Tag:

Μαρία Παπουτσάκη

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Ενώπιον Θεού ή… Δημάρχου;

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά μπήκαμε επίσημα σε σαιζόν… γάμων! Κι αν όχι μέσα στο Μάιο, σίγουρα όλο και θα σας έρθει ένα προσκλητήριο που… φωνάζει «L.F.E.»! Το ότι ο θρησκευτικός γάμος είναι πιο… «φαντεζί» ας το πω, είναι γνωστό. Προσωπικά, όμως, αν εγώ αποφάσιζα να παντρευτώ, τότε θα επέλεγα το λιτό κι απέριττο πολιτικό γάμο. Η Μαρία μας, από την άλλη, θέλει το «παραμύθι» με όλο το… πακέτο! Ας μας πει γιατί προτιμά το μακρύ λευκό νυφικό, τα λουλούδια κι όλα τα συμπαρομαρτούντα!

Σιγά καλέ με το ρύζι… Θα μου βγάλετε το μάτι! (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Αρχικά θέλω να σε ρωτήσω τι σημαίνει συμπαρομαρτούντα. Το περίεργο είναι τώρα που γράφω το κείμενο δεν είναι καν υπογραμμισμένο με κόκκινη γραμμή. Υπάρχει και στον Μπαμπινιώτη; Αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτή η λέξη συμπεριλαμβάνει όλα τα του γάμου, τότε ναι, μου αρέσουν τα συμπαρομαρτούντα…..

Η αλήθεια είναι πως δεν ζω με την αγωνία του πότε και αν θα παντρευτώ. Αν έρθει καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς. Άλλωστε, Αντιγόνη, είμαι πολύ μικρή ακόμη για να το σκέφτομαι. Αν όμως θες να μάθεις πως φαντάζομαι αυτή τη μέρα, κάτσε και άκου. Ή μάλλον διάβασε!

Το κέφι και το γέλιο του θρησκευτικού γάμου δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με του πολιτικού και επειδή έχει τύχει να έχω άποψη και για τα δύο είδη, θα προτιμούσα με τα χίλια να κάνω θρησκευτικό. Άσε που όταν γίνεται στο χωριό έχει ακόμα περισσότερη πλάκα, αρκεί πάντα να φοράς ένα ματάκι. Το κουτσομπολιό πάει σύννεφο. Κι αυτό όμως έχει τη νοστιμάδα του.

Πάντα στην πόρτα της εκκλησίας κάθεται μια ντουζίνα γυναικών – που λογικά είναι πέμπτες και έκτες ξαδέρφες της μαμάς του γαμπρού – οι οποίες σχολιάζουν ότι μπαίνει και ότι βγαίνει στον ιερό χώρο. Και τι δεν θα έδινα να είμαι ανάμεσα τους και να ρίχνω το φαρμάκι μου. ΜΠΟΥΧΑΧΑ. Αλλά τι να κάνουμε που εγώ είμαι εκεί μπροστά και φοράω το πανέμορφο λευκό φόρεμα; Α, και τώρα που είπα λευκό φόρεμα εννοώ το νυφικό μου, το οποίο θα είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι. Αυτά τα μοντέρνα, τα κολλητά και τα μίνι δεν μου αρέσουν και τέλος.

Ένα ακόμα συν που βάζω στον θρησκευτικό γάμο εκτός από την πολυκοσμία που μου αρέσει και το γλέντι είναι το τελετουργικό. Κρατάει αρκετή ώρα ρε παιδί μου, το ευχαριστιέσαι. Στον πολιτικό γάμο σου λέει ο δήμαρχος 2-3 λόγια, λες «δέχομαι», ρίχνεις και ένα φιλάκι και γρήγορα για φαγητό. Στην εκκλησία τουλάχιστον πατάς και το πόδι του μέλλοντα συζύγου σου, αλλάζετε και στέφανα και βέρες και μετά τρέχετε για φαί. Να μην ξεχάσω και το «πέταγμα» της ανθοδέσμης που σχεδόν ποτέ δεν την πιάνει μια νέα κοπέλα, αλλά μια γεροντοκόρη θεία σου που σπρώχνει και γκρεμοτσακίζει τις φίλες σου. Ακόμα και το ρύζι που κοντεύεις να το φας γεμιστά είναι ωραίο.

Ειλικρινά, όλα αυτά δεν έχουν πολλή πλάκα; Άλλωστε, αυτή είναι η θρησκεία μας, τα ήθη και τα έθιμα μας και εγώ τα χαίρομαι όλα. Εντάξει, μερικά με συγκινούν κιόλας, αλλά μου αρέσουν κι αυτά μωρέ. Σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση.

Ακόμα να σε πείσω να ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας και όχι του δημαρχείου;

Ραντεβού ζωής στο Δημαρχείο (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Αρχικά για να σου λύσω την απορία, ναι, υπάρχει η λέξη και σημαίνει «όλα τα συναφή/σχετικά»!

Στο θέμα μας τώρα.

Ούτε εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι με την αγωνία του γάμου, Μαριώ. Αλλά αν κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, όπως πολύ σωστά είπες, τότε ναι, θα προτιμήσω τη δεκάλεπτη διαδικασία του δημαρχείου.

Πρώτος και καλύτερος λόγος: αποφεύγεις το κουτσομπολιό που προανέφερες. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε – μα ΚΑΘΕ! – γάμο όλο και κάποιος θα βρει κάτι να σχολιάσει. Θες για τη νύφη, θες για το στολισμό, θες για τη μπριζόλα που παρήγγειλε…; Πφφφ… Υποτίθεται πως το ζευγάρι καλεί τον κόσμο που καλεί γιατί τον θέλει σε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του. Αν είναι να καλέσω εκατό άτομα για παράδειγμα, μόνο και μόνο για να γίνω αντικείμενο κοινωνικού σχολιασμού – καλού, κακού, δε με νοιάζει – λυπάμαι, αλλά όχι, δε θα τους κάνω το χατίρι.

Δεύτερον, όσο ρομαντικό και παραμυθένιο να ακούγεται το πακέτο «οι πολυέλαιοι, τα λόγια του παπά», το νυφικό, δεν είναι κάτι που με τρελαίνει σαν ιδέα αν είναι να γίνω εγώ η πρωταγωνίστρια της ημέρας. Άντε να τρέχω για φόρεμα, μπομπονιέρες, λαμπάδες… Ωχ, μόνο που τα σκέφτηκα κουράστηκα! Όχι! Ένα απλό φορεματάκι, μία ανθοδέσμη «για το καλό» κι οι βέρες φτάνουν και περισσεύουν. Συν του ότι η προετοιμασία του γάμου παίρνει χρόνο κι όταν αυτός κυλάει εγώ θα φρικάρω μην τυχόν αμέλησα κάτι. Ενώ με το γάμο στο Δημαρχείο, σου δίνεται ακόμα κι η δυνατότητα της τρέλας. Λες με το σύντροφό σου ένα «θέλω να παντρευτούμε τώρα» και σε μία βδομάδα είσαι πλέον έγγαμη με τιμή και με καμάρι.

Τέλος αυτό με την πολυκοσμία και τη δεξίωση… Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εφόσον ο γάμος είναι η μέρα η δική μου και του συντρόφου μου, θέλω να τη ζήσω έτσι. Σίγουρα υπάρχουν συγγενείς που αγαπώ και που το σωστό είναι να κάνω ένα θρησκευτικό γάμο για να έρθουν και μετά να πιούνε και να χορέψουν στην υγειά μας. Και μετά; Άντε σε κανέναν άλλον γάμο να τους ξαναδώ ή καμία βάφτιση. Το ιδανικό είναι ένα τραπέζι/πάρτυ/πες-το-όπως-θέλεις για τους ανθρώπους που με ζούνε, με αγαπούν και που ξέρω πως θα χαρούν με τη χαρά μου.

Δε λέω, καλό και το παραμύθι, αλλά τα δέκα λεπτά της διαδικασίας στο δημαρχείο για τις υπογραφές – γιατί όλη η φασαρία για τις τζίφρες γίνεται! – τα νιώθω πιο αληθινά! Άσε που είμαι και των συνοπτικών διαδικασιών – περάστε, υπογράψτε, τελειώσατε! :P

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

05/06/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη VS Μαρία: «Εσείς πως ξεπερνάτε τον χωρισμό;»

written by The K-magazine

Ναι, ναι, λοιπόν, έφτασε η ώρα για ένα θέμα που μας καίει – μας παρακαίει για την ακρίβεια – το οποίο όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε το συζητάμε. Μην το αρνηθείτε! Ο χωρισμός πάντα θα είναι ένα αγκάθι στην καρδιά μας, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που κάνουν party μόλις ξεφορτώνονται το έτερον τους ήμισυ – που τελικά δεν το είχαν σε εκτίμηση. Η Αντιγόνη βιώνει αυτή την απώλεια πιο light, ενώ εγώ σαν Σκορπιός προτιμώ να ζω το δράμα μου. Για αρχή ας ακούσουμε τι κάνει το κορίτσι μας να αποχωρίζεται κάποιον…

Χωρίσαμε… Ε, και; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Η αλήθεια είναι πως στον πρώτο (σοβαρό) χωρισμό μου είχα γίνει ένα ψυχολογικό ράκος. Κλάμα, οδυρμός… χάλια κατάσταση, μη σας τα πολυλογώ. Αργότερα, όμως, και καθώς ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, το «φιλοσόφησα» το ζήτημα. Όσο κι αν αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο – νά’ ναι καλά εκεί που είναι, αλλά μακριά μου! – κι όσο κι αν πόνεσα τότε, ό,τι έγινε κατάλαβα πως έγινε για καλό. Γιατί πολύ απλά σήμαινε πως δεν ταιριάζανε τα χνώτα μας, άρα δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρούμαστε κι οι δύο.

Επομένως… εγώ απλά θα πω τι ΔΕΝ έκανα που έπρεπε να είχα κάνει τότε και πλέον όσες φορές η σχέση έφτασε σε τέλμα, ακολουθούσα τα βήματα με θρησκευτική ευλάβεια.

Τις πρώτες μέρες του χωρισμού, όλες μας τρώει εκείνη η αγωνία του «θα με πάρει πίσω τηλέφωνο μετανιωμένος;» ή του «θέλω να του μιλήσω, έστω δύο λόγια να του πω». Ή καθόμαστε και διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει. Προκειμένου, λοιπόν, να απαλλαγούμε από αυτό το σαράκι… σβήνουμε συνομιλίες και τον αριθμό του. Θα μου πείτε «μα το έχω μάθει απ’ έξω, έχει νόημα;». Κι όμως, άλλο είναι όταν βρίσκετε τον αριθμό του στις ταχείες κλήσεις κι άλλο όταν πρέπει να πατήσεις το ένα ψηφίο μετά το άλλο και μετά το πράσινο κουμπί για το τηλεφώνημα. Γιατί αν μπεις στον πειρασμό να του τηλεφωνήσεις και πρέπει να πληκτρολογήσεις ένα ένα τα ψηφία, έχεις το χρόνο να ξανασκεφτείς αν αξίζει τον κόπο τελικά να το κάνεις.

Στη συνέχεια, καλό είναι να σταματάμε να κοιτάμε φωτογραφίες από στιγμές που ζήσαμε μαζί του. Γιατί τότε μπαίνουμε σε έναν συναισθηματικό φαύλο κύκλο να αναρωτιόμαστε «γιατί; Τι έκανα λάθος» κλπ. Εξάλλου οι στιγμές – θέλουμε δε θέλουμε – έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας. Προσωπικά, στην αρχή έκρυψα αυτές τις φωτογραφίες και όταν ήρθε η ώρα να βάλω οριστική τελεία… τις εξαφάνισα μια κι έξω. Σκληρό, ναι, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να φροντίσω την Αντιγόνη.

Επιπλέον, το να κλειστείτε στο σπίτι και να πνίγετε το μυαλό σας με όλες αυτές τις απορίες μόνο καλό δε σας κάνει. Αυτό έλειπε, να είμαστε ένα βήμα πριν το μοναστήρι επειδή ο άλλος πήρε των ομματιών του! Πάρτε την παρέα σας και κυκλοφορείστε. Είτε για ψώνια, είτε για καφέ, είτε για φαγητό… κάντε ο,τιδήποτε ξέρετε πως πάντα σας φτιάχνει τη διάθεση. Συν του ότι το γεγονός πως χωρίσατε είναι μία καλή στιγμή για να αφιερώσετε χρόνο στον εαυτό σας. Ψάξτε να ασχοληθείτε με κάτι που σας ενδιαφέρει, ένα χόμπι. Ή γραφτείτε σε κάποιο τμήμα εκγύμνασης. Κάντε ό,τι πιστεύετε πως θα σας γεμίσει και θα απομακρύνει κάθε γλυκόπικρες σκέψεις.

Τέλος… μη διστάζετε να γνωρίζετε νέους ανθρώπους. Επειδή εκείνος έφυγε για τον χ, ψ λόγο, εσείς δε χρειάζεται να γίνετε αντικοινωνικές. Εξάλλου, όπως λέει κι η Λίλα των «S1ngles» – η αγαπημένη της Μαρίας, αν θυμάστε! – κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή – κάπως έτσι, τέλος πάντων! Πού ξέρετε…; Μπορεί να βρείτε το πραγματικό «τυχερό» σας!

Για να δούμε τώρα τι έχει να μας πει η μικρή μας… drama queen!

«Τιιιι;;; Χωρίζουμε;;; Ήρθε το τέλος μου… Θα πεθάνω – για λίγο!» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Φαντάζομαι, Αντιγονάκι, ξέρεις ποια είναι τα στάδια του χωρισμού. Αρχικά αρνείσαι να δεχτείς την παρούσα κατάσταση και μετά θυμώνεις με όλους και με όλα – αλλά κυρίως με αυτόν που σε παράτησε που, μακάρι, Παναγίτσα μου, να μην τον θέλει καμία από δω και πέρα εκτός από σένα που τον θες ακόμα… Στη συνέχεια περνάμε στο πολύ βαρύ κλίμα της κατάθλιψης που απαξιώνεις τα πάντα αλλά βασικά τον εαυτό σου. Ύστερα έρχεται η σειρά της διαπραγμάτευσης που βάζουμε τα πράγματα λογικά κάτω και τα αξιολογούμε. Φυσικά στο τέλος έρχεται η λύτρωση, δηλαδή η αποδοχή. Yupiiiii, το ξεπεράσαμε κι αυτό!

Ξέρω… ίσως να σας κούρασαν όλα αυτά που είπα και να σκέφτεστε ότι δεν θα είστε ποτέ με κανέναν σε μια σχέση γιατί αν τυχόν τελειώσει θα ανέβετε όλο αυτόν τον Γολγοθά. Κι όμως, η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να περνάμε όλα τα στάδια – σε μία ήπια κατάσταση. Όλα είναι απαραίτητα και όλο και κάπου θα μας χρησιμεύσουν και στη μετέπειτα ζωή μας. Δεν το βλέπω και πολύ normal με το που χωρίζεις, από μια σοβαρή σχέση, να βγαίνεις και να γλεντάς από τις πρώτες μέρες. Σε μένα δεν έκανε ποτέ καλό κάτι τέτοιο. Πάντα κατέληγα να γελάω ψεύτικα, να διασκεδάζω με το ζόρι και το ξημέρωμα τελικά με έβρισκε με μουσκεμένα μαξιλάρια. Μέγα λάθος!

