Βράδυ Κυριακής, και μάλιστα επίσημα χειμωνιάτικο! Η καλύτερη στιγμή δηλαδή να απλωθούμε αναπαυτικά στον καναπέ μας, να ρίξουμε μία κουβερτούλα στα πόδια μας και να βάλουμε το DVD να παίζει. Απόψε η πρότασή μου είναι μία ταινία την οποία ξεκίνησα διστακτικά, μόνο για να διαψευσθώ ευχάριστα στο τέλος!
Όλα ξεκινούν με έναν άντρα ο οποίος ειδοποιεί την Άμεση Δράση πως ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει. Λίγο αργότερα, αυτός ο άντρας μας συστήνεται ως Ben Thomas (Will Smith), ο οποίος εμφανιζόμενος ως εφοριακός παρουσιάζεται σε επτά ανθρώπους. Μόνο που δεν τους πλησιάζει για να τακτοποιήσει τις όποιες εκκρεμότητές τους, αλλά για να διαπιστώσει αν είναι καλοί, αξιοπρεπείς άνθρωποι που αξίζουν βοήθεια. Ανάμεσα σ’ αυτούς κι η Emily (Rosario Dawson), μία νέα γυναίκα που πάσχει από συγγενή καρδιοπάθεια με ελάχιστες πιθανότητες να βρει εγκαίρως συμβατό δότη. Ο Ben αρχίζει όχι μόνο να συμπονά την Emily, αλλά και να την ερωτεύεται. Πράγμα που μπορεί να τον κάνει να επισπεύσει το σχέδιό του. Μα τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους; Και γιατί το κάνει εξαρχής;
Η ταινία “Επτά Ζωές” είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σεναριογράφου Grant Nieponte σε σκηνοθεσία του Ιταλού Gabriele Muccino (“The Pursuit Of Happyness”, 2006).
Οι κριτικές είναι συχνά ένα μέσο για να επιλέξει κανείς μία ταινία, ακόμη κι αν πρόκειται για DVD ή σε πλατφόρμα streaming. Μην ξαναπώ πως οι κριτικές συχνά μπορούν να είναι τουλάχιστον παραπλανητικές, θα γίνω γραφική!
Γιατί αρχικά μπορεί η ιστορία με την οποία εμφανίζεται π κεντρικός χαρακτήρας κι οι προθέσεις του να μην είναι ξεκάθαρες εξαρχής, όμως ο Muccino κατάφερε να “στήσει” ένα ενδιαφέρον παζλ που επικεντρώνεται στο “πλάσιμο” του χαρακτήρα του. Όλη η ταινία ξεκινά με ερωτήματα κι ο Muccino μας καλεί να ακολουθήσουμε τα “ψιχουλάκια” για να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα. Όμως, ακολουθώντας αυτά τα ίχνη, σταδιακά μας σκεπάζει ένα πέπλο συναισθημάτων το οποίο απλά στο τέλος μας τυλίγει. Μπορεί να μην είναι ταινία που θα διεκδικήσει το ένα βραβείο μετά το άλλο, όμως το “Seven Pounds” είναι μία ταινία που μας κάνει να αναρωτηθούμε ένα πράγμα: τι σημαίνει τελικά μία καλή πράξη; Τι καθορίζει μία καλή πράξη; Είναι μία ανιδιοτελής κίνηση ή μπορεί πίσω από αυτήν να υπάρχουν άλλοι παράγοντες;
Δύο χρόνια μετά το “Κυνήγι της Ευτυχίας”, ο Gabriele Muccino εμπιστεύεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Will Smith, τον οποίο δεν κρύβω πως πάντα αντιμετωπίζω με κάποια προκατάληψη. Δε λέω, ήταν απολαυστικός ως “Πρίγκιπας του Bel Air”, όμως δε μπορώ να πω πως το ίδιο για όλες του τις κινηματογραφικές απόπειρες – ΟΚ, υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις όπως τα “Κακά Παιδιά” και το “Legend of Bagger Vance”! Όμως, εδώ επιβιβάζει το χαρακτήρα του σ’ ένα συναισθηματικό roller coaster, με τον ηθοποιό να αποδεικνύει κατά την “οδήγηση” πως, αν το αποφασίσει (κι αν το σενάριο βοηθάει!), όχι απλά έχει δυνατότητες, αλλά δε φοβάται και να τις ξεδιπλώσει, κι εδώ αντιλαμβάνεται κι εκφράζει απόλυτα την περίπλοκη ψυχολογία του ήρωά του διατηρώντας το μυστήριο γύρω από αυτή μέχρι το τέλος. Αναπόφευκτα η προσοχή στρέφεται και στη Rosario Dawson, η οποία δε βγάζει στην επιφάνεια μία γυναίκα ανυπεράσπιστη αλλά μια γυναίκα που, παρά τα “χαρτιά που της έτυχαν”, εξακολουθεί να θέλει να ζήσει τη ζωή της.
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Will Smith, Rosario Dawson, Woody Harrelson, Barry Pepper, Michael Ealy, Elpidia Carilllo κ.α.
