Μαρία Παπουτσάκη

Ο Αύγουστος κοντεύει να τελειώσει, οι περισσότεροι – πιθανώς – γυρίσατε ήδη από τις διακοπές σας –πώς τα περάσατε;;; – και σκεφτήκαμε με την Αντιγόνη να κάνουμε ένα καλοκαιρινό και ανάλαφρο θέμα. Ήρθε η στιγμή να μοιραστούμε μαζί σας τις πιο όμορφες διακοπές μας. Αν και δυσκολεύτηκα να διαλέξω, τελικά κατέληξα ότι το καλύτερο μου καλοκαίρι το πέρασα στο Ζούμπερι. Ναι, ναι. Στο εξωτικό Ζούμπερι. Η Αντιγόνη μας από την άλλη διαλέγει το νησί της Νάξου, το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι θέλω πολύ να επισκεφθώ κάποια στιγμή. Ας την ακούσουμε – erm, διαβάσουμε! – λοιπόν…

Νάξος – όλη η ομορφιά μαζεμένη σε 430 τ.μ. (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Μαρία μου, εγώ δε μπορώ να πω πως δυσκολεύτηκα. Για την ακρίβεια δεν κάθισα καν να σκεφτώ για να διαλέξω. Η μία βδομάδα που πέρασα στη Νάξο το καλοκαίρι του 2006 είναι αναμφίβολα οι καλύτερες διακοπές που έχω κάνει. Και μόνο βλέποντας την Πορτάρα (σημ.: τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα) πλησιάζοντας στο λιμάνι ήξερα πως το νησί μου έκρυβε πολλές εκπλήξεις.
Κατ’ αρχήν αν είσαι φαν του να γνωρίζεις τον τόπο που σε φιλοξενεί και θες να επισκεφθείς κάθε αξιόλογη τοποθεσία, η Νάξος είναι ιδανικός προορισμός. Αναφέρω ενδεικτικά μία βόλτα μέχρι την Πορτάρα, μία επίσκεψη στο Ιερό του Διονύσου στα Ύρια ή το Ενετικό Μουσείο. Αξίζει να κάνεις τέτοιες διαδρομές μέσα από τις οποίες θα δεις την πολύπτυχη ταυτότητα του νησιού! Η θάλασσα εκεί θα είναι, δε θα φύγει, θα τα κάνεις και τα *ΜΠΛΟΥΜ!* σου! Και φυσικά θεωρώ απαραίτητη και μία «έφοδο» στα ορεινά χωριά της Νάξου, ειδικά στο Φιλώτι, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Νάξου. Ο καφές στην πλατεία κάτω από τη δροσιά των δέντρων είναι μία εμπειρία που σπάνια βιώνεις ξανά και ξανά. Κι αν δε σου αρέσει, εμένα να μη με λένε Αντιγόνη!

Για παραλίες δε θα μιλήσω, όταν πας να νιώσεις την αύρα του Αιγαίου ποτέ δε φεύγεις λέγοντας «δεν ήταν καλή η θάλασσα». Αλλά θα μιλήσω για τις πολλές εναλλακτικές που σου προσφέρει στη διασκέδαση – από παραδοσιακά καφενεδάκια μέχρι trendy café bars – και στο φαγητό, το οποίο φυσικά χαρακτηρίζεται κι από τις τοπικές λιχουδιές. Πράγμα που θα σε κάνει να γυρίσεις με τοπικό κρασί, ένα βαζάκι μέλι ή γραβιέρα Νάξου στις αποσκευές σου!

