Tag:

Αέλια

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, μάλλον έτσι είναι. ‘Όταν αγαπάς κάτι έχεις αγωνία. Όταν δουλεύεις σκληρά για κάτι, δεν μπορεί παρά να έχεις την έγνοια σου. Όταν θέλεις αυτό που έχεις ετοιμάσει να είναι άρτιο, κι όπως το έχεις φανταστεί, ε, ναι… μάλλον έχεις ταχυπαλμία!

Κάπως έτσι αισθάνομαι για την πρεμιέρα της εκπομπής. Μαζί με την Κωνσταντίνα , τον Παύλο και τον Ευθύμη, καθώς επίσης και την υπόλοιπη υπέροχη ομάδα του “Μες την Καλή χαρά”, ξεκινάμε το Σάββατο.

Κι έχουμε ετοιμάσει μία εκπομπή που ελπίζουμε να τη βρείτε ενδιαφέρουσα, χαρούμενη, αισιόδοξη, θετική, ανανεωμένη.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, σκέφτομαι την ώρα που πέσει το σήμα:
α. Αν θα με πιάσει λόξυγγας

β. Αν η Αέλια όταν ξυπνήσει και με ζητήσει, δεν θα είμαι εκεί, θα αγχωθεί (μιας και ο μπαμπάς λείπει στην Κύπρο για δουλειές και δεν θα έχει ούτε αυτόν)

γ. Αν πιαστεί το τακούνι μου στο καινούργιο σκηνικό και “σαβουρδιαστώ”

δ. Αν χάσω τα λόγια μου

ε. Αν… αν…. αν….

Χαρούμενες σκέψεις δηλαδή!

Πέρα από όλα αυτά, ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις.

Τελικά αυτό αποφάσισα να σκέφτομαι, κι αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι αυτή τη χρονιά! όπως λέει ο Μίκυ Μάους, τα καρτούν που βλέπει κάθε μέρα η Αέλια: “Θα τα πούμε σύντομαααα!”

Πολλά φιλιά κι αγάπη,
Κατερίνα

04/10/2013 9 comments

The KK blog

Πρώτες λέξεις, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Η Αέλια είναι μέσα στο σαλόνι και ακουμπά τα χέρια της στο πιάνο. Σκοπός της δεν είναι να παίξει τον πρώτο της αυτοσχεδιαμό, όχι ακόμα τουλάχιστον. Σκοπός της είναι να ανέβει στο διπλάνο σκαμπό που είναι ψηλότερο -κι έχει και κάτι κούτες με αρχείο του Κρατερού που δεν έχουμε τακτοποιήσει ακόμη από τη μετακόμιση – κι έπειτα να ανέβει πάνω στο πιάνο με τα πόδια. Βάζει τα χέρια της στο πάνω μέρος του για να στηριχτεί και ναι, τώρα είναι έτοιμη για τον πρώτο της αυτοσχεδιασμό! Χοροπηδάει πάνω στα πλήκτρα και γελάει με την ψυχή της!!!!!!
Να ένας νέος τρόπος να εκφράζεται κανείς.

Το κρατώ αυτό γιατί ταιριάζει πολύ με τη φάση που βρίσκομαι κι εγώ.

Ο πρώτος δικός μου αυτοσχεδιασμός είναι αυτός εδώ, ένας καινούριος τρόπος έκφρασης.
Πατώ με τα δάκτυλα μου το πληκτρολόγιο και σας υποδέχομαι στο νέο μας ραντεβού.

Μέσα από το The K- magazine θα τα λέμε πλέον πολύ συχνά, δηλαδή θα τα λέω εγώ αλλά αν θέλετε και συζήτηση, κι αυτό θα βρούμε έναν τρόπο να το φτιάξουμε (θα ρωτήσω την Κατερίνα Μαντά που ξέρει απ αυτά και με τίμησε και με την πρόταση της, γιατί θα το ομολογήσω ότι εγώ και τα blogs, τα social media, τα site κλπ ήμασταν δύο έννοιες που πραγματικά ποτέ ως τώρα δεν είχαμε συναντηθεί πουθενά και μου πήρε ένα χρόνο για να το αποφασίσω– ωστόσο θέλω να δηλώσω ότι ξέρω να παίζω καταπληκτικές «κούπες», «πασιέντζα» και τάβλι και αν κάποιος προτίθεται να σχεδιάσει μπιρίμπα, κανάστα, αγωνία και ξερή για το internet να ξέρει ότι θα γίνω μία από τις μεγαλύτερες υποστηρίκτριες και fan καθότι είμαι τρελό χαρτόμουτρο αν και ο σύζυγος μου δεν στηρίζει με θέρμη αυτή μου την κλίση– σκέψου κάποιος να το έχει κάνει ήδη και να μην το ξέρω, οπότε να γίνω ρεζίλι απ την πρώτη κιόλας ανάρτηση…).

Ένα χρόνο και κάτι μετά από την τελευταία μας επικοινωνία, μάλλον πρέπει να σας πω τι έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα, για να πιάσουμε έπειτα την κουβέντα μας από το σήμερα.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι σχετικά απλά.Ο χρόνος που πέρασε ήταν απ’ αυτούς που τους καταλαβαίνεις απολύτως έστω κι αν έχεις μερικές διαλήψεις. Χάρηκα πολύ, συγκινήθηκα πολύ, σοκαρίστηκα πολύ, απογοητεύτηκα πολύ, γέλασα πολύ και κοιμήθηκα λίγο.

Α! Και άλλαξα εκατοντάδες πάνες που αναμένονται να γίνουν χιλιάδες με έναν πρόχειρο υπολογισμό – δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά αλλά πόσο έξω να πέφτω, δεν μπορεί!
[quote_right]Σκέφτομαι ότι εδώ θα έχω την ευκαιρία ή το θάρρος να μιλήσω για πράγματα που δεν είχα τη δύναμη ως τώρα. Αυτό από μόνο του έχει πολύ ενδιαφέρον αν με ρωτάτε, οπότε να’ μαι![/quote_right]
Έμαθα να είμαι ατρόμητη μπροστά σε έναν κινούμενο -κι έτοιμο ν αποκολληθεί- αφαλό, να ρουφάω μύξες, να βάζω αμπούλες φυσιολογικού ορού στο ένα ρουθούνι με απώτερο σκοπό να βγουν απ΄το άλλο, να δέχομαι μηνύματα συμπαράστασης, να έχω δίπλα μου παλιούς αλλά και καινούριους φίλους (τι ωραία!), να μαθαίνω να μετράω ml, να κοιμάμαι η …μισή, να κάνω περισσότερη υπομονή κι απ’ αυτή που έκανα, να βλέπω να αποκαθηλώνονται άνθρωποι -στους οποίους πίστευα- εν ριπή οφθαλμού, να αρχίσω γυμανστήριο στο οποίο πήγα τελικά περί τις πέντε φορές και αν, να μάθω όλες τις παιδικές χαρές της περιοχής, να αισθάνομαι η υπερτυχερή που μου έπεσε ο πρώτος αριθμός του Κρατερού λαχείου (να ναι καλά!) και κυρίως να ζήσω το θαύμα της γέννησης, την υπέροχη εμπειρία του θηλασμού και την απερίγραπτη ευτυχία του να μεγαλώνει κανείς, μεγαλώνοντας την Αέλια.

Έμαθα δηλαδή να αγαπώ περισσότερο.

