Βραδάκι Κυριακής, φίλοι μου, κι είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώσουμε στο σπίτι με μία καλή ταινία. Γι’ απόψε λέω να ταξιδέψουμε στο χρόνο και να απολαύσουμε μία ιδιαίτερη κωμωδία από το 1938!
Ο dr. David Huxley (Cary Grant) είναι ένας πράος παλαιοντολόγος ο οποίος διεκδικεί μία μεγάλη δωρεά για το μουσείο του. Μόνο που στην προσπάθειά του να κλείσει τη συμφωνία θα συναντήσει τη Susan (Katharine Hepburn), μία αυθόρμητη κι ελαφρώς (;;;) άχαρη κοσμική δεσποινίδα που θα τον φέρει ουκ ολίγες φορές σε τουλάχιστον αμήχανη θέση. Το αποκορύφωμα της ιδιόρρυθμης γνωρίμιας τους έρχεται όταν, παρεξηγώντας πως ο David είναι ζωολόγος (κι έχοντάς τον ερωτευτεί!), θα τον παρασύρει σε μία διαδρομή ως το Κονέκτικατ για να μεταφέρουν τον Baby, μία εξημερωμένη λεοπάρδαλη που βρήκε ο αδερφός της Susan στη Βραζιλία, στο κτήμα της θείας της. Φυσικά, όταν κανείς ταξιδεύει με μία τέτοια εκρηκτική προσωπικότητα και… μία λεοπάρδαλη, πόσο ομαλά μπορεί να εξελιχθεί οποιαδήποτε κατάσταση;
Η “Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη” εμπνέεται από μία σύντομη ιστορία του Hagar Wilde, ο οποίος συνεργάστηκε για το σενάριο με τον Dudley Nichols (“For Whom The Bell Tolls”, 1943). Η σκηνοθεσία είναι του Howard Hawks (“Gentlemen Prefer Blondes”, 1953).
Η ταινία θεωρήθηκε εκείνη την εποχή μία από τις εμπορικές αποτυχίες της Hepburn που έδωσαν στην ηθοποιό το χαρακτηρισμό “δηλητήριο του box office” (λεπτομέρειες εδώ). Λοιπόν, θα διαφωνήσω κάθετα, κι όχι μόνο επειδή η Katharine Hepburn είναι από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς του παλιού (καλού) σινεμά!
Πρόκειται για μία σπαρταριστή κωμωδία από τη στιγμή που συναντιούνται οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες, με σκηνές αδεξιότητας που πανεύκολα κάνουν το θεατή να γελάσει με την ψυχή του. Κι αν κι η αλήθεια είναι πως γενικώς αποφεύγω τις goofy movies (ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, τουλάχιστον) η “Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη” θα μπορούσε (κι ίσως θα έπρεπε) να είναι ένα παράδειγμα για τους σύγχρονους κινηματογραφιστές. Γιατί το χιούμορ που βγάζει είναι αβίαστο, με διαλόγους που η ανταλλαγή τους θυμίζει “πολυβόλο”, κάνοντας τα εκατό λεπτά της ταινίας να κυλούν αρμονικά και σίγουρα ευχάριστα – αν όχι απολαυστικά.
Η “πινελιά” που κάνει την ταινία να ξεχωρίσει είναι οπωσδήποτε ο συνδυασμός της Hepburn με τον Grant. Η Hepburn παίρνει στοιχεία του αδάμαστου χαρακτήρα της (τη βλέπουμε ακόμη και να φοράει παντελόνια και να παίζει golf, ό,τι ακριβώς λάτρευε, δηλαδή!) και τα προσαρμόζει στη Susan της δίνοντάς τους μία νότα ανάλαφρη και μία αύρα παιδικής σχεδόν αθωότητας. Ο δε Grant αποτελεί έκπληξη για όσους τον έχουν παρακολουθήσει ως έναν μυστηριώδη γόη, όπως στο “To Catch A Thief” και το “An Affair To Remember” γιατί, αν και η κωμωδία δεν του είναι άγνωστη (βλ. “The Philadelphia Story”), εδώ υποδύεται έναν άνθρωπο αν μη τι άλλο φιλήσυχο που απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή… ή μήπως όχι;
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Katharine Hepburn, Cary Grant, May Robson, George Irving, Fritz Feld, Walter Catlett κ.α.