Τέλος, σίγουρα η φιλοξενία των Ελλήνων και δη των νησιωτών είναι διάσημη, αλλά την εγκαρδιότητα της Νάξου ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Γελαστοί, εξυπηρετικοί, ανοιχτοί. Χωρίς να σε κοιτάνε και να σκέφτονται «τι είσαι εσύ τώρα;» – ναι, ξέρουν πως είσαι τουρίστας, αλλά δε σου φέρονται σα να είσαι εξωγήινος! Από το σερβιτόρο που θα σε εξυπηρετήσει για καφέ και φαγητό και τους ξεναγούς στα αξιοθέατα μέχρι και τον κάτοικο που θα τον ρωτήσεις για οδηγίες, δεν υπάρχει πρόσωπο που θα δεις να σε κοιτάει περίεργα.

Ποιος είναι ο ορισμός για μένα για τις αξέχαστες διακοπές; Η δυνατότητα να δεις καινούρια μέρη και να ζήσεις νέες εμπειρίες, η ξενοιασιά που σου προσφέρονται και χαμογελαστά πρόσωπα. Κι όλα αυτά η Νάξος μου τα προσέφερε 100%. Θεωρώ αυτονόητο πως αν μου προσφέρονταν 20 μέρες σ’ έναν εξωτικό προορισμό ή 6 μέρες στη Νάξο, αναμφίβολα θα διάλεγα το δεύτερο!

Ζούμπερι – η απόλυτη χαλάρωση και τρέλα… μαζί (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Βέβαια, όταν λέω Ζούμπερι δεν εννοώ ακριβώς την περιοχή αλλά το ΚΕΔΑ/Ζ. Πολλοί δεν θα το ξέρετε, αφού είναι οι «κατασκηνώσεις» της Αεροπορίας. Εκεί πηγαίνω και διακοπάρω λόγω μαμάς.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι ένα ξενέρωτο μέρος. Μπορεί να μην διαθέτει τη φυσική ομορφιά της Νάξου και τα υπέροχα μέρη της, όμως έχει έναν μικρό καταγάλανο κόλπο – που ποτέ δεν έχει κύμα και μπορείς να ευχαριστηθείς το μπάνιο σου. Θυμάμαι να πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο, περίπου 15 ημέρες. Επίσης θυμάμαι ότι εκεί δεν βαρέθηκα ποτέ.

Το καλοκαίρι του 2012 το έχω ξεχωρίσει από τα άλλα. Μόλις είχα τελειώσει τις Πανελλήνιες, «άρπαξα» δυο φίλες μου και την ξαδέρφη μου και πήγαμε εκεί. Με την μαμά πάντα μαζί μας. Στο ΚΕΔΑ/Ζ δεν κινδύνευες ποτέ να πάθεις κάτι, αφού ήταν στρατόπεδο. Εννοείται πως μπορούσες να βγεις από εκεί, εφόσον ήσουν ενήλικας. Η μαμά μου ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι είχα μεγαλώσει, οπότε όταν δεν μας άφηνε να καθίσουμε μέχρι αργά έξω, το «σκάγαμε» από το παράθυρο. ΜΠΟΥΧΑΧΑ!
Και πώς να μην το σκάσεις, αφού είχε μέσα ένα τέλειο παραθαλάσσιο μπαρ με πολύ χαμηλές τιμές. Στη συνέχεια, πηγαίναμε βόλτα στην παραλία. Εκεί γνωρίζαμε και άλλα παιδιά που παραθέριζαν σαν εμάς και γινόμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα –μέχρι που καταλάβαινε η μαμά ότι είχαμε φύγει και το τηλέφωνο μου χτυπούσε. Δράμα. Αλλά και αυτή η περιπέτεια είχε τη γλύκα της. Μικρά ήμασταν, δεν καταλαβαίναμε!

Το επόμενο πρωί ή μεσημέρι που ξυπνούσαμε κατεβαίναμε στη θάλασσα μέχρι το βράδυ. Μα πείτε μου… Αυτό δεν αξίζει τα πάντα; Για μένα αυτό είναι διακοπές. Να είσαι όλη μέρα στην παραλία. Καλό είναι να εξερευνείς και να μαθαίνεις καινούριους τόπους, αλλά όχι μετά από Πανελλήνιες. Εμείς θέλαμε να χαλαρώσουμε και να κάνουμε τις τρέλες μας. Να φοράμε 15 μέρες μόνο το μαγιό μας και στα σπιτάκια να γυρνάμε μόνο για ύπνο.