Ξαναδιαβάζοντας την παραπάνω – με όλο το σεβασμό – Θουκυδιδική παράγραφο, σκέφτομαι ότι μάλλον πολλές αναφορές θα υπάρχουν στο μέλλον σε όλα αυτά που προανέφερα. Κρίμα τόσο έντονα συναισθήματα και ιστορίες για αγρίους να περάσουν στο ντούκου.

Καλή αρχή λοιπόν και καλή επικοινωνία. Νομίζω θα χει πλάκα. Εσείς;

07/05/2013 64 comments

The KK blog

“I’m back”, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Μου πήρε λίγο καιρό, αλλά voila, να ’μαι και πάλι στο αγαπημένο μου The K-magazine με δόξα και τιμή!

Αντί προλόγου να σας πω ότι τα έχω δει όλα συνεχόμενα, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω δει τίποτα ακόμη, γιατί το γραφείο μου είναι τίγκα στο φάκελο με αποτέλεσμα να μη βλέπω και πολλά πέρα από: χαρτιά, στυλό, τηλέφωνα (δύο σταθερά κι ένα κινητό), κομπιουτερακιά και θέατρα (και ανθρώπους που ασχολούνται μ αυτά).
Αν με ρωτάτε, όμως είμαι πολύ χαρούμενη που ενώ δουλεύω (πολύ), χαίρομαι (πάρα πολύ).
Βεβαίως, μέχρι να βρω τις ισορροπίες μου, μου πήρε καιρό και μάλιστα τόσο, ώστε να χαθώ από προσώπου γης –
(για να είμαι εντελώς ειλικρινής, ακόμα δεν τις έχω βρει τις ισορροπίες μου, αλλά αυτό είναι ένα δικό μου θέμα προς διερεύνηση, δεν υπάρχει λόγος να σας ζαλίζω με θέματα άλυτα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το τελευταίο διάστημα που έλαμψα δια της απουσίας μου, έμαθα χιλιάδες καινούρια πράγματα και μου συνέβησαν διάφορα αρκούντως σημαντικά που μάλλον θα με βοηθήσουν πολύ στο μέλλον (ή έτσι ελπίζω τουλάχιστον).
Έμαθα επιτέλους τι σημαίνει να είσαι εργαζόμενη μητέρα (!), καλή νοικοκυρά (?) και πως όλα αυτά μαζί είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες (και σ αυτό το σημείο είναι καλό να αναφέρω και να ξεκαθαρίσω παράλληλα τη θέση μου: δεν έχω λύσει ποτέ μου ούτε ένα σταυρόλεξο – παρόλο που η μαμά μου λύνει δύο από αυτά με τις καθόλου λέξεις στην καθισιά της, γιατί κάνει καλό στον εγκέφαλο…!).

Άρα, ζορίζομαι σε βαθμό κωμικοτραγικό. Βάζω –όταν δε με βλέπει κανείς- στο Skype για να δω το κοριτσάκι μου λες και είμαι οικονομικός μετανάστης στην Αυστραλία. Το μωρό παθαίνει τρελλίαση (δεν υπάρχει αυτή η λέξη έτσι;) γιατί σου λέει, τι είναι τώρα τούτο που μου συμβαίνει, αυτή δεν ήταν το πρωί εδώ και με έβαζε να χορεύω «το χοντρό μπιζέλι» υποχρεωτικά για λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί; Τώρα τι κάνει μέσα σ αυτή τη μικρή τηλεόραση που βλέπουμε το βράδυ το videoclipάκι το «Frère Jacques»;

[vsw id=”BC6rvbxdywg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Εγώ βάζω τα κλάματα γεμάτη τύψεις κι ενοχές που το παιδάκι μου δεν είναι αυτοκόλλητο stickerάκι πάνω μου όπως πριν, ο Κρατερός κλείνει βιαστικά τη σύνδεση για μην της προκαλέσω ψυχολογικά τραύματα, πίνω μια γουλιά καφέ και ταξιδεύω σ όλη την Ελλάδα. Γιατί καθημερινά, μέσα από την καινούρια μου δουλειά μιλάω με όλη την Ελλάδα κι αυτό είναι ένα από τα πιο γοητευτικά που μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα (μου συμβαίνουν κι άλλα, αλλά δεν είναι της παρούσης, θα μας πάρει πάρα πολύ ώρα).

Παράλληλα, ενώ μιλάω με υπέροχα δημιουργικούς ανθρώπους κάνοντας όνειρα για την επόμενη σεζόν, θυμάμαι ότι δεν έχω ξεπαγώσει τον κιμά, ότι πρέπει να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και πως πάλι θα αργήσω κι αν η Αέλια έχει κοιμηθεί, εγώ θα ξαναβάλω τα κλάματα και θα πέσω πάνω της με τέτοια λαχτάρα, που ένας εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και ασφυξία, αλλά ας μην το κάνουμε μεγαλύτερο θέμα από ότι ήδη είναι.

Σε στιγμές «αλλοπρόσαλλης απαισιοδοξίας» σκέφτομαι απλώς να γυρίσω για πάντα σπίτι μου και να τελειώνει το αστειάκι. Σε στιγμές “ιλλιγειωδούς αισιοδοξίας” σκέφτομαι ότι φυσικά και θα καταφέρω να συνδυάσω με μεγάλη μαεστρία τα νέα δεδομένα. Σε στιγμές «απλής συνάντησης με την πραγματικότητα» αναγνωρίζω πως πρέπει να δουλέψω, θέλω να καταφέρω να συνδυάσω και τα δύο, είμαι τυχερή που μου δόθηκε (ξανά) μια μοναδική ευκαιρία και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ.

Όπως θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής και στα ραντεβού μας (που μου έλειψαν τόσο πολύ). Αν δείτε να χάνομαι, τώρα θα ξέρετε, πως είμαι κάπου χαμένη στη μετάφραση.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Όχι;

Σχετικά άρθρα:

– Mini οδηγός «καλής διάθεσης εκεί που δεν υπάρχει», από την Κατερίνα Καραβάτου

–«Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…», από την Κατερίνα Καραβάτου

15/04/2013 5 comments

The KK blog

“Πέρασαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά…”, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Δεν ξέρω πώς θα φανεί αυτό, αλλά όταν λέτε πολλές φορές το ίδιο νανούρισμα και το μωρό δεν κοιμάται, δε σας έρχεται ένας μίνι νευρικός κλονισμός;
Είμαι μόνο εγώ που το παθαίνω ή υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα; Αν υπάρχουν κι άλλοι τότε εντάξει, δεν είμαι κακός άνθρωπος κι απαίσια μάνα. Αν δεν υπάρχουν άλλοι, τότε είμαι έτοιμη για βοήθεια ειδικού.
Δεν είναι τα νεύρα μου καλά, είναι φορτισμένη κάπως περίεργα η περίοδος ή διαλέγω τα λάθος τραγουδάκια;
Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε ένα συγκεκριμένο (που είναι και στα γαλλικά, τρομάρα μου) και από το οποίο ξέρω μόνο μια στροφή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επαναλαμβάνω τους ίδιους στίχους τουλάχιστον εκατό φορές το βράδυ (πραγματικό νούμερο) κι αυτό πάλι έχει δυσάρεστα αποτέλεσμα στο παρασυμπαθητικό σύστημα. Έχω ακούσει ότι οι μοναχοί λένε χαμηλόφωνα μια μικρή προσευχή για πολύ ώρα και πως αυτή η επανάληψη τους βοηθά να συγκεντρωθούν.
Εγώ λοιπόν και το μικρό καράβι που ναυαγεί μέσα στα πολύ ψηλά κύματα (αυτή είναι η υπόθεση του νανουρίσματος – οπότε έρχομαι να αναφωνήσω ως άλλος Γαλάτης: «είναι τρελοί αυτοί οι στιχουργοί») έχουμε ξεπεράσει τη συγκέντρωση, έχουμε ξεφύγει από τα όρια του διαλογισμού κι έχουμε φτάσει στην αντιπάθεια.

