Κάποιος εύστοχα είπε πως στο πεδίο της μάχης δεν υπάρχει κανένας άθεος ή πολύ συχνά ακόμη και από τα χείλη του πιο σκεπτικιστή επιστήμονα μπορεί να ακουσθεί πως ο ασθενής ‘‘τώρα είναι στα χέρια του θεού’’. Υπάρχουν όμως θαύματα; Και αν υπάρχουν αυτό είναι ζήτημα θρησκείας, πίστης ή ενστίκτου;
Γενικά αυτό που σε πολλές περιπτώσεις η ψυχολογία έχει επιβεβαιώσει είναι πως η ανάγκη των ανθρώπων να πιστέψουν σε κάτι ανώτερο και σε μία θεϊκή παρέμβαση γιγαντώνεται μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις, σε επίπονες εμπειρίες, στον φόβο για το μέλλον, όταν βρισκόμαστε στην τρίτη ηλικία και νιώθουμε ότι το τέλος πλησιάζει. Ιδιαίτερα, ένα θαύμα είναι πάντα αυτό που περιμένουμε όταν θεωρούμε πως ότι εμείς μπορούσαμε να κάνουμε έχει εξαντληθεί. Όλα τα περιθώρια, ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό.
Πολλοί ιερείς και πιστοί θα σπεύσουν να μιλήσουν αβίαστα για θαύματα που πάντα συνέβαιναν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, σε αυτούς που τα πιστεύουν. Άρα ο θεός ή αυτή η ανώτερη δύναμη κάνει έναν ιδιότυπο διαχωρισμό μεταξύ αυτών που πιστεύουν και δεν πιστεύουν; Και τι συμβαίνει τότε με την παλιά ‘‘εφαρμογή’’ των θαυμάτων που εμφανίζονταν για να κάνουν ακόμη και τους πιο άπιστους να πιστέψουν;
Για μένα το θαύμα στηρίζεται στην οπτική αυτού που το βιώνει. Δεν είναι κακό να νιώθουμε πως πάντα μπορεί να υπάρξει το μαγικό ραβδάκι που θα βάλει την πινελιά που χρειάζεται όταν παραστεί η ανάγκη. Μπορεί να βλέπουμε ως θαύμα το αποτέλεσμα των σκληρών μας προσπαθειών που είμαστε πολύ κουρασμένοι να το αναγνωρίσουμε ως ένα λογικό αποτέλεσμα ή ακόμη και μία απλή συγκυρία.
Μην στηρίζεστε στα θαύματα και μην αφήνετε τα πάντα στην ανώτερη αυτή δύναμη που πιστεύετε είτε είναι καλό είτε είναι κακό. Δεν μπορώ τις μοιρολατρίες και τις μεμψιμοιρίες αλλά μη στερείτε από τη ζωή σας αυτή την ασημόσκονη που κάπου κάπου αφήνει μία μικρή αίσθηση μαγείας και μυστηρίου.
