Υπάρχουν πολλά είδη ρατσισμού, κι ένα από τα συνηθέστερα είναι αυτό των κιλών και της ομορφιάς. Στην Ελλάδα, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μας… Προ ημερών συζητούσα με μία φίλη σχετικά με το θέμα, καθώς στα δικά μου μάτια είναι πολύ όμορφη, ενώ από τη δική της οπτική είναι μία παχουλή κοπέλα που δεν της ταιριάζει τίποτα και κανένας…
Την έχω περάσει κι εγώ αυτή τη φάση, αλλά σε μικρότερη ηλικία και μετά τα 30, απλά δεν με ένοιαζε! Πόσο περισσότερο πλησιάζοντας τα 50. Είμαι καλά με τον εαυτό μου, έχω βρει το στυλ μου, με εκτιμώ περισσότερο κι, αν σε κάποιον δεν αρέσει, δεν έχει λόγο να είναι στον περίγυρό μου.
Σε όλους τους χώρους και τα επαγγέλματα ο ρατσισμός των κιλών υπάρχει, όπως και στις προσωπικές σχέσεις. Πολύς κόσμος δεν αισθάνεται καλά με τα κιλά του, είτε είναι περισσότερα είτε λιγότερα από αυτά που θέλει, αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον κρίνει -ως προσωπικότητα- από αυτά. Ο καθένας κάνει τον δικό του “αγώνα”!
Πολλοί υποστηρίζουν ότι αν είσαι καλά με τον εαυτό σου , αυτό φαίνεται…το εκπέμπεις! Και συμφωνώ..
Υπάρχει και μία άλλη μορφή ρατσισμού…ειδικά στην εποχή μας, με το SoMe να κυριαρχούν στην ζωή μας και να έχουν κάνει τις νεότερες γενιές πολύ πιο απαξιωτικές, ακόμα κι αν όλοι μιλούν για inclusivity κλπ.. Ποιά εννοώ; Όταν κρίνεις άσχημα κάποιον επειδή δεν έχει το γούστο ή την αισθητική ή και την οικονομική άνεση να ντυθεί όμορφα και να περιποιηθεί τον εαυτό του! Δυστυχώς ή ευτυχώς το γούστο είναι έμφυτο και το να «κοπιάρεις» τις εικόνες των περιοδικών δεν σημαίνει ότι θα υπάρχει κι ένα όμορφο αποτέλεσμα, γιατί ο σωματότυπος και το στυλ, μπορεί να διαφέρουν!
Σας προτείνω να διαβάσετε την παρακάτω ιστορία που εκτυλίχθηκε στο Πανεπιστημιο Harvard, πριν αρκετές δεκαετίες…γύρω στα 1880-1883.
To καρό φουστάνι – Η παραπλάνηση της εξωτερικής εμφάνισης
Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της ντυμένο με ένα παλιό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard.
Δεν είχαν ραντεβού.
Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.
«Θα θέλαμε να δούμε να δούμε τον πρόεδρο» είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
«Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα» απάντησε η γραμματέας κοφτά.
«Θα περιμένουμε» απήντησε η γυναίκα.
Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν.
Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα. «Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν» του είπε!
Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.
Η γυναίκα του είπε «Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο πέθανε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.»
Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.
«Κυρία μου» απάντησε απότομα, «δεν μπορούμε να στήνουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε.
Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.»
«Οχι» απάντησε γρήγορα η γυναίκα, «δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρήσουμε ένα κτίριο στο Harvard.»
Ο πρόεδρος γύρισε το βλεμμα του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και ειπε,εντονα:
«Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε κτιρια που κοστιζουν,συνολικα,περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια εδώ στο Harvard.»
Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε ειρωνικα . Ειχε,πλεον,φτασει η ώρα να τους ξεφορτωθεί.
Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
«Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;»
Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και κατάλαβε ότι μάλλον, είχε κάνει κάποια τεράστια γκάφα. Ήταν, όμως, πλέον, αργά.
Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω.
Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.
Το Πανεπιστήμιο Stanford,ένα από τα καλυτέρα των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδρύθηκε το 1885. Η συνολική συνεισφορά του ζεύγους έφθασε στα 20 εκατομμύρια δολάρια (άνω των 400 εκατομμυρίων δολαρίων σημερινής αξίας).
Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε! Είναι μεταδοτικό…. και κάνει καλό στην υγεία!