Όταν χωρίζεις – είτε με καλό είτε με άσχημο τρόπο – πρέπει να μάθεις να αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια όλες τις καταστάσεις. Το να καταπιέζεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι που δεν θέλει, θα σε βλάψει. Πόσο μάλλον να προσπαθείς να νιώσεις κάτι που δεν μπορείς – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν δεν εκτονωθείς, δεν κλάψεις, δεν νιώσεις μέσα σου κάθε συναίσθημα που έρχεται στην επιφάνεια, το πιο πιθανό είναι να ξεσπάσεις τα απωθημένα σου στην επόμενη σου σχέση, που μπορεί να είναι και το κάρμα σου, βρε αδερφέ!

Δηλαδή, γιατί πρέπει να νιώθουμε στο έπακρον κάθε μας συναίσθημα και να κάνουμε στην άκρη τη λύπη; Άλλωστε, όλα είναι μέσα στη ζωή. Και το πολύ γέλιο το βαριέσαι. Ε, έτσι θα βαρεθείς κάποια στιγμή και τη στεναχώρια σου που σε άφησε ο Τάκης μόνη σου και δεν μπορείς χωρίς αυτόν και δεν θα βρεις ποτέ καλύτερο και ήταν το ιδανικό για σένα. Συγνώμη που θα σου το πω, αλλά αν ήταν δεν θα σε χώριζε. True story.

Βέβαια, ο κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Η Αντιγόνη χώνει τα χαστούκια της και άλλες καίνε μαλλιά (της άλλης), σπίτια και αμάξια – του ακατανόμαστου. Μόνο, όμως, αν κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου θα «λυτρωθείς». Αν σου λέει να σπαράξεις στο κλάμα κάν’το. Μην πιέζεις καταστάσεις και πόσο μάλλον τον εαυτό σου.

Κάνε ό,τι σου βγει. Μην πάρεις συμβουλές από κανέναν, ούτε καν από τη μαμά σου. Μπορεί όλοι να σε αγαπούν αλλά αυτά που εσύ ξέρεις και αισθάνεσαι δεν μπορούν να τα αισθανθούν και οι άλλοι. Άρα το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι… ότι του καταστρέφουμε κινητά και ακίνητα, ξεμαλλιάζουμε το τρίτο πρόσωπο, κλαίμε μέχρι να τουμπανιάσουν τα μάτια μας και μετά… γαλήνη! Εγώ πάντως αυτό θα έκανα. Δεν είμαστε τόσο αξιοπρεπείς και υπεράνω όσο πιστεύουμε. Εδώ αν μας τη βιδώσει τα κάνουμε όλα «Γης Μαδιάμ». Σωστά, κορίτσια;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

29/05/2015 0 comment

PSYCHO & SEX

7 «μυστικά» που ελκύουν τους άντρες σε μία γυναίκα, από τη Μ. Παπουτσάκη

written by Μαρία Παπουτσάκη

Σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα πάνω σε μία γυναίκα που ελκύουν τους άνδρες. Όμως εκτός από το σώμα, το πρόσωπο και τον χαρακτήρα, εγώ βρήκα εφτά περίεργα πράγματα που «τραβούν» τους άνδρες σαν μαγνήτες.

1.Φόβος
Φυσικά και οι άνδρες λατρεύουν να βλέπουν μια γυναίκα να φοβάται και μάλιστα έρχεται πρώτο στα «παράξενα». Ε βέβαια, βρίσκουν την ευκαιρία να το παίζουν ήρωες και προστάτες.

2.Φυσική ομορφιά
Ναι, είναι κάτι που θα σας ξαφνιάσει. Τους αρέσει πολύ να μας βλέπουν άβαφες, με χαλαρά ρούχα, ατημέλητα μαλλιά. Θεωρούν πως έτσι βλέπουν την πραγματική της εικόνα. Εεε έχουν δίκιο…

3.Να φοράς γυαλιά
Είναι κάτι που πραγματικά δεν θα καταλάβω ποτέ. Οι άνδρες το αγαπούν. Τώρα το βρίσκουν σέξι, αθώο, φυσικό… Ένας θεός ξέρει.

4.Να φοράς στρατιωτικά
Αυτό έχει προκύψει από ένα μίνι γκάλοπ. Εγώ προσωπικά δεν το καταλαβαίνω. Τι το ελκυστικό μπορεί να έχει η παραλλαγή; Το μυστήριο; Μάλλον θα είναι ότι έχουν κοινά ενδιαφέροντα…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: 9 λόγοι για να μην του δώσεις ούτε μια ευκαιρία…, από τη Μαρία Παπουτσάκη

5.Να σε παρατηρούν όταν βάφεσαι
Ποιός ξέρει γιατί… Ίσως θαυμάζουν τον τρόπο που το κάνουν. Ίσως πάλι εντυπωσιάζονται από το διαφορετικό στυλ κάθε γυναίκας. Έτσι, μην τρομάζεις όταν σε κοιτάζει με απορία.

6.Η προφορά
Εσένα μπορεί να σου φαίνεται περίεργη και διαφορετική από τις υπόλοιπες, παρόλα αυτά εκείνοι το βρίσκουν χαριτωμένο, όπως λένε.

7.Ραγάδες
Να δω τι άλλο θα ακούσω… Τους αρέσουν οι ραγάδες, λοιπόν. Αν έχετε κάνει παιδί με τον σύντροφός σας έχει μία λογική. Αγαπά ότι επιτρέψατε στον εαυτό σας να δημιουργηθούν, άρα αγαπά και αυτές. Παράνοια…

Εσάς ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που λατρεύει ο σύντροφός σας πάνω σας;

Πηγή: εδώ

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

21/05/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Websurfing με το tablet ή το smartphone;

written by The K-magazine

Ζούμε στον 21^ο αιώνα – ναι, ναι, #fact, το ξέρω! Κι η εξέλιξη της τεχνολογίας πραγματοποιείται με άλματα, δε μιλάμε πια για βήματα. Το πιο χαρακτηριστικό; Η χρήση ενός τηλεφώνου ξεφεύγει κατά πολύ από το όραμα του Graham Bell όταν εκείνος εφηύρε τη συσκευή, αλλά είναι πλέον στην ουσία μικροί υπολογιστές, με τα μοντέλα να ανταποκρίνονται σε κάθε ανάγκη. Η Μαρία λατρεύει αυτή τη νέα ιδιότητα των τηλεφώνων – πλέον smartphones – κι ακόμη περισσότερο λατρεύει τις δυνατότητες που της δίνει. Εγώ από την άλλη, ναι μεν χρησιμοποιώ πού και πού το smartphone μου για σερφάρισμα στο ίντερνετ, αλλά θεωρώ πιο πρακτικό το tablet για αυτόν τον σκοπό. Μαρία, για πες μας τι αγαπάς στη συσκευή σου;

2 σε 1! Χμμ… Γιατί όχι; (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Αυτή τη φορά επέλεξα έναν απλό και περιεκτικό τίτλο για το κείμενο μου που πραγματικά τα λέει όλα. Καλώς ή κακώς, η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας χωρίς να μας αφήνει πολλά περιθώρια για τις παλιές επιλογές. Αν κάποιος για παράδειγμα θέλει κινητό με κανονικά κουμπιά, με το τρελό πορτάκι που άνοιγε από κάτω και με κεραία δεν θα βρει. Υπάρχουν ελάχιστα πλέον στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας. Ε, όπως και να το κάνεις, η γιαγιά μου δεν μπορεί να πάρει ούτε smartphone ούτε tablet.

Και επανέρχομαι στον τίτλο! Αυτό που πραγματικά μπορεί να κάνει ένα σύγχρονο κινητό που δεν μπορεί να το κάνει ένα tablet είναι το «2 σε 1». Από το smartphone μπορείς να πάρεις τηλέφωνο, παράλληλα να σερφάρεις, να στείλεις μήνυμα, σε ένα πραγματάκι μια σταλιά σε σχέση με το tablet. Το μόνο πρόβλημα που ίσως να αντιμετωπίσεις είναι η μπαταρία. Αλλά δεν πειράζει μωρέ, γι’ αυτό υπάρχουν και οι φορτιστές.

Ένα ακόμα συν που βάζω δίπλα στο smartphone και γι αυτό το διαλέγω κατά κύριο λόγο είναι ότι είναι μια συσκευή που στα παρέχει όλα. Μην μπερδεύεστε, δεν επαναλαμβάνομαι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η εποχή που βρισκόμαστε, μας «υποχρεώνει» ειδικά στη δουλειά μας να χρησιμοποιούμε συνεχώς τα social media και κατ’ επέκταση ηλεκτρονικούς υπολογιστές, laptops, tablets κλπ. Η όλη ακτινοβολία και η αφιέρωση σε όλα αυτά εμένα με αποβλακώνει. Για να καταλάβεις, Αντιγονάκι, έχω δει κοπέλα στο μετρό να κάθεται και στο ένα πόδι να έχει το κινητό και στο άλλο το tablet. Καμία λογική. Τελικά κατέβηκε σε λάθος στάση…!

Θα το παραδεχτώ: το κινητό μου είναι η προέκταση του χεριού μου, ακούει όλα μου τα προβλήματα, είμαι δεμένη συναισθηματικά μαζί του, εξαρτημένη… Πιο μικρή είχα το ελεφαντάκι μου, τώρα το κινητό μου. Εσύ, γλυκιά μου αντίπαλε, γιατί προτιμάς το tablet;

2 σε 1, αλλά όχι πάντα! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Κατ’ αρχήν να πω πως με αυτό το «προέκταση του χεριού μου», επιβεβαιώνεις τη «μάστιγα» της εποχής. Που όλοι έχουμε κολλημένα τα μούτρα μας στο κινητό. Να κάτι που με το tablet δύσκολα να το κάνεις όταν είσαι με παρέα – γιατί ΟΚ, όταν κάθομαι μόνη έξω για καφέ, έχω το tablet για διάβασμα ή σερφάρισμα! Αλλά το πόσο «δεμένοι» είμαστε με την τεχνολογία ας το αφήσουμε για άλλο επεισόδιο!

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά πάνω στη «φόρα» σου, μου έδωσες τρία βάσιμα επιχειρήματα για να προτιμώ το tablet για σερφάρισμα και «χαζολόγημα». Το πολύ βασικό είναι η μπαταρία. Ναι, ίσως το μικρό μέγεθος του smartphone είναι πιο χρηστικό για να βγάλεις μία φωτό, αλλά τι γίνεται όταν τρως τη μπαταρία του κινητού για να σερφάρεις και μετά δεν έχεις ούτε 3% για να κάνεις ένα τηλεφώνημα – που είναι κι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο εφευρέθηκε κι εξελίχθηκε! Κι όχι, λυπάμαι, δε θα διαλύω κάθε μέρα τη μπαταρία του τηλεφώνου επειδή «υπάρχουν κι οι φορτιστές»!

Εσύ κι εγώ, ειδικά για το μέσο με το οποίο συνεργαζόμαστε, αντιλαμβανόμαστε κι οι δύο πως πρέπει το ίντερνετ να το έχουμε… ετοιμοπόλεμο. Σε αυτό συμφωνούμε, έτσι; Μία ερώτηση έχω μόνο για σένα: το κινητό δεν έχει και το τρελό εύρος οθόνης. Δηλαδή ακόμη κι αν μιλάμε για οθόνη περίπου 5”… δε σου βγαίνουν τα μάτια, πουλάκι μου, να προσπαθείς να διαβάσεις έστω ένα άρθρο εκεί; Όσο pinch zoom και να κάνεις, ε, πάλι, θα σου βγει το λάδι! Ενώ με το tablet, ειδικά αν έχεις επιλέξει κάποιο με ένα καλό μέγεθος οθόνης, γίνεται η ζωή σου λίγο πιο εύκολη!

Βασικά, ξέρεις τι μου αρέσει πολύ με το tablet; Αχ, θα το πω, δεν κρατιέμαι… Δίνει τρελό στυλ! Ναι, ξέρω, είναι θεοπάλαβο επιχείρημα, αλλά πραγματικά το πιστεύω! Συν του ότι έχω βρει τη χαρά μου με ένα παιχνίδι GT Racing που κατέβασα!

Εσείς τι προτιμάτε για σερφάρισμα… on the go;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

15/05/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη VS Μαρία: Ποιος τύπος café bar σας ταιριάζει;

written by The K-magazine

Καινούρια κόντρα ξεκινά… ΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΥΥ! Αυτή τη φορά εγώ και η Θεσσαλονικιά φίλη μου θα “κονταροχτυπηθούμε” για την επιλογή μαγαζιών που κάνουμε, άλλοτε για να χαλαρώσουμε και άλλοτε για να διασκεδάσουμε. Εγώ, ως γνωστόν, προτιμώ τα πιο μεγάλα café bars για πολλούς λόγους – άντε, πότε θα έρθει η σειρά μου να τους πω; Η Αντιγόνη, πάλι, επιλέγει το άκρως αντίθετο από εμένα και δηλώνει κατηγορηματικά ότι προτιμά τα πιο μικρά και cozy στέκια. Ας την ακούσουμε – ή καλύτερα δούμε – λοιπόν…

«To café της ξεγνοιασιάς» δε χρειάζεται να είναι ολόκληρη πόλη! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δε μπορώ να πω πως έχω «σνομπάρει» ποτέ κάποιο μαγαζί προκειμένου να πιω τον καφέ μου ή το ποτό μου με τη συντροφιά μου. Και ναι, ενίοτε θα πάω και στα «μεγαθήρια», που έχουν και «στρέμματα» με τραπέζια για να διαλέξεις και parking για το αμάξι και της Παναγιάς τα μάτια, που λέμε!

Η αλήθεια, όμως, Μαράκι μου, είναι πως τα μικρότερα μαγαζιά έχουν μία άλλη γοητεία – ας πούμε.

Κατ’ αρχήν, σκέψου αυτό. Είσαι για βόλτα στα μαγαζιά με τις φίλες σου, είτε για window shopping είτε για… κανονικό! Περπατήσατε, και περπατήσατε και κάποια στιγμή αποφασίζετε πως είναι η ώρα για μία στάση για καφέ. Εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο να βρείτε στο διάβα σας ένα μεγάλο café. Επιπλέον, το γεγονός ακριβώς πως θα βρείτε πιο πολλά μικρά cafés σας δίνει την επιλογή να διαλέξετε πού θα κάτσετε. Ή αν για παράδειγμα δεις πως το ένα έχει κόσμο, απλά πας στο επόμενο! Αν είναι κάτι που απολαμβάνω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όταν κατεβαίνω, είναι ακριβώς αυτό: πως έχω επιλογές και μπορώ να μπω όπου μου κάνει «κλικ!»!

Τα πιο μικρά café – bars έχουν, όσον αφορά τη διακόσμηση, έναν πιο ξεχωριστό χαρακτήρα. Ναι, στα πιο μεγάλα καταστήματα σίγουρα υπάρχει η μοντέρνα επίπλωση, αλλά να πως την αλήθεια… ορισμένα μου μοιάζουν απίστευτα τυποποιημένα. Λες κι έχουν ένα μόνο μοτίβο που ακολουθούν στη διακόσμηση. Δεν έχουν κάτι που να τους δίνουν μία μοναδικότητα, κάτι που θα σου μείνει στο μυαλό. Αντίθετα, μπορεί στο ένα café να δεις διακόσμηση pop-art, άλλο να θυμίζει γαλλικό bistrot, άλλο να έχει πιο φωτεινά χρώματα… Κι όσο να πεις, όταν το περιβάλλον όπου πίνεις τον καφέ ή το ποτό σου έχει έναν ιδιαίτερο τύπο, τότε σίγουρα σε εμπνέει για να ξαναπάς!