Ναι, το ομολογώ, με ακούω να το τραγουδάω και αρχίζω πλέον να έχω σπασμούς (συγνώμη τραγουδάκι, αλλά αυτή είναι η πικρή αλήθεια).
Σε προλαβαίνω και σου λέω ότι φυσικά και έχω προσπαθήσει να αλλάξω ρεπερτόριο. Εννοείται πως έχω εισάγει με δόλιους τρόπους (τα ακούμε πρώτα στο σιντί πολλές φορές για να τα συνηθίσουμε και να μας φαίνονται οικεία) τα τελευταία σουξέ της εποχής: την Άγια Νύχτα, τα Χιόνια στο Καμπαναριό και τον Μικρό Τυμπανιστή. Μάταια. Της τα τραγουδάω κι αυτά για προθέρμανση, αλλά εκείνη την ύστατη στιγμή που τα ματάκια της είναι κλειστά, το χέρι της όπως πάντα στο αυτί μου αλλά το αισθάνομαι ψιλοπαραδομένο κι από το το πολύ παπαπαμ-παμ και ντιν νταν ντον αισθάνομαι να καμπανίζει το κεφάλι μου, η Αέλια συνειδητοποιεί (?) ότι δεν έχει ακούσει το αγαπημένο της καράβι που θαλασσοδέρνεται. Πώς σου φαίνεται αυτό; Μιλάμε για εμμονή, όχι αστεία.
Τα παιδιά προφανώς από πολύ μικρά έχουν άποψη πολύ συγκεκριμένη και γούστα που διαμορφώνονται αδιόρατα όταν εσύ δεν μπορείς να το καταλάβεις.

Έχει μάθει να βάζει το αγαπημένο της τραγούδι στο cd. Μου φαίνεται περίεργο που το έχει μάθει, αλλά επειδή δεν είναι και τίποτα δύσκολο κι επειδή οι κινήσεις μου είναι συγκεκριμένες κι εύκολες στην αντιγραφή και κυρίως επειδή (τι λάθος!) τα μηχανήματα είναι ακριβώς στο πεδίο βολής της, αποφάσισα ότι το παιδάκι δε θα το στείλω στη NASA από τόσο νωρίς (αναγνωρίζω ότι την πρώτη φορά που το έκανε νόμισα ότι εγώ γέννησα τον επόμενο Αϊνστάιν, αλλά ευτυχώς η παράκρουση κράτησε λίγα δευτερόλεπτα). Όπως και να ‘χει, η Αέλια πηγαίνει και βάζει μόνη της το cd γιατί θέλει να ακούσει το «λαγό». Αυτός ο λαγός πάλι έχει το πρόβλημα ότι τον κυνηγάει από πίσω ένας κυνηγός για να τον σκοτώσει κι έχει μαζί του κι ένα σκύλο που επίσης κυνηγάει το λαγό, έχοντας άγριες προθέσεις γενικότερα. Χριστιανικά πράγματα.

(δεν ειναι η Αέλια, πηγή: Google)

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι ότι όταν πρωτοπήγε για να ακούσει το περίφημο «λαλα» εγώ κατάλαβα ότι θέλει να ακούσει τραγουδάκια. Έβαζα λοιπόν Μότσαρτ για παιδιά, την ώρα που η Αέλια ήταν έτοιμη για τα παλαμάκια που συνοδεύουν την έλευση του φοβισμένου λαγού. Απόλυτη διάσταση απόψεων. Τι να χορεύω, τι να την παίρνω αγκαλιά, τι να της κάνω το μαέστρο μπας και συγκινηθεί! Ο Μότσαρτ και οι φίλοι του την αφήνουν παγερά αδιάφορη (αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για μένα και τον πατέρα της, που προφανώς θα θέλαμε να είναι ναι μεν πυρηνικός φυσικός, αλλά παράλληλα να γράφει και άριες). Κατάλαβα καθυστερημένα ότι το «λα-λα» σημαίνει σε συντομογραφία(λα)γός – (λα)γός και συνειδητοποίησα ότι αν εγώ μπορώ να ακούω το εκάστοτε τραγούδι που μου έχει κολλήσει πάνω από πενήντα φορές στο replay, τότε μάλλον μπορεί κι εκείνη, γιατί το DNA είναι άτιμο και δεν μπορείς να τα βγάλεις εύκολα πέρα μαζί του.
Το γεγονός ότι, ενώ της έχω πει με όλους τους τρόπους πως τραγουδάκια θα της βάζει μόνο η μαμά και ότι δεν είναι σωστό να ανοίγει τη σιντιέρα, να βγάζει το cd και να βαράει τα γλυκά της χεράκια εκεί πάνω με δύναμη, αυτή δε με ακούει θα το αναλύσω σε κάποιο άλλο πόνημα με τίτλο «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα» ή κάπως έτσι.

Η άλλη εμμονή είναι τα τάπερ της κουζίνας (κι έχω πει του Κρατερού να βάλει από εκείνα τα πραγματάκια που δεν αφήνουν το ντουλάπι ν’ ανοίξει, αλλά τίποτα αυτός, όλο στα θέατρα είναι!).
Κι ενώ λοιπόν εκείνος είναι στα θέατρα, εγώ κυνηγάω την κόρη μας στη μάχη με το πλαστικό. Και φυσικά κερδίζει η κόρη μας. Έχει πια τελειοποιήσει την τεχνική της και μέσα σε ενάμιση δευτερόλεπτο βγάζει όλα αυτά που βρίσκονται μπροστά με απώτερο σκοπό να χωθεί μέσα στο ντουλάπι για να βγάλει έξω και όλα τα υπόλοιπα.
Η Αέλια είναι ένα παιδάκι που δεν κάνει διακρίσεις. Δεν αφήνει κανένα παραπονεμένο (κυρίως όσον αφορά στα τάπερ). Μπορεί τα μεγάλα να έχουν χωρητικότητα, αλλά και τα μικρά έχουν κι αυτά ψυχή και μπορούν με χαρά να συμμετέχουν στο παιχνίδι της. Όχι, αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσω, δεν είναι ρατσίστρια, δε θέλει να δημιουργεί θέματα, είναι ένας απλός άνθρωπος που χαίρεται με τα μικρά και τα απλά πράγματα της ζωής. Γι’ αυτό αν με κάποιους από σας γνωριζόμαστε κι έρχεστε σπίτι, μη φέρνετε άλλα παιχνίδια, όσο ωραία κι αν είναι. Μπορείτε να αρχίσετε να φέρνετε τάπερ. Για μένα. Γιατί από το πολύ πλύσιμο έχουν αρχίσει και λιώνουν…(ένεκα η μικροβιοφοβία που μετά την εγκυμοσύνη έχει αρχίσει και εξαπλώνεται μέσα μου μαζί με τα εκζέματα έξω μου).

Καθόλου εορταστικό το άρθρο. Δεν πειράζει.
Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος!

11/01/2013 11 comments

The KK blog

Όταν οι άλλοι σταματούν, εμείς συνεχίζουμε;

written by Κατερίνα Καραβάτου

Ετοιμαζόμαστε για τη Χριστουγεννίατικη διακόσμηση (την ποια;).

Το σωστό είναι να ξεκινήσω από τα βασικά. Εμείς, είμαστε μια οικογένεια που ζει Χριστούγεννα όλο το χρόνο. Το εννοώ.

