Μαρία Παπουτσάκη

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά μπήκαμε επίσημα σε σαιζόν… γάμων! Κι αν όχι μέσα στο Μάιο, σίγουρα όλο και θα σας έρθει ένα προσκλητήριο που… φωνάζει «L.F.E.»! Το ότι ο θρησκευτικός γάμος είναι πιο… «φαντεζί» ας το πω, είναι γνωστό. Προσωπικά, όμως, αν εγώ αποφάσιζα να παντρευτώ, τότε θα επέλεγα το λιτό κι απέριττο πολιτικό γάμο. Η Μαρία μας, από την άλλη, θέλει το «παραμύθι» με όλο το… πακέτο! Ας μας πει γιατί προτιμά το μακρύ λευκό νυφικό, τα λουλούδια κι όλα τα συμπαρομαρτούντα!

Σιγά καλέ με το ρύζι… Θα μου βγάλετε το μάτι! (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Αρχικά θέλω να σε ρωτήσω τι σημαίνει συμπαρομαρτούντα. Το περίεργο είναι τώρα που γράφω το κείμενο δεν είναι καν υπογραμμισμένο με κόκκινη γραμμή. Υπάρχει και στον Μπαμπινιώτη; Αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτή η λέξη συμπεριλαμβάνει όλα τα του γάμου, τότε ναι, μου αρέσουν τα  συμπαρομαρτούντα…..

Η αλήθεια είναι πως δεν ζω με την αγωνία του πότε και αν θα παντρευτώ. Αν έρθει καλώς. Αν όχι, πάλι καλώς. Άλλωστε, Αντιγόνη, είμαι πολύ μικρή ακόμη για να το σκέφτομαι. Αν όμως θες να μάθεις πως φαντάζομαι αυτή τη μέρα, κάτσε και άκου. Ή μάλλον διάβασε!

Το κέφι και το γέλιο του θρησκευτικού γάμου δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με του πολιτικού και επειδή έχει τύχει να έχω άποψη και για τα δύο είδη, θα προτιμούσα με τα χίλια να κάνω θρησκευτικό. Άσε που όταν γίνεται στο χωριό έχει ακόμα περισσότερη πλάκα, αρκεί πάντα να φοράς ένα ματάκι. Το κουτσομπολιό πάει σύννεφο. Κι αυτό όμως έχει τη νοστιμάδα του.

Πάντα στην πόρτα της εκκλησίας κάθεται μια ντουζίνα γυναικών – που λογικά είναι πέμπτες και έκτες ξαδέρφες της μαμάς του γαμπρού – οι οποίες σχολιάζουν ότι μπαίνει και ότι βγαίνει στον ιερό χώρο. Και τι δεν θα έδινα να είμαι ανάμεσα τους και να ρίχνω το φαρμάκι μου. ΜΠΟΥΧΑΧΑ. Αλλά τι να κάνουμε που εγώ είμαι εκεί μπροστά και φοράω το πανέμορφο λευκό φόρεμα; Α, και τώρα που είπα λευκό φόρεμα εννοώ το νυφικό μου, το οποίο θα είναι σαν να έχει βγει από παραμύθι. Αυτά τα μοντέρνα, τα κολλητά και τα μίνι δεν μου αρέσουν και τέλος.

Ένα ακόμα συν που βάζω στον θρησκευτικό γάμο εκτός από την πολυκοσμία που μου αρέσει και το γλέντι είναι το τελετουργικό. Κρατάει αρκετή ώρα ρε παιδί μου, το ευχαριστιέσαι. Στον πολιτικό γάμο σου λέει ο δήμαρχος 2-3 λόγια, λες «δέχομαι», ρίχνεις και ένα φιλάκι και γρήγορα για φαγητό. Στην εκκλησία τουλάχιστον πατάς και το πόδι του μέλλοντα συζύγου σου, αλλάζετε και στέφανα και βέρες και μετά τρέχετε για φαί. Να μην ξεχάσω και το «πέταγμα» της ανθοδέσμης που σχεδόν ποτέ δεν την πιάνει μια νέα κοπέλα, αλλά μια γεροντοκόρη θεία σου που σπρώχνει και γκρεμοτσακίζει τις φίλες σου. Ακόμα και το ρύζι που κοντεύεις να το φας γεμιστά είναι ωραίο.

