ΣΧΕΣΕΙΣ

Το παιχνίδι για τα παιδιά εκτός από ευχαρίστηση αποτελεί και την καθημερινή τους ενασχόληση, ένα είδος «εργασίας» κατάλληλης για παιδιά δηλαδή. Μπορεί για τους ενήλικες να είναι μόνο ένας τρόπος για να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, όμως για τα παιδιά είναι η ίδια η καθημερινότητά τους και είναι πολύ σημαντική για εκείνα.

Από την εποχή του Πλάτωνα κιόλας, ο οποίος παρακινούσε τα παιδιά να μαθαίνουν παίζοντας, μέχρι και σήμερα, όπου το παιδικό παιχνίδι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα, πολλοί επιστήμονες ασχολήθηκαν με τα παιχνίδια και τα οφέλη τους στην γνωστική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών. Το παιχνίδι είναι μια έκφραση της ενέργειας που έχει ένα παιδί. Ξεκινά από την ανάγκη να τεθεί σε κίνηση ένα βρέφος και λειτουργεί ενστικτωδώς σε κάθε παιδί.

Το παιχνίδι είτε είναι με αντικείμενα είτε χωρίς εξασκεί τις κινητικές και νοητικές λειτουργίες του παιδιού. Ταυτόχρονα, βοηθά στην ένταξή του στην κοινωνία και στη δημιουργία ομαδικού πνεύματος, αλλά και φαντασίας. Μέσα από το παιχνίδι αποκαλύπτονται στοιχεία του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και της ατομικότητας ενός παιδιού.

Η πιο γνωστή θεωρία η οποία κατηγοριοποιεί το παιδικό παιχνίδι είναι αυτή του Piaget, ο οποίος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τρία είδη παιχνιδιού.

Το παιχνίδι της άσκησης: Στο παιχνίδι αυτό το παιδί επαναλαμβάνει πολλές φορές την ίδια κίνηση. Βοηθά στην αισθητικοκινητική ανάπτυξή του και το κάνει συχνά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Το συμβολικό παιχνίδι: Το παιχνίδι γίνεται η ελεύθερη επέκταση του χειρισμού των συναισθημάτων και των αντικειμένων κατά συμβολικό τρόπο. Συνήθως συμβάλλει μια ομάδα στο συμβολικό παιχνίδι.

Το κοινωνικό παιχνίδι: Πρόκειται για ομάδες παιδιών που παίζουν παιχνίδια που έχουν έναν ορισμένο στόχο. Το παιδί απαλλάσσεται από τον εγωκεντρισμό του, κοινωνικοποιείται και μαθαίνει να συμπεριφέρεται με ορθολογισμό. Αυτή η περίοδος είναι ανάμεσα στα 3 και τα 6 χρόνια.

Το παιχνίδι είναι πολύ σημαντικό γιατί:

• Ικανοποιεί μία βασική και ενστικτώδη ανάγκη του παιδιού.
• Αναπτύσσει τα αισθητήρια όργανά του και μαθαίνει να κινείται και να αισθάνεται το χώρο.
• Βελτιώνει και επιταχύνει τη γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού.
• Του χαρίζει το συναίσθημα της ικανοποίησης, της επιτυχίας και της συναισθηματικής ωρίμανσης.
• Το βοηθά να αποβάλλει το άγχος και την επιθετικότητα.
• Το ηρεμεί και το απασχολεί δημιουργικά.

Ποια παιχνίδια θεωρούνται καλά για το παιδί;

Το ιδανικό παιχνίδι πρέπει να εξάπτει τη φαντασία του παιδιού. Πρέπει να το βοηθά να είναι δημιουργικό, να του διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, να κεντρίζει την περιέργειά του, να το ικανοποιεί σαν μέγεθος αναλόγως της ηλικίας του, να μπορεί να φτιάξει χειροτεχνίες ή κατασκευές με αυτό, να μην καταστρέφεται εύκολα, να είναι ασφαλές και πολύχρωμο.

Για κάθε ηλικία προτείνονται συγκεκριμένα είδη παιχνιδιών. Από 0- 6 μηνών το μωρό πρέπει να παίζει με κουδουνίστρες και ηχητικά παιχνίδια, καθώς αυτή είναι η ηλικία που αναπτύσσεται η ακοή του. Από 6 έως 12 μηνών το παιδί πρέπει να μάθει να κάνει κατασκευές με τουβλάκια ή να παίζει με εικονογραφημένα πάνινα βιβλία. Από 1 έτους έως 2 πρέπει να παίζει με καρότσια που σπρώχνονται, με παζλ και με συναρμολογούμενα παιχνίδια. Από 2 ετών έως 3 πρέπει να παίζει με ποδήλατα, παζλ με 4- 6 κομμάτια, πλαστελίνη, κούνιες και αυτοκινητάκια.

Πηγή: περιοδικό 30 μέρες υγείας

Οι περισσότερες μαμάδες που θα διαβάζουν αυτό το άρθρο το πιο πιθανό είναι πως ήδη έχουν ακούσει αυτήν την παράκληση από τα παιδάκια τους. Εντάξει, μπορεί να μη σας ζήτησαν απαραίτητα σκυλάκι, αλλά ένα γατάκι, χαμστεράκι, ή ακόμη κι ένα ψαράκι όλο και θα το ζήτησαν! Πολλές ίσως νομίζετε πως θα είναι απλά ένα ζωάκι στο σπίτι, για το παιδί, όμως θα είναι πολλά περισσότερα.

Σύμφωνα με την Ψυχολόγο Υγείας, Μαρία Κατσαούνη*, η συμβίωση κι η αλληλεπίδραση του παιδιού με ένα ζώο συμβάλλει στην ψυχοκοινωνική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Ας κάνουμε μία απαρίθμηση των θετικών εκβάσεων από αυτή τη σχέση:

– Ενισχύει τη συντροφικότητα στο παιδί, επιτρέποντάς του αργότερα να ενσωματωθεί πιο εύκολα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον, όπως το σχολείο για παράδειγμα.