Όταν έμενα μόνη μου, οι φίλοι μου με έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα τσουρέκια και τα πασχαλικά αυγά σοκολάτας – που παρεμπιπτόντως τόσα χρόνια δεν έχω δοκιμάσει ούτε ένα για να δω τη γεύση του – είχα πινακάκια με στολισμένα δέντρα, στολισμένο το δέντρο, αστεράκια στις μπαλκονόπορτες, φωτάκια παντού (ακόμα και στο μπάνιο) κι ένα χιονάνθρωπο έξω από την πόρτα (ακόμη και το καλοκαίρι). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, υποθέτω ότι όταν μπαίνεις σ ένα τέτοιο σπίτι ενδεχομένως αρχικά να σε πιάσει ένας μικρός εκνευρισμός. Λιγότερο ανθεκτικοί καλεσμένοι, μετά από τις πρώτες λίγες ώρες άρχιζαν να εμφανίζουν τα πρώτα σημάδια κόπωσης, στο τερτράωρο είχαν αρχίσει να τσιρίζουν και ξεκινούσαν να ξεστολίζουν πριν φτάσουν στα όρια του υπερβατικού διαλογισμού με στόχο την άμεση σύνδεση με το οικουμενικό ασυνείδητο.
Όταν ο Κρατερός έμενε μόνος του, οι φίλοι του τον έβριζαν γιατί το Πάσχα μαζί με τα κόκκινα αυγά και τη μαγειρίτσα – που παρμπιπτόντως τόσα χρόνια ποτέ δεν έχει δοκιμάσει ούτε για να δει τι γεύση έχει, γιατί σιχαίνεται το συκώτι – είχε στολισμένο δέντρο με τα πιο περίτεχνα στολίδια που έχει δει ανθρώπου μάτι, φωτάκια παντού (ακόμα και μέσα στην εσωτερική αποθηκούλα), κεριά αναμένα -ενώ έξω ο ήλιος έλαμπε- κι έξω από την πόρτα μια υπέροχη πράσινη κάλτσα (που περίμενε τα δώρα, αλλά από κάποιο σημείο και μετά χρησίμευε και για να βάζει ο διαχειριστής τους λογαριασμούς των κοινοχρήστων). Αν δεν είσαι αυτός ο τύπος, ενδεχομένως να είχες αρχικά μερικές απορίες. Λιγότερο ανθεκτικοί μπαινοβγαίνοντες στο σπίτι άρχιζαν μετά από την πρώτη ώρα να εμφανίζουν κάποια μικρή δυσφορία, μετά το δίωρο άρχιζαν να κάθονται μόνο στο μπαλκόνι που ειδικά τη μέρα τα φωτάκια δεν φαίνονταν τόσο πολύ κι ύστερα απαιτούσαν γραπτή εγγύηση ότι την επόμενη φορά που επιχειρήσουν να τον επισκευθούν το σπίτι θα ήταν στολισμένο με σωσίβια, βαρκούλες και κουβαδάκια για να θυμίζουν και λίγο την εποχή που θα διένυαν εντός ολίγου.

Όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί, οι φίλοι μας απλώς απελπίστηκαν. Πριν ενωθούμε με τα ιερά δεσμά του γάμου, ενώσαμε τις συλλογές μας από Χριστογεννιάτικα στολίδια.

Ήταν το πρώτο μεγάλο τεστ της σχέσης μας:

– «Μέχρι πότε στολίζεις;» τον ρώτησα στο δεύτερο ραντεβού.
– «Μέχρι αργά… Εσύ;» , μου απάντησε
– «Κι εγώ, μέχρι αργά…», του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια.
– «Δηλαδή, πόσο αργά», με ρώτησε με αγωνία.
– «Δηλαδή, και μετά τις γιορτές…», του ψέλλισα
– «Ναι, αλλά πόσο μετά τις γιορτές;», επέμεινε.
– «Καμιά φορά, πολύ…», του είπα.
– «Δηλαδή; Ένα – δύο μήνες, πόσο»; με ρώτησε πιάνοντας μου το χέρι σφιχτά.
– «Καμιά φορά, πιο πολύ», του είπα σφίγγοντας του κι εγώ το δικό του χέρι
– «Δηλαδή»; είπε με φωνή που έτρεμε κι ήρθε ακόμη πιο κοντά μου
– «Δηλαδή, καμιά φορά δεν ξεστολίζω καθόλου το σπίτι, παρά μόνο το δέντρο κι αυτό γιατί δεν αντέχω την κοινωνική κατακραυγή», ομολόγησα και κοίταξα στο πάτωμα αδυμονώντας για μια θετική απάντηση.
– «Κατερίνα, με κάνεις πολύ ευτυχισμένο», μου ψιθύρισε.
– «Αλήθεια; Θα μπορούμε να έχουμε το σπίτι στολισμένο για πάντα;» τον ρώτησα και η καρδιά μου πήγε να σπάσει..
– «Ήλπιζα να μου κάνεις αυτή την ερώτηση! Λοιπόν…..;;;;;;;» μου είπε με δάκρυα στα μάτια.
– «Ναι, ναι, ναι, ναι!!!!!! Δέχομαι!!!!! Θα έχουμε συνέχεια Χριστούγεννα!!!!!» φώναξα κι έπεσα στην αγκαλία του…

Κι έτσι έγινε! Εμείς συνεχίσαμε το βιολί μας και οι φίλοι μας – όσοι δεν πήραν τα βουνά- απλώς αποφάσισαν να οργανωθούν και να σχεδιάσουν πλέον τον ένοπλο αγώνα τους. Γιρλάντες εμείς, μπουρνούζια εκείνοι, γκι και ου εμείς, καρπούζια και πεπόνια εκείνοι, ελαφάκια από φωτάκια στο μπαλκόνι εμείς, πλαστική πισινούλα εκείνοι, Άγιο Βασίλη πάνω σε σκάλα εμείς, στολή σκούμπα εκείνοι…
Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια και το σπίτι μας γινόταν τσίρκο, αλλά τουλάχιστον ήμασταν όλοι ικανοποιημένοι.

Κι έπειτα ήρθε η Αέλια. Κι ήρθε Σεπτέμβριο κι η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινε και πολλά. Ούτως ή άλλως το μωρό δεν είχε και μέτρο σύγκρισης εδώ που τα λέμε. Τι να πει το παιδί; Για ποιο λόγο το σπίτι μας είναι κοκκινοπράσινο ενώ τα άλλα παιδάκια ζούνε σ άλλα σπίτια, με πιο παλ αποχρώσεις; Όχι βέβαια. Κι έτσι συνεχίσαμε τα Χριστούγεννα μέχρι το καλοκαίρι – κι εννοείται πως ακόμα και τότε τη νανουρίζαμε με το «χιόνια στο καμπαναριό» με πολύ μεγάλη επιτυχία (να τα λέμε όλα αυτά).

Τότε όμως ήταν που αποφασίσαμε να μετακομίσουμε. Οι φίλοι μας άκουσαν τα νέα της μετακόμισης με απρόσμενη χαρά!
«Τώρα που θα μπουν στις κούτες, δε θα βγουν για καμιά πενταετία, να έχεις υπόψη σου…», μου είπε κάποιος απ΄όλους κι εγώ τον κοίταξα υποτιμητικά. «Από το Σεπτέβριο το παιδάκι θα περπατάει….», μου είπε κάποιος άλλος αλλά δεν έδωσα σημασία.. «Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει το Χριστουγενιάτικο χωριό του Κρατερού πάνω από πέντε δευτερόλεπτα στη θέση του…», μου είπε ένας τρίτος κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του. «Κακεντρέχιες! Τα λένε αγάπη μου, γιατί μας ζηλεύουν…», είπα στο σύζυγο μου και φύγαμε για την Κρήτη.