Ειλικρινά, όλα αυτά δεν έχουν πολλή πλάκα; Άλλωστε, αυτή είναι η θρησκεία μας, τα ήθη και τα έθιμα μας και εγώ τα χαίρομαι όλα. Εντάξει, μερικά με συγκινούν κιόλας, αλλά μου αρέσουν κι αυτά μωρέ. Σου αφήνουν μια γλυκιά γεύση.

Ακόμα να σε πείσω να ανέβεις τα σκαλιά της εκκλησίας και όχι του δημαρχείου;

Ραντεβού ζωής στο Δημαρχείο (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Αρχικά για να σου λύσω την απορία, ναι, υπάρχει η λέξη και σημαίνει «όλα τα συναφή/σχετικά»!

Στο θέμα μας τώρα.

Ούτε εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι με την αγωνία του γάμου, Μαριώ. Αλλά αν κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, όπως πολύ σωστά είπες, τότε ναι, θα προτιμήσω τη δεκάλεπτη διαδικασία του δημαρχείου.

Πρώτος και καλύτερος λόγος: αποφεύγεις το κουτσομπολιό που προανέφερες. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Σε κάθε – μα ΚΑΘΕ! – γάμο όλο και κάποιος θα βρει κάτι να σχολιάσει. Θες για τη νύφη, θες για το στολισμό, θες για τη μπριζόλα που παρήγγειλε…; Πφφφ… Υποτίθεται πως το ζευγάρι καλεί τον κόσμο που καλεί γιατί τον θέλει σε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του. Αν είναι να καλέσω εκατό άτομα για παράδειγμα, μόνο και μόνο για να γίνω αντικείμενο κοινωνικού σχολιασμού – καλού, κακού, δε με νοιάζει – λυπάμαι, αλλά όχι, δε θα τους κάνω το χατίρι.

Δεύτερον, όσο ρομαντικό και παραμυθένιο να ακούγεται το πακέτο «οι πολυέλαιοι, τα λόγια του παπά», το νυφικό, δεν είναι κάτι που με τρελαίνει σαν ιδέα αν είναι να γίνω εγώ η πρωταγωνίστρια της ημέρας. Άντε να τρέχω για φόρεμα, μπομπονιέρες, λαμπάδες… Ωχ, μόνο που τα σκέφτηκα κουράστηκα! Όχι! Ένα απλό φορεματάκι, μία ανθοδέσμη «για το καλό» κι οι βέρες φτάνουν και περισσεύουν. Συν του ότι η προετοιμασία του γάμου παίρνει χρόνο κι όταν αυτός κυλάει εγώ θα φρικάρω μην τυχόν αμέλησα κάτι. Ενώ με το γάμο στο Δημαρχείο, σου δίνεται ακόμα κι η δυνατότητα της τρέλας. Λες με το σύντροφό σου ένα «θέλω να παντρευτούμε τώρα» και σε μία βδομάδα είσαι πλέον έγγαμη με τιμή και με καμάρι.

Τέλος αυτό με την πολυκοσμία και τη δεξίωση… Δεν ξέρω για άλλους, αλλά εφόσον ο γάμος είναι η μέρα η δική μου και του συντρόφου μου, θέλω να τη ζήσω έτσι. Σίγουρα υπάρχουν συγγενείς που αγαπώ και που το σωστό είναι να κάνω ένα θρησκευτικό γάμο για να έρθουν και μετά να πιούνε και να χορέψουν στην υγειά μας. Και μετά; Άντε σε κανέναν άλλον γάμο να τους ξαναδώ ή καμία βάφτιση. Το ιδανικό είναι ένα τραπέζι/πάρτυ/πες-το-όπως-θέλεις για τους ανθρώπους που με ζούνε, με αγαπούν και που ξέρω πως θα χαρούν με τη χαρά μου.