Τέλος, έχω μία αίσθηση πως το προσωπικό στα πιο μικρά καταστήματα είναι πιο φιλικό. Θα με ρωτήσεις – πιθανώς – «γιατί, στα μεγάλα cafés κρατάνε, νομίζεις, τους μουτρωμένους σερβιτόρους»; Σίγουρα όχι. Εξάλλου, όπου και να έβλεπα σερβιτόρο ή σερβιτόρα με ξινισμένα μούτρα, το πιο πιθανό είναι πως δε θα ξαναπατούσα. Ναι, και στα πιο μεγάλα καταστήματα που έχω πάει είναι εξυπηρετικοί – ως επί τω πλείστω. Αυτή, όμως, η εξυπηρετικότητα κι η ευγένεια μοιάζουν και λίγο άχρωμες, σα να λέμε «σου χαμογελάω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς». Στα πιο μικρά cafés, όμως, αυτή η εξυπηρετικότητα μοιάζει πιο αυθεντική. Γενικότερα με κάνουν να νιώθω πιο ευπρόσδεκτη σε αυτά, παρά στα «μεγαθήρια» του καφέ και της εστίασης.

Δίνω το λόγο στη Μαρία, αν και την προειδοποιώ… εγώ τα μικρά τα cafés δεν τα αλλάζω, που να χτυπιέται κάτω!

«Όσο πιο μεγάλο είναι κάτι, τόσο πιο ωραίο! Σωστά;» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Παραδέξου το! Ένα τεράστιο burger είναι πολύ καλύτερο από ένα τοσοδούλι που το κάνεις μια μπουκιά. Όπως και ένα πιτόγυρο και μία πίτσα. Ε, το ίδιο ισχύει και με τα μαγαζιά. Πάντα ένα μεγαλύτερο θα σου προσφέρει περισσότερα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι κανένα ψυχάκι που ψάχνει απεγνωσμένα τεράστιους χώρους μετρώντας τα τετραγωνικά μέτρα. Όπως και να το κάνεις το μεγάλο café bar σου προσφέρει άλλες ανέσεις. Όμως ας ξεκινήσω πρώτα από το προσωπικό. Είναι ωραίο να βλέπεις σερβιτόρους αλλά και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να φοράνε μια συγκεκριμένη στολή. Σίγουρα είναι πιο normal να βλέπεις κάποιον με μία καλόγουστη στολή – δεν εννοώ μαύρη μαυρίλα – από το να έρχεται η άλλη να παραγγείλεις και σου βάζει το μισό στήθος στο πρόσωπο. Συγνώμη, κιόλας, αλλά συμβαίνει ΠΑΝΤΟΥ!

Για να μην μιλήσω για την εξυπηρέτηση… Είναι κλάσης ανώτερη. Υπάρχει μια οργάνωση, μια ευγένεια, βρίσκονται σε μια εγρήγορση, ρε παιδί μου. Δεν μπορείς να ζητάς τον λογαριασμό στις 3 το μεσημέρι και να φεύγεις από το μαγαζί στις 5 παρά τέταρτο. Και ναι, μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά η οργάνωση των μεγάλων μαγαζιών δεν συγκρίνεται με αυτή των μικρών. Όσον αφορά την ευγένεια και την οικειότητα είναι στον άνθρωπο. Έχω πάει και σε κάτι μικρά στέκια που σε κοιτάει η άλλη με την ξινίλα στη μούρη λες και φταις εσύ που ξύπνησε νωρίς. Αυτό υπάρχει και θα υπάρχει.

Ααα, Αντιγονάκι, θα με κάνεις να διαφωνήσω μαζί σου – πολύ πρωτότυπο! Έχω γυρίσει πολλές καφετέριες της Αθήνας και όχι μόνο και καμία δεν έμοιαζε με την άλλη παρά μόνο στην μοντερνιά, όπως είπες και εσύ. Και; Κακό είναι αυτό; Στον 21^ο αιώνα ζούμε. Αν και θεωρώ πως η διακόσμηση του μαγαζιού είναι καθαρά θέμα του ιδιοκτήτη. Ένας μπορεί να είναι πιο μοντέρνος, ενώ ο άλλος να έχει παλαιά γούστα. Αν και κατά τη γνώμη μου αν έχεις φαντασία μπορείς να τα ταιριάξεις όλα. ‘Η μπορεί να έχεις και διαφορετικούς χώρους μέσα σε ένα. Ναι, το έχω δει και είναι φανταστικό. Α! Να μην ξεχάσω να σου πω ότι εμένα η βαβούρα των μεγάλων μαγαζιών μου αρέσει πολύ.

Εννοείται πως έχω καθίσει και εγώ σε μικρά μαγαζάκια, αυτό όμως δεν σημαίνει πως αν με βάλεις να επιλέξω θα τρέξω να πάω εκεί. Άρα εμείς ούτε για καφέ θα πάμε ποτέ γιατί δεν συμφωνούμε ούτε σε αυτό… Να σου τονίσω ότι δεν μου αρέσει ούτε το περπάτημα αν το σκέφτεσαι ως εναλλακτική!

Εσείς ποιο μέρος θα επιλέξετε τελικά;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

24/04/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Φάκελος «Μόδα», μέρος 2ο

written by The K-magazine

Χρόνια πολλά Χριστός Ανέστη και από τη στήλη «Αντιγόνη Vs. Μαρία», φίλες και φίλοι του The K-Magazine!

Οι «κόντρες» μας με τη Μαρία επανέρχονται και σήμερα είναι άκρως κοριτσίστικη! Κι αυτό γιατί πάλι πρέπει να της εξηγώ πόσο σούπερ είναι τα φορεματάκια κι ένα πιο romantic style τώρα που ήρθε η άνοιξη. Η μικρή μου αντάρτισσα από την άλλη δεν εγκαταλείπει με τίποτα τα τζιν της, που να την πληρώσεις το βάρος της σε χρυσό! Εγώ επανέρχομαι μόλις τελειώσει η Μαρία, στο μεταξύ ετοιμάζω το κλίμα με λουλούδια, πεταλούδες κλπ!

«Blue jeans…white shirt… again and again and again!» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Αχ, αυτό τα κορίτσι πια… Όταν με προκαλεί σε θέματα μόδας – που είμαι και άσχετη – δεν μπορώ καθόλου! Της εξηγείς… Ρε συ, Αντιγονάκι, έχω να βάλω λουλουδάτο φόρεμα από τη βάπτιση μου. Εκεί εκείνη, να με τσιγκλάει! Α, μιας και το θυμήθηκα, στη βάπτιση μου φορούσα γαλαζοπράσινο φόρεμα χωρίς πεταλούδες και κουκλίστικα σχεδιάκια.

Και για να εξηγούμαστε, δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους ρούχα απλά δεν θέλω πάνω μου μπουκέτα με λουλουδάκια και πολύχρωμες βουλίτσες. Δεν μου ταιριάζουν! Εγώ προτιμώ να φοράω τα τζινάκια μου και τώρα που μπήκε και η άνοιξη –επιτέλους – ήρθε η στιγμή να βγάλω τα τζιν μου σορτάκια. Άντε, στο τσακίρ κέφι να βάλω και ένα πολύχρωμο μπλουζάκι. Δεν είναι, μωρέ, ότι δεν μου αρέσουν τα χρώματα. Άλλωστε τα δυο αγαπημένα μου είναι το μαύρο και το… ροζ! Ναι ναι, μην ψάχνεις να βρεις λογική!

Το τζιν, που πολλοί υποτιμούν, είναι κάτι που δεν θα σε δεσμεύσει ποτέ. Φοριέται όλες τις ώρες, αρκεί να το συνδυάσεις σωστά. Μέχρι και στο κόκκινο χαλί έχουμε δει που λέει ο λόγος. Η αλήθεια είναι ότι εκεί δεν θα μου άρεσε… Αλλά ούτε το λουλουδένιο φόρεμα μου αρέσει, κυρία μου! Υπάρχουν σε όλα τα – τζινοειδή – χρώματα και όχι μόνο. Τα μπορντό και τα καφέ έχουν φέτος την τιμητική τους. Ταιριάζει με κάθε είδους μπλουζάκι, πουκάμισο, πουλόβερ, πιο αθλητικό, αλλά και με ό,τι παπούτσι θέλεις. Από γόβα μέχρι μπότα και από μπαλαρίνα μέχρι αρχαιοελληνικά σανδάλια.

Συμφωνώ ότι το καλοκαίρι και την άνοιξη τα φορέματα είναι πιο αεράτα και σε κρατούν δροσερή αλλά πάντα αγχώνομαι μήπως περάσω από κάπου που φυσάει και γίνω η νέα Marilyn Monroe! Για τους καλοκαιρινούς μήνες – αν φορέσω φόρεμα – θα προτιμήσω κάτι κολλητό και κάτι σκούρο. Σε καμία περίπτωση άσπρα με χαριτωμένα σχέδια. Τα θεωρώ και λίγο παλαιομοδίτικα.

Τόσες επιλογές σου έδωσα για να πάρεις το μέρος μου και εσύ συνεχίζεις να σηκώνεις πανό υπέρ του φορέματος; Λοιπόν, πες μας γιατί. Θα με σκάσεις με τις επιλογές σου. Παραδέξου ότι έχω δίκιο επιτέλους!

Άνοιξη, λιακάδα, ζεστούλα… φορεματάκια μου, σας πεθύμησα! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Βασικά, να πω την αμαρτία μου… είναι απόλαυση να σε τσιγκλάω και να σε δαιμονίζω!!! Χιχιχι! Πουλάκι μου, αφού μαζί μου δεν κάνεις και χώρια μου δε μπορείς, τουλάχιστον παραδέξου αυτό!

Ήρθε η άνοιξη, άρχισαν να τιτιβίζουν τα πουλάκια, ξυπνάνε οι αρκούδες από τη χειμερία νάρκη… Πράγμα που σημαίνει πως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα πάψουμε να ντυνόμαστε ωσάν το κρεμμύδι με 835 στρώσεις υφασμάτων. *yayyyy!*

Ομολογώ πως τα στυλ που προτείνεις εσύ δεν τα αποκλείω, αντίθετα ενίοτε τα προτιμώ. Σορτσάκια, ελαφριά Tees και ζακέτες… άσε που πεθύμησα και την καπαρντινούλα μου! Είναι σίγουρα outfits – χαμαιλέοντες, κάτι σαν το «coca cola, πάει με όλα».

Αυτό όμως που μου βγάζει σε σχέση με το ντύσιμο η άνοιξη είναι πως δίνεται η ευκαιρία σε μας τα κοριτσάκια να βγάλουμε και λίγη παραπάνω θηλυκότητα. Προσοχή, όχι απαραίτητα sexy. Και ναι, μπορεί με ένα πουκάμισο κι ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα πέδιλα να γίνει ένα outfit sexy, αλλά η αλήθεια είναι πως ένα φόρεμα μου «ταιριάζει» περισσότερο με την εποχή. Είτε πρόκειται για wrap dress, είτε για shirt dress είτε κάποιο άλλο στυλ.

Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να φορέσεις ένα λουλουδάτο φόρεμα ή κάτι που – όπως λες – παραπέμπει σε… βαφτιστικό! Δόξα τω Θεώ, όπως συμβαίνει με τα μπλουζάκια, τα πουκάμισα και τα παντελόνια – παντώς τύπου, όχι μόνο jeans – μπορείς να βρεις prints κάθε τύπου, ή και μονόχρωμα. Άσχημο είναι ένα wrap dress με γεωμετρικά σχέδια ή ένα χακί απλού τύπου; Ίσα ίσα, είναι κι αυτά φορέματα «μπαλαντέρ» και μπορείς να τα φορέσεις με μπαλαρίνες, γόβες, πέδιλα, πλατφόρμες… διαλέγεις και παίρνεις.Επιπλέον… καλά, βρε, από πού θα περάσεις πια και θα σηκωθεί το φόρεμα ωσάν της Marilyn; Από καμία σχάρα στο πεζοδρόμιο; Λες και δε μπορείς να το αποφύγεις! Εν ολίγοις… πνίγεσαι σε μία κουταλιά νερό χωρίς λόγο! :P

Το συμπέρασμα είναι ένα: η άνοιξη είναι σίγουρα η καλύτερη εποχή για να πειραματιστείς και να δημιουργήσεις ένα ανέμελο look, αλλά όπως και να έχει, η παιχνιδιάρικη διάθεση του φορέματος δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί αυτήν την εποχή!

Εσείς ποια looks προτιμάτε τώρα που ανοίγει ο καιρός;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

17/04/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Πάσχα – “Yes” or “No”?

written by The K-magazine

Είμαστε ήδη στη Μεγάλη Εβδομάδα και δύο μέρες πριν το Πάσχα αποφασίσαμε με την Αντιγόνη να κοντραριστούμε γι’ αυτήν την υπέροχη κατ’ εμέ Κυριακή. Η Θεσσαλονικιά φίλη μου δηλώνει ότι δεν είναι υπέρ των ημερών. Άλλωστε γνωρίζει από τώρα ότι θα καεί στην Κόλαση – μπουχαχα/σατανικό γέλιο. Εγώ πάλι, αν και δεν είμαι fan του αρνιού, λατρεύω το Πάσχα για πολλούς λόγους τους οποίους θα σας τους αραδιάσω σε λίγο. Για την ώρα θα δώσω το λόγο στο διαβολάκι μας για να μας πει γιατί δεν της αρέσει να σουβλίζει αρνάκι και να τσουγκρίζει αυγά.

Διαβολάκι… Όλο υπερβολές! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Είναι από τις μεγαλύτερες – αν όχι Η μεγαλύτερη – περιόδους της Χριστιανοσύνης. Είναι η περίοδος όπου το χριστιανικό αίσθημα φτάνει στο ζενίθ του κι ο άνθρωπος ελπίζει η Ανάσταση του Κυρίου να φέρει φώτιση κι ελπίδα.

Κι όμως, εμένα αυτή η περίοδος… μου πέφτει βαριά!

Δε θα μιλήσω για την «τρέλα» που πιάνει τους περισσότερους για νηστεία και για συνεχή παρουσία στην λειτουργία της Εκκλησίας. Όταν άλλοι παλεύουν, για παράδειγμα, να ξεχωρίσουν τι νηστίσιμο μπορούν να φάνε, εγώ ακόμα και τη Μεγάλη Πέμπτη να τσακίζω σουβλάκια – ένας κεραυνός που ακούγεται για μένα είναι, μη φοβάστε! Φυσικά ποια είμαι εγώ για να κρίνω τους άλλους, εφ’ όσον όλα αυτά τους κάνουν να νιώθουν καλύτερα; Αλλά ΟΚ, αυτά τα «διαδικαστικά» της θρησκείας δε μπορώ να πω πως μπόρεσα και ποτέ να τα ακολουθήσω! ΚΙ όχι γιατί είμαι «διάολος», απλά δε τα νιώθω σαν κάτι που χρειάζομαι να το κάνω.

Η αλήθεια είναι πως πάντα αυτές τις μέρες, λόγω του κλίματος με το οποίο είναι συνυφασμένη η Βδομάδα των Παθών του Ιησού, νιώθω να επικρατεί μία αύρα… κατάθλιψης. Ναι, ξέρω, ίσως ακούγομαι υπερβολική. «Κατάθλιψη που θα αναστηθεί ο Χριστός;». Ναι, αλλά μέχρι αυτήν την ευλογημένη ώρα του «Χριστός Ανέστη» τι γίνεται; Ε, εγώ αυτό που νιώθω είναι να επικρατεί ένα κλίμα Μεγάλης Παρασκευής για έξι μέρες. Δε μπορώ, με αποδιοργανώνει.

