2015

Συζητήσαμε εδώ με τα κορίτσια, και είπαμε να γράψει η καθεμιά μας τον δικό της απολογισμό για το 2015 που έφυγε. Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κάθεσαι και μετράς, και ξαναβλέπεις, και ξαναζείς τη χρονιά σου σε slides…
Πάντα πίστευα πως είμαστε τα βιώματά μας. Όλα αυτά που ζήσαμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε. Πρόσφατα, διάβασα κάπου, πως ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι φύσει αισιόδοξος. Είναι προγραμματισμένος σου λέει, έτσι, που δείχνει να βάζει σε δεύτερη μοίρα ο,τιδήποτε αρνητικό και να στέκεται κατά κύριο λόγο στα θετικά. Τι πάει στραβά λοιπόν στη πορεία, και έχουμε γεμίσει με τόσο αρνητισμό και απαισιοδοξία;

Από μικρή ηλικία αποφάσισα πως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να επηρεαστεί αρνητικά ψυχολογικά παρά μόνο για αυτό που λέγεται «υγεία».
Στην υγεία αρχίζουν και τελειώνουν τα πάντα για εμένα. Αποχαιρετώ λοιπόν ένα 2015, που μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Που κράτησε καλά όλους αυτούς που αγαπάω, καθώς και τις οικογένειές τους. Που με έκανε μέλος μιας υπέροχης οικογένειας που λέγεται The K-magazine. Που έφερε καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μου, που μου στάθηκαν και συνεχίζουν να μου στέκονται σε ό,τι ήδη κάνω ή σκέφτομαι για το μέλλον. Που είμαι σε θέση και ικανότητα να συνεχίζω να είμαι παραγωγική και δημιουργική.

Το 2016 λοιπόν το καλωσορίζω. Και του ζητάω να είναι ακριβώς σαν το 2015. Και ας μη μιλήσουμε για δημοψηφίσματα και capital controls που όλοι θα θέλαμε να απουσιάζουν αλλά σας προσκαλώ και σας προκαλώ να δούμε όλοι μαζί το δάσος και όχι το δέντρο. Ένα καταπράσινο και ολάνθιστο δάσος, μας περιμένει ακριβώς μπροστά μας. Για να το εξερευνήσουμε. Για να το διασχίσουμε. Για να βρούμε τα μονοπάτια και τις παγίδες που κρύβει. Και να βγούμε σιγά σιγά στην άλλη του άκρη. Και για να έχουμε να διηγηθούμε ένα ακόμα ταξίδι. Αυτό του 2016. Άλλωστε, πως μπορούμε να ξέρουμε μετά βεβαιότητας αν κάτι είναι ή δεν είναι καλό, όταν δεν το έχουμε ακόμα ζήσει. Μη φοβού το άγνωστο. Μπορεί να κρύβει υπέροχα πράγματα. Εύχομαι να έχουμε όλοι μας, ένα 2016 παθιασμένο, πολύχρωμο, δημιουργικό, ερωτικό, ταξιδιάρικο και άκρως συναρπαστικό.

Η Εύη Τσανάκα είναι αισθητικός, make-up artist και blogger και μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την ίδια εδώ

Γέρε χρόνε,

το μισό γράμμα απευθύνεται σε σένα. Ναι, σε σένα, που πλέον κουρασμένος παραδίδεις τη σκυτάλη στον επόμενο.

Θα σου μιλήσω ειλικρινά: η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι οργισμένη μαζί σου ή ευγνώμων που σε γνώρισα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η φετινή σου διαδρομή μου θύμιζε αυτό που στην Αμερική αποκαλούν «roller coaster ride», ελληνιστί «τρενάκι του λούνα παρκ», για να μη σε δυσκολεύω.

Τη μία στιγμή ήμουν χαρούμενη, ήρεμη, έλεγα πως τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Και ξαφνικά, ένα απόγευμα, μου φέρνεις τον κόσμο τούμπα – το λέω πολύ ευγενικά, δε μπορείς να πεις. Πήρες έναν άνθρωπο που εγώ κι η οικογένειά μου αγαπάμε και νοιαζόμαστε και ξαφνικά δημιουργήθηκε σε όλους μας ένα κενό. Δε θα σου κρύψω πως για ένα πολύ μεγάλο διάστημα ένιωθα τόσο οργισμένη που με το ζόρι αντιστάθηκα σε σκέψεις για τις οποίες μπορεί και να μετάνιωνα.