Δε λέω, καλό και το παραμύθι, αλλά τα δέκα λεπτά της διαδικασίας στο δημαρχείο για τις υπογραφές – γιατί όλη η φασαρία για τις τζίφρες γίνεται! – τα νιώθω πιο αληθινά! Άσε που είμαι και των συνοπτικών διαδικασιών – περάστε, υπογράψτε, τελειώσατε! :P

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Ναι, ναι, λοιπόν, έφτασε η ώρα για ένα θέμα που μας καίει – μας παρακαίει για την ακρίβεια – το οποίο όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε το συζητάμε. Μην το αρνηθείτε! Ο χωρισμός πάντα θα είναι ένα αγκάθι στην καρδιά μας, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που κάνουν party μόλις ξεφορτώνονται το έτερον τους ήμισυ – που τελικά δεν το είχαν σε εκτίμηση. Η Αντιγόνη βιώνει αυτή την απώλεια πιο light, ενώ εγώ σαν Σκορπιός προτιμώ να ζω το δράμα μου. Για αρχή ας ακούσουμε τι κάνει το κορίτσι μας να αποχωρίζεται κάποιον…

Χωρίσαμε… Ε, και; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Η αλήθεια είναι πως στον πρώτο (σοβαρό) χωρισμό μου είχα γίνει ένα ψυχολογικό ράκος. Κλάμα, οδυρμός… χάλια κατάσταση, μη σας τα πολυλογώ. Αργότερα, όμως, και καθώς ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, το «φιλοσόφησα» το ζήτημα. Όσο κι αν αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο – νά’ ναι καλά εκεί που είναι, αλλά μακριά μου! – κι όσο κι αν πόνεσα τότε, ό,τι έγινε κατάλαβα πως έγινε για καλό. Γιατί πολύ απλά σήμαινε πως δεν ταιριάζανε τα χνώτα μας, άρα δεν υπήρχε λόγος να ταλαιπωρούμαστε κι οι δύο.

Επομένως… εγώ απλά θα πω τι ΔΕΝ έκανα που έπρεπε να είχα κάνει τότε και πλέον όσες φορές η σχέση έφτασε σε τέλμα, ακολουθούσα τα βήματα με θρησκευτική ευλάβεια.

Τις πρώτες μέρες του χωρισμού, όλες μας τρώει εκείνη η αγωνία του «θα με πάρει πίσω τηλέφωνο μετανιωμένος;» ή του «θέλω να του μιλήσω, έστω δύο λόγια να του πω». Ή καθόμαστε και διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει. Προκειμένου, λοιπόν, να απαλλαγούμε από αυτό το σαράκι… σβήνουμε συνομιλίες και τον αριθμό του. Θα μου πείτε «μα το έχω μάθει απ’ έξω, έχει νόημα;». Κι όμως, άλλο είναι όταν βρίσκετε τον αριθμό του στις ταχείες κλήσεις κι άλλο όταν πρέπει να πατήσεις το ένα ψηφίο μετά το άλλο και μετά το πράσινο κουμπί για το τηλεφώνημα. Γιατί αν μπεις στον πειρασμό να του τηλεφωνήσεις και πρέπει να πληκτρολογήσεις ένα ένα τα ψηφία, έχεις το χρόνο να ξανασκεφτείς αν αξίζει τον κόπο τελικά να το κάνεις.