– Μειώνει το άγχος και τη νευρικότητα και τα παιχνίδια με το κατοικίδιο προσφέρουν χαρά και ηρεμία στο παιδί.

– Αυξάνεται η αίσθηση της αγάπης, του σεβασμού, της εμπιστοσύνης και της αφοσίωσης.

– Ενισχύει την υπευθυνότητα και τον αυτοέλεγχο του παιδιού. Επίσης το γεγονός πως το παιδί αναλαμβάνει να φροντίσει το κατοικίδιο, από το τάισμα και το βούρτσισμα του τριχώματος έως και τη βόλτα του, τονώνει την αυτοεκτίμησή του.

– Αντιλαμβάνεται τη σημασία της φιλίας. Ακόμη και το φαινομενικά απλό γεγονός πως το σκυλάκι επιλέγει να βρίσκεται κοντά στο παιδάκι σας, λειτουργεί ευεργετικά για το παιδί.

– Πολλά εκπαιδευμένα ζώα, όπως σκύλοι και άλογα, βοηθούν παιδιά με αυτισμό ή άλλες αναπηρίες/παθήσεις.

Επιπλέον η σχέση του παιδιού με ένα κατοικίδιου σύμφωνα με έρευνες επηρεάζει θετικά και τη σωματική υγεία του παιδιού, καθώς ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού. Αποτελέσματα ερευνών κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ένα παιδί που μεγαλώνει με σκύλο θα έρθει λιγότερες φορές αντιμέτωπο με λοιμώξεις στα αυτιά ή αντίστοιχες του αναπνευστικού. Επίσης κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ένα παιδί που ζει με ζώο θα λάβει κατά περίπου 30% λιγότερες φορές αντιβιοτικά σε σχέση με ένα παιδί όπου δεν υπάρχει κατοικίδιο στο σπίτι.

*Η Μαρία Κατσαούνη είναι Ψυχολόγος Υγείας. Εργάζεται στη Θεσσαλονίκη κι ειδικεύεται στη Συμβουλευτική Online σε προβλήματα Χρόνιων Παθήσεων και Άγχους, καθώς επίσης και σε θέματα Μητρότητας και Παιδιών. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της μέσω του site psyxology.gr

Πάντα χρειαζόμαστε τις φίλες μας, αλλά όταν γινόμαστε μαμάδες οι φίλες γίνονται για εμάς το σταθερό σημείο αναφοράς σε μια καινούρια και εντελώς αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα. Να κάποιοι λόγοι που τις χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ!

1. Μας χαλαρώνουν

Όταν έχουμε φτάσει στο παρά πέντε της κατάρρευσης με το μωρό, οι φίλες είναι πάντα εκεί για να ακούσουν τη γκρίνια μας. Όταν ο σύντροφός μας είναι απών εκείνες είναι εκεί για να ακούσουν τα παράπονα μας. Όταν γκρινιάζουμε για τα κιλά της εγκυμοσύνης εκείνες λένε απλώς: «Σε ένα μήνα θα τα έχεις χάσει!». Επίσης μαζί τους μιλάμε για τα πιο χαλαρωτικά ζητήματα…εκτός πατρότητας. Το πόσο στενά είναι της μόδας τα παντελόνια φέτος, και πιο κόκκινο κραγιόν θα φορεθεί περισσότερο.

2. Δεν είναι οι μαμάδες μας (Ευτυχώς)

Και δε θα μας κρίνουν ποτέ, για το πόσο λάθος θηλάζουμε, κρατάμε το μωρό ή ζεσταίνουμε το γάλα. Δε θα μας επιπλήξουν όταν αλλάξουμε ανάποδα την πάνα, ή θα ζεστάνουμε το μπιμπερό στο φούρνο μικροκυμάτων. Όσο βοηθητική και αν είναι μια μητέρα έχει πάντα το ταλέντο να σε βγάζει εκτός εαυτού. Η φίλη σου ποτέ!

3. Είναι πάντα ειλικρινείς μαζί μας

Όχι όμως και προσβλητικές! Οι φίλες μας θυμίζουν πως πρέπει να κάνουμε ανταύγειες, μας κλείνουν ένα πεντικιούρ, και μας επιπλήττουν όταν στεναχωριόμαστε για μικροπράγματα αλλά ποτέ δε μας προσβάλλουν και δε μας κρίνουν.

4. Μας νιώθουν περισσότερο από τους συντρόφους μας

Ναι, μια μαμά μπορεί να μιλάει με τις ώρες με τις φίλες της για εκείνο το ύποπτο εξάνθημα του μωρού, για το βήχα του, για την περίοδο της, για την εξάντληση της, για το ότι δεν πρόλαβε να πάει για αποτρίχωση, για το πόσο κουρασμένη νιώθει, για το παστίτσιο που της άρπαξε. Με το σύντροφό της κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα απλώς εξαντλούνται σε ένα με δύο λεπτά συζήτησης!

5. Οι φίλες μας (όπως κι εμείς) δεν είναι τέλειες σε όλα

Ποια μαμά έχει ανάγκη από μια φίλη που τα παιδιά της είναι πάντα φρεσκοσιδερωμένα, το σπίτι της λάμπει, η ίδια δε λείπει από καμία ενημέρωση του σχολείου και δεν χάνει ποτέ τη στολή του καράτε του γιου της; Και προλαβαίνει να κάνει και γιόγκα;

6. Προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν. Και το εννοούν.

Σε καμιά μαμά δεν αρέσουν τα γριπιασμένα παιδιά….Ακόμη και τα δικά της πόσο μάλλον των τρίτων. Και εννοείται πως όλες οι μαμάδες αποφεύγουν τη συναναστροφή με παιδιά με μπουκωμένες μύτες. Εκτιμάς λοιπόν πολύ τη φίλη-μαμά εκείνη που θα «κρατήσει» το μωρό σου σε περίπτωση ανάγκης, ακόμη κι όταν έχει μπουκωμένη μύτη.

