Όλοι μας απολαμβάνουμε τη μουσική των Queen, πόσο μάλλον τις δημιουργίες επί Freddie Mercury εποχής. Και οπωσδήποτε κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλείο του ταλέντου του εκλιπόντος frontman της μπάντας. Οι φωνητικές του δεξιότητες, όμως, δεν ήταν απλά αποτέλεσμα της καλλιέργειας ενός ταλέντου, αλλά περισσότερο ένα δώρο της φύσης.
Μία ομάδα Αυστριακών, Τσέχων και Σουηδών επιστημόνων αποφάσισε να μελετήσει το φαινόμενο Mercury αρχικά αναλύοντας ηχογραφημένες συνεντεύξεις του Mercury. Κατά την ανάλυση, οι ερευνητές ανακάλυψαν πως η βασική συχνότητα της φωνής του Mercury ήταν στα 113,7 Hz, συχνότητα τυπική για έναν βαρύτονο. Όχι, όμως, για το Mercury, του οποίου η φωνή συχνά κατατάχθηκε στην κατηγορία των τενόρων.
Στη συνέχεια και, ελλείψει άλλου ηχητικού υλικού, οι ερευνητές προσέλαβαν το rock τραγουδιστή Daniel Zangger Borch να μιμηθεί τη φωνή του Mercury. Από τη μελέτη της διαδικασίας διαπισώθηκε πως, όταν ο Mercury τραγουδούσε, μαζί με τις φωνητικές του χορδές, πάλλονταν και οι κοιλιακές πτυχές (δηλαδή τις ψευδείς φωνητικές χορδές). Αυτό σημαίνει πως οι φωνητικές του χορδές πάλλονταν πολύ γρηγορότερα συγκριτικά με εκείνες άλλων ανθρώπων. Κι αυτό είναι κάτι που είναι αδύνατο να διδαχθεί σε ωδείο, όπως συμβαίνει με τον έλεγχο του διαφράγματος!
Με λίγα λόγια, η επιστήμη μας λέει πως η φωνή του Freddie Mercury του έδινε τη δυνατότητα να ερμηνεύσει ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής, ακόμη κι όπερα! Αυτό το λες και ζωντανό juke box!
Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Πολύ απλά πως ο Freddie Mercury δε θα μείνει στην ιστορία μόνο ως ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης, αλλά κι ως ένα θαυμαστό μυστήριο της φύσης!
