι», είναι ο πελάτης! Ενδιάμεσα σ’αυτές τις φωτογραφίσεις που πολλές φορές τις θεωρούσα βαρετές έλεγα «αχ, να κάνουμε κι ένα κλικ για μένα;». Αυτό το κλικ για μένα ήταν η δημιουργία μου εκείνη τη στιγμή, που από αυτό παίρνω απίστευτη δύναμη. Όλα αυτά μου έλειπαν. Και μου έλειπε αυτή η δύναμη που παίρνω από τη φωτογραφία. Και σκέφτηκα πως από τη μία θέλω να βγάζω φωτογραφίες για να είμαι εγώ καλά κι από την άλλη θέλω πάντα να μοιράζομαι τις εικόνες μου. Πάω σ’ ένα μαγαζί, βλέπω ένα άτομο. Πάω σ’ένα ταξίδι. Θέλω να σου το μεταφέρω κι εσένα. Έτσι βγάζοντας αυτό το μοιράζομαι μαζί σου. Θέλω να τα μοιράζομαι! Κι όχι για να λένε «ουάου! Τι ωραία δουλειά έκανες!», αλλά για να το ζούμε μαζί! Πάντα μου άρεσε αυτό το καλαίσθητο, με την έννοια τη θετική.Κι έτσι ήρθε στη ζωή μου το photomag.gr!!! Το νέο μου “μωρό”….

The K-magazine: Μίλησέ μας γι’ αυτό, τι είναι το μοναδικό που έχει;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Το αγαπώ πάρα πολύ το photOmag! Είναι μια δημιουργία που θέλω πάρα πολύ να ξεκινήσω. Να βγάζω φωτογραφίες. Δεν ξέρω πού θα πάει. Είναι one woman show, δεν υπάρχουν κάποιοι συνεργάτες, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο η μηχανή, τα μάτια μου κι ό,τι βλέπω γύρω μου.

The K-magazine: Σ’αυτό δεν έχεις βάλει δουλειές που έχεις κάνει για περιοδικά.
Ολυμπία Κρασαγάκη: Όχι, όχι. Και στα πορτραίτα μπορεί να είναι κάποιοι γνωστοί που θα τους πω «θέλεις να κάνουμε μία φωτογράφιση που θα είναι εντελώς δική μας;». Μέχρι τώρα όλοι είναι ενθουσιασμένοι. Γιατί κι εκείνοι έχουν βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια.

The K-magazine: Είπες πριν πως για να γίνεις φωτογράφος χρειάζεσαι απλά μία μηχανή, και τώρα όλα είναι αυτόματα. Πιστεύεις πως τα social media μας έχουν κάνει όλους φωτογράφους;

Ολυμπία Κρασαγάκη: Τα κινητά μας έχουν κάνει όλους φωτογράφους. Ναι, wannabe φωτογράφους! Ένας πολύ καλός μου φίλος όταν του είπα «α, μπήκαμε τώρα στο χώρο της φωτογραφίας;» μου απάντησε «έλα, ρε Ολυμπία! Εγώ είμαι απατεώνας φωτογράφος!». Βέβαια βγάζει πάρα πολύ ωραίες φωτογραφίες. Έχει μία ματιά, το ψάχνει! Εγώ νομίζω πως ένας σωστός φωτογράφος πρέπει να είναι σε αναζήτηση, να βλέπει, να παρατηρεί. Να ψάχνει και να βγάζει αυτό που θέλει να βγάλει.

The K-magazine: Σου λείπει αυτό το ρομαντικό κομμάτι του σκοτεινού θαλάμου;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Μου λείπει πάρα πολύ, επειδή ακριβώς είμαι πάρα πολύ ρομαντική. Κι η ασπρόμαυρη φωτογραφία και το φιλμ… Όλη η κίνηση, να παίρνεις το φιλμ, να το γυρνάς, να το βάζεις στη μηχανή κι όλα αυτά! Στο σκοτεινό θάλαμο είσαι εσύ, η μουσική και ξεχνιέσαι. Δημιουργείς, βλέπεις όλο αυτό που γίνεται στην εμφάνιση.

The K-magazine: Και μόλις πήγες μόνη σου στην επόμενη ερώτησή μου! Τι μουσική ακούς όταν δημιουργείς;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Με τη μουσική έχω μία ιδιαίτερη σχέση. Μ’ αρέσει πάρα πολύ. Όλες οι μουσικές μου αρέσουν. Από όλες παίρνω κάτι, όπως γίνεται και με τη φωτογραφία! Όπως μ’ αρέσουν όλα τα πρόσωπα, όμορφοι, άσχημοι, και θέλω να τα φωτογραφίζω όλα, έτσι και με τη μουσική. Μ’αρέσει πάρα πολύ η κλασική μουσική, η soul, η jazz, ελληνική, όλα, τα πάντα. Είναι της στιγμής κι είναι ανάλογα με τη διάθεσή μου. Πολλές φορές το σκέφτομαι, παίρνω από κάθε καλλιτέχνη. Μου αρέσουν η Billie Holliday, η Nina Simone.