Από την blogger οικογενειακή σύμβουλο και μαμά, Elizabeth Anne Scott

Πηγή: imommy.gr

από την Φανή Βαγγελάτου, Αναπτυξιακή Λογοθεραπεύτρια * 

Συχνά οι γονείς και οι δάσκαλοι καθυστερούν να παρατηρήσουν δυσκολίες που σχετίζονται με τις κινητικές δεξιότητες ενός παιδιού σε αντίθεση με τις δεξιότητες του λόγου που είναι πάντα πιο εύκολα παρατηρήσιμες. Στην πραγματικότητα, η εικόνα του παιδιού μέσα στην τάξη του νηπιαγωγείου (προ-νηπίου) μπορεί να μας δώσει πολλά στοιχεία για την κινητική του εξέλιξη. Η παρατήρηση του παιδαγωγού αλλά και του γονιού κατά τη διάρκεια σχολικών δραστηριοτήτων και παιχνιδιού, μπορεί να βοηθήσει κατά πολύ στην έγκαιρη παρέμβαση δυσκολιών λεπτής και αδρής κινητικότητας, προσοχής και συγκέντρωσης που είναι και οι κύριοι λόγοι επανάληψης του νηπιαγωγείου σε περιπτώσεις παιδιών τυπικής κατά τα άλλα ανάπτυξης.

Διαβάστε 10 σημάδια που μας δείχνουν πως το παιδί χρειάζεται να αξιολογηθεί άμεσα από κάποιον εξειδικευμένο εργοθεραπευτή.

1. 1. Έχει κακή στάση σώματος είτε στην καρέκλα είτε όταν κάθεται σε μη στηριζόμενη θέση όπως π.χ. οκλαδόν, σε κύκλο κλπ. Το παιδί που δυσκολεύεται να στηριχτεί, μπορεί να το δείτε συχνά να ξαπλώνει μπρούμυτα ή να κυλάει ανάμεσα στα άλλα παιδιά του κύκλου.
   2. Συχνά πέφτει και χτυπάει επάνω σε αντικείμενα και ανθρώπους κατά λάθος αλλά και επίτηδες.
   3. Παρουσιάζει άγνοια κινδύνου και βρίσκεται συχνά σε καταστάσεις επικίνδυνες χωρίς να υπολογίζει την ασφάλειά του ή την ασφάλεια των άλλων.
   4. Στέκεται συχνά παρατηρητής σε παιχνίδια στην παιδική χαρά χωρίς να εμπλέκεται σε αυτά ειδικά όταν χρειάζεται να τα χειριστεί μόνο του.
   5. Δυσκολεύεται να σταθεί και να ακολουθήσει τη σειρά ή τον κύκλο ειδικά κατά τη βάδιση/τρέξιμο.
   6. Επιλέγει σχεδόν πάντα το ίδιο κινητικό παιχνίδι και αποφεύγει να εμπλακεί σε άλλα που δεν γνωρίζει και μπορεί να χρειάζονται επιδέξιους κινητικούς χειρισμούς.

1. Αποφεύγει τις δραστηριότητες που απαιτούν δεξιότητες λεπτής κινητικότητας όπως το γράψιμο/ζωγραφική και το ψαλίδι. Μπορεί επίσης να εμφανίζει λάθος τρόπο λαβής του μολυβιού ή να πιέζει περισσότερο/λιγότερο απ’ ότι πρέπει το μολύβι στο χαρτί.
2. Δυσκολεύεται στην κατασκευή πάζλ ή σε άλλου τύπου κατασκευές όπως με τουβλάκια, ξύλινα εργαλεία κλπ.
3. Δυσκολεύεται σε καθημερινές δεξιότητες αυτό-υπηρέτησης όπως το ντύσιμο, να βάλει τα παπούτσια του, να βουρτσίσει δόντια κλπ.
4. Παρουσιάζει γενικά μεγαλύτερη δυσκολία από τους συμμαθητές του στο να διατηρήσει την καθαριότητα και την τάξη στη θέση του, να είναι συνεπές στις εργασίες του, να προσέχει και να συγκεντρώνεται σε δραστηριότητες μέσα στην τάξη.

Περισσότερες πληροφορίες για την Φανή Βαγγελάτου, πατείστε εδώ και στο www.planitis.eu

από τη Νέτη Φίλια–Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας*

Είναι μάταιο –και καμιά φορά καταναγκαστικό- για τους γονείς να προσπαθούν να τα κάνουν όλα τέλεια. Όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, έτσι και δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Ο περίφημος παιδίατρος- παιδοψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ επινόησε τον όρο «αρκετά καλή μητέρα» θέλοντας έτσι να καταρρίψει την ανάγκη της «τέλειας μητέρας»: το πόσο μη-ρεαλιστικό και ανώφελο είναι να προσπαθεί μια μητέρα να κατακτήσει την τελειότητα. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που είναι καλό να τις έχουμε στο μυαλό μας, όταν μεγαλώνουμε παιδιά:

