Ξυπνάς μία ωραία πρωία και σε περιμένει η πιο δύσκολη δοκιμασία που σου επιφύλασσε ποτέ η ζωή και σε καλεί σε αναμέτρηση. Αμφίρροπο το αποτέλεσμα, εννοείται πως δεν γνωρίζεις την εξέλιξη.
Η απόλυτη σύγκρουση….. πέφτεις στο κενό…. χάνεσαι στην πτώση και το αλεξίπτωτο δεν ανοίγει….. πού σταματάς; Στο μηδέν. Πιο κάτω, δεν πάει.
Και εκεί διαπιστώνεις ότι τα έχασες όλα, μα όλα όμως, ό,τι θεωρούσες δικό σου, δεν μετρά, τα δεδομένα σου είναι ανύπαρκτα…..
Έτσι ξεκινάει, έτσι απλά, σε φέρνει σε επαφή με αυτό που πονάει, με ένα βάρος, με την απατηλή πεποίθηση, ότι δεν θα το αντέξεις,πως είναι αβάσταχτο.
Μα, κάθε απώλεια κουβαλάει μαζί της σπουδαία γνώση για όσους θέλουν να μάθουν ή βάσανα για όσους επιμένουν να ταλαιπωρούνται.
Μας έμαθαν να πιστεύουμε ότι είμαστε ανίκανοι να αντέξουμε τον πόνο μιας απώλειας και ζήσαμε όλη μας τη ζωή πιστεύοντας ότι θα πεθαίναμε αν μας άφηνε αυτός που αγαπάμε, ότι δεν θα αντέχαμε αν χάναμε την υγεία μας, ότι δεν θα τα καταφέρναμε χωρίς δουλειά, ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Έχουμε δηλαδή εκπαιδευτεί στο πώς να αντιμετωπίζουμε τις απώλειες μας και το βασικότερο λάθος που κάνουμε είναι ότι ακινητοποιούμαστε, κάνοντας ταυτόχρονα τη χειρότερη δυνατή ερώτηση,το «γιατί;»
Γιατί σ΄εμένα; Γιατί τώρα; Γιατί αυτό; Όταν μια φωτιά ξεσπάσει στο δάσος, δεν ρωτάμε γιατί άρπαξε η φωτιά; αλλά, πως θα τη σβήσουμε.
Οι ερωτήσεις αυτές λοιπόν,πρέπει να γίνονται, αλλά όχι στην αρχή της απώλειας, μπορεί να γίνουν στο τέλος, όταν πολλά πράγματα θα έχουν ξεπεραστεί.
Όταν γίνονται στην αρχή, μας οδηγούν στην αγωνία, την ακινητοποίηση, τη ματαιότητα,γιατί οι απαντήσεις σε κάθε ερώτηση θα οδηγήσουν σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα και αποφάσεις, όταν είμαστε στην αρχή του πόνου, στην αρχή του όποιου πένθους.
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε όταν μια απώλεια εμφανιστεί στη ζωή μας είναι να πούμε «πως»…… Πως μπορώ να το αντιμετωπίσω;Πως το διαχειρίζομαι;Πως ανασυντάσσομαι;
Τέτοιου είδους ερωτήσεις μας ωθούν σε δημιουργική δράση, απασχολούν το νου και δεν αφήνουν χώρο για περαιτέρω απογοήτευση, μεμψιμοιρία και μοιρολατρία.
Έτσι, μπορούμε να μετατρέψουμε την απώλεια σε γνώση, σε μάθηση και πληροφόρηση που θα μας οδηγήσει στο να διαχειριστούμε ακόμα καλύτερα τις επόμενες απώλειές μας, αντί να τους επιτρέπουμε να μας καταρρακώνουν.
Η κάθε απώλεια, κάθε κρίση, κάθε δυσκολία, κάθε ταλαιπωρία κρύβουν μέσα τους σοφία και γνώση που μας δίνουν τη δυνατότητα να βιώσουμε μια ανώτερη εκδοχή του εαυτού μας, αντλώντας από μέσα μας δυνάμεις που δεν φανταζόμασταν καν ότι υπάρχουν.
Ας δούμε τις απώλειες λοιπόν στην ζωή μας σαν αναπόφευκτες δόσεις αυτογνωσίας, ας φροντίσουμε τον εαυτό μας δίνοντάς του το θάρρος και την τόλμη να αναζητά μέσα σε κάθε ταλαιπωρία την ουσία, το δώρο που υπάρχει, γιατί πάντα κάτι υπάρχει που μας οδηγεί στην ολοκλήρωση, στο να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, οφείλουμε να κοιτάξουμε μέσα μας παρά γύρω μας, το τι είναι πραγματικά αυτό που μπορούμε να κάνουμε, που θα δώσει αξία και νόημα στη ζωή μας, που θα μας επιτρέψει να κάνουμε επιλογές ενεργοποιώντας όλες μας τις δυνάμεις…
Και κάπου εκεί, η απώλεια, ο θάνατος, να ενεδρεύει πίσω από τις ανθρώπινες ματαιότητες. Εκείνο που σου επιτρέπει ίσως να ζήσεις ελεύθερος είναι ότι δεν γνωρίζεις ακριβώς το πότε θα φύγεις από αυτή τη ζωή.
Ο χρόνος είναι ακόμη δικός σου. Κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής σου, είναι τότε που θα σε επισκεφθούν τα τελώνια… τα απομεινάρια των ονείρων σου, των σκέψεων που έκανες, των ταλέντων που σου δόθηκαν απλόχερα από την ίδια σου τη ζωή.
Κι αν εσύ, για κάποιους λόγους, έχασες αυτά τα όνειρα, δεν ήσουν συνεπής στις σκέψεις και τις ιδέες που είχες, δεν αξιοποίησες τα δώρα που σου δόθηκαν……. όλα αυτά που άφησες να σου γλιστρήσουν…… θα σε κοιτάξουν, λίγο πριν το τέλος, διαπεραστικά και έντονα, απευθύνοντάς σου το λόγο για τελευταία φορά: “Ήρθαμε σε σένα… μόνο εσύ μπορούσες να μας χαρίσεις ζωή και τώρα πεθαίνουμε μαζί σου, για πάντα”.
Αυτή είναι η μοναδική πραγματική απώλεια.
Αν θέλετε να ξεπεράσετε αυτό τον φόβο και τα συναισθήματα που προκαλούνται από την απειλή απώλειας, μπορείτε να παρακολουθήσετε το βιωματικό σεμινάριο της Ελένης Αϋφαντή την Τετάρτη, 16 Μαρτίου και ώρα 19.00 μέχρι 21.30 στο Aegean College, Πανεπιστημίου 17, Αθήνα, τηλ: 210 3211228
Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP), ως εκπαιδεύτρια (NLP CoachingTrainer).
Πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας, η Ελένη εργάστηκε για 28 πολύ δημιουργικά χρόνια στον κόσμο της βιομηχανίας ως στέλεχος Παραγωγής, Αγορών, καθώς και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού.