Επιπλέον, με όλα όσα ζήσαμε όλοι μας όλο αυτό το διάστημα, φύτεψες – κι εσύ – έναν σπόρο ανασφάλειας κι αγωνίας. Με αποτέλεσμα να κάνεις τα πρόσωπα ανθρώπων που αγαπώ (την οικογένειά μου, για να ακριβολογώ μια που κι οι φίλοι μου ΕΙΝΑΙ η οικογένειά μου κι ας μη μας δένει το αίμα) να φοβούνται για το τι μέλλει γενέσθαι.

Για το πρώτο συμβάν, όμως, όπως λογικά παρατήρησες, επιλέγω τον ενεστώτα κι όχι τον παρατατικό, κι αυτό γιατί η αγάπη που έχουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο δε θα σβήσει, αλλά αντίθετα μας πείσμωσε για να γίνουμε καλύτεροι για χάρη του. Κι ας προσπαθούν κάποιοι (οι Λακεδαιμόνιοι, όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί η αδερφή μου κι ουχί αδίκως) να μας προκαλέσουν για να αφήσουμε το θυμό να πλημμυρίσει.

Όσο για το δεύτερο κομμάτι; Αποδείχθηκε πως όσα μας ενώνουν (το αίμα, η φιλία, τα όσα ζήσαμε και ζούμε και κυρίως η ΑΓΑΠΗ) είναι πιο δυνατά απ’ όσα κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Θεριεύουν την αποφασιστικότητα και μας κάνουν να φωνάξουμε «Μολών Λαβέ». Γιατί ό,τι κι αν βρεθεί στο διάβα μας, εμείς θα το αντιμετωπίσουμε έτσι:

Ξέρεις κάτι; Τώρα που προχωράω γράφοντας αυτές τις γραμμές νομίζω καταστάλαξα. Σου είμαι ευγνώμων. Πρώτον, γιατί φέτος μου χάρισες κι ένα όμορφο δώρο, μια που μία φίλη που αγαπώ πολύ κράτησε στην αγκαλιά της την κόρη της. Ένα πλασματάκι που, ακόμη κι αν δεν κατάφερα ακόμη να το κρατήσω αγκαλιά, υποσχέθηκα πως στην πρώτη ευκαιρία θα του μιλήσω για την ομορφιά της ζωής και για το πόσο τυχερό είναι που οι δύο αυτοί άνθρωποι που την έφεραν στον κόσμο θα είναι η μαμά της κι ο μπαμπάς της. Βέβαια, η μαμά της ανησυχεί λίγο για τις… μεθόδους μου, αλλά νομίζω επίσης πως ξέρει πως έτσι και πειράξει κανείς τη μικρή της θα του πάρω το κεφάλι – στην καλύτερη των περιπτώσεων!

Κυρίως, όμως, σου είμαι ευγνώμων που με ευλόγησες για άλλη μία χρονιά. Μπορεί εδώ να άργησα να σου το παραδεχθώ, αλλά νομίζω πως μέσα μου ήξερα και τις 365 μέρες που μας «φορτώθηκες» πως νιώθω έτσι για σένα. Γιατί για άλλη μία χρονιά με ευλόγησες με την αγάπη και τη στήριξη του πατέρα μου και της αδερφής μου. Γιατί με ευλόγησες και μέσα από τον υπέροχο ανιψιό μου με έκανες να δω πως η ζωή έχει φωτεινή πλευρά, αρκεί να την επιλέξουμε. Άλλωστε το λέει κι η αγαπημένη μου Beckett στον «Castle»: «Ακόμη και στις χειρότερες μέρες, υπάρχει η πιθανότητα της χαράς»!

Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, που και φέτος με ευλόγησες με τα μαθήματα που μου έδωσε ο μικρός μας ήρωας, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει ακόμα!