• Ακόμα κι αν έχουμε «αδυναμία» σ’ ένα μας παιδί, είναι λάθος να δείχνουμε ότι το αγαπάμε περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να οδηγεί το παιδί προς την αυτονομία και τη μελλοντική ομαλή ενηλικίωση: το μαθαίνει να τα καταφέρνει μόνο του, ώστε να γίνει αύταρκες, ικανό και προσαρμοστικό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και όχι τη λύση. Π.χ., δεν του λύνουμε εμείς τις ασκήσεις στα μαθηματικά, του μαθαίνουμε όμως τον τρόπο να τις λύνει μόνο του. Του δείχνουμε πού πρέπει να «κοιτάξει», αλλά όχι τι να «δει».
• Όταν η προειδοποίηση δεν αρκεί, τότε είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε. Η εμπειρία που βιώνεται άμεσα είναι ο καλύτερος δάσκαλος.
• Σε στιγμές έντασης και όταν η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο να φερθούμε ως… ενήλικες και να αποχωρήσουμε.
• Όσο πιο πολύ πιέζουμε ένα παιδί να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες μας, χωρίς να του εξηγούμε με επιχειρήματα τον λόγο, τότε η άρνηση έρχεται ως φυσική αντίδραση στην πίεση που του ασκούμε.
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, ώστε να μάθει απ’ τα λάθη του. Φυσικά εντός λογικών πλαισίων.
• Το να παραχαϊδεύουμε το παιδί είναι εξίσου λάθος με το να μη δείχνουμε αγάπη. Συχνά τα μοναχοπαίδια υποφέρουν από την υπερβολική αφοσίωση των γονιών τους.
• Η αγάπη μας προς το παιδί πρέπει να είναι ακατάλυτη και ακλόνητη. Όταν μας θυμώνει το παιδί είναι λάθος να το απειλούμε με φράσεις τύπου: “δεν σ’ αγαπάω πια”. Αντ’ αυτού μπορούμε να του πούμε : “είμαι θυμωμένος/η με αυτό που έκανες”.
• Μέσα διαπαιδαγώγησης και δεξιότητες ανατροφής όπως η άκαμπτη αυστηρότητα, η αδιαφορία, η υποτίμηση του παιδιού, η σωματική τιμωρία και οι εκβιασμοί, απλώς … αντενδείκνυνται.
• Ό,τι και να λέμε στο παιδί μας, δεν έχει και τόση σημασία αν εμείς δεν είμαστε συνεπείς με τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες. Τα παιδιά μαθαίνουν και αντιγράφουν περισσότερα παρατηρώντας τους γονείς τους, παρά ακολουθώντας τις νουθεσίες τους.

*Η Νέτη Φίλια είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεύτρια.

Για να επικοινωνήσετε μαζί της, μπορείτε να καλέσετε στο 6945-858780 ή να της γράψετε στο : [email protected]

Όλοι φυσικά έχουμε διαβάσει κάπου τις δυσοίωνες στατιστικές που θέλουν το 50% των γάμων να καταλήγουν τελικά σε διαζύγιο. Κανείς, όμως, δεν θέλει να είναι μέσα σε αυτό το ποσοστό.

Αν μπορούσατε λοιπόν αναγνωρίσετε τα «συμπτώματα» πριν είναι αργά; Αν είχατε την ευκαιρία να αλλάξετε την κατάσταση; Θα αρπάζατε την ευκαιρία, ακόμη κι αν έπρεπε να κοιτάξετε κατάματα την αλήθεια και θα προσπαθούσατε να διορθώσετε τη «βλάβη»;

Ρίξτε μια ματιά στις παρακάτω ενδείξεις και αποφασίστε αν ο γάμος σας έχει όντως πρόβλημα.

*Έχετε μετατραπεί σε σύμβουλο του εαυτού σας.
Κάποτε συζητούσατε με τον σύζυγό για τα πάντα και τους ζητούσατε την άποψη για διάφορα θέματα, από τα εργασιακά σας μέχρι πώς να περάσετε το σαββατοκύριακο. Αλλά οι μέρες αυτές είναι πλέον παρελθόν. Παίρνετε αποφάσεις χωρίς να τον ρωτήσετε ή να αναρωτηθείτε για τα συναισθήματά του.

*Έχετε βγάλει το «σημειωματάριο» και μετράτε το «σκορ».
Το πάρε-δώσε έχει αντικατασταθεί από το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» και διαρκώς σκέφτεστε τι προσφέρετε εσείς στον γάμο και τι αυτός.

*Είστε ο άρχοντας του «κάστρου».
Σε μια επιτυχημένη σχέση, κανενός οι ανάγκες δεν είναι σημαντικότερες από του άλλου. Οι επιθυμίες είναι ίδιας σημασίας και οι προσπάθειες για να επιτύχει η σχέση γίνονται από κοινού. Όταν όμως επικρατεί ένταση στη σχέση και δυσφορία στη συμβίωση, τότε οι προσωπικές ανάγκες γίνονται βασική προτεραιότητα του καθενός.

*Από «συμπαίκτες» έχετε γίνει πια «συγκάτοικοι».
Οι συμπαίκτες συνεργάζονται αρμονικά για να πετύχουν τους στόχους τους. Μοιράζονται απόψεις και οραματίζονται μια κοινή ζωή και ένα ζεστό σπιτικό. Οι συγκάτοικοι έχουν ατομικά σχέδια χωρίς προοπτικές ή σκέψεις για το έτερο ήμισυ. Καθαρίζει ο καθένας τον χώρο του, και ξαφνικά το ξεχωριστό πρόγραμμα της καθημερινότητας μετατρέπεται σε ξεχωριστή ζωή.

*Βγάζετε το «κεντρί» και αρχίζετε τα τσιμπήματα.
Ο οποιοσδήποτε έχει βρεθεί σε μακροχρόνια σχέση γνωρίζει αρκετά καλά τον σύντροφό του και τα αδύνατα σημεία του. Στο παρελθόν έχετε κατά λάθος θίξει τα ευαίσθητα σημεία του, έχετε ζητήσει συγνώμη και προσπαθήσατε να μην επαναλάβετε τις λάθος κινήσεις. Τώρα όμως, χτυπάτε συνειδητά τον σύζυγο στα αδύνατα σημεία του και μάλιστα το απολαμβάνετε.

*Ραντεβού, τέλος!
Όταν ήσασταν ερωτευμένοι και χαρούμενοι, βγαίνατε συχνά ραντεβού. Κάνατε ότι χρειαζόταν για να διατηρείται τον ρομαντισμό ανάμεσά σας. Ένα γλυκό μήνυμα στο κινητό, ένα δωράκι σε ανύποπτο χρόνο ή προσπαθούσατε να είστε ωραίοι για να ελκύεται ο ένας τον άλλον. Τώρα, ο σύντροφος μοιάζει με βαρίδι που θέλετε να απαλλαγείτε απ’ το βάρος του.

*Διοχετεύετε την αγάπη σας αλλού
Είτε συναισθηματικό είτε σωματικό, το ενδιαφέρον σας πλέον έχει στραφεί αλλού και δεν αισθάνεστε πλέον συνδεδεμένοι με το έτερο ήμισυ.