Μαρία μου, να σου πω επίσης πως, ως παιδί της πόλης, το να σουβλίσω αρνί στο μπαλκόνι είναι κάπως δύσκολο! Οπότε καταφεύγουμε στα πιο «σύγχρονα» τεχνολογικά μέσα aka φούρνος. Τώρα, όσον αφορά το παραδοσιακό γεύμα της ημέρας με οβελία. Δεν ήμουν ούτε εγώ ποτέ fan του αρνιού και δε νομίζω να γίνω τώρα στα… γεράματα! Το κατσίκι, άντε, παίζει να του δώσω και μία ευκαιρία. Αλλά το αρνί… μπαααα!!! Συν του ότι έχω ζήσει κι εμπειρία «Πάσχα στο χωριό»… not good! Σίγουρα όχι κάτι που έχω νοσταλγήσει και δεν παίζει να γίνει και στο μέλλον! Θα μου πεις «μια μέρα το χρόνο είναι αυτή, δε σου λέει κανείς να τρως κάθε τόσο αμνοερίφια». Ε, γι’ αυτό και το κάνω «υπομονή». Για συκώτια και κοκορέτσια κλπ., ούτε λόγος, βέβαια. Τα αυγουλάκια, βέβαια, δε με χαλάνε! Ίσως να είναι και το μόνο έθιμο, μαζί με τη μαγειρίτσα, που μου αρέσει να τηρώ!

Το μόνο που μου αρέσει στο Πάσχα είναι η επάνοδος μίας πιο χαρούμενης διάθεσης. Από τη στιγμή που θα αναστηθεί, το «καταθλιπτικό» αυτό κλίμα μοιάζει να εξατμίζεται και κάπως επιστρέφει και το χαμόγελο στα χείλη των πιστών. Νιώθεις τη μέρα πιο γιορτινή, βρε παιδάκι μου, όπως και πρέπει να είναι.

Παρ’ όλα αυτά εγώ θα ευχηθώ από μεριά μου «Καλή Ανάσταση» από τη στήλη «Αντιγόνη Vs. Μαρία» κι όσο η Μαρία μας «αραδιάζει» τους λόγους που απολαμβάνει αυτήν την περίοδο, αφήνω τη… διαβολοουρίτσα μου να βγει και πάω να λειάνω τα κερατάκια μου και να δοκιμάσω την καινούρια μου τρίαινα!

Πόσο μου αρέσουν οι γιορτές! Yupiiiii! (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Και όταν λέω γιορτές εννοώ όλες, αλλά μιας και μιλάμε για το Πάσχα και την Ανάσταση θα σου πω γιατί «τρελαίνομαι» γι’ αυτές που εσένα –σνομπ- δεν σου αρέσουν.

Το Πάσχα είναι μια γιορτή –όπως σωστά είπες και εσύ- που μας φέρνει όλους κοντά. Ξεχνάμε δουλειές, προβλήματα και την αναθεματισμένη κρίση και γινόμαστε όλοι ένα. Ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, βλέπουμε περισσότερους συγγενείς και φίλους, γλεντάμε, τρώμε και ξεκουραζόμαστε. Θέλεις κι άλλους λόγους για να αγαπήσεις το Πάσχα;

Να σου πω την αλήθεια, ούτε εγώ είμαι πολύ της Εκκλησίας, αλλά είναι από τις λίγες φορές που νήστεψα. Δεν έπαθα και κάτι μωρέ που δεν έφαγα κρέας. Πιο πολύ μου στοίχισε η φέτα! Από κει και πέρα μπορείς να φας πολλά και ωραία φαγητά για μια βδομάδα. Bonus: Κάνεις και αποτοξίνωση. Άλλωστε από το Σάββατο που θα κοινωνήσεις –αν θες φυσικά- μπορείς να πέσεις με τα μούτρα στα σουβλάκια μέχρι να σκάσεις. Εγώ λογικά αυτό θα κάνω! :-P

Και γιατί παρακαλώ δεν σου αρέσει το Πάσχα στο χωριό; Εγώ που δεν έχω χωριό ή έστω κάπου ένα εξοχικό τρελαίνομαι για τέτοιες «μαζώξεις». Με κάνει να νοσταλγώ τα χρόνια που πήγαινα δημοτικό και βρισκόμασταν πάλι όλοι μαζί και σουβλίζαμε αρνί, τσουγγρίζαμε αυγά και ακούγαμε ελληνικούρες στο ράδιο. Ε, όσο να ‘ναι αυτό δεν υπάρχει πια και μου λείπει. Όλοι μεγάλωσαν και ξαφνικά ο καθένας φτιάχνει το δικό του πρόγραμμα. Βλακείες… Τίποτα δεν είναι σαν τις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Το πιο πολύ γέλιο εκεί το ρίχνεις.

Το Πάσχα είναι μια καλή ευκαιρία επίσης για να ξεκουραστείς. Αυτοί που δουλεύουν ακόμα και τότε ξέρουν να εκτιμούν τις γιορτές και τις αργίες. Εμένα όσο αστείο και αν σου φαίνεται, αυτές οι γιορτές –Χριστούγεννα και Πάσχα- με κάνουν πιο ευάλωτη και τότε ως δια μαγείας όλα τα άσχημα εξαφανίζονται και το αίσθημα της συμφιλίωσης ακόμα και με άτομα που δεν γουστάρεις κυριαρχεί. Μας φέρνουν όλους κοντά!

Τέλος, θα ήθελα να σου πω και να σου τονίσω, ότι αν είχα τη δυνατότητα να πήγαινα σε ένα διαφορετικό μέρος της Ελλάδος κάθε Πάσχα θα το έκανα. Εκεί νιώθεις πραγματικά πως είναι μια Γιορτή με «Γ» κεφαλαίο! Τα ήθη και θα έθιμα κάθε τόπου είναι ξεχωριστά και αυτή είναι η μαγεία τους. Το αρνί και τα αυγά μπορεί να παραμένουν ίδια παρ’ όλα αυτά όμως η κάθε πόλη διαφέρει. Όπως στο Βροντάδο της Χίου που γίνεται ο κακός χαμός από τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης, αλλά και στις Μέτρες της Θράκης που τα παιδιά φτιάχνουν το ομοίωμα του Ιούδα και το περιφέρουν στα σπίτια, ζητώντας κλαδιά για να τον κάψουν την επομένη στον Επιτάφιο. Δεν είναι τέλεια όλα αυτά;

Εγώ θέλω να ευχηθώ σε όλους «Καλή Ανάσταση» και «Καλό Πάσχα» με υγεία και ευτυχία. Γιατί αν έχουμε αυτά τι άλλο θέλουμε;

10/04/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Ποια είναι η χειρότερη ταινία… ever;;;

written by The K-magazine

Να πω την αλήθεια, το σημερινό… δεν το λες και «κόντρα» ακριβώς! Για την ακρίβεια, κι οι δυο μας συμφωνήσαμε πως έχουμε διάθεση να… ξεθάψουμε το «φτυάρι» και να «θάψουμε» τις ταινίες που η κάθε μια μας θεώρησε πως τις στέρησε δύο ώρες – περίπου – από τη ζωή της! Η Μαρία θεωρεί πως το «Gravity» είναι από τις χειρότερες ταινίες που έχουν δει το φως της ημέρας. Κι αν και συμφωνώ μαζί της σε κάποια σημεία… εγώ θεωρώ πως η «Τροία» του Wolfgang Petersen ήταν αυτή που όσα χρόνια βλέπω σινεμά… προσέβαλλε τόσο τη νοημοσύνη μου, όσο και την αισθητική μου. Ας μας ταξιδέψει πρώτα η Μαρία στα «απίστευτα» του διαστήματος κι επανερχόμαστε στη γη αμέσως μετά!

«Πραγματικά το «Gravity» άρεσε μόνο σε όσους είναι λίγο… u.f.o!» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Η υπόθεση της ταινίας έχει ως εξής: η Ράιαν Στόουν (Sandra Bullock) είναι ιατρική μηχανικός και μέλος μίας μικρής επιστημονικής ομάδας στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble με επικεφαλής το βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι (George Clooney). Μέχρι που μία «καταιγίδα» από θραύσματα κατεστραμμένων δορυφόρων καταστρέφει το διαστημόπλοιό τους κι οι δύο πρωταγωνιστές μένουν να αιωρούνται στο απέραντο του διαστήματος, χωρίς επικοινωνία με τη Γη και μόνο μ’ έναν ιμάντα δεμένο μεταξύ τους. Το οξυγόνο τελειώνει κι οι ελπίδες για επιβίωση μοιάζουν να εξανεμίζονται. Η υπόθεση ακούγεται καλή. Εντάξει και το trailer καλούτσικο είναι, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την ταινία.

Έμεινα και εγώ Σάββατο βράδυ μέσα στο σπίτι για να δω αυτή τη μπούρδα, ενώ θα μπορούσα να πιω ένα ωραιότατο ποτό. Μέγα λάθος! Κάθομαι στον καναπέ μου, βάζω το «Gravity» και πατάω το play. Δεύτερο λάθος! Το μεγαλύτερο βέβαια είναι ότι παρήγγειλα πίτσα, η οποία από την ταινία κόντεψε να μου βγει από τη μύτη. Οι συνεχείς και επαναλαμβανόμενοι στροβιλισμοί από όλες τις κατευθύνσεις με έκαναν να αφήσω κάτω το κουτί της πίτσας μου. Ποια; ΕΓΩ! Που για να αφήσω φαγητό πρέπει να έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό. Όλη η ταινία γυρισμένη – κακογυρισμένη κατά τη γνώμη μου – στο διάστημα, χωρίς φυσικά κάποια ουσία, χωρίς να περνάει κάποιο μήνυμα, χωρίς νόημα.

Συνήθως, τέτοιου είδους ταινίες εξάπτουν τη φαντασία και εμείς που την παρακολουθούμε περιμένουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα και από τα πλάνα, αλλά και από τους ηθοποιούς που παίζουν και από μόνοι τους ανεβάζουν τον πήχη ψηλά. Ε, όσο να ‘ναι όταν ακούς George Clooney και Sandra Bullock περιμένεις μία πλοκή με αξιόλογους διαλόγους, τουλάχιστον. Όχι υστερίες, φωνές και βρισιές. Δείξτε λίγο έλεος, ρε guys. Μας κούρασε!

Φυσικά απογοητεύεσαι ακόμη περισσότερο όταν βλέπεις ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Alfonso Cuaron, που έχει σκηνοθετήσει ένα από τα 7 –νομίζω- «Harry Potter» με τεράστια επιτυχία, ξαφνικά να σου ξεφουρνίζει αυτό το… το… το Έκτρωμα! Από όπου και αν το πιάσεις το θέμα «Gravity» είναι για τα σκουπίδια. Είμαι λίγο σκληρή, το ξέρω. Αλλά από ανθρώπους που έχουν κάνει «παπάδες» στην έβδομη τέχνη δεν το ανέχομαι!

Ηθικό δίδαγμα: «Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι…». Ο λόγος σε εσένα, Αντιγονάκι, διότι ο λάκκος που έσκαψα γι’ αυτήν την ταινία έχει τεράστιο βάθος και με κούρασε, όπως άλλωστε και η ταινία. Σε ακούμε, κυρία μου!

«Τροία»: Όταν δαιμονίστηκαν… τα κόκκαλα του Όμηρου! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Μαράκι, εσύ τουλάχιστον, το «Gravity» το είδες στο σπιτάκι σου! Τι να πω κι εγώ που και αυτό, αλλά και την «Τροία»… τα είδα και τα δύο στο σινεμά;;; Ε;;;

Με το ρυθμό που το Hollywood βγάζει κάθε χρόνο ταινίες, επόμενο είναι κάποιες να μην είναι και καλλιτεχνικές οάσεις. Λογικό είναι, μιλάμε για μία βιομηχανία! Μερικές φορές θα κυκλοφορήσουν κι οι «παπάδες». Ε, το «Gravity» ήταν sci-fi «παπάς». Ευτυχώς φέτος βγήκε το «Interstellar» και κάπως αποζημιώθηκα!

Όταν, όμως, βλέπεις μία – ντεμέκ – υπερπαραγωγή με τίτλο «Τροία» και στα σκηνοθετικά credits το όνομα Wolfgang Petersen, που σου έχει χαρίσει ένα συγκλονιστικό «Ξέσπασμα» κι ένα ΜΑΜΑΤΟ «Air Force One», ε, όσο να πεις, οι απαιτήσεις σου αυτόματα ανεβαίνουν.

Πας, λοιπόν, στην αίθουσα, κάθεσαι αναπαυτικά και περιμένεις. Περνάνε τα διαφημιστικά για τα «ΠΡΟΣΕΧΩΣ» κι έρχεται η ώρα που ξεκινά η ταινία. Κάπου εκεί σου πετάνε κι ένα «Inspired by Homer’s “Iliad”» (μτφ.: «Εμπνευσμένο από την “Ιλιάδα” του Ομήρου), όπου ίσως και να σκεφτείς «ΟΚ, δεν έχω την απαίτηση να είναι αυτούσια η “Ιλιάδα”. Γι’ αμερικάνικο blockbuster μιλάμε, άλλωστε».

Άλλο, όμως, να παραλείπονται ένα ή δύο στοιχεία κι άλλο να ισοπεδώνεις την πλοκή! Και λέω να αφήσω απ’ έξω το γεγονός πως στην Τροία είχε… λάμα (ναι, ναι, σαν αυτό που είχε μεταμορφωθεί ο Kuzco στο «Emperor’s New Groove»!) ή το αν οι πανοπλίες ταίριαζαν με την εποχή κλπ. Αλλά, παιδιά, ειλικρινά, σας μιλάω, νομίζω πως με την «Τροία» ήταν η πρώτη φορά που ξεφτίλισα με σχόλια ταινία όσο έπαιζε στη μεγάλη οθόνη! Πραγματικά, ο όρος «ανακρίβειες» στη συγκεκριμένη ταινία παίρνει… ΕΠΙΚΕΣ διαστάσεις! Από εδώ και πέρα αρχίζω spoilers, να ξέρετε!

Σκοτώνει, λέει ο Έκτορας το Μενέλαο. Ο Αγαμέμνων πεθαίνει στην Τροία από χέρια της Βρισηίδας – τότε ποιον σκοτώνει πίσω στην Ελλάδα η Κλυταιμνήστρα με τον Αίγισθο;;; Η Ανδρομάχη με το γιο της το σκάνε από την Τροία, ούτε την αιχμαλωτίζουν ούτε σκοτώνουν τον Αστυάνακτα μετά την Άλωση της Τροίας. Ο Αχιλλέας πεθαίνει μεν από βέλος του Πάρη, αλλά έχοντας μπει με τους Έλληνες στην Τροία με το Δούρειο Ίππο. Ο Έκτορας σκοτώνει τον Αίαντα… Για να μη σας τα πολυλογώ, έτσι όπως τα έκανε ο Petersen – σαν τα μούτρα του, ένα πράγμα! – αναιρούνται τουλάχιστον επτά αρχαίες τραγωδίες. Όχι, δεν αναιρούνται… δεν έχουν λόγο ύπαρξης! Πάλι καλά που δε σκοτώνεται στην Τροία κι ο Οδυσσέας. Κι αυτό το λέω επειδή τον ενσάρκωνε ο Sean Bean, τον οποίο σε κάθε ταινία που παίζει τον «σκοτώνουν»!