Σ’ ευχαριστώ που και φέτος με ευλόγησες με την αγκαλιά, με τα λόγια στήριξης και παρηγοριάς από τους φίλους μου, όταν τα χρειάστηκα περισσότερο. Που όταν τους ζήτησα να ξοδέψουν λίγο από το χρόνο τους για να με ακούσουν μου τον χάρισαν απλόχερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά για έναν φίλο που αν και πολλές φορές μου δήλωσε ανοιχτά πως ώρες ώρες είμαι «για πολύ ξύλο» (να σου πω ένα μυστικό, γέρε χρόνε; Δεν τον αδικώ!) προτίμησε να με πάρει αγκαλιά και να μου πει «για ό,τι θες είμαι εδώ» (το διαβάζεις και γελάς, ε; Ορίστε, το ομολόγησα, να δω τι θα πεις!).

Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, γέρε χρόνε. Χαίρομαι που χωρίζουμε φιλικά.

Σειρά σου τώρα, νέε χρόνε.

Από εσένα δε θα σου ζητήσω πολλά, αλλά πρόσεξε. Είναι πολύ πολύ σημαντικά.

Θέλω να συνεχίσεις αυτό που μου άφησε το 2015. Θέλω να συνεχίσεις να με ευλογείς με την αγάπη, με την αγκαλιά, με τη στήριξη της οικογένειάς μου. Φυσικά να σου τονίσω πως οικογένειά μου είναι κι οι φίλοι μου, οπότε κανόνισε, μην μπερδευτείς. Γιατί αν τα έχω αυτά θα μπορώ να έχω τη δύναμη και το πείσμα να γίνω καλύτερη για χάρη τους.

Θέλω, επίσης, να μου τους προσέχεις. Να τους δίνεις κι εκείνους δύναμη. Όχι μόνο για να με υπομένουν, δε θα αρνηθώ πως τη θέλουν και γι’ αυτό! Δύναμη να στέκονται όρθιοι, να κοιτούν κατάματα ό,τι έχουν απέναντί τους και να του λένε «δε σε φοβάμαι».

Κι επειδή ξέρω καλά πως για να λάβω πρέπει και να δώσω, σου υπόσχομαι αυτό: πως δε θα τους αφήσω στιγμή από τα μάτια μου. Πως θα είμαι και φέτος το χέρι που θα τους πιάσει σφιχτά για να μην πέσουν. Πως θα είμαι τα αυτιά που θα μένουν ορθάνοιχτα για να τους ακούσουν. Πως η αγκαλιά μου, η καρδιά μου θα έχει τις πόρτες ορθάνοιχτες στα εύκολα, αλλά και τα δύσκολα. Πάντα.

Καλώς μας ήρθες, νέε χρόνε. Ευλόγησέ μας με Υγεία, Δύναμη κι Αγάπη.

Υ.Γ. για τους φίλους και τις φίλες του The K–Magazine:

Σας ευχαριστώ που για ακόμη μία χρονιά μου επιτρέψατε να σας κάνω συντροφιά με τα γραπτά μου! Εύχομαι το 2016 να μου δώσει ακόμη περισσότερες ευκαιρίες για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και για να σας χαλαρώνω όταν το χρειάζεστε! Να έχετε μία μαγική χρονιά γεμάτη Λάμψη και Αγάπη!

Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες μετά τη συντριβή του ρωσικού αεροσκάφους στο Σινά και μόλις λίγες μέρες μετά τις φονικές επιθέσεις στο Παρίσι και τη Βηρυτό. Μέσα σε αυτό το διάστημα πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν. Πρώτα θα ήθελα να αναφέρω όσα με συγκίνησαν κι όσα με εξόργισαν.
Με συγκίνησε πως στο άκουσμα των δραματικών συμβάντων στο Παρίσι οι ευρωπαϊκές (κι όχι μόνο) χώρες στάθηκαν στο πλευρό της Πόλης του Φωτός. Αποδεικνύει πως, όσο κι αν προσπαθούν οι «ηγέτες»… οι λαοί είναι μία γροθιά. Συγκρατήστε τη λέξη «λαοί».