*Απαγάγατε τον έρωτα και ζητάτε λύτρα!
Οι άνθρωποι συχνά αστειεύονται ότι το σεξ σταματά όταν έρχεται ο γάμος, πολύ απλά διότι «δεν χρειάζεται πια να κάνετε έρωτα». Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι σταματούν να κάνουν έρωτα όταν αρχίζουν να χάνουν το ενδιαφέρον τους για το έτερο ήμισυ. Κανείς δεν θέλει να κάνει σεξ με αυτόν που του στερεί την ευτυχία. Ακόμη κι σας ελκύει σεξουαλικά ο σύντροφος, σταματάτε να επιδιώκετε τον έρωτα, για να τον εκδικηθείτε ή να τον πληγώσετε.

*Συζητήσεις τέλος! Πάνε πια οι μέρες που συζητούσατε. Πλέον τις θεωρείτε εξοντωτικές και μάταιες. Αντίθετα, χρησιμοποιείτε όσο λιγότερες λέξεις για επικοινωνήσετε τις απόψεις σας, με τις συζητήσεις να έχουν ως κεντρικό θέμα τις δουλειές του σπιτιού και ποιος θα πάει σουπερ-μαρκετ.

*Έχετε κάνει check-out από τη σχέση και μετακομίσατε πια στο «ξενοδοχείο» του μυαλού σας.
Σε παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές, ο σύντροφός σας ήταν το καταφύγιο σας επειδή ήταν ο καλύτερός σας φίλος, η παρηγοριά σας και η χαρά της ζωής σας. Όσο όμως εδραιώνεται η απόσταση μεταξύ σας, αλληλεπιδράτε χωρίς όμως να του επιτρέπετε να εισχωρήσει στο μυαλό και την ψυχή σας. Στην σκέψη σας κυριαρχούν πλέον σχέδια για μια νέα ζωή, μακριά απ’ το έτερο ήμισυ.

Αν όλα τα παραπάνω «συμπτώματα» σας είναι γνωστά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κανείς δεν λέει ότι η κατάσταση είναι τετελεσμένη και δεν ανατρέπεται. Αν το θέλετε, θα δώσετε στο γάμο σας την ευκαιρία να ξεπεράσει τα προβλήματα, πριν είναι αργά.

Αν σκέφτεστε τα θετικά και αρνητικά και αναζητάτε τα κίνητρα για να σώσετε το γάμο σας, θυμηθείτε ότι η πραγματικότητα είναι περίπλοκη όταν πρόκειται για τις σχέσεις των ανθρώπων. Καμιά σχέση δεν είναι ιδανική, ακόμη και ο καλύτερος σύντροφος μπορεί να είναι δύσκολος στην συμβίωση. Χρειάζεται λοιπόν αμοιβαία προσπάθεια, συνέπεια και αφοσίωση. Γίνετε λοιπόν βασικό συστατικό ενός πετυχημένου γάμου, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο διαζυγίου.

Πηγή: health.in.gr

Εχουμε άραγε αναρωτηθεί ποτέ τι είδους γονείς είμαστε; Απαντάμε συχνότερα με «όχι» στα παιδιά ή πάλι η λέξη «όρια» απουσιάζει από το λεξιλόγιό μας; Συζητάμε μαζί τους πριν από τη λήψη κάποιας σημαντικής για την οικογένεια απόφασης ή απλά τους την ανακοινώνουμε;

Οπως προκύπτει, ο τρόπος με τον οποίο αναθρέφουμε και διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά μας καθορίζει και τον τύπο του γονέα που μας αντιπροσωπεύει. Η Αικ. Μαριδάκη-Κασσωτάκη, καθηγήτρια Ψυχολογίας και διευθύντρια του Κέντρου Μελέτης της Οικογένειας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, ασχολήθηκε με το θέμα της γονεϊκής τυπολογίας στην Ελλάδα εκπονώντας σειρά μελετών, ορισμένες σε συνεργασία με την ερευνητική της ομάδα στο ίδιο πανεπιστήμιο. Τα πορίσματα που προκύπτουν από τα ερωτηματολόγια, τα οποία διανεμήθηκαν σε 1.572 πατέρες, ηλικίας 44 ετών, και 2.472 μητέρες, ηλικίας 35 ετών, από 13 διαφορετικά διαμερίσματα της χώρας, οδηγούν στην ανάδειξη τεσσάρων κυρίαρχων γονεϊκών τύπων: του υποστηρικτικού, του αυταρχικού, του επιτρεπτικού και του αυστηρού.

Ποια είναι όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός; Η κ. Μαριδάκη αναλύει διεξοδικά το προφίλ τους.

Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι «συμπτώματα κατάθλιψης που παρουσιάζονται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας είναι συχνότερα όταν οι γονείς τους είναι αυταρχικοί, αυστηροί αλλά και επιτρεπτικοί, σύμφωνα με μελέτη που εξέτασε τις αντιλήψεις 640 μαθητών αυτής της ηλικίας, σχετικά με την τυπολογία των γονέων. Το αντίθετο συμβαίνει όταν οι γονείς είναι υποστηρικτικοί», τονίζει η καθηγήτρια. Υψηλή ενσυναίσθηση και αυτοεκτίμηση απολαμβάνουν τα παιδιά με υποστηρικτικό πατέρα, όπως καταδεικνύεται από τη μοναδική στην Ελλάδα μελέτη επί της τυπολογίας του πατέρα αλλά και τις αντιλήψεις 190 παιδιών ηλικίας 12 ετών.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση
Αντιστρόφως, όπως εξηγεί η κ. Μαριδάκη: «Οι μαθητές που αντιλαμβάνονται τον πατέρα τους ως αυταρχικό ή αυστηρό τείνουν να έχουν χαμηλό επίπεδο ενσυναίσθησης και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αν και δεν προκύπτουν σαφείς επιπτώσεις στους μαθητές από τον επιτρεπτικό τύπο πατέρα, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν ο πατέρας είναι υποστηρικτικός: ανεπτυγμένη σχολική αλλά και αθλητική ικανότητα, αρμονική σχέση με τους συνομηλίκους, φυσική εμφάνιση και ευπρεπής διαγωγή και συμπεριφορά, είναι τα χαρακτηριστικά που συγκεντρώνει ως «θετική αντανάκλαση επάνω του» το παιδί του υποστηρικτικού γονέα».