Στη συνέχεια, καλό είναι να σταματάμε να κοιτάμε φωτογραφίες από στιγμές που ζήσαμε μαζί του. Γιατί τότε μπαίνουμε σε έναν συναισθηματικό φαύλο κύκλο να αναρωτιόμαστε «γιατί; Τι έκανα λάθος» κλπ. Εξάλλου οι στιγμές – θέλουμε δε θέλουμε – έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας. Προσωπικά, στην αρχή έκρυψα αυτές τις φωτογραφίες και όταν ήρθε η ώρα να βάλω οριστική τελεία… τις εξαφάνισα μια κι έξω. Σκληρό, ναι, αλλά μόνο έτσι θα μπορούσα να φροντίσω την Αντιγόνη.

Επιπλέον, το να κλειστείτε στο σπίτι και να πνίγετε το μυαλό σας με όλες αυτές τις απορίες μόνο καλό δε σας κάνει. Αυτό έλειπε, να είμαστε ένα βήμα πριν το μοναστήρι επειδή ο άλλος πήρε των ομματιών του! Πάρτε την παρέα σας και κυκλοφορείστε. Είτε για ψώνια, είτε για καφέ, είτε για φαγητό… κάντε ο,τιδήποτε ξέρετε πως πάντα σας φτιάχνει τη διάθεση. Συν του ότι το γεγονός πως χωρίσατε είναι μία καλή στιγμή για να αφιερώσετε χρόνο στον εαυτό σας. Ψάξτε να ασχοληθείτε με κάτι που σας ενδιαφέρει, ένα χόμπι. Ή γραφτείτε σε κάποιο τμήμα εκγύμνασης. Κάντε ό,τι πιστεύετε πως θα σας γεμίσει και θα απομακρύνει κάθε γλυκόπικρες σκέψεις.

Τέλος… μη διστάζετε να γνωρίζετε νέους ανθρώπους. Επειδή εκείνος έφυγε για τον χ, ψ λόγο, εσείς δε χρειάζεται να γίνετε αντικοινωνικές. Εξάλλου, όπως λέει κι η Λίλα των «S1ngles» – η αγαπημένη της Μαρίας, αν θυμάστε! – κάθε τέλος είναι και μια καινούρια αρχή – κάπως έτσι, τέλος πάντων! Πού ξέρετε…; Μπορεί να βρείτε το πραγματικό «τυχερό»  σας!

Για να δούμε τώρα τι έχει να μας πει η μικρή μας… drama queen!

«Τιιιι;;; Χωρίζουμε;;; Ήρθε το τέλος μου… Θα πεθάνω – για λίγο!» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Φαντάζομαι, Αντιγονάκι, ξέρεις ποια είναι τα στάδια του χωρισμού. Αρχικά αρνείσαι να δεχτείς την παρούσα κατάσταση και μετά θυμώνεις με όλους και με όλα – αλλά κυρίως με αυτόν που σε παράτησε που, μακάρι, Παναγίτσα μου, να μην τον θέλει καμία από δω και πέρα εκτός από σένα που τον θες ακόμα… Στη συνέχεια περνάμε στο πολύ βαρύ κλίμα της κατάθλιψης που απαξιώνεις τα πάντα αλλά βασικά τον εαυτό σου. Ύστερα έρχεται η σειρά της διαπραγμάτευσης που βάζουμε τα πράγματα λογικά κάτω και τα αξιολογούμε. Φυσικά στο τέλος έρχεται η λύτρωση, δηλαδή η αποδοχή. Yupiiiii, το ξεπεράσαμε κι αυτό!

Ξέρω… ίσως να σας κούρασαν όλα αυτά που είπα και να σκέφτεστε ότι δεν θα είστε ποτέ με κανέναν σε μια σχέση γιατί αν τυχόν τελειώσει θα ανέβετε όλο αυτόν τον Γολγοθά. Κι όμως, η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να περνάμε όλα τα στάδια – σε μία ήπια κατάσταση. Όλα είναι απαραίτητα και όλο και κάπου θα μας χρησιμεύσουν και στη μετέπειτα ζωή μας. Δεν το βλέπω και πολύ normal με το που χωρίζεις, από μια σοβαρή σχέση, να βγαίνεις και να γλεντάς από τις πρώτες μέρες. Σε μένα δεν έκανε ποτέ καλό κάτι τέτοιο. Πάντα κατέληγα να γελάω ψεύτικα, να διασκεδάζω με το ζόρι και το ξημέρωμα τελικά με έβρισκε με μουσκεμένα μαξιλάρια. Μέγα λάθος!

