Κάποια στιγμή θα νιώσεις πολύ ευτυχισμένος. Αλλά δεν θα γίνει τώρα. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Γιατί και να το νιώσεις δεν θα του δώσεις σημασία. Αλλά άμα σταθείς τυχερός και το καταλάβεις τελικώς, βγες έξω και κάνε μια βόλτα στα νοσοκομεία Αθηνών και περιχώρων. Μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσεις τα όσα ήξερες.
Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και δεν μιλάω φυσικά για την υγεία. Γιατί η έλλειψή της κουβαλάει πολλά. Φέρνει αϋπνία, φέρνει αβεβαιότητα, φέρνει κούραση, φέρνει άγχος, φέρνει εφιάλτες. Και φέρνει και το μεγαλύτερο όλων. Την αμνησία των όσων έκανες και των όσων ήσουν πριν από αυτό. Σαν να πάγωσε ο χρόνος.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι αγνώμονας, αχάριστος και ξεχασιάρης. Ακόμα και αν καεί ο διπλανός του, εκείνος θα παραμείνει στον κόσμο του. Άμα δεν συμβεί στο σπίτι σου που λένε…
Για δέκα χρόνια, υπήρξα εθελόντρια σε παιδιά. Δεν βρέθηκα εκεί όταν ένιωσα ευτυχισμένη, αλλά όταν έγραφα την δική μου μαύρη σελίδα και δεν ήθελα να ζήσω την επόμενη ημέρα που θα ξημέρωνε. Και κάπως έτσι, η ροζ μου φούσκα δεν έσκασε με καρφίτσα αλλά με ταβανόπροκα. Από όλα εκείνα που είδα, άκουσα και ένιωσα. Και αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έκανα για τον εαυτό μου. Και σε αυτές μου τις εικόνες, οφείλω ό,τι είμαι σήμερα.
Τα νοσοκομεία τα έβλεπα σχεδόν καθημερινά. Τον καθαρό πόνο των ανθρώπων γύρω μου, τα κλαμένα μάτια των συγγενών και των μανάδων και τα κρεβάτια που άδειαζαν το ένα πίσω από το άλλο, γιατί κάποιος ξανά δεν τα είχε καταφέρει.
Άγριο πράγμα το νοσοκομείο. Άγριο, στεγνό και ψυχρό. Άπαξ και περάσεις την πόρτα του, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα σε περιμένει από πίσω. Ξέρεις τι σημαίνει να μην κοιμάσαι; Να φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου μη τυχόν και δεις πάλι εφιάλτες. Να φοβάσαι να απομακρυνθείς από το κινητό σου, μη τυχόν και χτυπήσει και δεν το ακούσεις; Να φοβάσαι να σκεφτείς, πόσο μάλλον να κάνεις σχέδια, για κάτι παραπάνω από την επόμενη ημέρα;
Και με τον άνθρωπό σου τι γίνεται; Πως καταφέρνει κανείς να αλλάξει τα όσα πίστευε και γνώριζε για εκείνον; Δεν μπορείς να ταυτιστείς. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν μπορείς να νιώσεις. Φαντάζεσαι πως περνάει, πόσο πονάει ή πόσο λυπάται. Αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να το καταλάβεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι εκεί. Μέρα, νύχτα, καθημερινές, γιορτές και αργίες. Και ας περνάνε οι μέρες και οι μήνες. Και ας έχεις ξεχάσει τι σημαίνει Κυριακάτικη λιακάδα. Και ας μη θυμάσαι ποιος ήσουν πριν. Γιατί το τώρα είναι αλλιώς. Όπως και εσύ!
Δεν θα σου πω να νιώσεις τυχερός, μόνο και μόνο που ξυπνάς το πρωί, που αισθάνεσαι το αεράκι στο πρόσωπό σου ή τις στάλες της βροχής. Δεν θα σου πω, να είσαι ευχαριστημένος που είσαι γερός και παραγωγικός και μπορείς να πας στη δουλειά σου. Να γελάσεις με τους φίλους σου πίνοντας ένα ποτήρι κρασί ή να πας σε μια συναυλία.
Θα σου πω όμως αυτό. Πέρνα την πόρτα ενός νοσοκομείου ή ενός ιδρύματος. Και αν αυτό δεν σου αλλάξει την ζωή, τότε τίποτα δεν θα τα καταφέρει.