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθενός: Πώς θα βρούμε σε ποιον τύπο γονέα ανήκουμε:

“Ρωτήστε τα κορίτσια μου αν αυτα τα σορτς φαίνονται τόσο τέλεια!”

Υποστηρικτικός: 

Παροτρύνω το παιδί μου να συζητά μαζί μου τα προβλήματά του ή να εκφράσει τη γνώμη του ακόμη κι αν διαφωνούμε; Του δείχνω κατανόηση όταν είναι αναστατωμένο; Του δείχνω τρυφερότητα; Συζητώ μαζί του για τις συνέπειες των πράξεών του, το βοηθώ να τις καταλάβει μέσα από διάλογο; Του επιτρέπω να πει τη γνώμη του για τους κανόνες της οικογένειας, του εξηγώ γιατί πρέπει να τους τηρεί; Του λέω πώς νιώθω όταν συμπεριφέρεται καλά ή άσχημα; Ζητώ τη γνώμη του για το πώς πρέπει να λειτουργεί η οικογένεια; Το επαινώ όταν είναι καλό και υπάκουο;

Αυταρχικός:

Δέρνω το παιδί μου όταν δεν υπακούει ή δεν συμπεριφέρεται σωστά; Το τιμωρώ απαγορεύοντάς του να κάνει κάτι που του αρέσει ή το στέλνω στο δωμάτιό του, χωρίς να του δίνω εξηγήσεις; Χρησιμοποιώ απειλές και πάλι χωρίς εξηγήσεις; Του απαντώ «γιατί είμαι γονιός σου!» όταν εκείνο ζητήσει τον λόγο που πρέπει να υπακούσει; Ξεσπάω τον θυμό μου επάνω του; Γενικά, χρησιμοποιώ την τιμωρία ως μέσο πειθαρχίας;

Αυστηρός:

Μαλώνω και φωνάζω στο παιδί μου όταν φέρεται άσχημα; Του ασκώ κριτική όταν η συμπεριφορά μου δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου; Του κάνω συστάσεις για να βελτιωθεί η συμπεριφορά του; Του λέω πόσο σημαντικό είναι να ακολουθεί τους κανόνες της οικογένειας;

Μία ισορροπημένη οικογένεια….

Επιτρεπτικός:

Κακομαθαίνω το παιδί μου; Μήπως το απειλώ περισσότερο με τιμωρία παρά το τιμωρώ; Υποκύπτω στις επιθυμίες του όταν επιμένει έντονα σ’ αυτές; Του λέω με ποιο τρόπο θα το τιμωρήσω αλλά δεν εφαρμόζω την τιμωρία; Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να του μάθω να πειθαρχεί;

Όπως επισημαίνει η Αικ. Μαριδάκη-Κασσωτάκη,  «αν και οι τρεις από τους παραπάνω τύπους είναι ανάλογοι με αυτούς που έχουν διαπιστωθεί σε μελέτες στον διεθνή χώρο, στη χώρα μας «ενδημεί» και ο αυστηρός τύπος γονέα, ο οποίος δεν ταυτίζεται με κανέναν από τους γονεϊκούς τύπους που αναφέρονται σε μελέτες διεθνώς. Για το λόγο αυτό, ο αυστηρός γονέας είναι τύπος που μπορεί να χαρακτηρίσει ιδιαίτερα τον Έλληνα γονέα»

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, το άρθρο είναι της Βασιλικής Χρυσοστομιδου

από την Φανή Βαγγελάτου, Αναπτυξιακή Λογοθεραπεύτρια *

Συχνά οι γονείς αναρωτιούνται ποια ηλικία είναι η καλύτερη να εντάξουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό (προ-νήπιο/μικρά νήπια κλπ). Μερικά από τα ερωτήματα που τους απασχολούν μπορεί να είναι σχετικά με τη χρήση πάνας, την ανάπτυξη του λόγου, τα υπόλοιπα μικρά μέλη της οικογένειας κλπ. Σε αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις σχετικά με την ετοιμότητα και τα οφέλη που μπορεί κάποιο παιδάκι να έχει είναι μοναδικά κατά περίπτωση και καλό είναι οι γονείς να συζητούν με τους παιδαγωγούς και τους ειδικούς ώστε να μπαίνουν στη διαδικασία του πρώτου σχολείου χωρίς μεγάλο άγχος και αγωνία καθώς αυτό είναι κάτι που θα μεταδώσουν και στο παιδί.

Εμείς, λέμε -όπως και να λέγεται τα σχολείο- ΝΑΙ στην προσχολική εκπαίδευση από μικρή ηλικία για πολλούς λόγους που αφορούν σε όλους τους τομείς ανάπτυξης του παιδιού!