Και γυρίσαμε από τη Κρήτη. Κι ήρθε ο Σεπτέμβριος και πέρασε, κι ήρθε ο Οκτώβριος και πέρασε κι αυτός. Κι ήρθε ο Νοέμβριος και σε λίγο κι αυτός θα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, και γι αυτό λυπάμαι πολύ. Η Αέλια περπατάει, δεν κάθεται πάνω δύο λεπτά στην ίδια θέση, εξερευνεί τα πάντα σε ρυθμούς σχεδόν αδύνατο να τους παρακολουθήσεις, στο πάτωμα υπάρχουν μόνο παιχνίδια, στις καρέκλες υπάρχουν μόνο παιχνίδια, σε κάτι επιδαπέδια λαμπατέρ υπάρχουν μέσα κάτι κάλτσες και κάτι παπούτσια και στα τραπέζια που φτάνει ν ανέβει δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Τα αστεράκια στις μπαλκονόπορτες που βάλαμε τη δεύτερη μέρα της μετακόμισης έχουν τοποθετηθεί πάνω από το ενάμιση μέτρο κι είναι και τα μοναδικά Χριστουγεννιάτικα στολίδια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο καινούριο μας σπίτι.

Είναι πια ένα διαμέρισμα σε παλ αποχρώσεις.

Ναι, αλλά έχει τόσο πολύχρωμα παιχνίδια, που μοιάζουν με Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η Αέλια έχει αυτή τη δύναμη. Να κάνει τα πάντα να μοιάζουν Χριστούγεννα.

Πάω να της δώσω ένα φιλί. Μόλις ξύπνησε.

22/11/2012 13 comments

The KK blog

Σπόρια, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, να χεις και το απόγευμα»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, θα σε πονέσει η κοιλιά σου»!
-«Σταμάτα αγάπη μου να τρως σπόρια, δε θα φας μεσημεριανό»!

Η μαμά με τον μπαμπά έχουν έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να με βοηθήσουν και σκέφτομαι πως, ναι, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που έφυγα για την Αθήνα, από τότε που πέρασα στο Πανεπιστήμιο, από τότε που ήμουν έκτη δημοτικού, από τότε που ήμουν τριών, από τότε που ήμουν δέκα μηνών.
Και δεν εννοώ βέβαια τη μανία μου με τα σπόρια – που κι αυτή αν με ρωτάς έχει τις ρίζες της στην παλαιοληθική εποχή. Υπάρχουν μαρτυρίες πως τσόφλια έχουν βρεθεί σε μια γωνία της κούνιας μου από την οικογένεια που τη δώσαμε, αφού εγώ έδειξα με όλους τους τρόπους ότι δεν τη θέλω βρε αδερφέ!

Exhibit #1:Η Κατερίνα πήδαει για να φτάσει τα σπόρια

Κάποιοι άλλοι ιστορικοί αναφέρουν ότι το εν λόγω άλμα έγινε γιατί η μαμά μου έτρωγε μια σακούλα σπόρια ελαφρώς αλατισμένα και από το ζόρι μου προέβην στο απονενοημένο τούτο διάβημα. Λέγεται επίσης ότι μετά από αυτό για χρόνια είχε απαγορευτεί ακόμα και η λέξη “ηλιόσπορος” στο σπίτι, γιατί δε θέλανε να προκαλέσουν τη μοίρα τους και πηδήξω αυτή τη φορά από κάπου αλλού και κάτω απ’ αυτό το αλλού, να μην έχει στρώμα. Θα ήθελα δε -σε αυτό το σημείο- να αποκαταστήσω την πικρή ιστορική αλήθεια: όλες οι φωτογραφίες μου που το χέρι πλησιάζει στο στόμα δεν είναι γιατί έκανα τσαχπινιές, γιατί έπαιζα με το φακό, γιατί είχα μια έφεση, γιατί είχα την πρόθεση τέλος πάντων να είμαι μονίμως σαν την Έλλη Στάη με το γνωστό στυλό.

Exhibit #2: Άφαντο το σπόρι στη βόλτα στη γειτονιά

Επαγγελματίες του είδους έχουν σβήσει το σπόρι από το χέρι με σκοπό τη δημιουργία ενός πιο ανάλαφρου, πιο παιδικού, λιγότερο αλμυρού προφίλ που θα με βοηθούσε στο μέλλον να κάνω παρέα με τα άλλα “ανάλατα” παιδάκια χωρίς να με βαραίνει το αλατισμένο μου παρελθόν.

Exhibit #3: Άφαντο το σπόρι στο μπαλκόνι

Exhibit #4:Αφαντο το σπόρι στις γυμναστικές επιδείξεις στο σχολείο της μαμάς

Απενοχοποιημένα πια στην Τρίτη λυκείου, αφού έκανα το πείραμα του φραπέ κι είδα ότι δεν υφίσταται λόγος να αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν του Ιντιάνα Τζόουνς στη δεύτερη ταινία του σίκουελ- δεν ξέρω αν θυμάσαι ακριβώς τη σκηνή εκείνη που πάει να του την ξεριζώσει ο ιερέας της Καλί Μα- αποφάσισα να βροντοφωνάξω σε όλους την αγάπη μου για τα μαύρα σπόρια ταυτόχρονα με σοκολάτα λάκτα! Μιλάμε έχω καταναλώσει τόνους τόνους όχι αστεία….
Έτσι πέρασα στο Πανεπιστήμιο (μη σου πω ότι έτσι πήρα και τα άλλα μου πτυχία). Ο Βενιζέλος και ο Κεμάλ Αττατούρκ δε θα είχαν υπογράψει ποτέ το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας, αν δεν έτρωγα μια γαβάθα από αυτά και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός δε θα ήταν τόσο σημαντικός αν δεν τα συνδύαζα υποχρεωτικά με τη σοκολάτα γάλακτος μέχρι το ξημέρωμα.
Ωραία χρόνια – αυτά του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού εννοώ, γιατί την Τρίτη λυκείου ούτε να τη θυμάμαι θέλω, ούτε να ξαναγυρίσω ποτέ θα θελα εκεί. Ξηγημένα πράγματα.
Δεν έχω χειρότερο από το σχολείο, κι όταν τελείωσε ήμουν τόσο βαθιά χαρούμενη που έλεγα ότι «κι ένα δισεκατομμύριο να μου έδιναν, δεν το ξαναπερνούσα το μαρτύριο!». Φαντάσου τι θα λεγα αν δεν τα χα πάει και καλά.
Όταν ακούω διάφορες ιστορίες τύπου «τι ωραία χρόνια», «πόσο γέλιο», «μακάρι να μην τελείωνε» και τέτοια, με πιάνει η δερματοπάθεια μου κι αρχίζω και ξύνομαι παντού. Ευτυχώς υπήρχαν τα σπόρια! (σαν κι αυτά που τρώω τώρα και μου φερε ο μπαμπάς μου από το περίπτερο).

Όπως και να χει όμως το θέμα μου δεν είναι οι ηλιόσποροι – παρόλο που κάτι τέτοιο έχω αφήσει να εννοηθεί (έχω γράψει σχεδόν 600 λέξεις ήδη αφιερωμένες σ αυτά, οπότε οποιαδήποτε παρανόηση είναι αποκλειστικά δικό μου λάθος και σίγουρα δε φταίει η δική σου αντίληψη).