Το ΚΕΔΑ/Ζ δεν είναι όμως μόνο θάλασσα. Έχει σινεμά, πιτσαρίες, εστιατόριο, beach bar… Άπλετο χώρο για περπάτημα και ποδήλατο. Πολύ πράσινο και γαλάζιο. Μια κατασκήνωση για όλες τις ηλικίες. Όλες οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές και οι τιμές παντού πολύ χαμηλές. Έχουμε και εμείς κάτι καλύτερο από την Νάξο κυρία Αντιγόνη. Πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορούν να μπουν όλοι εκεί μέσα και είναι μόνο γι αυτούς που έχουν κάποια σχέση με την Αεροπορία.
Λίγες μέρες αργότερα, όταν έφυγα από εκεί πήγα στην Πάρο και για να σου πω την αλήθεια… δεν συγκρίνονται! Όποιος προτιμάει τις διακοπές που περιέγραψα παραπάνω και νομίζει ότι τις έχει κάνει είναι βαθιά νυχτωμένος. Εγώ μπορώ να του αποδείξω το αντίθετο. Όπως και σε εσένα, Αντιγονάκι.
Εσάς ποιες είναι οι αγαπημένες σας διακοπές;

Κακά τα ψέμματα, τέτοια περίοδο που ξεκίνησαν όλα τα γεγονότα που μας απασχολούν, με τις θερμοκρασίες να βαράνε κόκκινο, η έστω ολιγόωρη απόδραση σε μία κοντινή παραλία είναι μία ανάσα. Όχι μόνο δροσιάς, αλλά και ξεγνοιασιάς. Κι εκεί, όμως, τα γούστα διαφέρουν. Η Μαρία όταν πηγαίνει θαλασσίτσα θέλει και την ξαπλώστρα της και το διαθέσιμο τραπεζοσταντοειδές της ομπρέλας του beach bar και το service κι όλο το πακέτο. Εγώ πάλι, ακόμη κι αν δε βρω διαθέσιμη ξαπλώστρα, δε με χαλάει καθόλου να απλώσω την πετσέτα μου στην άμμο και να ρίξω ακόμη κι έναν υπνάκο. Αλλά ας μας πει η Μαρία για τις δικές της προτιμήσεις.

«Το θέμα είναι να έχεις να ακουμπήσεις κάπου τα πράγματά σου χωρίς να μεταφέρεις όλη την άμμο της θάλασσας στο σπίτι σου…» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Τα «θαλασσινά» μας θέματα έχουν γίνει τα αγαπημένα μου. Είναι πάντα ανάλαφρα και μυρίζουν αντηλιακό. Τι είπα; Αντηλιακό; Ας μη θυμηθώ πως έγινα προχθές που πήγα για μπάνιο και δεν έβαλα. Σαν καμένο κοτόπουλο…

Γενικά σαν άνθρωπος δεν είμαι «χύμα στο κύμα». Δεν μου αρέσει να πηγαίνω στην παραλία με ψάθα και ομπρέλα. Άσε που αυτές οι ομπρέλες δεν υποφέρονται, βρε αδερφέ μου. Ή θα φύγουν από τον αέρα ή θα σου βγάλουν το λάδι μέχρι να καταφέρεις να τις στερεώσεις. Το δεύτερο σπαστικό με την επιλογή της Αντιγόνης μας είναι ότι πρέπει να κουβαλάς και ένα μικρό ψυγείο μαζί σου. Ε, πού θα βάλεις το νερό σου για να μην βράσει στον ήλιο; Το τοστ σου; Ενώ αν είσαι σε ένα beach bar και ζεσταθεί το μπουκαλάκι σου, παίρνεις ένα άλλο.