1. Με τον αποχωρισμό από τη μητέρα (κηδεμόνα) γίνονται από νωρίς τα πρώτα βήματα προς την ανεξαρτησία και προς την κοινωνικοποίηση καθώς το παιδί μαθαίνει πώς να ζητάει και από άλλους να του καλύψουν βασικές ανάγκες.
2. Διευρύνει την κοινωνικότητά του μέσα από τη συμμετοχή στην ομάδα. Με έναν τρόπο το παιδί «αναγκάζεται» να συναναστραφεί, μαθαίνει να μοιράζεται και να περιμένει τη σειρά του καθώς πια δεν είναι ο μόνος «μικρός άνθρωπος με ανάγκες» μέσα στο καινούργιο πλαίσιο.
3. Αναπτύσσεται συναισθηματικά δημιουργώντας δεσμούς με άλλους ανθρώπους. Κάνει φίλους, δένεται με τη δασκάλα, ανταπεξέρχεται σε μικρούς καβγάδες, ζήλειες της ομάδας κλπ.
4. Αυξάνεται ραγδαία ο λόγος, το λεξιλόγιο και όλες οι επικοινωνιακές δεξιότητες. Το παιδί από τη μία προσπαθεί περισσότερο από μόνο του να ικανοποιήσει τα αιτήματά του στο ξένο περιβάλλον, από την άλλη λαμβάνει και ακόμη περισσότερα ερεθίσματα που το οδηγούν προς αυτό.
5. Για τους ίδιους λόγους, αυξάνεται έντονα και το γνωστικό του πεδίο. Το παιδί ακούει-βλέπει και συνεπώς μαθαίνει, με περισσότερους ανθρώπους απ’ ότι στο σπίτι, περισσότερα παιχνίδια, περισσότερους κανόνες, περισσότερη πληροφορία γενικά.
6. Διευρύνει τις κινητικές του δεξιότητες με ομαδικά παιχνίδια σε μεγαλύτερους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους διαμορφωμένους με ασφάλεια.
7. Μαθαίνει σε πλαίσιο με πρόγραμμα και κανόνες. Η προσαρμογή του παιδιού στο πρόγραμμα του σχολείου θα βοηθήσει πολύ την οργάνωση του προγράμματος και στο σπίτι καθώς και στη συμμόρφωση σε απλούς κανόνες διατήρησης της «τάξης» και της «σειράς» με τους οποίους συνήθως δυσκολεύονται οι γονείς.
8. Φτιάχνει το πρόγραμμα του ύπνου! Με το πρωινό ξύπνημα και τη συνεχή δράση μέχρι το μεσημέρι το παιδί ρυθμίζει το πρόγραμμα ύπνου του πιο εύκολα σε σύγκριση με τα παιδιά που μένουν πολλές ώρες στο σπίτι με αποτέλεσμα οι γονείς να δυσκολεύονται να επιβάλλουν τον ύπνο ή να κρατήσουν το παιδί ξύπνιο. Ανάλογη ρύθμιση επιτυγχάνεται και με το φαγητό.
9. Στατιστικά, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που φτάνουν στους ειδικούς με δυσκολίες στο λόγο, τη λεπτή κινητικότητα και τη συμπεριφορά, είναι συχνότερα παιδιά που δεν είναι ενταγμένα σε σχολικό πλαίσιο. Αξίζει να σημειωθεί πως ακόμα και σε παιδιά με σοβαρότερες δυσκολίες, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα παράλληλα με τις «ειδικές παρεμβάσεις» προτείνει και προάγει την ένταξη στο σχολείο.

Ο λόγος #10 είναι η ανάγκη της οικογένειας! Δεν είναι ντροπή να γνωρίζουμε και να λέμε πως και η μαμά/μπαμπάς/γιαγιά/παππούς που περνάει τον περισσότερο χρόνο με το παιδί, έχει ανάγκη ξεκούρασης και προσωπικού χρόνου! Με το να εντάξουμε ένα παιδί στην προσχολική εκπαίδευση από νωρίς λοιπόν, βοηθάμε το μικρό μας να αναπτυχθεί σωστά στην ομάδα αλλά «γεμίζουμε κι εμείς μπαταρίες» για την υπόλοιπη μέρα που ακολουθεί! Να μην ξεχνάμε πως τα ευτυχισμένα και ήρεμα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους και ήρεμους (όσο γίνεται και ξεκούραστους) γονείς!

Παρόλο που το φεμινιστικό κίνημα έχει ξεφουσκώσει και πλέον υπάρχουν πολλές που ίσως αναπολούν το ρόλο της γιαγιάς που είχε να φροντίσει τα παιδιά και το σπίτι χωρίς να χρειάζεται την επιβράβευση του διευθυντή και τις συνεχείς αποτριχώσεις και επισκέψεις στο κομμωτήριο, ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε: Ποιοι είναι τελικά οι ρόλοι της γυναίκας και πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με αυτούς;

Αυτό που συμβαίνει κυρίως στη χώρα μας και άλλες λιγότερο προοδευτικές και περισσότερο ερμαφρόδιτες χώρες, είναι η υιοθέτηση ενός υβριδικού μοντέλου ρόλων στο οποίο μάλλον η γυναίκα βγαίνει ζημιωμένη παρά απελευθερωμένη και ίσως περισσότερο μπερδεμένη (;)

Όταν μιλάμε για ισότητα των φύλων εννοούμε ίσα δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Κάπου θεωρώ ότι αυτό έχει παρανοηθεί αν όχι παρεξηγηθεί και από τα δύο φύλα με αποτέλεσμα να καταλήγουμε όλοι μπερδεμένοι! Τι εννοώ; Μία ανεξάρτητη και ισότιμη με τον άνδρα γυναίκα δεν απαιτεί ‘‘οικονομικές διευκολύνσεις’’ ούτε συνεχείς δωρεάν εξόδους με την δικαιολογία του άντρα του σωστού του ιππότη, καθώς ο ίδιος άνδρας έβαζε στη γυναίκα του μία καθόλου φαντεζί ζώνη αγνότητας μέχρι, αν και επιστρέψει από τη μάχη (ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τι συνέβαινε αν δεν γυρνούσε ποτέ από αυτήν).

Από την άλλη το έτερον ήμισυ και επίσης συγχυσμένο ανδρικό φύλο απολαμβάνει την πολύ ωραία συνεισφορά της γυναίκας στον οικονομικό προϋπολογισμό του σπιτιού χωρίς όμως να κάνει υποχωρήσεις και εκχωρήσεις από τον δικό του χρόνο και ρόλο στον καταμερισμό των συζυγικών και σπιτικών υποχρεώσεων.