Το “λεύκωμά” της γεμάτο από Γυναίκες!

The K-magazine: Έλεγες πως σου αρέσει να μοιράζεσαι τη δουλειά σου. Υπάρχουν δύο λευκώματά σου. Το ένα είναι η «Ίμβρος» και το άλλο είναι οι «Γυναίκες». Ετοιμάζεις κάποιο τρίτο;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Εδώ και καιρό! Τα πορτραίτα από τους άντρες που έχω φωτογραφίσει. Όχι όλους, γιατί είναι πάρα πολλές. Αλλά δεν θα είναι με κείμενα, θα είναι μόνο φωτογραφία.

The K-magazine: Τι σε δυσκολεύει σε μία φωτογράφιση;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Με δυσκολεύει όταν ο φωτογραφιζόμενος είναι αρνητικός. Όταν έχει έρθει κι έχει μία συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού του. Όταν πας να πεις κάτι κι είναι αρνητικός. Δεν το προσπαθεί. Ενώ δεν του λες να φωτογραφηθεί κάπως αλλόκοτα. Μπορεί να μην του αρέσουν τα ρούχα ή τα μαλλιά. Μπορεί να μην του αρέσει το location, το πώς στήνεται.

The K-magazine: Οι γυναίκες  ή οι άντρες είναι πιο ματαιόδοξοι;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Η γυναίκα, επειδή είναι το θηλυκό της ζωής και θέλει πάντα να είναι το όμορφο στοιχείο, βεβαίως υπάρχει εκεί ματαιοδοξία. Γιατί θέλει να είναι όμορφη. Κάποιοι άντρες ναι, έχουν μία συγκεκριμένη εικόνα του εαυτού τους και θέλουν να την προβάλλουν. Τότε μπορεί να είναι πιο απαιτητικός ένας άντρας απ’ ότι θα είναι μία γυναίκα. Από το make up, τα μαλλιά, τα ρούχα, ο,τιδήποτε.

The K-magazine: Ποιος είναι ο πιο αυθεντικός άνθρωπος που έχεις γνωρίσει; Και που δεν περίμενες πως θα είναι τόσο προσιτός, αληθινός. Και που δε διαφέρει η εικόνα που βγάζει από αυτό που είναι.
Ολυμπία Κρασαγάκη: Ο Danny DeVito και ο Roberto Begnini. Είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις, χαρούμενος, ανοιχτός, χαμογελαστός, ακομπλεξάριστος!

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, όπως λέει η Ολυμπία Κρασαγάκη, είναι όπως ακριβώς φαίνεται! Ενας χαρούμενος άνθρωπος που θέλεις να γίνει φίλος σου!

The K-magazine: Υπάρχουν άνθρωποι που σε έχουν εντυπωσιάσει αρνητικά;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Ναι. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι πολλοί ηθοποιοί κωμικοί που τους βλέπεις και βεβαίως είναι ο ρόλος τους έτσι , που σε φέρνει πιο κοντά σε αυτούς και σε κάνει να λες «θα τον ήθελα φίλο μου!»,  κι όταν τον γνωρίσεις είναι όχι μόνο το αντίθετο, αλλά και κακός. Εκεί έχω σοκαριστεί σε κάποιες περιπτώσεις.

The K-magazine: Θεωρείς τον εαυτό σου πορτραιτίστα ή φωτογράφο;
Ολυμπία Κρασαγάκη:  Αγαπώ τα πορτραίτα. Ωραία, φωτογραφίζουμε τα πάντα, αλλά πρέπει ο κάθε φωτογράφος να πει «εκεί δίνω την καρδιά μου. Εκεί ψάχνω, αυτό είναι». Για μένα είναι τα πορτραίτα. Κι αν είναι κάτι που δεν είναι ο άνθρωπος μέσα, που δεν έχω πρόσωπο, ψάχνω να βρω κάτι που να μου βγάζει ένα χαρακτήρα. Όπως για το βιβλίο στην Ίμβρο. Για μένα είναι το πορτραίτο της Ίμβρου. Μπορεί να είναι τοπία, αλλά είναι πορτραίτα.