Το θέμα μου είναι ότι η μαμά δε σταματάει ποτέ να είναι μαμά, ακόμα κι όταν γίνεις εσύ μαμά! Μη σου πω ότι χειροτερεύει. Αυτό που λένε «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου» είναι λάθος. Το κανονικό είναι «το παιδί μου όταν κάνει παιδί είναι δυο φορές παιδί μου». Προφανώς μέσα στα χρόνια κι ενώ η φράση κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα για να διαδείξει και να καταδείξει θα έλεγα, την εν λόγω πραγματικότητα, κάπου ξέφυγε μέσα απ’ το σπασμένο τηλέφωνο με τα γνωστά αποτελέσματα.
Μπορεί να έχεις γίνει μάνα, αλλά τώρα είναι που έχεις πιο μεγάλη ανάγκη ως παιδί. Ακούγεται σουρεαλιστικό, αλλά είναι εντελώς πραγματικό.

Και το περίεργο είναι πως είναι έτσι. Κάθομαι και γράφω στο μπαλκόνι ενώ η Αέλια κοιμάται στο κρεβάτι της (δέχομαι συγχαρητήρια!!!) και οι γονείς μου τρώνε μέσα το καταπληκτικό μπουρέκι της μαμάς μου (το οποίο δεν παίζεται). Τους παρατηρώ με πόση διακριτικότητα κι αγάπη προσπαθούν να βοηθήσουν στο κάθε τι, πως ο μπαμπάκας μου βρίσκει διάφορες προφάσεις για να βγει και να μας φέρει ότι θεωρεί ότι μπορεί να μας λείπει από το σούπερμαρκετ, ενώ η μανούλα μου μόλις βγήκε έξω στο μπαλκόνι και μου είπε «εμείς παιδί μου φάγαμε γιατί πρέπει να πάμε να ξαπλώσουμε» και μου βαλε στο στόμα μια μέντα απ’ αυτές που μου αρέσουν, κι όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε «έτσι, γιατί σε σκέφτομαι» – και τελικά διαπιστώνω πόσο τυχερή είμαι, που έχω αυτούς τους γονείς ως βάση, μπας και μπορέσω κι εγώ να γίνω κάτι αντίστοιχο. Με τον δικό μου τρόπο, για το δικό μου παιδί. Ελπίζω με την ίδια συνέπεια κι αγάπη.

Τους ευχαριστώ.

Easter 0 – Γραφ 0 (σημειώσατε χ): Όπως ίσως έχετε καταλάβει, γράφω ότι μου ‘ρχεται, όπως μου έρχεται. Σας ευχαριστώ θερμά για την ανταπόκριση και την αγάπη. Καθυστέρησα λίγο το κείμενο μου λόγω κάποιων προσωπικών μου θεμάτων, που ελπίζω να πάνε καλά. Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής στο ραντεβού μας και τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα να σας διηγούμαι αυτά που συνέβησαν, αυτά που συμβαίνουν, αυτά που θα ήθελα να μου συμβούν!

Easter 0 – Γραφ 1 (σημειώσατε 2): Κι επειδή εδώ -καλώς ή κακώς- διαβάζετε τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια, αν έχετε όρεξη βάλτε δυνατά να παίξει το «World In My Eyes» των Depeche Mode (νομίζω πως η γνωριμία μου μαζί τους κατά τη διάρκεια του σχολείου ήταν απ τα λίγα πράγματα που θυμάμαι με τόσο μεγάλη χαρά από εκείνη την περίοδο!). Για την ιστορία, αυτό είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Καλή μας ακρόαση, καλή μας συνέχεια.

14/11/2012 14 comments

The KK blog

Τα σουβλάκια της οργής, από την Κατερίνα Καραβάτου

written by Κατερίνα Καραβάτου

Και η ιστορία έχει ως εξής: το μπεμπιό έχει κοιμηθεί μετά από μια άκρως κουραστική μέρα, αμέσως μετά το γάλα της (σαμπάνιες ανοίγουν, βεγγαλικά αστραύτουν στον ουρανό, ο Τζέιμς Μποντ προσγειώνεται με τη βασίλλισα Ελισάβετ στο μπαλκόνι μας, κανονιοβολισμοί ακούγονται από τον Λυκαβηττό και άλλα παρόμοια εορταστικά…)
Τέτοιο άγχος και χτυποκάρδι για να κοιμηθεί και τέτοια αγαλίαση όταν τελικά το καταφέρνουμε, έχω να νιώσω από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων εξετάσεων (κι αυτό έγινε μια φορά, πριν από πολλά χρόνια).

Μιλάμε τώρα για μεγάλες στιγμές όχι αστεία!

Εδώ και μια εβδομάδα το μωρό έχει εντελώς αποσυντονιστεί και προκειμένου να ακολουθήσω τη συμβουλή του γιατρού και να την αφήσω να κλαίει μέχρι να εξαντληθεί, ώστε και να την πάρει έτσι ο ύπνος – επίσης προσπαθώ να τα καταφέρω με όλους τους υπόλοιπους τρόπους που μου έχει πει η κουμπάρα μου η Έφη, η κουμπάρα μου η Σμαράγδα, η κουμπάρα μου η Γιούλη, η Λένα η κουμπάρα της φίλης μου της Έλενας, η Αλέξια που είναι ψυχολόγος και της έχει βαφτίσει ο Κρατερός το γιο (δηλαδή κουμπάρα κι αυτή), η άλλη κουμπάρα μου η Γιούλη που έχει δύο κι ένα της αδελφής της τρία, η κουμπάρα μου η Λήδα (ναι, είναι γεγονός έχω πολλές κουμπάρες) που έζησε τον εφιάλτη ένα βράδυ από κοντά, η ψυχοθεραπεύτρια που ρώτησα επί τούτου, η Μαίρη που έχει δίδυμα, η Τούλα, της οποίας ο γιος κοιμάται μόνος του μονορούφι από την τρίτη εβδομάδα, η ξαδέρφη μου η Χριστίνα που έχει μεγαλώσει δυο παιδιά και κάτι καλύτερο θα ξέρει, η φίλη μου η Νόνη που επίσης μεγαλώνει δυο παιδιά και είναι πιο αποφασιστική και γενικά όποιος μιλάει ελληνικά και βρίσκεται σε ακτίνα «βολής» (εν ολίγοις όσοι με γνωρίζουν και κάνουν το λάθος να μου μιλήσουν πάνω από πέντε λεπτά – γιατί δεν είμαι αγενής, δεν τους βασανίζω κατευθείαν, πρώτα ρωτώ αν είναι καλά κι όταν σιγουρευτώ ότι δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, τότε χτυπάω στο ψαχνό!).

Ένα απ αυτά που ακούσαμε και μας πήγε και ως ιδιοσυγκρασία αν το θες, ήταν οι βόλτες με το αυτοκίνητο. Την προηγούμενη Τετάρτη που έκανε και κρύο, τη βάλαμε στο αυτοκίνητο και την φτάσαμε μέχρι την Κηφισιά. Εκεί έκλεισε τα ματάκια της κι εμείς για να το γλεντήσουμε που η Αέλια δεν πλάνταξε στο κλάμα (μας έχει πολύ καλομάθει και δεν αντέχουμε να ακούσουμε ούτε κιχ) πήραμε από ένα παγωτό χωνάκι. Καθόμασταν έξω από το αυτοκίνητο, εκεί στην πλατεία – με το ένα μάτι στο καθισματάκι, με το άλλο στις βιτρίνες έτοιμο να αποκοληθεί από κάτι ανδρικά παπούτσια που στοίχιζαν 2900 ευρώ – κι αισθανόμασταν ότι αξίζουμε κάποιο ειδικό βραβείο «επιτυχίας ύπνου» ή «μη ταλαιπωρίας νηπίου» ή «αποφυγής κλάματος στην κούνια» και χαμογελούσαμε σα χαζοί, πράγμα όχι σπάνιο αν μας έχει δει κάποιος πάνω από δέκα φορές (και πολλές έβαλα).

