Η αγάπη θέλει δύο…

Η αγάπη δεν γνωρίζει λόγια γιατί δεν ξέρει γράμματα. Γνωρίζει όμως από πράξεις γιατί πάντα ήξερε πως μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει. Δεν υπάρχει κάτι δυσκολότερο από τις ανθρώπινες σκέψεις. Από το να πρέπει να συνεννοηθούν δυο άνθρωποι που ο καθένας τους έχει άλλο σκεπτικό, άλλο χαρακτήρα και άλλες «αποσκευές». Σημασία όμως, δεν έχει ποιος έχει τις μεγαλύτερες ή τις πιο βαριές. Γιατί οι «αποσκευές» του καθενός μας, είναι ασήκωτες. Τουλάχιστον από τη δική μας πλευρά. Και αυτό που μετράει είναι το κατά πόσο μπορείς να βγάλεις τις υπερδυνάμεις από μέσα σου και να βοηθήσεις τον απέναντί σου, με τις δικές του, χωρίς να σε νοιάζει εάν θα κουραστείς ή εάν θα πονέσει η πλάτη σου. Αυτό φυσικά ισχύει σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Γιατί είτε ερωτικές, είτε φιλικές, είτε συγγενικές, οι κανόνες μένουν πάντα οι ίδιοι.

Είναι αυτή η καθαρή ματιά που μπορεί να σου προσφέρει, όταν εσύ δείχνεις να πελαγώνεις. Και αυτή η αγκαλιά που θα σε κρατήσει όταν εσύ δείχνεις να καταρρέεις. Και αυτό τα χέρι που θα σκουπίσει τα δάκρυα από το μάγουλό σου όταν θα έχουν δημιουργήσει ολόκληρα ρυάκια. Και για να τα κάνεις αυτά, δεν χρειάζεσαι ούτε μάστερ ούτε αραδιασμένα πτυχία στο τοίχο σου. Τα μεγάλα προβλήματα, έρχονται για να δοκιμάσουν και να διαταράξουν αυτήν την ισορροπία. Και άπαξ και περάσουν το κατώφλι του σπιτιού σου, όλα ανεβαίνουν σε ένα τεντωμένο σκοινί, χωρίς προστατευτικό δίχτυ, και αρχίζουν να αιωρούνται πάνω από την άβυσσο.

Τα δικά μας προβλήματα, ήρθαν νωρίς στη ζωή μας. Και τους τελευταίους τέσσερις μήνες ακροβατούμε πάνω από πόνο, απόγνωση, φόβο και αμφιβολία για το μέλλον. Δυνατά προβλήματα που κανείς δεν πρέπει να βιώνει. Αλλά πως μπορείς να κρατήσεις αλώβητο κάτι τόσο εύθραυστο όσο είναι μια σχέση; It takes two to tango. Και η απάντηση είναι, μόνο όταν και οι δυο πλευρές θέλουν εξίσου. Και αν είμαι τυχερή για κάτι, είναι που δεν το θέλω μόνο εγώ.

Είναι καλό να δοκιμάζονται οι άνθρωποι. Δείτε το και σαν ξεσκαρτάρισμα αν θέλετε. Αν δεν αντέχεις τα δύσκολα τι να σε κάνω στα εύκολα; Εκεί τα καταφέρνω και μόνη μου. Σωστά; Μεγαλώνουμε και μερικές φορές νιώθω πως μυαλό δεν βάζουμε. Γιατί δεν βλέπουμε τα σημάδια. Μην γελιέστε. Είναι πάντα εκεί. Απλώς μερικές φορές επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε. Από εγωισμό ή από χαμηλή αυτοπεποίθηση πιθανόν. Αλλά το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Τα σημάδια έχουν πολλούς τρόπους να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Συνεπώς, μάθετε να τα βλέπετε, πριν να είναι πολύ αργά.

You may also like