Κι όπως είπα, να δεχθώ εν μέρει εκείνο το αναθεματισμένο το «Inspired by…», αλλά έτσι: ΕΝ ΜΕΡΕΙ! Κι η «έμπνευση» σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να έχει όρια! Δεν το θεωρώ όλο αυτό απλά προσβολή στη δική μου ιστορία ως Ελληνίδα, αλλά προσβολή στη νοημοσύνη και στο χρόνο ανθρώπων που πέρασαν τη ζωή τους μελετώντας κι εξερευνώντας το έργο του Ομήρου – κι όχι μόνο.

Στην ουσία όλη η ταινία φαίνεται πως έγινε για να δείξει ο Brad Pitt τα μπράτσα του. Δε λέω, καλό το οφθαλμόλουτρο – θα ήμουν εμπαθής αν έλεγα αλλιώς! – αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας ήταν αυτό, αν όχι όλο! Α, ήταν επίσης και μία προσπάθεια να μας πείσουν πως ο Eric Bana (Έκτορας) είναι καλός ηθοποιός!

Bottom line is… ΟΚ, αναπόφευκτα μία στο τόσο θα πετύχεις στο σινεμά και μία «μούφα», αλλά ειλικρινά νομίζω πως η «Τροία» ήταν από τις μεγαλύτερες – αν όχι Η μεγαλύτερη – που έχουν περάσει από τη μεγάλη οθόνη!

03/04/2015 0 comment

ART & CULTURE

Πρωτοποριακό μουσείο ανθρώπινου σώματος!, από τη Μ. Παπουτσάκη

written by Μαρία Παπουτσάκη

Ήρθε η ώρα να μάθεις το σώμα σου με τον πιο εύκολο και ρεαλιστικό τρόπο που θα μπορούσες να φανταστείς. Το μουσείο «Corpus Museum for Ηuman Βody» βρίσκεται στην Ολλανδία και αποτελεί ένα καινοτόμο project σχετικά με τον τρόπο προσέγγισης του ανθρώπινου σώματος και των λειτουργιών του από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Για κάποιους είναι αρκετά διασκεδαστικό, για άλλους πάλι όχι. Προσωπικά θα το επισκεπτόμουν κι ας το βρίσκω λίγο… creepy. Ε μια ανατριχίλα την νιώθεις όταν είσαι μέσα σε ένα στόμα περικυκλωμένος από δόντια.
Οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν μια βόλτα στον εγκέφαλο, να ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς, ακόμη και τη ροή του αίματος στις φλέβες. Πόσο πιο αληθινό; Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας του!

Ξεκινώντας από τα νύχια προς την κορυφή -αυτή τη φορά- οι επισκέπτες διαπιστώνουν από κοντά τη λειτουργία του σώματός τους. Η εικόνα και ο ήχος είναι τελευταίας τεχνολογίας, νομίζοντας πως βλέπεις 3D ταινία.

Η περιήγηση έχει αρκετούς ξεναγούς και ειδικούς επιστήμονες, στους οποίους μπορείς να κάνεις όσες ερωτήσεις θες, όπως για παράδειγμα πως μεγαλώνει ένα μωρό μέσα στη μήτρα ή με ποιο τρόπο η καρδιά στέλνει αίμα στον εγκέφαλο.

Το μόνο που απομένει να κάνουμε είναι ένα ταξίδι στην Ολλανδία… Φύγαμε λοιπόν!

Πηγή: εδώ

25/03/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Ποιο άθλημα «χτίζει» κορμί;

written by The K-magazine

Η αλήθεια είναι πως μάλλον η σημερινή κόντρα θα κάνει εντύπωση σε όσους με γνωρίζουν. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι ξέρουν πως δεν είμαι κι ο πιο αθλητικός τύπος που έχουν συναντήσει ποτέ. Αλλά…! Πρέπει κι εγώ από πλευράς μου να πω πως, αν το αποφάσιζα να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα γυμναστικής – σοβαρά να το αποφασίσω, όμως, κι όχι μετά από ένα μήνα να τα παρατήσω -, σίγουρα θα επέλεγα ένα σπορ αντί να παλεύω με τα όργανα ενός γυμναστηρίου. Έτσι, λοιπόν, η πρώτη μου επιλογή θα ήταν το τένις. Η Μαρία, από την άλλη, είναι του… υγρού στοιχείου και θεωρεί την ως την καλύτερη γυμναστική. Ας μας πει εκείνη πρώτα γιατί επιλέγει το «splish slpash» για εκγύμναση κι επανέρχομαι!

Και πλάτσα και πλούτσα, πάρε τα μπρατσάκια σου και φύγαμε για Λούτσα(?)… (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Η Λούτσα ταίριαζε, αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοια θέματα. Αν θέλουμε να κολυμπήσουμε ακόμη και μια γούρνα μας αρκεί.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά, φίλη μου. Το μόνο που έχω κάνει και μπορεί να θεωρηθεί «τένις» είναι οι ρακέτες στην παραλία. Αρκετά χρόνια πριν εγκατέλειψα το άθλημα, αφού ένας κύριος δεν έφαγε απλά το μπαλάκι στο κεφάλι, αλλά όλη τη ρακέτα. Σιγά μωρέ, ο υπερβολικός. Λίγο τη μύτη του έσπασα…! Συνεπώς καταλαβαίνεις πως δεν γινόταν να συνεχίσω το τούκου τούκου κάτω από τον ήλιο. Εντάξει, και το τένις δεν με εντυπωσιάζει. Αν είναι να παίξεις με μπάλα και δίχτυ, το volley είναι πολύ καλύτερο.
Πάμε στο θέμα μας τώρα… Η κολύμβηση είναι κάτι που δεν έχει περιορισμούς και φυσικά δεν έχει κανόνες. Ναι, σίγουρα υπάρχουν το ελεύθερο, το ύπτιο και η πεταλούδα αλλά ακόμη και στο κολυμβητήριο κανείς δεν σε υποχρεώνει να το κάνεις. Φαντάζεσαι να έπαιζες όπως ήθελες τένις; Τα καημένα τα πουλάκια τι σου φταίνε να τα χτυπάς με τις μπάλες; Άσε που το κολύμπι δεν έχει ηλικία. Ο καθένας από εμάς μπορεί να το κάνει σε όποια φάση της ζωής του θέλει. Αν είσαι γιαγιάκα κάνεις «βατραχάκι», αν είσαι 20άρης κάνεις πεταλούδα – που by the way είναι πολύύύύύ δύσκολο!

Έλα, παραδέξου το, επιτέλους! Είναι πολύ καλύτερο να πλέεις και να γλιστράς στο νερό παρά να βαράς ένα λαχανί μπαλάκι. Άσε που δεν είναι και επίπονο όπως το τρέξιμο. Η κολύμβηση γυμνάζει όλο το σώμα, την καρδιά, τους πνεύμονες και όλους τους μυς με την ελάχιστη καταπόνηση των συνδέσμων και των αρθρώσεων. Ενδείκνυται για αύξηση της φυσικής σας κατάστασης, αλλά ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να διώξουμε τα περιττά κιλά – που δεν έχουμε, φυσικά! Δεν σε δεσμεύει κανείς να πηγαίνεις μόνο στην πισίνα. Η θάλασσα είναι μια πολύ καλή επιλογή για καλοκαίρι και χειμώνα – εδώ σε θέλω κυρία μου. Ακόμη και το περπάτημα μέσα στο νερό σου σφίγγει τα μπουτάκια! :-P
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι καταπολεμάς τον όποιο φόβο έχεις για το νερό, αλλά και το άγχος. Αυτό αφορά κυρίως τα μικρά παιδιά που αρνούνται να μπουν στο νερό διότι… τρομάζουν. Όταν γνωρίσουν, βέβαια, το πόσο ωραίο είναι να βρίσκεσαι μέσα στο νερό θα αλλάξουν γνώμη. Α! Κοινωνικοποιούνται κιόλας. Αξέχαστες μου μένουν κάθε χρόνο οι γιαγιάδες που έχουν φτάσει κοντά στις σημαδούρες και στην όλη τους πορεία προς τα βαθιά έχουν μιλήσει για την Κατοχή, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους λαχανοντολμάδες… Εγώ τις κάνω χάζι!
Στο κάτω κάτω, ακόμα κι οι γυναίκες γεννούν στο νερό… Εσύ ακόμα να πειστείς, Αντιγονάκι;

Παίρνω τη ρακέτα μου στο χέρι *κι όποιον πάρει ο Χάρος!* (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Σίγουρα δεν αντιλέγω πως η κολύμβηση έχει εξίσου πολλά οφέλη για την υγεία μας και πως είναι και διασκεδαστική. Συν του ότι με την κολύμβηση συνδυάζονται κι άλλα σπορ. Θα ήμουν παράλογη αν έλεγα το αντίθετο.
Αλλά η αλήθεια είναι πως, προσωπικά, τουλάχιστον, εγώ κι η κολύμβηση είμαστε κάπως μαλωμένες… Όχι πως δε μου αρέσει να πλατσουρίζω το καλοκαίρι στη θάλασσα, αλλά θα κάνω μία αξιοπρεπή διαδρομή – μην το ξεφτιλίσουμε και τελείως! – και θα γυρίσω πίσω στην αγκαλιά της ξαπλώστρας! Κι αυτό γιατί δεν κατάφερνα ποτέ το συγχρονισμό που απαιτούν τα διάφορα στυλ κολύμβησης. Να κολυμπήσω ελεύθερο κουνώντας κατά πώς πρέπει χέρια και πόδια ΚΑΙ με το κεφάλι μέσα; Στα πόσα δευτερόλεπτα περιμένετε τις μπουρμπουλήθρες; Επομένως θα προτιμήσω σπορ της στεριάς εάν αποφασίσω να ασχοληθώ σοβαρά, όπως προείπα.

Γιατί τώρα μου αρέσει το τένις;
Γιατί, ακόμη κι αν δεν το πιστεύει η Μαρία… και το τένις γυμνάζει εξίσου όλο το σώμα. Κι αυτό οφείλεται στο συντονισμό που απαιτείται για να γυμναστείς σωστά κατά το παιχνίδι. Μόλις καταφέρεις να συγχρονίσεις αρμονικά τις κινήσεις του σώματός σου, αυτόματα καταφέρνεις να γυμνάζεις όλο το κορμί. Η ολική αυτή εκγύμναση επιφέρει πρόσθετα οφέλη, τονώνοντας το καρδιαγγειακό σύστημα, τη σωματική αντοχή, ενώ βοηθά και στην απώλεια βάρους.

Το τένις επίσης ενισχύει την αυτοσυγκέντρωση και την πειθαρχία. Μελετώντας τον αντίπαλο και σχεδιάζοντας τακτικές για να ανταποδώσεις το χτύπημα, τονώνεις την ικανότητα δημιουργίας στρατηγικής, προσηλώνεσαι στο στόχο σου, πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει και στην καθημερινότητά σου. Επίσης είναι ιδανικό για να καταπολεμήσεις το άγχος, καθώς μέσω ενός παιχνιδιού τένις μαθαίνεις να ανταποκρίνεσαι στην όποια πίεση.

Τέλος το τένις είναι και «κοινωνικό» σπορ. Πέρα από την τόνωση της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού, ειδικά όταν συμμετέχεις σε παιχνίδια με ζευγάρια είναι το κατάλληλο σπορ για να αναπτύξεις την αίσθηση της συνεργασίας και της ομαδικής προσπάθειας.
Εντάξει, και μπορεί στην αρχή να κινδυνεύσουν μερικά πετούμενα – και κεφάλια ίσως! – όταν θα μάθω να αποκρούω σωστά ή να κάνω σερβίς, αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο! Και γλιτώνω τα *γλου γλου γλου* στην προσπάθεια να επιπλεύσω!

13/03/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη VS Μαρία: Σπιτικό φαγητό ή junk food;

written by The K-magazine

Μιαμ, μιαμ… Καλώς ήρθατε στην πιο γευστική κόντρα που έχει γίνει ποτέ! Μπορεί κάποιοι σεφ να «σφάζονται» για το ποιος φτιάχνει το καλύτερο φαγητό, όμως σήμερα βγήκαν τα δικά μας μαχαίρια για το μενού το οποίο προτιμά η κάθε μια. Η αλήθεια είναι πως δεν θα πω όχι σε ένα καλομαγειρεμένο, ψητό κοτόπουλο από την μαμά μου, αλλά και η πίτσα με μπόλικο τυρί και μπέικον είναι από τα αγαπημένα μου. Επειδή πρέπει να διαλέξω όμως, θα επιλέξω προφανώς την πίτσα ή το σουβλάκι ή τα burgers ή οτιδήποτε ανθυγιεινό υπάρχει χωρίς αμφιβολία. Ας δώσω τώρα τον λόγο στην Αντιγόνη που προτιμά το σπιτικό φαγητό και εμείς θα τα πούμε αφού φάω το σουβλάκι μου. ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΟΥ‘ΡΧΟΜΑΙ!

Το φαγητό για να το απολαύσεις… θέλει και μεράκι! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Μην ξεχάσεις το… γιαουρτοσκόρδιον στο σουβλάκι….

Η αλήθεια είναι πως το «ετοιματζίδικο» φαγητό με έχει σώσει ουκ ολίγες φορές. Ειδικά όταν είμαι πολύ κουρασμένη για να μαγειρέψω ακόμη και μία απλή μακαρονάδα. Και σίγουρα δε με χαλάει μία στο τόσο να παραγγείλω μία σπέσιαλ πίτσα, δύο burgers διόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους – μη με βλέπεις μικροκαμωμένη, έτσι και πω «τώρα τρώμε», τρώω και τα μαχαιροπήρουνα! – ή ακόμη και κινέζικο από το κατάστημα της περιοχής – ναι, ναι, το έχω κάνει!

Το καλό, όμως, με το σπιτικό φαγητό είναι πως, από τη στιγμή που το φτιάχνεις εσύ, ξέρεις τι βάζεις μέσα. Χρησιμοποιείς τα υλικά της επιλογής σου, ξέροντας – ως επί το πλείστον, τουλάχιστον – από «πού κρατάει η σκούφια τους». Είσαι το ίδιο σίγουρη για αυτό που θα σου φέρουν σπίτι σου; Ναι, δε διαφωνώ πως αν είσαι τακτικός πελάτης της χ, ψ πιτσαρίας ξέρεις πως τα υλικά τους δεν είναι της πλάκας – αν ήταν , υποθέτω θα μιλούσαμε σε άλλες βάσεις – αλλά όπως και να έχει… όταν φτιάχνεις μόνος σου το φαγητό σου, έχεις τον απόλυτο έλεγχο. Συν του ότι είναι και πιο υγιεινό, καθώς μπορείς να περιορίσεις τις ποσότητες των «ανθυγιεινών» υλικών.

Ένα καλό που μπορώ επίσης να αναγνωρίσω στα «έτοιμα» είναι πως μπορούν να σου δώσουν ιδέες. Παραγγέλνεις, για παράδειγμα, κινέζικο και παίρνεις noodles με κοτόπουλο και γλυκόξινη σάλτσα. Ναι, σίγουρα ο σεφ του εστιατορίου «το έχει» με την τεχνική, αλλά ποιος σου λέει πως δε μπορείς να εμπνευστείς και να πειραματιστείς; Ή ακόμη να κάνεις και κάποια παραλλαγή ανάλογα με τα γούστα σου και τη διάθεσή σου. Ναι, σίγουρα θέλει λίγη ώρα παραπάνω για να το ετοιμάσεις στη δική σου κουζίνα – τι να κάνουμε; Στο σπίτι δεν υπάρχει η επαγγελματική κουζίνα που σε τρία λεπτά σου έχει ψήσει το φαγητό! – , αλλά από την άλλη… θα φας το φαγητό ακριβώς όπως θες εσύ και γλιτώνεις το «ναι, θέλω αυτό το πιάτο, αλλά μη βάλετε αυτό, εκείνο, το άλλο και το παράλλο»!

