lux

Είναι αυτή η περίοδος που πολλοί από εσάς θα θελήσετε να εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία για μία γιορτινή απόδραση. Και πολύ καλά θα κάνετε… Άλλωστε οι γιορτές είναι συνυφασμένες με κάθε λογής ανανέωση, πόσο μάλλον όταν συμπεριλαμβάνεται κι αλλαγή παραστάσεων!

Εκεί που διαφωνούμε, σήμερα, είναι ο χώρος που θα επιλέξουμε να φιλοξενηθούμε για αυτήν την απόδραση! Ενώ εγώ (ως Αντιγόνη) – ειδικά για το χειμώνα – προτιμώ να μείνω σε δωμάτιο ενός μικρού ξενώνα, η Μαρία θα επέλεγε δωμάτιο ξενοδοχείου! Προς υπεράσπισή της, όμως, να πω πως πρώτα μου ξεκαθάρισε πως όταν λέμε για «κομφόρ» δε μιλάμε για spa και λοιπές υπερβολές. Μπαίνω όμως στον πειρασμό να θέσω το ερώτημα:
“Αν το πακέτο του δωματίου περιλάμβανε spa… θα έλεγες «όχι»;;”
 

«Ένα δωμάτιο με θέρμανση και θέα τα χιονισμένα βουνά μου αρκεί για να περάσω τέλειααααα!!» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
 
Και για να ολοκληρώσω την παραπάνω φράση, θα προτιμούσα να είναι σε ξενοδοχείο…

Η τελευταία φορά που πήγα σε ένα όμορφο ξενοδοχείο τον χειμώνα ήταν πριν αρκετά μεγάλο διάστημα, οπότε θα μιλήσω γι’ αυτή την όμορφη εμπειρία που μέχρι στιγμής δεν έχει επαναληφθεί, δυστυχώς. Ήταν, όταν αποφασίσαμε να πάμε οικογενειακώς, τις ημέρες των Χριστουγέννων στον Όλυμπο. Ομολογώ πως ακόμα θυμάμαι την ωραία θέα που είχε το δωμάτιο μας από το μπαλκόνι. Όλα χιονισμένα και όλα από ψηλά. Σαν να ζούσα σε ένα άσπρο παραμύθι, τότε.

Πλέον, δεν το βλέπω τόσο γλυκά, αν και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ένα χιονισμένο τοπίο είναι μαγευτικό –άλλωστε εδώ στην Αθήνα ακόμα και χιονόνερο να θες να δεις πρέπει να ανέβεις μέχρι την Πάρνηθα.

Επειδή όμως το παραλήρημα μου παρατράβηξε, ήρθε η ώρα να πω γιατί προτιμώ να μείνω σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Φυσικά δεν ακυρώνω τον ξενώνα, ούτε αν έχω την παρέα μου δεν θα δοκιμάσω να μείνω σε ένα μικρό δωμάτιο. Θα έχει χαβαλέ. Όμως θεωρώ πως ένα ξενοδοχείο σου παρέχει περισσότερες ανέσεις από ότι ένα δωμάτιο ξενώνα. Αρχικά, σε ένα ξενώνα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είσαι μόνος σου –με τους δικούς σου δηλαδή- αλλά θα έχεις και άγνωστους που θα πρέπει να υποστείς σε περίπτωση που δεν σου ταιριάζουν. Οπότε, όσον αφορά την κοινωνικοποίηση μου σε έναν τέτοιο χώρο, προτιμώ να γνωρίσω κάποια άτομα που θα τα συναντώ στο πρωϊνό, παρά να τα έχω όλη την ώρα μέσα στα πόδια μου. Θέλω άνεση και ιδιωτική ζωή αν δεν σας πειράζει. :P

Από την άλλη δεν θα ήθελα να πάω σε ένα lux ξενοδοχείο (εκτός κι αν μας προφέρουν τη διαμονή) αλλά δεν νομίζω πως αξίζει να δώσεις χρήματα για όλα τα «κομφόρ», όπως προείπε η αντίπαλός μου. Ονειρικά, θέλω άνεση, ζεστασιά, να μην είναι αφιλόξενο το περιβάλλον, ησυχία και καλό φαγητό. Τώρα αν δεν έχει spa, playroom, υπερσύγχρονους υπολογιστές και ένα σωρό άλλες υπερβολές, δεν θα κλάψω. Ίσα ίσα που θα χαρώ γιατί εκεί θα μαζευτεί κόσμος που ειλικρινά δεν ταιριάζω καθόλου: ΝΤΙΒΕΣ! Εντάξει, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μία θερμαινόμενη πισίνα με θέα ο,τιδήποτε που να μου θυμίζει χειμώνα, δεν θα με χάλαγε, αλλά δεν βαριέσαι… και αγκαλιά με τον αγαπημένο σου μπροστά στο τζάκι μια χαρά είναι.