Ένα ακόμη συν που βάζω στην επιλογή αυτή είναι ότι όλα είναι πιο οργανωμένα. Υπάρχουν ξαπλώστρες, ομπρέλες, ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και το βασικότερο… διαθέτουν τουαλέτες. Εν τω μεταξύ, εγώ δεν είμαι τύπος που γουστάρει την απόλυτη ηρεμία. Μου αρέσει στην παραλία να ακούω μουσική, να βλέπω κόσμο να χορεύει και να διασκεδάζει. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορείς να διαβάσεις και ένα βιβλίο. Το καλό είναι να υπάρχουν όλα και με μέτρο.

Επίσης, σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω κάτι κυρία Αντιγόνη και δώσε βάση. 😛

Στις οργανωμένες παραλίες υπάρχει πάντα ναυαγοσώστης. Αυτό είναι καταπληκτικό από όλες τις απόψεις. ΧΑΧΑΧΑ. Το πιο βασικό από όλα είναι ότι στη θάλασσα μπορεί να σου συμβεί το ο,τιδήποτε. Από το τσίμπημα μιας τσούχτρας, μέχρι μια κράμπα. Ε, ο φουσκωτός κυριούλης  με το πορτοκαλί μαγιό θα είναι εκεί να τρέξει να σε σώσει. Σαν Baywatch!

Αν όλα αυτά δεν σε έπεισαν να πάρεις το μέρος μου, τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία…

Οργάνωση από το σπίτι και ΜΠΛΟΥΜ! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δικά μου κουβαδάκια δεν έχω… *σνιαρφ* SIS!!! Φέρε μου του γιου σου! 😛

Δε διαφωνώ πως τα οργανωμένα beach bars με τις ξαπλώστρες κι όλο το πακέτο γενικότερα προσφέρουν μία άνεση, κι ομολογώ πως ενίοτε το προτιμώ.

Επειδή, όμως, δεν είναι πάντα σίγουρο πως μία ξαπλώστρα θα με περιμένει για να απλώσω την κορμάρα μου (η μετριοφροσύνη είναι το μεσαίο μου όνομα! 😛 ), η εναλλακτική του να βάλω τη δική μου ομπρέλα και να απλώσω την πετσέτα μου στην άμμο δε μου φαίνεται τρομακτική, απεναντίας. Μη σου πω πως δε ζορίζεται κι η πλάτη μου έτσι και πω πως ξαπλώνω στην άμμο. Κακά τα ψέματα, όσες φορές σηκώθηκα από την ξαπλώστρα ήμουν σα… σίγμα τελικό! Όσο για το «παίρνει ο αέρας την ομπρέλα»… με πόσα μποφόρ πας εσύ παραλία, καλέ;;; Επιπλέον, επειδή συνήθως πάω μόνη μου για βουτιά, εφόσον μπορώ, δε θα πιάσω την ομπρέλα του beach bar για να βολευτεί μόνη της η αφεντιά μου στερώντας την από μία παρέα.

Δεν κατάλαβα… τι κακό έχουν τα ψυγειάκια; Βάζεις ό,τι λαχταρά η ψυχούλα σου και διατηρείται δροσερό για ώρες. Ναι, ξέρω πως στο beach bar θα σου τα φέρουν όλα – ας το πούμε λαϊκά – στα πόδια σου, αλλά πού το κακό να βάλεις τη μπύρα της δικής σου προτίμησης στην κάβα σου και να βάλεις το σνακ με τα υλικά που θες εσύ;

Αν τώρα έχεις το άγχος και θέλεις να είσαι σίγουρη πως ανά πάσα στιγμή θα έρθει ο εκάστοτε David Hasselhoff to the rescue, μπορείς άνετα πάλι να βάλεις την ομπρέλα σου κοντά στο beach bar. Τι, δηλαδή; Επειδή δεν κάθεσαι σε ξαπλώστρα δε θα έρθει έτσι και πάθεις κράμπα;