Και μια που είπα «πειραματισμός»… κάπου εδώ έρχεται κι η δημιουργικότητα που σου βγάζει η μαγειρική. Όπου και να ψάξεις θα βρεις μία συνταγή που θα σε εμπνεύσει και θα θες να τη δοκιμάσεις. Είτε στην τηλεόραση ψάξεις – τόσες εκπομπές μαγειρικής πια! -, είτε στο ίντερνετ – ειδικά εμείς εδώ στο The K-Magazine είμαστε fans της γαστρονομικής δημιουργίας! -, είναι σίγουρο πως θα βρεις τουλάχιστον μία «βάση» για να φτιάξεις κάτι ξεχωριστό. Η μαγειρική δεν είναι αυστηρά μία επιστήμη που εξασφαλίζει την ικανοποίηση της πείνας, αλλά είναι κι έμπνευση. Κι ΟΚ, μπορεί την πρώτη φορά να ,μην πετύχεις ακριβώς το αποτέλεσμα που ήθελες, αλλά δε σε εμποδίζει κανείς και τίποτα από το να προσπαθήσεις πάλι και να το κάνεις ίσως και ξεχωριστό φορά με τη φορά.

Τέλος, θεωρώ πως το φαγητό είναι κάτι που απαιτεί μεράκι. Και μεράκι υπάρχει μόνο σε αυτό που θα φτιάξεις με τα χεράκια σου. Ναι, μπορεί το παστίτσιο να είναι ένα «standard» πιάτο για το οικογενειακό τραπέζι και να είναι και μπελαλίδικο, αλλά προσωπικά με χαροποιεί όταν θα μου πούνε «το πέτυχες». Η «περηφάνεια» που σου γεννά αυτή η επιβράβευση είναι ό,τι καλύτερο μετά από ένα χορταστικό γεύμα. Αυτό, κακά τα ψέμματα, δε μπορείς να το έχεις με το delivery!

Αν διάλεγες, για να έχουμε καλό ‘ρώτημα… τι θα διάλεγες τώρα; Το καλοψημένο κοτόπουλο της μαμάς σου που έβαλε όλη της την όρεξη και την αγάπη που θα σου το φτιάξει ή τα burgers που είναι τίγκα στα λίπη και τα συντηρητικά; Οέο; (Εγώ θα διάλεγα το κοτοπουλάκι, μου κίνησες την περιέργεια για το αν έχει κανένα μυστικό κατά το ψήσιμο!)

Βάλε μία… ή μάλλον δύο… κάνε τες τρεις τις πίτες με το γύρο! Απ’ όλα παρακαλώ! (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Τα φαγητά που ξέρω να φτιάχνω είναι μακαρόνια, πατάτες και μπριζόλες. Και μπράβο που τα ξέρω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χλαπακιάσω το παστίτσιο της μαμάς μου. Άντε και τα λαδερά!

Πώς, όμως, να νιώσω ευχάριστα όταν μπαίνω σπίτι και μου σερβίρει μπάμιες ή φακές; Το μόνο που μου περνάει από το μυαλό εκείνη τη στιγμή είναι το πόσο ηλίθια είμαι που δεν πήρα ένα σουβλάκι καθώς ερχόμουν. Ωραία τα σπιτικά, δε λέω, αλλά υπάρχει άνθρωπος που δεν τρώει σουβλάκι ή πίτσα; Γιατί ανθρώπους που δεν τρώνε γίγαντες ακόμα και μουσακά ξέρω! Εμένα!

Το πιο τέλειο, φανταστικό, υπέροχο που συμβαίνει με το junk food –εκτός από τη γεύση- είναι ότι το βρίσκεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Εκτός από το πρωί. Tip: Παρήγγειλε από το βράδυ και απόλαυσε το το πρωί. Είναι πολύ πιο νόστιμο την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι μετά από ξενύχτι. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά σου λέω φίληηηη μουυυ! Δεν ξέρω τι κάνουν αυτές οι βιομηχανίες και έχω εθιστεί τόσο πολύ στα burgers, αλλά θα τους βρω και θα τους κάνω μηνύσεις για τα πολλάάάά κιλά που έχω πάρει. Κάπου, κάποτε είχα διαβάσει ότι αναζητούν τον τέλειο συνδυασμό αλατιού, ζάχαρης και λιπαρών ώστε να διεγείρεται ο εγκέφαλος και να επιζητά αυτή τη γεύση! Well done guys!

Ποιος σου είπε εσένα κυρία μου ότι μια παραγγελία δεν είναι δημιουργική; Έχεις μπροστά σου τον κατάλογο και προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να χωρέσεις 27 υλικά μέσα σε μία πίτσα. Αφού έχεις μουσκέψει τον κατάλογο με τα σάλια που σου τρέχουν, καταφέρνεις να βάλεις τόσα μέσα σε μια πίτσα με 8 κομμάτια –την ατομική μωρέ- και τρως τα νύχια σου μέχρι το ντελιβεράς να σου χτυπήσει το κουδούνι. Ορίστε δημιουργικότητα! Έβαλα τόσα υλικά πάνω της χωρίς καν να μυρίζουν τα χέρια μου κρεμμύδι και φυσικά χωρίς να χαλάσω το μακιγιάζ μου. Αυτό θα έρθει μετά. Την ώρα που θα τρως…

Α! Και για να μην το ξεχάσω… Επειδή είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φτιάξω ένα αποτυχημένο γιουβέτσι και θα απογοητευτώ –αφού φυσικά ξεπατωθώ- γιατί να μην παραγγείλω κάτι σούπερ ντούπερ γεύμα που θα είναι food orgasm και θα το ευχαριστηθούν όλοι; Άλλωστε υπάρχουν δεκάδες επιλογές για φαγητό «απ’ έξω» και κάθε φορά που βαριέσαι ή είσαι κουρασμένη από τη δουλειά μπορείς να πάρεις και κάτι διαφορετικό. Burgers, pizza, σουβλάκι, κινέζικο, μεξικάνικο, ας μην πω όλες τις χώρες… Και φυσικά όλα αυτά μπορούν να είναι και διαφορετικά μεταξύ τους. Θες κάτι παραδοσιακό; Πάρε μία πίτσα με ελιά, τυρί και ντομάτα. Θες «ψητό στο φούρνο»; Πάρε μια με κοτόπουλο-πατάτα-μπέικον. Είδες; Της Παναγιάς τα μάτια μπορείς να στριμώξεις αν θες. Και αυτό ισχύει με όλα τα παραπάνω, μη τα ξαναλέμε.

Για να βάλω επιτέλους μια τελεία, θα ‘θελα να σου πω ότι δεν είμαι λάτρης των φαγητών από άλλους. Ή της οικογένειας μου ή καλύτερα να παραγγείλουμε. Ναι είμαι ιδιότροπη και δεν θέλω να προσβάλλω και κανέναν. Πόσο χάλια μπορεί να είναι όμως ένα λαχταριστό σουβλάκι;

06/03/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: «Σφαγή» για το Sex & The City

written by The K-magazine

Είναι αντικειμενικά μία σειρά φαινόμενο που από το 1998 έως και το 2004 καθήλωσε εκατομμύρια τηλεθεάτριες. Τόσο η τηλεοπτική έκδοση όσο κι οι δύο ταινίες έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε κάθε γυναικοπαρέα. Πολλές μάλιστα προσπάθησαν να ταυτιστούν με κάποιες από τις ηρωίδες – ή και με όλες. Της Μαρίας μας της αρέσει όλη αυτή η επιρροή.. Εμένα πάλι… με πιάνει αναφυλακτικό σοκ στο άκουσμα του τίτλου και μόνο! Αλλά ας δώσω το βήμα στη μικρή λάτρη της Carrie Bradshaw!

Τέσσερις φίλες διαφορετικές, μα τόσο απίθανες και ταιριαστές…! (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Αρχικά, φίλη και αντίπαλε, θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι το «Sex and the City» δεν το βλέπουν μόνο γυναίκες, αλλά και άνδρες. Φυσικά δεν το παραδέχονται. Κατά βάθος όμως τους αρέσει να μαθαίνουν τα μυστικά των τεσσάρων ηρωίδων, μπας και καταλάβουν ποτέ τη γυναικεία ψυχολογία…

Πώς γίνεται να μην ταυτιστείς με την Carrie Bradshaw; Είναι αρθρογράφος σχέσεων στην Νέα Υόρκη, φοράει τα πιο όμορφα και in fashion ρούχα και αν εξαιρέσεις τον Mr. Big –που ευχαρίστως τον έσφαζα στο γόνατο- η ζωή της είναι ονειρική. Και αυτό είναι κάτι το οποίο όλες θα θέλαμε να ζήσουμε και αν το θέλουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η μικροσκοπική πρωταγωνίστρια σου δίνει κίνητρα, συμβουλές για τη μόδα και τις σχέσεις και σου μαθαίνει έναν ονειρικό τρόπο ζωής. Παραδέξου το!

Α! Και για να μην το ξεχάσω, ήρθε η ώρα να «την πω» σε όσες και όσους λένε ότι η σειρά αυτή μας έκανε να πιστεύουμε ότι είναι άσχημο να είσαι single. Από πού να ξεκινήσω; Από τη Σαμάνθα; Η τύπισσα είναι ο ορισμός του single και περνάει τέλεια. Τώρα αν οι άλλες τρεις κλαίγονται είναι γιατί όλες μας έτσι κάνουμε όταν χωρίζουμε ή είμαστε μόνες μας. Παραδέξου και αυτό!

Το «Sex and the City» είναι μια από τις πιο επιτυχημένες σειρές. Αυτό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο η κάθε μια από τις τέσσερις γυναίκες αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους. Η Carrie: Το fashion icon με την πιο υπέροχη δουλειά κατ’ εμέ που πάντα θα τρέχει πίσω από τον «Μεγάλο». Η Miranda: Από τις καλύτερες δικηγόρους, σοβαρή – όχι πάντα- και μητέρα. Η Samantha: Νυμφομανής και sex symbol, το όνειρο κάθε άνδρα και ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις. Η Charlotte: Η ρομαντικη της παρέας, υπέρ της οικογένειας που περιμένει τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Το μόνο κοινό που έχουν είναι η φιλική σχέση που τις δένει και η ισχυρή αγάπη που κανένας δεν μπορεί να κλονίσει.

Ίσως και αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ανάλογα τα «ζόρια» που περνάς βρίσκεις και με ποια θα ταιριάξεις. Ε, όσο να ‘ναι κάπου θα κουμπώσεις. Ακόμη και αυτό να μην γίνει, θες να κλέψεις λίγο από την ονειρόσκονη που έχουν αυτές οι γυναίκες. Σου προκαλούν όλα τα συναισθήματα: χαρά (όταν δείχνουν πόσο ενωμένες και δυνατές είναι), λύπη (όταν οι άνδρες τους κάνουν τη ζωή πατίνι –ναι εκτός από τη Samantha), ενθουσιασμό, συγκίνηση, ικανοποίηση και μπλα μπλα μπλα.

Να λοιπόν, τι εκτοξεύει στην κορυφή μια τηλεοπτική σειρά, που θα παίζεται ακόμα μετά από 20 περίπου χρόνια. Εσένα, Αντιγόνη, τι δεν σου αρέσει; Μόνο μη μου πεις η όλη υπερβολή που παρουσιάζει σε πολλούς τομείς. Εγώ προτιμώ να βλέπω κάτι τέτοιο, παρά να μιζεριάζω με τις άθλιες σειρές που δυστυχώς μας κατακλύζουν. Σε ακούω…

Τέσσερις γυναίκες κάνουν ψυχολόγους… να σκίζουν πτυχία! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Πω, πω…. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω….; Λοιπόν, κάτσε να τα πάρουμε από την αρχή.

Οι άντρες το βλέπουν όχι γιατί το θεωρούν ως έναν τρόπο κατανόησης του γυναικείου τρόπου σκέψης, αλλά για να επιβεβαιώσουν πως οι γυναίκες… μόνο πολύπλοκα σκέφτονται! Ναι, οι γυναίκες είμαστε πολύπλοκα όντα, αλλά το «Sex and The City» δεν το πάει απλά ένα βήμα παραπέρα το όλο θέμα… το πάει κατά Άρη μεριά – και δεν εννοώ το γήπεδο της ομάδας στη Θεσσαλονίκη, αλλά το γνωστό πλανήτη! Και φυσικά τους δίνει άλλο ένα έναυσμα για να «τη λένε» στο γυναικείο φύλο, και το κάνουν – δυστυχώς – βασισμένοι στα τελείως ανυπόστατα πρότυπα που προωθεί η σειρά.

Αυτό που επίσης δεν έχω καταλάβει: ηρωίδες είναι τέσσερις γυναίκες με αρκετά απαιτητικές εργασίες. Αν εξαιρέσεις τη Bradshaw που δουλεύει από το σπίτι – οπότε θεωρείται freelancer – οι άλλες τρεις είναι δικηγόρος, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων και υπεύθυνη art gallery. Δουλειές που σημαίνουν «τρελά ωράρια», το τηλέφωνο να χτυπάει ασταμάτητα κι ό,τι άλλο αυτές συνεπάγονται. Αντί γι’ αυτό… δεν τις βλέπεις ΠΟΤΕ να δουλεύουν! Σε spa θα τις δεις, check. Να μπαινοβγαίνουν στα haute couture μαγαζιά θα τις δεις, check. Να πίνουν και να τρώνε θα τις δεις, check. Να κάνουν σεξ και να μιλάνε μετά με τις ώώώώρες γι’ αυτό – είτε όταν πίνουν είτε τηλεφωνικά, check. Πότε δουλεύουν κιόλας, μου λες;;;;;; Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάπως πρέπει να πληρωθούν ο Dior και τα Sex on The Beach (σημ.: διπλή έννοια!)!

Πάμε τώρα στο επίμαχο θέμα… το sex. Αν εξαιρέσεις τη Samantha της οποίας η φιλοσοφία είναι «ό,τι κινείται και φοράει παντελόνια πυροβολείται» – ειλικρινά κρατήθηκα να μη χρησιμοποιήσω άλλο «ρητό»! – όλες οι άλλες ναι μεν κάθε φορά έχουν και διαφορετικό παρτενέρ, αλλά κάθε φορά κλαίγονται που δεν έχουν αυτόν που θέλουν. Με αποκορύφωμα τη Bradshaw, την οποία ο Mr. Big την έχει κάνει κυριολεκτικά λάστιχο. Την έχει αποτρελάνει με να την κάνει να αναρωτιέται «μ’αγαπά – δε μ’αγαπά» σε σημείο που οι μαργαρίτες στη Νέα Υόρκη να είναι επαπειλούμενο είδος! Καταλήγει σε διάφορες αδιέξοδες σχέσεις για να ξεγελάσει τον εαυτό της και κυρίως για να μη μείνει μόνη της. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ ένα πράγμα βλέπω: γυναίκες πνιγμένες στην ανασφάλειά τους, που παλεύουν με νύχια και με δόντια να φανούν ξεχωριστές. Epic fail is epic!