Την επομένη, ήμουν μόνη στο σπίτι κι έπρεπε να τα βγάλω πέρα εγώ με το «τέρας» – όπου τέρας η διαδικασία κι ουχί το αγαπημένο μου! Απο το πρωί που ξύπνησα είχα το άγχος του τι θα γίνει το βράδυ, αν θα τα καταφέρω, αν θα κοιμηθεί, μήπως πρέπει να τη αφήσω τελικά να κλαίει για να συνηθίσει και «για να μην με κάνει ό,τι θέλει» και όλα αυτά που ακούω τις τελευταίες μέρες κι έχουν κάνει το κεφάλι μου να μοιάζει με ωρολογιακό μηχανισμό που έχει μπλοκάρει κι ενώ θέλει να εκραγεί δεν το αφήνει η λάθος συνδεσμολογία. Κι έρχεται το βράδυ, και πίνει το γάλα της και τη βάζω στο κρεβάτι της και ανοίγει τα μάτια της και της λέω «αγάπη μου τώρα θα κοιμηθείς» κι αυτή τα κλείνει και κοιμάται. Οι σφυγμοί μου μετά από πρόχειρη καταμέτρηση είναι 179, έχω ταχυπαλμία, ελαφριά δύσνποια και τάση προς λιποθυμία. Βγαίνω από το δωμάτιο με τέτοια δεξιοτεχνία που ακόμα και νίντζα θα τη ζήλευαν και πάω στο σαλόνι. Παρακολουθώ από την κάμερα ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εκείνη την ώρα μπαίνει μέσα ο Κρατερός. Του διηγούμαι, μη έχοντας συνέλθει ακόμα καλά καλά, τι έχω κάνει και αρχίζουμε να χοροπηδάμε αλλά σε σίγαση. Δε θέλουμε και να προκαλέσουμε τη μοίρα μας!!!

-Να το γιορτάσουμε, μου λέει.
-Να το γιορτάσουμε, του λέω.
-Πως, με ρωτάει.
-Μήπως να κοιμόμασταν, του απαντώ.
Με κοιτά με απογοήτευση.
-Θα θελα κάτι άλλο, μου λέει με χαρά.
-Σαν τι, του λέω εγώ.
-Χρειάζομαι πρωτεϊνη μου λέει (ο οργανισμός του Κρατερού όταν χαίρεται χρειάζεται επιβράβευση ζωικής πρωτεϊνης. Το χεις ξανακούσει ποτέ αυτό; Ούτε εγώ).
-Τέλεια, του λέω, αλλά έχουμε αρακά.
-Τέλεια, μου λέει, να παραγγέναμε απ έξω…?
-Τι;
-Σουβλάκια, λέμε κι οι δυο με μια φωνή.

Η παραγγελία δόθηκε εν ριπή οφθαλμού με απαραίτητη διευκρίνιση:
ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ ΘΥΡΟΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΚΑΝΤΕ ΜΑΣ ΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΛΟΓΟΣ!!!!
Καθαρά πράγματα. Αντρίκιες κουβέντες.

Exhibit #1, το θλιμμένο σουβλάκι την επόμενη μέρα, δια του λόγου το αληθές

Είκοσι λεπτά μετά, το θυροτηλέφωνο χτύπησε ούτε μια, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές. Και η μια αρκετή ήταν, αλλά αναφέρω και τις άλλες δύο έτσι για την ιστορία.
Το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα με την Αέλια στο κρεβάτι, τον Κρατερό να τρώει στην τραπεζαρία στο αθόρυβο για να μην ενοχλήσει και το σουβλάκι μου να κοίτεται εκεί, θλιμένο και πικραμένο για την άδικη του μοίρα.

Υποτίθεται πως θα περνούσαμε ένα ήρεμο βράδυ οι δυο μας. Περάσαμε ένα ήρεμο ξημέρωμα οι τρεις μας.
Κι ήταν πράγματι ωραίο. Το μπεμπιό κοιμόταν ανάμεσα μας όταν αποφασίσαμε πως βεβαίως και θα ενημερωθούμε, βεβαίως και θα συζητήσουμε, βεβαίως και θα ρωτήσουμε, θα αγχωθούμε, θα ανησυχήσουμε, θα δοκιμάσουμε, αλλά όλα αυτά ακούγοντας το δικό μας ένστικτο.
Και κυρίως με αγάπη γι αυτό το υπέροχο 13 μηνών πλασματάκι (που μεταξύ μας ίσως μάς χορεύει ήδη στο ταψί. Δεν πειράζει. Αρκεί που το ξέρουμε – γιατί έτσι θα μπορέσουμε και να το αντιμετωπίσουμε, όταν θα είμαστε έτοιμοι).

Φιλιά συμπαράστασης σ όλους.

06/11/2012 52 comments

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η πιο ανατρεπτική συνέντευξη της Κατερίνας Καραβάτου…

written by Κατερίνα Μαντά

Μία συνάντηση με την Κατερίνα Καραβάτου την άνοιξη ήταν αρκετή για να γνωρίσω έναν από τους πιο καλοπροαίρετους κι αυθεντικούς ανθρώπους. Με “κέρδισε” όχι μόνο βλέποντάς την ως μαμά, αλλά ως έναν επαγγελματία που δεν έχει “αλλοτριωθεί” από τα φωτα της δημοσιότητας… Μία δυναμική γυναίκα, με πολλή θετική αύρα!

The K-magazine: Ένας χρόνος μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ο ερχομός της Αέλιας… συγκλονιστικές αλλαγές στη ζωή σου! Είναι η καθημερινότητα ωραία μακριά από τις κάμερες;
Κατερίνα Καραβάτου: Η καθημερινότητα μου είναι πολύ όμορφη και πολύ διαφορετική. Οι πρώτοι μήνες πέρασαν τώρα που το σκέφτομαι χωρίς να μπορώ ακριβώς να ξεχωρίσω τη μέρα από τη νύχτα – νέα μαμά βλέπεις. Έπειτα άρχισα να καταλαβαίνω πως ζω πραγματικά μεγάλες στιγμές. Ό,τι και να μου είχαν πει τίποτα ουσιαστικά δεν μπορούσε να περιγράψει τα πρωτογνωρα συναισθήματα και τη νέα ζωή που ξεκίνησε πέρυσι το Σεπτέμβριο. Ένα χρόνο μετά αισθάνομαι πιο συνειδητοποιημένη, χαλαρή και γεμάτη δύναμη για καινούρια ξεκινήματα με την Αέλια να μου χαμογελά σουφρώνοντας τη μυτούλα της δίπλα μου.
The K-magazine: Ποια είναι η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρας;
Κατερίνα Καραβάτου:Η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ημέρας είναι μάλλον όταν ακούω τη φωνούλα της το πρωί να προσπαθεί να δηλώσει με διαφορούς γλυκούς αλλά ακατάλυπτους – προς το παρόν – ήχους το ότι έχει ξυπνήσει και είναι ώρα για την πρώτη μας αγκαλιά… Όταν δε, υπάρχει χρόνος για ολοκληρωμένη οικογενειακή αγκαλιά (δηλαδή και με τον μπαμπά μας), τότε ακόμα καλύτερα!