Πόσες λοιπόν το λιγότερο ευτράπελες και το περισσότερο ψυχοφθόρες παρεξηγήσεις και καταστάσεις μπορούν να προκύψουν από αυτό το γαϊτανάκι ρόλων; Καλό είναι λοιπόν όπως κάποιοι διάσημοι υπογράφουν το προγαμιαίο συμβόλαιό τους και εμείς να ξεκαθαρίσουμε με το σύντροφό μας τους ρόλους και τις υποχρεώσεις μας για να έχουμε μία ζωή ισορροπημένη και όχι βολεμένη κατά περίπτωση πίσω από τον ένα ή τον άλλο ρόλο ή από το άλλο άκρο μία ζωή ενός καλοπρογραμματισμένου ρομπότ.

Εσείς λοιπόν είστε μία φεμινίστρια, μία κατά περίσταση φεμινίστρια ή μία συγχυσμένη νοικοκυρά-εργαζόμενη-μητέρα-σύζυγος-νύφη-ερωμένη;

Μικρή κλέφτρα. Φλύαρη, πομπώδης, αυτάρεσκη. Να δοκιμάζει μπροστά σε καθρέφτη-αντίκα λάφυρα απ’ το σεντούκι της μαμάς: διαμαντένια κολιέ, ψηλοτάκουνες γόβες, γουναρικά και την ολόχρυση βέρα της που δεν της «χώραγε» άλλο πια. Μαζί τα φορτώσανε ένα συννεφιασμένο μεσημέρι σ’ ένα πορτοκαλοκίτρινο σαραβαλιασμένο τζιπ για να ορθώσουν τη ζωή τους. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά που τις ήθελαν ερειπωμένες. Η μία γίνεται σκιά της άλλης. Δεν είχαν δα και τόσα χρόνια διαφορά. Όλα κι όλα είκοσι. Επτά η κόρη, είκοσι επτά η μαμά.

Κι ύστερα, λίγα χρόνια αργότερα, ένα απόγευμα, ήρθε για επίσκεψη στο σπίτι εκείνος. Ο φίλος της μαμάς. Όμορφος. Σαν τον Ομάρ Σαρίφ στον Λόρενς της Αραβίας. Μου άπλωσε το χέρι και το μούδιασμα του άγνωστου που ήρθε να μου κλέψει τη μαμά μετατράπηκε σε χάδι. Με τον καιρό ο φόβος έγινε ανάγκη και η ανάγκη αγάπη. Παρέα κάναμε τα πάντα. Όσα η μαμά δεν προλάβαινε να κάνουμε μαζί, όσα απαγόρευε κι όσα αδυνατούσε. Κι ύστερα μια μέρα, ο Ομάρ Σαρίφ εξαφανίστηκε από τη ζωή μας. Ήθελε, λέει, να παντρευτεί τη μαμά και να κάνουν και παιδί, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ο ερχομός ενός μωρού μπορεί να διατάρασσε, έλεγε, την ισορροπία μου. Και η ισορροπία του δικού της παιδιού ήταν πάνω απ’ όλους τους έρωτες κι από όλα τα μωρά που θα «γεννούσαν» οι τελευταίοι. Παραζαλισμένη από την αγάπη της στο πρόσωπό μου, της έδωσα δίκιο, μα όσο τα χρόνια περνούσαν και η μέθη εξανεμιζόταν, όσο η προσήλωσή της επάνω μου γινόταν γόρδιος δεσμός και με έπνιγε, όσο έφευγα από δίπλα της κι εκείνη έμενε στο πλάι μου, συνειδητοποιούσα ότι το μεγαλύτερο λάθος της μαμάς ήταν που δεν παντρεύτηκε τον Ομάρ Σαρίφ. Και πως, κάποιες φορές, οι θυσίες που κάνουμε εμείς για τα παιδιά μας δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από παράλογες προσωπικές ενοχές.

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, οι περισσότερες διαζευγμένες μαμάδες διακατέχονται από εκείνους τους ίδιους και απαράλλαχτους φόβους της δικής μου διαζευγμένης μαμάς: «Η ερωτική επιλογή μου θα σταθεί “άξια” για το δικό μου παιδί;» «Κι αν δεν το αγαπήσει όσο θέλω εγώ;» «Κι αν είναι πολύ μικρό για να δεχθεί στη ζωή του κάτι τόσο μεγάλο;» Αγωνίες πέρα για πέρα λαθεμένες αφού, σύμφωνα με τους ειδικούς, το πρώτο ερώτημα που πρέπει να θέσει μία γυναίκα στον εαυτό της είναι εάν η ερωτική επιλογή της είναι άξια για την ίδια. Άξιος ή ανάξιος για τον ψυχισμό ενός παιδιού είναι σε πρώτο επίπεδο ο πατέρας, σε αντίθεση με τον φίλο της μαμάς, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα είναι ο κατάλληλος αν το παιδί τον νιώσει αληθινό στο πλάι του.

Τι γίνεται όμως εάν η αντίδραση του παιδιού είναι αρνητική; Κατά την άποψη των ειδικών, τις πιο πολλές φορές οι αρνητικές αντιδράσεις καταδεικνύουν ότι το παιδί αντιλαμβάνεται κάποιο συναισθηματικό «κώλυμα» της μητέρας απέναντι στη σχέση της και ασυναίσθητα «συμμαχεί» μαζί της. Άλλες φορές οι αντιδράσεις του παιδιού αποτελούν το μέσο για να επιδείξει τη δύναμη και τη θέση του στο σύμπαν της μητέρας, ένα συναίσθημα που υποχωρεί όταν νιώσει ασφάλεια για την αγάπη της. Όπως και να ’χει, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει μία γυναίκα να αποσύρει την επιλογή της. Το παιδί δεν είναι κριτής ούτε οδηγός της δικής μας ζωής. Όση αγάπη κι αν εμπεριέχει η έννοια της μητρότητας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι για να είναι υγιής θα πρέπει να εμπεριέχει και ελευθερία. πιπλέον, με το να αποζητούμε διαρκώς τη συναίνεση και την έγκριση των παιδιών μας για τις δικές μας επιλογές δεν καταφέρνουμε τίποτε άλλο παρά να τα φορτώνουμε έμμεσα με ευθύνες, πολύ βαριές για τον δικό τους ευαίσθητο κόσμο.

Πηγή : Τaλκ  , από την Ρομίνα Ξύδα