Τέλος, όσον αφορά το ζήτημα «fashion icon». Αν είναι κάτι που «εξύμνησε» το «Sex and The City» είναι η επιτομή του eccentric στα όρια του σαχλού. Κότσαρε στο μπούστο η Carrie μία μπουτονιέρα ΝΑ – με το συμπάθιο; Ας το κάνουμε κι εμείς! Φόρεσε πουλί στο κεφάλι της τη μέρα του γάμου – Σωτηρία, μου χρωστάς ακόμη εκείνες τις δύο ώρες που με κουβάλησες για την ταινία! – η Carrie; Αχ, τι ωραία, θα βάλουμε ό,τι φτέρωμα ανήκει σε είδη υπό εξαφάνιση κι εμείς! Εν ολίγοις, εκεί που οι σώφρονες άνθρωποι λένε «μόδα είναι τι αγοράζεις, στυλ είναι αυτό που δημιουργείς με ό,τι αγοράζεις», έρχεται η απερίγραπτη τετράδα του «Sex and The City» και σου κάνει πλύση εγκεφάλου πείθοντάς σε πως αν δεν αντιγράψεις το στυλ τους, δεν είσαι in. Κάπου εδώ επιτρέψτε μου να κρατήσω ενός λεπτού σιγή για τη χαμένη αίσθηση του γυναικείου στυλ ανά τον κόσμο για έξι (περίπου) συναπτά έτη.

…

Bottom line is… αν το να κάθεται η παρέα των «F.R.I.E.N.D.S.» κάθε μέρα στο Central Perk ήταν μία φορά υπερβολικό, η καθημερινότητα των «ηρωίδων» του «Sex and The City» δημιούργησε ίσως μία σειρά με τα χειρότερα γυναικεία πρότυπα που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. Τουλάχιστον η ιστορία της Rachel που «απογαλακτίστηκε» από τις κάρτες του μπαμπά και ξεκίνησε να βγάζει μόνη της τα προς το ζην είναι πολύ πιο ρεαλιστική από εκείνη της Miranda που δικηγόρος μεν, αλλά οι δικαστικές αίθουσες δεν την είχαν δει ούτε απ’ έξω να περνάει!

27/02/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Υπερωκεάνιο για Oscar ή «η σιωπή είναι χρυσός»;

written by The K-magazine

Το βράδυ της Κυριακής, ενώ οι περισσότεροι από εμάς θα ονειρεύονται γλυκά, στο Los Angeles θα ανακοινώνονται οι νικητές των βραβείων της Ακαδημίας. Μέσα από το DVD αφιέρωμα γνωρίσαμε – ή και θυμήθηκαν κάποιοι – ταινίες που διακρίθηκαν. Σαράντα οκτώ – και κάτι – ώρες πριν τη μεγάλη απονομή, εγώ κι η Μαρία καλούμαστε να «υπερασπιστούμε» την αγαπημένη μας ταινία που βραβεύτηκε με Oscar. Εκείνη την έχει συναρπάσει η ιστορία του Jack και της Rose στα καταστρώματα του «Τιτανικού» του James Cameron. Εμένα πάλι, έπειτα από πολλή σκέψη… με εντυπωσίασε ο «Artist» του Michel Hazanavicius. Διακόπτω λίγο τη Μαρία από το σιγοτραγούδισμα του «My Heart Will Go On» για να μας πει λεπτομέρειες κι επανέρχομαι!

«Near, far, wherever you are, I believe that the heart does go on…» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Έλα, παραδέξου το, επιτέλους! Είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών και αυτό αποδείχτηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από τα 11 Όσκαρ που κέρδισε – καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας -, αλλά και από την τεράστια απήχηση του κοινού. Ο κόσμος την λάτρεψε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που να μην έχει συγκινηθεί με αυτή την ιστορία. Είναι και αληθινή, κυρία μου… Έγινε και η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων εποχών μέχρι που ήρθε αυτό το χαζό «Avatar» να τα ανατρέψει όλα. Anyway, η γνώμη μου για τον «Τιτανικό» δεν πρόκειται να αλλάξει σε καμία περίπτωση.

Ειλικρινά, πιστεύεις ότι μπορεί οποιαδήποτε ταινία ή πλοκή να συγκριθεί μαζί της; Μιλάμε για το αριστούργημα του James Cameron που συνδυάζει το δράμα, με την κωμωδία – σε ορισμένα σημεία και την περιπέτεια. Ο έρωτας και ο πόλεμος κυριαρχούν, αφού είναι από τις λίγες ταινίες που ο αποχωρισμός του ζευγαριού είναι αληθινός. Όσο και αν έχω συγκινηθεί με το «P.S.: I love you», δεν παύει να έχει κάποια φαντασία η όλη υπόθεση. Για όσους δεν ξέρουν – για τα μωράκια, δηλαδή, που δεν έχουν προλάβει να γνωρίσουν ακόμα το μεγαλείο αυτού του πλοίου,- ο Τιτανικός ήταν το μεγαλύτερο και διασημότερο ναυάγιο της ιστορίας που συγκλόνισε την υφήλιο στις 14 Απριλίου 1912, αφού βυθίστηκε μετά από σύγκρουση με παγόβουνο στο πρώτο και τελευταίο του ταξίδι. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 1523 νεκροί.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Jack και της Rose, δύο νεαρών ατόμων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που ερωτεύονται πάνω στο πλοίο ενώ αυτό κάνει το μοιραίο του ταξίδι. Παρ’ όλο που οι δύο αυτοί κεντρικοί ήρωες είναι πλασματικοί, αρκετοί χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικούς ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς δεν μας νοιάζει αυτό. Το θέμα είναι πόσες χιλιάδες χαρτομάντιλα έχουμε χαλάσει για να σκουπίσουμε τα ατελείωτα δάκρυα μας. Ειδικά στη σκηνή που η 17χρονη Rose ανακαλύπτει ότι ο Jack τελικά είναι νεκρός, εξαιτίας των παγωμένων νερών του Ατλαντικού Ωκεανού. Εκείνη πλούσια και λογοδοσμένη σε έναν άνδρα που δεν θέλει, εκείνος φτωχός και «ανώριμος». Να που τελικά τα ετερώνυμα έλκονται…

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο 342.875 λέξεων για την ταινία, αλλά και για το παρθενικό του ταξίδι. Βέβαια, ίσως να ήταν λίγο περιττό αφού όλοι γνωρίζουμε τη συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ, όχι μόνο μέσω της ταινίας, μα και της ίδιας της ιστορίας.
Μάλλον ήρθε η ώρα να δώσω τον λόγο στη Θεσσαλονικιά φίλη μου, που για μια ακόμη φορά θέλει να” μου σπάσει τα νεύρα”. Άσε μας, βρε Αντιγόνη, που προτιμάς το «Artist» από την απόλυτη ταινιάρα! Αλλά ξέρω ποιος είναι ο σκοπός σου… Να με κάνεις έξω φρενών, ώστε να βαρεθώ και να συμφωνήσω μαζί σου. Αμ δε! Σειρά σου, λοιπόν…

Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, τι δεν καταλαβαίνεις; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Ναι, η ιστορία της Rose και του Jack είναι όντως συγκινητική. Αλλά δε θα πάψω να το λέω: Τι απλώνεσαι, μαρή Kate (Winslet); Κάνε λίγο χώρο και για το παλικάρι! Τζάμπα «πήγε» το παιδί! #opoios_katalave_katalave !
Με ρωτάς γιατί διάλεξα το «The Artist» ως την ταινία που επάξια διακρίθηκε στα Oscar. Μπορεί σε σύνολο βραβεύσεων να μη μετρά την εντεκάδα του «Τιτανικού» – πέντε κέρδισε – άλλα ήταν οι πιο σημαντικές κατηγορίες. Ταινία, Σκηνοθεσία, Κοστούμια, Μουσική, Α’ Ανδρικός Ρόλος. Ναι, πήρε άλλα τόσα ο «Τιτανικός» για εφέ κλπ. Αλλά μην ξεχνάς ότι ήταν blockbuster, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί έπεσαν πολλά «φράγκα» για να στηθεί όλο αυτό το «πανηγύρι». Αυτό έλειπε, να μην έπαιρνε βραβεία για visual effects, για τα πλημμυρισμένα καταστρώματα, για τα – εξαιρετικά, ομολογώ! – κοστούμια. Θα έπεφταν ο Landau κι ο ίδιος ο Cameron να συναντήσουν τον «Τιτανικό» από την απελπισία!

Το «The Artist» δεν είχε visual effects, δεν είχε sound effects. Για την ακρίβεια, το μόνο που ακουγόταν ήταν η μουσική που έντυνε κάθε σκηνή. Πώς αλλιώς θα μεταφερόταν η αίγλη που δημιουργούσε ο βωβός κινηματογράφος; Η επιτυχία της ταινίας βασιζόταν στην ικανότητα των δημιουργών να γεννήσουν στο θεατή αισθήματα μόνο με την εικόνα, όπως τότε με το Σαρλό. Εκεί είναι η μοναδικότητά της. Το ότι σε μία εποχή όπου – κακώς κατ’ εμέ – ισχύει η πεποίθηση «full effects = best movie ever», ο Hazanavicius κι όλο το επιτελείο τεχνικών κι ηθοποιών με «ταπεινά μέσα» κατάφεραν και χάρισαν στο κοινό μία κινηματογραφική εμπειρία καινούρια – για τα δεδομένα της εποχής πάντα – και συνάμα νοσταλγική και κάπως… ρετρό! Η ασπρόμαυρη απεικόνιση, η συναισθηματική ένταση των χαρακτήρων που απεικονιζόταν μέσα από το σώμα τους, όλα αυτά έφταναν και περίσσευαν, βάζοντας τα γυαλιά σε όλα τα blockbusters που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη.

Επίσης το «The Artist» σου προσφέρει αυτούσια την εξέλιξη του κινηματογράφου. Πώς από το βωβό φτάσαμε στις ομιλούσες ταινίες και πόσο επηρέασε αυτό κάθε μέλος της βιομηχανίας. Πόσοι ωφελήθηκαν και πόσοι έχασαν τη λάμψη του προβολέα όπως την είχαν συνηθίσει. Κι όλο αυτό, σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική ματιά του Hazanavicius, δημιούργησε μία ταινία εξίσου συγκινητική με τον «Τιτανικό»… μη σου πω και περισσότερο!

Τέλος ήταν η δυναμική των ηθοποιών. Στον «Τιτανικό» τι έβλεπες; «Je vous aime, madame» κι όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω να κάνουν μπουρμπουλήθρες. Ο Jean DuJardin, η Bérénice Bejo, ο John Goodman, όλοι τους ήταν λες κι η συμμετοχή τους στην ταινία τους «μεταμόρφωσε».

Κι επιπλέον… μέχρι και το Jack Russell του πρωταγωνιστή ήταν star! Ποια Lassie τώρα; Μετά τον Hooch best acting pooch ever!
Εν κατακλείδι… η σιωπηλή ασπρόμαυρη ταινία που σάρωσε σε εντυπώσεις το 2011 μου «είπε» πολλά περισσότερα από την ιστορία των star – crossed lovers Jack και Rose!

Ποια είναι για εσάς η αγαπημένη Oscar-ική κινηματογραφική εμπειρία;

20/02/2015 0 comment

ΣΧΕΣΕΙΣ

Πώς φλερτάρει ένας άνδρας, από την Μ.Παπουτσάκη

written by Μαρία Παπουτσάκη

Όλοι ξέρουμε ότι οι άνδρες είναι σαν μικρά παιδιά και η αλήθεια είναι ότι μας το αποδεικνύουν καθημερινά. Τι γίνεται όμως όταν σας δει, του αρέσετε και αποφασίσει να έρθει να σας μιλήσει; Ορίστε τα πιο κλασσικά πράγματα που κάνει το “ισχυρό” φύλο στο φλέρτ!

1. Καυχιέται
Αν αρχίσει να σου λέει για τα φοβερά γκολ που έχει βάλει σε αγώνα με φίλους του, αν σου μιλήσει για το ακριβό αμάξι του και τα κατορθώματα στη δουλειά του, τότε σίγουρα του αρέσετε και μάλλον νομίζει ότι αυτά θα λειτουργήσουν υπέρ του.

2. Σε κοιτά
Είσαι σε ένα μαγαζί και μέσα στον κόσμο και την μουσική νιώθεις δυο μάτια καρφωμένα πάνω σου; Εμένα μου φαίνεται ανατριχιαστικό, παρά χαριτωμένο. Στην περίπτωση όμως που γνωρίζεις ότι είναι ντροπαλός και καταφέρνει και το κάνει, εννοείται πως του δίνεις την ευκαιρία να σε προσεγγίσει.

3. Λέει αστεία
Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, αλλά και ριψοκίνδυνο θα έλεγα. Δεν έχουν όλοι το ίδιο χιούμορ και ούτε όλοι γελάμε με τα ίδια αστεία. Βέβαια, αν σε κάνει να χαμογελάσεις έστω και λίγο κράτα τον, έστω και αν αυτό που θα πει είναι γελοίο.

4. Μειώνει άλλους άνδρες
Είναι ότι πιο παιδαριώδες μπορεί να κάνει ένας άνδρας που δεν έχει ισχυρή προσωπικότητα. Το θέμα είναι ότι όλες οι γυναίκες καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο το κάνετε και το μόνο που ίσως καταφέρετε –εκτός από το να σας αντιπαθήσουμε- είναι να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον εκείνος στον οποίο αναφέρεστε.

5. Λέει πρόστυχα πράγματα
Εντάξει, μερικά ίσως να έχουν πλάκα. Το παν είναι το μέτρο. Αν το θέμα ξεφύγει, αρχικά καταλαβαίνεις ότι δεν σε βλέπει σοβαρά. Το χειρότερο όμως είναι ότι μπορεί να σε προσβάλει. Φρόντισε να αντιμετωπίσεις το χυδαίο με όσο πιο ευγενικό τρόπο γίνεται. Αν γίνεται!

6. Σε αγγίζει
Ναι, όταν λέμε σε αγγίζει δεν εννοούμε να κάνει κάτι άσεμνο, αλλά να σας γαργαλίσει, να σας πιάσει το χέρι, να σας χαϊδέψει και γενικά να ψάχνει αφορμές να σας ακουμπήσει, του αρέσετε. Αν αρέσει και σε εσάς, τότε ερωτευτήκατε!

7. «Φρικάρει»
Αν σας μιλάει και τρέμει ολόκληρος, αν σας κοιτάει και δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη, τότε σίγουρα του αρέσετε. Ίσως είναι το πιο όμορφο και περίεργο πράγμα που μπορεί να πάθει ένας άνδρας όταν κάθεται δίπλα σας.

Πηγή: εδώ

19/02/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: «Άσ’τα τα μαλλάκια σου» ή «η χαρά του ψαλιδιού»;

written by The K-magazine

Αφού εξαντλήσαμε τα πάντα με την Αντιγόνη και τελικά δεν συμφωνήσαμε σε τίποτα, είπαμε να πιάσουμε το θέμα «μαλλιά». Βέβαια, όλα δείχνουν πως και σε αυτή την περίπτωση θα γίνουμε «μαλλιά κουβάρια». Εγώ είμαι ερωτευμένη με το μακρύ και ενίοτε ίσιο μαλλί, ενώ η Θεσσαλονικιά φίλη μου προτιμά το κοντό που, κατά τη γνώμη μου, ταιριάζει σε λίγα κεφάλια. Ας δώσω, όμως, πρώτα τον λόγο στην Αντιγόνη :-P

«Κόβε, καλέ, τι τα φοβάσαι;» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Ήρθε η ώρα, δηλαδή, να γίνουμε με τη Μαρία «μαλλιά κουβάρια» για… τρίχες! Μπουχαχαχαχα!