The K-magazine: Μπορεί να είναι κι ένα αντικείμενο…
Ολυμπία Κρασαγάκη: Είναι κάτι που έχει κάνει το πέρασμά του ένας άνθρωπος. Αυτό θέλω να πω.

Με τον καλό της φίλο, Νίκο Αλιάγα στο Παρίσι.

The K-magazine: Τα self portraits είναι εύκολα ή δύσκολα;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Δεν είναι εύκολα. Κι εγώ που βγάζω κάποια γελάω πάρα πολύ με τον εαυτό μου! Μπορεί να φαίνονται πολύ σοβαρά, αλλά γελάω πάρα πολύ με μένα. Θεωρώ ότι αυτοσαρκάζομαι πάρα πολύ!

The K-magazine: Ποιο είναι το χαρακτηριστικό που αγαπάς σ’ έναν άνθρωπο;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Τα μάτια!

The K-magazine: Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να δώσεις στην κόρη σου να θυμάται;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Να σέβεται. Αυτό της το λέω από τότε που νομίζω πως καταλαβαίνει τη γλώσσα. Ήταν το πρώτο κι είναι κάτι που της το λέω κάθε μέρα, σε σημείο που πρόσφατα λέει «μαμά, το έχω καταλάβει πλέον. Γιατί μου το λες;». Σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός! Όταν υπάρχει σεβασμός υπάρχει κι αγάπη για μένα. Για μένα όταν σέβεσαι τον άλλον, τον αγαπάς. Όταν σεβόμαστε τη φύση, την αγαπάμε. Όταν σεβόμαστε τον εαυτό μας, τον αγαπάμε και προχωράμε. Όλα ξεκινάνε από το σεβασμό.

The K-magazine: Πώς τα βγάζεις πέρα ως μαμά με τα ταξίδια, τις υποχρεώσεις;…;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Είναι αυτό το καλό στοιχείο που έχω από τη Γερμανία, το θέμα της οργάνωσης. Άμα θέλεις, τα καταφέρνεις. Λέω πολλές φορές «βλέποντας και κάνοντας». Όταν βρεθεί κάτι μπροστά μου θα βγω να το αντιμετωπίσω. Δε γίνεται αλλιώς. Δεν έχω την πολυτέλεια. Κι είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορώ να καθίσω και να πω «καν’τε οι υπόλοιποι για μένα». Σηκώνομαι εγώ και φτιάχνω. Είμαι υπεύθυνη. Τα καταφέρνεις, θες δε θες τα καταφέρνεις! Πάντα βρίσκεις λύση.

Η Ολυμπία Κρασαγάκη όπως είναι…ένας γελαστός καλλιτέχνης!

The K-magazine: Καλώς ή κακώς είσαι διεθνώς η πιο γνωστή Ελληνίδα φωτογράφος. Πόσο εύκολο είναι να είσαι τόσο cool όσο δείχνεις;
Ολυμπία Κρασαγάκη: Είναι η δουλειά μου! Το θεωρώ τόσο γελοίο αυτό το «είναι γνωστή» κλπ. Είναι η δουλειά μου. ΟΚ, έχω φωτογραφίσει τον Woody Allen, τη Nicole Kidman, το Jack Nicholson. Έχω φωτογραφίσει και την Πάολα. Είναι η δουλειά μου. Πάω εκεί και λέω «πώς θα φτιάξω το διάφραγμα;» και «τι φακό θα βάλω;». «Πού θα τον στήσω;». Και το λέω σε όλους. Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι «wow!» να νιώσω πιο εγωίστρια ή να νιώσω κάτι πιο ιδιαίτερο σε σχέση με τους άλλους φωτογράφους. Έτυχε να μπορέσω να φωτογραφίσω κάποιους ανθρώπους στο εξωτερικό ή εδώ που ο άλλος θα πει εντυπωσιαστεί. Εγώ το έζησα το όνειρο, το ζω. Είχα την τύχη. Αλλά από εκεί κι ύστερα είναι η δουλειά μου. Γι’αυτό δεν καταλαβαίνω ποτέ πώς κάποιοι άνθρωποι παίρνουν πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Άλλο να παίρνεις σοβαρά αυτό που κάνεις κι άλλο τον εαυτό σου επειδή κάνεις κάτι. Το έχεις επιλέξει να το κάνεις, άρα πρέπει να το κάνεις όσο γίνεται πιο καλά.

Απομαγνητοφώνηση :Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι φωτογραφίες είναι της Ολυμπίας Κρασαγάκη που μας παραχώρησε με μεγάλη χαρά! Για ακόμα περισσότερες φωτογραφίες, μπορείτε να μπείτε στο Photomag.gr