Οι dog lovers αναγνώστες (join the club, guys!) γνωρίζουν καλά πως ένα βλέμμα του σκύλου τους μπορεί… να τους λιώσει και να υποταχθούν σε κάθε επιθυμία ή καπρίτσιο του αγαπημένου τους φίλου! Όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές όπου η πυγμή που δείχνουμε ώστε να μην του δώσουμε περιττά “μεζεδάκια” πάει περίπατο μόλις σηκώσει λίγο τα φρύδια του και μας κοιτάξει με εκείνο το υγρό βλέμμα που φωνάζει “PLEAEAEAEASE????”. Αυτό που αγνοούσαμε, όμως, είναι πως αυτή η τεχνική προέκυψε αφότου ο άνθρωπος εξημέρωσε… το λύκο, ο οποίος, όμως, δεν ανέπτυξε ποτέ τη δυνατότητα αυτού του γλυκού “δολοφονικού” βλέμματος!
Σύμφωνα με τα ευρήματα έρευνας που διεξήγαγε η dr. Juliane Kaminski του Πανεπιστημίου του Portsmouth, φαίνεται πως με την πάροδο των χρόνων, ο σκύλος έμαθε να εντοπίζει τις όποιες αδυναμίες μας (προφανώς εκείνες που μπορεί να εκμεταλλευτεί!). Κατά συνέπεια οι μύες του προσώπου του εξελίχθηκαν ώστε η κατάλληλη σύσπαση να μας κάνει πιο ευάλωτους απέναντί του, διεκδικώντας έτσι το φαγητό ή και την προσοχή μας. Μάλιστα, κάμερες της έρευνας κατέγραψαν πως αντιδράσεις όπως τα γουρλωμένα θλιμμένα μάτια, σύντομα γαβγίσματα και τα “χαμόγελα” σημειώθηκαν όταν ήταν παρόντες άνθρωποι κι όχι όταν τα σκυλιά ήταν μόνα τους. Βεβαίως, η Kaminski εστίασε στη σήκωμα των φρυδιών που δίνει το χαρακτηριστικό μελαγχολικό βλέμμα στο σκύλο.
Η κίνηση του συγκεκριμένου μυός κάνει τα μάτια του σκύλου να φαίνονται μεγαλύτερα, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να το εκλαμβάνει κατά έναν τρόπο ως παιδικό βλέμμα κι άρα να αισθάνεται μία μεγαλύτερη τάση να φροντίσει και να προστατεύσει το σκύλο – όπως θα έκανε με ένα παιδί. Μάλιστα, η έκφραση αυτή παρατηρήθηκε ιδιαίτερα σε σκύλους καταφυγίων ζώων που σήκωναν τα φρύδια όταν τα πλησίαζαν άγνωστοι επισκέπτες. Παρά τις ομοιότητες του σκύλου με το λύκο, ακόμη και στους μύες του προσώπου, είναι σχεδόν αδρανείς. Αν και σε πάρκα προστασίας άγριων ζώων κάποιοι λύκοι παίρνουν μία παρόμοια έκφραση αλλά πολύ πιο σπάνια και με σαφώς λιγότερη ένταση στο βλέμμα.
Φυσικά, για αυτήν την εξέλιξη ευθύνεται ο δεσμός που αναπτύχθηκε εδώ και αιώνες ανάμεσα στον άνθρωπο και το σκύλο. Δεδομένου πως οι σκύλοι έρχονται συχνά σε οπτική επαφή με τους κηδεμόνες τους. Η επαφή “eye-to-eye” προκαλεί την παραγωγή οξυτοκίνης στον άνθρωπο αλλά και το σκύλο, κατ’ επέκταση αυτή η επαφή προκαλεί στον άνθρωπο την διαπίστωση πως είναι εκείνος που θα φροντίσει το σκύλο. Μάλιστα, στατιστικές λένε πως τα αδέσποτα σκυλιά που παίρνουν εκείνο το τρυφερά μελαγχολικό βλέμμα είναι πιο πιθανό να υιοθετηθούν σε αντίθεση με σκυλιά που δεν παίρνουν αυτήν την έκφραση.
Κατά τ’ άλλα λέμε πως οι γάτες είναι εκείνες που θεωρούν… υπηρέτες τους τους κηδεμόνες τους! :P
Το σίγουρο είναι πως, ακόμη κι αν θέλουμε να σταματήσουμε να κακομαθαίνουμε το σκυλάκο μας, εκείνος θα καταφέρει να μας κάνει να αναθεωρήσουμε! Κι ο άτιμος, το καταφέρνει τόσο γλυκά!
Featured image: @tdcat/ pexels.com
