Η ιστορία του φαγητού, του γεύματος, του δείπνου, του καθημερινού και της γιορτής είναι η ιστορία της εξημέρωσης του θηρίου, μία ακόμη περίληψη της περιπέτειας του ανθρώπου πάνω στη γη.
Πάντα μου κόβει την ανάσα η μυσταγωγία της μαγειρικής, η λαμπρή τελετή του τραπεζιού. Άντρες και γυναίκες μόχθησαν αιώνες με εκατοντάδες υλικά μετατρέποντας την ανάγκη σε ευχαρίστηση. Φωτιές, μαχαίρια-κοψίματα, χύτρες και κουτάλες, πάθος και λαχτάρα για το καινούριο, παρέλαβαν πρωτεΐνες, λίπη, ίνες και ιχνοστοιχεία και παρέδωσαν νοστιμιές που ημερώνουν και μυρωδιές που γλυκαίνουν την καρδιά, φωτίζουν τα μάτια και το πρόσωπο εγκαθιδρύοντας τη βασιλεία της απόλαυσης.
Απ την άλλη όχθη υπάρχει και η μαγειρική εκείνη των εστιατορίων με τα τετράγωνα ψάρια , τα αφρόλαδα, τις μους από χορταρικά και του αέρα μπαχαρικών με ατελείωτα ονόματα, προσδιορισμούς και επίθετα για κάθε πιάτο. Αδύνατο να θυμηθείς πώς λεγόταν αυτό που έτρωγες, μισό λεπτό μετά την εκφώνησή του από το ευγενέστατο μέλος του προσωπικού. Η μαγειρική ως αυτοσκοπός, το τέλος της τελετής και της μαγείας.
ΠΟΤΕ δεν πίστεψα σε αυτή την κουζίνα, πάντα μου δημιουργούσε άγχος. Ασφαλώς και θέλει φαντασία η μαγειρική. Λατρεύω τις μυρωδιές της Μεσογείου, πιστεύω στις εκλεκτές πρώτες ύλες και στις διακριτές γεύσεις. Για να βρεθούμε όμως όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι και όχι για να χαθούμε στη μετάφραση….
