Χριστός Ανέστη, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Εύχομαι το Άγιο Φως να σας φέρει Υγεία, Τύχη, Ευλογία και Χαρά!
Ελπίζω να συνεχίζετε να περνάτε όμορφα αυτές τις γιορτινές μέρες με τα αγαπημένα σας πρόσωπα – και να απολαύσατε τα παραδοσιακά γεύματα της εποχής!
Αν απόψε αντί να βγείτε από το σπίτι προτιμάτε να δείτε μία ταινία στο σπίτι (και – γιατί όχι; – να… ξεφουσκώσετε από τις λιχουδιές!) εγώ είμαι εδώ, πιστή στο ραντεβού μας. Συνήθως αυτές τις μέρες οι επιλογές περιορίζονται σε παραγωγές με αμιγώς θρησκευτικό περιεχόμενο. Η Ανάσταση, όμως, είναι γιορτή κι η γιορτή χρειάζεται χρώμα και μουσική. Έτσι ξεφεύγω από τις νόρμες (τι πρωτότυπο για μένα, ε;) και σκέφτηκα να γνωρίσουμε ένα εντυπωσιακό musical που η ιστορία του κυλάει την περίοδο του Πάσχα.
1912. Ο Don Hewes (Fred Astaire) είναι ένας διάσημος χορευτής του Broadway που αγοράζει δώρα για την παρτενέρ του και σύντροφό του, Nadine Hale (Ann Miller). Η Nadine, όμως, του ανακοινώνει πως οι δρόμοι τους χωρίζουν ώστε εκείνη να διεκδικήσει μία σόλο καριέρα. Πικραμένος και γεμάτος εγωισμό, ο Don πιστεύει πως δεν τη χρειάζεται και πως μπορεί να χορέψει με οποιαδήποτε. Κι αυτό ακριβώς κάνει όταν επιλέγει τυχαία τη Hannah (Judy Garland), μία από τις χορεύτριες του μπαρ όπου ο Don “πνίγει την πίκρα του”. Σκοπός του Don είναι να δημιουργήσει μία καινούρια Nadine, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεται πως η Hannah είναι εντελώς διαφορετική – έξυπνη, γοητευτική μέσα από την απλότητά της και χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας – και πως αυτό πρέπει να βγει στη σκηνή. Η χημεία τους σύντομα φέρνει επιτυχίες και μαζί τους, έρχεται (αναπάντεχα όπως πάντα!) κι ο έρωτας…!
Η ταινία “Easter Parade” είναι η δημιουργία των σεναριογράφων Sidney Sheldon (“I Dream Of Jeannie” tv show, 1965), Frances Goodrich και Albert Hackett (οι δύο τελευταίοι έγραψαν και το “It’s A Wonderful Life”, 1946). Η σκηνοθεσία είναι του Charles Walters (“The Unsinkable Molly Brown”, 1964), ενώ η ταινία περιλαμβάνει μουσική του βραβευμένου με Oscar Irving Berlin.
Μπορεί η ταινία να μην είναι πασχαλιάτικη με την έννοια που η τηλεόραση μας έχει συνηθίσει αυτήν την περίοδο – εκτός της έλλειψης του θρησκευτικού στοιχείου, η μόνη σχέση με τη γιορτή είναι πως η ταινία αρχίζει και τελειώνει την Κυριακή του Πάσχα. Εντούτοις, παραμένει μία εξαιρετική επιλογή που ξεφεύγει από τα τετριμμένα “Ιησούς από τη Ναζαρέτ” (μέσα μου ζει η αντίστοιχη πεποίθηση που έχω για το “Home Alone” τα Χριστούγεννα!) και που είναι μακράν πιο διασκεδαστική. Παίρνοντας στοιχεία από την ιστορία του Πυγμαλίωνα, οι δημιουργοί αναβιώνουν τη γοητεία των παραστάσεων vaudeville* που ήταν διάσημες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα με χρονικό άξονα την Κυριακή του Πάσχα, η οποία για πολλούς (αν όχι για όλους) θεωρείται μία ημέρα νέων κεφαλαίων στη ζωή του καθενός, μία ημέρα που σηματοδοτεί την ελπίδα για κάθε τι καινούριο. Τι καλύτερο, λοιπόν, να γιορταστεί ο ερχομός αυτής της ελπίδας και της αισιοδοξίας από μία ταινία με ρυθμό, χιούμορ, χρώμα και συναίσθημα;
Η προσοχή φυσικά εστιάζεται αναπόφευκτα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Fred Astaire και Judy Garland. Έχοντας οι ίδιοι ξεκινήσει τις καριέρες τους από το vaudeville, οι δύο αστέρες λειτουργούσαν σε οικείο περιβάλλον. Κυρίως, όμως, η ικανότητά τους να παντρέψουν υποκριτική, τραγούδια και χορό είναι αξιοθαύμαστη (κάτι που στις μέρες μας σπανίζει) και γι’αυτό καταφέρνουν ακόμη και σήμερα να δώσουν στο θεατή που δεν είναι εξοικειωμένος με το musical μία γλυκιά γεύση του είδους, μία γεύση που κάποιοι αναπόλησαν με το πιο μοντέρνο “La La Land”.
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Fred Astaire, Judy Garland, Peter Lawford, Ann Miller, Jules Munshin, Clinton Sundberg
*To Vaudeville ήταν ένα είδος παραστάσεων διάσημο στην αναφερόμενη χρονική περίοδο (συγκεκριμένα από το 1880 έως και περίπου το 1930), το οποίο περιλάμβανε μεταξύ άλλων μουσικά σκετς, ακροβατικά και ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Το όνομά του σημαίνει “φωνές της πόλης” και επικεντρωνόταν στη σάτιρα των κοινωνικών καταστάσεων κι ηθών της εκάστοτε εποχής.