Δε μου άρεσε, όμως, που δεν είδα την ίδια συνδρομή και την ίδια συγκίνηση όταν συνετρίβη το αεροσκάφος των ρωσικών αερογραμμών εξαιτίας τρομοκρατικής ενέργειας. Ούτε που την ώρα που θρηνούσαμε πάνω από εκατόν είκοσι νεκρούς στο Παρίσι, άλλοι σαράντα τέσσερις συνάνθρωποί μας έχαναν τη ζωή τους από παρόμοιες επιθέσεις στη Βηρυτό. Δεν είδα κόσμο να κόπτεται να βάλει τη ρωσική σημαία ή εκείνη του Λιβάνου στα avatars τους στα social media. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι η σημαία της Γαλλίας πιο κομψή σε σχέση με τις άλλες δύο σημαίες; Δίνει περισσότερο prestige; Προσπαθώ ακόμα να το καταλάβω.

Ούτε, όμως, μου άρεσε η αντίδραση κάποιων στα social media του τύπου «γιατί να βάλω τη γαλλική σημαία; Αυτοί μας στήριξαν καθόλου τόσα χρόνια που ζούμε εμείς το δικό μας Γολγοθά;». Είναι το πιο κακεντρεχές «επιχείρημα» που διάβασα αυτές τις δύο μέρες. Είναι σα να λένε πως η αλληλεγγύη είναι δούναι και λαβείν, πως μόνο αν τη δεχθείς πρέπει να την ανταποδώσεις. Κι είναι η απόδειξη πως έχουν στο μυαλό μόνο όσα δείχνουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Ξεχνάνε, φαίνεται, τις συγκεντρώσεις υποστήριξης όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όταν πια τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο. Ξεχνάνε πως άλλο ο λαός κι άλλο ο ηγέτης της κάθε χώρας, ο οποίος προστατεύει δικά του συμφέροντα κι άρα διατηρεί και πιο σκληρή στάση.

Κυρίως, όμως, ξεχνούν πως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για απώλεια ανθρώπινων ζωών. Κι όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, οφείλουμε να σεβόμαστε τον πόνο όσων βίωσαν μία τέτοια φρικαλεότητα. Εγωισμοί του παραπάνω τύπου είναι όχι απλά μη αποδεκτοί, αλλά είναι κι απάνθρωποι.
Κι έρχονται τα τραγικά ερωτήματα στη συνέχεια….
Ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει;
Με ποια κριτήρια αποφασίζει ο κάθε φανατικός να σπείρει το θάνατο;
Και κυρίως… στο όνομα ποιου Θεού γίνονται όλα αυτά;
Κι έτσι γεννιούνται η μισαλλοδοξία, ο φόβος. Κι αυτό οδηγεί στο τσουβάλιασμα. Μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων στιγματίζεται όταν αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που στο όνομα του Θεού, του Αλλάχ, του Κρίσνα, του δεν-ξέρω-κι-εγώ-ποιανού-θεού καταδικάζουν σε θάνατο τους κατ’ αυτούς άπιστους. Αλλά άντε να αποδείξουν τώρα πως δεν είναι ελέφαντες. Άντε να πείσουν πως δεν ενστερνίζονται το μίσος τους. Δυστυχώς ξεκινάνε ήδη μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.

Το μόνο που μας μένει είναι η φωνή μας. Το μόνο που μας μένει είναι να γίνουμε όλοι μία γροθιά. Και να μην κλείνουμε τα μάτια σε όσα συμβαίνουν, ακόμη κι αν δεν είναι δίπλα μας. Γιατί το ίδιο αίμα κυλά στις φλέβες όλων. Τον ίδιο πόνο βιώνουμε. Το μόνο που μας μένει είναι να πιάσουμε το χέρι του διπλανού μας χωρίς να κοιτάμε τι φοράει ή σε ποιο Θεό προσεύχεται. Να φτιάξουμε μία αλυσίδα ανθρωπιάς, αφήνοντας στην άκρη τους εγωισμούς. Γιατί όσο υπάρχει η ανθρωπιά, κανένας παρανοϊκός δε μπορεί να μας κάνει να ζούμε στο φόβο.