Εσείς πώς προτιμάτε το «άραγμα» στη θάλασσα;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Με αφορμή τα πολιτικά δρώμενα όπου όλοι παθιάστηκαν με τις απόψεις τους, είπαμε με την Αντιγόνη να πιάσουμε αυτή την ευκαιρία από τα μαλλιά και να αναλύσουμε την ταινία που κατάφερε να φανατίσει ακόμη και εμάς – εκτός από τους ηθοποιούς. Το κορίτσι από τα βόρεια προτίμησε να διαλέξει την κλασική ταινία “Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας” με κύριο θέμα τον ναζισμό και τον ρατσισμό, ενώ εγώ την αμφιλεγόμενη ταινία “Το Kύμα” που φανατίζει ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς. Αυτή τη φορά η κόντρα θα είναι πολύύύύύύ έντονη. Σωστά, Αντιγονάκι;

«Life’s too short to be pissed off all the time. It’s just not worth it.» – Edward Furlong as Danny Vinyard (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Χμμμ… Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ανάγκη να… «μαλλιοτραβηχτούμε» αυτή τη φορά, Μαριώ. Κι αυτό γιατί αυτή τη φορά έχουμε κάτι κοινό: το πώς ο φανατισμός διχάζει. Είτε αυτός είναι φυλετικός είτε πολιτικός. Καλώς ή κακώς, αυτές τις μέρες φανατιστήκαμε – κακώς για μένα – και δυστυχώς συνεχίζουμε να φανατιζόμαστε.

Στο «ψητό» τώρα.

Τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» είναι μία από τις πιο γνωστές παραγωγές του Hollywood που μιλά για το ρατσισμό και για τις συνέπειες που αυτός έχει στα θύματα αλλά και στους θύτες. Την υπόθεση πάνω κάτω την ξέρετε: ο Derek (Edward Norton) είναι ένας πρώην νεοναζί ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του προσπαθεί να απομακρύνει το μικρότερο αδερφό του από το δύσκολο δρόμο που βάδιζε ο Derek πριν καταδικαστεί για το φόνο δύο Αφροαμερικανών.

Θα με ρωτήσετε – και με το δίκιο σας – «γιατί σε συνεπήρε αυτή η ταινία; Γιατί τι συνδυάζεις με όσα έγιναν στην Ελλάδα; Μιλά για το φυλετικό ρατσισμό. Nothing less, nothing more». Σκεφτείτε, όμως, τι έγινε κι εξακολουθεί να γίνεται ειδικά στα social media που η μία πλευρά επιτίθεται στη δε. Χωρίς να θέλω να τσουβαλιάσω κόσμο, αυτό που είδα εγώ με πίκρανε.

Όλα όσα έβλεπα να διαδραματίζονται σε τηλεοπτικά πάνελ, σε διαδηλώσεις, στο ίντερνετ, μου έφεραν στο μυαλό το Derek όταν συνειδητοποίησε πόσο λάθος ήταν όλη αυτή η μισαλλοδοξία και το πείσμα. Πόσο μόλυνε τον ίδιο αλλά και τους δικούς του ανθρώπους.

Δε με ενόχλησε το αν κάποιοι ήθελαν το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ». Άλλωστε καθένας ψήφιζε με τα δικά του κριτήρια. Άλλος επειδή φοβόταν, άλλος γιατί ήλπιζε στο απίστευτο κι άλλοι γιατί έτσι τους πρότασσαν οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Σωστή ή λάθος η επιλογή του καθενός, αυτό μόνο η ιστορία θα το δείξει. ΑΛΛΑ: όπως και να έχει, ό,τι είναι να περάσουμε, θα το περάσουμε ΟΛΟΙ μαζί. Κανένας λιγότερο, κανένας περισσότερο. Επομένως το να επιμένουμε στην άποψή μας μηδενίζοντας την άποψη του άλλου όχι μόνο δε βοηθάει την όποια κατάσταση, αλλά αντίθετα κατατρώει κι εμάς τους ίδιους.