Η ατάκα του τίτλου μου είναι στην ουσία δική μου, απευθυνόμενη στην κομμώτριά μου. Ουκ ολίγες φορές την έχω επισκεφθεί, απηυδισμένη από το χρόνο και την ενέργεια που μου σπαταλούσε το styling όταν τα μαλλιά μου έφταναν λίγο κάτω από τον ώμο. Μάλιστα, μία φορά δε θα ξεχάσω που, ενώ με κούρευε και δημιουργούσε σιγά σιγά ένα super pixie haircut, οι άλλες πελάτισσες κοιτούσαν με τρόμο τις τούφες που έπεφταν στο πάτωμα… Πού να έκοβε τα δικά τους μαλλιά, δηλαδή!

Η αλήθεια είναι πως οι πιο πολλές γυναίκες φοβούνται να κόψουν κοντά τα μαλλιά τους. Έχουν σχεδόν αγκαλιάσει τη θεωρία πως το μακρύ μαλλί προσδίδει περισσότερη θηλυκότητα, τους αρέσει η δυνατότητα εναλλαγών στο hairstyle ανάλογα με την περίσταση και τη διάθεση. Και συμφωνώ με όλα αυτά. Άλλωστε κι εγώ είμαι στη φάση που προσπαθώ να μακρύνω περισσότερο από άλλες φορές τα μαλλιά μου. Μάλιστα νιώθω πολύ περήφανη με τον εαυτό μου που τα έφτασα τώρα σ’ ένα μέτριο μήκος και που έχω βρει έναν εύκολο τρόπο να τα φορμάρω.

Η αλήθεια είναι, όμως, πως τα κοντά χτενίσματα είναι κάπως παρεξηγημένα. Ειδικά τα pixie hairstyles οι περισσότερες τα αντιμετωπίζουν με κάποιο δέος. Ενώ μπορεί να τα βλέπουν σε κάποια αγαπημένη celebrity – έλα, Μαράκι, ομολόγησέ το, δε σου άρεσαν κάποια χτενίσματα της Rihanna όταν τα είχε «αγορέ»; -, οι ίδιες δεν πρόκειται να το τολμήσουν. Αν όμως δε ρωτήσουν την κομμώτριά τους – που υποτίθεται την εμπιστεύονται, σωστά; – πώς θα ξέρουν; Είναι σα να λες πως ένα φαγητό δε σου αρέσει χωρίς καν να το έχεις δοκιμάσει. Κι άντε, να δεχθώ πως το pixie είναι extreme. Αλλά ακόμη κι ένα όμορφο καρέ (bob, αν προτιμάτε!) λίγο κάτω από τα αυτιά…; Μα είναι γλυκύτατο!

Το ΠΟΛΥ καλό με ένα κοντό κούρεμα είναι πως μπορείς να το φορμάρεις εύκολα και γρήγορα. Και φυσικά μπορείς να κάνεις κι εναλλαγές. Δε θα σας ζαλίσω με το πώς, θα σας παραπέμψω απλά εδώ ! Εγώ η ίδια τα έλεγα κι αν δεν είχα δοκιμάσει έστω τον ένα τρόπο, δε θα υπήρχε λόγος να σας τα πω! Και ναι, σίγουρα, το μακρύ μαλλί μπορείς να το ισιώσεις, να το κάνεις κυματιστό ή με μπούκλες, να το κάνεις έναν όμορφο κότσο ή μια απλή αλογοουρά. Και φοβάσαι πως το κοντό θα σε περιορίσει κατά πολύ. Εκτός όμως από τρόπους για να φορμάρεις τα μαλλιά σου, μπορείς να χρησιμοποιήσεις και – σχεδόν – ό,τι αξεσουάρ θέλεις! Θες να βάλεις τσιμπιδάκια; Κάν’το! Θες κορδέλα; Ελεύθερα! Εγώ βρήκα μάλιστα την περίοδο που τα είχα κοντά κάτι όμορφα «μπιρμπιλάκια» – κορίτσια, συγνώμη, δεν ξέρω πώς λέγονται, αναγκαστικά θα κάνω σαν τον Κωνσταντίνου που περιγράφει το προφιτερόλ! – που τύλιγες μικρές τούφες γύρω τους και φαίνονταν σα στρασάκια πάνω στα μαλλιά! Πολύ πλάκα είχαν! Α, κι επειδή το δοκίμασα… πώς σας φαίνεται η ιδέα του μαντιλιού α λα Carrey Mulligan στο «The Great Gatsby»; Τι λέτε; Το πέτυχα;

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως αν κι όταν αποφασίζεις να το ξαναμακρύνεις, η διαδικασία είναι λίγο πιο δύσκολη. Βασικά χρονοβόρα είναι, αλλά δεν υπάρχει πάλι λόγος να ανησυχείτε! Μερίμνησα να σας «δασκαλέψω» και για αυτήν την περίπτωση !

Επιγραμματικά: όταν έρθει η ώρα να τα ξανακόψω, δεν πρόκειται να φοβηθώ καθόλου! Το ίδιο εύχομαι και δι’υμάς!

Ας μας πει τώρα η ξανθομαλλούσα γιατί δε θα αφήσει το ψαλίδι να πλησιάσει ούτε στα 50 μέτρα την κόμη της!

“Πάρε τα ψαλίδια από εδώ, γιατί θα τα χρησιμοποιήσω εναντίον σου…!” (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Εντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολική, αλλά αν διανοηθεί η κομμώτρια να μου κόψει τα μαλλιά έστω και ένα χιλιοστό από αυτό που της έχω πει, με έχασε από πελάτισσα!

Πες το κόμπλεξ, πες το ιδιοτροπία, πες το ψυχολογικό πρόβλημα, αν τα μαλλιά μου δεν είναι τουλάχιστον μέχρι τη μέση της πλάτης με λούζει κρύος ιδρώτας. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν θα μακρύνει ξανά το πανέμορφο, κατάξανθο και ραπουνζέλικο μαλλί μου –μη ζηλεύεις!- αλλά γιατί θεωρώ πως το μακρύ μαλλί είναι πιο θηλυκό. Όχι ότι δεν το λατρεύω, βέβαια. Το αγαπώ πολύ και το φροντίζω, όπως έκανα μικρή με τις κούκλες μου.

Θυμάμαι πριν… 15 χρόνια, οι γονείς μου με πήγαιναν στο κομμωτήριο και έλεγαν την χαρακτηριστική φράση: «Κοντά κόψε τα μαλλιά της. Καρέ!» Καρέ… Η λέξη που με κυνηγάει σαν φάντασμα από τον παιδικό σταθμό. Ίσως γι’ αυτό να μην θέλω να βλέπω αυτό το κούρεμα ούτε σε φωτογραφίες. Έχω κάψει όσες είμαι μικρούλα και έχω αυτό το απαίσιο μαλλί που σου γαργαλάει ενοχλητικά τον σβέρκο… :-P Μόνο το καλοκαίρι το απολάμβανα. Τώρα θέλω να βγαίνω από τη θάλασσα και να το τινάζω, βρέχοντας τη μισή παραλία.

Το μόνο που μπορεί να έκανα στο κεφάλι μου κάποια στιγμή στη ζωή μου –μιλάμε για τεράστια αλλαγή όμως- είναι το κούρεμα της Rihanna στο video clip της «please don’t stop the music». Ναι, 47.898 χρόνια πριν και ναι της ταίριαζε απόλυτα. Το αγορίστικο, μπουκλωτό, σαν να το έχει γλύψει αγελάδα κούρεμα της, δεν ήταν σε καμία περίπτωση γλυκούλι. Η μόνη γυναίκα που αγαπώ να βλέπω με μαλλί-καρφάκι είναι η Charlize Theron. Και αυτό γιατί τα κοντά και αγορέ μαλλιά είναι για ελάχιστα κεφάλια. Δεν μου αρέσει, δεν είναι κοριτσίστικο, δεν μπορείς να πειραματιστείς, δεν, δεν, δεν…

Το καλό –ή μάλλον το καλύτερο- με τα μακριά μαλλιά είναι ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Εκτός από καρφάκια. Αυτό είναι προνόμιο της Αντιγόνης. Τα δικά μου μαλλιά τα φτιάχνω… ίσια, μπούκλες, σπαστά, όλων των ειδών τα κοτσιδάκια και το καλοκαίρι τα πιάνω μια όμορφη αλογοουρά στο πλάι, που μου χαϊδεύει την ωμοπλάτη!

Όπως κατάλαβες φίλη μου, μπορεί τον αγώνα να τον κέρδισες επειδή εγώ δεν είχα μαλλί να πιάσω, εγώ όμως σίγουρα κέρδισα τις εντυπώσεις με το μακρύ και ατίθασο χτενισμοκούρεμά μου. Χα!

06/02/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Robert Redford ή Marlon Brando;

written by The K-magazine

Ναι, ομολογώ… Εγώ φταίω για τη σημερινή μας «κόντρα»! Ή μάλλον, περίπου εγώ, πιο πολύ τα μάτια του Paul Newman φταίνε!

Οι άντρες του παλιού σινεμά είναι σαν το καλό κρασί: όσο περνούν τα χρόνια, τόσο καλύτερη η γεύση που αφήνουν! Και κάπου εκεί κληθήκαμε να «υπερασπιστούμε» το δικό μας αγαπημένο gen premier του παρελθόντος! Η Μαρία μας επιλέγει τον Marlon Brando, τον άντρα του οποίου το «αλήτικο» στυλ έκανε τότε καρδούλες να σκιρτήσουν. Εγώ πάλι, όσο κλισέ κι αν ακούγεται δε μπορώ να διαλέξω άλλον από τον Robert Redford. Θα γεράσω (αυτός έχει γεράσει αλλά διατηρεί την γοητεία του) κι ακόμη γι’ αυτόν θα «πονάει το δοντάκι μου»!

Είναι τυπάς, είναι αλήτης και καίει καρδιές… Ναι, είναι ο Marlon Brando! (από τη Μαρία Παπουτσάκη)

Είναι ο άνθρωπος που καθήλωσε τους πάντες με τις απίστευτες ταινίες του –και κυρίως τα κορίτσια – αφού υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο που είναι ερωτευμένες μαζί του, ακόμα και μετά τον θάνατο του. Ο Marlon Brando ήταν ο γόης του 20^ου αιώνα και κανένας Robert Redford δεν μπορεί να τον ξεπεράσει!

Ο άνθρωπος αυτός που έχει αφήσει ιστορία με τη συμμετοχή του σε πολλές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι μπορεί να ξεχαστεί. Είναι μια προσωπικότητα που αντέχει και θα αντέχει στον χρόνο, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο. Ποιος δεν έχει δει ή έστω δεν γνωρίζει την ταινία «Λεωφορείον ο Πόθος»; Κ Ή το «Λιμάνι της Αγωνίας» που – by the way- είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών; Αυτές είναι απλά δύο. Ο Marlon Brando έχει καταφέρει να “εκτοξεύσει” όποιο έργο και αν έπαιζε.

Τυχαίο; Δεν νομίζω… Εντάξει, και ο δικός σου ο Ρομπερτάκος καλός είναι, δε λέω, και ως ηθοποιός, αλλά μου κάνει πιο γλυκούλης και τους γλυκούληδες δεν μπορείς να τους κοιτάς για πολύ ώρα γιατί μπορεί να πάθεις σάκχαρο. :-P Χα! Και να σου πω και κάτι άλλο; Ξέρεις ότι βλέπω όλες τις σειρές, σε όλα τα κανάλια και γενικά είμαι κολλημένη πάνω σε μια τηλεόραση σαν χλαπάτσα. Όλα τα κορίτσια που παίζουν σε όλα αυτά που βλέπω, όταν θέλουν να παρομοιάσουν έναν που τους αρέσει με κάποιον «θεό» λένε τον Marlon Brando. Άρα εμπιστευόμαστε την κοινή γνώμη, άρα η πλειοψηφία κερδίζει, άρα I am the winner.

Για πες μας εσύ γιατί προτιμάς τον Robert Redford, που ενώ είναι και αυτό ξανθό αγόρι σου αρέσει πιο πολύ από τον απόλυτο άνδρα Marlon Brando…

Robert, σ’ αγαπώ όπως η Streisand στο «The Way We Were»…! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Ναι,συμφωνώ πως κι ο Marlon Brando ήταν καρδιοκατακτητής. Και ναι, για όποιον ρόλο του κι αν μιλήσεις σε κάποιον, θα σου πει «απίστευτος ήταν εκεί!». Και ναι, ο Robert Redford είναι γλυκύτατος!

Αν είναι, λοιπόν, να πάθω… σάκχαρο, από τα «σορόπια», δεν έχω καμία αντίρρηση το αίτιο να είναι ο Robert Redford. Άσε που, επειδή κοντεύεις να μου τον παρουσιάσεις και σα βουτυρομπεμπέ, να σου θυμίσω πως σε πολλές ταινίες έδειξε ένα πρόσωπο, μία δυναμική που, σε συνδυασμό με το γοητευτικό του παρουσιαστικό, όχι μόνο δε σε ξένιζε, αλλά αντίθετα, μάλλον σε έκανε να τον… ερωτευτείς περισσότερο! Τι να κάνουμε; Μπορεί να μην είναι «αλήτης» σαν τη δική σου την προτίμηση, αλλά σίγουρα έχει αυτό το… «κάτι» που τρελαίνει τις γυναίκες!

Ο Robert Redford είναι σαν ηθοποιός κάτι σαν… άνθρωπος – χαμαιλέοντας. Αρκεί ένας mini μαραθώνιος με ταινίες του για να πειστεί κανείς. Τη μία στιγμή τον βλέπεις πεισματάρη – και συνάμα αθεράπευτα ερωτευμένο με τη Barbra Streisand – Hubbell στο «The Way We Were» και την άλλη τον στιγμή γαλήνιο εκπαιδευτή το «Γητευτή των Αλόγων». Από ονειροπόλο Gatsby κατάφερε να μεταμορφωθεί σε πρώην ακτιβιστή στον «Κανόνα της Σιωπής». Ή μήπως να θυμηθώ πόσο με «σύγχυσε» με το ρόλο που έπαιξε στη δεύτερη ταινία του Captain America; Σε όποια “στάση” της πολυετούς καριέρας του κι αν σταθεί κανείς, δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί κάποιος που θα πει «δε μου άρεσε καθόλου σε αυτήν την ταινία»! Συν του ότι αξιοσημείωτες είναι κι οι σκηνοθετικές του δουλειές – ενδεικτικά να αναφέρω το «Γητευτή των Αλόγων» και το «Λέοντες αντί Αμνών».

Α, επιπλέον, ο Robert Redford έχει ένα «ανήσυχο» πνεύμα αναφορικά και με τα κοινά. Για να μη σας ζαλίζω, ενδεικτικά πάλι θα αναφέρω την ίδρυση του Sundance Institute που υποστηρίζει και προωθεί το έργο νέων σκηνοθετών και σεναριογράφων, ενώ είναι γνωστή κι η πολιτική του δράση. Το καλύτερο; Παρά το ότι είναι Ρεπουμπλικάνος, δε φοβάται να στηρίξει και τη δημοκρατική παράταξη του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού, όταν οι ενέργειες των ρεπουμπλικάνων τον βρίσκουν αντίθετο.

Πώς να μην γίνεσαι grouppie του Robert μετά;

Εσάς ποιος είναι ο αγαπημένος σας ηθοποιός του παλιού (καλού) σινεμά;

30/01/2015 0 comment

Newer Posts

Older Posts