Όταν χωρίζεις – είτε με καλό είτε με άσχημο τρόπο – πρέπει να μάθεις να αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια όλες τις καταστάσεις. Το να καταπιέζεις τον εαυτό σου να κάνει κάτι που δεν θέλει, θα σε βλάψει. Πόσο μάλλον να προσπαθείς να νιώσεις κάτι που δεν μπορείς – τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν δεν εκτονωθείς, δεν κλάψεις, δεν νιώσεις μέσα σου κάθε συναίσθημα που έρχεται στην επιφάνεια, το πιο πιθανό είναι να ξεσπάσεις τα απωθημένα σου στην επόμενη σου σχέση, που μπορεί να είναι και το κάρμα σου, βρε αδερφέ!

Δηλαδή, γιατί πρέπει να νιώθουμε στο έπακρον κάθε μας συναίσθημα και να κάνουμε στην άκρη τη λύπη; Άλλωστε, όλα είναι μέσα στη ζωή. Και το πολύ γέλιο το βαριέσαι. Ε, έτσι θα βαρεθείς κάποια στιγμή και τη στεναχώρια σου που σε άφησε ο Τάκης μόνη σου και δεν μπορείς χωρίς αυτόν και δεν θα βρεις ποτέ καλύτερο και ήταν το ιδανικό για σένα. Συγνώμη που θα σου το πω, αλλά αν ήταν δεν θα σε χώριζε. True story.

Βέβαια, ο κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Η Αντιγόνη χώνει τα χαστούκια της και άλλες καίνε μαλλιά (της άλλης), σπίτια και αμάξια – του ακατανόμαστου. Μόνο, όμως, αν κάνεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου θα «λυτρωθείς». Αν σου λέει να σπαράξεις στο κλάμα κάν’το. Μην πιέζεις καταστάσεις και πόσο μάλλον τον εαυτό σου.

Κάνε ό,τι σου βγει. Μην πάρεις συμβουλές από κανέναν, ούτε καν από τη μαμά σου. Μπορεί όλοι να σε αγαπούν αλλά αυτά που εσύ ξέρεις και αισθάνεσαι δεν μπορούν να τα αισθανθούν και οι άλλοι. Άρα το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι… ότι του καταστρέφουμε κινητά και ακίνητα, ξεμαλλιάζουμε το τρίτο πρόσωπο, κλαίμε μέχρι να τουμπανιάσουν τα μάτια μας και μετά… γαλήνη! Εγώ πάντως αυτό θα έκανα. Δεν είμαστε τόσο αξιοπρεπείς και υπεράνω όσο πιστεύουμε. Εδώ αν μας τη βιδώσει τα κάνουμε όλα «Γης Μαδιάμ». Σωστά, κορίτσια;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Η αλήθεια είναι πως μάλλον η σημερινή κόντρα θα κάνει εντύπωση σε όσους με γνωρίζουν. Κι αυτό γιατί οι περισσότεροι ξέρουν πως δεν είμαι κι ο πιο αθλητικός τύπος που έχουν συναντήσει ποτέ. Αλλά…! Πρέπει κι εγώ από πλευράς μου να πω πως, αν το αποφάσιζα να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα γυμναστικής – σοβαρά να το αποφασίσω, όμως, κι όχι μετά από ένα μήνα να τα παρατήσω -, σίγουρα θα επέλεγα ένα σπορ αντί να παλεύω με τα όργανα ενός γυμναστηρίου. Έτσι, λοιπόν, η πρώτη μου επιλογή θα ήταν το τένις. Η Μαρία, από την άλλη, είναι του… υγρού στοιχείου και θεωρεί την  ως την καλύτερη γυμναστική. Ας μας πει εκείνη πρώτα γιατί επιλέγει το «splish slpash» για εκγύμναση κι επανέρχομαι!