The K-magazine: Τι πιστεύεις για τον έρωτα;
Κατερίνα Καραβάτου:Είχα διαβάσει κάποτε τη γνώμη του Henry Louis Mencken για τον έρωτα, που ήταν η εξής: «έρωτας είναι ο θρίαμβος της φαντασίας επί της νοημοσύνης». Συμφωνώ.

The K-magazine:Ποια η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της τηλεόρασης;
Κατερίνα Καραβάτου:Η καλύτερη στιγμή είναι όταν δουλεύεις με την ομάδα για ένα ωραίο αποτέλεσμα. Η χειρότερη είναι όταν συνειδητοποιείς ότι κάποιες φορές δε φτάνει μόνο αυτό.

The K-magazine: Πόσο διαφέρει η Κατερίνα στην καθημερινότητα, από την Κατερίνα Καραβάτου που βλέπαμε στην τηλεόραση όλα αυτά τα χρόνια;
Κατερίνα Καραβάτου: Νομίζω πως τα βασικά συστατικά του χαρακτήρα μου διαφαίνονται όπου και να βρίσκομαι. Οι γνώσεις, οι σπουδές, τα βιώματα, οι αξίες, οι αρχές των ανθρώπων – όποιες κι αν είναι αυτές – δεν αλλάζουν μπροστά στις κάμερες. Μπορεί να δοθεί η ευκαιρία να φανούν καλύτερα ή όχι, είναι όμως εκεί ότι και να γίνει. Προσωπικά θεωρώ πως μου πήρε αρκετό καιρό για να εκραστώ ελεύθερα, γιατί η αυτολογοκρισία είναι απαραίτητη κι ιδιαίτερα σ ένα μέσο εθνικής εμβέλειας. Πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σου. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πράγματα που με αφορούν ή που είμαι και δεν τα γνωρίζουν οι τηλεθεατές. Καλώς ή κακώς.

The K-magazine: Ποια ειναι η πιο ανατρεπτική κίνηση που έχεις κάνει στη ζωή σου;
Κατερίνα Καραβάτου: Ο γάμος μου με τον Κρατερό Κατσούλη!

The K-magazine:Είσαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη μουσική .. Το αγαπημένο σου soundtrack;
Κατερίνα Καραβάτου:Το αγαπημένο κλισέ «χωρίς μουσική δε ζω», το ασπάζομαι δεόντως… αυτή την περίοδο το αγαπημένο μου soundtrack είναι το cd που φτιάξαμε με τον Κρατερό για τα βαφτίσια της Αέλιας και ήταν ένα από το δώρα της μπονμπονιέρας! Ξεκινά με το Here comes the sun των Beatles και συνεχίζει αναλόγως… ένα ηλιόλουστο compilation για να φωτίζει μάλλον πολύ μουντές μέρες.

The K-magazine:Τις επιπτώσεις της κρίσης, φαντάζομαι τις βιώνεις, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος… Τι άλλαξες στην καθημερινότητά σου;
Κατερίνα Καραβάτου:Όπως οι περισσότεροι έχω περιορίσει ότι μπορεί να περιοριστεί. Ευτυχώς για μένα, δεν είχα συνηθίσει ποτέ στη «μεγάλη ζωή», είμαι ένας μάλλον συντηριτικός άνθρωπος οπότε ουσιαστικά τα έξοδα μου πια αφορούν στην κόρη μου, στην οικογένεια μας.

The K-magazine: Πώς κρίνεις την ελληνική τηλεόραση σήμερα;
Κατερίνα Καραβάτου: Η τηλεόραση είναι σχεδόν αγνώριστη, αυτό είναι γεγονός. Το κλίμα ευδαιμονίας που και γω πρόλαβα για λίγο έχει παρέλθει ανεπιστρεπτεί. Ελπίζω να δοθούν στο μέλλον ευκαιρίες σε ανθρώπους με ωραίες ιδέες να δώσουν μια νέα πνοή και ως εκ τούτου θέσεις εργασίας σε επαγγελματίες που αυτές τις μέρες περνούν πολύ δύσκολα. Ας προσπαθήσουμε να εκμεταλευτούμε την κρίση δημιουργικά. Η κατήφια, η απαισιοδοξία, η απελπισία δεν πρέπει να γίνουν μονόδρομος.

The K-magazine: Τι είναι αυτό που δεν θα έκανες ποτέ στα media…
Κατερίνα Καραβάτου:Στη δουλειά μου δε θα έκανα κάτι που θα έθιγε την αξιοπρέπεια μου και φυσικά της οικογένειας μου.

The K-magazine:Πιστεύεις ότι έχεις κάνει συμβιβασμούς την περίοδο του ΚΟΥΣ-ΚΟΥΣ;
Κατερίνα Καραβάτου:Φυσικά κι έκανα συμβιβασμούς. Δε γνωρίζω κάποιον άνθρωπο που να μην έχει κάνει συμβιβασμούς στη δουλειά του. Αν υπάρχει μπράβο του. Εγώ πάντως έκανα. Κάποιοι απ αυτούς δε, με κυνηγάνε ακόμα καμιά φορά στα όνειρα μου….

The K-magazine: Ποιο είναι το «ταξίδι ζωής» που θα ήθελες να κάνεις με τον Κρατερό ή και οι 3 σας;
Κατερίνα Καραβάτου:Με τον Κρατερό μας συνδέει η κοινή μας θέληση να ταξιδέψουμε, να δούμε άλλους πολιτισμούς, άλλες ζωές, άλλες νοοτροπίες, να γεμίσουμε με νέες εικόνες. Τώρα στο πλάνο αυτό απαραίτητος συνταξιδιώτης μας είναι η Αέλια. Χωρίς αυτήν δεν είναι ωραία…
The K-magazine:Σε καλούν για να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα σε κάποιο φόρουμ… τι θα έλεγες για να τη διαφημίσεις;
Κατερίνα Καραβάτου: Θα τους προσκαλούσα στο σπίτι της θείας μου της Ελένης στα Λατζιανά, στην επαρχία Κισσάμου στα Χανιά. Τα υπόλοιπα θα ήταν πολύ εύκολα και πολύ νόστιμα…

The K-magazine:Ποιο είναι το στοιχείο του χαρακτήρα σου που σε καθορίζει ως άνθρωπο;
Κατερίνα Καραβάτου: Νομίζω πως είναι η υπομονή μου.

The K-magazine:Ποιο είναι το μότο που ακολουθείς στη ζωή σου και οι αρχές και αξίες που θέλεις να πάρει η Αέλια;
Κατερίνα Καραβάτου: Το δικό μου μότο είναι αρκετά Χριστιανικό. Αγάπη και φως. Αν η Αέλια βαδίσει με αγάπη, όλα στο δρόμο της θα είναι φωτινά. Σαν το όνομα της.
The K-magazine: Τα σχέδιά σου, οι στόχοι σου συνήθως είναι μακροπρόθεσμοι; Ή βραχυπρόθεσμοι;
Κατερίνα Καραβάτου:Δυστυχώς δεν έχω μακροπρόθεσμους στόχους. Πάω βήμα βήμα κι αυτό είναι και καλό και κακό.
The K-magazine: Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια για φέτος; Έχεις να μας ανακοινώσεις κάτι;
Κατερίνα Καραβάτου:Έχω σχέδια που θα ανακοινωθούν πολύ σύντομα…

15/10/2012 3 comments