Γι’ αυτό, λοιπόν, επιλέγω, τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας» ως την ταινία με την οποία συνδέω τον φανατισμό σε κάθε τομέα.

Ας μας πει τώρα η Μαρία μας γιατί στο δικό της το μυαλό κυριαρχεί το «Κύμα». Πραγματικά αδημονώ!

«Ο φασισμός, ο ρατσισμός και η χειραγώγηση είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του Κύματος…» (από την Μαρία Παπουτάκη)

Λίγο πολύ σε αυτή την κόντρα θα συμφωνήσω – ναι, καλά, ακούσατε! – με την Αντιγόνη.

Η εβδομάδα «τρομοκρατίας» που πέρασε και ελπίζω να μην ξανάρθει ποτέ μας γέμισε μίσος και φανατισμό. Και όλα αυτά γιατί; Για μια απολύτως δημοκρατική διαδικασία. Μέσα από τη δημοκρατία καταφέραμε να γεννηθεί ο φασισμός.

Όλα αυτά που προανέφερα με έκαναν να καταλήξω στην ιδανική ταινία – κατ’ εμέ – που θα μπορούσε να περιγράψει την κατάσταση της χώρας. Αυτή δεν είναι άλλη από «Το Κύμα». Η ταινία δεν είναι τόσο γνωστή, όσο τα «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας». Παρ’ όλα αυτά έχω δει και τις δυο και αυτή που ταιριάζει στην Ελλάδα μας τάλε κουάλε είναι το «Die Welle». Η υπόθεση συγκλονίζει. Όταν ένας καθηγητής (Jurgen Vogel) συνειδητοποιεί ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι διδασκαλίας της Ιστορίας κάνουν τα παιδιά να βαριούνται, προτείνει την εφαρμογή ενός πρωτότυπου πειράματος που προβλέπει τη συγκρότηση μιας ομάδας με μυστικούς κώδικες, σκληρή πειθαρχία και υψηλούς στόχους. Και φυσικά όλα αυτά για να κατανοήσουν βαθιά τη σημαίνει ο όρος «Αυτοκρατία». Όταν όλα αυτά ξεφύγουν από το έλεγχο δεν υπάρχει επιστροφή…

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε σκεφτόμουν τι να κάνω εκτός από το να βλέπω τις ατελείωτες εκπομπές πολιτικού περιεχομένου στην τηλεόραση. Σκέφτηκα να χαζέψω στο Internet. Στα social media συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτά και στα πάνελ. Το «Ναι ή Όχι» κυριαρχούσε παντού. Αυτό δεν είναι κακό. Δεν σου απαγορεύει κανείς να λες τη γνώμη σου. Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι να προσπαθείς να επιβάλλεις τα πιστεύω σου. Ναι, κάτι σαν αυτό που έκανε η πλειοψηφία των καναλιών.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φανατιστούμε όλοι με τις απόψεις μας, να κάνουμε πορείες και διαδηλώσεις και να «φαγωνόμαστε» μεταξύ μας, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Υποτιμήσαμε ανθρώπους και κάναμε θεούς κάποιους άλλους, μόνο και μόνο επειδή μας απάντησαν ένα «Ναι» ή ένα «Όχι». Τους περιθωριοποιήσαμε. Αυτό δεν είναι ρατσισμός. Δεν υπάρχει μόνο ο φυλετικός ρατσισμός. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου, να μην φανατιζόμαστε με τις ιδέες μας.

Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγω «Το Κύμα». Συνδυάζει την τρέλα πολλών εφήβων με τον φανατισμό και τη χειραγώγηση.

Σας το προτείνω. Είναι και επίκαιρο. Εμένα πάντως με καθήλωσε…

Εσάς ποια ταινία σας ήρθε στο μυαλό με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