Και πλάτσα και πλούτσα, πάρε τα μπρατσάκια σου και φύγαμε για Λούτσα(?)… (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Η Λούτσα ταίριαζε, αλλά εμείς δεν έχουμε τέτοια θέματα. Αν θέλουμε να κολυμπήσουμε ακόμη και μια γούρνα μας αρκεί.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά, φίλη μου. Το μόνο που έχω κάνει και μπορεί να θεωρηθεί «τένις» είναι οι ρακέτες στην παραλία. Αρκετά χρόνια πριν εγκατέλειψα το άθλημα, αφού ένας κύριος δεν έφαγε απλά το μπαλάκι στο κεφάλι, αλλά όλη τη ρακέτα. Σιγά μωρέ, ο υπερβολικός. Λίγο τη μύτη του έσπασα…! Συνεπώς καταλαβαίνεις πως δεν γινόταν να συνεχίσω το τούκου τούκου κάτω από τον ήλιο. Εντάξει, και το τένις δεν με εντυπωσιάζει. Αν είναι να παίξεις με μπάλα και δίχτυ, το volley είναι πολύ καλύτερο.
Πάμε στο θέμα μας τώρα… Η κολύμβηση είναι κάτι που δεν έχει περιορισμούς και φυσικά δεν έχει κανόνες. Ναι, σίγουρα υπάρχουν το ελεύθερο, το ύπτιο και η πεταλούδα αλλά ακόμη και στο κολυμβητήριο κανείς δεν σε υποχρεώνει να το κάνεις. Φαντάζεσαι να έπαιζες όπως ήθελες τένις; Τα καημένα τα πουλάκια τι σου φταίνε να τα χτυπάς με τις μπάλες; Άσε που το κολύμπι δεν έχει ηλικία. Ο καθένας από εμάς μπορεί να το κάνει σε όποια φάση της ζωής του θέλει. Αν είσαι γιαγιάκα κάνεις «βατραχάκι», αν είσαι 20άρης κάνεις πεταλούδα – που by the way είναι πολύύύύύ δύσκολο!

Έλα, παραδέξου το, επιτέλους! Είναι πολύ καλύτερο να πλέεις και να γλιστράς στο νερό παρά να βαράς ένα λαχανί μπαλάκι. Άσε που δεν είναι και επίπονο όπως το τρέξιμο. Η κολύμβηση γυμνάζει όλο το σώμα, την καρδιά, τους πνεύμονες και όλους τους μυς με την ελάχιστη καταπόνηση των συνδέσμων και των αρθρώσεων. Ενδείκνυται για αύξηση της φυσικής σας κατάστασης, αλλά ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να διώξουμε τα περιττά κιλά – που δεν έχουμε, φυσικά! Δεν σε δεσμεύει κανείς να πηγαίνεις μόνο στην πισίνα. Η θάλασσα είναι μια πολύ καλή επιλογή για καλοκαίρι και χειμώνα – εδώ σε θέλω κυρία μου. Ακόμη και το περπάτημα μέσα στο νερό σου σφίγγει τα μπουτάκια! :-P
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι καταπολεμάς τον όποιο φόβο έχεις για το νερό, αλλά και το άγχος. Αυτό αφορά κυρίως τα μικρά παιδιά που αρνούνται να μπουν στο νερό διότι… τρομάζουν. Όταν γνωρίσουν, βέβαια, το πόσο ωραίο είναι να βρίσκεσαι μέσα στο νερό θα αλλάξουν γνώμη. Α! Κοινωνικοποιούνται κιόλας. Αξέχαστες μου μένουν κάθε χρόνο οι γιαγιάδες που έχουν φτάσει κοντά στις σημαδούρες και στην όλη τους πορεία προς τα βαθιά έχουν μιλήσει για την Κατοχή, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, τους λαχανοντολμάδες… Εγώ τις κάνω χάζι!
Στο κάτω κάτω, ακόμα κι οι γυναίκες γεννούν στο νερό… Εσύ ακόμα να πειστείς, Αντιγονάκι;