Το τελευταίο θέμα που θα θίξω είναι περί χρημάτων. Σίγουρα για να κλείσεις δωμάτιο ξενοδοχείου θες παραπάνω λεφτά. Όμως, βγαίνουν κάθε χρόνο πολλές προσφορές και μπορείς να βρεις πολύ οικονομικά ξενοδοχεία, με όλες τις ανέσεις, σε όλη την Ελλάδα.

Ας δώσω τώρα τον λόγο στην φίλη μου τη Θεσσαλονικιά να μας πει γιατί προτιμά έναν ξενώνα για την χειμερινό της εξόρμηση. Μα να μου πηγαίνει κόντρα σε όλα…

«Δύο μέρες μόνο»… σ’ ένα τζάκι μπροστά! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Αρχικά να ξεκαθαρίσω από μεριάς μου πως όταν λέω «ξενώνα» δεν εννοώ εκείνους τύπου «hostel» που συναντάμε στο εξωτερικό. Εννοώ εκείνους τους παραδοσιακούς και κατά βάση πετρόχτιστους που θυμίζουν μεγάλα σπίτια και που δε σου στερούν καθόλου προσωπικό χώρο στο δωμάτιο, αλλά είσαι εσύ κι η όποια συντροφιά σου. Οπότε, Μαράκι, σου καταργώ το επιχείρημα «…σε ένα ξενώνα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είσαι μόνος σου – με τους δικούς σου δηλαδή – αλλά θα έχεις και άγνωστους που θα πρέπει να υποστείς σε περίπτωση που δεν σου ταιριάζουν.». Δεν έχεις να μοιραστείς το δωμάτιο με κανέναν άγνωστο. Τη γειτνίαση, φυσικά δεν την αποφεύγεις έτσι κι αλλιώς, αλλά συνήθως στους ξενώνες οι γείτονες στα άλλα δωμάτια είναι άνθρωποι που αναζητούν ηρεμία, επομένως δε θα φοβάσαι μην τυχόν γίνεται «τση μουρλής το πανηγύρι» δίπλα!

Και μια που είπα και για παράδοση, πες το «τρέλα» εμάς των «πρωτευουσιάνων», αλλά είναι φορές που αναζητούμε στις εκδρομές μας λίγη αίσθηση από χωριό. Να βλέπεις όλη τη φύση μπροστά σου να ξεδιπλώνεται όταν σηκώνεσαι το πρωί και κοιτάς από το παράθυρο, να κάνεις βόλτες στα καλντερίμια του χωριού κι ό,τι άλλο είναι συνυφασμένο με την έννοια «εξοχή»!

Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στους ξενώνες είναι ο ανθρώπινος και πιο φιλόξενος χαρακτήρας των ιδιοκτητών. Δε λέω «και του προσωπικού» καθώς ως επί το πλείστον οι ξενώνες είναι οικογενειακές επιχειρήσεις, οπότε και κάνουν σχεδόν όλες – αν όχι ΟΛΕΣ – τις απαραίτητες εργασίες για την αρμονική λειτουργία του χώρου. Και καθήκοντα receptionist θα εκτελέσουν, και σεντόνια θα αλλάξουν και θα μαγειρέψουν, και…, και…, και…! Αυτό το γεγονός τους κάνει λίγο πιο «προσιτούς» στον επισκέπτη, με αποτέλεσμα να νιώθει πως ενώ είναι σε διακοπές, την ίδια στιγμή νιώθει… σα στο σπίτι του. Κι αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία – ένα καλοκαίρι στη Σύρο δεν περνούσε πρωινό που να μην πίνω καφέ με την ιδιοκτήτρια του ξενώνα. Σίγουρα και στα ξενοδοχεία σου απευθύνονται κι απαντούν ευγενικά, αλλά είναι και πιο απόμακροι.