Παίρνω τη ρακέτα μου στο χέρι *κι όποιον πάρει ο Χάρος!* (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Σίγουρα δεν αντιλέγω πως η κολύμβηση έχει εξίσου πολλά οφέλη για την υγεία μας και πως είναι και διασκεδαστική. Συν του ότι με την κολύμβηση συνδυάζονται κι άλλα σπορ. Θα ήμουν παράλογη αν έλεγα το αντίθετο.
Αλλά η αλήθεια είναι πως, προσωπικά, τουλάχιστον, εγώ κι η κολύμβηση είμαστε κάπως μαλωμένες… Όχι πως δε μου αρέσει να πλατσουρίζω το καλοκαίρι στη θάλασσα, αλλά θα κάνω μία αξιοπρεπή διαδρομή – μην το ξεφτιλίσουμε και τελείως! – και θα γυρίσω πίσω στην αγκαλιά της ξαπλώστρας! Κι αυτό γιατί δεν κατάφερνα ποτέ το συγχρονισμό που απαιτούν τα διάφορα στυλ κολύμβησης. Να κολυμπήσω ελεύθερο κουνώντας κατά πώς πρέπει χέρια και πόδια ΚΑΙ με το κεφάλι μέσα; Στα πόσα δευτερόλεπτα περιμένετε τις μπουρμπουλήθρες; Επομένως θα προτιμήσω σπορ της στεριάς εάν αποφασίσω να ασχοληθώ σοβαρά, όπως προείπα.

Γιατί τώρα μου αρέσει το τένις;
Γιατί, ακόμη κι αν δεν το πιστεύει η Μαρία… και το τένις γυμνάζει εξίσου όλο το σώμα. Κι αυτό οφείλεται στο συντονισμό που απαιτείται για να γυμναστείς σωστά κατά το παιχνίδι. Μόλις καταφέρεις να συγχρονίσεις αρμονικά τις κινήσεις του σώματός σου, αυτόματα καταφέρνεις να γυμνάζεις όλο το κορμί. Η ολική αυτή εκγύμναση επιφέρει πρόσθετα οφέλη, τονώνοντας το καρδιαγγειακό σύστημα, τη σωματική αντοχή, ενώ βοηθά και στην απώλεια βάρους.

Το τένις επίσης ενισχύει την αυτοσυγκέντρωση και την πειθαρχία. Μελετώντας τον αντίπαλο και σχεδιάζοντας τακτικές για να ανταποδώσεις το χτύπημα, τονώνεις την ικανότητα δημιουργίας στρατηγικής, προσηλώνεσαι στο στόχο σου, πράγμα που μπορεί να σε βοηθήσει και στην καθημερινότητά σου. Επίσης είναι ιδανικό για να καταπολεμήσεις το άγχος, καθώς μέσω ενός παιχνιδιού τένις μαθαίνεις να ανταποκρίνεσαι στην όποια πίεση.

Τέλος το τένις είναι και «κοινωνικό» σπορ. Πέρα από την τόνωση της ευγενούς άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού, ειδικά όταν συμμετέχεις σε παιχνίδια με ζευγάρια είναι το κατάλληλο σπορ για να αναπτύξεις την αίσθηση της συνεργασίας και της ομαδικής προσπάθειας.
Εντάξει, και μπορεί στην αρχή να κινδυνεύσουν μερικά πετούμενα – και κεφάλια ίσως! – όταν θα μάθω να αποκρούω σωστά ή να κάνω σερβίς, αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο! Και γλιτώνω τα *γλου γλου γλου* στην προσπάθεια να επιπλεύσω!